Psyche
alle pijlers
als kind mishandeld, nu getekend?
woensdag 26 mei 2010 om 19:13
Hoooi,
Ik ga hier door het leven als klein_visje, ben een jonge vrouw van 25 jaar. Als kind ben ik door mijn moeder mishandeld (geestelijk, lichamelijk) en door mijn stiefvader(seksueel)
Ben door de kinderbescherming uit huis gehaald en heb vervolgens overal en nergens gewoond. Ik woon nu ergens in het westen van nederland, maar durf niet meer te zeggen waar. Ik ben jarenlang in therapie geweest en nog steeds bezig, af en toe zinkt de moed me in de schoenen.
Ik ben benieuwd of er hier lotgenoten zijn, en zo ja, op welke manier heeft het je leven beinvloed? Niet op een positieve manier, dat snap ik. Maar meer: waar loop je tegenaan? Kan je mensen nog vertrouwen?
Ik ga hier door het leven als klein_visje, ben een jonge vrouw van 25 jaar. Als kind ben ik door mijn moeder mishandeld (geestelijk, lichamelijk) en door mijn stiefvader(seksueel)
Ben door de kinderbescherming uit huis gehaald en heb vervolgens overal en nergens gewoond. Ik woon nu ergens in het westen van nederland, maar durf niet meer te zeggen waar. Ik ben jarenlang in therapie geweest en nog steeds bezig, af en toe zinkt de moed me in de schoenen.
Ik ben benieuwd of er hier lotgenoten zijn, en zo ja, op welke manier heeft het je leven beinvloed? Niet op een positieve manier, dat snap ik. Maar meer: waar loop je tegenaan? Kan je mensen nog vertrouwen?
donderdag 27 mei 2010 om 23:36
ik vind mijzelf een behoorlijk begripvol mens, maar ik kan echt met mijn volle verstand niet bij waarom mensen, onschuldige kleine kinderen dit kunnen aandoen. Laat staan je eigen kinderen...
Het is gewoon te walgelijk voor woorden en ik vind het afschuwelijk dat het jou is overkomen.
Je schrijft dat er veel is veranderd, ik denk dat je zelf hebt gezorgd voor deze veranderingen om je leven een andere wending te geven; vriendje, baan, therapie...je mag best trots op jezelf zijn hoor! ik wens je veel sterkte en hoop dat je eindelijk krijgt wat je verdient, zorg, aandacht, liefde en respect!
Het is gewoon te walgelijk voor woorden en ik vind het afschuwelijk dat het jou is overkomen.
Je schrijft dat er veel is veranderd, ik denk dat je zelf hebt gezorgd voor deze veranderingen om je leven een andere wending te geven; vriendje, baan, therapie...je mag best trots op jezelf zijn hoor! ik wens je veel sterkte en hoop dat je eindelijk krijgt wat je verdient, zorg, aandacht, liefde en respect!
vrijdag 28 mei 2010 om 10:27
Visje,
Ik vind dat je ondanks je verschrikkelijk moeilijke jeugd, een enorme persoonlijke groei hebt doorgemaakt. Blijf vooral kijken naar wat je wel hebt bereikt en niet naar wat je (nog) niet hebt bereikt. Je bent sterker dan je denkt. Het gedrag van je stiefvader en je moeder komt waarschijnlijk ook voort uit misbruik in hun kindertijd. Het is ze niet gelukt om daar mee om te gaan en zijn dus kennelijk ook weer opnieuw "daders" geworden. Dat pleit ze niet vrij. Ze hebben de verantwoordelijkheid over hun leven, maar nog erger de verantwoordelijkheid over de levens van anderen, niet in handen genomen/kunnen nemen. Jij neemt die verantwoordelijkheid wel. Dat is iets groots.
De zin "waarom kus je mama wel op haar mond en mij niet" staat in je geheugen gegrift. Ook al zegt je verstand dat je er niets aan kon doen, je gevoel is nog niet zover. Dat gaat nog komen, heb daar vertrouwen in.Geef jezelf tijd.
De verjaardag van je moeder heeft je getriggerd. Dat is een gebeurtenis die weer heel veel boven haalt en dat brengt je weer aan het wankelen. Dan voel je je weer verlaten, in de steek gelaten, dan komt de vraag "waarom?" weer boven. Het is mogelijk dat je een bepaald gevoel van misplaatste loyaliteit (die jezelf niet begrijpt) naar je ouders toe voelt. Dat komt omdat het kind in je het liefst niet wil zien dat je ouders niet goed voor je zijn geweest.
Hoe is het contact met je zussen? Mogelijk ligt daar ook een deel van de sleutel om dichter bij je eigen heling te komen.
Je bent goed bezig. Houd dat jezelf voor. Wees trots op jezelf.
Ik vind dat je ondanks je verschrikkelijk moeilijke jeugd, een enorme persoonlijke groei hebt doorgemaakt. Blijf vooral kijken naar wat je wel hebt bereikt en niet naar wat je (nog) niet hebt bereikt. Je bent sterker dan je denkt. Het gedrag van je stiefvader en je moeder komt waarschijnlijk ook voort uit misbruik in hun kindertijd. Het is ze niet gelukt om daar mee om te gaan en zijn dus kennelijk ook weer opnieuw "daders" geworden. Dat pleit ze niet vrij. Ze hebben de verantwoordelijkheid over hun leven, maar nog erger de verantwoordelijkheid over de levens van anderen, niet in handen genomen/kunnen nemen. Jij neemt die verantwoordelijkheid wel. Dat is iets groots.
De zin "waarom kus je mama wel op haar mond en mij niet" staat in je geheugen gegrift. Ook al zegt je verstand dat je er niets aan kon doen, je gevoel is nog niet zover. Dat gaat nog komen, heb daar vertrouwen in.Geef jezelf tijd.
De verjaardag van je moeder heeft je getriggerd. Dat is een gebeurtenis die weer heel veel boven haalt en dat brengt je weer aan het wankelen. Dan voel je je weer verlaten, in de steek gelaten, dan komt de vraag "waarom?" weer boven. Het is mogelijk dat je een bepaald gevoel van misplaatste loyaliteit (die jezelf niet begrijpt) naar je ouders toe voelt. Dat komt omdat het kind in je het liefst niet wil zien dat je ouders niet goed voor je zijn geweest.
Hoe is het contact met je zussen? Mogelijk ligt daar ook een deel van de sleutel om dichter bij je eigen heling te komen.
Je bent goed bezig. Houd dat jezelf voor. Wees trots op jezelf.
vrijdag 28 mei 2010 om 16:44
Ik heb geen contact meer met mijn zussen, omdat zij bij mijn moeder wonen, en mijn moeder verbiedt iedere vorm van contact. Mijn moeder heeft zich zelfs uitgegeven voor 1 van mijn zussen (op msn) waar ik met open ogen ben ingetrapt...Sinds die tijd wil ik alleen nog maar IRL contact zodat ik dan in ieder geval weet met wie ik te maken heb.
Nee, die zin gaat niet meer uit mijn hoofd en zal altijd een stukje zelfverwijting blijven. Nu nog, althans. Ik weet dat ik goed bezig ben en sterker uit de strijd zal komen, maar zoals opgemerkt heeft de verjaardag van mijn moeder me genekt.
En die loyaliteit, ook dat herken ik zo goed. Ik ben nog steeds loyaal naar mijn moeder, iets wat mijn vriend niet begrijpt, ik ook niet, maar ik kan het ook niet uitleggen. Puur gevoelsmatig.
Nee, die zin gaat niet meer uit mijn hoofd en zal altijd een stukje zelfverwijting blijven. Nu nog, althans. Ik weet dat ik goed bezig ben en sterker uit de strijd zal komen, maar zoals opgemerkt heeft de verjaardag van mijn moeder me genekt.
En die loyaliteit, ook dat herken ik zo goed. Ik ben nog steeds loyaal naar mijn moeder, iets wat mijn vriend niet begrijpt, ik ook niet, maar ik kan het ook niet uitleggen. Puur gevoelsmatig.
