Als een film...

Ik wil eigenlijk alleen maar even een hart onder de riem geven. Of zeg ik dat nou goed? Nou ja, affijn, inhoudelijk is het niet meer interessant hoe of wat, maar ik heb jaren en jaren chronisch geleefd als in een film, vervreemd, versuft, wereldvreemd, niet in mezelf te zitten, alsof je van een andere planeet komt, geen contact kunnen maken, alien achtig gevoel of wat voor naampje je maar kunt verzinnen. Dit was voor mij mijn standaard leven zeg maar en wist ook niet of en hoe dat anders kon.



Maar ik ben hier al heel lang vanaf. Echt voor het grootste deel is het weg en dat had ik nooit durven hopen. Ik ben nu weer gewoon "in" mezelf ofzo. Kweet ook niet hoe ik het anders zou moeten omschrijven. En dat is echt heel fijn!



Geef de moed dus zeker niet op. Het heeft bij mij wel wat therapie gekost, maar uiteindelijk is er de mogelijkheid om daarvan af te komen. Ik hoop dat jij of wie dan ook zich daaraan een beetje kan optrekken.



p.s. sommige therapeuten willen dit afdoen met simpele oefeningen zoals bijvoorbeeld massages. Dit zal vast wel kunnen helpen. Maar als het zo diep zit en chronisch is, ben je daar natuurlijk niet met een opdracht om jezelf elke avond met bodylotion in te smeren. Dit is een symptoom van iets wat veel groter is en dieper zit en dat moet eerst aangepakt worden. Masseren is misschien een heel klein stukje wat daarin kan helpen. Voor mij was dat nog het meest mijn zintuigen prikkelen door veel te wandelen, de zon op je huid te voelen, daar even voor te gaan zitten (op een bankje in een stil stukje bos), de wind te voelen door je haren. Dag in dag uit, veel wandelen. En alleen maar fysiek te ervaren wat je ziet, hoort, ruikt, voelt, etc. en dan ook lekker moe zijn aan het eidn van een dag. Hele simpele dingetjes om iets (positiefs) lichamelijks te ervaren. Dat met nog een stoot therapie en oefenen op heel veel verschillende terreinen heeft me goed geholpen.



Dus succes met het begin van je weg naar de wereld toe : )

Hou dat dan maar voor ogen, je motto naast het feit dat je niet wil dat het normaal voor je wordt. Zonde joh, want je mist dan zoveel! Tis echt lekker om strakjes weer in je eigen schoenen te staan en te voelen dat je er bent. Gewoon aanwezig. En dat je je kunt verheugen op kleine dingetjes. Lekker mee kunt lachen om een grap of wat dan ook. En het gevoel dat die film die zich afspeelt waar je nu toeschouwer van bent, straks geen film meer is. Maar dat je het gewoon bent. Er is niks meer om van een afstandje naar te kijken. Gewoon leven. Dat geeft je ook een stuk meer grip op je leven terug kan ik trouwens zeggen. Keuzes kan je dan ook veel meer maken om wat je voelt en wilt ipv dat je het niet weet.