Angst en vermijding

Ben enorm aan het vermijden. Dingen qua werk die echt urgent zijn maar het lukt me gewoon niet om me er aan te zetten. Dat versterkt de angst (want het gaat niet meer goed komen met deze taak) en dat levert nog meer vermijding op. Vandaag met smoes naar huis gegaan. Gisteren 8 uur zonder iets te doen op mijn werk gezeten. Dit speelt al een aantal weken, gebrek aan structuur in de zomer en collega’s op vakantie draagt daar wel aan bij. Vriendin om hulp gevraagd om op gang te komen, die belde net terug maar ik vermijd om op te nemen omdat ik dan iets moet. Het is de angst, de onrust, paniek die ik vermijd. En dat is natuurlijk een enorm contraproduktieve strategie… Ik ben bipolair en bekend met depressies, maar behoorlijk stabiel, al jaren. Ik heb allerlei strategien voor zelfmanagement om diepe dalen en te hoge pieken te voorkomen, maar nu lukt het even helemaal niet meer. Ik schrijf nu dit topic omdat dat me in het verleden wel eens geholpen heeft om weer ergens een stap te kunnen zetten. Ik wil gewoon verdwijnen, op het uitknop drukken, me verstoppen, niet meer voelen, mezelf weg maken. Ik vind het leven gewoon zwaar. Ookal gaat alles objectief gezien goed. Ik heb lieve kinderen, een fijn huis, vrienden, familie, leuke baan met prima inkomen, leuke beginnende relatie. Ik heb financien op orde. Ik word gewaardeerd op werk, zit op mijn plek. Ik doe leuke dingen, zelf en met de kinderen. Maar ik vind het leven moeilijk en had eigenlijk liever niet geleefd. Maar ja. Dat doe ik nou eenmaal.

Heeft iemand misschien wat bemoedigende woorden voor me?

@anne wat een mooie voorbeelden!

Tot op zekere hoogte doe ik dit al. Ik wordt zeer gewaardeerd op het werk en volgens mijn leidinggevende krijgt hij van meerdere mensen in de organisatie te horen dat ik ’de beste rekrytering ben die hij de afgelopen 20 jaar heeft gedaan’. Dus er gaat veel goed. Ik werk hier nu 1,5 jaar. Ik weet van mezelf dat ik altijd in de eerste 1,5 jaar op mijn best ben, dat zijn de wittebroodstijdem. Ik pak dingen op, zie dingen, ben erg produktief. Dus dat wordt gezien. Maar na een tijdje houd ik dat tempo niet meer vol. En in mijn, erg zelfstandige en ’intrapreneur’ rol ben ik erg alleen en zijn er veel dingen die anderen niet echt over kunnen nemen. Omdat ze simpelweg de connecties en/ of kennis niet hebben.

Ik heb zoals jij een grote weerstand tegen administratie. Heb in priveleven wel eens maandenlang de post niet opengemaakt. Dit was op het werk een tijdje geleden ook een probleem omdat er een aantal fakturen die ik moest goedkeuren te laat betaald werden omdat ik het niet voor elkaar kreeg het systeem daarvoor te openen (vermijding). Uiteindelijk stuurde de controller een bericht naar mijn leidinggevende, die belde, ik vertelde dat ik vastliep en toen hebben we in tien minuten samen een start gemaakt en daarna kon ik het weer zelf. Heel makkelijk, geen gedoe, gewoon concrete hulp, precies wat ik nodig had.

De taken waar het nu op hangt kan niemand overnemen. Wat wel kan, en wat ik heb geprobeerd qua hulp inroepen, is dat iemand naast me gaat zitten terwijl ik teksten schrijf. Om me zo te dwingen aan de gang te gaan en blijven en niet te vluchten. Maar iedereen heeft het zo druk en mensen snappen niet zo goed hoe het voor me werkt, dat dat is wat ik nodig heb om er doorheen te komen. Ik geef aan dat ik vastloop en dat ik stress heb hierover. Men biedt aan om feedback te geven, maar alsnog moet ik produceren en dat lukt niet. Dus ik moet het echt uitspellen wat ik precies nodig heb. En daar schaam ik me in deze nieuwe organisatie nog voor, als een klein kind bij de hand gehouden moeten worden. Dus probeer ik het de volgende dag weer zelf. Of sta ik om 3 uur s morgens op. Om weer te mislukken en dan te faken dat ik ziek ben ik tc etc etc.

Magpie schreef: ↑

09-07-2024 20:05

PB verstuurd!

PB terug! Dankjewel.

Ik vind het lastig om in te schatten hoeveel ’lijden’ (beetje zwaar woord, maar weet even niets anders) bij het leven hoort en ik gewoon moet verdragen en navigeren. En wanneer het lijden te groot is en er weer meer moet gebeuren. Waar het een soort kinderachtig verzet is tegen alles dat moet en moeilijk of stom is, en waar een schoo onder mijn kont helpt. En wanneer juist lief zijn voor mezelf en naar mijn gevoelens luisteren en pas op de plaats doen belangrijk is. Dat is een continue zoekproces. Waarin ik inmiddels heb geleerd dat ik veel vaker moet verschuiven van ’schop’ naar lief.

Mooi, @bijtie. Dat klinkt echt heel fijn!

Waitingforthenight schreef: ↑

09-07-2024 21:27

Ik vind dit soort dingen ook moeilijk, ben een uitsteller. Deels volgens mij ook omdat ik op die manier stukje rust voor mezelf regel, door dat uitstellen. Het is alleen geen échte rust, want ik heb dan de druk van wat er allemaal nog moet constant in mijn hoofd. Echte rust heb je alleen als je iets afgerond hebt, maar dat is mijn ervaring. Ik heb deadlines die ik niet oneindig uit kan stellen, dus op een gegeven moment moét het. Dan helpt het me om niet te veel te denken aan de berg werk die er ligt, maar 1 ding op te pakken en hier 20min of 30min mee bezig te zijn. Telefoon wegleggen, niets wat me af kan leiden. Dan merk ik dat ik in die tijd best ver gekomen ben en kan ik weer een beetje in de werkflow komen.
Verwachten dat je het allemaal gaat doen is teveel, dat is niet behapbaar, dat is verlammend. Misschien dat je door 1 ding op te pakken weer een beetje uit de passiviteit kunt komen?

Ja herkenbaar. Zo doe ik het ook altijd. Maar nu is de angst zo groot dat zelfs een kleine deeltaak oppakken met doelstelling om er 20 minuten aan te werken al te groot. Maar ga morgen weer proberen. En zo nodig collega vragen om digitaal buddy te zijn.

Dank allemaal voor de vele helpende reacties!

Update: heb vanochtend een vriendin gebeld en zit nu bij haar thuis met stress in de buik te werken. Heb vervangende baas gebeld (echte baas is op vakantie) en verteld hoe de vlag erbjj staat en dat ik aan het vermijden ben. Hij zegt: ’we helpen elkaar, het komt goed’. Ik heb hem gezegd dat ik morgen om 8 uur weer contact wil. Ik ga morgen ook bij mijn vriendin werken. Het gaat langzaam, maar ik ben in elk geval iets aan het doen en heb de boel weer opengegooid met grote tegenzin. Langere termijn: andere vriendin, ervaren in schematherapie, heeft gevraagd of ik samen met haar werkboek voor schematherapie wil doen de komende maanden (die vorm van therapie wordt in het land waar ik woon niet aangeboden en CGT heb ik geen baat meer bij). Heb vriendin beloofd om volgende keer wat eerder aan de bel te trekken, voor haar is het geen belasting.

Nu stapje voor stapje. Pffft.

Het is wel bizar hoe sterk die vermijding is. Mijn vriendin is nu even in een ander deel van het huis bezig en ik moet echt alle zeilen bijzetten om niet snel mijn boeltje te pakken nu ze me niet ziet, de auto in te stappen, naar huis te rijden, telefoon uitzetten en me onder mijn bed te verstoppen. Maar ja- dat helpt niet he.

@bijtje dankjewel.
Ja, ik moet even nadenken over schematherapie. Op zich een werkboek doorwerken en reflekteren is wel ok denk ik. Maar zou natuurlijk beter zijn met ’echte’ groepstherapie.

Achterliggende angst heeft volgens mij iets te maken met angst om het leven niet aan te kunnen.

Ik word echt knettergek. Ik heb nog nooit eerder meegemaakt dat het zo belachelijk moeilijk was om, met hulptroepen, toch iets te doen. Ik zit hier te schudden en beven en zenuwtrekken als een idioot. Meestal kom ik als ik eindelijk mijn hulpvraag weer heb gesteld, met vrienden wel weer langzaam aan de gang. Even een uurtje samen en dan gaat t wel een beetje verder om zelf iets te doen. Maar nu, ik ben net een klein kind, zodra mijn vriendin haar ogen even van me afhoudt dan stop ik overal akuut mee. Zoveel spanning.