Psyche
alle pijlers
Als een film...
maandag 25 mei 2009 om 22:55
Hallo allemaal
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: Ik zit niet lekker in mn vel, sinds een aantal maanden is er een eetstoornis gediagnostiseerd. Het gaat de laatste tijd van kwaad tot erger, maar dat ter zijde. Alles wat ik doe doe ik min of meer op de automatische piloot. Ik kan het niet goed uitleggen... ik doe alles wel en maak ook keuzes enz kan ook wel functioneren al kost alles me ontzettend veel energie, maar als ik terug kijk op een dag of op bepaalde situaties lijkt het op een fragment uit een film.
Herkent iemand dit?
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: Ik zit niet lekker in mn vel, sinds een aantal maanden is er een eetstoornis gediagnostiseerd. Het gaat de laatste tijd van kwaad tot erger, maar dat ter zijde. Alles wat ik doe doe ik min of meer op de automatische piloot. Ik kan het niet goed uitleggen... ik doe alles wel en maak ook keuzes enz kan ook wel functioneren al kost alles me ontzettend veel energie, maar als ik terug kijk op een dag of op bepaalde situaties lijkt het op een fragment uit een film.
Herkent iemand dit?
maandag 25 mei 2009 om 23:16
Ben onlangs begonnen aan een voorbereidende groep ter voorbereiding op de therapie (ben pas 1x geweest i.v.m. feestdagen) lang leve de lange wachtlijsten. Maar het duurt nog een maand of 3 voor de daadwerkelijke behandeling begint.
vind het echt erg vervelend dat ik me zo voel .ik ervaar ik een bepaalde afstand tussen mijn handelen en het bewust beleven hoe heb jij dit ervaren? heb je hier veel/ lang last van gehad?
vind het echt erg vervelend dat ik me zo voel .ik ervaar ik een bepaalde afstand tussen mijn handelen en het bewust beleven hoe heb jij dit ervaren? heb je hier veel/ lang last van gehad?
maandag 25 mei 2009 om 23:20
Alsof ik in een matglazen kooi zat. Ik deed alles wat ik moest doen en was daar fysiek bij, maar geestelijk niet. Er was een afstand tussen mij en de wereld, zo voelde het. Een naar gevoel. In de diepste dalen van mijn eetstoornis voelde ik zo weinig dat ik het niet eens in de gaten had (en van die tijd weet ik dus ook nog maar zeer weinig, het meeste wat ik weet is wat anderen me over die tijd vertellen).
Frusterend idd, die wachtlijsten. Hoop dat je een therapeut (of meerdere) treft waar je wat aan hebt!
Het is naar, maar this too will pass. Echt!
Frusterend idd, die wachtlijsten. Hoop dat je een therapeut (of meerdere) treft waar je wat aan hebt!
Het is naar, maar this too will pass. Echt!
anoniem_72267 wijzigde dit bericht op 25-05-2009 23:24
Reden: Typo
Reden: Typo
% gewijzigd
maandag 25 mei 2009 om 23:27
Hoop het echt... ik kan gewoon bijna niks meer opbrengen. alles kost me zoveel energie, nog wel het meest om me anders voor te doen dan ik me voel naar anderen toe (opgewekter) en te voldoen aan verwachtingen dat men heeft (moet toch ook werken en contacten zien te onderhouden enz)
pfff... tnx voor de bemoedigende woorden!
pfff... tnx voor de bemoedigende woorden!
maandag 25 mei 2009 om 23:30
Als jij wilt, komt het goed. Je kunt nog zulke goede therapie krijgen, je zult er zelf voor moeten vechten. Maar je krijgt er zoveel voor terug! Ik weet niet wat voor eetstoornis je hebt, ik heb anorexia gehad. En man, wat ben ik blij dat ik weer vet op mijn lijf heb. Mijn leven is zoveel makkelijker nu!! Ik heb weer energie, ik ben mezelf weer (want door anorexia raak je jezelf echt kwijt, het is een psychiatrische stoornis), ik heb lieve vrienden waar ik daadwerkelijk wat mee heb, ik heb een knetterlieve vriend, kortom, ik heb mijn leven weer terug. Het is een zware weg, maar het is het waard. Echt! Sterkte!!!
maandag 25 mei 2009 om 23:41
wat super om te lezen dat je je leven weer op de rails hebt! pff ik sta nog zo op het begin van alles... zie er soms als een berg tegenop.
diagnose = BED maar met bouimische perioden dat laatste eigenlijk pas sinds enkele maanden maar dat is nog niet bekend bij psychologen, maar heb een afspraak met een v/d therapeuten gemaakt om alles eerlijk op te biechten (ze weten dus een aantal dingen nog niet) zodat ik open en eerlijk de behandeling in kan gaan. maar word echt letterlijk en figuurlijk misselijk als ik eraan denk wat me te wachten staat. maar zoals je al zegt, ik wil ook niet zo verder... toch niet normaal dat ik me zo voel
diagnose = BED maar met bouimische perioden dat laatste eigenlijk pas sinds enkele maanden maar dat is nog niet bekend bij psychologen, maar heb een afspraak met een v/d therapeuten gemaakt om alles eerlijk op te biechten (ze weten dus een aantal dingen nog niet) zodat ik open en eerlijk de behandeling in kan gaan. maar word echt letterlijk en figuurlijk misselijk als ik eraan denk wat me te wachten staat. maar zoals je al zegt, ik wil ook niet zo verder... toch niet normaal dat ik me zo voel
maandag 25 mei 2009 om 23:48
maandag 25 mei 2009 om 23:53
dinsdag 26 mei 2009 om 10:13
ik heb zelf 10 jaar eetstoornis nao gehad (weken met niks eten afgewisseld met weken met eetbuien, tig keer per dag braken, laxeren e.d.) en ik ervaarde mijn lichaam als het zo 'leeg' was ook nauwelijks nog. Daarnaast had ik ook dissociatie vanuit PTSSklachten, dus helemaal duidelijk was de oorzaak niet. Als ik minder at, weinig sliep had ik iig veel meer last. Gelukkig is het langzaam over gegaan, ik heb hiervoor een signaleringsplan moeten maken waardoor ik steeds beter de eerste signalen ging herkennen van het 'zweven' zoals ik het noem.
x
x
dinsdag 26 mei 2009 om 17:07
hej, ja, ik hoef het al een tijd niet meer te gebruiken hoor, maar het hielp mn in het begin om de eerste signalen te gaan herkennen. Ik voelde dan bijv. mijn huid tintelen, mijn lichaam werd extreem gevoelig voor aanraking, ookal was het van een jas oid, het voelde alsof het bloed uit mn hoofd wegtrok, dat soort symptomen. Ik kon op dat moment dan even contact maken met mn lichaam, even lopen, in beweging zijn, thee drinken, praten met iemand en dan ging het langzaam weer weg. Soms liet ik het trouwens wél gebeuren hoor, het was voor mij ook een manier om even 'uit de realiteit' te gaan en niks meer te voelen en dat had ik soms gewoon nog nodig toen. Hopelijk voel je je snel beter.
x suuz
x suuz
dinsdag 26 mei 2009 om 19:49
Hoi its_simply_me,
Die afstand die je voelt, de film, is niet vreemd. Ja wel vreemd voor veel mensen maar niet als je psychische problemen hebt.
Heel erg dat je zo lang moet wachten op een behandeling. Juist omdat het slechter gaat, alleen maar meer tijd om achteruit te gaan. En dan nog 3 maanden op hulp wachten. Eigenlijk is het triest. Maar je kan geen ijzer met handen breken.
Ik hoop dat je je er niet bij neer legt, van 'het gaat nu toch steeds slechter'. Want alles wat je achteruit gaat, moet je straks weer vooruit werken.
Hopelijk gaat die therapie je goed helpen en heb je binnenkort al wat aan die pre-groep.
Succes
Die afstand die je voelt, de film, is niet vreemd. Ja wel vreemd voor veel mensen maar niet als je psychische problemen hebt.
Heel erg dat je zo lang moet wachten op een behandeling. Juist omdat het slechter gaat, alleen maar meer tijd om achteruit te gaan. En dan nog 3 maanden op hulp wachten. Eigenlijk is het triest. Maar je kan geen ijzer met handen breken.
Ik hoop dat je je er niet bij neer legt, van 'het gaat nu toch steeds slechter'. Want alles wat je achteruit gaat, moet je straks weer vooruit werken.
Hopelijk gaat die therapie je goed helpen en heb je binnenkort al wat aan die pre-groep.
Succes
dinsdag 26 mei 2009 om 19:59
Hoi Irish.
tnx voor je reactie! Waar ken jij dat gevoel van afstand van? (professie? ervaring?) t is allemaal gewoon heel vervelend... ben in januari naar de huisarts geweest natuurlijk niet voor niks, maar alles duurt zo ontzettend lang bij het ggz.
wil me er ook niet bij neerleggen, maar het kost me zo ontzettend veel energie en soms lijkt het gewoon makkelijker...
tnx voor je reactie! Waar ken jij dat gevoel van afstand van? (professie? ervaring?) t is allemaal gewoon heel vervelend... ben in januari naar de huisarts geweest natuurlijk niet voor niks, maar alles duurt zo ontzettend lang bij het ggz.
wil me er ook niet bij neerleggen, maar het kost me zo ontzettend veel energie en soms lijkt het gewoon makkelijker...
dinsdag 26 mei 2009 om 20:14
Hi,
Ik ken het vreemde gevoel, uit ervaring ja. Probeer het dan te omschrijven als: niet meer echt voelen en leven, kijk naar mijn eigen bewustzijn, ik zie wel wat er gebeurt, maar als in een film. Alsof je achter glas zit de hele dag, en dat kan heel lang duren. Ik leef wel, maar eigenlijk ook niet. Moeilijk om uit te leggen ook.
Vooral als ik meer overbelast ben. En sommige periodes, terugblikken geven dat gevoel ook, omdat ik het toen had.
Hoop dat je het snapt.
Ja het is heel erg dat alles zo lang moet duren. Vind ik zeker, omdat de situatie ook kan verslechteren, en daar heb je niets aan. Het duurt alleen maar langer, en weer moeilijker om te verbeteren. Belachelijk, zeker als je in januari al aanklopt met een probleem, dat het dan moet duren tot augustus o.i.d. wanneer je aan de beurt bent. En dan nog een paar intakes en vergaderingen, god praat me er niet van.
Ik wil je niet deprimeren, wel fijn dat je nu een voortraject krijgt.
Nee je moet je er niet totaal bij neerleggen. Maar ga ook niet zwaar gefrustreerd raken over jezelf, en boos omdat het zo klote gaat. Dat werkt averechts, en kost bak-ken met energie.
Ja ik schrijf het heel makkelijk... zo is het niet.
Wel goed dat je je hebt voorgenomen eerlijk te zijn. Dat is niet makkelijk, maar wel het beste. Anders gaat die behandeling niet echt werken. Dus dat moet je zeker proberen, om het op tafel te leggen. Is sterk, als je dat doet!
x
Ik ken het vreemde gevoel, uit ervaring ja. Probeer het dan te omschrijven als: niet meer echt voelen en leven, kijk naar mijn eigen bewustzijn, ik zie wel wat er gebeurt, maar als in een film. Alsof je achter glas zit de hele dag, en dat kan heel lang duren. Ik leef wel, maar eigenlijk ook niet. Moeilijk om uit te leggen ook.
Vooral als ik meer overbelast ben. En sommige periodes, terugblikken geven dat gevoel ook, omdat ik het toen had.
Hoop dat je het snapt.
Ja het is heel erg dat alles zo lang moet duren. Vind ik zeker, omdat de situatie ook kan verslechteren, en daar heb je niets aan. Het duurt alleen maar langer, en weer moeilijker om te verbeteren. Belachelijk, zeker als je in januari al aanklopt met een probleem, dat het dan moet duren tot augustus o.i.d. wanneer je aan de beurt bent. En dan nog een paar intakes en vergaderingen, god praat me er niet van.
Ik wil je niet deprimeren, wel fijn dat je nu een voortraject krijgt.
Nee je moet je er niet totaal bij neerleggen. Maar ga ook niet zwaar gefrustreerd raken over jezelf, en boos omdat het zo klote gaat. Dat werkt averechts, en kost bak-ken met energie.
Ja ik schrijf het heel makkelijk... zo is het niet.
Wel goed dat je je hebt voorgenomen eerlijk te zijn. Dat is niet makkelijk, maar wel het beste. Anders gaat die behandeling niet echt werken. Dus dat moet je zeker proberen, om het op tafel te leggen. Is sterk, als je dat doet!
x
dinsdag 26 mei 2009 om 20:21
dinsdag 26 mei 2009 om 20:38
Hey,
Oké gelukkig. Ik ken de klappen van de zweep wat betreft behandeling en wachttijden.
Maar je hoeft er niet bang van te worden. Je schrijft zelf al dat het niet goed gaat, de automatische piloot. Dat gebeurt omdat er teveel is dat je belast, en dan kan je een beetje buiten jezelf geraken. Je hebt gewoon veel aan je hoofd!
Met mij gaat het goed, lief dat je het vraagt. Ik heb geen eetstoornis trouwens, maar andere problemen. Wel wat kleine 'eetklachten' gehad, dat is altijd tijdelijk bij mij.
Nee het gaat lekker, maar ik deel je frustratie hoor. Nog wel een tip: ga er ook zelf achteraan, als je denkt 'nou had ik wat moeten horen' dan moet je zeker bellen en vragen, of het al opschiet. Gewoon blijven doen, kan nog wel schelen in tijd, beetje assertief zijn is belangrijk.
x
Oké gelukkig. Ik ken de klappen van de zweep wat betreft behandeling en wachttijden.
Maar je hoeft er niet bang van te worden. Je schrijft zelf al dat het niet goed gaat, de automatische piloot. Dat gebeurt omdat er teveel is dat je belast, en dan kan je een beetje buiten jezelf geraken. Je hebt gewoon veel aan je hoofd!
Met mij gaat het goed, lief dat je het vraagt. Ik heb geen eetstoornis trouwens, maar andere problemen. Wel wat kleine 'eetklachten' gehad, dat is altijd tijdelijk bij mij.
Nee het gaat lekker, maar ik deel je frustratie hoor. Nog wel een tip: ga er ook zelf achteraan, als je denkt 'nou had ik wat moeten horen' dan moet je zeker bellen en vragen, of het al opschiet. Gewoon blijven doen, kan nog wel schelen in tijd, beetje assertief zijn is belangrijk.
x
anoniem_85273 wijzigde dit bericht op 26-05-2009 20:38
Reden: woordje vergeten
Reden: woordje vergeten
% gewijzigd
woensdag 27 mei 2009 om 09:12
Ik herken het van de periode dat mijn eetstoornis op zijn ergst was. Wat bij mij hielp was dingen heel bewust gaan doen. Heel bewust toch proberen te genieten, op zoek te gaan naar mooie dingen of gevoelens of momenten die me opvielen. Dat is lastig wanneer je je zo ver weg voelt, het vergt aandacht en training. Na een tijdje werd dat bij mij makkelijker, vanzelfsprekender. Ik werd weer wat meer deel van de wereld.
Daarnaast ben ik elke dag gaan lopen. Ongeveer een uur. Zo kreeg ik weer contact met mijn lichaam. Want dat is iets heel naars van een eetstoornis, in feite knip je de verbinding met je lijf door want je haat je lijf zo. Iig dat had ik en ik heb het wel vaker gehoord. Maar je hebt je lichaam nodig om je goed te voelen, om te voelen dat je leeft, deel uitmaakt van de wereld met al die andere levende wezens .
Toen ik dat contact weer voelde met mijn lichaam ben ik eens gaan zitten om te voelen hoe dat moest zijn geweest voor mijn lijf. Zo gehaat te worden, zo ongewenst. Klinkt een beetje suf vermoed ik. Maar dat hielp bij mij enorm, ik zag dat ik in feite wat ik ervaren had in mijn jeugd, geprojecteerd had op mijn lichaam. En dat dat nu de schuld kreeg voor iets waar het niets aan kon doen. Ik vond dat heel sneu. Daarna ben ik liever geworden voor mijn lijf.
Het heeft bij mij een paar jaar gekost maar ik ben nu al weer een hele tijd eetstoornisvrij. Ik hou van mijzelf, ik hou van mijn lichaam, ik ben blij met mij. Had ik vroeger niet kunnen denken, heb zo'n 12 jaar geleden onder die es en nog langer onder de gevolgen.
Heel veel succes en sterkte gewenst, ik hoop dat ze je toch sneller kunnen helpen. Ben je bij de huisarts geweest voor misschien wat therapie voor de overbruggingsperiode? Wie weet kan hij of zij iets bedenken wat je nu alvast wat steun geeft.
Daarnaast ben ik elke dag gaan lopen. Ongeveer een uur. Zo kreeg ik weer contact met mijn lichaam. Want dat is iets heel naars van een eetstoornis, in feite knip je de verbinding met je lijf door want je haat je lijf zo. Iig dat had ik en ik heb het wel vaker gehoord. Maar je hebt je lichaam nodig om je goed te voelen, om te voelen dat je leeft, deel uitmaakt van de wereld met al die andere levende wezens .
Toen ik dat contact weer voelde met mijn lichaam ben ik eens gaan zitten om te voelen hoe dat moest zijn geweest voor mijn lijf. Zo gehaat te worden, zo ongewenst. Klinkt een beetje suf vermoed ik. Maar dat hielp bij mij enorm, ik zag dat ik in feite wat ik ervaren had in mijn jeugd, geprojecteerd had op mijn lichaam. En dat dat nu de schuld kreeg voor iets waar het niets aan kon doen. Ik vond dat heel sneu. Daarna ben ik liever geworden voor mijn lijf.
Het heeft bij mij een paar jaar gekost maar ik ben nu al weer een hele tijd eetstoornisvrij. Ik hou van mijzelf, ik hou van mijn lichaam, ik ben blij met mij. Had ik vroeger niet kunnen denken, heb zo'n 12 jaar geleden onder die es en nog langer onder de gevolgen.
Heel veel succes en sterkte gewenst, ik hoop dat ze je toch sneller kunnen helpen. Ben je bij de huisarts geweest voor misschien wat therapie voor de overbruggingsperiode? Wie weet kan hij of zij iets bedenken wat je nu alvast wat steun geeft.
woensdag 27 mei 2009 om 22:33
quote:Feliciaatje schreef op 27 mei 2009 @ 09:12:
Ik herken het van de periode dat mijn eetstoornis op zijn ergst was. Wat bij mij hielp was dingen heel bewust gaan doen. Heel bewust toch proberen te genieten, op zoek te gaan naar mooie dingen of gevoelens of momenten die me opvielen. Dat is lastig wanneer je je zo ver weg voelt, het vergt aandacht en training. Na een tijdje werd dat bij mij makkelijker, vanzelfsprekender. Ik werd weer wat meer deel van de wereld.
Daarnaast ben ik elke dag gaan lopen. Ongeveer een uur. Zo kreeg ik weer contact met mijn lichaam. Want dat is iets heel naars van een eetstoornis, in feite knip je de verbinding met je lijf door want je haat je lijf zo. Iig dat had ik en ik heb het wel vaker gehoord. Maar je hebt je lichaam nodig om je goed te voelen, om te voelen dat je leeft, deel uitmaakt van de wereld met al die andere levende wezens .
Toen ik dat contact weer voelde met mijn lichaam ben ik eens gaan zitten om te voelen hoe dat moest zijn geweest voor mijn lijf. Zo gehaat te worden, zo ongewenst. Klinkt een beetje suf vermoed ik. Maar dat hielp bij mij enorm, ik zag dat ik in feite wat ik ervaren had in mijn jeugd, geprojecteerd had op mijn lichaam. En dat dat nu de schuld kreeg voor iets waar het niets aan kon doen. Ik vond dat heel sneu. Daarna ben ik liever geworden voor mijn lijf.
Het heeft bij mij een paar jaar gekost maar ik ben nu al weer een hele tijd eetstoornisvrij. Ik hou van mijzelf, ik hou van mijn lichaam, ik ben blij met mij. Had ik vroeger niet kunnen denken, heb zo'n 12 jaar geleden onder die es en nog langer onder de gevolgen.
Heel veel succes en sterkte gewenst, ik hoop dat ze je toch sneller kunnen helpen. Ben je bij de huisarts geweest voor misschien wat therapie voor de overbruggingsperiode? Wie weet kan hij of zij iets bedenken wat je nu alvast wat steun geeft.
Heel herkenbaar, ook over wat je schrijft, het haten van je lichaam. Als ik nu terugkijk op mijn eetstoornisperiode, dat ik in de spiegel keek en mijn lijf zo intens haatte, daar kan ik nu nog maar moeilijk bij. Ik kan d'r nog wel heel verdrietig van worden, als ik er aan terugdenk. Ik voel me inmiddels ook weer lekker in mijn lijf, wat ik nooit gedacht had. Mag ik vragen hoe jij erboven op gekomen bent?
TO: Het lijkt mij ook goed voor je om een overbrugging aan te vragen. Daarbij was mijn ervaring met de GGD niet zo goed (en van veel meer mensen die ik ken niet, maar mss zijn er hier mensen die wél tevreden zijn), dus misschien is het sowieso goed om eens naar andere alternatieven te kijken. Sterkte!
Ik herken het van de periode dat mijn eetstoornis op zijn ergst was. Wat bij mij hielp was dingen heel bewust gaan doen. Heel bewust toch proberen te genieten, op zoek te gaan naar mooie dingen of gevoelens of momenten die me opvielen. Dat is lastig wanneer je je zo ver weg voelt, het vergt aandacht en training. Na een tijdje werd dat bij mij makkelijker, vanzelfsprekender. Ik werd weer wat meer deel van de wereld.
Daarnaast ben ik elke dag gaan lopen. Ongeveer een uur. Zo kreeg ik weer contact met mijn lichaam. Want dat is iets heel naars van een eetstoornis, in feite knip je de verbinding met je lijf door want je haat je lijf zo. Iig dat had ik en ik heb het wel vaker gehoord. Maar je hebt je lichaam nodig om je goed te voelen, om te voelen dat je leeft, deel uitmaakt van de wereld met al die andere levende wezens .
Toen ik dat contact weer voelde met mijn lichaam ben ik eens gaan zitten om te voelen hoe dat moest zijn geweest voor mijn lijf. Zo gehaat te worden, zo ongewenst. Klinkt een beetje suf vermoed ik. Maar dat hielp bij mij enorm, ik zag dat ik in feite wat ik ervaren had in mijn jeugd, geprojecteerd had op mijn lichaam. En dat dat nu de schuld kreeg voor iets waar het niets aan kon doen. Ik vond dat heel sneu. Daarna ben ik liever geworden voor mijn lijf.
Het heeft bij mij een paar jaar gekost maar ik ben nu al weer een hele tijd eetstoornisvrij. Ik hou van mijzelf, ik hou van mijn lichaam, ik ben blij met mij. Had ik vroeger niet kunnen denken, heb zo'n 12 jaar geleden onder die es en nog langer onder de gevolgen.
Heel veel succes en sterkte gewenst, ik hoop dat ze je toch sneller kunnen helpen. Ben je bij de huisarts geweest voor misschien wat therapie voor de overbruggingsperiode? Wie weet kan hij of zij iets bedenken wat je nu alvast wat steun geeft.
Heel herkenbaar, ook over wat je schrijft, het haten van je lichaam. Als ik nu terugkijk op mijn eetstoornisperiode, dat ik in de spiegel keek en mijn lijf zo intens haatte, daar kan ik nu nog maar moeilijk bij. Ik kan d'r nog wel heel verdrietig van worden, als ik er aan terugdenk. Ik voel me inmiddels ook weer lekker in mijn lijf, wat ik nooit gedacht had. Mag ik vragen hoe jij erboven op gekomen bent?
TO: Het lijkt mij ook goed voor je om een overbrugging aan te vragen. Daarbij was mijn ervaring met de GGD niet zo goed (en van veel meer mensen die ik ken niet, maar mss zijn er hier mensen die wél tevreden zijn), dus misschien is het sowieso goed om eens naar andere alternatieven te kijken. Sterkte!
woensdag 27 mei 2009 om 23:54
hey allemaal.
Tnx voor jullie reacties! fijn om te lezen, merk dat ik er veel mee bezig ben en dat het me onrustig maakt... op deze manier kan ik het wat beter plaatsen.
fijn om te lezen dat het met jullie goed gaat! ik reageer een ander x-tje wat uitgebreider, heb vandaag een zware dag gehad : 2,5 uur vragen beantwoordt bij psychologisch onderzoek (schat zo'n 1200 vragen) pff en daarna avonddienst gehad... ben nu wel gesloopt haha
tot snel XXX
Tnx voor jullie reacties! fijn om te lezen, merk dat ik er veel mee bezig ben en dat het me onrustig maakt... op deze manier kan ik het wat beter plaatsen.
fijn om te lezen dat het met jullie goed gaat! ik reageer een ander x-tje wat uitgebreider, heb vandaag een zware dag gehad : 2,5 uur vragen beantwoordt bij psychologisch onderzoek (schat zo'n 1200 vragen) pff en daarna avonddienst gehad... ben nu wel gesloopt haha
tot snel XXX
donderdag 28 mei 2009 om 23:59
zoals beloofd nog even een reactie op jullie postings en een korte update...
zo herkenbaar wat jullie schrijven! tnx voor de tips, ik heb morgen een afspraak bij de huisarts, maar therapie ter overbrugging zal tegen gaan vallen... gezien alle wachtlijsten is tegen de tijd dat er wat is opgestart de therapiegroep begonnen.
wat fijn feliciaatje dat je eetstoornis vrij bent! natuurlijk klinkt het niet suf! ben blij dat het geholpen heeft dichter bij jezelf te komen!
pelikaan hoe ben jij van dat nare gevoel af gekomen? ben je hier bewust mee bezig geweest, of is dit weggegaan nadat je aan je problemen bent gaan werken? fijn dat je blij bent met je lichaam!
eigenlijk vreemd dat je iets wat van jezelf is zo intens kunt haten... hoop dat ik over een tijd ook kan zeggen dat ik blij ben met mn lichaam, de hoop heb ik, maar vind het nu nog erg moeilijk te geloven.
allemaal een fijne dag! XXX
zo herkenbaar wat jullie schrijven! tnx voor de tips, ik heb morgen een afspraak bij de huisarts, maar therapie ter overbrugging zal tegen gaan vallen... gezien alle wachtlijsten is tegen de tijd dat er wat is opgestart de therapiegroep begonnen.
wat fijn feliciaatje dat je eetstoornis vrij bent! natuurlijk klinkt het niet suf! ben blij dat het geholpen heeft dichter bij jezelf te komen!
pelikaan hoe ben jij van dat nare gevoel af gekomen? ben je hier bewust mee bezig geweest, of is dit weggegaan nadat je aan je problemen bent gaan werken? fijn dat je blij bent met je lichaam!
eigenlijk vreemd dat je iets wat van jezelf is zo intens kunt haten... hoop dat ik over een tijd ook kan zeggen dat ik blij ben met mn lichaam, de hoop heb ik, maar vind het nu nog erg moeilijk te geloven.
allemaal een fijne dag! XXX
zaterdag 30 mei 2009 om 20:41
Its,
Wat toevallig. Bij mij is de diagnose BED ook pas gesteld.
Ik sta ook op een wachtlijst voor een eetpoli waar ik een psycholoog zal krijgen. De wachtlijst zal ongeveer 3 maanden zijn.
Het ervaren van je leven als een film heb ik een tijd gehad. Lichamelijk ben je er wel, je doet je ding, maar je doet alles heel onbewust.
Heb zelfs 1 keer gehad dat ik als het ware buiten mijn lichaam getreden was. Het was erg druk en ik was aan het kijken naar mijn neefje die een optreden had. Ik kon het niet aan en zag mezelf staan kijken naar mijn neefje, maar kon me nadien niks herinneren van wat ik heb gezien.
Het schijnt vaker voor te komen bij grote psychische druk vertelde mijn psycholoog me, maar voor mij was het de druppel. Niet kort hierna heb ik besloten om in dagbehandeling te gaan. Want zo wilde ik niet leven.
Ik heb het gevoel dat ik geleefd wordt inmiddels veel minder. Soms is dit erg prettig, maar als ik moeilijke beslissingen moet maken ofzo vindt ik dat zo moeilijk dat ik haast wilde dat ik dingen weer automatisch zou gaan doen. Dit is dan ook 1 van mijn valkuilen.
Wat toevallig. Bij mij is de diagnose BED ook pas gesteld.
Ik sta ook op een wachtlijst voor een eetpoli waar ik een psycholoog zal krijgen. De wachtlijst zal ongeveer 3 maanden zijn.
Het ervaren van je leven als een film heb ik een tijd gehad. Lichamelijk ben je er wel, je doet je ding, maar je doet alles heel onbewust.
Heb zelfs 1 keer gehad dat ik als het ware buiten mijn lichaam getreden was. Het was erg druk en ik was aan het kijken naar mijn neefje die een optreden had. Ik kon het niet aan en zag mezelf staan kijken naar mijn neefje, maar kon me nadien niks herinneren van wat ik heb gezien.
Het schijnt vaker voor te komen bij grote psychische druk vertelde mijn psycholoog me, maar voor mij was het de druppel. Niet kort hierna heb ik besloten om in dagbehandeling te gaan. Want zo wilde ik niet leven.
Ik heb het gevoel dat ik geleefd wordt inmiddels veel minder. Soms is dit erg prettig, maar als ik moeilijke beslissingen moet maken ofzo vindt ik dat zo moeilijk dat ik haast wilde dat ik dingen weer automatisch zou gaan doen. Dit is dan ook 1 van mijn valkuilen.
Ze bestaan, het is moeilijk te verstaan. Je wilt het niet horen, toch ben je samen met een geest geboren. In je zit een geest die leeft, die je soms moeilijkheden geeft. Eigenlijk is een geest heel fijn, anders zou je toch nooit geboren zijn?
zaterdag 30 mei 2009 om 21:48
Hey ikbenik,
das idd echt toeval! ik ben nog bezig met verder psychologisch onderzoek... vond het heel wat om de diagnose BED te horen te krijgen, hoe was dit voor jou? en de eetpoli waarvoor je op de (elendig lange) wachtlijst staat, wat houdt dit precies in?
lijkt me heel eng om ''uit je lichaam''te treden! hadden mensen om je heen dit door? idd ik ervaar het ook dat ik dingen wel doe maar ervaar een afstand tussen mijn handelen en het bewust beleven zo kan ik het 't beste omschrijven.
idd ik las hier op het topic dat bij psychologische druk voor kan komen. ik vind het maar niks. ik heb vandaag sinds 2 weken eindelijk weer een wat betere dag, heb meteen ook wat meer energie.
wel heel goed trouwens dat je zelf weet dat hier een valkuil voor je zit.
miss een beetje offtopic, maar ik ben benieuwd hoe het met je is??? Hopelijk spreek ik je snel weer, en je weet het als je een keer iets kwijt wil vraag gerust aan viva angel mijn mail adres!
fijne dag ook voor de rest! XXX
das idd echt toeval! ik ben nog bezig met verder psychologisch onderzoek... vond het heel wat om de diagnose BED te horen te krijgen, hoe was dit voor jou? en de eetpoli waarvoor je op de (elendig lange) wachtlijst staat, wat houdt dit precies in?
lijkt me heel eng om ''uit je lichaam''te treden! hadden mensen om je heen dit door? idd ik ervaar het ook dat ik dingen wel doe maar ervaar een afstand tussen mijn handelen en het bewust beleven zo kan ik het 't beste omschrijven.
idd ik las hier op het topic dat bij psychologische druk voor kan komen. ik vind het maar niks. ik heb vandaag sinds 2 weken eindelijk weer een wat betere dag, heb meteen ook wat meer energie.
wel heel goed trouwens dat je zelf weet dat hier een valkuil voor je zit.
miss een beetje offtopic, maar ik ben benieuwd hoe het met je is??? Hopelijk spreek ik je snel weer, en je weet het als je een keer iets kwijt wil vraag gerust aan viva angel mijn mail adres!
fijne dag ook voor de rest! XXX
zondag 31 mei 2009 om 00:09
Hoi its,
Wat ik begrepen heb zullen we gaan kijken hoe ik mijn emoties beter kan handelen en deze niet om hoef te zetten in eetproblemen/eetbuien.
Mijn neefje vroeg wel dingen als: "heb je dat gezien tante ikbenik?" Hij merkte wel dat ik veel dingen niet meer wist, maar de rest vond me gewoon stil die dag.
Wat fijn dat je even een betere dag hebt. Fijn dat die dag er even tussen zit.
Ik ben erg emotioneel vandaag. Heb net tijdens het typen van dit bericht een enorme huilbui gehad. Zijn muziek aan het uitzoeken voor de bruiloft en we kwamen een map van mijn moeder tegen. Zat muziek bij die ik in jaren niet gehoord heb en muziek die we gedraaid hebben met haar begrafenis. Slik. Dat werd me dus echt te veel.
Wat een mooi onderschrift heb je trouwens! Zie het nu pas voor het eerst.
Wat ik begrepen heb zullen we gaan kijken hoe ik mijn emoties beter kan handelen en deze niet om hoef te zetten in eetproblemen/eetbuien.
Mijn neefje vroeg wel dingen als: "heb je dat gezien tante ikbenik?" Hij merkte wel dat ik veel dingen niet meer wist, maar de rest vond me gewoon stil die dag.
Wat fijn dat je even een betere dag hebt. Fijn dat die dag er even tussen zit.
Ik ben erg emotioneel vandaag. Heb net tijdens het typen van dit bericht een enorme huilbui gehad. Zijn muziek aan het uitzoeken voor de bruiloft en we kwamen een map van mijn moeder tegen. Zat muziek bij die ik in jaren niet gehoord heb en muziek die we gedraaid hebben met haar begrafenis. Slik. Dat werd me dus echt te veel.
Wat een mooi onderschrift heb je trouwens! Zie het nu pas voor het eerst.
Ze bestaan, het is moeilijk te verstaan. Je wilt het niet horen, toch ben je samen met een geest geboren. In je zit een geest die leeft, die je soms moeilijkheden geeft. Eigenlijk is een geest heel fijn, anders zou je toch nooit geboren zijn?
