Psyche
alle pijlers
Als het genoeg is
maandag 16 april 2018 om 11:41
Sinds een aantal jaar vecht ik tegen depressies, ook ben ik psychotisch.
Jaren in therapie gezeten, jaren met artsen en deskundigen gepraat.
Veel in moeten leveren, veel van mezelf verloren.
Bij het uitspreken, ik wil niet meer, raakt iedereen in mijn omgeving steeds weer in grote paniek, verdriet,onmacht.
Het er niet meer willen zijn, is geen bevlieging meer, maar eigenlijk een hartewens geworden.
In een ideale wereld, vertrek ik, en niemand heeft daar verdriet en of last van.
UIteraard, is de realiteit anders,weet ik dat de achterblijvers verdriet zullen hebben.
Ik zou zo intens graag willen, dat daar anders over werd gedacht, dat men respect zou hebben voor mij keuze,en zelfs trots op me zouden kunnen zijn.
Accepteren dat mijn wereld steeds kleiner word, is en word steeds meer een opgave,
Als leven lijden word, wat dan?
Jaren in therapie gezeten, jaren met artsen en deskundigen gepraat.
Veel in moeten leveren, veel van mezelf verloren.
Bij het uitspreken, ik wil niet meer, raakt iedereen in mijn omgeving steeds weer in grote paniek, verdriet,onmacht.
Het er niet meer willen zijn, is geen bevlieging meer, maar eigenlijk een hartewens geworden.
In een ideale wereld, vertrek ik, en niemand heeft daar verdriet en of last van.
UIteraard, is de realiteit anders,weet ik dat de achterblijvers verdriet zullen hebben.
Ik zou zo intens graag willen, dat daar anders over werd gedacht, dat men respect zou hebben voor mij keuze,en zelfs trots op me zouden kunnen zijn.
Accepteren dat mijn wereld steeds kleiner word, is en word steeds meer een opgave,
Als leven lijden word, wat dan?
"The time is always right to do what's right." -Martin Luther King
maandag 16 april 2018 om 13:20
Diaantje (en anderen in dit topic die hetzelfde ervaren).
Ik wil graag met jullie delen hoe ik het van de andere kant ervaren heb.
Van dichtbij heb ik dit lijden meegemaakt. Ik heb niet in haar hoofd kunnen kijken, maar dat ze een ondragelijk leven leed, was duidelijk. Er is veel geprobeerd om van de depressies af te komen, helaas zonder succes. Ik ben blij dat het geprobeerd is, zodat ik (ik weet het, mijn rol hierin is egoïstisch) weet dat er voor haar geen andere mogelijkheid was dan haar leven te beëindigen. Ze heeft jarenlang geknokt maar vooral geleden. Juist haar gunde ik een gelukkig leven, wat hield ik van haar! Maar het zat er niet in. Wat ze ook probeerde.
Ik ben geen seconde minder van haar gaan houden doordat ze aangaf het leven te willen gaan beëindigen. Juist haar openheid hierover maakte dat ik nog met haar kon praten waardoor ik niet met vragen bleef zitten. Dit praten zorgde er ook voor dat we nog dichter bij elkaar kwamen. Herinneringen die me hopelijk altijd bij blijven.
Ik ben blij dat ze de mogelijkheid had om op een waardige manier afscheid van haar dierbaren te nemen en verlost te worden van het ondragelijke. Mijn verdriet was veel groter geweest als zij moest blijven lijden, dan nu dat ik haar moet missen. Voor mezelf heb ik mooie momenten met haar gehad, we hebben veel van elkaar gehouden, dat verdwijnt niet doordat zij koos voor haar wens: ophouden met dit leven. Ik zou niet willen dat zij 5 minuten langer zou lijden omdat de mensen om haar heen haar niet konden begrijpen. Het was HAAR leven, daarin mag ze HAAR keuzes maken.
En ik ben dankbaar dat ik dit letterlijk tot haar laatste adem mee heb mogen maken.
Hopelijk mogen jullie ook mensen naast jullie hebben die gaan voor wat jullie wens is. Dat verdient elk mens. Wat je keuze ook is. Want dat leven lijden is voor sommigen, is een feit. Al zou ik zó graag hebben gewild dat er voor elke depressie een oplossing was, het is helaas niet zo.
Ik wil graag met jullie delen hoe ik het van de andere kant ervaren heb.
Van dichtbij heb ik dit lijden meegemaakt. Ik heb niet in haar hoofd kunnen kijken, maar dat ze een ondragelijk leven leed, was duidelijk. Er is veel geprobeerd om van de depressies af te komen, helaas zonder succes. Ik ben blij dat het geprobeerd is, zodat ik (ik weet het, mijn rol hierin is egoïstisch) weet dat er voor haar geen andere mogelijkheid was dan haar leven te beëindigen. Ze heeft jarenlang geknokt maar vooral geleden. Juist haar gunde ik een gelukkig leven, wat hield ik van haar! Maar het zat er niet in. Wat ze ook probeerde.
Ik ben geen seconde minder van haar gaan houden doordat ze aangaf het leven te willen gaan beëindigen. Juist haar openheid hierover maakte dat ik nog met haar kon praten waardoor ik niet met vragen bleef zitten. Dit praten zorgde er ook voor dat we nog dichter bij elkaar kwamen. Herinneringen die me hopelijk altijd bij blijven.
Ik ben blij dat ze de mogelijkheid had om op een waardige manier afscheid van haar dierbaren te nemen en verlost te worden van het ondragelijke. Mijn verdriet was veel groter geweest als zij moest blijven lijden, dan nu dat ik haar moet missen. Voor mezelf heb ik mooie momenten met haar gehad, we hebben veel van elkaar gehouden, dat verdwijnt niet doordat zij koos voor haar wens: ophouden met dit leven. Ik zou niet willen dat zij 5 minuten langer zou lijden omdat de mensen om haar heen haar niet konden begrijpen. Het was HAAR leven, daarin mag ze HAAR keuzes maken.
En ik ben dankbaar dat ik dit letterlijk tot haar laatste adem mee heb mogen maken.
Hopelijk mogen jullie ook mensen naast jullie hebben die gaan voor wat jullie wens is. Dat verdient elk mens. Wat je keuze ook is. Want dat leven lijden is voor sommigen, is een feit. Al zou ik zó graag hebben gewild dat er voor elke depressie een oplossing was, het is helaas niet zo.
maandag 16 april 2018 om 13:23
Lieve TO,
Je verhaal grijpt mij aan.
Ik weet niet zo goed wat te zeggen, dus ik houd het bij veel sterkte en een dikke . Ik hoop dat de hulpverlening jou kan begeleiden om het hier met jouw naasten over te kunnen hebben. Zodat zij ook beter begrijpen wat jij doormaakt en waarom je die wens hebt.
Ook voor alle anderen in deze situatie, veel sterkte.
Je verhaal grijpt mij aan.
Ik weet niet zo goed wat te zeggen, dus ik houd het bij veel sterkte en een dikke
. Ik hoop dat de hulpverlening jou kan begeleiden om het hier met jouw naasten over te kunnen hebben. Zodat zij ook beter begrijpen wat jij doormaakt en waarom je die wens hebt. Ook voor alle anderen in deze situatie, veel sterkte.
maandag 16 april 2018 om 13:26
Daarom noemde ik het inderdaad. Het wil nog niet zeggen dat het kan of dat het gaat gebeuren, maar als het je zo bezig houdt/zo diep zit zou ik die stap wel zetten.
maandag 16 april 2018 om 13:57
Ik heb geen ervaring met depressies of psychoses in mijn omgeving, wel met iemand die behoorlijk heeft moeten lijden (lichamelijk dan).
Verdriet gaat er altijd zijn als een dierbare overlijdt. Of de betreffende persoon er aan toe is of eigenlijk nog met alles in zich aan het leven vastgrijpt.
Als jij van iemand houdt doet het pijn als die persoon overlijdt.
Als het leven jou zo'n pijn doet dat je eigenlijk niet verder kunt/wilt, dan is dat iets waar jouw dierbaren ook aan moeten wennen. En dat kost moeite.
Want de meeste mensen redeneren vanuit het oogpunt: "Het wordt wel een keer weer beter! Het zal nooit zo slecht blijven als nu. Kijk dan naar wat je wél hebt."
Maar zo werkt dat vaak niet. Voor iemand als ik zijn die lichtpuntjes wel te vinden, is het nooit ergens zó donker of het wordt wel weer een keertje licht. Dat geldt alleen niet voor mensen met zware depressies en geestelijk lijden.
En dan is het logisch dat je gaat nadenken over wat als je wel een eind kunt maken aan je lijden. Helaas kun je het verdriet van je dierbare naaste niet wegnemen. Want die is blij met jou, met je aanwezigheid. Dat verdriet is iets wat hij/zij zelf moet ondergaan.
Ik heb niet per se een advies over hoe je dit kunt aanpakken met jouw dierbaren. Simpelweg omdat ik er geen ervaring mee heb.
Omdat het nog zo'n beladen onderwerp is en je maar "moet" leven, willen mensen niet accepteren dat je er "klaar mee bent", terwijl dat wel meer logisch is op het moment dat je een lichamelijke ziekte zou hebben die jou lichamelijke pijn bezorgt.
Misschien is het advies van iemand hier, ik weet even niet meer wie, om contact op te nemen met de Levenseindekliniek een goed begin. Zij zullen vaker met dit bijltje gehakt hebben en je misschien ook goed kunnen begeleiden in dit proces met betrekking tot je dierbaren.
Sterkte in ieder geval.
Verdriet gaat er altijd zijn als een dierbare overlijdt. Of de betreffende persoon er aan toe is of eigenlijk nog met alles in zich aan het leven vastgrijpt.
Als jij van iemand houdt doet het pijn als die persoon overlijdt.
Als het leven jou zo'n pijn doet dat je eigenlijk niet verder kunt/wilt, dan is dat iets waar jouw dierbaren ook aan moeten wennen. En dat kost moeite.
Want de meeste mensen redeneren vanuit het oogpunt: "Het wordt wel een keer weer beter! Het zal nooit zo slecht blijven als nu. Kijk dan naar wat je wél hebt."
Maar zo werkt dat vaak niet. Voor iemand als ik zijn die lichtpuntjes wel te vinden, is het nooit ergens zó donker of het wordt wel weer een keertje licht. Dat geldt alleen niet voor mensen met zware depressies en geestelijk lijden.
En dan is het logisch dat je gaat nadenken over wat als je wel een eind kunt maken aan je lijden. Helaas kun je het verdriet van je dierbare naaste niet wegnemen. Want die is blij met jou, met je aanwezigheid. Dat verdriet is iets wat hij/zij zelf moet ondergaan.
Ik heb niet per se een advies over hoe je dit kunt aanpakken met jouw dierbaren. Simpelweg omdat ik er geen ervaring mee heb.
Omdat het nog zo'n beladen onderwerp is en je maar "moet" leven, willen mensen niet accepteren dat je er "klaar mee bent", terwijl dat wel meer logisch is op het moment dat je een lichamelijke ziekte zou hebben die jou lichamelijke pijn bezorgt.
Misschien is het advies van iemand hier, ik weet even niet meer wie, om contact op te nemen met de Levenseindekliniek een goed begin. Zij zullen vaker met dit bijltje gehakt hebben en je misschien ook goed kunnen begeleiden in dit proces met betrekking tot je dierbaren.
Sterkte in ieder geval.
maandag 16 april 2018 om 14:12
maximaal225tekens schreef: ↑16-04-2018 12:27Ben in tranen na het lezen van je bericht, wat herkenbaar. Bij mij is het er niet meer willen zijn ook geen bevlieging meer. Ik zie mezelf steeds verder afglijden en ik wil niet meer maar durf het niet bij mijn naasten neer te leggen, uit angst voor hun reactie maar ook omdat ik ze dat verdriet niet aan wil en mag doen. Het is een hele moeilijke spagaat.
Precies dit.
En er is wat mij betreft een verschil tussen dood willen of er niet meer willen zijn.
maandag 16 april 2018 om 14:59
Ik denk dat het in vele gevallen niet dood willen zijn is maar niet langer meer lijden de hoofdreden is om dood te willen.
Kia aka brandhout voor de hel, aangenaam.
maandag 16 april 2018 om 15:01
Idd dit,
De enigste uitweg is idd de dood verkiezen om het lijden te stoppen,
"The time is always right to do what's right." -Martin Luther King
maandag 16 april 2018 om 15:15
Heb je deze wens al uitvoerig besproken met je psychiater?diaantje1971 schreef: ↑16-04-2018 15:01Idd dit,
De enigste uitweg is idd de dood verkiezen om het lijden te stoppen,
Kia aka brandhout voor de hel, aangenaam.
maandag 16 april 2018 om 15:21
Meer dan eens,
Vanuit die hoek niet veel medewerking
Op aanraden van mijn arts, zou ik ook beschermd moeten gaan wonen.
Op het moment woon ik zelfstandig, met een aantal x per week hulp van een ambulant medewerkster, die tevens 24/7 voor mij te bereiken is,
"The time is always right to do what's right." -Martin Luther King
maandag 16 april 2018 om 15:24
Het is voor iemand die geen depressies of psychoses kent enorm lastig te begrijpen. Ik ben zelf gezond en ik ken de zwarte kant van het leven niet op die manier zoals TO en anderen in dit topic schrijven.
Het mooie van het leven niet zien is een zwaar lijden en ik denk de meest moeilijke ziekte te bestrijden. Het gaat niet om even door een dalletje heen moeten, het gaat om een strijd die je in je hoofd voert en die niet te winnen is.
TO en anderen die hier mee strijden, ik hoop dat jullie behandelaar jullie serieus neemt. Dat er begrip is en hulp om die wensen te volgen.
Het mooie van het leven niet zien is een zwaar lijden en ik denk de meest moeilijke ziekte te bestrijden. Het gaat niet om even door een dalletje heen moeten, het gaat om een strijd die je in je hoofd voert en die niet te winnen is.
TO en anderen die hier mee strijden, ik hoop dat jullie behandelaar jullie serieus neemt. Dat er begrip is en hulp om die wensen te volgen.
Sometimes I question my sanity, but the unicorn and gummy bears tell me I’m fine!
maandag 16 april 2018 om 15:26
Ik vind het rot voor je dat je geen medewerking ervaart.diaantje1971 schreef: ↑16-04-2018 15:21Meer dan eens,
Vanuit die hoek niet veel medewerking
Op aanraden van mijn arts, zou ik ook beschermd moeten gaan wonen.
Op het moment woon ik zelfstandig, met een aantal x per week hulp van een ambulant medewerkster, die tevens 24/7 voor mij te bereiken is,
Kia aka brandhout voor de hel, aangenaam.
maandag 16 april 2018 om 15:32
Eelco de Gooijer, 38, uit Tilburg heeft vorig jaar besloten dat zijn leven voltooid was. Hij leek mij een mooi mens met inspirerende denkbeelden die echter zwaar leed onder zijn autisme en de gevolgen daarvan. Hij deed verslag van zijn dappere, droevige, mooie en eervolle beslissing in het Brabants Dagblad. Het heeft diepe indruk op mij gemaakt hoe hij zijn leven beschreef en hoe Eelco, zijn familie en vrienden zijn omgegaan met zijn besluit.
De artikelen voor en na zijn overlijden zijn vast nog wel te vinden of anders op te vragen bij de redactie van het Brabants Dagblad of BN-de Stem. Mogelijk heb je daar steun aan of kun je er troost aan ontlenen. Of je kunt de artikelen gebruiken als hulpmiddel om met je familie en vrienden te praten.
Heel veel sterkte.
De artikelen voor en na zijn overlijden zijn vast nog wel te vinden of anders op te vragen bij de redactie van het Brabants Dagblad of BN-de Stem. Mogelijk heb je daar steun aan of kun je er troost aan ontlenen. Of je kunt de artikelen gebruiken als hulpmiddel om met je familie en vrienden te praten.
Heel veel sterkte.
maandag 16 april 2018 om 18:25
bedankt voor de knuffels!
Hier ook geen medewerking van mijn psychiater of huisarts. De huisarts verwees me door naar de levenseinde kliniek. Behalve informatie daarover te zoeken op internet heb ik daar nog geen stappen in ondernomen, het blijft een strijd tussen leven en dood. Er is geen goede optie. Het liefst zou ik ook gelukkig worden en verder leven maar ik denk niet dat dat er voor mij nog inzit.diaantje1971 schreef: ↑16-04-2018 15:21Meer dan eens,
Vanuit die hoek niet veel medewerking
Op aanraden van mijn arts, zou ik ook beschermd moeten gaan wonen.
Op het moment woon ik zelfstandig, met een aantal x per week hulp van een ambulant medewerkster, die tevens 24/7 voor mij te bereiken is,
dinsdag 17 april 2018 om 21:55
Ik heb me ingeschreven bij de levenseindekliniek maar ik vermoed dat ze niet meegaan in mijn vraag, er is nml nog wel een behandeling die ik niet heb gehad. Ik heb zelf geen hoop meer dat die behandeling nog gaat werken maar ik denk dat ze bij de levenseindekliniek zeggen dat ik dat eerst moet proberen. Ondanks dat wil ik graag zeker weten of euthanasie voor mij een optie niet en zo niet, wanneer dat dan wel zo is.
dinsdag 17 april 2018 om 21:59
Wat fantastisch dat dit mogelijk blijkt te zijn bij de combinatie autisme en depressie!
