Psyche
alle pijlers
Alleen terwijl het zo druk is om me heen
vrijdag 22 januari 2010 om 13:48
Voor het oog is mijn leven prima in orde. Heb een man, een huis, 4 kids, een paar vriendinnen. Vaak voel ik me echter zo ontzettend eenzaam. Je hoort altijd dat vrouwen richting 40 steeds meer in balans zijn. Nou, ik niet hoor. Alles wordt steeds bevreemdender. Lijkt vaak alsof ik mij zelf totaal niet meer ken, niet weet wie ik ook al weer ben. Daarnaast sluiten andere mensen inclusief vriendinnen vaak toch niet aan bij mij. Na een avondje samen met hen blijft er altijd een onbevredigd gevoel achter. Alsof ik mijn ei nooit kwijt kan, wat dat ei dan ook mag zijn!? Ben ik de enige in mijn soort ofzo?
Dan heb ik nog ontzettende moodswings. Nu voel ik me al enige tijd wel redelijk goed, maar ik weet dat dat elk moment van de dag om kan slaan. Meestal is er wel een aanleiding, bijv. iemand doet stom tegen mij, maar mijn reactie hierop is totaal buiten proportie. Dan ineens is de hele wereld zwart en die blijft dat ook dagen achtereen. En dan op een dag is het weer weg, zomaar.
Ik weet eigenlijk ook niet zo goed waarom ik dit hier neer schrijf. Waarschijnlijk omdat ik er nergens anders mee terecht kan. Jullie zullen zeggen: en bij je vriendinnen dan. Maar ik heb de ervaring dat het bepraten van mijn gevoelens vaak niet fijn voelt. Of er wordt te oppervlakkig op gereageerd (waarschijnlijk omdat ik het dan zo breng) of er wordt een hele tijd erna nog elke keer naar gevraagd enzo, vind ik ook niet fijn. Misschien ben ik gewoon een 'einzelganger', maar dat is soms knap moeilijk met al die kinderen om me heen. Zie je, ik weet het gewoon niet. Zit gewoon beetje in de knoop.
Ivy
Dan heb ik nog ontzettende moodswings. Nu voel ik me al enige tijd wel redelijk goed, maar ik weet dat dat elk moment van de dag om kan slaan. Meestal is er wel een aanleiding, bijv. iemand doet stom tegen mij, maar mijn reactie hierop is totaal buiten proportie. Dan ineens is de hele wereld zwart en die blijft dat ook dagen achtereen. En dan op een dag is het weer weg, zomaar.
Ik weet eigenlijk ook niet zo goed waarom ik dit hier neer schrijf. Waarschijnlijk omdat ik er nergens anders mee terecht kan. Jullie zullen zeggen: en bij je vriendinnen dan. Maar ik heb de ervaring dat het bepraten van mijn gevoelens vaak niet fijn voelt. Of er wordt te oppervlakkig op gereageerd (waarschijnlijk omdat ik het dan zo breng) of er wordt een hele tijd erna nog elke keer naar gevraagd enzo, vind ik ook niet fijn. Misschien ben ik gewoon een 'einzelganger', maar dat is soms knap moeilijk met al die kinderen om me heen. Zie je, ik weet het gewoon niet. Zit gewoon beetje in de knoop.
Ivy
vrijdag 22 januari 2010 om 15:38
wat vervelend dat je je zo rot voelt en het gevoel hebt dat je het niet kan delen met vriendinnen.
kun je dat wel met je man?
Je hebt in ieder geval al wel hier een stukje van je "ei" kwijt gekund, dat is in elk geval al iets. zoals al een paar voor me mensen hebben gezegd, kan een gesprek met een psycholoog helpen. al is het alleen maar omdat diegene er in eerste instantie zit om te luisten en vragen te stellen.
wie weet kan het je helpen om de dingen op een rijtje te zetten en duidelijk te maken wat er voor zorgt dat je je zo voelt.
kun je dat wel met je man?
Je hebt in ieder geval al wel hier een stukje van je "ei" kwijt gekund, dat is in elk geval al iets. zoals al een paar voor me mensen hebben gezegd, kan een gesprek met een psycholoog helpen. al is het alleen maar omdat diegene er in eerste instantie zit om te luisten en vragen te stellen.
wie weet kan het je helpen om de dingen op een rijtje te zetten en duidelijk te maken wat er voor zorgt dat je je zo voelt.
vrijdag 22 januari 2010 om 15:54
vrijdag 22 januari 2010 om 16:07
Ja ook hier zit dat gevoel er!!!!
Praten met vriendinnen is altijd erg leuk hoor, maar op de vraag hoe is het antwoord ik altijd "goed hoor"
Nooit zal ik spuien hoe ik me echt voel op dat moment.
Wellicht omdat ik bang ben niet begrepen te worden of omdat ze denken "tttssss, stel je niet aan. Waar moet jij nou last van hebben"
Tja bij man hoef ik met dat "gezeur" niet aan te komen
"Doe niet altijd zo moeilijk en waarom bekijk je altijd alles zo negatief" is het enige wat er uit komt.
Zo is de weinige tijd die ik het voor mezelf heb schaars............ Leuke dingen moet ik echt plannen en dan nog vallen ze vaak in duigen (of krijg ik achteraf te horen "ja, JIJ moest zonodig met vriendinnen weg"
Dat van dag tot dag omslaan herken ik ook wel.
Gisteren NIETS aan de hand, lekker avondje gehad.
Vanmorgen, ik moet werken dus roep iedereen.
Dan verwacht ik dat Man de kids verder helpt (met brood maken en eten maken etc)
Ik wist dat hij op tijd weg moest en dan de kineren mee zou nemen en van daar uit naar school brengen.
Puntje bij paaltje hangt hij boven aan zijn laptop, ik moet de tassen klaarmaken, kids someren op te schieten, eten maken, hond NOG EEN KEER uitlaten en als klap op de vuurpijl te laat op mijn werk komen
WEG is mijn goede humeur van de avond ervoor en dat werkt nu al de hele dag mee.
Alles is stom, vooral mijn werk.
Ben bang het hele weekend er in te blijven hangen wat een vreselijk effect heeft op de rest van het gezin, maar het kan ook zo over zijn.
aaaaarrrgggghhhhhhhh vreselijke IK
Praten met vriendinnen is altijd erg leuk hoor, maar op de vraag hoe is het antwoord ik altijd "goed hoor"
Nooit zal ik spuien hoe ik me echt voel op dat moment.
Wellicht omdat ik bang ben niet begrepen te worden of omdat ze denken "tttssss, stel je niet aan. Waar moet jij nou last van hebben"
Tja bij man hoef ik met dat "gezeur" niet aan te komen
"Doe niet altijd zo moeilijk en waarom bekijk je altijd alles zo negatief" is het enige wat er uit komt.
Zo is de weinige tijd die ik het voor mezelf heb schaars............ Leuke dingen moet ik echt plannen en dan nog vallen ze vaak in duigen (of krijg ik achteraf te horen "ja, JIJ moest zonodig met vriendinnen weg"
Dat van dag tot dag omslaan herken ik ook wel.
Gisteren NIETS aan de hand, lekker avondje gehad.
Vanmorgen, ik moet werken dus roep iedereen.
Dan verwacht ik dat Man de kids verder helpt (met brood maken en eten maken etc)
Ik wist dat hij op tijd weg moest en dan de kineren mee zou nemen en van daar uit naar school brengen.
Puntje bij paaltje hangt hij boven aan zijn laptop, ik moet de tassen klaarmaken, kids someren op te schieten, eten maken, hond NOG EEN KEER uitlaten en als klap op de vuurpijl te laat op mijn werk komen
WEG is mijn goede humeur van de avond ervoor en dat werkt nu al de hele dag mee.
Alles is stom, vooral mijn werk.
Ben bang het hele weekend er in te blijven hangen wat een vreselijk effect heeft op de rest van het gezin, maar het kan ook zo over zijn.
aaaaarrrgggghhhhhhhh vreselijke IK
zaterdag 23 januari 2010 om 08:27
Bedankt voor jullie reacties. Praten met een psycholoog is misschien een optie. Ik heb vanaf mijn 18de tot ongeveer 24 een depressie gehad en ben daar toen voor behandeld met gesprekken en medicijnen en dat hielp wel, maar nu is het zo anders. Omdat ik depressie ken, herken ik het ook. De zwarte dagen zijn zeker wel depressief, misschien zelfs dieper als toen, maar het is niet doorlopend. Destijds was het altijd slechts en nu fluctueert het zo. Hierdoor heb ik altijd het idee; oh het is weer zo ver, maar het gaat over, dus zing ik het maar uit. Misschien is het ook wel hormonaal, ben bijna 40 en zou volgens de artsen vroeg in de overgang gaan (slik wel de pil).
Bij mijn man kan ik niet terecht. Niet uit onwil, maar hij begrijpt die zwarte gevoelens gewoon niet. Hij heeft soms z'n dag niet, maar veel erger dan dat kent hij niet, zit niet in hem. Hij merkt het wel als ik niet goed ben, maar blijft toch denken dat een keertje extra uitslapen of een dagje stadten het wel zal oplossen.
Wat me eigenlijk het meest irriteert aan hoe ik nu ben is dat die stemmingen zo blijven hangen, dat ik er niet overheen kan stappen. Zo ontzettend down ben ik dan, wil ik helemaal niks meer. Dan krijg je van die ideeen van: ik loop de deur uit en ik kom nooit meer terug! Alsof dat helpt...je neemt tenslotte jezelf mee.
@nikkie
Je mag dan misschien in een andere situatie zitten, maar dat maakt niet zoveel uit denk ik. Gaat meer over hoe zit van binnen. Ben blij dat je het herkent. Zou jij overwegen om naar een psycholoog te gaan?
@waaromdan
Misschien had je die bewuste ochtend je man en kinderen het maar lekker uit moeten laten zoeken. Dus zelf gewoon op tijd naar je werk gaan en hun maar eens te laat laten komen. Je man zou immers de kinderen naar school brengen, laat hem dan ook maar uitleggen dat ze te laat zijn omdat hij boven z'n laptop hing. Maar ik begrijp wat je zegt over blijven hangen in die bui. Ik werk zelf niet, dus 'stom werk' kan ik niet zeggen, maar ik moet me dan ook door die dag heen slepen en proberen nog een beetje normaal te doen tegen mijn twee jongsten die nog thuis zijn (2 en 3 jaar). En 'vreselijke IK' zo voel ik me dan precies.
Ivy
Bij mijn man kan ik niet terecht. Niet uit onwil, maar hij begrijpt die zwarte gevoelens gewoon niet. Hij heeft soms z'n dag niet, maar veel erger dan dat kent hij niet, zit niet in hem. Hij merkt het wel als ik niet goed ben, maar blijft toch denken dat een keertje extra uitslapen of een dagje stadten het wel zal oplossen.
Wat me eigenlijk het meest irriteert aan hoe ik nu ben is dat die stemmingen zo blijven hangen, dat ik er niet overheen kan stappen. Zo ontzettend down ben ik dan, wil ik helemaal niks meer. Dan krijg je van die ideeen van: ik loop de deur uit en ik kom nooit meer terug! Alsof dat helpt...je neemt tenslotte jezelf mee.
@nikkie
Je mag dan misschien in een andere situatie zitten, maar dat maakt niet zoveel uit denk ik. Gaat meer over hoe zit van binnen. Ben blij dat je het herkent. Zou jij overwegen om naar een psycholoog te gaan?
@waaromdan
Misschien had je die bewuste ochtend je man en kinderen het maar lekker uit moeten laten zoeken. Dus zelf gewoon op tijd naar je werk gaan en hun maar eens te laat laten komen. Je man zou immers de kinderen naar school brengen, laat hem dan ook maar uitleggen dat ze te laat zijn omdat hij boven z'n laptop hing. Maar ik begrijp wat je zegt over blijven hangen in die bui. Ik werk zelf niet, dus 'stom werk' kan ik niet zeggen, maar ik moet me dan ook door die dag heen slepen en proberen nog een beetje normaal te doen tegen mijn twee jongsten die nog thuis zijn (2 en 3 jaar). En 'vreselijke IK' zo voel ik me dan precies.
Ivy
zaterdag 23 januari 2010 om 10:33
Of ik naar een psycholoog ga weet ik niet. Heb dat al wel eens eerder gedaan maar vond het niets.
Heb nu ook weer een rotweekwnd omdat mijn vriend een weekend voor zichzelf wilde. Begin dan direct weer heel erg te twijfelen aan mezelf( ja ik ben erg onzeker) en haal me van alles in mijn hoofd over ons. En dus erg van slag, uit mijn, uit balans of hoe je t ook maar noemt.
Stom hè.
Bankje, wat voor therapie krijg je?
Heb nu ook weer een rotweekwnd omdat mijn vriend een weekend voor zichzelf wilde. Begin dan direct weer heel erg te twijfelen aan mezelf( ja ik ben erg onzeker) en haal me van alles in mijn hoofd over ons. En dus erg van slag, uit mijn, uit balans of hoe je t ook maar noemt.
Stom hè.
Bankje, wat voor therapie krijg je?
zaterdag 23 januari 2010 om 11:11
nikki ,ik heb niet echt een therapie gericht op een ding. Er spelen bij mij een hoop dingen uit het verleden. Het geeft mij iedere keer lucht om te praten met iemand die neutraal tegenover dingen staat. herken die twijfel waar jij het over hebt ook.Mijn viend hoeft maar iets afstandelijker te reageren en gelijk de gedachte wanneer maakt hij het uit?Terwijl ik weet dat het goed zit tussen ons. maar die gedachtes waarom heb ik dat nou gezegd nou denkt hij dat...
* moet zo weg ,maar reageer vanavond weer op reacties*
* moet zo weg ,maar reageer vanavond weer op reacties*
zaterdag 23 januari 2010 om 11:18
Bankje wat jij nu zegt over je vriend, dat heb ik ook!
Mij ex heeft het na 7 jaar opeens uitgemaakt dus ik ben erg bang dat mij dit weer overkomt. Ik kan ook slecht tegen afwijzingen, in welke vorm dan ook . Kan te maken hebben met pesten in mijn jeugd.
Vandaag maar een verwendagje voor mezelf. Zin om onder de zonnebank te gaan
Mij ex heeft het na 7 jaar opeens uitgemaakt dus ik ben erg bang dat mij dit weer overkomt. Ik kan ook slecht tegen afwijzingen, in welke vorm dan ook . Kan te maken hebben met pesten in mijn jeugd.
Vandaag maar een verwendagje voor mezelf. Zin om onder de zonnebank te gaan
zondag 24 januari 2010 om 18:32
Dat is heel fijn voor je Bankje, dat je er iets aan hebt!
Voor mij was het een tijdelijke oplossing.
Ik zit het hele weekend al te piekeren waarom vriend dit weekend voor zichzelf wilde hebben, vind dat altijd zo gek.. maar als ik m dan aan de foon heb (en hij belt gisteravond 2x) dan weet ik ook wel dat het goed zit.. raar is dat he.
Voor mij was het een tijdelijke oplossing.
Ik zit het hele weekend al te piekeren waarom vriend dit weekend voor zichzelf wilde hebben, vind dat altijd zo gek.. maar als ik m dan aan de foon heb (en hij belt gisteravond 2x) dan weet ik ook wel dat het goed zit.. raar is dat he.
maandag 25 januari 2010 om 13:42
Nou, zaterdagavond een borrel gehad met een aantal vriendinnnen en weer kwam ik er met een slecht gevoel vandaan. Volgende dag behoorlijk depressieve bui. Ik vond mezelf stom en saai en lelijk. Heb echt het idee dat ik met niemand meer een connection maak. Alles lijkt aan de oppervlakte te blijven en ik heb zelf geen idee hoe ik mijn contacten zou moeten verdiepen.
Als ik zo'n slechte bui heb, dan wil ik ook niemand meer spreken. Vind ik niet alleen mezelf stom, maar ook de rest van de mensheid.
Heb gisteren wel iets gedaan waar ik dan weer helemaal blij van werd: voor een oud vrouwtje een loeizware koffer van de trap dragen op CS Rotterdam. Ze was er zo blij mee. Dat doet me dan wel iets hoor. Stom misschien.
Maargoed, vandaag gaat het redelijk. Ben niet supervrolijk, maar zeker niet depro en de mood dat ik met niemand iets te maken wil hebben, hang nog een beetje boven mijn hoofd, dus ik zal me nu niet snel alleen voelen
Als ik zo'n slechte bui heb, dan wil ik ook niemand meer spreken. Vind ik niet alleen mezelf stom, maar ook de rest van de mensheid.
Heb gisteren wel iets gedaan waar ik dan weer helemaal blij van werd: voor een oud vrouwtje een loeizware koffer van de trap dragen op CS Rotterdam. Ze was er zo blij mee. Dat doet me dan wel iets hoor. Stom misschien.
Maargoed, vandaag gaat het redelijk. Ben niet supervrolijk, maar zeker niet depro en de mood dat ik met niemand iets te maken wil hebben, hang nog een beetje boven mijn hoofd, dus ik zal me nu niet snel alleen voelen
maandag 25 januari 2010 om 16:36
maandag 1 februari 2010 om 17:33
Hoi Bankje,
Is er een aanwijsbare reden waarom je nu ineens rot voelt. Ruzie op je werk of thuis, iemand die stom tegen je deed in een winkel, moet je ongesteld worden, heb je gisteren toevallig alcohol op. Ik noem maar even de dingen die bij mij mijn stemming ineens doen omslaan. Hoop voor jou dat het maar bij 1 dagje rot voelen blijft.
Is er een aanwijsbare reden waarom je nu ineens rot voelt. Ruzie op je werk of thuis, iemand die stom tegen je deed in een winkel, moet je ongesteld worden, heb je gisteren toevallig alcohol op. Ik noem maar even de dingen die bij mij mijn stemming ineens doen omslaan. Hoop voor jou dat het maar bij 1 dagje rot voelen blijft.
