Al heel lang werkeloos en geisoleerd wie nog meer?

KW; jij interpreteert het wegblijven van Dons als een 'thnx but no thnx', maar dat maakt het natuurlijk niet een feit. Er kunnen meer redenen zijn.



Jammer dat je toch wel goed weet wat tegen Dons te zeggen -laatste alinea in je posting van 12:12-, maar dat niet doet. Serieus, niet om mij, maar om Dons. Jij denkt dat ze daar behoefte aan kan hebben; zég het dan gewoon joh. Wie weet heeft ze er wat aan. Laat mij lekker sudderen, paarlen voor de zwijnen enzo. Zeg het niet tegen mij, zeg het tegen Dons; you never know. Zelfs diegenen die op hun topic niet meer reageren omdat ze de reacties niet OK vinden, lezen meestal gewoon nog mee. Dus stel; Dons reageert niet meer om eerdere reacties, dan is de kans zeker aanwezig dat ze jouw postings gewoon nog leest.

korenwolf schreef op 21 oktober 2007 @ 11:50:

[...]





Nee, daar ben ik zelfs een tegenstander van. Het is zelfs het enige onderwerp waar ik bij mijn weten wel eens fel tegen tekeer ben gegaan op dit forum. Maar grappig (of treurig) genoeg heb jij een dermate streng superego, dat jij mijn posts regelmatig interpreteert als schop. Ook als ze allerminst zo bedoeld zijn. (It takes one to know one. )



Ik ben een groot voorstander van zeggen hoe het is, en het niet mooier maken. Maar als andere mensen of jij zelf (vaak ben je zelf het strengst) al bij voorbaat klaarstaan met die schop, zul je er waarschijnlijk niet in slagen om te zien hoe het is. Dan ben je al bezig met de actie en de oplossingen, voordat je hebt doorvoeld hoe de situatie is.

Ik denk dat ik je dan verward hebt met een andere forumster. Iig, jij hebt idd meermaals tegen mij gezegd dat ik juist niet die harde schop onder de kont nodig heb (ik schop mijn kont zelf al bont en blauw en dat weet je), dus misinterpretatie van mij. Maar wat bedoel je met stren superego? Hoop toch niet iets negatiefs, want ik krijg er een nare bijsmaak van (dat ik enorm vol van mezelf ben en ik mezelf geweldig vind en alles beter weet, wat natuurlijk het laatste is wat ik werkelijk ben).

roosvrouw schreef op 21 oktober 2007 @ 11:48:

Als je je de moeite getroost om te lezen KW, dan merk je dat;



- ook ik al langere tijd 'thuis zit'. Nee, zeker geen tien jaar, maar met mijn maar 7 jaar durf ik mezelf toch wel semi-ervaringsdeskundige te noemen

- ook ik aangeef dat er een isolement op de loer ligt en wat voor míj de manier is om die buiten de deur proberen te houden.

- ik stel dat er of meer aan de hand is, of er heel hard behoefte is aan schoppus onder den togus. En sorry, maar aan mij verklaar je zonder 'meer aan de hand' geen vrijwillige 10 jaar werkeloosheid waarbij je in een isolement verzeild raakt op een manier waarop het niet eens tijd wordt jezelf onder de loep te nemen.



En ja, het klinkt misschien hard, maar uiteindelijk kom je bij 'meer aan de hand' net zo goed uit op zelfregie voeren. Hoe lastig, moeilijk en klote soms ook. Nee, aan dingen die je overkomen kun je soms geen drol veranderen, helaas, maar hoe je dat oppakt, dat godzijdank wel. (hoe je het soms ook tot in de diepste vezels wilt vervloeken)

RV, ik ben het geheel met je eens! Heel bot gezegd, help je soms iemand het beste door die persoon niet te helpen. Maar in plaats daarvan te zeggen: "Kom op, vat jezelf bij de lurven, er is er maar één die jou uit je isolement kan halen en dat ben je zelf." Ook en vooral als er méér aan de hand is, omdat iemand in zo'n geval maar al te vaak de regie over eigen leven is kwijtgeraakt. Die regie terugclaimen is prioriteit numero uno. Zonder regie over je eigen leven kom je nergens. En dan kan je heel zielig gaan zitten snotteren dat je nergens komt, maar dat zal je ook niet verder helpen. Mensen zoeken die met je meegrienen en je tot überzielig verklaren, helpen ook niet. Op korte termijn voel je je misschien getroost, maar je wordt tevens gesterkt in je overtuiging dat je een heel zielig slachtoffer bent van alle omstandigheden, en dat je maar het beste geduldig kan afwachten tot er iets beters op je pad komt. Nou, als je gaat wachten tot een ander je problemen oplost en de hobbels in je leven gladstrijkt, dan wacht je héél lang hoor.



Je zegt, KW, dat we niet weten wat er met Dons aan de hand is. Dat klopt, dat weten we niet. Maar wát er ook aan de hand is, daar kunnen wij niets aan veranderen. Dons zelf misschien ook niet. Wat ze wel kan veranderen, is hoe ze er mee omgaat. Al tien jaar in een isolement gaan zitten is misschien niet de beste methode.



En ja, ik vind zeker dat RV in dezen recht van spreken heeft. Dat is nu niet bepaald iemand die niets heeft meegemaakt, een leventje heeft dat geheel op rolletjes loopt en even in een topic komt inbreken om haar mening te geven zonder dat ze weet waar ze over spreekt.



En wat mezelf betreft: na het overlijden van mijn vader, ben ik als een gek aan het werk gegaan. Alles om het maar niet tot me door te laten dringen. Na een jaar kwam het besef dat ik m'n vader nooit meer zou zien (althans in dit leven) van het ene op het andere moment keihard bij me binnen. Ik begon te janken en kon er niet meer mee ophouden. (Zat op m'n werk, fijn hè.) Ook zat ik een relatie waar geestelijk en lichamelijk geweld schering en inslag was, en de emmer was ineens gewoon bomvol bij me. Om een lang verhaal kort te maken, ik kreeg een major depressie en deed echt máánden helemaal niets, voelde me daardoor des te waardelozer etc. En iedereen vond me Heul Zielig en stond klaar met huishoudelijke hulp, fruitmanden etc. Versterkte geweldig het "wee mij" gevoel.



Tótdat m'n broer het niet mee kon aanzien, hier naar binnenstapte, zei: "Ben je van plan om in je comfortness of being sad te blijven hangen, of ga je zelf nog wat van je leven maken? Ja, het is kut dat pa dood is, maar reden temeer voor jou om het leven te waarderen, want zó vanzelfsprekend is het allemaal dus blijkbaar niet. n als je je fucked-up voelt door die klotevent van je, dan wordt het tijd om 'm de deur uit te schoppen. Kan niemand anders voor je doen. Doe wat aan je uiterlijk, ga met me mee de stad in en naar de kapper en trek iets anders aan dan je eeuwige huispakken, schop jezelf onder je reet en dan gaan we samen je huis opknappen, maar ik weiger vanaf nu om hier alleen maar te komen om met je mee te janken." Twee maanden later zat ik volop in een reïntegratietraject.



Ik bedoel maar, één welgemikte schop onder je reet kan soms heilzamer voor je zijn dan 1000 troostende armen om je heen.

Proserpina schreef op 21 oktober 2007 @ 13:40:

[...]Maar wat bedoel je met stren superego? Hoop toch niet iets negatiefs, want ik krijg er een nare bijsmaak van (dat ik enorm vol van mezelf ben en ik mezelf geweldig vind en alles beter weet, wat natuurlijk het laatste is wat ik werkelijk ben).

Sorry, ik was ervan uitgegaan dat jij door jouw studie zelfs beter zou weten wat superego is dan ik... Ik bedoel het ueberich, zie Freud. Ik bedoel absoluut niet dat je heel erg vol bent van jezelf, eerder dat je veel zelfkritiek hebt. Superego: je innerlijke rechter, het deel van je persoonlijkheid dat de normen en waarden in de gaten houdt. Het stemmetje in je hoofd dat een oordeel heeft over alles wat je doet, dat zegt: "foei Pros, dat kan veel beter", maar ook: "goedzo, je ligt op schema." De instantie in jezelf die schoppen-onder-kont uitdeelt.

mastermind schreef op 21 oktober 2007 @ 13:46:

Je zegt, KW, dat we niet weten wat er met Dons aan de hand is. Dat klopt, dat weten we niet. Maar wát er ook aan de hand is, daar kunnen wij niets aan veranderen. Dons zelf misschien ook niet. Wat ze wel kan veranderen, is hoe ze er mee omgaat. Al tien jaar in een isolement gaan zitten is misschien niet de beste methode.

Zolang ik niet weet hoe het zit, heb ik geen idee wat de beste methode is. En ik heb geen zin om ernaar te raden.

En ja, ik vind zeker dat RV in dezen recht van spreken heeft. Dat is nu niet bepaald iemand die niets heeft meegemaakt, een leventje heeft dat geheel op rolletjes loopt en even in een topic komt inbreken om haar mening te geven zonder dat ze weet waar ze over spreekt.

Verwerf je hier recht van spreken door veel moeilijke dingen mee te maken?

Ik bedoel maar, één welgemikte schop onder je reet kan soms heilzamer voor je zijn dan 1000 troostende armen om je heen.

Ja, en één troostende arm om je heen kan soms heilzamer zijn dan 1000 schoppen onder je kont. Zolang je de situatie niet kent, kun je daar domweg niets zinnigs over zeggen.

Ik heb persoonlijk veel meer gehad aan die zeldzame keren dat iemand werkelijk naar me luisterde, dan aan die duizend-en-een peptalks, donderpreken en adviezen.

Mij is in elk geval 1 ding duidelijk; geen enkele TO zal zitten te springen om het 'jij doet dit niet goed', 'ja maar zelf doe je t ook niet'. Voor mij is die kous dan ook af.



Dons, het ga je goed, dat je maar snel uit het isolement weet te komen. Hopelijk heb je wat aan de postings die gedaan zijn en zo niet, dan hoop ik voor je dat er hier alsnog iemand langs komt die je dat wél kan geven.

korenwolf schreef op 21 oktober 2007 @ 11:50:

[...]

Dan ben je al bezig met de actie en de oplossingen, voordat je hebt doorvoeld hoe de situatie is.

KW, dít was het zinnetje waarop ik reageerde. Waarop jij als antwoord vraagt of je door veel moeilijke dingen mee te maken, recht van spreken verwerft.



Maar ik hou er over op. Zoals RV ook al iets zei over paarlen voor de zwijnen enzo, ik hou m'n wijsheid wel lekker voor mezelf. Schijnt toch een mentaliteit te zijn die niet past in een maatschappij die nou eenmaal dol is op gepamper, dus trekt u allen de fluwelen handschoentjes maar vast uit de kast want stel je voor dat er eens iemand gekwetst wordt.



(Trouwens, vaak is het zo dat iemand zich eerder gekwetst voelt door een opmerking die een kern van waarheid bevat, dan door een nietszeggende 'spuit elf geeft ook modder'posting, maar dat terzijde.)

mastermind schreef op 21 oktober 2007 @ 15:45:

[...]KW, dít was het zinnetje waarop ik reageerde. Waarop jij als antwoord vraagt of je door veel moeilijke dingen mee te maken, recht van spreken verwerft.

Aha, was het daar een reactie op... Maar dat stukje ging niet over 'recht van spreken', dat stukje ging over informatie inwinnen over een specifieke situatie. Niet over het toepassen van waarheden en inzichten alsof ze altijd en overal geldig zijn.

Maar ik hou er over op. Zoals RV ook al iets zei over paarlen voor de zwijnen enzo, ik hou m'n wijsheid wel lekker voor mezelf.

Eeeh... discussieforum, weet je nog wel? Waar de mogelijkheid bestaat dat iemand het niet met je eens is? Parels en zwijnen? Ik zeg: kip op dirk.

Schijnt toch een mentaliteit te zijn die niet past in een maatschappij die nou eenmaal dol is op gepamper, dus trekt u allen de fluwelen handschoentjes maar vast uit de kast want stel je voor dat er eens iemand gekwetst wordt.

Het is mij onduidelijk waarom de hele maatschappij erbij gehaald wordt als er welgeteld één persoon het niet met je eens is. Ook heb ik het niet over kwetsen gehad. Alleen over: eerst je goed informeren, dan pas oplossingen aandragen. Een principe dat op veel terreinen geldig is: in de politiek, op de universiteit en in het bedrijfsleven.

Een principe dat trouwens ook goed van pas komt bij vrijwilligerswerk en sollicitaties. En zo heb ik ons weer on topic geforceerd. :-)

Ik ben ook werkloos, krijg ww en heb echt iemand nodig die me aan het handje neemt richting baan. Maarja heb al eens een integratieproject gedaan.