Afbouw AD, gezin en gevoelens

Ik ben mijn antidepressiva aan het afbouwen. Paroxetine, zat 2 jaar op 30 en nu op 10. Langzaam afgebouwd en ik vind het tot nu toe heel erg meevallen. Tegelijkertijd merk ik het verschil (logisch) in gevoelens en emoties. Prikkels komen harder binnen en ik kan slecht tegen veel prikkels merk ik. Eigenlijk komt alles wat meer binnen, kan ik ineens beginnen te huilen en ervaar ik vooral meer gevoelens en emoties nu ze niet meer zo onderdrukt worden.
En ik weet dat dit normaal is, ik wil ook heel graag tot 0 en een tijdje op 0 zitten om te kijken hoe ik me dan voel. Wie ik ben zonder AD.
Ik heb voor ik 2 jr geleden begon met de AD uitgebreide therapie gehad voor oude pijn uit mijn jeugd, patronen die voortkwamen uit die onveilige jeugd en de gevoelens die ik zolang had onderdrukt. Ik heb toen de diagnose angststoornis gekregen en symptomen van ptss. De AD gaf me aan het eind van die therapie het laatste zetje, ik had er 20 jr eerder mee moeten beginnen bij wijze van. Ik voelde me al snel zoveel beter. Als ik straks op 0 ontdek dat ik niet zonder AD kan dan heb ik geen moeite om het weer te gaan slikken. Maar ik heb afgelopen 2 jr ook weer goede stappen gezet, veel rust gevonden en meer patronen doorbroken. En daardoor wil ik de AD graag proberen te stoppen. Wat ook meespeelt is dat ik in m'n jeugd een eetprobleem heb ontwikkeld, ik door de AD veel was aangekomen en ik daar nu een deel van kwijt ben. Dat maakt ook dat ik hoop geen AD meer nodig te hebben.

So far so good....nu heb ik een week herfstvakantie gehad, 2 kinderen van 10 en 7 en ik ben vanavond gebroken. Ik heb een uur alleen maar gehuild en kon niet stoppen. Mijn kinderen maken veel ruzie, schreeuwen tegen elkaar en als ze langer samen zijn wordt dat veel erger. En die prikkels, ik haat ze. Ze gunnen elkaar soms het licht in de ogen niet, hebben beide een sterk temperament en ik ben het zat. Dat wijt ik natuurlijk ook aan het afbouwen van de AD, want ik kon dus veel beter omgaan met prikkels. Enerzijds vind ik het goed van mezelf dat ik al die emoties weer ervaar, dat ik wel degelijk kan voelen (uit mijn jeugd had ik dit heel erg weggestopt) en vind ik het een goed teken. Tegelijkertijd heb ik vanavond geroepen dat ik dit leven met een gezin niet meer wil, ik wil geen herrie meer en boosheid in huis. En de oude pijn die ik keihard voel "niemand luistert naar mij, niemand houdt rekening met mij".
Want ik praat me suf met de kinderen over omgang met elkaar, ik word boos, ik negeer het, ik blijf rustig, ik houd m'n woede binnen want ik wil het goede voorbeeld geven etc. Het helpt geen fuck en ik frustreer me alleen maar. Mijn kinderen zijn gewoon kinderen, ik denk niet dat het abnormaal gedrag is, maar gewoon een broer en zus die leuk kunnen spelen samen, maar ook geregeld ruzie maken. Zeker in vakanties. Ik ben meer thuis dan m'n man dus ik heb er ook meer mee te maken

Ik wil dat het stil is als ik dat herhaaldelijk vraag, dat ze papa roepen ipv mama, dat ze stoppen met schreeuwen en ruzie maken. Ik ben het schijtzat. Kan het niet meer opbrengen om maar geduldig te blijven, discussies te voeren, wil geen kind meer om me heen. Ik irriteer me mateloos aan ze. Had ik maar geen 2e gekregen heb ik vanavond gedacht. En ik voel me een slechte moeder om al deze gedachten. En zo verdrietig, ik voel me zo verdrietig maar weet niet wat te doen. Is dit wie ik ben? Wil ik werkelijk m'n kinderen weg hebben of is dit wat bij de afbouw van AD hoort? Ik twijfel aan alles nu.

Het van me afschrijven is fijn. En vraag me af of dit herkenbaar is?

Stormke81 schreef: ↑

23-10-2023 10:53

Goed dat je dit besluit genomen hebt.

Ik vind het enorm verdrietig dat je denkt dat je niet normaal bent. Er zijn legio aandoeningen waar mensen medicatie voor slikken. Alleen bij psychische problemen vinden we onszelf ineens abnormaal terwijl dat ook een normale aandoening is die zonder medicatie het leven lastig kan maken.

En laren we eerlijk zijn...een moeder van 80 kg die redelijk kan meevaren in het gezinsleven is leuker dan een moeder van 60 kg die het leven niet leuk vindt.

Je hoeft niets te bewijzen want je bent normaal. Je hebt alleen medicatie nodig. Zoals gezegd heb ik epilepsie. Met medicatie is het onder controle. Ik ga niet afbouwen om te bewijzen dat ik zonder kan want dan ben ik terug bij af.

Rationeel 100% mee eens. En toch is voor mij te zwaar zijn een ramp en heb ik m'n hele leven gewijd aan afvalpogingen en alle ellende van dien. Door de AD kwam ik aan en ik was al niet slank, tegelijkertijd had ik zeker het laatste jaar veel rust gevonden rondom eten en dat is fijn. Het is tegenstrijdig, ik ben liever dikker en happy dan dun en ongelukkig, maar dat is puur rationeel.
Ik zie de laatste tijd een droevig hoofd in de spiegel, dat gooi ik op m'n uiterlijk/gewicht, maar het zal vooral een psychisch stuk zijn en het gebrek aan acceptatie. Want jeetje wat vind ik dat moeilijk.
En ik wil zo graag weer stralen.

Stormke81 schreef: ↑

23-10-2023 13:04

Het is makkelijk praten voor mij en dat besef ik heel goed, maar als mens ben je niet meer of minder als je wat steviger aan de maat bent.

Maar we kunnen van alles tegen je zeggen maar dat zul jezelf moeten voelen. Ik hoop oprecht dat je met de ophoging van de medicatie beter zult voelen.

Maar ik heb een oprechte vraag: je geeft aan afgevlakt te zijn in emoties, maar wat is dan de verwachting zonder medicatie? Ik ga niet altijd dansend door het leven, ik ben heel gelukkig maar hoe voelt geluk en is mijn gevoel dan zo wezenlijk anders dan dat van jou met medicatie. Ik kan mij voorstellen dat het afgevlakt voelt omdat je hiervoor alles intenser voelde maar is het huidige gevoel afwijkend ten opzichte van wat een ander voelt?

Ik heb vooral de indruk dat eigenlijk alle emoties afgevlakt zijn. En dat is logisch met AD waarschijnlijk. Bij alles denk ik "boeien" en dat ook bij de leuke en positieve dingen. Het is een algehele staat van gelatenheid, alsof ik nergens echt blij van wordt. En ik heb een leuke baan, in een mooi bedrijf, fijn huwelijk en gezin. Daardoor snap ik die gelatenheid niet zo en hoopte ik dat met het stoppen van de AD de enthousiaste persoon in mij terug zou komen. Alsof deze AD niet meer pastte. Maar dat ga ik volgende week met de arts bespreken