Psyche
alle pijlers
Alleen zijn
maandag 9 december 2019 om 16:51
Ik voel me heel erg alleen. Er is natuurlijk heel wat aan voorafgegaan. Ik heb heel wat gevechten moeten aangaan om te gaan en te staan waar ik ben. Ben er altijd wel positief mee omgegaan. Zo'n 5 jaar geleden heb ik 2 soorten artritis gekregen waardoor m'n leven wat moeilijker is geworden. Ik heb moeite gehad om het echt een plaats te geven omdat ik hierdoor ook mijn job heb moeten opgeven. Ik ben niet bij de pakken blijven zitten, heb me geheroriënteerd en ook al ben ik een chronische pijnpatient, ik ben altijd voor het leven blijven gaan. Psychologisch is het wel de eerste maal dat ik toen een knauw heb gekregen. Ik vind en vind nog steeds niet eerlijk dat ik dit moet meemaken na alle gevechten dat ik heb moeten meemaken. Ik heb 2 zorgkinderen waar ik ook al veel heb voor moeten vechten. Zie hen dolgraag en beschouw mezelf als een goede mama, gelukkig geven zij me ook wel kracht. Afgelopen 1,5 jaar is er veel misgelopen; ik heb mijn hond moeten afgeven, we hebben een huis gekocht met zware verborgen gebreken waarvoor we een lopende rechtszaak hebben. Mijn echtgenoot is geopereerd aan zijn rug en heeft 6 maand niet kunnen werken. Een paar dagen nadat hij zijn werk hernomen had heeft hij een zwaar hartaanval gekregen. Sinds zijn hartaanval is het zo ongelofelijk zwaar. Ik heb heel veel voor hem moeten vechten, hij is nadien nog 2x opgenomen geweest in het ziekenhuis, heeft heel veel moeten revalideren. Helaas is hij de oude niet meer. Hij heeft geprobeerd van zijn werk te hernemen maar dat is hem niet gelukt. Wij hebben doordat hij nu al ongeveer 1,5 jaar niet meer werkt het financieel heel erg zwaar. Ik heb een 2e job aangenomen om toch nog wat extra inkomsten binnen te halen en werk nu 44u per week wat gezien mijn gezondheid veel te veel is. Ik wil echter mijn huis niet verliezen waar we zo hard aan gewerkt hebben en ideaal is voor onze dochters. Echte hulpverlening dat we hadden moeten hebben, hebben we niet gehad door grote fouten die gemaakt zijn bij het ziekenfonds. Wat me ook heel veel pijn doet is dat mensen wegblijven. Ik hoor niemand meer, zelf heb ik te weinig energie en het doet me pijn. Ik heb ook heel veel boosheid in me, een gevoel dat totaal niet bij mij hoort, want echt boos zijn ben ik vroeger nooit geweest. Dus ik heb het heel lastig met dit gevoel. Ik weet het niet goed meer. Ik begrijp ook niet dat mensen wegblijven, ik heb nooit heel veel vrienden gehad, dat hoefde ook niet voor mij, maar zowel mijn echtgenoot als ikzelf zijn altijd mensen geweest die opsprongen en alles lieten vallen als iemand hulp nodig had. Ik voel me alleen, klein, vernederd en boos... Ik weet niet goed meer hoe ik met mezelf moet omgaan. Ook het tekort aan energie speelt me parten. Ik weet ook niet hoelang ik nog moet en kan vechten. Ik weet ook niet of het met mijn echtgenoot goedkomt. Hij is meer gehandicapt nu, de ene dag is de andere dag niet maar hij kan niet veel meer, soms wat dingen in het huishouden. Weet iemand hoe ik vooral met mijn boosheid moet omgaan? Bedankt voor het lezen en jullie antwoorden.
maandag 9 december 2019 om 17:01
Het lijkt me heel goed als je naar je huisarts gaat met dit verhaal. Hij of zij kan je dan doorverwijzen naar een professional met wie je over je gevoelens kunt praten. Dat lijkt me hard nodig, want je krijgt veel ellende te verstouwen en komt er alleen niet uit.
Daarnaast zou ik gaan kijken naar extra hulp met je kinderen/huishouden ed, zodat je daarin ontlast wordt.
Daarnaast zou ik gaan kijken naar extra hulp met je kinderen/huishouden ed, zodat je daarin ontlast wordt.
maandag 9 december 2019 om 17:04
Het enige dat ik heb kunnen verzinnen voor mezelf is de ijdelheid van het bestaan inzien, dat te verzuchten en overgaan tot de orde van de dag.
Er zijn van die situaties die duidelijk aangeven dat het niet uitmaakt hoe je erop reageert, je kan boos zijn, huilen, schreeuwen, maar ook lachen, het verandert niets aan de situatie. Het enige dat je kunt doen is beslissen hoe je ermee omgaat en ik ga ervan uit dat je dan maar beter kunt blijven lachen en ieder moment dat het kan jezelf gigantisch in de watten te leggen, al is het maar met een kopje thee en een boek op de bank.
Het leven is nu eenmaal niet maakbaar, al zijn er legio mensen met een bord voor hun hoofd die blijven beweren dat het wel zo is, maar dat maakt het geen minder grote onwaarheid.
Er zijn van die situaties die duidelijk aangeven dat het niet uitmaakt hoe je erop reageert, je kan boos zijn, huilen, schreeuwen, maar ook lachen, het verandert niets aan de situatie. Het enige dat je kunt doen is beslissen hoe je ermee omgaat en ik ga ervan uit dat je dan maar beter kunt blijven lachen en ieder moment dat het kan jezelf gigantisch in de watten te leggen, al is het maar met een kopje thee en een boek op de bank.
Het leven is nu eenmaal niet maakbaar, al zijn er legio mensen met een bord voor hun hoofd die blijven beweren dat het wel zo is, maar dat maakt het geen minder grote onwaarheid.
maandag 9 december 2019 om 17:16
Ik zou ook zeggen: huisarts. Ik weet niet precies hoe het in België allemaal gaat maar ik denk dat de huisarts de juiste ingangen weet. Welke omdersteuningsmogelijkheden er zijn, praktisch (huishouden, zorg kinderen) en psychisch.
Als man lid is van een vakbond: laat hem eens contact opnemen en kijken wat er allemaal mogelijk is via de bond en werkgever (zo bleek ik aanvullend verzekerd te zijn voor inkomensverlies via een collectief afgesloten verzekering, had er geen idee van maar scheelde toch 350,- in de maand).
En wat betreft vrienden: ik heb gemerkt dat mensen het lastig vinden, denken al snel ‘Laat ze maar eerst even tot rust komen’. Ik heb een aantal mensen echt moeten zeggen ‘Joh, kom gewoon langs, leuk’. Maar goed, wij kennen jouw vrienden niet.
Als man lid is van een vakbond: laat hem eens contact opnemen en kijken wat er allemaal mogelijk is via de bond en werkgever (zo bleek ik aanvullend verzekerd te zijn voor inkomensverlies via een collectief afgesloten verzekering, had er geen idee van maar scheelde toch 350,- in de maand).
En wat betreft vrienden: ik heb gemerkt dat mensen het lastig vinden, denken al snel ‘Laat ze maar eerst even tot rust komen’. Ik heb een aantal mensen echt moeten zeggen ‘Joh, kom gewoon langs, leuk’. Maar goed, wij kennen jouw vrienden niet.
maandag 9 december 2019 om 17:26
Heel heftig wat jullie allemaal al hebben moeten doorstaan . 
Ik snap het verdriet en de boosheid naar je vrienden toe , maar je hebt er alleen jezelf mee . Het kost tonnen energie en zij hebben er geen last van .
Ik ben ook chronisch pijnpatiënt en kan niet meer werken .
Ook ik heb vroeger mensen geholpen en gesteund , maar zelf nooit iemand gezien .
Nog niet eens een sms’je van : “ Hoe gaat het met je .”
Het gebeurt dikwijls dat mensen in de steek worden gelaten eens ze chronisch ziek zijn . Niet alle mensen zijn zo, laat dat duidelijk zijn.
Een kleine troost , je bent niet de enige die dat ondervindt .
Ook ik heb hard gewerkt om een eigen huis te hebben . Soms vraag ik mij af of het dat wel waart is geweest . Het zijn tenslotte maar stenen .
Jij bent nu roofbouw aan het plegen op je lichaam om jullie huis te kunnen houden .
Maar wat met je gezondheid dan ?
Is er geen andere oplossing ? Verkopen? Huren ?
(Verkopen zal moeilijk zijn , want er loopt een rechtszaak lees ik )
Hoe je met je boosheid moet omgaan kan ik niet zeggen .
Misschien als je dit leest dat je inziet dat boosheid niet zal helpen .
Ik zou nogmaals bij het ziekenfonds gaan praten . Er op aandringen dat het zo echt niet verder kan .
Ik wou dat ik een pasklare oplossing had , maar die heb ik helaas niet .
Ik wens jullie veel sterkte!
Ik snap het verdriet en de boosheid naar je vrienden toe , maar je hebt er alleen jezelf mee . Het kost tonnen energie en zij hebben er geen last van .
Ik ben ook chronisch pijnpatiënt en kan niet meer werken .
Ook ik heb vroeger mensen geholpen en gesteund , maar zelf nooit iemand gezien .
Nog niet eens een sms’je van : “ Hoe gaat het met je .”
Het gebeurt dikwijls dat mensen in de steek worden gelaten eens ze chronisch ziek zijn . Niet alle mensen zijn zo, laat dat duidelijk zijn.
Een kleine troost , je bent niet de enige die dat ondervindt .
Ook ik heb hard gewerkt om een eigen huis te hebben . Soms vraag ik mij af of het dat wel waart is geweest . Het zijn tenslotte maar stenen .
Jij bent nu roofbouw aan het plegen op je lichaam om jullie huis te kunnen houden .
Maar wat met je gezondheid dan ?
Is er geen andere oplossing ? Verkopen? Huren ?
(Verkopen zal moeilijk zijn , want er loopt een rechtszaak lees ik )
Hoe je met je boosheid moet omgaan kan ik niet zeggen .
Misschien als je dit leest dat je inziet dat boosheid niet zal helpen .
Ik zou nogmaals bij het ziekenfonds gaan praten . Er op aandringen dat het zo echt niet verder kan .
Ik wou dat ik een pasklare oplossing had , maar die heb ik helaas niet .
Ik wens jullie veel sterkte!
maandag 9 december 2019 om 17:28
Wijze woorden Cateautje .Cateautje schreef: ↑09-12-2019 17:04Het enige dat ik heb kunnen verzinnen voor mezelf is de ijdelheid van het bestaan inzien, dat te verzuchten en overgaan tot de orde van de dag.
Er zijn van die situaties die duidelijk aangeven dat het niet uitmaakt hoe je erop reageert, je kan boos zijn, huilen, schreeuwen, maar ook lachen, het verandert niets aan de situatie. Het enige dat je kunt doen is beslissen hoe je ermee omgaat en ik ga ervan uit dat je dan maar beter kunt blijven lachen en ieder moment dat het kan jezelf gigantisch in de watten te leggen, al is het maar met een kopje thee en een boek op de bank.
Het leven is nu eenmaal niet maakbaar, al zijn er legio mensen met een bord voor hun hoofd die blijven beweren dat het wel zo is, maar dat maakt het geen minder grote onwaarheid.
