Psyche
alle pijlers
Afbouw AD, gezin en gevoelens
zondag 22 oktober 2023 om 20:16
Ik ben mijn antidepressiva aan het afbouwen. Paroxetine, zat 2 jaar op 30 en nu op 10. Langzaam afgebouwd en ik vind het tot nu toe heel erg meevallen. Tegelijkertijd merk ik het verschil (logisch) in gevoelens en emoties. Prikkels komen harder binnen en ik kan slecht tegen veel prikkels merk ik. Eigenlijk komt alles wat meer binnen, kan ik ineens beginnen te huilen en ervaar ik vooral meer gevoelens en emoties nu ze niet meer zo onderdrukt worden.
En ik weet dat dit normaal is, ik wil ook heel graag tot 0 en een tijdje op 0 zitten om te kijken hoe ik me dan voel. Wie ik ben zonder AD.
Ik heb voor ik 2 jr geleden begon met de AD uitgebreide therapie gehad voor oude pijn uit mijn jeugd, patronen die voortkwamen uit die onveilige jeugd en de gevoelens die ik zolang had onderdrukt. Ik heb toen de diagnose angststoornis gekregen en symptomen van ptss. De AD gaf me aan het eind van die therapie het laatste zetje, ik had er 20 jr eerder mee moeten beginnen bij wijze van. Ik voelde me al snel zoveel beter. Als ik straks op 0 ontdek dat ik niet zonder AD kan dan heb ik geen moeite om het weer te gaan slikken. Maar ik heb afgelopen 2 jr ook weer goede stappen gezet, veel rust gevonden en meer patronen doorbroken. En daardoor wil ik de AD graag proberen te stoppen. Wat ook meespeelt is dat ik in m'n jeugd een eetprobleem heb ontwikkeld, ik door de AD veel was aangekomen en ik daar nu een deel van kwijt ben. Dat maakt ook dat ik hoop geen AD meer nodig te hebben.
So far so good....nu heb ik een week herfstvakantie gehad, 2 kinderen van 10 en 7 en ik ben vanavond gebroken. Ik heb een uur alleen maar gehuild en kon niet stoppen. Mijn kinderen maken veel ruzie, schreeuwen tegen elkaar en als ze langer samen zijn wordt dat veel erger. En die prikkels, ik haat ze. Ze gunnen elkaar soms het licht in de ogen niet, hebben beide een sterk temperament en ik ben het zat. Dat wijt ik natuurlijk ook aan het afbouwen van de AD, want ik kon dus veel beter omgaan met prikkels. Enerzijds vind ik het goed van mezelf dat ik al die emoties weer ervaar, dat ik wel degelijk kan voelen (uit mijn jeugd had ik dit heel erg weggestopt) en vind ik het een goed teken. Tegelijkertijd heb ik vanavond geroepen dat ik dit leven met een gezin niet meer wil, ik wil geen herrie meer en boosheid in huis. En de oude pijn die ik keihard voel "niemand luistert naar mij, niemand houdt rekening met mij".
Want ik praat me suf met de kinderen over omgang met elkaar, ik word boos, ik negeer het, ik blijf rustig, ik houd m'n woede binnen want ik wil het goede voorbeeld geven etc. Het helpt geen fuck en ik frustreer me alleen maar. Mijn kinderen zijn gewoon kinderen, ik denk niet dat het abnormaal gedrag is, maar gewoon een broer en zus die leuk kunnen spelen samen, maar ook geregeld ruzie maken. Zeker in vakanties. Ik ben meer thuis dan m'n man dus ik heb er ook meer mee te maken
Ik wil dat het stil is als ik dat herhaaldelijk vraag, dat ze papa roepen ipv mama, dat ze stoppen met schreeuwen en ruzie maken. Ik ben het schijtzat. Kan het niet meer opbrengen om maar geduldig te blijven, discussies te voeren, wil geen kind meer om me heen. Ik irriteer me mateloos aan ze. Had ik maar geen 2e gekregen heb ik vanavond gedacht. En ik voel me een slechte moeder om al deze gedachten. En zo verdrietig, ik voel me zo verdrietig maar weet niet wat te doen. Is dit wie ik ben? Wil ik werkelijk m'n kinderen weg hebben of is dit wat bij de afbouw van AD hoort? Ik twijfel aan alles nu.
Het van me afschrijven is fijn. En vraag me af of dit herkenbaar is?
En ik weet dat dit normaal is, ik wil ook heel graag tot 0 en een tijdje op 0 zitten om te kijken hoe ik me dan voel. Wie ik ben zonder AD.
Ik heb voor ik 2 jr geleden begon met de AD uitgebreide therapie gehad voor oude pijn uit mijn jeugd, patronen die voortkwamen uit die onveilige jeugd en de gevoelens die ik zolang had onderdrukt. Ik heb toen de diagnose angststoornis gekregen en symptomen van ptss. De AD gaf me aan het eind van die therapie het laatste zetje, ik had er 20 jr eerder mee moeten beginnen bij wijze van. Ik voelde me al snel zoveel beter. Als ik straks op 0 ontdek dat ik niet zonder AD kan dan heb ik geen moeite om het weer te gaan slikken. Maar ik heb afgelopen 2 jr ook weer goede stappen gezet, veel rust gevonden en meer patronen doorbroken. En daardoor wil ik de AD graag proberen te stoppen. Wat ook meespeelt is dat ik in m'n jeugd een eetprobleem heb ontwikkeld, ik door de AD veel was aangekomen en ik daar nu een deel van kwijt ben. Dat maakt ook dat ik hoop geen AD meer nodig te hebben.
So far so good....nu heb ik een week herfstvakantie gehad, 2 kinderen van 10 en 7 en ik ben vanavond gebroken. Ik heb een uur alleen maar gehuild en kon niet stoppen. Mijn kinderen maken veel ruzie, schreeuwen tegen elkaar en als ze langer samen zijn wordt dat veel erger. En die prikkels, ik haat ze. Ze gunnen elkaar soms het licht in de ogen niet, hebben beide een sterk temperament en ik ben het zat. Dat wijt ik natuurlijk ook aan het afbouwen van de AD, want ik kon dus veel beter omgaan met prikkels. Enerzijds vind ik het goed van mezelf dat ik al die emoties weer ervaar, dat ik wel degelijk kan voelen (uit mijn jeugd had ik dit heel erg weggestopt) en vind ik het een goed teken. Tegelijkertijd heb ik vanavond geroepen dat ik dit leven met een gezin niet meer wil, ik wil geen herrie meer en boosheid in huis. En de oude pijn die ik keihard voel "niemand luistert naar mij, niemand houdt rekening met mij".
Want ik praat me suf met de kinderen over omgang met elkaar, ik word boos, ik negeer het, ik blijf rustig, ik houd m'n woede binnen want ik wil het goede voorbeeld geven etc. Het helpt geen fuck en ik frustreer me alleen maar. Mijn kinderen zijn gewoon kinderen, ik denk niet dat het abnormaal gedrag is, maar gewoon een broer en zus die leuk kunnen spelen samen, maar ook geregeld ruzie maken. Zeker in vakanties. Ik ben meer thuis dan m'n man dus ik heb er ook meer mee te maken
Ik wil dat het stil is als ik dat herhaaldelijk vraag, dat ze papa roepen ipv mama, dat ze stoppen met schreeuwen en ruzie maken. Ik ben het schijtzat. Kan het niet meer opbrengen om maar geduldig te blijven, discussies te voeren, wil geen kind meer om me heen. Ik irriteer me mateloos aan ze. Had ik maar geen 2e gekregen heb ik vanavond gedacht. En ik voel me een slechte moeder om al deze gedachten. En zo verdrietig, ik voel me zo verdrietig maar weet niet wat te doen. Is dit wie ik ben? Wil ik werkelijk m'n kinderen weg hebben of is dit wat bij de afbouw van AD hoort? Ik twijfel aan alles nu.
Het van me afschrijven is fijn. En vraag me af of dit herkenbaar is?
zondag 22 oktober 2023 om 20:34
Waarom wil je afbouwen als het juist zo goed gaat? Is het niet het bewijs dat je het nodig hebt om een fijn leven te hebben?
Je ben met een reden begonnen en dat is wie je bent. Als het leven aangenaam is met AD dan mooi laten.
Iemand met slecht werkende nieren gaat ook niet van de medicatie af om te onderzoeken wie jij is. Ik ga ook niet van de anti epiletica omdat ik baat heb bij de werking.
Je ben met een reden begonnen en dat is wie je bent. Als het leven aangenaam is met AD dan mooi laten.
Iemand met slecht werkende nieren gaat ook niet van de medicatie af om te onderzoeken wie jij is. Ik ga ook niet van de anti epiletica omdat ik baat heb bij de werking.
zondag 22 oktober 2023 om 20:53
Ik heb ook paroxetine geslikt, vond het afbouwen best pittig. Het klinkt alsof dit voor jou gewoon niet het goede moment is, of dat de herfstvakantie niet het goede moment was.
Overleg met je psych en/of huisarts. Misschien is het beter om AD te blijven slikken zo lang je kinderen een bepaalde levensfase hebben. Anderzijds kan het ook zijn dat je gewoon niet goed functioneerd zonder AD. Wellicht kan je het op een iets hogere (maar nog steeds lage) dosering blijven slikken.
Over prikkels; onderzoek hoe je prikkels en angsten kunt elimineren. Yoga, wandelen, sporten. En: waar is je partner in dit verhaal?
Sterkte!
Overleg met je psych en/of huisarts. Misschien is het beter om AD te blijven slikken zo lang je kinderen een bepaalde levensfase hebben. Anderzijds kan het ook zijn dat je gewoon niet goed functioneerd zonder AD. Wellicht kan je het op een iets hogere (maar nog steeds lage) dosering blijven slikken.
Over prikkels; onderzoek hoe je prikkels en angsten kunt elimineren. Yoga, wandelen, sporten. En: waar is je partner in dit verhaal?
Sterkte!
zondag 22 oktober 2023 om 21:32
Ik vraag me dat ook af, maar niet alle ouders met ruzie makende kinderen slikken AD. Die rust in huis, wanneer komt dat? Voorlopig niet want de kids zijn nog jong.Lila-Linda schreef: ↑22-10-2023 20:22He wat vervelend
Is het niet slimmer om het om te draaien? Eerst rust in huis, dan de AD pas afbouwen?
Het voelt ook zo zwak als ik nu alweer stop met afbouwen, ben er al 3 maanden mee bezig en van 30 naar 10 ging prima. Mijn gedachte: "even doorzetten, ik ben er bijna"
Heel stiekem (naïef?) heb ik de gedachte/hoop/illusie dat straks zonder AD de zon ineens gaat schijnen. Dat ik het zelf kan, dat ik niets meer hoef te onderdrukken met medicijnen. En, dat ik niet weer 10 kilo erbij krijg. Ik wil het zo graag....en dit typende lopen de tranen over m'n wangen.
zondag 22 oktober 2023 om 21:35
Ergens ook fijn dat een andere ouder dit herkent. Ik kan het niet meer opbrengen dat gezeik in huis. Ik vind m'n kinderen nu echt even niet leuk. En geloof me, ik houd zielsveel van ze en deze gedachten vind ik heel erg van mezelf.
zondag 22 oktober 2023 om 21:40
zondag 22 oktober 2023 om 21:41
Had precies dezelfde vraag. Ik slik ook AD en het gaat supergoed met me tegenwoordig. En dat komt doordat de AD rust in mijn hoofd hebben gebracht. Ik blijf deze net zo lang slikken als ik kan.Stormke81 schreef: ↑22-10-2023 20:34Waarom wil je afbouwen als het juist zo goed gaat? Is het niet het bewijs dat je het nodig hebt om een fijn leven te hebben?
Je ben met een reden begonnen en dat is wie je bent. Als het leven aangenaam is met AD dan mooi laten.
Iemand met slecht werkende nieren gaat ook niet van de medicatie af om te onderzoeken wie jij is. Ik ga ook niet van de anti epiletica omdat ik baat heb bij de werking.
zondag 22 oktober 2023 om 21:43
Ach, wat pittig TO! Het feit dat je hier allemaal bewust over nadenkt en het zoveel met je doet laat eigenlijk al zien dat je juist heel betrokken bent. Als je écht je kind(eren) niet zou willen, zou je waarschijnlijk emotioneel veel meer afstand voelen.
Ik slik geen AD, maar herken wel het gevoel van 'klaar zijn' met het 'gedoe' dat kinderen de hele dag om je heen met zich meebrengen. Het helpt mij heel erg om soms een kinderloze dag in te lassen. Ik ben de schoolvakanties vrij, maar mijn kinderen gaan dan wel (de hele dag) naar de BSO en kinderopvang zodat ik ook eens een dag niks heb. Mijn kinderen vragen best veel begeleiding en ik heb het soms echt even nodig om gewoon niks te hoeven. Want ook wanneer mijn partner thuis is (en die pakt ook écht mee aan) is het nog steeds veel allemaal.
Ik slik geen AD, maar herken wel het gevoel van 'klaar zijn' met het 'gedoe' dat kinderen de hele dag om je heen met zich meebrengen. Het helpt mij heel erg om soms een kinderloze dag in te lassen. Ik ben de schoolvakanties vrij, maar mijn kinderen gaan dan wel (de hele dag) naar de BSO en kinderopvang zodat ik ook eens een dag niks heb. Mijn kinderen vragen best veel begeleiding en ik heb het soms echt even nodig om gewoon niks te hoeven. Want ook wanneer mijn partner thuis is (en die pakt ook écht mee aan) is het nog steeds veel allemaal.
zondag 22 oktober 2023 om 21:45
Ik denk dat je gewoon in een gewenningsfase zit. Dat ‘medicinale filter’ is nu weg/af aan het brokkelen en je moet nu zelf weer wat eelt kweken (een filter).
En als je er even doorheen zit lijkt het mij vrij menselijk om van dit soort gedachten te hebben die door je hoofd gaan. Maar zie het voor wat het is: gedachten uit onmacht/frustratie die van voorbijgaande aard zijn. Je legt jezelf nu heel erg onder een loep TO. Zo streng als jij jezelf beoordeelt, doen je kinderen niet.
Mijn ervaring met afbouwen van citalopram naar 0,0: alsof alles ‘rauw’ was. Toen zat ik vooral mijzelf een beetje in de weg en had ik nog een heel lief schattig peutertje.
De botsingen die er nu zijn tussen zoon in de puberteit en mijzelf midden in de overgang zijn van een heel andere orde
. Ik denk dat het gewoon belangrijk is dat je voorspelbaar en aanwezig bent.
Zoon en ik botsen nu regelmatig (vooral in vakanties ha ha ha) maar er zijn geen verrassende situaties. Ik begin met zeuren, dan onderhandelen en vervolgens de explosie (innemen van die Bluetooth speakers waarmee ik urenlang gemarteld wordt met die achterlijke Tiktok filmpjes bijvoorbeeld). Ik ben ook maar een mens. Zou ik soms meer geduld moeten hebben? Vast. Maar zolang ik van tijd tot tijd nog spontaan een kopje thee met honing krijg om ‘effe te chillen mam’ denk ik dat het wel oké zit tussen ons. Ik snap dat ik de ‘makkelijkste’ ouder ben om zich tegen af te zetten of herrie mee te maken als hij slecht in zijn vel zit. Ik zit veel sneller op de kast dan mijn man maar daarmee is een situatie ook sneller afgelopen en loopt alles volgens een voorspelbaar schema (I.t.t. conflicten van zoon met man). Maakt het nog niet leuk maar het is wat het is op deze leeftijd.
En als je er even doorheen zit lijkt het mij vrij menselijk om van dit soort gedachten te hebben die door je hoofd gaan. Maar zie het voor wat het is: gedachten uit onmacht/frustratie die van voorbijgaande aard zijn. Je legt jezelf nu heel erg onder een loep TO. Zo streng als jij jezelf beoordeelt, doen je kinderen niet.
Mijn ervaring met afbouwen van citalopram naar 0,0: alsof alles ‘rauw’ was. Toen zat ik vooral mijzelf een beetje in de weg en had ik nog een heel lief schattig peutertje.
De botsingen die er nu zijn tussen zoon in de puberteit en mijzelf midden in de overgang zijn van een heel andere orde
. Ik denk dat het gewoon belangrijk is dat je voorspelbaar en aanwezig bent. Zoon en ik botsen nu regelmatig (vooral in vakanties ha ha ha) maar er zijn geen verrassende situaties. Ik begin met zeuren, dan onderhandelen en vervolgens de explosie (innemen van die Bluetooth speakers waarmee ik urenlang gemarteld wordt met die achterlijke Tiktok filmpjes bijvoorbeeld). Ik ben ook maar een mens. Zou ik soms meer geduld moeten hebben? Vast. Maar zolang ik van tijd tot tijd nog spontaan een kopje thee met honing krijg om ‘effe te chillen mam’ denk ik dat het wel oké zit tussen ons. Ik snap dat ik de ‘makkelijkste’ ouder ben om zich tegen af te zetten of herrie mee te maken als hij slecht in zijn vel zit. Ik zit veel sneller op de kast dan mijn man maar daarmee is een situatie ook sneller afgelopen en loopt alles volgens een voorspelbaar schema (I.t.t. conflicten van zoon met man). Maakt het nog niet leuk maar het is wat het is op deze leeftijd.
Nee heb je, ja kun je krijgen
zondag 22 oktober 2023 om 21:47
Misschien een stapje terug ophogen en dan op dat niveau blijven tot dat je dat aankan en dan pas de stap naar waar je nu zit aangaan. Heb dan over maanden.
En de volgende stap ook pas na maanden herstel en gewenning doen.
Of niet. Of weer ophogen als echt niet goed gaat.
Ik snap dat snelle afbouwen niet, dat kan gewoon niet goed gaan.
En de volgende stap ook pas na maanden herstel en gewenning doen.
Of niet. Of weer ophogen als echt niet goed gaat.
Ik snap dat snelle afbouwen niet, dat kan gewoon niet goed gaan.
Jaja.
zondag 22 oktober 2023 om 23:06
Het kan zijn, dat dit afbouwverschijnselen zijn. Of weer wennen aan de prikkels.
Het kan zijn dat je kinderen in een drukke fase zitten.
Je kan het een maand aanzien (niet meer afbouwen dan nu, want het gaat nu niet goed, dus niet verder afbouwen) en kijken of je je dan gelukkig voelt.
Als je dan nog steeds huilbuien hebt, gek wordt van je kinderen, en veel negatieve gedachten, tsja.. dan zou ik me ernstig afvragen of dit is wat je wilt met je leven.
Welk cijfer had je levenskwaliteit? Welk cijfer heeft je levenskwaliteit vandaag?
Houdt het eens een tijdje bij, elke dag.
Beinvloed de AD je levenskwaliteit?
En dan daarnaast de gewetensvraag: beinvloed jouw AD de levenskwaliteit van je kinderen en partner?
Het kan zijn dat je in de uitprobeermaand ook weer even van opvoedstrategie moet wisselen, omdat je nu meer behoefte hebt aan rust. En dus misschien andere regels wilt invoeren, of wat consequenter handhaven? Dat kan meer rust brengen in huis.
Het kan ook zijn dat je in de uitprobeermaand uitbarstingen blijft houden.
Dan moet je je heel serieus afvragen of dat is wat je wilt voor je kinderen.
Maar verderr afbouwen is nu gewoon onverantwoord.
Daarvoor -vind ik- dien je stabiel te zijn. Dat ben je aan je man en kinderen verschuldigd.
Ben ik vrij rigoreus in misschien, maar ik slik zelf dan ook al 100 jaar AD waar ik absoluut niet aan torn, omdat het de levenskwaliteit van mijn kinderen ontzettend beinvloed als ik langdurig niet gelukkig, overvraagd of overprikkeld ben.
Het kan zijn dat je kinderen in een drukke fase zitten.
Je kan het een maand aanzien (niet meer afbouwen dan nu, want het gaat nu niet goed, dus niet verder afbouwen) en kijken of je je dan gelukkig voelt.
Als je dan nog steeds huilbuien hebt, gek wordt van je kinderen, en veel negatieve gedachten, tsja.. dan zou ik me ernstig afvragen of dit is wat je wilt met je leven.
Welk cijfer had je levenskwaliteit? Welk cijfer heeft je levenskwaliteit vandaag?
Houdt het eens een tijdje bij, elke dag.
Beinvloed de AD je levenskwaliteit?
En dan daarnaast de gewetensvraag: beinvloed jouw AD de levenskwaliteit van je kinderen en partner?
Het kan zijn dat je in de uitprobeermaand ook weer even van opvoedstrategie moet wisselen, omdat je nu meer behoefte hebt aan rust. En dus misschien andere regels wilt invoeren, of wat consequenter handhaven? Dat kan meer rust brengen in huis.
Het kan ook zijn dat je in de uitprobeermaand uitbarstingen blijft houden.
Dan moet je je heel serieus afvragen of dat is wat je wilt voor je kinderen.
Maar verderr afbouwen is nu gewoon onverantwoord.
Daarvoor -vind ik- dien je stabiel te zijn. Dat ben je aan je man en kinderen verschuldigd.
Ben ik vrij rigoreus in misschien, maar ik slik zelf dan ook al 100 jaar AD waar ik absoluut niet aan torn, omdat het de levenskwaliteit van mijn kinderen ontzettend beinvloed als ik langdurig niet gelukkig, overvraagd of overprikkeld ben.
maandag 23 oktober 2023 om 00:09
Mag ik even hard zijn?
Als een diabeet zegt; ik wil even mijn medicatie afbouwen want wil voelen hoe ik echt ben wat zou je dan zeggen???
Psychische ziektes zijn NET ZO LEGITIEM als lichamelijke ziektes
We zijn als mensheid dankbaar voor de uitvinding van insuline. En ook voor de uitvinding van antidepressiva
Als je ooit een keer wil afbouwen om je toch te bewijzen/echt te voelen?/andere reden …. Doe dat dan gewoon als je kinderen stuk ouder zijn. Dit verdienen ze niet. En jij ook niet. Dit verdient niemand
Als een diabeet zegt; ik wil even mijn medicatie afbouwen want wil voelen hoe ik echt ben wat zou je dan zeggen???
Psychische ziektes zijn NET ZO LEGITIEM als lichamelijke ziektes
We zijn als mensheid dankbaar voor de uitvinding van insuline. En ook voor de uitvinding van antidepressiva
Als je ooit een keer wil afbouwen om je toch te bewijzen/echt te voelen?/andere reden …. Doe dat dan gewoon als je kinderen stuk ouder zijn. Dit verdienen ze niet. En jij ook niet. Dit verdient niemand
maandag 23 oktober 2023 om 00:47
newspaper schreef: ↑22-10-2023 21:32Ik vraag me dat ook af, maar niet alle ouders met ruzie makende kinderen slikken AD. Die rust in huis, wanneer komt dat? Voorlopig niet want de kids zijn nog jong.
Het voelt ook zo zwak als ik nu alweer stop met afbouwen, ben er al 3 maanden mee bezig en van 30 naar 10 ging prima. Mijn gedachte: "even doorzetten, ik ben er bijna"
Heel stiekem (naïef?) heb ik de gedachte/hoop/illusie dat straks zonder AD de zon ineens gaat schijnen. Dat ik het zelf kan, dat ik niets meer hoef te onderdrukken met medicijnen. En, dat ik niet weer 10 kilo erbij krijg. Ik wil het zo graag....en dit typende lopen de tranen over m'n wangen.
Dat is wel heel erg naïef. Het kán zijn dat je er niet veel van merkt, maar afbouwen van 10 naar 0 kan de hel zijn. Maandenlang. Hou daar rekening mee, anders valt het driedubbel zo hard tegen omdat jij denkt dat je er al bijna bent.
maandag 23 oktober 2023 om 09:54
Ik wil eerst bedankt zeggen voor jullie reacties!
Vannacht veel wakker gelegen, nagedacht, naar m'n gevoel geluisterd. Verder afbouwen is nu geen optie, voel me zwaar ellendig en dat gun ik mezelf niet maar ook mn gezin niet. Ik ga vanaf vandaag weer omhoog naar 20 mg, omdat het op dat niveau nog goed met me ging.
Eerlijk over mijn gedachten nu? Ik moet misschien toegeven dat ik een depressieve inslag heb, dat dat is wie ik ben. En ik haat dit! Dit toegeven, dat ik niet 'normaal' ben, dat ik niet mezelf kan bewijzen. Maar wat moet ik bewijzen? Rationeel weet ik wel dat ik niets hoef te bewijzen. Het voelt als falen. En ik vind het heel verdrietig, verdrietig om die negatieve gedachten en dat ik ben zoals ik ben.
Vannacht veel wakker gelegen, nagedacht, naar m'n gevoel geluisterd. Verder afbouwen is nu geen optie, voel me zwaar ellendig en dat gun ik mezelf niet maar ook mn gezin niet. Ik ga vanaf vandaag weer omhoog naar 20 mg, omdat het op dat niveau nog goed met me ging.
Eerlijk over mijn gedachten nu? Ik moet misschien toegeven dat ik een depressieve inslag heb, dat dat is wie ik ben. En ik haat dit! Dit toegeven, dat ik niet 'normaal' ben, dat ik niet mezelf kan bewijzen. Maar wat moet ik bewijzen? Rationeel weet ik wel dat ik niets hoef te bewijzen. Het voelt als falen. En ik vind het heel verdrietig, verdrietig om die negatieve gedachten en dat ik ben zoals ik ben.
maandag 23 oktober 2023 om 10:09
Ik herken je gedachten wel. Ik heb zelf adhd waar ik medicatie voor slik. 1 kind hier en ik kan soms ook slecht tegen de prikkels en dan met name als hij tv kijkt, man staat de koken inclusief afzuigkap e.d.
Wat ik nu doe is met mijn noice cancelling koptelefoon rondlopen in bovenstaande situatie. Maar soms ook gewoon als ik alleen ben.
Ik baal dat nodig. Het contrast thuis is groot: Ik ben "hooggevoelig" voor geluid en mijn man is doof.
Ik vind het ergens stom dat het nodig is. Mar beter zo dan dat ik om niks uit mijn slof schiet
Door de koptelefoon wordt de ruis minder maar hoor ik het wel als man of kind iets tegen me zeggen.
Misschien een tip voor je.
Sterkte en heel goed dat je nu iets gaat verhogen.
Wat ik nu doe is met mijn noice cancelling koptelefoon rondlopen in bovenstaande situatie. Maar soms ook gewoon als ik alleen ben.
Ik baal dat nodig. Het contrast thuis is groot: Ik ben "hooggevoelig" voor geluid en mijn man is doof.
Ik vind het ergens stom dat het nodig is. Mar beter zo dan dat ik om niks uit mijn slof schiet
Door de koptelefoon wordt de ruis minder maar hoor ik het wel als man of kind iets tegen me zeggen.
Misschien een tip voor je.
Sterkte en heel goed dat je nu iets gaat verhogen.
maandag 23 oktober 2023 om 10:12
Ik herken het zo erg TO, ik heb dezelfde ervaring met mijn kinderen. Er waren periodes dat ik tegen de vakanties opzag. Nu zijn ze 12 en 14 en gaat het zooooveel beter.
En ook ik slik AD, en heb drie keer geprobeerd af te bouwen. Dat doe ik niet meer, blijkbaar kan mijn brein niet zonder. Dat was een acceptatieproces, inmiddels slik ik nu zo’n 15 jaar citalopram, zonder noemenswaardige bijwerkingen.
En ook ik slik AD, en heb drie keer geprobeerd af te bouwen. Dat doe ik niet meer, blijkbaar kan mijn brein niet zonder. Dat was een acceptatieproces, inmiddels slik ik nu zo’n 15 jaar citalopram, zonder noemenswaardige bijwerkingen.
No but yeah but no but yeah but no but yeah but, Oh my god that is so unfair!
maandag 23 oktober 2023 om 10:24
Heel verstandig!newspaper schreef: ↑23-10-2023 09:54Ik wil eerst bedankt zeggen voor jullie reacties!
Vannacht veel wakker gelegen, nagedacht, naar m'n gevoel geluisterd. Verder afbouwen is nu geen optie, voel me zwaar ellendig en dat gun ik mezelf niet maar ook mn gezin niet. Ik ga vanaf vandaag weer omhoog naar 20 mg, omdat het op dat niveau nog goed met me ging.
Eerlijk over mijn gedachten nu? Ik moet misschien toegeven dat ik een depressieve inslag heb, dat dat is wie ik ben. En ik haat dit! Dit toegeven, dat ik niet 'normaal' ben, dat ik niet mezelf kan bewijzen. Maar wat moet ik bewijzen? Rationeel weet ik wel dat ik niets hoef te bewijzen. Het voelt als falen. En ik vind het heel verdrietig, verdrietig om die negatieve gedachten en dat ik ben zoals ik ben.
Pas als de medicatie weer goed werkt denk dan nog een keer na of je faalt en of negatieve gedachten bij je horen. Want ik ben overtuigd van niet. Je hebt een ziekte die daarvoor zorgt. En medicatie bestrijd die aandoening waar jij verder niet aan kan doen.
maandag 23 oktober 2023 om 10:53
Goed dat je dit besluit genomen hebt.
Ik vind het enorm verdrietig dat je denkt dat je niet normaal bent. Er zijn legio aandoeningen waar mensen medicatie voor slikken. Alleen bij psychische problemen vinden we onszelf ineens abnormaal terwijl dat ook een normale aandoening is die zonder medicatie het leven lastig kan maken.
En laren we eerlijk zijn...een moeder van 80 kg die redelijk kan meevaren in het gezinsleven is leuker dan een moeder van 60 kg die het leven niet leuk vindt.
Je hoeft niets te bewijzen want je bent normaal. Je hebt alleen medicatie nodig. Zoals gezegd heb ik epilepsie. Met medicatie is het onder controle. Ik ga niet afbouwen om te bewijzen dat ik zonder kan want dan ben ik terug bij af.
Ik vind het enorm verdrietig dat je denkt dat je niet normaal bent. Er zijn legio aandoeningen waar mensen medicatie voor slikken. Alleen bij psychische problemen vinden we onszelf ineens abnormaal terwijl dat ook een normale aandoening is die zonder medicatie het leven lastig kan maken.
En laren we eerlijk zijn...een moeder van 80 kg die redelijk kan meevaren in het gezinsleven is leuker dan een moeder van 60 kg die het leven niet leuk vindt.
Je hoeft niets te bewijzen want je bent normaal. Je hebt alleen medicatie nodig. Zoals gezegd heb ik epilepsie. Met medicatie is het onder controle. Ik ga niet afbouwen om te bewijzen dat ik zonder kan want dan ben ik terug bij af.
maandag 23 oktober 2023 om 12:41
Ik vind dat voor mezelf ook verdrietig als ik eerlijk ben. Tegen mijn beste vriendin zou ik nooit zeggen dat ze niet normaal is, en dat als ze AD nodig heeft dat dat toch prima is. Tegen mezelf ben ik niet zo lief.
Ergens heb ik steeds gedacht (gehoopt) dat een depressie of ander psychische problemen niet voor mij goldt. En dat ik er wel een keer klaar mee mocht zijn. En dat ik vooral moet doorzetten, hard moet werken, want dan komt het wel goed.
Mijn levenskwaliteit is met medicijnen absoluut beter, en mijn kinderen verdienen dat ook. Nu ben ik geen leuke moeder, en ik heb zoveel emotionele pijn gevoeld door een niet leuke ouder vroeger, dat wil ik nooit voor mijn kinderen.
Ik voel me een beetje opgelucht dat ik vanavond weer 10 mg meer mag slikken. Volgende week trouwens een gesprek met de arts staan om het afbouwen te bespreken, dus dat komt goed uit. Ik ben bijvoorbeeld ook benieuwd of ik een andere soort AD eens moet proberen. Ken alleen paroxetine. Met mijn max dosering had ik naast het profijt ook vaak het idee dat ik afgestompt was, meer dan ik had verwacht.
Ergens heb ik steeds gedacht (gehoopt) dat een depressie of ander psychische problemen niet voor mij goldt. En dat ik er wel een keer klaar mee mocht zijn. En dat ik vooral moet doorzetten, hard moet werken, want dan komt het wel goed.
Mijn levenskwaliteit is met medicijnen absoluut beter, en mijn kinderen verdienen dat ook. Nu ben ik geen leuke moeder, en ik heb zoveel emotionele pijn gevoeld door een niet leuke ouder vroeger, dat wil ik nooit voor mijn kinderen.
Ik voel me een beetje opgelucht dat ik vanavond weer 10 mg meer mag slikken. Volgende week trouwens een gesprek met de arts staan om het afbouwen te bespreken, dus dat komt goed uit. Ik ben bijvoorbeeld ook benieuwd of ik een andere soort AD eens moet proberen. Ken alleen paroxetine. Met mijn max dosering had ik naast het profijt ook vaak het idee dat ik afgestompt was, meer dan ik had verwacht.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
