Psyche
alle pijlers
Altijd ongelukkig
vrijdag 22 januari 2016 om 14:43
Al heel lang ben ik ongelukkig. En word steeds ongelukkiger.
Voor mijn probleem ben ik al vaak bij psycholoog geweest. Alleen dat help niet.
Heb altijd het gevoel dat ik nergens thuis hoor. Ben ook heel anders dan mijn familie, waardoor ik mij een mislukkeling voel.
Mijn ouders hebben een goede baan. Mijn broer en zus hebben beide een studie gedaan en hebben nu ook een goede baan. Daar ben ik altijd jaloers op geweest. Zelf ben ik met een handicap geboren. Kan ook niet leren dus ik zat op speciaal onderwijs. Heb wel pogingen gedaan om veder te leren, alleen het lukte niet. Dus ik ben gaan werken, als schoonmaakster. Mijn ouders hebben dit nooit kunnen accepteren, Zitten altijd te zeuren over mijn baantje (wissel nog wel eens), dat ik moet gaan leren en dat ik mijn met mijn handicap niet zo moet aanstellen. (ben altijd moe hierdoor)
Vroeger op school werd ik altijd gepest. Hoorde nooit ergens bij. Dit kwam door mijn handicap. Dat gaf ik altijd maar de schuld.
Als ik wel vrienden kreeg, werd het door mijn ouders vaak verpest.
Zij vonden mijn vrienden nooit goed genoeg. De vrienden van mijn broer en zus waren altijd wel goed genoeg. Hierdoor ging vaak de vriendschap vaak stuk. Heb ook eens een vriend gehad, Kwam van dezelfde school als mij en heeft werk al boer. Dat was ook niets volgens mijn ouders. Door dit alles ben ik heel onzeker geworden. Ook vind ik vriendschappen onderhouden moeilijk.
Waardoor ik nu al zon 3 jaar geen vriend en vrienden meer heb, als het niet langer is.
Er zijn nog wel meer dingen waardoor ik mijn ongelukkig voel. Maar ik kan kan het gewoon allemaal niet opschrijven.
Zit er zelfs over te denken om te gaan zwerven. Zo ongelukkig ben ik. Alleen de praktische dingen houden mij tegen. Al word deze drang steeds erger.
Heb al vaak met psychologen hier overgehad. Alleen het hielp nooit, Dus ben zins kort gestopt om daar nog heen de gaan. Heb zelf ook veel andere dingen geprobeerd om gelukkig te worden. Maar niet helpt.
IK zit nu met tranen dit te typen en ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen. Weet niet eens meer wanneer ik voor het laatst gelukkig was.
Voor mijn probleem ben ik al vaak bij psycholoog geweest. Alleen dat help niet.
Heb altijd het gevoel dat ik nergens thuis hoor. Ben ook heel anders dan mijn familie, waardoor ik mij een mislukkeling voel.
Mijn ouders hebben een goede baan. Mijn broer en zus hebben beide een studie gedaan en hebben nu ook een goede baan. Daar ben ik altijd jaloers op geweest. Zelf ben ik met een handicap geboren. Kan ook niet leren dus ik zat op speciaal onderwijs. Heb wel pogingen gedaan om veder te leren, alleen het lukte niet. Dus ik ben gaan werken, als schoonmaakster. Mijn ouders hebben dit nooit kunnen accepteren, Zitten altijd te zeuren over mijn baantje (wissel nog wel eens), dat ik moet gaan leren en dat ik mijn met mijn handicap niet zo moet aanstellen. (ben altijd moe hierdoor)
Vroeger op school werd ik altijd gepest. Hoorde nooit ergens bij. Dit kwam door mijn handicap. Dat gaf ik altijd maar de schuld.
Als ik wel vrienden kreeg, werd het door mijn ouders vaak verpest.
Zij vonden mijn vrienden nooit goed genoeg. De vrienden van mijn broer en zus waren altijd wel goed genoeg. Hierdoor ging vaak de vriendschap vaak stuk. Heb ook eens een vriend gehad, Kwam van dezelfde school als mij en heeft werk al boer. Dat was ook niets volgens mijn ouders. Door dit alles ben ik heel onzeker geworden. Ook vind ik vriendschappen onderhouden moeilijk.
Waardoor ik nu al zon 3 jaar geen vriend en vrienden meer heb, als het niet langer is.
Er zijn nog wel meer dingen waardoor ik mijn ongelukkig voel. Maar ik kan kan het gewoon allemaal niet opschrijven.
Zit er zelfs over te denken om te gaan zwerven. Zo ongelukkig ben ik. Alleen de praktische dingen houden mij tegen. Al word deze drang steeds erger.
Heb al vaak met psychologen hier overgehad. Alleen het hielp nooit, Dus ben zins kort gestopt om daar nog heen de gaan. Heb zelf ook veel andere dingen geprobeerd om gelukkig te worden. Maar niet helpt.
IK zit nu met tranen dit te typen en ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen. Weet niet eens meer wanneer ik voor het laatst gelukkig was.
zondag 24 januari 2016 om 12:34
Jammer dat je ook geen steun hebt van je broer en zus. Blijkbaar draait het in jullie gezin heel erg om presteren. Je hebt al zoveel gedaan, en geprobeerd, en je bent gelukkig met je baan, waar niets mis mee is, dus ze moeten ophouden te zeuren. Ze geven jou de boodschap dat je niet goed genoeg bent, het zegt alles over hen, niets over jou. Jij zal dit gevoelsmatig wel weten, maar toch zit je er mee. Die tip van maatschappelijk werk vind ik een goede, zij kunnen je helpen bij zoeken naar iemand voor adm. zaken.
Ken je de site nieuwe mensen leren kennen? Is dat iets voor jou? Want het zou fijn zijn dat je meer contacten krijgt.
Ken je de site nieuwe mensen leren kennen? Is dat iets voor jou? Want het zou fijn zijn dat je meer contacten krijgt.
dinsdag 26 januari 2016 om 10:40
Eens met Knipogie.
Door afhankelijk van je ouders te zijn, hebben zij het idee dat ze zich mogen bemoeien met allerlei aspecten van jouw leven. Sommige mensen voelen zich pas goed als ze het leven van anderen kunnen bepalen. En doordat jij hen nodig hebt, denken ze dat ze over jouw grenzen mogen gaan. Maar het is jouw leven en daar hebben zij niks over te zeggen. Hoe zou jij je leven willen inrichten? Wat heb je daarvoor nodig?
Door afhankelijk van je ouders te zijn, hebben zij het idee dat ze zich mogen bemoeien met allerlei aspecten van jouw leven. Sommige mensen voelen zich pas goed als ze het leven van anderen kunnen bepalen. En doordat jij hen nodig hebt, denken ze dat ze over jouw grenzen mogen gaan. Maar het is jouw leven en daar hebben zij niks over te zeggen. Hoe zou jij je leven willen inrichten? Wat heb je daarvoor nodig?
donderdag 28 januari 2016 om 21:16
quote:Hoezitdit schreef op 24 januari 2016 @ 12:34:
Jammer dat je ook geen steun hebt van je broer en zus. Blijkbaar draait het in jullie gezin heel erg om presteren. Je hebt al zoveel gedaan, en geprobeerd, en je bent gelukkig met je baan, waar niets mis mee is, dus ze moeten ophouden te zeuren. Ze geven jou de boodschap dat je niet goed genoeg bent, het zegt alles over hen, niets over jou. Jij zal dit gevoelsmatig wel weten, maar toch zit je er mee. Die tip van maatschappelijk werk vind ik een goede, zij kunnen je helpen bij zoeken naar iemand voor adm. zaken.
Ken je de site nieuwe mensen leren kennen? Is dat iets voor jou? Want het zou fijn zijn dat je meer contacten krijgt.
Het draait bij ons idd heel erg om presenteren. En dat is gewoon niet leuk tussen te zitten.
Die site ken ik niet. Dat zou wel een hele grote stap zijn. Ben eigenlijk bang om mensen toe te laten.
Jammer dat je ook geen steun hebt van je broer en zus. Blijkbaar draait het in jullie gezin heel erg om presteren. Je hebt al zoveel gedaan, en geprobeerd, en je bent gelukkig met je baan, waar niets mis mee is, dus ze moeten ophouden te zeuren. Ze geven jou de boodschap dat je niet goed genoeg bent, het zegt alles over hen, niets over jou. Jij zal dit gevoelsmatig wel weten, maar toch zit je er mee. Die tip van maatschappelijk werk vind ik een goede, zij kunnen je helpen bij zoeken naar iemand voor adm. zaken.
Ken je de site nieuwe mensen leren kennen? Is dat iets voor jou? Want het zou fijn zijn dat je meer contacten krijgt.
Het draait bij ons idd heel erg om presenteren. En dat is gewoon niet leuk tussen te zitten.
Die site ken ik niet. Dat zou wel een hele grote stap zijn. Ben eigenlijk bang om mensen toe te laten.
donderdag 28 januari 2016 om 21:19
quote:tvp schreef op 26 januari 2016 @ 10:40:
Eens met Knipogie.
Door afhankelijk van je ouders te zijn, hebben zij het idee dat ze zich mogen bemoeien met allerlei aspecten van jouw leven. Sommige mensen voelen zich pas goed als ze het leven van anderen kunnen bepalen. En doordat jij hen nodig hebt, denken ze dat ze over jouw grenzen mogen gaan. Maar het is jouw leven en daar hebben zij niks over te zeggen. Hoe zou jij je leven willen inrichten? Wat heb je daarvoor nodig?Wil eigenlijk alleen rust en gelukkig worden. Al heb ik geen idee hoe of wat ik dan veder moet doen.
Eens met Knipogie.
Door afhankelijk van je ouders te zijn, hebben zij het idee dat ze zich mogen bemoeien met allerlei aspecten van jouw leven. Sommige mensen voelen zich pas goed als ze het leven van anderen kunnen bepalen. En doordat jij hen nodig hebt, denken ze dat ze over jouw grenzen mogen gaan. Maar het is jouw leven en daar hebben zij niks over te zeggen. Hoe zou jij je leven willen inrichten? Wat heb je daarvoor nodig?Wil eigenlijk alleen rust en gelukkig worden. Al heb ik geen idee hoe of wat ik dan veder moet doen.
zaterdag 30 januari 2016 om 14:39
zat in hetzelfde schuitje regenwolk, uiteindelijk het lef gevonden en alleen gaan wonen en ondertussen huis gekocht, huren is belangrijk, maar niet te lang. kost een bom geld die een ander op je kap verdient 
. gewoon doen, vanalles ondernemen, me ondertussen aangesloten bij andere sportclub, opleiding brandweer, ... 12 jaar lang op de sukkel met depressie door laag zelfbeeld te wijten aan ouders, omgeving. Daar ben ik eindelijk vanaf, enkel sta je opnieuw redelijk alleen op deze aardbol. Maar opgeven is geen optie, al je moed en guts samen plooien en een dikke middelvinger naar het verleden en als een stormram gas geven! Al heb ik nog steeds dagen, dat ik het ferm moeilijk in mijn hoofd heb, de kracht niet vind om dingen te ondernemen, maar dat neem ik erbij. Ook op het diepste punt psychiater gecontacteerd, de gesprekken leverden me niets of weinig op, enkel bevestiging van wat ik al wist, maar de antidepressiva medicatie helpen echt. kostelijk zijn ze ook niet, trekt enorm veel terug van ziekenkas.
Het tekort aan goeie vriendschapsbanden, maar vooral het maken van nieuwe goeie vrienden is inderdaad een hele moeilijke opdracht, maar zitten tobben in de zetel is ook geen oplossing, sta open voor nieuwe mensen, avonturen en sociale gelegenheden, verschillende keren zal het tegenvallen, maar de keren die wel meevallen onthouden, moed uit nemen en op bouwen
. gewoon doen, vanalles ondernemen, me ondertussen aangesloten bij andere sportclub, opleiding brandweer, ... 12 jaar lang op de sukkel met depressie door laag zelfbeeld te wijten aan ouders, omgeving. Daar ben ik eindelijk vanaf, enkel sta je opnieuw redelijk alleen op deze aardbol. Maar opgeven is geen optie, al je moed en guts samen plooien en een dikke middelvinger naar het verleden en als een stormram gas geven! Al heb ik nog steeds dagen, dat ik het ferm moeilijk in mijn hoofd heb, de kracht niet vind om dingen te ondernemen, maar dat neem ik erbij. Ook op het diepste punt psychiater gecontacteerd, de gesprekken leverden me niets of weinig op, enkel bevestiging van wat ik al wist, maar de antidepressiva medicatie helpen echt. kostelijk zijn ze ook niet, trekt enorm veel terug van ziekenkas.Het tekort aan goeie vriendschapsbanden, maar vooral het maken van nieuwe goeie vrienden is inderdaad een hele moeilijke opdracht, maar zitten tobben in de zetel is ook geen oplossing, sta open voor nieuwe mensen, avonturen en sociale gelegenheden, verschillende keren zal het tegenvallen, maar de keren die wel meevallen onthouden, moed uit nemen en op bouwen
zaterdag 30 januari 2016 om 14:44
begrijp me niet verkeerd, ik ben ook nog steeds ongelukkig, nog nooit gelukkig geweest. Ik ken het gevoel van geluk zo goed als niet, maar ik weet dat ooit het wel keert. Gewoon je eigen ding doen, geloven in jezelf en doen dat je graag doet, gaan waar je graag naar toe gaat, contacten waar je jezelf goed bij voelt onderhouden, mensen die op je neerkijken negeren, waste of time .
zaterdag 30 januari 2016 om 15:25
quote:dusty-kid schreef op 30 januari 2016 @ 14:44:
begrijp me niet verkeerd, ik ben ook nog steeds ongelukkig, nog nooit gelukkig geweest. Ik ken het gevoel van geluk zo goed als niet, maar ik weet dat ooit het wel keert. Gewoon je eigen ding doen, geloven in jezelf en doen dat je graag doet, gaan waar je graag naar toe gaat, contacten waar je jezelf goed bij voelt onderhouden, mensen die op je neerkijken negeren, waste of time .
Lastig, maar dit is het wel, in een notendop. En to, aan de manier waarop je schrijft kan ik niet afzien dat je een 'lager' onderwijs hebt gehad. Je komt totaal niet onintelligent op me over, integendeel zelfs. Misschien zit je niet lekker in je vel omdat je ook onder je kunnen hebt gepresteerd misschien? Dat je veel meer potentie hebt dan je zelf en anderen dachten? Ik weet het niet hoor, heb ook niet het hele topic gelezen. Maar ik vind het vooral zo zonde en jammer dat je je zo voelt
Is provocatieve therapie niet iets voor je? Heb zelf ook heel lang in een dip gezeten en het heeft mij ontzettend geholpen. De traditionele psychologenaanpak hielp bij mij ook voor geen meter.
begrijp me niet verkeerd, ik ben ook nog steeds ongelukkig, nog nooit gelukkig geweest. Ik ken het gevoel van geluk zo goed als niet, maar ik weet dat ooit het wel keert. Gewoon je eigen ding doen, geloven in jezelf en doen dat je graag doet, gaan waar je graag naar toe gaat, contacten waar je jezelf goed bij voelt onderhouden, mensen die op je neerkijken negeren, waste of time .
Lastig, maar dit is het wel, in een notendop. En to, aan de manier waarop je schrijft kan ik niet afzien dat je een 'lager' onderwijs hebt gehad. Je komt totaal niet onintelligent op me over, integendeel zelfs. Misschien zit je niet lekker in je vel omdat je ook onder je kunnen hebt gepresteerd misschien? Dat je veel meer potentie hebt dan je zelf en anderen dachten? Ik weet het niet hoor, heb ook niet het hele topic gelezen. Maar ik vind het vooral zo zonde en jammer dat je je zo voelt
Is provocatieve therapie niet iets voor je? Heb zelf ook heel lang in een dip gezeten en het heeft mij ontzettend geholpen. De traditionele psychologenaanpak hielp bij mij ook voor geen meter.
maandag 30 mei 2016 om 18:07
Het is de laatste tijd niet leuker geworden. Voel me eigenlijk echt niet goed.
Heb eindelijk een vast contract gekregen. Dat is wel fijn. Maar er zijn dingen verander op het werk waardoor de sfeer niet meer leuk is.
Ben niet de enigste die dat merk.
Tussen mij en mijn familie gaat het ook steeds slechter. Er is iets gebeurt waarover ik liever niet schrijf. Maar het contact loopt niet lekker. Ben ook wel wat klaar met ze. Al ben ik bang dat ik echt een eenzaam vrouwtje word.
Ben nog niet klaar om nieuwe vrienden te maken. Daar is mijn muur nog te hoog voor, Komt dat de laatste tijd veel dingen gebeurt zijn.
Het liefst zou ik mijn koffer pakken, weggaan en nooit meer terug komen. Geen idee waar ik heen wil. Maar alles lijkt nu beter dan hier blijven...
Heb eindelijk een vast contract gekregen. Dat is wel fijn. Maar er zijn dingen verander op het werk waardoor de sfeer niet meer leuk is.
Ben niet de enigste die dat merk.
Tussen mij en mijn familie gaat het ook steeds slechter. Er is iets gebeurt waarover ik liever niet schrijf. Maar het contact loopt niet lekker. Ben ook wel wat klaar met ze. Al ben ik bang dat ik echt een eenzaam vrouwtje word.
Ben nog niet klaar om nieuwe vrienden te maken. Daar is mijn muur nog te hoog voor, Komt dat de laatste tijd veel dingen gebeurt zijn.
Het liefst zou ik mijn koffer pakken, weggaan en nooit meer terug komen. Geen idee waar ik heen wil. Maar alles lijkt nu beter dan hier blijven...
maandag 30 mei 2016 om 19:07
Ik heb jou ook gelezen.
Advies heb ik niet echt. Maar ik vind wel herkenning in jouw verhaal...
Jij bent niet alleen hoor. Ook al begrijp ik heel goed dat het dikwijls wel zo voelt.
*een hele dikke knuffel*
Geef nooit, nooit op!
Blijf gaan voor wat jou vanbinnen een goed gevoel geeft, waar jij blij van wordt.
Trek je op aan al die kleine momentjes waar je even van gaat glimlachen, want al die kleine sprankeltjes
maken ook 'dat geluk'
En, vergeet niet, jij bent waardig!
Advies heb ik niet echt. Maar ik vind wel herkenning in jouw verhaal...
Jij bent niet alleen hoor. Ook al begrijp ik heel goed dat het dikwijls wel zo voelt.
*een hele dikke knuffel*
Geef nooit, nooit op!
Blijf gaan voor wat jou vanbinnen een goed gevoel geeft, waar jij blij van wordt.
Trek je op aan al die kleine momentjes waar je even van gaat glimlachen, want al die kleine sprankeltjes
maken ook 'dat geluk'
En, vergeet niet, jij bent waardig!
maandag 30 mei 2016 om 19:55
Zins ik dit topic heb geopend heb ik niet stil gezeten.
Heb iemand voor de administratie gevonden. Dit viel niet goed bij mijn familie. Maar er is nog iets waardoor het verslechterd is.
Heb ook via internet geprobeerd om nieuwe vriendschapen te sluiten. Alleen ik merkte dat ik hier nog niet aan toe ben. Komt ook omdat het tussen mijn familie en mij slechter gaat. Plus het loopt nu op het werk ook niet lekker. Dus heb nieuwe vrienden maken, staat op een laag pitje.
Heb ook een nieuwe hobby´s. Tekenen en schrijven. Leuk om soms te doen.
Heb iemand voor de administratie gevonden. Dit viel niet goed bij mijn familie. Maar er is nog iets waardoor het verslechterd is.
Heb ook via internet geprobeerd om nieuwe vriendschapen te sluiten. Alleen ik merkte dat ik hier nog niet aan toe ben. Komt ook omdat het tussen mijn familie en mij slechter gaat. Plus het loopt nu op het werk ook niet lekker. Dus heb nieuwe vrienden maken, staat op een laag pitje.
Heb ook een nieuwe hobby´s. Tekenen en schrijven. Leuk om soms te doen.
maandag 30 mei 2016 om 20:35
Ach meisje, het valt ook niet mee. Je moet alles alleen doen en dat is zwaar. En toch, jij kunt het, en ook jouw leven wordt vroeg of laat weer stukken leuker.
Ga je nog veel met je familie om? Misschien kan je dit op een lager pitje zetten. Dat is niet leuk, maar zolang zij jou niet als volwaardig beschouwen en je steeds naar beneden halen doet het meer pijn dan dat het wat 'oplevert'.
Wat fijn dat je een nieuwe hobby hebt. Met schrijven kan je ook heel wat van je af schrijven, daar kan je zo lekker je ei in kwijt. En wie weet: schrijf en teken je je eigen boek ooit eens.
Toch denk ik niet dat je te veel alleen moet zijn, daar ga je alleen maar meer van piekeren. Is een berichtje op het vivaforum iets voor je?
Ga je nog veel met je familie om? Misschien kan je dit op een lager pitje zetten. Dat is niet leuk, maar zolang zij jou niet als volwaardig beschouwen en je steeds naar beneden halen doet het meer pijn dan dat het wat 'oplevert'.
Wat fijn dat je een nieuwe hobby hebt. Met schrijven kan je ook heel wat van je af schrijven, daar kan je zo lekker je ei in kwijt. En wie weet: schrijf en teken je je eigen boek ooit eens.
Toch denk ik niet dat je te veel alleen moet zijn, daar ga je alleen maar meer van piekeren. Is een berichtje op het vivaforum iets voor je?
maandag 30 mei 2016 om 20:58
Lief van je.
Familie staat nu ook op een laag pitje. Voel me hierdoor echt eenzaam. Maar telkens afgekraakt worden ben ik wel klaar mee.
Het lijkt wel of ik niet goed kan doen in hun ogen. Het gaat ook niet alleen om mijn werk, ook om andere dingen.
Ben nu nog niet toe aan nieuwe contacten. Maar hopelijk gaat het straks weer beter. En sta ik er dan wel open voor.
Familie staat nu ook op een laag pitje. Voel me hierdoor echt eenzaam. Maar telkens afgekraakt worden ben ik wel klaar mee.
Het lijkt wel of ik niet goed kan doen in hun ogen. Het gaat ook niet alleen om mijn werk, ook om andere dingen.
Ben nu nog niet toe aan nieuwe contacten. Maar hopelijk gaat het straks weer beter. En sta ik er dan wel open voor.
maandag 30 mei 2016 om 21:31
Gelijk heb je dat je het op een laag pitje zet. Het lijkt erop dat ze voelen dat ze hun grip op je verliezen, en dat je daarom geen goed kan doen in hun ogen. Maar bedenk dan maar dat zij een beperking hebben, een beperking dat ze niet liefdevol naar hun eigen dochter kunnen zijn, een gebrek aan begrip. Blijkbaar ben jij de wijzere in deze. Pijnlijk, maar waar. Zorg dat ze je niet klein krijgen, makkelijk is het niet voor je, maar jij kan het!
Houd je ook van lezen? Misschien heb je wat aan de vele zelfhulpboeken die er zijn. Wil je tips dan hoor ik het wel.
Houd je ook van lezen? Misschien heb je wat aan de vele zelfhulpboeken die er zijn. Wil je tips dan hoor ik het wel.
dinsdag 31 mei 2016 om 08:56
Ik geloof absoluut niet dat je een eenzaam vrouwtje word! Ik vind het super dat je voor jezelf kiest, al is dat niet altijd de makkelijkste keuze. Jouw familie walst volledig over jouw gevoelens heen, dus dat je dat nu op een lager pitje hebt gezet is alleen maar goed. Toen ik niet lekker in mijn vel zat had ik ook echt geen energie over om sociale contacten aan te gaan en te onderhouden, maar dat gaat straks echt weer een stuk makkelijker. Nu is het belangrijk dat je aan jezelf werkt, en je wat beter over jezelf gaat voelen.
Kan het niet zo zijn dat je geen klik had met de psychologen waar je bent geweest? Ik heb heel erg gemerkt dat als er geen klik is dat diegene mij ook totaal niet kan helpen, en zo ben ik er al meerdere tegen gekomen. Maar als er wel een klik is, dan kan het voor mij juist heel veel betekenen Verder heb je ook bij psyq (zal ook bij andere instellingen zo zijn) assertiviteitstrainingen of andere cursussen. Misschien is dat iets voor jou in groepsverband is weer anders dan 1 op 1. Maar wie weet is het weinige contact met je familie precies wat je nodig hebt, en kan je nu in alle rust aan jezelf werken en ga je je vanzelf beter voelen straks. In ieder geval heel veel sterkte toegewenst!
Kan het niet zo zijn dat je geen klik had met de psychologen waar je bent geweest? Ik heb heel erg gemerkt dat als er geen klik is dat diegene mij ook totaal niet kan helpen, en zo ben ik er al meerdere tegen gekomen. Maar als er wel een klik is, dan kan het voor mij juist heel veel betekenen Verder heb je ook bij psyq (zal ook bij andere instellingen zo zijn) assertiviteitstrainingen of andere cursussen. Misschien is dat iets voor jou in groepsverband is weer anders dan 1 op 1. Maar wie weet is het weinige contact met je familie precies wat je nodig hebt, en kan je nu in alle rust aan jezelf werken en ga je je vanzelf beter voelen straks. In ieder geval heel veel sterkte toegewenst!
dinsdag 31 mei 2016 om 15:56
@ Hoezitdit,
Tips voor die hulpboeken hoor ik graag.
Het voelt wel dat ik een eenzaam vrouwtje word. Naast mijn familie heb ik echt niemand. Dus het is extra pijnlijk dat het contact met ze nu erg laag is. Maar misschien is dit wel beter zo. Al voelt het niet zo. Tja ben gewoon nog niet klaar voor andere contacten.
Hoop dat het snel weer beter gaat.
Merk ook dat ik toe ben aan vakantie. Alleen dat duurt nog 2 maanden.
Ga alleen niet weg. Wat ik wel zou willen. Maar heb er geen geld voor.
Tips voor die hulpboeken hoor ik graag.
Het voelt wel dat ik een eenzaam vrouwtje word. Naast mijn familie heb ik echt niemand. Dus het is extra pijnlijk dat het contact met ze nu erg laag is. Maar misschien is dit wel beter zo. Al voelt het niet zo. Tja ben gewoon nog niet klaar voor andere contacten.
Hoop dat het snel weer beter gaat.
Merk ook dat ik toe ben aan vakantie. Alleen dat duurt nog 2 maanden.
Ga alleen niet weg. Wat ik wel zou willen. Maar heb er geen geld voor.
donderdag 2 juni 2016 om 17:16
Regenwolk, ik vergeet je te antwoorden.
Coach jezelf naar succes is een no nonsens boek, lekker to the point. Veel herkenbare voorbeelden.
De helende reis van Brandon Bays. Hier ga je als het ware door je angsten heen.
Niet durven, toch doen! Susan Jeffers.
Denk je sterk, door Fred Sterk.
Kijk maar of het je aanspreekt. Op bol.com kan je de 1e pagina's inkijken.
Coach jezelf naar succes is een no nonsens boek, lekker to the point. Veel herkenbare voorbeelden.
De helende reis van Brandon Bays. Hier ga je als het ware door je angsten heen.
Niet durven, toch doen! Susan Jeffers.
Denk je sterk, door Fred Sterk.
Kijk maar of het je aanspreekt. Op bol.com kan je de 1e pagina's inkijken.
vrijdag 15 juli 2016 om 17:46
Het gaat steeds slechter.
Voel me eigenlijk niet lekker.
Had de vorige keer al verteld dat door veranderingen op het werk het er niet leuker is geworden.
Het is er nu echt om te huilen. Er hebben zelfs al een paar collega´s ontslag genomen. Ik ga nu ook met tegen zin er heen.
Het liefst zou ik ergens anders willen werken. Ben al druk opzoek.
Thuis heb ik nergens meer zin in. Mijn huis is een zwijnenstal. Heb gewoon geen puf om op te ruimen en schoonmaken.
Ook sla ik steeds vaker het avond eten over. Heel slecht, dat weet ik.
Maar heb ook niemand om echt mijn hart te luchten. Familie spreek ik niet meer. Dat valt zwaarder dan gedacht.
Ben ook begonnen met groep-therapie. Tot nu toe vind ik het niet zo. Maar ze zeggen dat zo iets tijd nodig heeft. Dus ik kijk het nog even aan.
Veder zou ik nu weten wat ik moet/kan doen. Maar weet wel dat dit anders moet.
Voel me eigenlijk niet lekker.
Had de vorige keer al verteld dat door veranderingen op het werk het er niet leuker is geworden.
Het is er nu echt om te huilen. Er hebben zelfs al een paar collega´s ontslag genomen. Ik ga nu ook met tegen zin er heen.
Het liefst zou ik ergens anders willen werken. Ben al druk opzoek.
Thuis heb ik nergens meer zin in. Mijn huis is een zwijnenstal. Heb gewoon geen puf om op te ruimen en schoonmaken.
Ook sla ik steeds vaker het avond eten over. Heel slecht, dat weet ik.
Maar heb ook niemand om echt mijn hart te luchten. Familie spreek ik niet meer. Dat valt zwaarder dan gedacht.
Ben ook begonnen met groep-therapie. Tot nu toe vind ik het niet zo. Maar ze zeggen dat zo iets tijd nodig heeft. Dus ik kijk het nog even aan.
Veder zou ik nu weten wat ik moet/kan doen. Maar weet wel dat dit anders moet.
vrijdag 15 juli 2016 om 18:26
Jij bent een individu. Jij moet ophouden met jezelf vergelijken met je zus en je broer. Jij bent uniek en het wordt tijd dat jij keuzes gaat maken die goed voor jouw zijn. Jouw broer, zus en ouders zijn niet belangrijk. Degene die belangrijk is ben jij! Stap uit die visuele cirkel en geef jezelf een trap onder de kont en kies voor jezelf. Ga naar de gemeente, vraag maatschappelijke hulp aan die je kan helpen met de finacieen, neem afstand van negatieve mensen en doe activiteiten waarbij je een goed gevoel bij krijg.
life is worth waiting for
vrijdag 15 juli 2016 om 18:47
Jeetje Regenwolk, ik hoor echt het verdriet in je woorden door
Vind het zo jammer voor je dat de relatie met je familie zo moeizaam loopt, dat ze niet volledig lijken te accepteren dat wat zij voor je willen niet is wat bij jou past. Dat je niet gewoon meekrijgt dat je okee bent, zoals je bent. Het is al moeilijk om zelf te accepteren dat je minder kan, en om dan afgekraakt te worden door je familie is natuurlijk recept voor ellende. Toch vraag ik me af, of ze het echt slecht bedoelen, of heel onhandig zijn met 'het beste willen voor jou'. Ik heb namelijk ook dat soort ouders, heel kritisch, maar uiteindelijk vooral heel overbezorgd. Ik heb er ook voor gekozen om ze wat minder te zien, maar door die afstand ontstaat er wat meer gelijkwaardigheid in de relatie en wat meer rust (en minder ruzie). Ik heb ook aan mijn psycholoog gevraagd of ze een keer samen met mij en mijn ouders wilde afspreken, zodat we wat 'omgangsregels' kunnen afspreken. Een soort mediation eigenlijk. Is er nog niet van gekomen, omdat het nu wat beter gaat, maar is mss voor jou ook eens een idee.
Helemaal geen contact is namelijk echt ook wel recept voor depressie. Heb je een huisdier? Een hondje misschien, of wat makkelijker een poes, zorgt ook voor liefde en contact, dat heeft een mens echt nodig!
Of misschien is werken in de thuiszorg wat voor jou, als schoonmaakhulp? Of vind je dat te spannend, om bij mensen thuis te werken. Ik heb dat zelf als student gedaan en vond dat superleuk, en omdat je hoofdzakelijk komt om schoon te maken ligt er niet zo veel druk op het sociale contact, maar toch is het wel dankbaarder, en gezelliger, dan gewoon schoonmaakwerk, lijkt me.
Volgens mij is de weg naar geluk(kiger) uitvinden wat JIJ zelf leuk vindt of goed voor jou. Binnen je mogelijkheden. En daarvoor moet je toch maar dingen proberen. En op je bek gaan. En andere dingen proberen. En beseffen dat het niet in 1 keer lukt. En als je ergens niet aan toe bent, dat ook okee is. Maar toch dingen blijven proberen. Of die boer nog es bellen Lijkt me zelf echt wel wat, zo'n buitenleven.
ik wens je het allerbeste! En geloof uit wat je schrijft dat je echt wel wat in je mars hebt.
Vind het zo jammer voor je dat de relatie met je familie zo moeizaam loopt, dat ze niet volledig lijken te accepteren dat wat zij voor je willen niet is wat bij jou past. Dat je niet gewoon meekrijgt dat je okee bent, zoals je bent. Het is al moeilijk om zelf te accepteren dat je minder kan, en om dan afgekraakt te worden door je familie is natuurlijk recept voor ellende. Toch vraag ik me af, of ze het echt slecht bedoelen, of heel onhandig zijn met 'het beste willen voor jou'. Ik heb namelijk ook dat soort ouders, heel kritisch, maar uiteindelijk vooral heel overbezorgd. Ik heb er ook voor gekozen om ze wat minder te zien, maar door die afstand ontstaat er wat meer gelijkwaardigheid in de relatie en wat meer rust (en minder ruzie). Ik heb ook aan mijn psycholoog gevraagd of ze een keer samen met mij en mijn ouders wilde afspreken, zodat we wat 'omgangsregels' kunnen afspreken. Een soort mediation eigenlijk. Is er nog niet van gekomen, omdat het nu wat beter gaat, maar is mss voor jou ook eens een idee.
Helemaal geen contact is namelijk echt ook wel recept voor depressie. Heb je een huisdier? Een hondje misschien, of wat makkelijker een poes, zorgt ook voor liefde en contact, dat heeft een mens echt nodig!
Of misschien is werken in de thuiszorg wat voor jou, als schoonmaakhulp? Of vind je dat te spannend, om bij mensen thuis te werken. Ik heb dat zelf als student gedaan en vond dat superleuk, en omdat je hoofdzakelijk komt om schoon te maken ligt er niet zo veel druk op het sociale contact, maar toch is het wel dankbaarder, en gezelliger, dan gewoon schoonmaakwerk, lijkt me.
Volgens mij is de weg naar geluk(kiger) uitvinden wat JIJ zelf leuk vindt of goed voor jou. Binnen je mogelijkheden. En daarvoor moet je toch maar dingen proberen. En op je bek gaan. En andere dingen proberen. En beseffen dat het niet in 1 keer lukt. En als je ergens niet aan toe bent, dat ook okee is. Maar toch dingen blijven proberen. Of die boer nog es bellen
Lijkt me zelf echt wel wat, zo'n buitenleven. ik wens je het allerbeste! En geloof uit wat je schrijft dat je echt wel wat in je mars hebt.
vrijdag 15 juli 2016 om 19:59
quote:Aurorae2016 schreef op 15 juli 2016 @ 18:26:
Jij bent een individu. Jij moet ophouden met jezelf vergelijken met je zus en je broer. Jij bent uniek en het wordt tijd dat jij keuzes gaat maken die goed voor jouw zijn. Jouw broer, zus en ouders zijn niet belangrijk. Degene die belangrijk is ben jij! Stap uit die visuele cirkel en geef jezelf een trap onder de kont en kies voor jezelf. Ga naar de gemeente, vraag maatschappelijke hulp aan die je kan helpen met de finacieen, neem afstand van negatieve mensen en doe activiteiten waarbij je een goed gevoel bij krijg.
Het is gewoon pijnlijk dat de rest van de familie wel goed kunnen opschieten. Wil er ook bij horen.
Het afstand nemen van ze doet pijn.
Heb al hulp voor de administratie. Maar veder weet ik even niet wat ik veder kan doen. Heb wel veel geprobeerd.
Alleen nu zit ik er echt door heen. Terwijl hier voor het wel redelijk ging.
Jij bent een individu. Jij moet ophouden met jezelf vergelijken met je zus en je broer. Jij bent uniek en het wordt tijd dat jij keuzes gaat maken die goed voor jouw zijn. Jouw broer, zus en ouders zijn niet belangrijk. Degene die belangrijk is ben jij! Stap uit die visuele cirkel en geef jezelf een trap onder de kont en kies voor jezelf. Ga naar de gemeente, vraag maatschappelijke hulp aan die je kan helpen met de finacieen, neem afstand van negatieve mensen en doe activiteiten waarbij je een goed gevoel bij krijg.
Het is gewoon pijnlijk dat de rest van de familie wel goed kunnen opschieten. Wil er ook bij horen.
Het afstand nemen van ze doet pijn.
Heb al hulp voor de administratie. Maar veder weet ik even niet wat ik veder kan doen. Heb wel veel geprobeerd.
Alleen nu zit ik er echt door heen. Terwijl hier voor het wel redelijk ging.
vrijdag 15 juli 2016 om 20:19
Ik denk dat je al heel goed bezig bent; je probeert een weg te vinden in de situatie met je familie, je hebt hulp bij de administratie, je probeert je rottige werksituatie aan te pakken door te solliciteren, en je hebt therapie. Da's werk-in-uitvoering op heel veel terreinen!
Dat je je niet ineens super voelt, is logisch, denk ik. Je hebt gewoon veel op je bord. Zijn er wel dingen die je leuk vindt om te doen, die je misschien al heel lang niet gedaan hebt? Probeer anders eens een lijst met dingen die jij heel leuk vindt (of vond, maar die je al lang niet gedaan hebt) te maken. Misschien zitten er dingen bij die je je iets beter kunnen laten voelen, of hobby's die je weer op kunt pakken. Door bijvoorbeeld weer te gaan tekenen en een cursus te volgen, kom je ook mensen tegen met wie je wat gemeen hebt. Zo kan je kringetje misschien weer wat groter worden. En misschien is zoiets nog een brug te ver en wil je alleen lekker kijken hoe de wolken voorbij drijven en daar figuurtje in zien. Dan ga je dat doen. En als je even niet weet wat voor leuks je kunt doen, kun je op dat lijstje kijken. Gewoon, omdat je af en toe iets leuks voor jezelf moet doen om zo hard aan jezelf en je situatie werken vol te houden. Anders gaat je motortje op een gegeven moment haperen.
En tot slot:
Dat je je niet ineens super voelt, is logisch, denk ik. Je hebt gewoon veel op je bord. Zijn er wel dingen die je leuk vindt om te doen, die je misschien al heel lang niet gedaan hebt? Probeer anders eens een lijst met dingen die jij heel leuk vindt (of vond, maar die je al lang niet gedaan hebt) te maken. Misschien zitten er dingen bij die je je iets beter kunnen laten voelen, of hobby's die je weer op kunt pakken. Door bijvoorbeeld weer te gaan tekenen en een cursus te volgen, kom je ook mensen tegen met wie je wat gemeen hebt. Zo kan je kringetje misschien weer wat groter worden. En misschien is zoiets nog een brug te ver en wil je alleen lekker kijken hoe de wolken voorbij drijven en daar figuurtje in zien. Dan ga je dat doen. En als je even niet weet wat voor leuks je kunt doen, kun je op dat lijstje kijken. Gewoon, omdat je af en toe iets leuks voor jezelf moet doen om zo hard aan jezelf en je situatie werken vol te houden. Anders gaat je motortje op een gegeven moment haperen.
En tot slot:
vrijdag 15 juli 2016 om 21:25
quote:*bloem schreef op 15 juli 2016 @ 18:47:
Jeetje Regenwolk, ik hoor echt het verdriet in je woorden door
Vind het zo jammer voor je dat de relatie met je familie zo moeizaam loopt, dat ze niet volledig lijken te accepteren dat wat zij voor je willen niet is wat bij jou past. Dat je niet gewoon meekrijgt dat je okee bent, zoals je bent. Het is al moeilijk om zelf te accepteren dat je minder kan, en om dan afgekraakt te worden door je familie is natuurlijk recept voor ellende. Toch vraag ik me af, of ze het echt slecht bedoelen, of heel onhandig zijn met 'het beste willen voor jou'. Ik heb namelijk ook dat soort ouders, heel kritisch, maar uiteindelijk vooral heel overbezorgd. Ik heb er ook voor gekozen om ze wat minder te zien, maar door die afstand ontstaat er wat meer gelijkwaardigheid in de relatie en wat meer rust (en minder ruzie). Ik heb ook aan mijn psycholoog gevraagd of ze een keer samen met mij en mijn ouders wilde afspreken, zodat we wat 'omgangsregels' kunnen afspreken. Een soort mediation eigenlijk. Is er nog niet van gekomen, omdat het nu wat beter gaat, maar is mss voor jou ook eens een idee.
Helemaal geen contact is namelijk echt ook wel recept voor depressie. Heb je een huisdier? Een hondje misschien, of wat makkelijker een poes, zorgt ook voor liefde en contact, dat heeft een mens echt nodig!
Of misschien is werken in de thuiszorg wat voor jou, als schoonmaakhulp? Of vind je dat te spannend, om bij mensen thuis te werken. Ik heb dat zelf als student gedaan en vond dat superleuk, en omdat je hoofdzakelijk komt om schoon te maken ligt er niet zo veel druk op het sociale contact, maar toch is het wel dankbaarder, en gezelliger, dan gewoon schoonmaakwerk, lijkt me.
Volgens mij is de weg naar geluk(kiger) uitvinden wat JIJ zelf leuk vindt of goed voor jou. Binnen je mogelijkheden. En daarvoor moet je toch maar dingen proberen. En op je bek gaan. En andere dingen proberen. En beseffen dat het niet in 1 keer lukt. En als je ergens niet aan toe bent, dat ook okee is. Maar toch dingen blijven proberen. Of die boer nog es bellen Lijkt me zelf echt wel wat, zo'n buitenleven.
ik wens je het allerbeste! En geloof uit wat je schrijft dat je echt wel wat in je mars hebt.
Mijn ouder bedoelen het ergens wel goed. Ieder ouder wil het beste voor zijn/haar kind. Het is alleen zo jammer dat ze het vaak op de verkeerde manier uitte. Heb er zelf ook jaren moeite met mijn handicap gehad. Maar heb geleerd dat dat bij mij hoort. Soms baal ik er nog wel eens van. Maar er zijn ergere dingen denk ik dan.
Zou een misschien wel een goed idee zijn dat mijn ouders eens mee gingen naar de psycholoog. Alleen mijn ouders vinden het onzin dat ik daar heen. Hebben we wel eens ruzie overgehad, Dus ik verwacht dat ze niet mee willen.
Fijn dat het bij jou wel beter gaat. Een huisdier lijkt mij leuk, vooral een hond. Alleen ik kan het de zorg niet geven die het nodig heeft. Zoals het elke dag uitlaten. Dus daarom maar geen.
Ik ben al bezig met zoeken naar ander werk. Heb al bij de thuiszorg gesolliciteerd.
Jeetje Regenwolk, ik hoor echt het verdriet in je woorden door
Vind het zo jammer voor je dat de relatie met je familie zo moeizaam loopt, dat ze niet volledig lijken te accepteren dat wat zij voor je willen niet is wat bij jou past. Dat je niet gewoon meekrijgt dat je okee bent, zoals je bent. Het is al moeilijk om zelf te accepteren dat je minder kan, en om dan afgekraakt te worden door je familie is natuurlijk recept voor ellende. Toch vraag ik me af, of ze het echt slecht bedoelen, of heel onhandig zijn met 'het beste willen voor jou'. Ik heb namelijk ook dat soort ouders, heel kritisch, maar uiteindelijk vooral heel overbezorgd. Ik heb er ook voor gekozen om ze wat minder te zien, maar door die afstand ontstaat er wat meer gelijkwaardigheid in de relatie en wat meer rust (en minder ruzie). Ik heb ook aan mijn psycholoog gevraagd of ze een keer samen met mij en mijn ouders wilde afspreken, zodat we wat 'omgangsregels' kunnen afspreken. Een soort mediation eigenlijk. Is er nog niet van gekomen, omdat het nu wat beter gaat, maar is mss voor jou ook eens een idee.
Helemaal geen contact is namelijk echt ook wel recept voor depressie. Heb je een huisdier? Een hondje misschien, of wat makkelijker een poes, zorgt ook voor liefde en contact, dat heeft een mens echt nodig!
Of misschien is werken in de thuiszorg wat voor jou, als schoonmaakhulp? Of vind je dat te spannend, om bij mensen thuis te werken. Ik heb dat zelf als student gedaan en vond dat superleuk, en omdat je hoofdzakelijk komt om schoon te maken ligt er niet zo veel druk op het sociale contact, maar toch is het wel dankbaarder, en gezelliger, dan gewoon schoonmaakwerk, lijkt me.
Volgens mij is de weg naar geluk(kiger) uitvinden wat JIJ zelf leuk vindt of goed voor jou. Binnen je mogelijkheden. En daarvoor moet je toch maar dingen proberen. En op je bek gaan. En andere dingen proberen. En beseffen dat het niet in 1 keer lukt. En als je ergens niet aan toe bent, dat ook okee is. Maar toch dingen blijven proberen. Of die boer nog es bellen
Lijkt me zelf echt wel wat, zo'n buitenleven. ik wens je het allerbeste! En geloof uit wat je schrijft dat je echt wel wat in je mars hebt.
Mijn ouder bedoelen het ergens wel goed. Ieder ouder wil het beste voor zijn/haar kind. Het is alleen zo jammer dat ze het vaak op de verkeerde manier uitte. Heb er zelf ook jaren moeite met mijn handicap gehad. Maar heb geleerd dat dat bij mij hoort. Soms baal ik er nog wel eens van. Maar er zijn ergere dingen denk ik dan.
Zou een misschien wel een goed idee zijn dat mijn ouders eens mee gingen naar de psycholoog. Alleen mijn ouders vinden het onzin dat ik daar heen. Hebben we wel eens ruzie overgehad, Dus ik verwacht dat ze niet mee willen.
Fijn dat het bij jou wel beter gaat. Een huisdier lijkt mij leuk, vooral een hond. Alleen ik kan het de zorg niet geven die het nodig heeft. Zoals het elke dag uitlaten. Dus daarom maar geen.
Ik ben al bezig met zoeken naar ander werk. Heb al bij de thuiszorg gesolliciteerd.
vrijdag 15 juli 2016 om 21:43
quote:Tobbert schreef op 15 juli 2016 @ 20:19:
Ik denk dat je al heel goed bezig bent; je probeert een weg te vinden in de situatie met je familie, je hebt hulp bij de administratie, je probeert je rottige werksituatie aan te pakken door te solliciteren, en je hebt therapie. Da's werk-in-uitvoering op heel veel terreinen!
Dat je je niet ineens super voelt, is logisch, denk ik. Je hebt gewoon veel op je bord. Zijn er wel dingen die je leuk vindt om te doen, die je misschien al heel lang niet gedaan hebt? Probeer anders eens een lijst met dingen die jij heel leuk vindt (of vond, maar die je al lang niet gedaan hebt) te maken. Misschien zitten er dingen bij die je je iets beter kunnen laten voelen, of hobby's die je weer op kunt pakken. Door bijvoorbeeld weer te gaan tekenen en een cursus te volgen, kom je ook mensen tegen met wie je wat gemeen hebt. Zo kan je kringetje misschien weer wat groter worden. En misschien is zoiets nog een brug te ver en wil je alleen lekker kijken hoe de wolken voorbij drijven en daar figuurtje in zien. Dan ga je dat doen. En als je even niet weet wat voor leuks je kunt doen, kun je op dat lijstje kijken. Gewoon, omdat je af en toe iets leuks voor jezelf moet doen om zo hard aan jezelf en je situatie werken vol te houden. Anders gaat je motortje op een gegeven moment haperen.
En tot slot:
Jammer dat het niet echt voelt als de goede weg.
Vroeger vond ik schrijven leuk. En daar ben ik nu ook weer mee bezig. Verder zijn er genoeg dingen die ik leuk vond om te doen en lang niet gedaan heb. Alleen voor de meeste dingen heb ik nu geen geld voor. Maar een lijstje maken is wel een goed idee.
Nieuwe mensen ontmoeten en toe laten is voor nu te veel.
Ik denk dat je al heel goed bezig bent; je probeert een weg te vinden in de situatie met je familie, je hebt hulp bij de administratie, je probeert je rottige werksituatie aan te pakken door te solliciteren, en je hebt therapie. Da's werk-in-uitvoering op heel veel terreinen!
Dat je je niet ineens super voelt, is logisch, denk ik. Je hebt gewoon veel op je bord. Zijn er wel dingen die je leuk vindt om te doen, die je misschien al heel lang niet gedaan hebt? Probeer anders eens een lijst met dingen die jij heel leuk vindt (of vond, maar die je al lang niet gedaan hebt) te maken. Misschien zitten er dingen bij die je je iets beter kunnen laten voelen, of hobby's die je weer op kunt pakken. Door bijvoorbeeld weer te gaan tekenen en een cursus te volgen, kom je ook mensen tegen met wie je wat gemeen hebt. Zo kan je kringetje misschien weer wat groter worden. En misschien is zoiets nog een brug te ver en wil je alleen lekker kijken hoe de wolken voorbij drijven en daar figuurtje in zien. Dan ga je dat doen. En als je even niet weet wat voor leuks je kunt doen, kun je op dat lijstje kijken. Gewoon, omdat je af en toe iets leuks voor jezelf moet doen om zo hard aan jezelf en je situatie werken vol te houden. Anders gaat je motortje op een gegeven moment haperen.
En tot slot:
Jammer dat het niet echt voelt als de goede weg.
Vroeger vond ik schrijven leuk. En daar ben ik nu ook weer mee bezig. Verder zijn er genoeg dingen die ik leuk vond om te doen en lang niet gedaan heb. Alleen voor de meeste dingen heb ik nu geen geld voor. Maar een lijstje maken is wel een goed idee.
Nieuwe mensen ontmoeten en toe laten is voor nu te veel.
vrijdag 15 juli 2016 om 23:08
quote:Regenwolk schreef op 15 juli 2016 @ 21:25:
[...]
Mijn ouder bedoelen het ergens wel goed. Ieder ouder wil het beste voor zijn/haar kind. Het is alleen zo jammer dat ze het vaak op de verkeerde manier uitte. Heb er zelf ook jaren moeite met mijn handicap gehad. Maar heb geleerd dat dat bij mij hoort. Soms baal ik er nog wel eens van. Maar er zijn ergere dingen denk ik dan.
Zou een misschien wel een goed idee zijn dat mijn ouders eens mee gingen naar de psycholoog. Alleen mijn ouders vinden het onzin dat ik daar heen. Hebben we wel eens ruzie overgehad, Dus ik verwacht dat ze niet mee willen.
Fijn dat het bij jou wel beter gaat. Een huisdier lijkt mij leuk, vooral een hond. Alleen ik kan het de zorg niet geven die het nodig heeft. Zoals het elke dag uitlaten. Dus daarom maar geen.
Ik ben al bezig met zoeken naar ander werk. Heb al bij de thuiszorg gesolliciteerd.Mijn ouders zijn ook zo, die vinden psychologen ook maar niks. "Ga je weer naar dat mens?" Maar ik kan me ook voorstellen dat ze je wel missen en dat ze er misschien toch open voor staan als jij het als voorwaarde stelt voor nieuw contact. Wat ook kan helpen is met je ouders (of 1 van hen) afspreken op neutrale grond, een terrasje bijvoorbeeld, dat houdt dingen wat oppervlakkiger, geeft ze wat minder aanleiding tot bemoeienis en daarmee kritiek. Ik ben al een tijdje ziek en mijn ouders hielpen me met het huishouden, daar heb ik ook een stop op gezet, want daarmee kwam heel veel bemoeienis en stress en kritiek en ruzie, nu heb ik thuiszorg trouwens. Vonden mijn ouders ook echt heel pijnlijk, dat ik bedankte voor hun hulp. Maar door wat meer afstand te hebben lukt het vaker dingen luchtiger te houden. We bellen ook minder, maar soms stuurt mijn moeder nu een sms of email, en is dan veel liever van toon. Omdat ze de tijd neemt om na te denken voordat ze wat zegt, vermoed ik.
Het hoeft bij jou niet zo te gaan hoor, ik ken je ouders niet, maar ze doen me wel wat denken aan die van mij.
Jammer dat je geen hondje kan nemen, een kitten misschien? Ook supergoeie therapie
En ookal voelt het misschien niet zo, wat Tobbert ook aangaf, het klinkt echt wel goed dat je dingen verandert in je leven, wat nieuwe balletjes opgooit. Het kan zomaar dat je een hele leuke baan krijgt waar je nieuwe energie van krijgt, of dat je familie gaat beseffen dat je een volwassen mens bent met een eigen mening die ze te accepteren hebben, of dat je in therapie steun vindt of nieuwe inzichten. Je komt voor jezelf op, en dat is echt een goed begin!
[...]
Mijn ouder bedoelen het ergens wel goed. Ieder ouder wil het beste voor zijn/haar kind. Het is alleen zo jammer dat ze het vaak op de verkeerde manier uitte. Heb er zelf ook jaren moeite met mijn handicap gehad. Maar heb geleerd dat dat bij mij hoort. Soms baal ik er nog wel eens van. Maar er zijn ergere dingen denk ik dan.
Zou een misschien wel een goed idee zijn dat mijn ouders eens mee gingen naar de psycholoog. Alleen mijn ouders vinden het onzin dat ik daar heen. Hebben we wel eens ruzie overgehad, Dus ik verwacht dat ze niet mee willen.
Fijn dat het bij jou wel beter gaat. Een huisdier lijkt mij leuk, vooral een hond. Alleen ik kan het de zorg niet geven die het nodig heeft. Zoals het elke dag uitlaten. Dus daarom maar geen.
Ik ben al bezig met zoeken naar ander werk. Heb al bij de thuiszorg gesolliciteerd.Mijn ouders zijn ook zo, die vinden psychologen ook maar niks. "Ga je weer naar dat mens?" Maar ik kan me ook voorstellen dat ze je wel missen en dat ze er misschien toch open voor staan als jij het als voorwaarde stelt voor nieuw contact. Wat ook kan helpen is met je ouders (of 1 van hen) afspreken op neutrale grond, een terrasje bijvoorbeeld, dat houdt dingen wat oppervlakkiger, geeft ze wat minder aanleiding tot bemoeienis en daarmee kritiek. Ik ben al een tijdje ziek en mijn ouders hielpen me met het huishouden, daar heb ik ook een stop op gezet, want daarmee kwam heel veel bemoeienis en stress en kritiek en ruzie, nu heb ik thuiszorg trouwens. Vonden mijn ouders ook echt heel pijnlijk, dat ik bedankte voor hun hulp. Maar door wat meer afstand te hebben lukt het vaker dingen luchtiger te houden. We bellen ook minder, maar soms stuurt mijn moeder nu een sms of email, en is dan veel liever van toon. Omdat ze de tijd neemt om na te denken voordat ze wat zegt, vermoed ik.
Het hoeft bij jou niet zo te gaan hoor, ik ken je ouders niet, maar ze doen me wel wat denken aan die van mij.
Jammer dat je geen hondje kan nemen, een kitten misschien? Ook supergoeie therapie
En ookal voelt het misschien niet zo, wat Tobbert ook aangaf, het klinkt echt wel goed dat je dingen verandert in je leven, wat nieuwe balletjes opgooit. Het kan zomaar dat je een hele leuke baan krijgt waar je nieuwe energie van krijgt, of dat je familie gaat beseffen dat je een volwassen mens bent met een eigen mening die ze te accepteren hebben, of dat je in therapie steun vindt of nieuwe inzichten. Je komt voor jezelf op, en dat is echt een goed begin!
