Psyche
alle pijlers
Als het leven langdurig niet goed gaat
dinsdag 23 januari 2018 om 20:50
Dag,
Ik ben 25 en de afgelopen jaren heb ik een rottijd gehad, nog steeds wel eigenlijk.
In september 2015 overleed mijn oma. Mijn enige familielid buitenom ons huisgezin en iemand waarmee ik heel erg close was.
Toen had ik voor het eerst een relatie, dus dat was best dubbel. Begin 2016 werd mijn vader ernstig ziek, het duurde maanden om te weten wat het was. Dan ben je wel even 4 a 5 doodvonnissen/diagnoses verder (for the record; hij leeft nog). Mijn vader werd intussen ontslagen op zijn werk (middenin de ziektewet), dat proces ging niet netjes (werkgever speelde het niet zo eerlijk, maar dat terzijde) en dat heeft ons als gezin erg veel geld gekost, en alles bij elkaar erg veel stress. Mijn vader en wij als gezin waren erg toegewijd aan het bedrijf waar hij werkte, misschien dat dat het ook extra pijnlijk maakte.
Ondertussen geraakte ik zelf in de medische mallemolen. Dat is een ingewikkeld verhaal, maar ik heb en had fysiek erg veel pijn. Door de stapeling van dingen heb ik forse studievertraging opgelopen. Dat voelt voor mij als enorm falen. Verder is mijn sociale kring erg uitgedund omdat ik door de omstandigheden gewoon minder tijd en energie had. Bovendien kwam ik erachter dat mensen blijkbaar geneigd zijn zich van je afzijdig te houden als je in de penarie zit. En omdat niemand in je omgeving begrijpt waar je doorheen gaat, of iets soortgelijks heeft meegemaakt voelde ik me daardoor ook erg eenzaam.
In 2017 ging mijn relatie uit en ben ik weer fulltime bij mijn ouders aan het wonen. Eind 2017 bleek ik een vergevorderd voorstadium van baarmoederhalskanker te hebben. Daaraan moest ik geopereerd worden. Ook bleek kort daarop dat ik ernstige endometriose heb en dat de kans om zwanger te raken/blijven nihiel is. Het is een rommeltje daarbinnen.
Ik ben vreselijk verdrietig. Waarom kan er nou niks eens goed gaan?
Ik ben 25 en de afgelopen jaren heb ik een rottijd gehad, nog steeds wel eigenlijk.
In september 2015 overleed mijn oma. Mijn enige familielid buitenom ons huisgezin en iemand waarmee ik heel erg close was.
Toen had ik voor het eerst een relatie, dus dat was best dubbel. Begin 2016 werd mijn vader ernstig ziek, het duurde maanden om te weten wat het was. Dan ben je wel even 4 a 5 doodvonnissen/diagnoses verder (for the record; hij leeft nog). Mijn vader werd intussen ontslagen op zijn werk (middenin de ziektewet), dat proces ging niet netjes (werkgever speelde het niet zo eerlijk, maar dat terzijde) en dat heeft ons als gezin erg veel geld gekost, en alles bij elkaar erg veel stress. Mijn vader en wij als gezin waren erg toegewijd aan het bedrijf waar hij werkte, misschien dat dat het ook extra pijnlijk maakte.
Ondertussen geraakte ik zelf in de medische mallemolen. Dat is een ingewikkeld verhaal, maar ik heb en had fysiek erg veel pijn. Door de stapeling van dingen heb ik forse studievertraging opgelopen. Dat voelt voor mij als enorm falen. Verder is mijn sociale kring erg uitgedund omdat ik door de omstandigheden gewoon minder tijd en energie had. Bovendien kwam ik erachter dat mensen blijkbaar geneigd zijn zich van je afzijdig te houden als je in de penarie zit. En omdat niemand in je omgeving begrijpt waar je doorheen gaat, of iets soortgelijks heeft meegemaakt voelde ik me daardoor ook erg eenzaam.
In 2017 ging mijn relatie uit en ben ik weer fulltime bij mijn ouders aan het wonen. Eind 2017 bleek ik een vergevorderd voorstadium van baarmoederhalskanker te hebben. Daaraan moest ik geopereerd worden. Ook bleek kort daarop dat ik ernstige endometriose heb en dat de kans om zwanger te raken/blijven nihiel is. Het is een rommeltje daarbinnen.
Ik ben vreselijk verdrietig. Waarom kan er nou niks eens goed gaan?
dinsdag 23 januari 2018 om 20:57
Jeejtje wat een elende allemaal! Kan mij voorstellen dat je verdrietig wordt van dit alles.
Voordat je dit alles probeert te accepteren,lijkt het mij verstandig om tijd te maken om alle gebeurtenissen en verlies van eventuele moederschap goed te verwerken!
Heb je mensen in je omgeving waar je steun van krijgt?
Veel sterkte!
Voordat je dit alles probeert te accepteren,lijkt het mij verstandig om tijd te maken om alle gebeurtenissen en verlies van eventuele moederschap goed te verwerken!
Heb je mensen in je omgeving waar je steun van krijgt?
Veel sterkte!
dinsdag 23 januari 2018 om 21:00
Ach wat krijg jij veel (te veel!) op je bord.
Ik hou mezelf altijd voor dat iedereen zijn portie krijgt. Jij krijgt het nu heel vroeg en allemaal op een hoop. Conform mijn theorie zou jij er binnenkort dus helemaal vanaf moeten zijn en zal jouw leven verder een eitje zijn (bij wijze van spreken). Mede dankzij de sterke schouders die je nu aan het ontwikkelen bent.
Uiteraard is dit maar een theorie maar ik vond het iig een fijne gedachte die mij door donkere tijden heeft geholpen.
Ik kan je wel met zekerheid zeggen dat veel dingen gemakkelijker zullen zijn dankzij jouw levenservaring.
Voor nu:
Wees lief voor jezelf. Dat verdien je!
Ik hou mezelf altijd voor dat iedereen zijn portie krijgt. Jij krijgt het nu heel vroeg en allemaal op een hoop. Conform mijn theorie zou jij er binnenkort dus helemaal vanaf moeten zijn en zal jouw leven verder een eitje zijn (bij wijze van spreken). Mede dankzij de sterke schouders die je nu aan het ontwikkelen bent.
Uiteraard is dit maar een theorie maar ik vond het iig een fijne gedachte die mij door donkere tijden heeft geholpen.
Ik kan je wel met zekerheid zeggen dat veel dingen gemakkelijker zullen zijn dankzij jouw levenservaring.
Voor nu:
Wees lief voor jezelf. Dat verdien je!
dinsdag 23 januari 2018 om 21:02
Tja, ik snap best dat er digen zijn gebeurd waar je verdrietig om bent. Maar als je ouder wordt kom je er wel achter dat iedereen zo zijn levensverhaal heeft. Mijn verhaal qua verdrietige/heftige dingen doet niet onder voor dat van jou ( al is het niet te vergelijken en is er ook geen recht op meer of minder verdriet of vergelijk). Toch ben ik doorgaans best gelukkig of in elk geval tevreden. Veel zit ook echt wel in je eigen houding. Is je glas halfvol of halfleeg? koester je het feit dat je zoveel mooie jaren van je oma hebt mogen genieten of zwelg je in de oneerlijk van het feit dat ze maar 80 is geworden ipv 85 en misshien wel een hele aftakeling had gehad dan?
dinsdag 23 januari 2018 om 21:04
Ik bedoel dit trouwens echt niet gemeen. Ik merk wel dat ik vaak op een heel andere manier met vedriet omga dan spmmige anderen, waardoor het bij mij minder erg lijkt. Dat is niet zo, ik kies er alleen voor mijn verdriet te verwerken, de mooie herinneringen te koesteren en me na elke tegenslag nog meer te richten op genieten in het nu, nu het kan!
dinsdag 23 januari 2018 om 21:05
Zwelg ik in het feit dat ik het oneerlijk vind dat ...? Jeetje, helemaal niet. Ik ben van mening dat ze er precies op het goede moment tussenuit is gepiept.miems schreef: ↑23-01-2018 21:02Tja, ik snap best dat er digen zijn gebeurd waar je verdrietig om bent. Maar als je ouder wordt kom je er wel achter dat iedereen zo zijn levensverhaal heeft. Mijn verhaal qua verdrietige/heftige dingen doet niet onder voor dat van jou ( al is het niet te vergelijken en is er ook geen recht op meer of minder verdriet of vergelijk). Toch ben ik doorgaans best gelukkig of in elk geval tevreden. Veel zit ook echt wel in je eigen houding. Is je glas halfvol of halfleeg? koester je het feit dat je zoveel mooie jaren van je oma hebt mogen genieten of zwelg je in de oneerlijk van het feit dat ze maar 80 is geworden ipv 85 en misshien wel een hele aftakeling had gehad dan?
dinsdag 23 januari 2018 om 21:22
Ik krijg veel steun van mijn huisgezin; vader, moeder en zus. Verder is er 1 vriendin die me regelmatig vraagt hoe het ermee gaat en die me van reëel advies voorziet.KleinWolkje schreef: ↑23-01-2018 20:57Jeejtje wat een elende allemaal! Kan mij voorstellen dat je verdrietig wordt van dit alles.
Voordat je dit alles probeert te accepteren,lijkt het mij verstandig om tijd te maken om alle gebeurtenissen en verlies van eventuele moederschap goed te verwerken!
Heb je mensen in je omgeving waar je steun van krijgt?
Veel sterkte!
Ik had al nooit zo'n grote vriendenkring, ik vond het altijd al lastig om contact te maken met anderen. Gedurende mijn lagere- en middelbare schoolperiodes ben ik namelijk erg gepest, vanwege een hardnekkig leerprobleem en een aantal onvolkomenheden aan mijn uiterlijk. Daar krijg je een knauw van, geestelijk gezien.
dinsdag 23 januari 2018 om 21:31
Dat was bij wijzen van spreken. Hoe je eenzelfde event op verschillende manieren kunt bekijken. Als je voelt dat ze op een voor haar juist moment is overleden, waarom is het dan onderdeel van je punten die niet goed gingen? Waarom kun je het dan niet zien als een natuurlijk onderdeel van het leven, iets wat verdrietig is, maar nu eenmaal bij het leven hoort. Niet als iets wat maakt dat jouw leven al langere tijd tegenzit?
dinsdag 23 januari 2018 om 21:34
Nou haar overlijden is eigenlijk het startpunt van alles wat daarna kwam. Het begon allemaal in een neerwaartse spiraal te komen nadat zij was overleden. Ik zeg niet, dat dat niet was gebeurd als ze was blijven leven, maar het markeert gewoon het begin van de reeks aan tegenslagen.miems schreef: ↑23-01-2018 21:31Dat was bij wijzen van spreken. Hoe je eenzelfde event op verschillende manieren kunt bekijken. Als je voelt dat ze op een voor haar juist moment is overleden, waarom is het dan onderdeel van je punten die niet goed gingen? Waarom kun je het dan niet zien als een natuurlijk onderdeel van het leven, iets wat verdrietig is, maar nu eenmaal bij het leven hoort. Niet als iets wat maakt dat jouw leven al langere tijd tegenzit?
Haar overlijden op zichzelf staat los van wat daarna gebeurde.
Dat ze er niet meer is, heb ik al lang en breed geaccepteerd. Haar afwezigheid speelt in die zin geen centrale rol in de huidige tijd. Voor mij niet, in ieder geval.
dinsdag 23 januari 2018 om 21:58
Tja ... ik begrijp dat sommige mensen denken dat het overlijden van mijn oma het centrale probleem is, maar dat is het helemaal niet. Eigenlijk is het ook geen onderdeel van de huidige malaise.Lachattenoir schreef: ↑23-01-2018 21:38Tsjee.... het is ook niet niks wat je op je bord hebt gehad Anaïs, ik snap heel goed dat dit je uit je doen brengt. Ik vind niet dat je overdrijft, verre van.
Jammer
dinsdag 23 januari 2018 om 22:04
Dan is het wat verwarrend mbt je OP.
Wat is dan het centrale probleem?
dinsdag 23 januari 2018 om 22:10
Ik begreep dat je gemis van je oma er ook een onderdeel van was.
Toch zou ik iets van rouwverwerking gaan doen met het oog op de sterk verminderde vruchtbaarheid en het verlies van je toekomstdromen. Kan je gelijk het ziekbed van je vader in meenemen, gezien de heftige periode die het geweest is.
dinsdag 23 januari 2018 om 22:11
Hoe zal ik het zeggen. Wij (mijn gezin) hebben nog steeds financiele problemen vanwege de juridische procedure omtrent het ontslag van mijn vader. Hij heeft nu ook geen werk. Ik zit met mijn lichaam in de maag, ik heb er geen vertrouwen in. Mede daardoor ben ik eenzaam. Ik heb studievertraging. Ik kan geen kinderen krijgen.
Rooskleurig allemaal, nietwaar?
dinsdag 23 januari 2018 om 22:13
Nou dan telt dat niet mee. Het is haar gevoel. Dan bestaat er geen juist of fout.
Ik vind de rest ook al ellendig genoeg om er een rotgevoel aan over te houden. Het is uiteraard niet goed om daarin te blijven hangen maar wel menselijk. Je mag het moeilijk hebben. Zolang je daarna maar door gaat. Lukt dat niet dan moet er hulp gezocht worden.
dinsdag 23 januari 2018 om 22:21
Wat heb jij in 2 jaar tijd veel meegemaakt! Kan me voorstellen dat je er even helemaal doorheen zit en je afvraagt wanneer het allemaal ophoudt.
Wel heel fijn dat je steun van je familie krijgt.
Als ik jou was zou ik eens met iemand gaan praten. Misschien kan je huisarts je doorverwijzen naar een psycholoog of maatschappelijk werk? Al is het maar om je hard te luchten.
Hoe gaat het nu met je gezondheid?
Wel heel fijn dat je steun van je familie krijgt.
Als ik jou was zou ik eens met iemand gaan praten. Misschien kan je huisarts je doorverwijzen naar een psycholoog of maatschappelijk werk? Al is het maar om je hard te luchten.
Hoe gaat het nu met je gezondheid?
dinsdag 23 januari 2018 om 22:29
Ik heb het ook helemaal niet over goed of fout.Bearnaise schreef: ↑23-01-2018 22:13Nou dan telt dat niet mee. Het is haar gevoel. Dan bestaat er geen juist of fout.
Ik vind de rest ook al ellendig genoeg om er een rotgevoel aan over te houden. Het is uiteraard niet goed om daarin te blijven hangen maar wel menselijk. Je mag het moeilijk hebben. Zolang je daarna maar door gaat. Lukt dat niet dan moet er hulp gezocht worden.
dinsdag 23 januari 2018 om 22:35
Nee dat is waar. Maar je bent nogal gefixeerd op het overlijden van haar oma als kern van haar probleem. Ik proef die suggestie iig in jouw reacties.
Als ze je erop wijst dat dit enkel het begin van een periode markeerde blijft jouw aandacht bij dat overlijden. Ik geloof to wel als ze zegt dat dit niet de kern is.
Ik geloof zelfs dat niets van alle ellende op zichzelf de kern is. Alles samen is "de kern". De hele hoop is het probleem. Los van elkaar zou to het kunnen behappen denk ik.
