Psyche
alle pijlers
Als je schoonvader een poging tot zelfdoding doet, wat dan?
zondag 10 januari 2010 om 09:50
Zo, dat is een inkoppertje voor het nieuwe jaar niet? Het is toch écht zo... Begin december 2009 heeft mijn schoonvader geprobeerd zichzelf van het leven te beroven (door middel van pillen, drank en gif). Voor de kinderen god-dank dat hij de volgorde verkeerd heeft ingenomen en is hij er nu nog. Hij is inmiddels opgenomen in een rusthuis voor ouderen. Hier staat hij onder behandeling van een psychiater. Daar soort geestelijke ziektes noemen ze ook wel; manisch depressief. Zucht.... eerste reactie van mij; Fuck! Die ouwe piept er tussen uit.... Tweede reactie; zit dit in de familie? Jep, zo is ook al een zus en broer van hem heen gegaan. Wat doet mijn vent op die leeftijd? Derde reactie; Moet ik helpen? Jep, want dat wordt enigszins van mij verwacht, omdat ik zelf ook vroeger zo heb gelegen, en dus "ervaringsdeskundige" ben. Hij klampt zich vast aan mij. Nu zes weken later, vierde reactie; Doodvermoeiend en wil er niet meer naar toe.
Wat ga ik hier nu mee doen? Hoe ga ik hier nu mee om?
Wat ga ik hier nu mee doen? Hoe ga ik hier nu mee om?
zondag 10 januari 2010 om 09:59
zondag 10 januari 2010 om 10:00
zondag 10 januari 2010 om 10:01
Wat heeft die man nog in zijn leven? Trekken zijn kinderen vaak met 'm op, of laten ze hem wegkwijnen op z'n ouwe dag? Heeft ie zelf geen plezier meer in 't leven? Misschien respecteren dat het voor hem genoeg is geweest en 'm niet tegen z'n zin zijn tijd laten uitzitten als het hem niet meer naar de zin te maken is.
zondag 10 januari 2010 om 10:13
Suze, ik weet natuurlijk niet of je ervaring hebt met depressies in je omgeving. Maar ik denk niet dat je moet onderschatten hoe zwaar dat is. Iemand kan zelf ook op zijn als iedereen op je "hangt". Doordat ze het zelf heeft meegemaakt denk ik juist dat ze zich goed kan inleven, maar ook de zwaarte ervan voelt.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
zondag 10 januari 2010 om 10:17
quote:mylenevalerie schreef op 10 januari 2010 @ 10:13:
Suze, ik weet natuurlijk niet of je ervaring hebt met depressies in je omgeving. Maar ik denk niet dat je moet onderschatten hoe zwaar dat is. Iemand kan zelf ook op zijn als iedereen op je "hangt". Doordat ze het zelf heeft meegemaakt denk ik juist dat ze zich goed kan inleven, maar ook de zwaarte ervan voelt.Ik dacht dat de opmerking aan elninjoo gericht was. Want ook al denk ik dat elninjoo voor een grot deel gelijk heeft..het staat er wat rot..of althans...ik kan me voorstellen dat je het zo leest.
Suze, ik weet natuurlijk niet of je ervaring hebt met depressies in je omgeving. Maar ik denk niet dat je moet onderschatten hoe zwaar dat is. Iemand kan zelf ook op zijn als iedereen op je "hangt". Doordat ze het zelf heeft meegemaakt denk ik juist dat ze zich goed kan inleven, maar ook de zwaarte ervan voelt.Ik dacht dat de opmerking aan elninjoo gericht was. Want ook al denk ik dat elninjoo voor een grot deel gelijk heeft..het staat er wat rot..of althans...ik kan me voorstellen dat je het zo leest.
zondag 10 januari 2010 om 10:46
Je hebt vroeger ook zo gelegen? Ben je ook eens opgenomen geweest? Of ben je ook M-D? Of ben je ook eens suicidaal geweest?
Ik weet niet welke van bovenstaande voor jou van toepassing zijn maar in alle gevallen zou ik zeggen: jij bent daarom misschien juist niet de aangewezen persoon om te helpen...Omdat het door die ervaringsdeskundigheid ook zwaarder kan zijn, omdat je geen hulpverlener bent. De man helpen moeten ze gewoon in dat rusthuis.
Over je vriend: hoe oud is hij inmiddels? Psychiatrische ziekten zijn inderdaad erfelijk maar veelal geld dat e.e.a. zich voor het dertigste levensjaar geopenbaard moet hebben. Het komt zeer zelden voor dat er na iemands 30e nog een keer een psychiatrische stoornis openbaart...
Ik weet niet welke van bovenstaande voor jou van toepassing zijn maar in alle gevallen zou ik zeggen: jij bent daarom misschien juist niet de aangewezen persoon om te helpen...Omdat het door die ervaringsdeskundigheid ook zwaarder kan zijn, omdat je geen hulpverlener bent. De man helpen moeten ze gewoon in dat rusthuis.
Over je vriend: hoe oud is hij inmiddels? Psychiatrische ziekten zijn inderdaad erfelijk maar veelal geld dat e.e.a. zich voor het dertigste levensjaar geopenbaard moet hebben. Het komt zeer zelden voor dat er na iemands 30e nog een keer een psychiatrische stoornis openbaart...
zondag 10 januari 2010 om 10:52
quote:Pannetje schreef op 10 januari 2010 @ 10:17:
[...]
Ik dacht dat de opmerking aan elninjoo gericht was. Want ook al denk ik dat elninjoo voor een grot deel gelijk heeft..het staat er wat rot..of althans...ik kan me voorstellen dat je het zo leest.
Zo vatte ik het niet op.
Ik weet dat er mensen zijn die zelfmoord plegen (of 'n poging daartoe doen) terwijl ze liefhebbende gezinsleden/familie om zich heen hebben. Maar wat als deze oude man zit weg te kwijnen, terwijl zijn kinderen niet/nauwelijks meer op bezoek komen en hij zelf ook geen eigen hobbies/vrienden/bezigheden meer heeft? In dat geval is het misschien 'n bewuste keus van hem om er uit te willen stappen omdat zijn leven echt geen waarde meer heeft. Het dan alsnog willen rekken en 'm op sluiten in 'n inrichting is nodeloos zielig.
[...]
Ik dacht dat de opmerking aan elninjoo gericht was. Want ook al denk ik dat elninjoo voor een grot deel gelijk heeft..het staat er wat rot..of althans...ik kan me voorstellen dat je het zo leest.
Zo vatte ik het niet op.
Ik weet dat er mensen zijn die zelfmoord plegen (of 'n poging daartoe doen) terwijl ze liefhebbende gezinsleden/familie om zich heen hebben. Maar wat als deze oude man zit weg te kwijnen, terwijl zijn kinderen niet/nauwelijks meer op bezoek komen en hij zelf ook geen eigen hobbies/vrienden/bezigheden meer heeft? In dat geval is het misschien 'n bewuste keus van hem om er uit te willen stappen omdat zijn leven echt geen waarde meer heeft. Het dan alsnog willen rekken en 'm op sluiten in 'n inrichting is nodeloos zielig.
zondag 10 januari 2010 om 10:53
Wees er voor zijn vriendin voor je vriend. Niets meer, niets minder. waar jij de lijn trekt, moet je zelf weten.
Ik werk in de psychiatrie en je ziet bijna altijd familieleden die afgebrand/oververmoeid zijn door de zorg van de ander. Kijk wat je zelf kan doen en wat goed voelt om je vriend te helpen.
Je vriend en familie kan altjd nog naar het kopp en vraag in het rusthuis naar voorlichting over manisch depressiviteit.
Succes!
Ik werk in de psychiatrie en je ziet bijna altijd familieleden die afgebrand/oververmoeid zijn door de zorg van de ander. Kijk wat je zelf kan doen en wat goed voelt om je vriend te helpen.
Je vriend en familie kan altjd nog naar het kopp en vraag in het rusthuis naar voorlichting over manisch depressiviteit.
Succes!
Nee echt?
zondag 10 januari 2010 om 10:55
Dit is heftig om mee te maken, maar uiteindelijk kan jij daar niks aan doen. Zet het van je af, het is niet jouw taak om deze man therapie te geven, daar zijn goed opgeleidde mensen voor.
Je kan natuurlijk wel blijven bezoeken en sympathiek zijn, maar haal niet in je hoofd dat je hem moet helpen.
Wat je zorgen over je man betreft en dat dit misschien erfelijk is.....we hebben heel weinig te zeggen over de toekomst, er kan letterlijk van alles gebeuren....en zorgen erover maken helpt dus helemaal niks, en zeker niet je zorgen maken over iets wat misschien dus helemaal nooit gebeurt.
Je kan natuurlijk wel blijven bezoeken en sympathiek zijn, maar haal niet in je hoofd dat je hem moet helpen.
Wat je zorgen over je man betreft en dat dit misschien erfelijk is.....we hebben heel weinig te zeggen over de toekomst, er kan letterlijk van alles gebeuren....en zorgen erover maken helpt dus helemaal niks, en zeker niet je zorgen maken over iets wat misschien dus helemaal nooit gebeurt.
zondag 10 januari 2010 om 10:58
Mijn opmerking was voor TO.
Ik lees een verhaal over een man die het leven niet meer ziet zitten en dus een zelfmoordpoging doet. Hij heeft kinderen die met die wetenschap moeten omgaan en zich waarschijnlijk ook realiseren dat deze problematiek erfelijk kan zijn. Weer een punt dat je dus wel moet verwerken als (in dit geval de man van TO) kind.
Ik vind het een droevige situatie en ik hoop dat ik in staat zou zijn mijn meneer en zijn vader steunen, ook als dit zwaar is.
Maar goed, dat zal wellicht te simpel gedacht zijn.
Ik lees een verhaal over een man die het leven niet meer ziet zitten en dus een zelfmoordpoging doet. Hij heeft kinderen die met die wetenschap moeten omgaan en zich waarschijnlijk ook realiseren dat deze problematiek erfelijk kan zijn. Weer een punt dat je dus wel moet verwerken als (in dit geval de man van TO) kind.
Ik vind het een droevige situatie en ik hoop dat ik in staat zou zijn mijn meneer en zijn vader steunen, ook als dit zwaar is.
Maar goed, dat zal wellicht te simpel gedacht zijn.
zondag 10 januari 2010 om 11:12
Even iets over die erfelijkheid.
Bij veel psychiatrische ziekten is er onderzoek dat aantoont dat er een genetische component kan zijn/is. Bij sommige psychiatrische aandoeningen is dit nog niet aangetoond of staat dit nog heel erg ter discussie.
Ook als iemand genetische aanleg heeft voor een ziekte waarbij wel een erfelijke component is, dan betekent het nog niet dat iemand het krijgt. Dit is anders dan bij veel lichamelijke ziektes (hoewel het daar ook wel eens subtieler kan liggen).
Er zijn bijvoorbeeld eeneiige tweelingen, waarbij de een wel schizofrenie heeft en de ander niet. Omgevingsfactoren, persoonlijkheid etc lijken echt ook een rol te spelen.
Verder sluit ik me aan bij suus0105. Juist als je ervaringsdeskundige bent kan dit veel voor je oprakelen. Zorg dus vooral ook goed voor jezelf, en probeer gewoon op bezoek te gaan, laat de behandeling over aan de behandelaars, of vraag hun advies. Zij zijn er ook om de familie te ondersteunen.
Bij veel psychiatrische ziekten is er onderzoek dat aantoont dat er een genetische component kan zijn/is. Bij sommige psychiatrische aandoeningen is dit nog niet aangetoond of staat dit nog heel erg ter discussie.
Ook als iemand genetische aanleg heeft voor een ziekte waarbij wel een erfelijke component is, dan betekent het nog niet dat iemand het krijgt. Dit is anders dan bij veel lichamelijke ziektes (hoewel het daar ook wel eens subtieler kan liggen).
Er zijn bijvoorbeeld eeneiige tweelingen, waarbij de een wel schizofrenie heeft en de ander niet. Omgevingsfactoren, persoonlijkheid etc lijken echt ook een rol te spelen.
Verder sluit ik me aan bij suus0105. Juist als je ervaringsdeskundige bent kan dit veel voor je oprakelen. Zorg dus vooral ook goed voor jezelf, en probeer gewoon op bezoek te gaan, laat de behandeling over aan de behandelaars, of vraag hun advies. Zij zijn er ook om de familie te ondersteunen.
zondag 10 januari 2010 om 11:27
Nog even een kleine aanvulling. Je schrijft dat een broer en zus van je schoonvader ook zo zijn gegaan.
Bij mij in de familie zie ik ook dat in het gezin van een van mijn ouders psychiatrisch van alles aan de hand was, bij mijn generatie (brusjes/neven en nichten, inmiddels ook veel al ver gevorde volwassenen) zie ik daar niets van terug.
Mijn idee is dat er misschien genetisch vast ergens wel iets zit, maar mijn generatie heeft geen oorlog/ na-oorlogse angst en armoede meegemaakt, niet de verstikkende jaren 50, en god mag weten wat er zich verder in dat gezin heeft afgespeeld..
Bij mij in de familie zie ik ook dat in het gezin van een van mijn ouders psychiatrisch van alles aan de hand was, bij mijn generatie (brusjes/neven en nichten, inmiddels ook veel al ver gevorde volwassenen) zie ik daar niets van terug.
Mijn idee is dat er misschien genetisch vast ergens wel iets zit, maar mijn generatie heeft geen oorlog/ na-oorlogse angst en armoede meegemaakt, niet de verstikkende jaren 50, en god mag weten wat er zich verder in dat gezin heeft afgespeeld..
zondag 10 januari 2010 om 11:32
zondag 10 januari 2010 om 11:34
CmLgirly, volgens mij doe je het heel goed, maar je had mijns inziens wel wat eerder een lijn moeten trekken om te voorkomen dat je die vierde reactie zou krijgen. Zoals anderen ook al schreven, zijn hier professionals voor. Die mensen kunnen hulp bieden zonder er zelf emotioneel bij betrokken te zijn. Als je als familie of vriend iemand die zo diep zit, probeert te helpen, moet je echt zorgen dat je zelf niet opgebrand raakt, want daar heeft helemaal niemand wat aan.
zondag 10 januari 2010 om 11:35
quote:Suze2 schreef op 10 januari 2010 @ 10:58:
Mijn opmerking was voor TO.
Ik lees een verhaal over een man die het leven niet meer ziet zitten en dus een zelfmoordpoging doet. Hij heeft kinderen die met die wetenschap moeten omgaan en zich waarschijnlijk ook realiseren dat deze problematiek erfelijk kan zijn. Weer een punt dat je dus wel moet verwerken als (in dit geval de man van TO) kind.
Ik vind het een droevige situatie en ik hoop dat ik in staat zou zijn mijn meneer en zijn vader steunen, ook als dit zwaar is.
Maar goed, dat zal wellicht te simpel gedacht zijn.En waaruit maak jij dan dat gebrek aan emathie op? Waarom vind jij dat TO zich niet genoeg inleeft?
Mijn opmerking was voor TO.
Ik lees een verhaal over een man die het leven niet meer ziet zitten en dus een zelfmoordpoging doet. Hij heeft kinderen die met die wetenschap moeten omgaan en zich waarschijnlijk ook realiseren dat deze problematiek erfelijk kan zijn. Weer een punt dat je dus wel moet verwerken als (in dit geval de man van TO) kind.
Ik vind het een droevige situatie en ik hoop dat ik in staat zou zijn mijn meneer en zijn vader steunen, ook als dit zwaar is.
Maar goed, dat zal wellicht te simpel gedacht zijn.En waaruit maak jij dan dat gebrek aan emathie op? Waarom vind jij dat TO zich niet genoeg inleeft?
zondag 10 januari 2010 om 11:37
quote:elninjoo schreef op 10 januari 2010 @ 11:32:
[...]
Als de persoon in kwestie voor zichzelf geen kwaliteit van leven meer ziet, dan vind ik opsluiten in 'n inrichting ipv hem te laten gaan idd zielig.
Mmm, ik verschil van mening hierover maar dan gaan we geheel off topic.
Kan je verder met al die antwoorden/adviezen die je hier krijgt TO?
[...]
Als de persoon in kwestie voor zichzelf geen kwaliteit van leven meer ziet, dan vind ik opsluiten in 'n inrichting ipv hem te laten gaan idd zielig.
Mmm, ik verschil van mening hierover maar dan gaan we geheel off topic.
Kan je verder met al die antwoorden/adviezen die je hier krijgt TO?
Nee echt?
zondag 10 januari 2010 om 12:16
Ik ben een dochter van zo iemand. Mij moeder was manisch depressief, alcohol verslaafd, meerdere zelfmoordpogingen gedaan en uiteindelijk gelukt.
Helpen en steunen?
Ja. Zolang als je denkt dat het aankomt bij je schoonvader en je het zelf nog trekt. Vergeet niet dat jij niet verantwoordelijk bent voor zijn geluk.
Je mag een pas op de plaats maken!
Erfelijk?
Dat was voor mij een lastige. Ik ben er lang bang voor geweest, maar dit hoeft dus niet. Praat er met je vriend over! Hij zal waarschijnlijk ook die angsten hebben!
Velen hebben mijn moeder geprobeerd te helpen en te steunen. Uiteindelijk zal de persoon in kwestie het toch (hoe hard het ook klinkt) zelf moeten doen.
Sterkte!
Helpen en steunen?
Ja. Zolang als je denkt dat het aankomt bij je schoonvader en je het zelf nog trekt. Vergeet niet dat jij niet verantwoordelijk bent voor zijn geluk.
Je mag een pas op de plaats maken!
Erfelijk?
Dat was voor mij een lastige. Ik ben er lang bang voor geweest, maar dit hoeft dus niet. Praat er met je vriend over! Hij zal waarschijnlijk ook die angsten hebben!
Velen hebben mijn moeder geprobeerd te helpen en te steunen. Uiteindelijk zal de persoon in kwestie het toch (hoe hard het ook klinkt) zelf moeten doen.
Sterkte!
zondag 10 januari 2010 om 12:36
[quote]Pannetje schreef op 10 januari 2010 @ 10:00:
Tanx voor je reactie. Liefs. Helemaal mee eens. Zo probeer ik het ook maar te zien. Maar sommige situaties zijn zo gecompliceerd dat je even niet meer weet wat wijsheid is.
En nee, mijn vriend is niet depressief. Gelukkig. Maar is dit erfelijk, dan vind ik het wel heel benauwd.
Tanx voor je reactie. Liefs. Helemaal mee eens. Zo probeer ik het ook maar te zien. Maar sommige situaties zijn zo gecompliceerd dat je even niet meer weet wat wijsheid is.
En nee, mijn vriend is niet depressief. Gelukkig. Maar is dit erfelijk, dan vind ik het wel heel benauwd.
zondag 10 januari 2010 om 12:40
quote:mylenevalerie schreef op 10 januari 2010 @ 10:13:
Suze, ik weet natuurlijk niet of je ervaring hebt met depressies in je omgeving. Maar ik denk niet dat je moet onderschatten hoe zwaar dat is. Iemand kan zelf ook op zijn als iedereen op je "hangt". Doordat ze het zelf heeft meegemaakt denk ik juist dat ze zich goed kan inleven, maar ook de zwaarte ervan voelt.Super voor je reactie! Je haalt de woorden uit mijn mond.'tis geen kwestie van niet in kunnen leven. Ik leef me misschien te veel in.....
Suze, ik weet natuurlijk niet of je ervaring hebt met depressies in je omgeving. Maar ik denk niet dat je moet onderschatten hoe zwaar dat is. Iemand kan zelf ook op zijn als iedereen op je "hangt". Doordat ze het zelf heeft meegemaakt denk ik juist dat ze zich goed kan inleven, maar ook de zwaarte ervan voelt.Super voor je reactie! Je haalt de woorden uit mijn mond.'tis geen kwestie van niet in kunnen leven. Ik leef me misschien te veel in.....
zondag 10 januari 2010 om 12:44
quote:Serafina schreef op 10 januari 2010 @ 10:46:
Je hebt vroeger ook zo gelegen? Ben je ook eens opgenomen geweest? Of ben je ook M-D? Of ben je ook eens suicidaal geweest?
Ik weet niet welke van bovenstaande voor jou van toepassing zijn maar in alle gevallen zou ik zeggen: jij bent daarom misschien juist niet de aangewezen persoon om te helpen...Omdat het door die ervaringsdeskundigheid ook zwaarder kan zijn, omdat je geen hulpverlener bent. De man helpen moeten ze gewoon in dat rusthuis.
Over je vriend: hoe oud is hij inmiddels? Psychiatrische ziekten zijn inderdaad erfelijk maar veelal geld dat e.e.a. zich voor het dertigste levensjaar geopenbaard moet hebben. Het komt zeer zelden voor dat er na iemands 30e nog een keer een psychiatrische stoornis openbaart...Ik heb ook de riddel meegemaakt. Tot 4 pogingen aan toe. Met mij is het helemaal goed gekomen en sta nu toppie in het leven. Ik denk dat je toch wel gelijk hebt mbt. het willen helpen. Maar weet je hoe moeilijk het is als iemand op je leunt en dan 'nee' moet verkopen. En zeker als die iemand dicht bij je staat. Heel pijnlijk. Want wat voor gevolgen heeft dat voor de toekomst?
Je hebt vroeger ook zo gelegen? Ben je ook eens opgenomen geweest? Of ben je ook M-D? Of ben je ook eens suicidaal geweest?
Ik weet niet welke van bovenstaande voor jou van toepassing zijn maar in alle gevallen zou ik zeggen: jij bent daarom misschien juist niet de aangewezen persoon om te helpen...Omdat het door die ervaringsdeskundigheid ook zwaarder kan zijn, omdat je geen hulpverlener bent. De man helpen moeten ze gewoon in dat rusthuis.
Over je vriend: hoe oud is hij inmiddels? Psychiatrische ziekten zijn inderdaad erfelijk maar veelal geld dat e.e.a. zich voor het dertigste levensjaar geopenbaard moet hebben. Het komt zeer zelden voor dat er na iemands 30e nog een keer een psychiatrische stoornis openbaart...Ik heb ook de riddel meegemaakt. Tot 4 pogingen aan toe. Met mij is het helemaal goed gekomen en sta nu toppie in het leven. Ik denk dat je toch wel gelijk hebt mbt. het willen helpen. Maar weet je hoe moeilijk het is als iemand op je leunt en dan 'nee' moet verkopen. En zeker als die iemand dicht bij je staat. Heel pijnlijk. Want wat voor gevolgen heeft dat voor de toekomst?
