Psyche
alle pijlers
Als je schoonvader een poging tot zelfdoding doet, wat dan?
zondag 10 januari 2010 om 09:50
Zo, dat is een inkoppertje voor het nieuwe jaar niet? Het is toch écht zo... Begin december 2009 heeft mijn schoonvader geprobeerd zichzelf van het leven te beroven (door middel van pillen, drank en gif). Voor de kinderen god-dank dat hij de volgorde verkeerd heeft ingenomen en is hij er nu nog. Hij is inmiddels opgenomen in een rusthuis voor ouderen. Hier staat hij onder behandeling van een psychiater. Daar soort geestelijke ziektes noemen ze ook wel; manisch depressief. Zucht.... eerste reactie van mij; Fuck! Die ouwe piept er tussen uit.... Tweede reactie; zit dit in de familie? Jep, zo is ook al een zus en broer van hem heen gegaan. Wat doet mijn vent op die leeftijd? Derde reactie; Moet ik helpen? Jep, want dat wordt enigszins van mij verwacht, omdat ik zelf ook vroeger zo heb gelegen, en dus "ervaringsdeskundige" ben. Hij klampt zich vast aan mij. Nu zes weken later, vierde reactie; Doodvermoeiend en wil er niet meer naar toe.
Wat ga ik hier nu mee doen? Hoe ga ik hier nu mee om?
Wat ga ik hier nu mee doen? Hoe ga ik hier nu mee om?
zondag 10 januari 2010 om 12:47
quote:elninjoo schreef op 10 januari 2010 @ 10:52:
[...]
Zo vatte ik het niet op.
Ik weet dat er mensen zijn die zelfmoord plegen (of 'n poging daartoe doen) terwijl ze liefhebbende gezinsleden/familie om zich heen hebben. Maar wat als deze oude man zit weg te kwijnen, terwijl zijn kinderen niet/nauwelijks meer op bezoek komen en hij zelf ook geen eigen hobbies/vrienden/bezigheden meer heeft? In dat geval is het misschien 'n bewuste keus van hem om er uit te willen stappen omdat zijn leven echt geen waarde meer heeft. Het dan alsnog willen rekken en 'm op sluiten in 'n inrichting is nodeloos zielig.Typisch geval van actie-reactie. Niet meteen zo fel reageren als je niet het hele verhaal weet. Mijn schoonvader is absoluut geen wegkwijnende man. Hij heeft 3 kinderen en 7 kleinkinderen die hem iedere week bezoeken, heeft wel degelijk hobby's! Dus daar ligt het niet aan... het verhaal is zo ontzettend groot, maar kort gezegd moet het gezocht worden in zijn huwelijk.
[...]
Zo vatte ik het niet op.
Ik weet dat er mensen zijn die zelfmoord plegen (of 'n poging daartoe doen) terwijl ze liefhebbende gezinsleden/familie om zich heen hebben. Maar wat als deze oude man zit weg te kwijnen, terwijl zijn kinderen niet/nauwelijks meer op bezoek komen en hij zelf ook geen eigen hobbies/vrienden/bezigheden meer heeft? In dat geval is het misschien 'n bewuste keus van hem om er uit te willen stappen omdat zijn leven echt geen waarde meer heeft. Het dan alsnog willen rekken en 'm op sluiten in 'n inrichting is nodeloos zielig.Typisch geval van actie-reactie. Niet meteen zo fel reageren als je niet het hele verhaal weet. Mijn schoonvader is absoluut geen wegkwijnende man. Hij heeft 3 kinderen en 7 kleinkinderen die hem iedere week bezoeken, heeft wel degelijk hobby's! Dus daar ligt het niet aan... het verhaal is zo ontzettend groot, maar kort gezegd moet het gezocht worden in zijn huwelijk.
zondag 10 januari 2010 om 12:50
quote:suus0105 schreef op 10 januari 2010 @ 10:53:
Wees er voor zijn vriendin voor je vriend. Niets meer, niets minder. waar jij de lijn trekt, moet je zelf weten.
Ik werk in de psychiatrie en je ziet bijna altijd familieleden die afgebrand/oververmoeid zijn door de zorg van de ander. Kijk wat je zelf kan doen en wat goed voelt om je vriend te helpen.
Je vriend en familie kan altjd nog naar het kopp en vraag in het rusthuis naar voorlichting over manisch depressiviteit.
Ik denk dat wij als familie bewust, danwel onbewust, denken dat van ons verwacht om hem hulp te bieden. Ook speelt schuldgevoel en machteloosheid een grote rol. We gaan op korte termijn idd een gesprek aan met zijn psychiater en hopelijk kan hij ons duidelijkheid geven en rust brengen in ons gezin. Dank voor de reactie
Succes!
Wees er voor zijn vriendin voor je vriend. Niets meer, niets minder. waar jij de lijn trekt, moet je zelf weten.
Ik werk in de psychiatrie en je ziet bijna altijd familieleden die afgebrand/oververmoeid zijn door de zorg van de ander. Kijk wat je zelf kan doen en wat goed voelt om je vriend te helpen.
Je vriend en familie kan altjd nog naar het kopp en vraag in het rusthuis naar voorlichting over manisch depressiviteit.
Ik denk dat wij als familie bewust, danwel onbewust, denken dat van ons verwacht om hem hulp te bieden. Ook speelt schuldgevoel en machteloosheid een grote rol. We gaan op korte termijn idd een gesprek aan met zijn psychiater en hopelijk kan hij ons duidelijkheid geven en rust brengen in ons gezin. Dank voor de reactie
Succes!
zondag 10 januari 2010 om 12:54
Ik heb even het laatste onderzoek dat ik kon vinden nagekeken.
Als familie van iemand met MD heb je 2.6% (tegen 0.6% als je geen familie hebt met deze kwaal) kans om zelf manisch depressief te zijn ( en dus 97.4% kans dat je het niet hebt/krijgt).
Op ''gewone'' depressie heeft iemand zonder genetische aanleg 5% kans, een familielid van iemand met MD heeft 15% kans hierop (en dus 85% kans dat ze geen depressie krijgen)
Ook bij tweelingen onderzoek blijkt dat het zelfs zo kan zijn bij mensen met precies dezelfde genen, dat de een het wel krijgt en de ander niet.
Ik haal dit van een gerenomeerde academische site, maar praat er alsjeblieft over met de behandelaren als je je hier zorgen over maakt.
Als familie van iemand met MD heb je 2.6% (tegen 0.6% als je geen familie hebt met deze kwaal) kans om zelf manisch depressief te zijn ( en dus 97.4% kans dat je het niet hebt/krijgt).
Op ''gewone'' depressie heeft iemand zonder genetische aanleg 5% kans, een familielid van iemand met MD heeft 15% kans hierop (en dus 85% kans dat ze geen depressie krijgen)
Ook bij tweelingen onderzoek blijkt dat het zelfs zo kan zijn bij mensen met precies dezelfde genen, dat de een het wel krijgt en de ander niet.
Ik haal dit van een gerenomeerde academische site, maar praat er alsjeblieft over met de behandelaren als je je hier zorgen over maakt.
zondag 10 januari 2010 om 12:56
quote:Anna37 schreef op 10 januari 2010 @ 11:27:
Nog even een kleine aanvulling. Je schrijft dat een broer en zus van je schoonvader ook zo zijn gegaan.
Bij mij in de familie zie ik ook dat in het gezin van een van mijn ouders psychiatrisch van alles aan de hand was, bij mijn generatie (brusjes/neven en nichten, inmiddels ook veel al ver gevorde volwassenen) zie ik daar niets van terug.
Mijn idee is dat er misschien genetisch vast ergens wel iets zit, maar mijn generatie heeft geen oorlog/ na-oorlogse angst en armoede meegemaakt, niet de verstikkende jaren 50, en god mag weten wat er zich verder in dat gezin heeft afgespeeld..Heel erg dank voor je lieve reactie. Het is idd een moeilijke situatie en het verhaal is zo ongeloofelijk groot, dat het moeilijk is daar in te helpen. Uit de vele reactie kan ik opmaken dat het beter is een stapje terug te doen. En ga ik ook doen! Hoe moeilijk ik dat ook vind.
Nog even een kleine aanvulling. Je schrijft dat een broer en zus van je schoonvader ook zo zijn gegaan.
Bij mij in de familie zie ik ook dat in het gezin van een van mijn ouders psychiatrisch van alles aan de hand was, bij mijn generatie (brusjes/neven en nichten, inmiddels ook veel al ver gevorde volwassenen) zie ik daar niets van terug.
Mijn idee is dat er misschien genetisch vast ergens wel iets zit, maar mijn generatie heeft geen oorlog/ na-oorlogse angst en armoede meegemaakt, niet de verstikkende jaren 50, en god mag weten wat er zich verder in dat gezin heeft afgespeeld..Heel erg dank voor je lieve reactie. Het is idd een moeilijke situatie en het verhaal is zo ongeloofelijk groot, dat het moeilijk is daar in te helpen. Uit de vele reactie kan ik opmaken dat het beter is een stapje terug te doen. En ga ik ook doen! Hoe moeilijk ik dat ook vind.
zondag 10 januari 2010 om 12:59
quote:elninjoo schreef op 10 januari 2010 @ 11:32:
[...]
Als de persoon in kwestie voor zichzelf geen kwaliteit van leven meer ziet, dan vind ik opsluiten in 'n inrichting ipv hem te laten gaan idd zielig.Weer een actie-reactie geval... zielig. Ik heb het woord Inrichting niet in mijn mond gehad. Ik ben ook beslist niet voor opsluiten. Mijn schoonvader verblijft in een rusthuis! Hij is vrij om te gaan en staan waar hij wil. Hij is NIET gedwongen opgenomen, maar hij zit daar vrijwillig omdat hij schijnbaar toch een lichtpuntje heeft gevonden
[...]
Als de persoon in kwestie voor zichzelf geen kwaliteit van leven meer ziet, dan vind ik opsluiten in 'n inrichting ipv hem te laten gaan idd zielig.Weer een actie-reactie geval... zielig. Ik heb het woord Inrichting niet in mijn mond gehad. Ik ben ook beslist niet voor opsluiten. Mijn schoonvader verblijft in een rusthuis! Hij is vrij om te gaan en staan waar hij wil. Hij is NIET gedwongen opgenomen, maar hij zit daar vrijwillig omdat hij schijnbaar toch een lichtpuntje heeft gevonden
zondag 10 januari 2010 om 13:00
quote:yette schreef op 10 januari 2010 @ 11:34:
CmLgirly, volgens mij doe je het heel goed, maar je had mijns inziens wel wat eerder een lijn moeten trekken om te voorkomen dat je die vierde reactie zou krijgen. Zoals anderen ook al schreven, zijn hier professionals voor. Die mensen kunnen hulp bieden zonder er zelf emotioneel bij betrokken te zijn. Als je als familie of vriend iemand die zo diep zit, probeert te helpen, moet je echt zorgen dat je zelf niet opgebrand raakt, want daar heeft helemaal niemand wat aan.Dank je wel Yette... je hebt helemaal gelijk. Ik ga nu ook een grens trekken/aangeven.
CmLgirly, volgens mij doe je het heel goed, maar je had mijns inziens wel wat eerder een lijn moeten trekken om te voorkomen dat je die vierde reactie zou krijgen. Zoals anderen ook al schreven, zijn hier professionals voor. Die mensen kunnen hulp bieden zonder er zelf emotioneel bij betrokken te zijn. Als je als familie of vriend iemand die zo diep zit, probeert te helpen, moet je echt zorgen dat je zelf niet opgebrand raakt, want daar heeft helemaal niemand wat aan.Dank je wel Yette... je hebt helemaal gelijk. Ik ga nu ook een grens trekken/aangeven.
zondag 10 januari 2010 om 13:06
quote:adventure schreef op 10 januari 2010 @ 12:16:
Ik ben een dochter van zo iemand. Mij moeder was manisch depressief, alcohol verslaafd, meerdere zelfmoordpogingen gedaan en uiteindelijk gelukt.
Helpen en steunen?
Ja. Zolang als je denkt dat het aankomt bij je schoonvader en je het zelf nog trekt. Vergeet niet dat jij niet verantwoordelijk bent voor zijn geluk.
Je mag een pas op de plaats maken!
Erfelijk?
Dat was voor mij een lastige. Ik ben er lang bang voor geweest, maar dit hoeft dus niet. Praat er met je vriend over! Hij zal waarschijnlijk ook die angsten hebben!
Velen hebben mijn moeder geprobeerd te helpen en te steunen. Uiteindelijk zal de persoon in kwestie het toch (hoe hard het ook klinkt) zelf moeten doen.
Sterkte!Wat lief en knap van je dat je hier op reageerd. Het spijt me voor je dat het bij jou slecht is afgelopen. Maar zo te lezen heb je er enigszins vrede me. Al die dingen die je noemt, zijn mij wel bekend, omdat ikzelf ook zo diep heb gezeten, dus ik weet wel degelijk dat helpen tot een bepaalde hoogte goed is, dat mijn schoonvader hetzelf moet doen. Het nadeel is dat mijn schoonvader 67 is en nog NOOIT dingen op eigen kracht heeft gedaan. Zij hele leven niet. HIj viel altijd terug op anderen. In deze situatie doet hij dat ook. Ik weet dondersgoed dat er nog een heel diepdal aangaat komen.... en ik zou niets liever willen dan hetm die pijn en verdriet besparen. Maar dat gaat me niet lukken. De reden waarom ik dit online gooide, was om mijn laatste stukje twijfel weg te nemen. IK KAN HEM NIET HELPEN, alleen maar voor hem er zijn. Bedankt.
Ik ben een dochter van zo iemand. Mij moeder was manisch depressief, alcohol verslaafd, meerdere zelfmoordpogingen gedaan en uiteindelijk gelukt.
Helpen en steunen?
Ja. Zolang als je denkt dat het aankomt bij je schoonvader en je het zelf nog trekt. Vergeet niet dat jij niet verantwoordelijk bent voor zijn geluk.
Je mag een pas op de plaats maken!
Erfelijk?
Dat was voor mij een lastige. Ik ben er lang bang voor geweest, maar dit hoeft dus niet. Praat er met je vriend over! Hij zal waarschijnlijk ook die angsten hebben!
Velen hebben mijn moeder geprobeerd te helpen en te steunen. Uiteindelijk zal de persoon in kwestie het toch (hoe hard het ook klinkt) zelf moeten doen.
Sterkte!Wat lief en knap van je dat je hier op reageerd. Het spijt me voor je dat het bij jou slecht is afgelopen. Maar zo te lezen heb je er enigszins vrede me. Al die dingen die je noemt, zijn mij wel bekend, omdat ikzelf ook zo diep heb gezeten, dus ik weet wel degelijk dat helpen tot een bepaalde hoogte goed is, dat mijn schoonvader hetzelf moet doen. Het nadeel is dat mijn schoonvader 67 is en nog NOOIT dingen op eigen kracht heeft gedaan. Zij hele leven niet. HIj viel altijd terug op anderen. In deze situatie doet hij dat ook. Ik weet dondersgoed dat er nog een heel diepdal aangaat komen.... en ik zou niets liever willen dan hetm die pijn en verdriet besparen. Maar dat gaat me niet lukken. De reden waarom ik dit online gooide, was om mijn laatste stukje twijfel weg te nemen. IK KAN HEM NIET HELPEN, alleen maar voor hem er zijn. Bedankt.
zondag 10 januari 2010 om 13:20
Precies, je kan hem niet helpen. Wel steunen en er voor hem zijn voor zover het niet over jouw grenzen gaat.
Ik heb er inderdaad vrede mee. Mijn moeder was uitgevochten.
Was in het begin lastig, je voelt je toch schuldig. Maar na veel praten en denken en onderzoeken WEET ik dat ik haar niet had kunnen helpen en dat het niet mijn verantwoording was.
Sterkte!
Ik heb er inderdaad vrede mee. Mijn moeder was uitgevochten.
Was in het begin lastig, je voelt je toch schuldig. Maar na veel praten en denken en onderzoeken WEET ik dat ik haar niet had kunnen helpen en dat het niet mijn verantwoording was.
Sterkte!
