Psyche
alle pijlers
alarmlijn voor iemand met een depressie?
woensdag 28 januari 2009 om 20:26
Meiden, help.
Ik zit nu op msn met iemand die me dierbaar is. Het gaat niet goed met die persoon en ik weet niet wat ik moet doen. Is er een soort 112 voor mensen met een depressie die op het punt staan om..... ?
Godver, hier word even iets bij me neergelegd waarvan ik niet weet wat ik er mee moet. Professionele hulp heb ik al eerder ingeschakeld maar dat zet geen zoden aan de dijk.
Medicatie word niet gegeven ivm posttraumatische stres. Maar die persoon word gek nu. En ik ook, van de zorgen....
Die persoon is aan nu het doordraaien en zit op dit moment op een dieptepunt. Ik voel dat er iets fout gaat!
Waar kan ik heen bellen? Of die persoon?
Er moet echt iets gebeuren, maar wat?
Ik zit nu op msn met iemand die me dierbaar is. Het gaat niet goed met die persoon en ik weet niet wat ik moet doen. Is er een soort 112 voor mensen met een depressie die op het punt staan om..... ?
Godver, hier word even iets bij me neergelegd waarvan ik niet weet wat ik er mee moet. Professionele hulp heb ik al eerder ingeschakeld maar dat zet geen zoden aan de dijk.
Medicatie word niet gegeven ivm posttraumatische stres. Maar die persoon word gek nu. En ik ook, van de zorgen....
Die persoon is aan nu het doordraaien en zit op dit moment op een dieptepunt. Ik voel dat er iets fout gaat!
Waar kan ik heen bellen? Of die persoon?
Er moet echt iets gebeuren, maar wat?
donderdag 29 januari 2009 om 10:49
Hey Pinkie
Ben zelf ook verbaasd dat hij geen medicijnen krijgt. Ik ken maar weinig mensen die verstandelijk zo'n puinhoop zijn als hij. Ik heb het in ongeveer 2 jaar tijd zien gebeuren. Van een normaal, leuk persoon met een fijne toekomst in het vooruitzicht is hij veranderd in een paranoia idioot.
En ik...., ik begrijp hem niet, vind dat hij zeurt en zie zijn problemen niet Heel erg, maar ik vind dat hij zich aanstelt.
Maar goed, een depressie zit in iemands hoofd en ik vind dat ik dat niet mag veroordelen, juist omdat ik het niet begrijp. Daarom luister ik naar hem, probeer ik mee te denken en te helpen, maar hij is echt knettergek en hij kan niks, wil niks, en zwelgt in zijn eigen ellende ( die ik dus niet zie...).
Voor hem is het nou eenmaal echt zo.... En dat vind ik dan wel weer heel erg rot.
Heel raar, hij is eigenlijk niet eens meer een vriend van me zoals hij nu is. Eerder een last omdat hij alles ophangt aan mij en fijn bij mij neerlegt. Ik heb al afstand genomen... Kan hem alleen maar moeilijk helemaal loslaten... Dat zit niet in me, hij heeft door zijn eigen gedrag al bijna niks meer over. Maar dit is helemaal eenzijdig aan het worden. Ik ontvang niks meer in deze vriendschap, geef alleen nog maar. En dat irriteert me.
Als de telefoon gaat en ik zie zijn nummer, dan heb ik eigenlijk geen zin om op te nemen, en ik word chagerijnig als ik een sms van hem krijg. Ook als dat een normale sms is zonder "gezeur" erin.
Ik ben het zat om altijd maar als praatpaal gebruikt te worden terwijl ik geen verbetering zie. Hij stoort me op momenten dat ik eindelijk zelf een rust heb en tijd voor mijn familie, vriendje en weet ik wat... dat hij dan ook nog mijn aandacht op gaat lopen eisen.
Hij is me ergens nog steeds dierbaar, we zijn al lang vrienden, maar zoals hij nu is word zelfs ik gek van hem. En dat besef vind ik heel erg. Als zelfs ik al niks meer van hem kan hebben, hoe eenzaam word hij dan als ik ermee kap? Ik ben extreem loyaal aan mensen, maar geef het nu bijna op. En dat voelt egoistisch, maar aan de andere kant zou ik het fijn vinden als ik "er geen last meer van heb".
Ik ga vandaag maar eens info verzamelen over andere hulp dan wat hij nu heeft. En straks zijn moeder bellen over hoe het nu gaat.
En dan is er weer een dag van mij naar de haaien, door hem....
Bah, wat klink ik egoistisch, maar het werkt best verhelderend om het allemaal eens op te schrijven. Het maakt mij in ieder geval duidelijk hoe ik nu echt over hem denk.
Pffffff, bestond er maar een wonderpilletje.
Ben zelf ook verbaasd dat hij geen medicijnen krijgt. Ik ken maar weinig mensen die verstandelijk zo'n puinhoop zijn als hij. Ik heb het in ongeveer 2 jaar tijd zien gebeuren. Van een normaal, leuk persoon met een fijne toekomst in het vooruitzicht is hij veranderd in een paranoia idioot.
En ik...., ik begrijp hem niet, vind dat hij zeurt en zie zijn problemen niet Heel erg, maar ik vind dat hij zich aanstelt.
Maar goed, een depressie zit in iemands hoofd en ik vind dat ik dat niet mag veroordelen, juist omdat ik het niet begrijp. Daarom luister ik naar hem, probeer ik mee te denken en te helpen, maar hij is echt knettergek en hij kan niks, wil niks, en zwelgt in zijn eigen ellende ( die ik dus niet zie...).
Voor hem is het nou eenmaal echt zo.... En dat vind ik dan wel weer heel erg rot.
Heel raar, hij is eigenlijk niet eens meer een vriend van me zoals hij nu is. Eerder een last omdat hij alles ophangt aan mij en fijn bij mij neerlegt. Ik heb al afstand genomen... Kan hem alleen maar moeilijk helemaal loslaten... Dat zit niet in me, hij heeft door zijn eigen gedrag al bijna niks meer over. Maar dit is helemaal eenzijdig aan het worden. Ik ontvang niks meer in deze vriendschap, geef alleen nog maar. En dat irriteert me.
Als de telefoon gaat en ik zie zijn nummer, dan heb ik eigenlijk geen zin om op te nemen, en ik word chagerijnig als ik een sms van hem krijg. Ook als dat een normale sms is zonder "gezeur" erin.
Ik ben het zat om altijd maar als praatpaal gebruikt te worden terwijl ik geen verbetering zie. Hij stoort me op momenten dat ik eindelijk zelf een rust heb en tijd voor mijn familie, vriendje en weet ik wat... dat hij dan ook nog mijn aandacht op gaat lopen eisen.
Hij is me ergens nog steeds dierbaar, we zijn al lang vrienden, maar zoals hij nu is word zelfs ik gek van hem. En dat besef vind ik heel erg. Als zelfs ik al niks meer van hem kan hebben, hoe eenzaam word hij dan als ik ermee kap? Ik ben extreem loyaal aan mensen, maar geef het nu bijna op. En dat voelt egoistisch, maar aan de andere kant zou ik het fijn vinden als ik "er geen last meer van heb".
Ik ga vandaag maar eens info verzamelen over andere hulp dan wat hij nu heeft. En straks zijn moeder bellen over hoe het nu gaat.
En dan is er weer een dag van mij naar de haaien, door hem....
Bah, wat klink ik egoistisch, maar het werkt best verhelderend om het allemaal eens op te schrijven. Het maakt mij in ieder geval duidelijk hoe ik nu echt over hem denk.
Pffffff, bestond er maar een wonderpilletje.
donderdag 29 januari 2009 om 18:43
Hoi Pruttel,
Ik dacht ik lees nog even of je misschien weet hoe het met je vriend is afgelopen en nu zie ik dit.
Wat vervelend dat jij jullie vriendschap als zo zwaar ervaart. Ik snap ook heel goed dat het, ondanks alles, moeilijk is zo'n dierbaar persoon aan de kant te zetten.
En je klinkt helemaal niet egoistisch! Je geeft aan hoe dit voelt voor jou.
Het lastige van fors depressieve mensen is dat ze het ook echt niet meer zien zitten. Niet weten hoe ze de dag door moeten komen en het gevoel hebben nergens energie voor te hebben. Hij moet eigenlijk gewoon goede psychische hulpverlening hebben en medicatie (want ook ik verbaas me dat dat niet gebeurt). Nu ben ik geen psychiater maar volgens mij is PTSS geen contraindicatie voor het voorschrijven van een antidepressivum, het wordt juist wel eens gebruikt.
Vervelend dat je niks meer uit de vriendschap kunt halen en dat je het gevoel hebt dat hij zwelgt in zijn ellende. Heb je dat wel eens ter sprake gebracht of is dat lastig (ik zou het lastig vinden hoor)? En misschien kun je hem steunen door praktische dingen en niet zozeer door steeds te 'moeten' luisteren?
Lastig hoor!
Ik dacht ik lees nog even of je misschien weet hoe het met je vriend is afgelopen en nu zie ik dit.
Wat vervelend dat jij jullie vriendschap als zo zwaar ervaart. Ik snap ook heel goed dat het, ondanks alles, moeilijk is zo'n dierbaar persoon aan de kant te zetten.
En je klinkt helemaal niet egoistisch! Je geeft aan hoe dit voelt voor jou.
Het lastige van fors depressieve mensen is dat ze het ook echt niet meer zien zitten. Niet weten hoe ze de dag door moeten komen en het gevoel hebben nergens energie voor te hebben. Hij moet eigenlijk gewoon goede psychische hulpverlening hebben en medicatie (want ook ik verbaas me dat dat niet gebeurt). Nu ben ik geen psychiater maar volgens mij is PTSS geen contraindicatie voor het voorschrijven van een antidepressivum, het wordt juist wel eens gebruikt.
Vervelend dat je niks meer uit de vriendschap kunt halen en dat je het gevoel hebt dat hij zwelgt in zijn ellende. Heb je dat wel eens ter sprake gebracht of is dat lastig (ik zou het lastig vinden hoor)? En misschien kun je hem steunen door praktische dingen en niet zozeer door steeds te 'moeten' luisteren?
Lastig hoor!
donderdag 29 januari 2009 om 23:45
Had ik net een heel bericht getypt, is het verdwenen...
Pruttel wat lijkt me dit moeilijk voor je.
Let op je grenzen. Soms kun je iets beter aan de professionele hulpverlening overlaten. Zij zijn ervoor. Als jij al twee jaar je best hebt gedaan voor hem, kun je voor jezelf al nagaan dat je allesbehalve een egoïst bent . Maar je moet ook goed voor jezelf zorgen, dat ben je aan jezelf verplicht.
Ik vind eigenlijk dat hij niet van jou mag verwachten dat jij er steeds maar voor hem bent. Misschien is hij op dit moment de egoïst, in ieder geval niet jij.
Toch mag je van hem verwachten dat - als hij zo duidelijk laat merken hulp nodig te hebben - hij iig professionele hulp gaat zoeken, ipv als een blok aan jouw been hangen. Dit kan hij niet maken.
En ja, ik snap best dat hij op dit moment hartstikke zielig is enzo, maar toch.
Sterkte.
Pruttel wat lijkt me dit moeilijk voor je.
Let op je grenzen. Soms kun je iets beter aan de professionele hulpverlening overlaten. Zij zijn ervoor. Als jij al twee jaar je best hebt gedaan voor hem, kun je voor jezelf al nagaan dat je allesbehalve een egoïst bent . Maar je moet ook goed voor jezelf zorgen, dat ben je aan jezelf verplicht.
Ik vind eigenlijk dat hij niet van jou mag verwachten dat jij er steeds maar voor hem bent. Misschien is hij op dit moment de egoïst, in ieder geval niet jij.
Toch mag je van hem verwachten dat - als hij zo duidelijk laat merken hulp nodig te hebben - hij iig professionele hulp gaat zoeken, ipv als een blok aan jouw been hangen. Dit kan hij niet maken.
En ja, ik snap best dat hij op dit moment hartstikke zielig is enzo, maar toch.
Sterkte.
vrijdag 30 januari 2009 om 12:37
Nou, ik heb gister een heel verhelderend gesprek gehad wat voor de verandering ook eens over mij ging. Ik heb op een hele duidelijke manier kunnen brengen wat zijn depressie met mij doet. Hoe ik er op dit moment over denk. En vooral wat ik van hem verwacht. Dat ik er zeker wel voor hem wil zijn, maar dat daar voorwaarden aan zitten.
Hij heeft in het verleden dingen meegemaakt waar hij niet over kan praten met anderen. Behalve met mij. Zegt ie....
Ik vind dat bullshit en heb hem verteld dat ik er niet 24 uur per dag voor hem ben, en dat hij een valnet om zich heen moet creeeren van meerdere mensen waar hij mee kan praten. Vooral omdat anders alles op mij neerkomt en ik dat niet eerlijk vind. Dat hij zijn moeder en zijn psych in vertrouwen moet nemen omdat alleen mij dingen vertellen niks oplost. Ik heb daar niet voor geleerd, weet niet wat ik ermee moet en wil het eigenlijk niet eens weten.
Ook is er actie ondernomen richting zijn therapie. Hij word nu besproken bij "de orde van de zieleknijpers" waar hij loopt en die gaan een ander en intensiever behandelplan opstellen. Dat duurt helaas wel even, maar dat is dus niet mijn probleem. Ik ben al lang blij dat er eindelijk iets ondernomen word en daar moet hij dan maar op wachten.
Ik heb mijn grenzen nu aangegeven en ga ze bewaken. Mijn leven draait nog altijd om mij.
Bedankt voor jullie bemoedigende woorden. Ben blij dat jullie mij ook niet egoistisch vinden. Vond ik zelf eigenlijk ook niet, maar ik twijfelde er wel aan....
Hij heeft in het verleden dingen meegemaakt waar hij niet over kan praten met anderen. Behalve met mij. Zegt ie....
Ik vind dat bullshit en heb hem verteld dat ik er niet 24 uur per dag voor hem ben, en dat hij een valnet om zich heen moet creeeren van meerdere mensen waar hij mee kan praten. Vooral omdat anders alles op mij neerkomt en ik dat niet eerlijk vind. Dat hij zijn moeder en zijn psych in vertrouwen moet nemen omdat alleen mij dingen vertellen niks oplost. Ik heb daar niet voor geleerd, weet niet wat ik ermee moet en wil het eigenlijk niet eens weten.
Ook is er actie ondernomen richting zijn therapie. Hij word nu besproken bij "de orde van de zieleknijpers" waar hij loopt en die gaan een ander en intensiever behandelplan opstellen. Dat duurt helaas wel even, maar dat is dus niet mijn probleem. Ik ben al lang blij dat er eindelijk iets ondernomen word en daar moet hij dan maar op wachten.
Ik heb mijn grenzen nu aangegeven en ga ze bewaken. Mijn leven draait nog altijd om mij.
Bedankt voor jullie bemoedigende woorden. Ben blij dat jullie mij ook niet egoistisch vinden. Vond ik zelf eigenlijk ook niet, maar ik twijfelde er wel aan....
vrijdag 30 januari 2009 om 23:49
toevallig deze week ook zoiets meegemaakt, maar werk zelf ook in de GGZ dus wegen zijn wellicht sneller gevonden dan. maandag haar hoofdbehandelaar gebeld en woensdag haar begeleidster en gistermiddag heb ik haar weggebracht naar een crisisplek. Gelukkig nog zo snel! Maar Ik herken je onmacht en je boosheid...is erg lastig. Ik mijn geval ook lastig dat ik twee petten op kan zetten, die van vriendin en die van hulpverlener. Maar goed, omdat zij totaal niemand in vertrouwen neemt behalve mij en ook geen familie heeft heb ik uiteindelijk ook het heft in handen genomen.
Hopelijk maakt jouw vriend nu duidelijke afspraken met zijn hulpverlenende instantie over wat te doen bij crisis!
Groetjes en sterkte, suzanne
Hopelijk maakt jouw vriend nu duidelijke afspraken met zijn hulpverlenende instantie over wat te doen bij crisis!
Groetjes en sterkte, suzanne
