Alleen terwijl het zo druk is om me heen

Voor het oog is mijn leven prima in orde. Heb een man, een huis, 4 kids, een paar vriendinnen. Vaak voel ik me echter zo ontzettend eenzaam. Je hoort altijd dat vrouwen richting 40 steeds meer in balans zijn. Nou, ik niet hoor. Alles wordt steeds bevreemdender. Lijkt vaak alsof ik mij zelf totaal niet meer ken, niet weet wie ik ook al weer ben. Daarnaast sluiten andere mensen inclusief vriendinnen vaak toch niet aan bij mij. Na een avondje samen met hen blijft er altijd een onbevredigd gevoel achter. Alsof ik mijn ei nooit kwijt kan, wat dat ei dan ook mag zijn!? Ben ik de enige in mijn soort ofzo?

Dan heb ik nog ontzettende moodswings. Nu voel ik me al enige tijd wel redelijk goed, maar ik weet dat dat elk moment van de dag om kan slaan. Meestal is er wel een aanleiding, bijv. iemand doet stom tegen mij, maar mijn reactie hierop is totaal buiten proportie. Dan ineens is de hele wereld zwart en die blijft dat ook dagen achtereen. En dan op een dag is het weer weg, zomaar.

Ik weet eigenlijk ook niet zo goed waarom ik dit hier neer schrijf. Waarschijnlijk omdat ik er nergens anders mee terecht kan. Jullie zullen zeggen: en bij je vriendinnen dan. Maar ik heb de ervaring dat het bepraten van mijn gevoelens vaak niet fijn voelt. Of er wordt te oppervlakkig op gereageerd (waarschijnlijk omdat ik het dan zo breng) of er wordt een hele tijd erna nog elke keer naar gevraagd enzo, vind ik ook niet fijn. Misschien ben ik gewoon een 'einzelganger', maar dat is soms knap moeilijk met al die kinderen om me heen. Zie je, ik weet het gewoon niet. Zit gewoon beetje in de knoop.

Ivy