Psyche
alle pijlers
alarmlijn voor iemand met een depressie?
woensdag 28 januari 2009 om 20:26
Meiden, help.
Ik zit nu op msn met iemand die me dierbaar is. Het gaat niet goed met die persoon en ik weet niet wat ik moet doen. Is er een soort 112 voor mensen met een depressie die op het punt staan om..... ?
Godver, hier word even iets bij me neergelegd waarvan ik niet weet wat ik er mee moet. Professionele hulp heb ik al eerder ingeschakeld maar dat zet geen zoden aan de dijk.
Medicatie word niet gegeven ivm posttraumatische stres. Maar die persoon word gek nu. En ik ook, van de zorgen....
Die persoon is aan nu het doordraaien en zit op dit moment op een dieptepunt. Ik voel dat er iets fout gaat!
Waar kan ik heen bellen? Of die persoon?
Er moet echt iets gebeuren, maar wat?
Ik zit nu op msn met iemand die me dierbaar is. Het gaat niet goed met die persoon en ik weet niet wat ik moet doen. Is er een soort 112 voor mensen met een depressie die op het punt staan om..... ?
Godver, hier word even iets bij me neergelegd waarvan ik niet weet wat ik er mee moet. Professionele hulp heb ik al eerder ingeschakeld maar dat zet geen zoden aan de dijk.
Medicatie word niet gegeven ivm posttraumatische stres. Maar die persoon word gek nu. En ik ook, van de zorgen....
Die persoon is aan nu het doordraaien en zit op dit moment op een dieptepunt. Ik voel dat er iets fout gaat!
Waar kan ik heen bellen? Of die persoon?
Er moet echt iets gebeuren, maar wat?
woensdag 28 januari 2009 om 20:45
Goed van je dat je er naartoe gaat...Probeer als je daar bent rustig te zijn, probeer direct, duidelijk, no nonsense, maar met tact en respect natuurlijk met diegene te praten tot er hulp is gearriveerd. Ik denk dat het hoe dan ook belangrijk is dat
1. er iemand bijgehaald wordt die er verstand van heeft
2. frikandel zometeen klaar staat voor jou.
1. er iemand bijgehaald wordt die er verstand van heeft
2. frikandel zometeen klaar staat voor jou.
woensdag 28 januari 2009 om 20:53
Opname via inbewaringstelling (IBS)
Bij een acute crisis hebt u direct hulp nodig. Een gedwongen opname verloopt in dat geval via een inbewaringstelling (IBS).
Wie kan een verzoek om inbewaringstelling indienen?
Iedereen die vindt dat u een gevaar bent voor uzelf of voor uw omgeving kan dit melden bij een arts, GGZ-instelling of de politie. Ook als u al bent opgenomen en u wilt vertrekken terwijl uw behandelend arts wil dat u blijft, kunt u een inbewaringstelling krijgen.
Wat gebeurt er daarna?
De burgemeester geeft een inbewaringstelling af, nadat een psychiater of huisarts hiervoor een schriftelijk verzoek heeft ingediend. Deze procedure kost maar een paar uur. Vindt de burgemeester dat er een inbewaringstelling moet komen dan vult hij een formulier in en ondertekent het. U krijgt hiervan een kopie en ook uw naasten, zoals uw partner en familieleden, worden van de inbewaringstelling op de hoogte gesteld. De burgemeester zorgt ervoor dat u - gratis - bijstand van een advocaat krijgt.
De beslissing van de rechter
De verklaring van de burgemeester gaat samen met uw medische gegevens eerst naar een officier van justitie. Is deze het eens met de inbewaringstelling dan schakelt hij of zij een rechter in, die beslist of de inbewaringstelling terecht is en voortgezet moet worden. Om dit te kunnen beoordelen praat de rechter met u en uw advocaat en soms ook met anderen, zoals uw behandelend arts, familieleden of uw partner.
Wat gebeurt er daarna?
Als de rechter de inbewaringstelling goedkeurt, is deze drie weken geldig. Vaak heeft opname na drie weken al zoveel resultaat dat deze vrijwillig of ambulant (poliklinisch) kan worden voortgezet. Vindt de arts inbewaringstelling voor een langere periode nodig, dan moet hij of zij een rechterlijke machtiging aanvragen.
Wanneer eindigt een inbewaringstelling?
Een inbewaringstelling eindigt automatisch na drie weken. Wilt u dat deze eerder wordt opgeheven dan kunt u dit aan de rechter vragen als hij of zij over de inbewaringstelling met u een gesprek heeft. Een inbewaringstelling kan op elk moment door de behandelend psychiater worden opgeheven. U kunt de instelling waar u bent opgenomen ook zelf verzoeken u te ontslaan
Bij een acute crisis hebt u direct hulp nodig. Een gedwongen opname verloopt in dat geval via een inbewaringstelling (IBS).
Wie kan een verzoek om inbewaringstelling indienen?
Iedereen die vindt dat u een gevaar bent voor uzelf of voor uw omgeving kan dit melden bij een arts, GGZ-instelling of de politie. Ook als u al bent opgenomen en u wilt vertrekken terwijl uw behandelend arts wil dat u blijft, kunt u een inbewaringstelling krijgen.
Wat gebeurt er daarna?
De burgemeester geeft een inbewaringstelling af, nadat een psychiater of huisarts hiervoor een schriftelijk verzoek heeft ingediend. Deze procedure kost maar een paar uur. Vindt de burgemeester dat er een inbewaringstelling moet komen dan vult hij een formulier in en ondertekent het. U krijgt hiervan een kopie en ook uw naasten, zoals uw partner en familieleden, worden van de inbewaringstelling op de hoogte gesteld. De burgemeester zorgt ervoor dat u - gratis - bijstand van een advocaat krijgt.
De beslissing van de rechter
De verklaring van de burgemeester gaat samen met uw medische gegevens eerst naar een officier van justitie. Is deze het eens met de inbewaringstelling dan schakelt hij of zij een rechter in, die beslist of de inbewaringstelling terecht is en voortgezet moet worden. Om dit te kunnen beoordelen praat de rechter met u en uw advocaat en soms ook met anderen, zoals uw behandelend arts, familieleden of uw partner.
Wat gebeurt er daarna?
Als de rechter de inbewaringstelling goedkeurt, is deze drie weken geldig. Vaak heeft opname na drie weken al zoveel resultaat dat deze vrijwillig of ambulant (poliklinisch) kan worden voortgezet. Vindt de arts inbewaringstelling voor een langere periode nodig, dan moet hij of zij een rechterlijke machtiging aanvragen.
Wanneer eindigt een inbewaringstelling?
Een inbewaringstelling eindigt automatisch na drie weken. Wilt u dat deze eerder wordt opgeheven dan kunt u dit aan de rechter vragen als hij of zij over de inbewaringstelling met u een gesprek heeft. Een inbewaringstelling kan op elk moment door de behandelend psychiater worden opgeheven. U kunt de instelling waar u bent opgenomen ook zelf verzoeken u te ontslaan
woensdag 28 januari 2009 om 21:00
Digitalis, ik bel in mijn werk vaak genoeg de crisisdienst, omdat wij vinden dat ze gevaar vormen, maar bijna nooit zijn ze gek genoeg voor een gedwongen opname. Dus ik zou daar niet al teveel van laten afhangen, Prut. Want ze moeten echt echt echt volledig los zijn voor de crisisdienst er een IBS aan hangt.
woensdag 28 januari 2009 om 21:20
Denk niet dat dat helpt, de psychiater van de crisisdienst gaat de persoon beoordelen en die komt met een oordeel. IN Amsterdam heb je het SPOR(spoedopvang crisisdienst) en daar worden ze soms wel naar vervoerd voor de crisisopvang maar vaak genoeg zijn ze niet gek genoeg voor een opname in de zin van de IBS.
(ik zie dit alleen in het politiebureau, dus niet bij iemand thuis met een familielid erbij, mijn ervaringen beperken zich dus tot het politiebureau)Maar onze mening wordt nooit meegenomen hierin, terwijl wij ze vaak meenemen naar t bureau voor een indicatie. Maar misschien die van een familielid wel hoor, dat kan.
(ik zie dit alleen in het politiebureau, dus niet bij iemand thuis met een familielid erbij, mijn ervaringen beperken zich dus tot het politiebureau)Maar onze mening wordt nooit meegenomen hierin, terwijl wij ze vaak meenemen naar t bureau voor een indicatie. Maar misschien die van een familielid wel hoor, dat kan.
woensdag 28 januari 2009 om 21:22
Ik heb zijn moeder ingeschakeld en die de crisisdienst in zijn woonplaats...
Ik geef dit uit handen. Ik kan dit niet oplossen. Ben er bang van.
Ben ook boos, waarom legt die persoon dit bij mij neer?
Pfffff, bedankt voor het meedenken. Ik werd even helemaal gek van niet weten wat ik moest doen hier.
Ik geef dit uit handen. Ik kan dit niet oplossen. Ben er bang van.
Ben ook boos, waarom legt die persoon dit bij mij neer?
Pfffff, bedankt voor het meedenken. Ik werd even helemaal gek van niet weten wat ik moest doen hier.
woensdag 28 januari 2009 om 21:36
Juist, en die machteloosheid maakt me gek. En boos ook!
Want wat hanke al zegt, ik ben niet verantwoordelijk voor zijn daden, maar zo voelt dat dus wel en ik ben als de dood dat er iets gebeurd en ik dan denk: had ik maar, was ik maar....
Plus dat ik echt bang ben dat ik hem dan verlies. Dat ie het echt gaat doen!
En ik voel me verdrietig, voor hem, om hem, met hem. Maar ik kan er verder ook helemaal niks mee.
Ik hoop dat ik het goede heb gedaan nu.
Want wat hanke al zegt, ik ben niet verantwoordelijk voor zijn daden, maar zo voelt dat dus wel en ik ben als de dood dat er iets gebeurd en ik dan denk: had ik maar, was ik maar....
Plus dat ik echt bang ben dat ik hem dan verlies. Dat ie het echt gaat doen!
En ik voel me verdrietig, voor hem, om hem, met hem. Maar ik kan er verder ook helemaal niks mee.
Ik hoop dat ik het goede heb gedaan nu.
woensdag 28 januari 2009 om 21:41
quote:pruttel schreef op 28 januari 2009 @ 21:22:
Ben ook boos, waarom legt die persoon dit bij mij neer?
Omdat hij wel weet dat jij dit oplost. Jij bent zo Pruttie, als jij je ermee bemoeit dan komt het goed.
Ik denk dus niet dat degene echt zelfmoord wilde plegen, ook al weet hij het nog niet.
Je hebt het goed gedaan meisje
en nu, hupsakee! Frikandel bellen!!
Ben ook boos, waarom legt die persoon dit bij mij neer?
Omdat hij wel weet dat jij dit oplost. Jij bent zo Pruttie, als jij je ermee bemoeit dan komt het goed.
Ik denk dus niet dat degene echt zelfmoord wilde plegen, ook al weet hij het nog niet.
Je hebt het goed gedaan meisje
en nu, hupsakee! Frikandel bellen!!
woensdag 28 januari 2009 om 21:41
prut je hebt nu gedaan wat er in je macht ligt, en dat is de max. Klaar nu!
Hou op met schuldig voelen, en hou op met wat als-en.
Hij legt het bij jou neer, jij legt het bij de professionals neer, einde verhaal. Je hebt gedaan wat er nodig was, en dat was heel goed, en nu gaan anderen er mee verder.
En al gebeurt er straks wel wat: jij hebt gedaan wat je kon.
Als iemand ertussenuit wil stappen, dat doet ie dat. Daar kan jij niks aan veranderen, en zelfs de crisisdienst niet.
Dus gebruik je boosheid die je nu voelt, en zet het om in iets constructiefs voor jezelf en de situatie. Want daar heeft tenminste iemand nog wat aan:jij. Aan schuldig voelen echter niet lieverd.
O ja en een dikke knuffel natuurlijk
Hou op met schuldig voelen, en hou op met wat als-en.
Hij legt het bij jou neer, jij legt het bij de professionals neer, einde verhaal. Je hebt gedaan wat er nodig was, en dat was heel goed, en nu gaan anderen er mee verder.
En al gebeurt er straks wel wat: jij hebt gedaan wat je kon.
Als iemand ertussenuit wil stappen, dat doet ie dat. Daar kan jij niks aan veranderen, en zelfs de crisisdienst niet.
Dus gebruik je boosheid die je nu voelt, en zet het om in iets constructiefs voor jezelf en de situatie. Want daar heeft tenminste iemand nog wat aan:jij. Aan schuldig voelen echter niet lieverd.
O ja en een dikke knuffel natuurlijk
woensdag 28 januari 2009 om 22:10
woensdag 28 januari 2009 om 22:37
Wat belangrijk is, is dat je vrienden met hem bent en dus geen hulpverlener. Weet goed wat je rol is. Je kunt, als hij wat rustiger is, best laten zien wat het je doet. Je geeft tenslotte om deze persoon. Soms is dat voor iemand die zo ver heen is een hele eyeopener.
Maar geef je ook grenzen aan! Om schuldgevoel bij jezelf te voorkomen, maar ook om te zorgen dat er geen verkeerde verwachtingen bij betreffende persoon worden gewekt.
Geef jezelf even de tijd om al die adrenaline te laten zakken. Met je geliefde praten, zoals lieve forummers voor mij aanraden, lijkt mij dan een goeie.
Maar geef je ook grenzen aan! Om schuldgevoel bij jezelf te voorkomen, maar ook om te zorgen dat er geen verkeerde verwachtingen bij betreffende persoon worden gewekt.
Geef jezelf even de tijd om al die adrenaline te laten zakken. Met je geliefde praten, zoals lieve forummers voor mij aanraden, lijkt mij dan een goeie.
woensdag 28 januari 2009 om 23:22
Hoi Pruttel,
Maar waarom mogen er geen medicijnen worden gegeven ivm posttraumatische stress? Ze wilden mij destijds aan de Prozac, omdat het bij ptss ook een regulerende werking heeft op de prikkeloverdracht in de hersenen. (bij ptss gaat die te snel, of te heftig ofzo).
Er staat ook info over op het net. Niet om zelf te dokteren, maar als medicatie echt nodig is bij jouw dierbare, is het misschien handig om wat dat betreft een second opinion te krijgen.
Maar waarom mogen er geen medicijnen worden gegeven ivm posttraumatische stress? Ze wilden mij destijds aan de Prozac, omdat het bij ptss ook een regulerende werking heeft op de prikkeloverdracht in de hersenen. (bij ptss gaat die te snel, of te heftig ofzo).
Er staat ook info over op het net. Niet om zelf te dokteren, maar als medicatie echt nodig is bij jouw dierbare, is het misschien handig om wat dat betreft een second opinion te krijgen.
