Psyche
alle pijlers
alcoholistische vader
vrijdag 27 februari 2009 om 14:41
Hallo,
Mijn vader drinkt al minstens 15 jaar structureel te veel. Nu hij met pensioen is, is dit verergerd. Gisteren had ik zijn vriendin aan de telefoon en die vertelde me dat hij dagelijks vanaf 16.30uur aan de sterke drank zit en dan tot 2 uur 's nachts doordrinkt.
Nu heb ik met mijn vader een vrij afstandelijk contact, de vriend van mijn moeder zie ik eigenlijk meer als mijn vader.
Echter, de vriendin van mijn vader betekent wel veel voor me.
En wat zij me nog meer in vertrouwen vertelde heeft me echt verbijsterd. (ze heeft dit nog met niemand anders besproken)
Zo vertelde ze me dat mijn vader haar geestelijk onderdrukt en mishandeld. Ze noemde dit zelf niet zo, maar vertelde wat hij deed, namelijk; haar continu uitschelden en vernederen, alles wat ze doet afkeuren, hij vergelijkt haar op negatieve wijze met 25jarige meiden, hij houdt geen rekening met haar lichamelijke handicap (chronische aandoening in rug/ nek) en geeft haar continu een gevoel dat ze niets is en niets kan.
Dit deed mijn vader vroeger ook bij mij, maar hij lijkt het naar haar toe nu 10xerger te doen, wat ik echt vreselijk vind om te horen.
Daarbij vertelde ze dat hij steeds meer vergeet; hij is laatst al zijn waardevolle papieren kwijtgeraakt (paspoort en rijbewijs), weet dan totaal niet waar hij dit gelaten heeft, hij vergeet continu zijn afspraken etc. De vriendin van mijn vader krijgt hier dan weer de schuld van en ga zo maar door.
Ze is de afgelopen weken 3 x het huis ontvlucht, omdat mijn vader maar doorgaat met schreeuwen, schelden etc en zij dit niet aankan (ivm haar hoofd- en nekpijnen) en juist rust nodig heeft vanwege haar handicap.
Het bovenstaande maakt mij behoorlijk radeloos.
Ik heb haar geadviseerd eindelijks eens voor zichzelf te kiezen. Helaas vindt zij dit nogal lastig, hoopt nog steeds dat het goed komt (dat hij hulp zoekt), maar heeft anderzijds ook weinig keuze voor haar gevoel, omdat ze lichamelijk tot weinig in staat is. Dit heb ik haar 6 jaar geleden ook al geadviseerd (bij hem weg te gaan), omdat het toen ook al niet ging tussen beide.
Mijn vader erkent zijn alcoholisme absoluut niet en ook zijn negatieve gedrag ontkent hij volledig.
Mijn vraag is; wat kan ik aan de bovenstaande situatie doen?
Wat kan je doen aan alcoholisme als de persoon zelf zijn alcoholisme ontkent?
En hoe kan ik de vriendin van mijn vader helpen?
Ik zou haar het liefst daar weghalen en overweeg dan ook om alles met haar zoon te bespreken.
Liefs Lentezon
Mijn vader drinkt al minstens 15 jaar structureel te veel. Nu hij met pensioen is, is dit verergerd. Gisteren had ik zijn vriendin aan de telefoon en die vertelde me dat hij dagelijks vanaf 16.30uur aan de sterke drank zit en dan tot 2 uur 's nachts doordrinkt.
Nu heb ik met mijn vader een vrij afstandelijk contact, de vriend van mijn moeder zie ik eigenlijk meer als mijn vader.
Echter, de vriendin van mijn vader betekent wel veel voor me.
En wat zij me nog meer in vertrouwen vertelde heeft me echt verbijsterd. (ze heeft dit nog met niemand anders besproken)
Zo vertelde ze me dat mijn vader haar geestelijk onderdrukt en mishandeld. Ze noemde dit zelf niet zo, maar vertelde wat hij deed, namelijk; haar continu uitschelden en vernederen, alles wat ze doet afkeuren, hij vergelijkt haar op negatieve wijze met 25jarige meiden, hij houdt geen rekening met haar lichamelijke handicap (chronische aandoening in rug/ nek) en geeft haar continu een gevoel dat ze niets is en niets kan.
Dit deed mijn vader vroeger ook bij mij, maar hij lijkt het naar haar toe nu 10xerger te doen, wat ik echt vreselijk vind om te horen.
Daarbij vertelde ze dat hij steeds meer vergeet; hij is laatst al zijn waardevolle papieren kwijtgeraakt (paspoort en rijbewijs), weet dan totaal niet waar hij dit gelaten heeft, hij vergeet continu zijn afspraken etc. De vriendin van mijn vader krijgt hier dan weer de schuld van en ga zo maar door.
Ze is de afgelopen weken 3 x het huis ontvlucht, omdat mijn vader maar doorgaat met schreeuwen, schelden etc en zij dit niet aankan (ivm haar hoofd- en nekpijnen) en juist rust nodig heeft vanwege haar handicap.
Het bovenstaande maakt mij behoorlijk radeloos.
Ik heb haar geadviseerd eindelijks eens voor zichzelf te kiezen. Helaas vindt zij dit nogal lastig, hoopt nog steeds dat het goed komt (dat hij hulp zoekt), maar heeft anderzijds ook weinig keuze voor haar gevoel, omdat ze lichamelijk tot weinig in staat is. Dit heb ik haar 6 jaar geleden ook al geadviseerd (bij hem weg te gaan), omdat het toen ook al niet ging tussen beide.
Mijn vader erkent zijn alcoholisme absoluut niet en ook zijn negatieve gedrag ontkent hij volledig.
Mijn vraag is; wat kan ik aan de bovenstaande situatie doen?
Wat kan je doen aan alcoholisme als de persoon zelf zijn alcoholisme ontkent?
En hoe kan ik de vriendin van mijn vader helpen?
Ik zou haar het liefst daar weghalen en overweeg dan ook om alles met haar zoon te bespreken.
Liefs Lentezon
vrijdag 27 februari 2009 om 14:58
vrijdag 27 februari 2009 om 15:02
quote:mevrouwk schreef op 27 februari 2009 @ 14:58:
Ik zou hulp inschakelen, bijvoorbeeld via de huisarts?
Hij is ziek, en als zijn vriendin wegrent heeft dat weinig zin, denk ik. (Want blijkbaar houdt ze van hem, anders was ze wel al weggeweest, lijkt mij)
Huisarts bellen, en het balletje laten rollen...
Succes!mevrouwk, ik wist niet dat jij was wie je was!!!
Ik zou hulp inschakelen, bijvoorbeeld via de huisarts?
Hij is ziek, en als zijn vriendin wegrent heeft dat weinig zin, denk ik. (Want blijkbaar houdt ze van hem, anders was ze wel al weggeweest, lijkt mij)
Huisarts bellen, en het balletje laten rollen...
Succes!mevrouwk, ik wist niet dat jij was wie je was!!!
vrijdag 27 februari 2009 om 15:27
Dat van naar de huisarts gaan en hem alles vertellen heb ik haar ook aangeraden. Maar zij heeft zoiets van als de huisarts langskomt houdt hij zich wel goed en ontkent hij alles. Zij ziet dit dus niet als oplossing.
Heb ondertussen wel haar zoon op de hoogte gebracht en wacht zijn reactie nog af.
Irritante is dat je eigenlijk gewoon heel machteloos staat in deze situatie, maar er wel twee mensen aan onderdoor ziet gaan.
Heb ondertussen wel haar zoon op de hoogte gebracht en wacht zijn reactie nog af.
Irritante is dat je eigenlijk gewoon heel machteloos staat in deze situatie, maar er wel twee mensen aan onderdoor ziet gaan.
vrijdag 27 februari 2009 om 15:43
Kan me voorstellen dat het erg lastig voor je is. Ik ben bekend met een soortgelijke situatie en ik kan je één ding met zekerheid vertellen: zolang je vader zelf niet inziet dat hij een probleem heeft zal er NIKS veranderen...
Ik hoop voor je dat zijn vriendin de sterkte kan vinden om afscheid van hem te nemen (maar als ik lees dat dit al zoveel jaar gaande is, verwacht ik hier weinig van).. Ik denk dat je haar wel kan steunen, maar let op : Jij bent hier niet verantwoordelijk voor!! Ik hoop dat je ook een beetje op jezelf let!!
Ik hoop voor je dat zijn vriendin de sterkte kan vinden om afscheid van hem te nemen (maar als ik lees dat dit al zoveel jaar gaande is, verwacht ik hier weinig van).. Ik denk dat je haar wel kan steunen, maar let op : Jij bent hier niet verantwoordelijk voor!! Ik hoop dat je ook een beetje op jezelf let!!
vrijdag 27 februari 2009 om 18:37
Wat een nare situatie voor de vriendin van je vader, voor je vader zelf en ook voor jou!!! Het is duidelijk dat je vader zijn leven niet in de hand heeft en de verkeerde keuze maakt: drinken.
Zijn vriendin durft of kan blijkbaar niet voor zichzelf kiezen wat op zich al heel rot voor haar is, maar het zorgt ook dat de situatie zich kan handhaven. Moeilijk hoor.
Ik begrijp dat jij je verantwoordelijk voelt. Je snapt de situatie waar zij in zit heel erg goed, omdat je zelf in dezelfde situatie hebt gezeten met deze man (jij alleen als kind, zij als zijn levenspartner). Verder begrijp ik dat je ook een verantwoordelijkheid naar je vader toe voelt. Rot is dat.
Ik snap dat je je verantwoordelijk voelt, maar wil je waarschuwen dat je je moet realiseren dat je dat niet bent. Iemand helpen is goed, maar jezelf helemaal wegcijferen is dat niet. Want wegcijferen is jezelf wegtoveren met als gevolg dat je niet voor jezelf zorgt en dat het dus uiteindelijk ten koste van jezelf gaat. Wees daar alert op !!!!
Jij zou zijn huisarts kunnen inschakelen. Ook zou je aangifte kunnen doen (wellicht anoniem) van verwachte mishandeling. Je zou ook een keer met je vader kunnen praten of hem informeren over mogelijkheden die er zijn qua verslavingszorg.
Maar houd wel goed in de gaten wanneer jij vindt dat je genoeg hebt gedaan. Je kunt de situatie namelijk niet oplossen. Dat heb jij, hoe verbonden je je ook voelt, helaas niet in de hand.
Sterkte!!!
Zijn vriendin durft of kan blijkbaar niet voor zichzelf kiezen wat op zich al heel rot voor haar is, maar het zorgt ook dat de situatie zich kan handhaven. Moeilijk hoor.
Ik begrijp dat jij je verantwoordelijk voelt. Je snapt de situatie waar zij in zit heel erg goed, omdat je zelf in dezelfde situatie hebt gezeten met deze man (jij alleen als kind, zij als zijn levenspartner). Verder begrijp ik dat je ook een verantwoordelijkheid naar je vader toe voelt. Rot is dat.
Ik snap dat je je verantwoordelijk voelt, maar wil je waarschuwen dat je je moet realiseren dat je dat niet bent. Iemand helpen is goed, maar jezelf helemaal wegcijferen is dat niet. Want wegcijferen is jezelf wegtoveren met als gevolg dat je niet voor jezelf zorgt en dat het dus uiteindelijk ten koste van jezelf gaat. Wees daar alert op !!!!
Jij zou zijn huisarts kunnen inschakelen. Ook zou je aangifte kunnen doen (wellicht anoniem) van verwachte mishandeling. Je zou ook een keer met je vader kunnen praten of hem informeren over mogelijkheden die er zijn qua verslavingszorg.
Maar houd wel goed in de gaten wanneer jij vindt dat je genoeg hebt gedaan. Je kunt de situatie namelijk niet oplossen. Dat heb jij, hoe verbonden je je ook voelt, helaas niet in de hand.
Sterkte!!!
