Angst en vermijding

Bergendalbaan dinsdag 9 juli 2024 om 15:41

Ben enorm aan het vermijden. Dingen qua werk die echt urgent zijn maar het lukt me gewoon niet om me er aan te zetten. Dat versterkt de angst (want het gaat niet meer goed komen met deze taak) en dat levert nog meer vermijding op. Vandaag met smoes naar huis gegaan. Gisteren 8 uur zonder iets te doen op mijn werk gezeten. Dit speelt al een aantal weken, gebrek aan structuur in de zomer en collega’s op vakantie draagt daar wel aan bij. Vriendin om hulp gevraagd om op gang te komen, die belde net terug maar ik vermijd om op te nemen omdat ik dan iets moet. Het is de angst, de onrust, paniek die ik vermijd. En dat is natuurlijk een enorm contraproduktieve strategie… Ik ben bipolair en bekend met depressies, maar behoorlijk stabiel, al jaren. Ik heb allerlei strategien voor zelfmanagement om diepe dalen en te hoge pieken te voorkomen, maar nu lukt het even helemaal niet meer. Ik schrijf nu dit topic omdat dat me in het verleden wel eens geholpen heeft om weer ergens een stap te kunnen zetten. Ik wil gewoon verdwijnen, op het uitknop drukken, me verstoppen, niet meer voelen, mezelf weg maken. Ik vind het leven gewoon zwaar. Ookal gaat alles objectief gezien goed. Ik heb lieve kinderen, een fijn huis, vrienden, familie, leuke baan met prima inkomen, leuke beginnende relatie. Ik heb financien op orde. Ik word gewaardeerd op werk, zit op mijn plek. Ik doe leuke dingen, zelf en met de kinderen. Maar ik vind het leven moeilijk en had eigenlijk liever niet geleefd. Maar ja. Dat doe ik nou eenmaal.

Heeft iemand misschien wat bemoedigende woorden voor me?

Bergendalbaan dinsdag 9 juli 2024 om 15:49

Ik schrijf even verder. Waar ben ik eigenlijk bang voor? Dat ik met deze taak (een grote conferentie organiseren) al te laat ben en dat daardoor de conferentie in de soep gaat lopen omdat ik te laat ben met de marketing. Dat het me helemaal niet meer gaat lukken om ook maar iets te doen en dat mijn collega’s en baas dat gaan merken, dat ze zien hoe slecht ik ben, hoe onvermogen. Dat ze zien hoe onbetrouwbaar ik ben. Dat ik mezelf alweer teleurstel- waarom leer ik dit nou nooit. Dat ik me uiteindelijk weer langdurig ziek moet melden en weer in een depressie beland. Dat ik daardoor voor altijd in de gaten ga worden gehouden op het werk, als degene waar je een beetje op moet passen. Dat iedereen ziet dat degene waarvan ze denken dat die zo goed is in haar werk toch tegen blijkt te vallen. Dat men ontdekt dat ik meer taakjes heb laten liggen. Dat ik het nooit meer kan oplossen.

bijtie dinsdag 9 juli 2024 om 15:50

Ach, dat is naar. Ik herken de situatie, het is een fuik. Ik heb jaren af en aan zo vast gezeten, en soms nog wel. Bij mij zat er dan altijd toch ergens een gevoel onder wat gezien wil worden. Zou dat aan de hand kunnen zijn?

Ervaar je (onbewust) stress van je beginnende relatie?

Leg je jezelf druk op door al die zelfmanagement? Is er ruimte voor je gevoelens?

Je hebt sowieso veel op je bordje voor iemand met een bipolaire stoornis. Ik heb geen bipolaire stoornis, maar zou al deze dingen nooit kunnen. Missschien is het niet zo gek dat je ergens op vastloopt nu? Is het een signaal?

Bergendalbaan dinsdag 9 juli 2024 om 15:59

bijtie schreef: ↑
09-07-2024 15:50
Ach, dat is naar. Ik herken de situatie, het is een fuik. Ik heb jaren af en aan zo vast gezeten, en soms nog wel. Bij mij zat er dan altijd toch ergens een gevoel onder wat gezien wil worden. Zou dat aan de hand kunnen zijn?

Ervaar je (onbewust) stress van je beginnende relatie?

Leg je jezelf druk op door al die zelfmanagement? Is er ruimte voor je gevoelens?

Je hebt sowieso veel op je bordje voor iemand met een bipolaire stoornis. Ik heb geen bipolaire stoornis, maar zou al deze dingen nooit kunnen. Missschien is het niet zo gek dat je ergens op vastloopt nu? Is het een signaal?

Hele goede vragen. Waar ik het antwoord niet op weet. Qua zelfmanagement en gevoelens: ik denk dat sterke gevoelens altijd wel een mate van angst oproepen en op mijn hoede zijn, observeren en dingen inzetten om stabiel te blijven. Ik weet niet zo goed of er ruimte is voor gevoelens. Blijdschap: ja. Maar het zou kunnen zijn dat ’negatieve’ gevoelens altijd spanning en angst oproepen, een extra laag hebben. Ik weet wel dat die bij het leven horen, maar ik verzet me er ook tegen?

Ik heb altijd veel op mijn bord. Kinderen 60%, eigen huis met onderhoud, vrijwilligerswerk, fulltime werk. Als ik stabiel ben gaat dat ok. Maar er is weinig ruimte om niet stabiel te zijn. Qua werk kan ik wel alles zelf indelen, maar het is een grenzeloze opdracht zonder sturing en die ik zelf vormgeef. Heel erg leuk, past bij me, maar potentieel gevaarlijk omdat ik mijn ’uppe’ perioden veel op me neem en aanpak maar in downe perioden teveel is. En ik ben altijd maar dan ook altijd gestresst, hoewel ik ook erg kan genieten van momenten en dan is de stress even weg.

Ik vind je vraag over welk gevoel gezien wil worden een goede. Ik weet het niet zo goed, behalve angst.

Wat heeft jou geholpen met de fuik?

Bergendalbaan dinsdag 9 juli 2024 om 16:06

Ik wil heel vaak vluchten van het leven. Hoe leuk het ook vaak is, is het me vaak allemaal veel en veel te veel. En voelt het leven als een lange eindeloze to do lijst waar ik met grote krachtinspanning alsmaar weer de schouders onder zet maar dat kost me veel energie en angst.

Anoniem_672891f52a6de dinsdag 9 juli 2024 om 16:48

Ik snap heel goed dat je onder deze omstandigheden bang bent om weer depressief te worden. Het voelt of je de grip (weer) kwijtraakt, en (daardoor) het allemaal geen zin meer heeft.

Geen "gouden tip" voor jou. Kan alleen zeggen dat mijn signaleringsplan wel wat houvast geeft. Je zegt "er is weinig ruimte om niet stabiel te zijn". Een logische gedachte, zeker als je een gezin hebt en een drukke baan. Maar je hebt nou eenmaal die pieken en dalen, en hoewel medicijnen, psychische hulp en regelmatig leven de hele hoge pieken en de hele diepe dalen kunnen voorkomen, het blijft uitkijken.

Wat mij geholpen heeft, is acceptatie. Ik ben bipolair, en zeg dat ook gewoon tegen mensen. Ik schaam me niet meer, ik leg de lat daar waar ik het nog aankan. Ik ben chronisch ziek, en dat voor mezelf toegeven, maakt dat ik mijn leven ernaar kan inrichten.

Wat niet betekent dat de ups en downs er nooit zijn. Ik gun jou de rust om je to do lijst drastisch in te korten. Durf daarbij hulp te vragen! Van je behandelaren, je gezin en vriendinnen. Helemaal top wordt het nooit, maar uiteindelijk kun je leren om niet meer te willen vluchten voor het leven.

bijtie dinsdag 9 juli 2024 om 17:23

Bergendalbaan schreef: ↑
09-07-2024 16:06
Ik wil heel vaak vluchten van het leven. Hoe leuk het ook vaak is, is het me vaak allemaal veel en veel te veel. En voelt het leven als een lange eindeloze to do lijst waar ik met grote krachtinspanning alsmaar weer de schouders onder zet maar dat kost me veel energie en angst.

Ik kan me niet eens voorstellen hoe dat voor jou moet zijn.

Misschien een klein beetje want ik heb ook veel aangeleerde zelfmanagement. Uitputting is een bijwerking daarvan, vooral op de lange termijn.

Maar ik heb weinig verantwoordelijkheden. En Ik heb een paar coaches die me helpen waar nodig.

Wat ze me leren met die fuik is om alle gevoelens toe te laten. Juist dat te doen wat ik eng vind. De wanhoop ruimte geven en me erin storten. Dan gaat uiteindelijk de druk er af, kom ik uit de impasse. Maar dan is het een feit dat ik bijvoorbeeld een week niet productief ben. Er komt wel altijd iets naar boven wat verwerkt moest worden.

Dus waar je ratio meer druk wil zetten om productief te worden, juist de stekker eruit trekken. Ik heb ADD trouwens, geen bipolaire stoornis, wel depressies gehad en daardoor angst om daar weer in te belanden.

Heb je ooit hulp of therapie gehad of nog steeds?

Desipardesi dinsdag 9 juli 2024 om 17:24

Bergendalbaan schreef: ↑
09-07-2024 16:06
Ik wil heel vaak vluchten van het leven. Hoe leuk het ook vaak is, is het me vaak allemaal veel en veel te veel. En voelt het leven als een lange eindeloze to do lijst waar ik met grote krachtinspanning alsmaar weer de schouders onder zet maar dat kost me veel energie en angst.

Heel herkenbaar dit. Ik heb ook veel last van vermijden, eigenlijk mijn hele (volwassen) leven al. Heb helaas geen tips voor je TO.

Bergendalbaan dinsdag 9 juli 2024 om 18:02

Magpie schreef: ↑
09-07-2024 16:48
Ik snap heel goed dat je onder deze omstandigheden bang bent om weer depressief te worden. Het voelt of je de grip (weer) kwijtraakt, en (daardoor) het allemaal geen zin meer heeft.

Geen "gouden tip" voor jou. Kan alleen zeggen dat mijn signaleringsplan wel wat houvast geeft. Je zegt "er is weinig ruimte om niet stabiel te zijn". Een logische gedachte, zeker als je een gezin hebt en een drukke baan. Maar je hebt nou eenmaal die pieken en dalen, en hoewel medicijnen, psychische hulp en regelmatig leven de hele hoge pieken en de hele diepe dalen kunnen voorkomen, het blijft uitkijken.

Wat mij geholpen heeft, is acceptatie. Ik ben bipolair, en zeg dat ook gewoon tegen mensen. Ik schaam me niet meer, ik leg de lat daar waar ik het nog aankan. Ik ben chronisch ziek, en dat voor mezelf toegeven, maakt dat ik mijn leven ernaar kan inrichten.

Wat niet betekent dat de ups en downs er nooit zijn. Ik gun jou de rust om je to do lijst drastisch in te korten. Durf daarbij hulp te vragen! Van je behandelaren, je gezin en vriendinnen. Helemaal top wordt het nooit, maar uiteindelijk kun je leren om niet meer te willen vluchten voor het leven.

Dankjewel voor het delen van je ervaringen. Ik ben zelf ook open over mijn bipolariteit, vrienden en ook baas en een aantal collega’s weten er van. Baas heb ik ook geinstrueerd dat als ik afwezig ben ik dan aan het vermijden ben en dat ik dan dus hulp nodig heb. En uitgelegd wat ik nodig heb als ik even vast zit. Dat werkt op zich goed, maar nu is hij op vakantie en bovendien werkt hij 70 uur per week normaal gesproken en moet ik echt actief zelf aan de bel trekken- moeilijk. Ik schaam me niet voor mijn bipolariteit, maar ik schaam me heel erg voor het vermijden en liegen.

Ik weet het niet zo goed allemaal. Omgaan met een bipolaire stoornis gaat in fasen, elke keer kom ik weer een stukje verder in acceptatie en strategier. Misschien is het tijd voor een nieuwe fase die nog meer gaat over aanpassen van mijn leven. Het stomme is- het leven gaat normaal gesproken goed. Maar als ik dit schrijf denk ik, wat is goed eigenlijk. Dat het me lukt om alle ballen in de lucht te houden? Dat ik het allemaal meestal net aankan? Is dat genoeg? Is dat goed? Het is niet zo dat ik ongelukkig ben ofzo. Ik creeer regelmatige leuke dingen voor mezelf en vooral voor mijn kinderen, omdat ii weet dat ik daar energie van krijg. Maar het leven voelt als hard werken om me staande te houden. En altijd stressvol. Maar misschien is dat zo voor iedereen? Ik vind dat ik alles best goed aankan. Behalve dan als ik weer in zo’n fase als nu zit… Maar ik weet ook dat het met elkaar samenhangt? Of haal ik die bipolaire stoornis erbij als excuus voor vermijding? Ik weet het allemaal niet zo goed.

Bergendalbaan dinsdag 9 juli 2024 om 18:12

bijtie schreef: ↑
09-07-2024 17:23
Ik kan me niet eens voorstellen hoe dat voor jou moet zijn.

Misschien een klein beetje want ik heb ook veel aangeleerde zelfmanagement. Uitputting is een bijwerking daarvan, vooral op de lange termijn.

Maar ik heb weinig verantwoordelijkheden. En Ik heb een paar coaches die me helpen waar nodig.

Wat ze me leren met die fuik is om alle gevoelens toe te laten. Juist dat te doen wat ik eng vind. De wanhoop ruimte geven en me erin storten. Dan gaat uiteindelijk de druk er af, kom ik uit de impasse. Maar dan is het een feit dat ik bijvoorbeeld een week niet productief ben. Er komt wel altijd iets naar boven wat verwerkt moest worden.

Dus waar je ratio meer druk wil zetten om productief te worden, juist de stekker eruit trekken. Ik heb ADD trouwens, geen bipolaire stoornis, wel depressies gehad en daardoor angst om daar weer in te belanden.

Heb je ooit hulp of therapie gehad of nog steeds?

Wat naar voor je dat je ook last hebt van depressies. Ik herken me in wat je schrijft.

Ik sla aan op ’de wanhoop de ruimte geven en me erin storten’. En zo de druk eraf halen. Dat herken ik wel wat. Misschien vergelijkbaar: ik heb wel eens het gevoel dat ik er voor kan kiezen om depressief te worden. Dan ben ik al een tijdje ’matig’ depressief. Tot ik het echt niet meer trek en dan laat ik gewoon alles los, geef me er aan over, meld me ziek, stort mezelf in het zwarte gat. En gek genoeg duurt dat hele diepe dan meestal maar een week of wat. Alsof ik de depressie nodig heb om de stekker er uit te kunnen/ mogen halen van mezelf. Tot die tijd ploeter ik door tot in het oneindige.

Ik heb medicinering (lamotrigine, werkt erg goed) en toegang tot een spver, die ik bel als ik even een steuntje in de rug nodig heb. Misschien 1 of 2 keer per jaar. Dat was de afgelopen jaren genoeg. Ik heb de diagnose sinds mijn 25e ongeveer, ben nu achter in de 40, maar nam de diagnose heel lang niet serieus. 6 jaar geleden kreeg ik eindelijk een medicijn dat werkt, en omdat dat binnen een paar dagen aansloeg en ik me voor het eerst in 15 jaar ’mezelf’ voelde ging opeens de knop om, ah, als dit medicijn voor bipolariteit is, dan heb ik dat dus blijkbaar echt en moet ik het serieus nemen. Dat in combinatie met dat ik steeds vaker depressief was. Ben nu ook alleenstaande moeder dus nog belangrijker om stabiel te zijn voor de kinderen.

Bergendalbaan dinsdag 9 juli 2024 om 18:13

Desipardesi schreef: ↑
09-07-2024 17:24
Heel herkenbaar dit. Ik heb ook veel last van vermijden, eigenlijk mijn hele (volwassen) leven al. Heb helaas geen tips voor je TO.

Sterkte ook voor jou Desipardesi

Anoniem_672891f52a6de dinsdag 9 juli 2024 om 18:13

De beperkingen waar je tegenaan loopt met een bipolaire stoornis kunnen ontzettend frustrerend zijn. Ik herken heel erg wat je schrijft. Dat je al blij moet zijn dat alles lukt wat je je voorgenomen had. Dat je plannen maakt, je leven leeft, en dat er dan weer zo'n fase van ontregeling komt, om wat voor reden dan ook. En daar ga je weer. Of je neergedrukt wordt, met de neus op de feiten gedrukt wordt; je moet een stap terug doen, anders gaat het weer mis. Zo frustrerend.
En ik herken ook de vermijding hoor. Het werkt alleen niet. Alleen een pas op de plaats werkt. Ik denk dat je diep in je hart ook weet dat het inderdaad samenhangt. En nee, het gevoel hard te moeten werken om je staande te kunnen houden, dat alles stressvol is, dat is zeker niet voor iedereen zo.

Top dat je er open over bent! En dat je baas begrip heeft.

Schaam je alsjeblieft niet. Praat erover met mensen, probeer uit de impasse te komen. Want je weet wat er gebeurt als je zo doorhobbelt (sorry, klinkt hard).

Bergendalbaan dinsdag 9 juli 2024 om 18:25

Dankjewel, Magpie. ’Daar ga ik weer’, dat gevoel inderdaad. En ik neem dit citaat van je mee ’je kunt leren om niet meer voor het leven te willen vluchten’.

bijtie dinsdag 9 juli 2024 om 18:35

Waarschijnlijk doe je het voor iemand met een bipolaire stoornis heel erg goed en heb je veel aangeleerde strategieën, dat kan bijna niet anders.

Ik doe het voor een ADD'er schijnbaar erg goed. Hoe verbaasd was ik, dat het advies van mijn ADD coach is om het aangeleerde wat mij succesvol maakt te laten varen. Ik stop met zelfmanagement en geef me over aan mijn buien. En desondanks functioneer ik nog steeds. Maar anders.

Dat gaat eigenlijk over hetzelfde: wat is "functioneren" eigenlijk? Is het erg als ik maar 1 week in de maand productief ben? Wat zijn mijn doelen, wat is een goed leven voor mij?

Bergendalbaan dinsdag 9 juli 2024 om 19:00

Ja, dat is een goede vraag @bijtje. Wat is een goed leven voor mij.

lila01 dinsdag 9 juli 2024 om 19:08

Helpt het om taakjes op te schrijven?
Zoals met het organiseren van dat congres:
Woensdag: locatie regelen
Donderdag: uitnodigingen versturen
Etc.
Geeft goed gevoel om elke dag iets af te strepen en er verder niet over na te denken.

Ik weet dat dit heel simpel klinkt, maar misschien helpen zulke kleine trucjes ern beetje om jezelf weer op gang te krijgen.

Anoniem_672891f52a6de dinsdag 9 juli 2024 om 19:09

Bergendalbaan schreef: ↑
09-07-2024 19:00
Ja, dat is een goede vraag @bijtje. Wat is een goed leven voor mij.

Alleen jij kunt dat invullen. Van buitenaf gezien doe je het heel erg goed. Alleenstaande ouder, je werkt, alles op orde. Dat je he svp'er maar 2x per jaar ziet, betekent dat je stabiel bent.

Maar is het leven omdat het zo hoort, of voelt het als overleven? Dat je twintig ballen in de lucht moet houden, en dat als er één valt, alles instort?

Wat zou je het liefste willen, als je het voor het zeggen had?

Bergendalbaan dinsdag 9 juli 2024 om 19:26

Magpie schreef: ↑
09-07-2024 19:09

Wat zou je het liefste willen, als je het voor het zeggen had?

Ik weet het niet. Meer ontspanning voelen in elk geval. Vaker dingen doen vanuit een verlangen en plezier in plaats van uit een ’ik weet dat dit goed voor me is en ik weet dat ik er best plezier in heb als ik het maar gewoon doe’. Minder hoge eisen aan mezelf stellen.

Ik heb een vriendin die de ene studie na de andere studie oppakt, gewoon omdat z daar zin in heeft. Geen nut. Gewoon zin in. Dat vind ik zo bijzonder, en ook zo anders dan ikzelf. Vanuit zin/ plezier dingen doen.

Ik plan mijn leven van minuut tot minuut, werk, dingen met kinderen/ vrienden/familie/ uitstapjes/ taakjes . Inmiddels plan ik ook ’crashavond alleen’ tijd in voor psychische gezondheid. Rust. En leuke dingen, ook als ik er misschien niet perse zin in heb weet ik dat ik er energie van krijg. En dat is belangrijk, ik vind het leven al zo zinloos en pittig, die gouden randjes zijn belangrijk voor me.

Als ik niet plan word ik heel onrustig en vliegt alles me aan, voel ik me slecht over mezelf, zie ik overal to do lijsten, controleverlies. Dus ik plan alles weg. Mijn kalender voor deze vakantie (ik werk deels en heb deels vrij als de kinderen bij mij zijn, 9 weken lang ivm superlange schoolvakantie in het land waar ik woon), staat elke dag in wat we voor leuke dingen gaan doen/ wie op bezoek komt/ welke taken op werk wanneer.

Meer ontspanning dus. Minder stress.

Bergendalbaan dinsdag 9 juli 2024 om 19:27

lila01 schreef: ↑
09-07-2024 19:08
Helpt het om taakjes op te schrijven?
Zoals met het organiseren van dat congres:
Woensdag: locatie regelen
Donderdag: uitnodigingen versturen
Etc.
Geeft goed gevoel om elke dag iets af te strepen en er verder niet over na te denken.

Ik weet dat dit heel simpel klinkt, maar misschien helpen zulke kleine trucjes ern beetje om jezelf weer op gang te krijgen.

Dankjewel voor je tip. Normaal helpt dat, maar helaas werkt die strategie nu op dit moment even niet meer…

Anoniem_672891f52a6de dinsdag 9 juli 2024 om 19:29

Is het goed als ik je even een pb stuur?

Bergendalbaan dinsdag 9 juli 2024 om 19:32

Magpie schreef: ↑
09-07-2024 19:29
Is het goed als ik je even een pb stuur?

Ja hoor! Ik heb volgens mij nog nooit een pb gehad dus weet niet of het werkt.

Anoniem_672891f52a6de dinsdag 9 juli 2024 om 19:34

Bergendalbaan schreef: ↑
09-07-2024 19:32
Ja hoor! Ik heb volgens mij nog nooit een pb gehad dus weet niet of het werkt.

Ik ook niet, dus we gaan het proberen.

FaceofOZ dinsdag 9 juli 2024 om 19:52

Wat heb je met (ex)behahandelaars en/of de huisarts afgesproken over hulp zoeken/vragen?

Bergendalbaan dinsdag 9 juli 2024 om 19:57

Als ik een gesprek wil stuur ik een bericht en dan plannen we een afspraak in. Helaas iw SPV er op vakantie nu:

Verder heb ik een signaleringsplan, daar gaat het veel over openheid en hulp vragen aan bepaalde vrienden om even samen met me te zitten om op gang te komen bijvoorbeeld.

Anne1235 dinsdag 9 juli 2024 om 19:57

Zijn het bepaalde taken die je laat liggen of is het meer een algemeen gevoel en een algemeen probleem? Zijn er dingen op jouw werk waar je wel goed in bent, die je leuk vindt en die je wel doet? Kan je het gesprek aan gaan met je manager of een andere collega over taken waar je heel veel.moeite mee hebt? Wellicht zijn er oplossingen, kan iemand je helpen of heeft iemand tips voor je?
Ik heb een tijd als manager gewerkt en had een aantal taken die ik niet deed, waar ik voor wegliep omdat ik ze stom, saai of spannend vond. Tijdens gesprekken kwamen de dingen die ik niet deed of heel lang liet liggen vaak wel ter sprake. Dat kon ook niet anders want sommige dingen vielen op bij andere afdelingen. Ik spaarde bijvoorbeeld bonnen op totdat de controller ging klagen, ik stuurde geen gespreksverslagen door naar HR en vulde de managementrapportage vrijwel nooit in. Tijdens gesprekken hierover zei ik altijd sorry, ik weet dat ik het moet doen maar ik vind het zo vreselijk, of het heeft zo niet mijn prioriteit, of ik kan echt geen gesprekken voeren volgens jullie format, of ik zie echt het nut niet van die managementrapportage etc. En dan kwamen we vaak wel tot oplossingen. Die bonnen wilde een collega wel iedere week verwerken, die gesprekken en verslagen kon ik op mijn eigen manier doen, sommige andere dingen moesten wel maar daarvoor had iemand nog wel tips etc.
Omdat ik altijd wel het gesprek aan ging en openlijk toegaf dat ik sommige dingen niet deed of niet goed deed en daarvoor ook altijd wel mijn excuses aanbood kon iedereen er altijd wel om lachen, hielpen ze me met liefde wat vaker herinneren en is het nooit echt een probleem geweest. Maar dit werkt natuurlijk alleen als je een begripvolle leidinggevende hebt en ook een hoop dingen wel goed doet. Al kan het bespreekbaar maken van dingen die je lastig vindt misschien sowieso wel helpen. Je voorkomt dan ook dat de angst groter wordt.

Angst en vermijding

Actieve topics