Psyche
alle pijlers
Al heel lang werkeloos en geisoleerd wie nog meer?
vrijdag 19 oktober 2007 om 21:11
Mag ik vragen waarom je al tien jaar werkeloos bent? Ben je arbeidsongeschikt, en/of zwaar gehandicapt? In dat geval kan ik me voorstellen dat je in een heel klein en geïsoleerd wereldje terechtgekomen bent. Maar anders zou ik je aanraden om een baan(tje) te zoeken. Goed voor je zelfrespect, je zelfvertrouwen, je sociale contacten, je ontwikkeling... Wat let je?
vrijdag 19 oktober 2007 om 21:48
Ik voel me geïsoleerd omdat ik zó hard moet werken om rond te komen dat ik nauwelijks tijd heb voor iets anders, telt dat ook?
(Sorry, maar ik word altijd een beetje upset van "wee mij want ik werk niet en voel me zo eenzaam"berichten. Ga dan een baantje zoeken, draag bij aan de maatschappij ipv er van te profiteren, en als dat niet kan, wees dan dankbaar dat je in een maatschappij leeft waar er anderen voor o.a jouw levensonderhoud iedere dag hun bed uitkomen.)
(Sorry, maar ik word altijd een beetje upset van "wee mij want ik werk niet en voel me zo eenzaam"berichten. Ga dan een baantje zoeken, draag bij aan de maatschappij ipv er van te profiteren, en als dat niet kan, wees dan dankbaar dat je in een maatschappij leeft waar er anderen voor o.a jouw levensonderhoud iedere dag hun bed uitkomen.)
vrijdag 19 oktober 2007 om 22:01
Mja, daar heb je een punt Mastermind. Vrijwilligerswerk kan altijd ook nog en hoeft niet zwaar te zijn (hondenuitlaatdienst ofzo). Als je niet in een isolement wilt leven, moet je jezelf eruit slepen. Dat is misschien moeilijk, maar dat is de enige manier, want een ander gaat het niet voor je doen. Hell, ze kennen je niet eens want je leeft al tien jaar ondergronds.
If you\'re going through hell, keep going
vrijdag 19 oktober 2007 om 22:13
ik weet niet waarom TO thuis zit maar vrijwilligers werk is niet zonder verantwoording tegenwoordig. Heeft wel een bepaalde verplichting en als je daar niet aan kan voldoen is wel heel het lastig. Ze zegt zelf dat er een heel verhaal achter zit.
Heb zelf veel vrijwilligerswerk gedaan maar er werd wel op mij gerekend zoniet op mij gebouwd. Dat is niet voor iedereen mogelijk.
Ik kon daar gelukkig wel aan voldoen maar zoals ik al zei dat geld helaas niet voor iedereen.
Heb zelf veel vrijwilligerswerk gedaan maar er werd wel op mij gerekend zoniet op mij gebouwd. Dat is niet voor iedereen mogelijk.
Ik kon daar gelukkig wel aan voldoen maar zoals ik al zei dat geld helaas niet voor iedereen.
vrijdag 19 oktober 2007 om 22:15
Ik kan zo snel alleen bedenken dat je niet zou werken door een sociale fobie of een ernstige fysieke of verstandelijke beperking.
Het lijkt me erg vervelend (zacht uitgedrukt) om zo'n lange periode niet te kunnen werken. Ik heb zelf een aantal jaren door fysieke klachten niet kunnen werken, maar ben niet in een isolement terecht gekomen. O.a. door vrienden, hobby's en uiteindelijk vrijwilligerswerk (om te kijken wat ik weer aankon en een begin naar de betaalde arbeidsmarkt te maken).
Heb je hobby's buiten de deur? Zou het een idee zijn om vrijwilligerswerk op te pakken?
Het lijkt me erg vervelend (zacht uitgedrukt) om zo'n lange periode niet te kunnen werken. Ik heb zelf een aantal jaren door fysieke klachten niet kunnen werken, maar ben niet in een isolement terecht gekomen. O.a. door vrienden, hobby's en uiteindelijk vrijwilligerswerk (om te kijken wat ik weer aankon en een begin naar de betaalde arbeidsmarkt te maken).
Heb je hobby's buiten de deur? Zou het een idee zijn om vrijwilligerswerk op te pakken?
zaterdag 20 oktober 2007 om 00:25
Hoi
Ik ben 6 jaar werkeloos door arbeidsongeschiktheid (bedankt mastermind dat o.a jij je bed uitkomt voor mijn levensonderhoud
)
Ik heb een eetstoornis,borderline heb een sociale fobie en heb psychotische periodes(verder ben ik heel normaal hoor
)
ja ,mijn wereldje is ook klein,maar dat is in mijn geval ook noodzaak,gezien ik weinig prikkels kan verdragen.
Toch voel ik mij niet geisoleerd.Ik heb een hele lieve vriend en drie kids. Een kleine maar hele hechte en warme familie en vriendenkring.
Af en toe onderneem ik op goede dagen iets zoals, bij iemand langsgaan,of winkelen,of naar het theater,iets leuks doen buitenshuis met de kids.Soms gaat dat goed,soms niet,dat is altijd een gok.
Ik probeer wel iets nuttigs te doen binnen mijn 4 muren,ga binnenkort een thuisstudie volgen en zorg zo goed mogelijk voor mijn gezin.
Ik ben inderdaad niet echt nuttig in deze maatschappij.daar voel ik mij niet echt happy onder,maar ik probeer toch mijn hoofd boven water te houden,en kijk naar wat wel kan en lukt.
Ik kan niet zoveel zinnigs tegen je zeggen omdat je info heel beknopt is,dus weet ik ook niet wat je mogelijkheden zijn.
Maar het lijkt mij inderdaad een rotsituatie.In ieder geval niet acceptabel voor je,anders open je geen topic over dit onderwerp.
Kan je geen prof hulp inschakelen?
Sterkte in ieder geval.
Groetjes,Iry
Ik ben 6 jaar werkeloos door arbeidsongeschiktheid (bedankt mastermind dat o.a jij je bed uitkomt voor mijn levensonderhoud
)Ik heb een eetstoornis,borderline heb een sociale fobie en heb psychotische periodes(verder ben ik heel normaal hoor
)ja ,mijn wereldje is ook klein,maar dat is in mijn geval ook noodzaak,gezien ik weinig prikkels kan verdragen.
Toch voel ik mij niet geisoleerd.Ik heb een hele lieve vriend en drie kids. Een kleine maar hele hechte en warme familie en vriendenkring.
Af en toe onderneem ik op goede dagen iets zoals, bij iemand langsgaan,of winkelen,of naar het theater,iets leuks doen buitenshuis met de kids.Soms gaat dat goed,soms niet,dat is altijd een gok.
Ik probeer wel iets nuttigs te doen binnen mijn 4 muren,ga binnenkort een thuisstudie volgen en zorg zo goed mogelijk voor mijn gezin.
Ik ben inderdaad niet echt nuttig in deze maatschappij.daar voel ik mij niet echt happy onder,maar ik probeer toch mijn hoofd boven water te houden,en kijk naar wat wel kan en lukt.
Ik kan niet zoveel zinnigs tegen je zeggen omdat je info heel beknopt is,dus weet ik ook niet wat je mogelijkheden zijn.
Maar het lijkt mij inderdaad een rotsituatie.In ieder geval niet acceptabel voor je,anders open je geen topic over dit onderwerp.
Kan je geen prof hulp inschakelen?
Sterkte in ieder geval.
Groetjes,Iry
zaterdag 20 oktober 2007 om 00:47
Iry, zoals ik MM lees leg jij haar woorden in de mond die daar niet horen. Ze geeft niet af op arbeidsongeschikten -ze weet dat ze anders met mij aan de stok krijgt ![;-]](https://forum.viva.nl/smilies/79_wink.gif)
-, wél heeft ze een heel uitgesproken mening over mensen die in haar ogen geen dringende reden (arbeidsongeschiktheid, zélfgemaakte keuze waarvoor ze zelf de consequenties dragen, dat werk) hebben om 10 jaar werkeloos te zijn op kosten van de staat.
En ja, ik kan daar in de grote lijnen wel met MM meekomen. Maar liefst 10 jaar lang werkeloos zijn, dan word ik redelijk zwart-wit. Werkeloosheid is voor mij 'beschikbaar zijn en wíllen zijn voor de arbeidsmarkt doch geen betaalde arbeid verrichten'. Met die interpretatie van werkeloosheid wil het er bij mij niet in dat iemand 10 jaar werkeloos thuis zit in combinatie met 'ik doe mijn stinkende best, maar er is nog geen enkele job voorbij gekomen'. Nee, dan is er óf meer aan de hand, of hoog tijd voor den gerichten schoppus onder den togus als behandeling tegen hangmateritus.
Ik ben behoorlijk hard als het op dit onderwerp aankomt. Ook bij 'er is meer aan de hand' heb je zelf een vinger in de pap. Misschien niet zo'n mooi gemanicuurde, onbeschadigde, prachtig slanke en lange vinger als 'gemiddeld', maar een stompje kan ook heel best pap roeren met de broodnodige oefening. Tien jaar thuiszitten, ok. Je in een isolement voelen zitten, ok. Wil er allemaal bij me in. Er over willen babbelen, wil er ook nog bij me in. Blijft er wel de vraag bij mij knagen; wat wil iemand met dit topic bereiken. Het isolement lost zichzelf immers niet op, was dát maar waar.
Claire, dat ben ik niet helemaal met je eens. Ja, er zijn een hoop vrijwilligers'functies' waarbij er een verplichting om de hoek komt kijken. Vrijwilligerswerk staat echter niet gelijk aan verplichting. Het kan wat meer zoeken vergen, maar er is echt nog heel wat 'out there' zonder de hoofdletter V van verplichting. Ook dingen die het niveau 'zo geestdodend als alle stenen in de straat 100 keer tellen' ontstijgen. Kan erg bevredigend zijn.
-, wél heeft ze een heel uitgesproken mening over mensen die in haar ogen geen dringende reden (arbeidsongeschiktheid, zélfgemaakte keuze waarvoor ze zelf de consequenties dragen, dat werk) hebben om 10 jaar werkeloos te zijn op kosten van de staat. En ja, ik kan daar in de grote lijnen wel met MM meekomen. Maar liefst 10 jaar lang werkeloos zijn, dan word ik redelijk zwart-wit. Werkeloosheid is voor mij 'beschikbaar zijn en wíllen zijn voor de arbeidsmarkt doch geen betaalde arbeid verrichten'. Met die interpretatie van werkeloosheid wil het er bij mij niet in dat iemand 10 jaar werkeloos thuis zit in combinatie met 'ik doe mijn stinkende best, maar er is nog geen enkele job voorbij gekomen'. Nee, dan is er óf meer aan de hand, of hoog tijd voor den gerichten schoppus onder den togus als behandeling tegen hangmateritus.
Ik ben behoorlijk hard als het op dit onderwerp aankomt. Ook bij 'er is meer aan de hand' heb je zelf een vinger in de pap. Misschien niet zo'n mooi gemanicuurde, onbeschadigde, prachtig slanke en lange vinger als 'gemiddeld', maar een stompje kan ook heel best pap roeren met de broodnodige oefening. Tien jaar thuiszitten, ok. Je in een isolement voelen zitten, ok. Wil er allemaal bij me in. Er over willen babbelen, wil er ook nog bij me in. Blijft er wel de vraag bij mij knagen; wat wil iemand met dit topic bereiken. Het isolement lost zichzelf immers niet op, was dát maar waar.
Claire, dat ben ik niet helemaal met je eens. Ja, er zijn een hoop vrijwilligers'functies' waarbij er een verplichting om de hoek komt kijken. Vrijwilligerswerk staat echter niet gelijk aan verplichting. Het kan wat meer zoeken vergen, maar er is echt nog heel wat 'out there' zonder de hoofdletter V van verplichting. Ook dingen die het niveau 'zo geestdodend als alle stenen in de straat 100 keer tellen' ontstijgen. Kan erg bevredigend zijn.
vandaag ga ik van alles kunnen
zaterdag 20 oktober 2007 om 01:04
Hoi roosvrouw,
Die opmerking was absoluut niet kattig bedoelt naar mm hoor! sorry als dat zo overkwam,Ik bedoelde het grappig,maar dat kwam kennelijk zo niet over (slecht gevoel voor humor?,ach is ook altijd lastig in geschreven woord)
Ik voel mij ook niet echt aangesproken hoor.
Ben het inderdaad met je eens,er zit inderdaad een verschil in werkeloos of arbeidsongeschikt zijn.
Maar ik ken het verhaal van to verder niet,kan er in dit geval moeilijk een mening over hebben.
Het nut van dit topic zie ik ook niet zo.
En wat vrijwilligerswerk betreft.Het is inderdaad zo dat er best verantwoordelijkheid bij komt kijken en als je daar niet aan kan voldoen wordt het lastig. Maar af en toe wat doen kan best. Mijn vriendin werkt in een bejaardentehuis als ab. En soms kom ik haar daar gezelschap houden en een extra handje meehelpen. Mijn schoonzusje werkt op een peuterspeelzaal en daar help ik ook af en toe.Moet er wel bij vermelden dat dat voor mij gunstige omstandigheden zijn omdat ik dan een vertrouwd persoon om mij heen heb.
Er is overal wel een steentje bij te dragen,vaak gewoon in je eigen buurt.
Je zieke buurvrouw een keer gezelschap houden,een keer op het kindje van je vriendin passen zodat zij even kan rusten.
In een isolement raken.daar moet je vooral zelf voor waken.Als je er eenmaal inzit is het wel moeilijk om eruit te komen,maar niet onmogelijk.
Groetjes,Iry
Die opmerking was absoluut niet kattig bedoelt naar mm hoor! sorry als dat zo overkwam,Ik bedoelde het grappig,maar dat kwam kennelijk zo niet over (slecht gevoel voor humor?,ach is ook altijd lastig in geschreven woord)
Ik voel mij ook niet echt aangesproken hoor.
Ben het inderdaad met je eens,er zit inderdaad een verschil in werkeloos of arbeidsongeschikt zijn.
Maar ik ken het verhaal van to verder niet,kan er in dit geval moeilijk een mening over hebben.
Het nut van dit topic zie ik ook niet zo.
En wat vrijwilligerswerk betreft.Het is inderdaad zo dat er best verantwoordelijkheid bij komt kijken en als je daar niet aan kan voldoen wordt het lastig. Maar af en toe wat doen kan best. Mijn vriendin werkt in een bejaardentehuis als ab. En soms kom ik haar daar gezelschap houden en een extra handje meehelpen. Mijn schoonzusje werkt op een peuterspeelzaal en daar help ik ook af en toe.Moet er wel bij vermelden dat dat voor mij gunstige omstandigheden zijn omdat ik dan een vertrouwd persoon om mij heen heb.
Er is overal wel een steentje bij te dragen,vaak gewoon in je eigen buurt.
Je zieke buurvrouw een keer gezelschap houden,een keer op het kindje van je vriendin passen zodat zij even kan rusten.
In een isolement raken.daar moet je vooral zelf voor waken.Als je er eenmaal inzit is het wel moeilijk om eruit te komen,maar niet onmogelijk.
Groetjes,Iry
zaterdag 20 oktober 2007 om 02:42
Dank je RV (f),
Hoewel ik Iry wel begrepen had, ik was al van plan om 'm te quoten en er iets onder te zetten als "graag gedaan meid, voor jou doe ik alles dat weet je toch" of iets dergelijks
.
De schoppes onder den togus trouwens, daar kan ik me uitstekend in vinden! Leuk verwoord, en idd: soms word het tijd om eens uit je 'comfortness of being sad' te komen en jezelf bij de lurven te pakken.
Iemand die écht arbeidsongeschikt is, já daar wil ik graag voor werken. Zo iemand heeft er ook niet om gevraagd om arbeidsongeschikt te zijn, baalt waarschijnlijk al genoeg van de hele situatie en zou juist wíllen dat hij/zij een 'normaal' leven kon hebben met een 'normale' baan.
Ook jij, Iry, doet je best om je steentje bij te dragen aan de samenleving: je zorgt voor je gezin, helpt een handje bij de peuterspeelzaal en het bejaardentehuis, gaat een thuisstudie volgen, en noemt ook nog andere voorbeelden van wat mensen die niet kúnnen werken, zouden kunnen doen. Let wel, ik zeg: niet kunnen. Niet: niet willen. Dat is een héél groot verschil.
En ik begrijp heel goed dat ook jij, RV, juíst jij, redelijk 'hard' bent op dit gebied. Omdat jij waarschijnlijk heel graag zou willen dat je lichamelijk gezond was geweest en overal volop aan mee had kunnen doen. Dan moet een topic als "wee mij, ik voel me zo geïsoleerd maar ik doe er al tien jaar niets aan" behoorlijk hard op je overkomen.
Dus ja, ik kan mij vinden in
RV, je schoppes onder den togus in woord en beeld (f)
Hoewel ik Iry wel begrepen had, ik was al van plan om 'm te quoten en er iets onder te zetten als "graag gedaan meid, voor jou doe ik alles dat weet je toch" of iets dergelijks
. De schoppes onder den togus trouwens, daar kan ik me uitstekend in vinden! Leuk verwoord, en idd: soms word het tijd om eens uit je 'comfortness of being sad' te komen en jezelf bij de lurven te pakken.
Iemand die écht arbeidsongeschikt is, já daar wil ik graag voor werken. Zo iemand heeft er ook niet om gevraagd om arbeidsongeschikt te zijn, baalt waarschijnlijk al genoeg van de hele situatie en zou juist wíllen dat hij/zij een 'normaal' leven kon hebben met een 'normale' baan.
Ook jij, Iry, doet je best om je steentje bij te dragen aan de samenleving: je zorgt voor je gezin, helpt een handje bij de peuterspeelzaal en het bejaardentehuis, gaat een thuisstudie volgen, en noemt ook nog andere voorbeelden van wat mensen die niet kúnnen werken, zouden kunnen doen. Let wel, ik zeg: niet kunnen. Niet: niet willen. Dat is een héél groot verschil.
En ik begrijp heel goed dat ook jij, RV, juíst jij, redelijk 'hard' bent op dit gebied. Omdat jij waarschijnlijk heel graag zou willen dat je lichamelijk gezond was geweest en overal volop aan mee had kunnen doen. Dan moet een topic als "wee mij, ik voel me zo geïsoleerd maar ik doe er al tien jaar niets aan" behoorlijk hard op je overkomen.
Dus ja, ik kan mij vinden in
RV, je schoppes onder den togus in woord en beeld (f)
zaterdag 20 oktober 2007 om 03:38
Haha,mm
Ik weet dat je het met liefde en plezier voor mij doet
Vandaar dat ik ook op mijn knieen ging voor je!
En rv,trouwens wel erg lief van je dat je het gelijk opnam voor mm.
Ik ken je eigenlijk nog niet zo goed van het forum,hoeel ik je naam vaak voorbij zie komen,maar ik begrijp dat jouw leventje ook niet makkelijk is,dus
.
Dat was ff of topic.
Ik probeer inderdaad wel wat te maken van mijn leventje mm,maar echt veel voor de maatschappij doe ik ook weer niet hoor.
Ik help inderdaad af en toe waar ik kan en probeer klaar te staan voor mijn dierbare. O ja en ik lach wel altijd heel lief naar alle mensen in de maatschappij,en je mag bij mij altijd voor in de rij als je maar een paar boodschappen hebt,haha. maar ik kom niet zo vaak buiten dus dat is niet zo vaak. En ik ben donateur van drie goede doelen.Nou dat zijn maar ieniemiennie steentjes van iry hoor! Maar wel lief dat jij dat positief ziet. Thanks
Sorry dons,het topic is weer geheel voor jouw!!!
Liefs Iry
Ik weet dat je het met liefde en plezier voor mij doet
Vandaar dat ik ook op mijn knieen ging voor je!
En rv,trouwens wel erg lief van je dat je het gelijk opnam voor mm.
Ik ken je eigenlijk nog niet zo goed van het forum,hoeel ik je naam vaak voorbij zie komen,maar ik begrijp dat jouw leventje ook niet makkelijk is,dus
.Dat was ff of topic.
Ik probeer inderdaad wel wat te maken van mijn leventje mm,maar echt veel voor de maatschappij doe ik ook weer niet hoor.
Ik help inderdaad af en toe waar ik kan en probeer klaar te staan voor mijn dierbare. O ja en ik lach wel altijd heel lief naar alle mensen in de maatschappij,en je mag bij mij altijd voor in de rij als je maar een paar boodschappen hebt,haha. maar ik kom niet zo vaak buiten dus dat is niet zo vaak. En ik ben donateur van drie goede doelen.Nou dat zijn maar ieniemiennie steentjes van iry hoor! Maar wel lief dat jij dat positief ziet. Thanks
Sorry dons,het topic is weer geheel voor jouw!!!
Liefs Iry
zaterdag 20 oktober 2007 om 10:48
Jee Iry, lief, dank je.
Neuh, MM, ik was altijd al wel zo hard, ongeacht toen ik nog werkte of nu. Misschien wel doordat ik opgegroeid ben met de realisatie dat kunnen werken niet zo standaard is? Misschien wel door mijn opvoeding waarin werk als leuk werd gebracht en een verantwoordelijkheid die je gewoon nam, punt uit, ook als vrouw?Juist nu ben ik wel nog meer de kracht van gaan inzien van schoppus onder den togus. In hele grote tegenspoed heb je vaak toch nog een deel regie die je in handen kunt nemen. Soms lastig, soms doodeng, maar uiteindelijk een stuk bevredigender dan al het andere. Des te groter het verlies, des te belangrijker wordt de controle over de regie die je nog wél hebt, hoe klein soms ook.
Neem nou heel praktisch mezelf. Werk zit er niet meer in en ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik daar om sta te springen. Ik ben best een ambitieus tante-tje, Den Nobelen Arbeid zal altijd blijven lokken. Dan kan ik balen en het daarbij laten, of ik kan balen en er geen genoegen mee nemen en verder zoeken naar iets waar ik mezelf in een goede middenweg kan vinden. Soms makkelijk, soms lastig, soms erg lastig. Soms op het praktische vlak, soms op het emotionele vlak of soms de mix.
Het is ook geen geheim dat ik op het moment bijv. moet uitkijken dat de muren niet op me afkomen. Vast zitten in huis en zo'n slechte conditie hebben is nu niet echt enorm bevorderlijk voor zaken als ambitie en vrijwilligerswerk. Maar wederom; ik kan daar van balen en het er bij laten of balen en mezelf schoppen -toch ergens handig voor die gezondheid van mij, voet onder kont is geen enkel probleem -. Is het dan datgene dat ik mentaal ook had gekund en in Den Idealen Wereld had gedaan? Hell no! Maar het is beter dan niets en dat hele kleine beetje vrijwilligerswerk dat nu weer uit mijn handen komt is een stuk beter dan te kijken naar de muren tot ze me opvreten. Want ik zweer je; die krengen hebben het op me gemunt.
Of zoals hier gisteren de conclusie was; 'wat je toebedeelt krijgt verander je niet, wat je er zelf vervolgens mee doet kun je echter wél zelf sturen'. Tellen we die op mij 'accepteer wat je niet kunt veranderen, en verander wat je niet kunt accepteren' en de uitslag van de som is schoppus onder den togus. Of beter gezegd; in mijn manier van wiskunde, daar zijn de meningen immers over verdeeld.
Neuh, MM, ik was altijd al wel zo hard, ongeacht toen ik nog werkte of nu. Misschien wel doordat ik opgegroeid ben met de realisatie dat kunnen werken niet zo standaard is? Misschien wel door mijn opvoeding waarin werk als leuk werd gebracht en een verantwoordelijkheid die je gewoon nam, punt uit, ook als vrouw?Juist nu ben ik wel nog meer de kracht van gaan inzien van schoppus onder den togus. In hele grote tegenspoed heb je vaak toch nog een deel regie die je in handen kunt nemen. Soms lastig, soms doodeng, maar uiteindelijk een stuk bevredigender dan al het andere. Des te groter het verlies, des te belangrijker wordt de controle over de regie die je nog wél hebt, hoe klein soms ook.
Neem nou heel praktisch mezelf. Werk zit er niet meer in en ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik daar om sta te springen. Ik ben best een ambitieus tante-tje, Den Nobelen Arbeid zal altijd blijven lokken. Dan kan ik balen en het daarbij laten, of ik kan balen en er geen genoegen mee nemen en verder zoeken naar iets waar ik mezelf in een goede middenweg kan vinden. Soms makkelijk, soms lastig, soms erg lastig. Soms op het praktische vlak, soms op het emotionele vlak of soms de mix.
Het is ook geen geheim dat ik op het moment bijv. moet uitkijken dat de muren niet op me afkomen. Vast zitten in huis en zo'n slechte conditie hebben is nu niet echt enorm bevorderlijk voor zaken als ambitie en vrijwilligerswerk. Maar wederom; ik kan daar van balen en het er bij laten of balen en mezelf schoppen -toch ergens handig voor die gezondheid van mij, voet onder kont is geen enkel probleem
-. Is het dan datgene dat ik mentaal ook had gekund en in Den Idealen Wereld had gedaan? Hell no! Maar het is beter dan niets en dat hele kleine beetje vrijwilligerswerk dat nu weer uit mijn handen komt is een stuk beter dan te kijken naar de muren tot ze me opvreten. Want ik zweer je; die krengen hebben het op me gemunt. Of zoals hier gisteren de conclusie was; 'wat je toebedeelt krijgt verander je niet, wat je er zelf vervolgens mee doet kun je echter wél zelf sturen'. Tellen we die op mij 'accepteer wat je niet kunt veranderen, en verander wat je niet kunt accepteren' en de uitslag van de som is schoppus onder den togus. Of beter gezegd; in mijn manier van wiskunde, daar zijn de meningen immers over verdeeld.
vandaag ga ik van alles kunnen
zaterdag 20 oktober 2007 om 11:30
Wijze woorden RV, en voor jou en voor Iry!
Idd, accepteer wat je net kunt veranderen en verander wat je niet kunt accepteren. En heb de wijsheid om het verschil tussen die twee dingen te zien. Iry, even off topic maar ook niet helemaal: in het andere topic reageerde je op een opm van mij, dat een ieder zelf verantwoordelijk is voor zijn/haar bestaan. Daar bedoelde ik mee wat RV hierboven ook zegt: je bent niet zozeer zelf verantwoordelijk voor wat je toebedeeld krijgt, maar wél voor hoe je daar mee omgaat. De één gaat teneergeslagen in een hoekje zitten, benoemt zichzelf tot überzielig en verwacht nog net niet dat de rest van de wereld een stichting opricht voor het Calimero-complex. De ander jankt es goed, wordt eens behoorlijk kwaad, en zegt daarna: "Okee, dit is kut, ik voel me er kut onder, ik mag me er ook kut onder voelen, maar laat ik eens oppassen dat ik daarin niet al te veel ga zwelgen. Ik bevind me in een klotepositie, maar ook in die positie heb ik nog altijd mogelijkheden. Eens kijken wat die mogelijkheden zouden kunnen zijn."
Zodoende kunnen twee individuen in exact dezelfde situatie héél verschillend reageren. De één worstelt en komt boven, de ander klemt zich als een drenkeling vast aan eenieder die maar in de buurt verschijnt. Is die drenkeling dan zieliger dan die andere? Ja en nee. De drenkeling wil zich graag zieliger voelen, duikt mijlenver in de slachtofferrol en hoopt dat andere mensen vooral maar heel veel medelijden hebben. Maar aan medelijden heb je niets. Medelijden opwekken is jezelf in een zielige positie plaatsen. Medeleven daarentegen is niets mis mee. Daarom heb ik ook, hoe hard dat ook klinkt, vrijwel geen medelijden met iemand, echt superafschuwelijke dingen (iemands kinderen die worden vermoord ofzo) daargelaten. Maar medeleven heb ik wel, veel zelfs. Bijvoorbeeld met jullie, Iry en RV, die het absoluut niet gemakkeljk hebben en desondanks voor anderen klaarstaan en toch elke dag het gevecht met jezelf en met jullie 'beperkingen' (mag ik dat zo zeggen?) aangaan.
Blahblahblah, ik kan hier wel een heel filosofisch leuterpraatje gaan opzetten maar ik kan alleen maar zeggen dat ik het helemaal eens ben met RV, ook ik ben opgevoed met kijk naar wat je kunt en niet naar wat je niet kunt, neem daar waar mogeijk te allen tijde je eigen verantwoordelijkheid voor jouw bestaan, probeer je steentje bij te dragen aan de maatschappij etc. Mijn vader zei alijd: "Probeer altijd je eigen broek op te houden; één van de kenmerken van volwassenheid is dat je je verantwoordelijkheden neemt. En wil je zo graag nooit meer hoeven te werken? Dan moet je werk gaan zoeken waar je hart ligt. Dan ben je nooit meer aan het werk, maar gewoon bezig met wat je het liefste doet." Vooral die laatste opm is altijd blijven hangen, ook al is m'n pa al bijna vier jaar dood
, ik denk nog vaak aan zijn woorden terug.
voor jou en voor Iry! Idd, accepteer wat je net kunt veranderen en verander wat je niet kunt accepteren. En heb de wijsheid om het verschil tussen die twee dingen te zien. Iry, even off topic maar ook niet helemaal: in het andere topic reageerde je op een opm van mij, dat een ieder zelf verantwoordelijk is voor zijn/haar bestaan. Daar bedoelde ik mee wat RV hierboven ook zegt: je bent niet zozeer zelf verantwoordelijk voor wat je toebedeeld krijgt, maar wél voor hoe je daar mee omgaat. De één gaat teneergeslagen in een hoekje zitten, benoemt zichzelf tot überzielig en verwacht nog net niet dat de rest van de wereld een stichting opricht voor het Calimero-complex. De ander jankt es goed, wordt eens behoorlijk kwaad, en zegt daarna: "Okee, dit is kut, ik voel me er kut onder, ik mag me er ook kut onder voelen, maar laat ik eens oppassen dat ik daarin niet al te veel ga zwelgen. Ik bevind me in een klotepositie, maar ook in die positie heb ik nog altijd mogelijkheden. Eens kijken wat die mogelijkheden zouden kunnen zijn."
Zodoende kunnen twee individuen in exact dezelfde situatie héél verschillend reageren. De één worstelt en komt boven, de ander klemt zich als een drenkeling vast aan eenieder die maar in de buurt verschijnt. Is die drenkeling dan zieliger dan die andere? Ja en nee. De drenkeling wil zich graag zieliger voelen, duikt mijlenver in de slachtofferrol en hoopt dat andere mensen vooral maar heel veel medelijden hebben. Maar aan medelijden heb je niets. Medelijden opwekken is jezelf in een zielige positie plaatsen. Medeleven daarentegen is niets mis mee. Daarom heb ik ook, hoe hard dat ook klinkt, vrijwel geen medelijden met iemand, echt superafschuwelijke dingen (iemands kinderen die worden vermoord ofzo) daargelaten. Maar medeleven heb ik wel, veel zelfs. Bijvoorbeeld met jullie, Iry en RV, die het absoluut niet gemakkeljk hebben en desondanks voor anderen klaarstaan en toch elke dag het gevecht met jezelf en met jullie 'beperkingen' (mag ik dat zo zeggen?) aangaan.
Blahblahblah, ik kan hier wel een heel filosofisch leuterpraatje gaan opzetten maar ik kan alleen maar zeggen dat ik het helemaal eens ben met RV, ook ik ben opgevoed met kijk naar wat je kunt en niet naar wat je niet kunt, neem daar waar mogeijk te allen tijde je eigen verantwoordelijkheid voor jouw bestaan, probeer je steentje bij te dragen aan de maatschappij etc. Mijn vader zei alijd: "Probeer altijd je eigen broek op te houden; één van de kenmerken van volwassenheid is dat je je verantwoordelijkheden neemt. En wil je zo graag nooit meer hoeven te werken? Dan moet je werk gaan zoeken waar je hart ligt. Dan ben je nooit meer aan het werk, maar gewoon bezig met wat je het liefste doet." Vooral die laatste opm is altijd blijven hangen, ook al is m'n pa al bijna vier jaar dood
, ik denk nog vaak aan zijn woorden terug.
zaterdag 20 oktober 2007 om 12:49
:
En wil je zo graag nooit meer hoeven te werken? Dan moet je werk gaan zoeken waar je hart ligt. Dan ben je nooit meer aan het werk, maar gewoon bezig met wat je het liefste doet." Vooral die laatste opm is altijd blijven hangen, ook al is m'n pa al bijna vier jaar dood
Wat een goede uitspraak van je vader! Zo heb ik het ook opgelost
maar ik stond daar niet zo bij stil. Ik vond het vrij logisch om van mijn favoriete bezigheden mijn beroep te maken (maar dat had ik ook afgekeken van mijn familie, ik kon uit een ondernemersgezin). Werk voelt haast nooit als werk voor mij. En het leuke is dat bezig zijn met mijn hobbies per uur beter betaalt dan echt werken. (en daarnaast levert het ook nog geestelijke voldoening, plezier en ontspanning op, tel uit je winst). Ik weet niet wat Dons allemaal heeft meegemaakt, zolang ik iemands achtergrond ed niet ken, ben ik erg mild wb oordelen.
Voor mezelf geldt dat ik werk (hobby) als ik daar maar enigszins toe in staat ben. Ik heb twee jaar plat gelegen vanwege niet goed werkend immuunsysteem maar zogauw ik wat opkrabbelde ging ik weer aan het werk. Ik hoef niet te werken, waarschijnlijk zou ik de rest van mijn leven van een arbeidsongeschiktheidsuitkering mogen leven als ik zou willen, maar het is het laatste wat ik wil. Dat heeft bij mij ook met trots te maken, ik krijg nu nog gedeeltelijk een aanvulling van het UWV, maar ik leef toe naar de dag dat ik (ziek of niet ziek) weer helemaal in mijn eigen onderhoud kan voorzien. Tegelijkertijd besef ik dat de drive die ik heb niet vanzelfsprekend is. Voor mij wel, maar ieder mens steekt anders in elkaar. Niet iedereen verstaat de kunst zichzelf aan de haren overeind te trekken, lijkt het. En om zijn leven (gedeeltelijk) de vorm te geven die hij (of zij) zelf wil. Of beter gezegd; niet iedereen beseft dat hij/zij dat kan. Sommige mensen weten niet hoeveel er in hun macht ligt.
Klinkt arroganter dan hoe ik het bedoel. Maar blijven zwelgen vanwege bepaalde omstandigheden? Been there, done that. En dat is tevens mijn leerschool geweest. Ik besefte dat ik het zo NIET wilde.
zaterdag 20 oktober 2007 om 13:14
O ja, ik typte net wel: ik weet niet wat Dons allemaal heeft meegemaakt. Maar ik besef dat het daar niet eens om gaat. Gaat het er niet vooral om hoe je omgaat met wat je hebt meegemaakt? Ik denk dat dat het is. (en was dat niet ook al de conclusie van RV, MM en Iry? )
Dons, er is te leren hoe je om kunt gaan met schijnbaar minder goede omstandigheden.
) Dons, er is te leren hoe je om kunt gaan met schijnbaar minder goede omstandigheden.
zondag 21 oktober 2007 om 02:39
Dank je voor je knuffel mm!
Je krijgt er van mij ook een terug voor het verdriet dat je hebt om je vader,wat een wijsheid,die woorden van je vader,mooi gezegd.
Ik begrijp je mening trouwens heel goed,en er zit zeker ook een waarheid in.
Maar wat Pink hier ook schreef,is dat geen enkel persoon hetzelfde is. en wat de een wel voor elkaar krijgt in een rotperiode,kan de ander misschien niet.
En nee ,ik houd ook niet echt van mensen die zwelgen in zelfmedelijjden,hoewel ik het zelf af en toe ook kan doen hoor.
Maar ik kan mij ook weleens irriteren aan mensen die hun zieligheid zo moeten etaleren. Ik kan dat niet,dat maakt het soms wel een eenzame strijd die niemand ziet.
Ik kan mij wel voorstellen dat je dan eens een topic opent om ongeneerd te klagen,omdat je dat in je eigen omgeving niet doet of kan.
Tsja ik weet niet hoe dat met dons is,daarom vind ik het moeilijk om daar over te oordelen.
Maar ik geloof dat dit topic een hele ander draai krijgt inmiddels.
Enne.... rv en mm als jullie de behoefte hebben om schoppen uit te delen!!
Mag je mijn kont ook wel een keer raken hoor,want ik kan hem best af en toe gebruiken,haha!
Liefs Iry
Je krijgt er van mij ook een terug voor het verdriet dat je hebt om je vader,wat een wijsheid,die woorden van je vader,mooi gezegd.
Ik begrijp je mening trouwens heel goed,en er zit zeker ook een waarheid in.
Maar wat Pink hier ook schreef,is dat geen enkel persoon hetzelfde is. en wat de een wel voor elkaar krijgt in een rotperiode,kan de ander misschien niet.
En nee ,ik houd ook niet echt van mensen die zwelgen in zelfmedelijjden,hoewel ik het zelf af en toe ook kan doen hoor.
Maar ik kan mij ook weleens irriteren aan mensen die hun zieligheid zo moeten etaleren. Ik kan dat niet,dat maakt het soms wel een eenzame strijd die niemand ziet.
Ik kan mij wel voorstellen dat je dan eens een topic opent om ongeneerd te klagen,omdat je dat in je eigen omgeving niet doet of kan.
Tsja ik weet niet hoe dat met dons is,daarom vind ik het moeilijk om daar over te oordelen.
Maar ik geloof dat dit topic een hele ander draai krijgt inmiddels.
Enne.... rv en mm als jullie de behoefte hebben om schoppen uit te delen!!
Mag je mijn kont ook wel een keer raken hoor,want ik kan hem best af en toe gebruiken,haha!
Liefs Iry
zondag 21 oktober 2007 om 09:45
Is Dons er nog?
Zo ja: mooi.
Zo niet: kunnen we dan de conclusie trekken dat een vermanend woord, al dan niet inclusief Schop Onder Kont, wellicht niet de beste manier is om iemand uit haar isolement te halen? Jullie weten helemaal niets van Dons, maar de aannames vliegen je alweer om de oren. (En met 'jullie' bedoel ik dan met name RV en MM.)
Het lijkt de Gezondheidspijler wel, daar worden ook aan de lopende band diagnoses gesteld en behandelingen geadviseerd op basis van nul informatie.
Zo ja: mooi.
Zo niet: kunnen we dan de conclusie trekken dat een vermanend woord, al dan niet inclusief Schop Onder Kont, wellicht niet de beste manier is om iemand uit haar isolement te halen? Jullie weten helemaal niets van Dons, maar de aannames vliegen je alweer om de oren. (En met 'jullie' bedoel ik dan met name RV en MM.)
Het lijkt de Gezondheidspijler wel, daar worden ook aan de lopende band diagnoses gesteld en behandelingen geadviseerd op basis van nul informatie.
zondag 21 oktober 2007 om 11:40
Korenwolf, je hebt gelijk. Maar: jij bent toch, net als ik, voorstander van de schop-onder-de-kont behandeling? Ik denk dat er een goede schop nodig is om je muurtje te doorbreken, want na tien jaar is dat ongeveer een vestigingswal geworden. Was het Dons ook niet die zich zo lelijk voelde? Daar kan het sterk mee te maken hebben (toen ik helemaal onder de smerigste acne zat, durfde ik niet naar buiten als de zon scheen omdat je dan extra kon zien hoe lelijk mijn huid was, en alleen een winkel binnen...forget it!).
Anyway, we kunnen Dons inderdaad niet beoordelen vanuit onze luie stoel maar ik hoop wel dat ze terugkomt. Internetfora kunnen een eerste stap zijn om voorzichtigaan 'echte' mensen toe te laten in je leven (been there, done that, got the friends ;) ).
Anyway, we kunnen Dons inderdaad niet beoordelen vanuit onze luie stoel maar ik hoop wel dat ze terugkomt. Internetfora kunnen een eerste stap zijn om voorzichtigaan 'echte' mensen toe te laten in je leven (been there, done that, got the friends ;) ).
If you\'re going through hell, keep going
zondag 21 oktober 2007 om 11:48
Als je je de moeite getroost om te lezen KW, dan merk je dat;
- ook ik al langere tijd 'thuis zit'. Nee, zeker geen tien jaar, maar met mijn maar 7 jaar durf ik mezelf toch wel semi-ervaringsdeskundige te noemen
- ook ik aangeef dat er een isolement op de loer ligt en wat voor míj de manier is om die buiten de deur proberen te houden.
- ik stel dat er of meer aan de hand is, of er heel hard behoefte is aan schoppus onder den togus. En sorry, maar aan mij verklaar je zonder 'meer aan de hand' geen vrijwillige 10 jaar werkeloosheid waarbij je in een isolement verzeild raakt op een manier waarop het niet eens tijd wordt jezelf onder de loep te nemen.
En ja, het klinkt misschien hard, maar uiteindelijk kom je bij 'meer aan de hand' net zo goed uit op zelfregie voeren. Hoe lastig, moeilijk en klote soms ook. Nee, aan dingen die je overkomen kun je soms geen drol veranderen, helaas, maar hoe je dat oppakt, dat godzijdank wel. (hoe je het soms ook tot in de diepste vezels wilt vervloeken)
Ja, ik ben pro eigen regie, so shoot me. Maar ik heb op zijn minst een poging gewaagd waarbij het Dons zeer vrij staat om te zeggen; thnx maar no thnx. Even goede vrienden, daar zal ze mij niet over horen. Misschien lees ik er overheen hoor, maar waar heb jij gereageerd op Dons in dit topic? Of kwam je hier alleen even binnenvallen omdat het je zó hoog zat wat je van o.a. mijn reacties vond? Kan hoor![:-]](https://forum.viva.nl/smilies/77_happy.gif)
maar geef dan het goede voorbeeld. Kunnen we nog wat van leren, enzo.
- ook ik al langere tijd 'thuis zit'. Nee, zeker geen tien jaar, maar met mijn maar 7 jaar durf ik mezelf toch wel semi-ervaringsdeskundige te noemen
- ook ik aangeef dat er een isolement op de loer ligt en wat voor míj de manier is om die buiten de deur proberen te houden.
- ik stel dat er of meer aan de hand is, of er heel hard behoefte is aan schoppus onder den togus. En sorry, maar aan mij verklaar je zonder 'meer aan de hand' geen vrijwillige 10 jaar werkeloosheid waarbij je in een isolement verzeild raakt op een manier waarop het niet eens tijd wordt jezelf onder de loep te nemen.
En ja, het klinkt misschien hard, maar uiteindelijk kom je bij 'meer aan de hand' net zo goed uit op zelfregie voeren. Hoe lastig, moeilijk en klote soms ook. Nee, aan dingen die je overkomen kun je soms geen drol veranderen, helaas, maar hoe je dat oppakt, dat godzijdank wel. (hoe je het soms ook tot in de diepste vezels wilt vervloeken)
Ja, ik ben pro eigen regie, so shoot me. Maar ik heb op zijn minst een poging gewaagd waarbij het Dons zeer vrij staat om te zeggen; thnx maar no thnx. Even goede vrienden, daar zal ze mij niet over horen. Misschien lees ik er overheen hoor, maar waar heb jij gereageerd op Dons in dit topic? Of kwam je hier alleen even binnenvallen omdat het je zó hoog zat wat je van o.a. mijn reacties vond? Kan hoor
maar geef dan het goede voorbeeld. Kunnen we nog wat van leren, enzo.
vandaag ga ik van alles kunnen
zondag 21 oktober 2007 om 11:50
Nee, daar ben ik zelfs een tegenstander van. Het is zelfs het enige onderwerp waar ik bij mijn weten wel eens fel tegen tekeer ben gegaan op dit forum. Maar grappig (of treurig) genoeg heb jij een dermate streng superego, dat jij mijn posts regelmatig interpreteert als schop. Ook als ze allerminst zo bedoeld zijn. (It takes one to know one.
)Ik ben een groot voorstander van zeggen hoe het is, en het niet mooier maken. Maar als andere mensen of jij zelf (vaak ben je zelf het strengst) al bij voorbaat klaarstaan met die schop, zul je er waarschijnlijk niet in slagen om te zien hoe het is. Dan ben je al bezig met de actie en de oplossingen, voordat je hebt doorvoeld hoe de situatie is.
zondag 21 oktober 2007 om 12:12
Ja. Als Dons hier inderdaad nog terugkomt. Net zoals het mij vrijstaat om te zeggen: "als Dons niet terugkomt, dan bereik je met deze poging blijkbaar niet het bedoelde resultaat." Ofwel: een plaatsvervangend thnx but no thnx.
Niet. Ik heb te weinig informatie om er iets over te zeggen.
Yep.
Kan hoor
Goede voorbeeld? Hm. Ik denk ongeveer zo:
"Ha Dons, ik ben gelukkig niet meer werkeloos want je raakt er inderdaad door in een isolement. Wat is de reden dat je niet aan het werk komt? En wat zijn de dingen waar je tegenaan loopt?"
zondag 21 oktober 2007 om 12:19
Hoi,
Ik ben ook al een aantal jaren thuis, krijg verder geen uitkering omdat ik er zelf voor gekozen heb om (tijdelijk) uit het arbeidsproces te stappen ivm kindjes etc. Maar ik herken heel veel uit jowu woorden Iry, ik heb dus last van angststoornissen en nogal een scala aan psychische klachten zoals een sociale fobie etc. Heb het jaren niet willen erkennen maar op een gegeven moment ontkom je er niet aan en wordt je met jezelf geconfronteerd en ben toen ook helemaal vastgelopen. Weer gaan werken is voor mij dus heel moeilijk, geworden, ik kan erg in mijn eigen wereldje zitten en er ook weinig bij verdragen. Maar ja, je moet inderdaad echt zelf willen om er wat van te maken, Ik heb 3 kinderen en kom op die manier toch genoeg onder de mensen, alleen vriendschappen onderhouden is iets wat voor mij heel moeilijk is en daarin herken ik zelf wel een bepaald isolement.
Het is jammer dat Dons afgezien van een openingstopic en een kleine reactie neit wat meer verteld over wat er speelt, dat maakt het wat makkelijker om te reageren in plaats van alleen maar speculeren over wat er aan de hand is. Voel jezelf niet te snel veroordeeld, je maakt toch je eigen keuzes en het is jammer als je je hier niet meer welkom voelt om verder te reageren omdat het je misschien niet aanstaat wat er gezegd wordt. Het kan ook heel nuttig en leerzaam zijn om toch te proberen wat meer er aan te doen om uit je isolement te komen want daar wordt je na 10 jaar toch ook niet vrolijker van???
Groetjes,
Risotje
Ik ben ook al een aantal jaren thuis, krijg verder geen uitkering omdat ik er zelf voor gekozen heb om (tijdelijk) uit het arbeidsproces te stappen ivm kindjes etc. Maar ik herken heel veel uit jowu woorden Iry, ik heb dus last van angststoornissen en nogal een scala aan psychische klachten zoals een sociale fobie etc. Heb het jaren niet willen erkennen maar op een gegeven moment ontkom je er niet aan en wordt je met jezelf geconfronteerd en ben toen ook helemaal vastgelopen. Weer gaan werken is voor mij dus heel moeilijk, geworden, ik kan erg in mijn eigen wereldje zitten en er ook weinig bij verdragen. Maar ja, je moet inderdaad echt zelf willen om er wat van te maken, Ik heb 3 kinderen en kom op die manier toch genoeg onder de mensen, alleen vriendschappen onderhouden is iets wat voor mij heel moeilijk is en daarin herken ik zelf wel een bepaald isolement.
Het is jammer dat Dons afgezien van een openingstopic en een kleine reactie neit wat meer verteld over wat er speelt, dat maakt het wat makkelijker om te reageren in plaats van alleen maar speculeren over wat er aan de hand is. Voel jezelf niet te snel veroordeeld, je maakt toch je eigen keuzes en het is jammer als je je hier niet meer welkom voelt om verder te reageren omdat het je misschien niet aanstaat wat er gezegd wordt. Het kan ook heel nuttig en leerzaam zijn om toch te proberen wat meer er aan te doen om uit je isolement te komen want daar wordt je na 10 jaar toch ook niet vrolijker van???
Groetjes,
Risotje
zondag 21 oktober 2007 om 12:24
Hmmm, volgens mij zegt Dons niet eens dat ze doordát ze werkeloos is, geisoleerd leeft. Ze zegt slechts dat ze en werkeloos is en geisoleerd leeft.
Nou zal het één vast met het ander te maken hebben, maar feitelijk weten we helemaal niks. Het is dan ook een beroerde manier om een topic te openen.
Maar dat weerhield jullie er niet van om uitgebreid te reageren, en dat verbaast mij ook. Er staan trouwens waarheden als koeien tussen de reacties. Voor de goed verstaander. En voor de juiste toehoorder. En we hebben geen idee of we met één van beide te maken hebben.
Misschien opnieuw beginnen?
Dons, ben je geisoleerd geraakt door je werkloosheid of vice versa? Wil je uit je isolement raken door weer te gaan werken? Wat heb je daar aan gedaan en waarom lukt het niet?
Nou zal het één vast met het ander te maken hebben, maar feitelijk weten we helemaal niks. Het is dan ook een beroerde manier om een topic te openen.
Maar dat weerhield jullie er niet van om uitgebreid te reageren, en dat verbaast mij ook. Er staan trouwens waarheden als koeien tussen de reacties. Voor de goed verstaander. En voor de juiste toehoorder. En we hebben geen idee of we met één van beide te maken hebben.
Misschien opnieuw beginnen?
Dons, ben je geisoleerd geraakt door je werkloosheid of vice versa? Wil je uit je isolement raken door weer te gaan werken? Wat heb je daar aan gedaan en waarom lukt het niet?
