Angst neemt mijn leven over.

Hallo allemaal,

Normaal lees ik weleens topics maar vandaag wil ik mijn verhaal delen.

Ik weet niet wat mij bezielt. Ik weet niet wat ik heb maar ik wordt er helemaal gek van. En niet gek in van "even gek" en daarna is het over en normaal maar 24/7 draaien mijn hersens overuren dmv piekeren, stressen en noem het maar op.

Het is allemaal in de zwangerschap begonnen (eerste, ben mama van 1 kindje) ik weet niet WAT of HOE het begonnen is maar na de eerste trimester begon ik dingen waar te nemen en te denken dacht het echt zo is. Alles waar ik aan dacht daar geloofde ik in. Wat bedoel je zullen jullie wel denken. Ik zal een voorbeeld geven. Zo denk ik te geloven in dingen die onmogelijk gebeurd kunnen zijn. Als iemand al een grap maakt denk ik er echt in te geloven en ga ik beginnen met piekeren. Ik weet de juiste benaming ervoor niet maar wat het ook is of hoe het heet.. het is van kwaad naar erger geworden..

Ik heb hier nooit maar dan ook nooit last van gehad! Was altijd de leuke, spontane collega, vriendin, vrouw, dochter en nu herken ik mijzelf daar niet meer in terug..

Na de zwangerschap is het nog erger geworden. Angst dat ik doodging, angst dat mijn kleine iets kan overkomen, angst dat mijn man weg zou gaan, angst dat ik mijn baan kwijt zou raken, angst dat ik ernstig ziek zal zijn. Angst en nog eens angst. Men verweet het maar een postnatale depressie. Meestal lopen die dingen met een psycholoog "goed" af maar het zit er nu al jaren bij mij.. het loopt niet goed af want onderhand weet ik gewoon niet meer wat ik moet doen. Tussentijd van mijn bevallen tot heden kreeg ik altijd wel te maken met bepaalde kwalen.. logisch want stress slaat uit op je gezondheid en daar had ik regelmatig last van. Was er iets lichamelijks anders aan de hand en was het ok en opgelost dan kwam de andere probleem al kijken. Niks was goed. Er moest iets zijn waar ik weer over moest piekeren en nadenken.

Slapeloze nachten en de relatie tussen mij en man verslechterd met de dag. Ik kon zo leuk met hem praten. Het was zoveel leuker en prettiger samen,.. alleen mijn man en ik. Als ik nu met hem praat lijkt hij het zat te zijn. Als ik ziek in bed lig lijkt hij het zat te zijn. Alles is hij zat en is er doodmoe van geworden van die zieke gekke piekerende vrouw.

Mijn zwangerschap en kraamtijd waren een drama of zeg maar gerust een hel. Dus ik peins er niet over om weer zwanger te worden. Ik ben bang voor een tweede drama. Al voel ik me licht misselijk ik test meteen of het geen zwangerschap is. Ja, ik ben aan de pil en netjes alles op tijd en schema. Maar je weet maar nooit.

Psycholoog heb ik. Die zegt dat ik een posttraumatische stressstoornis heb. Ik voel me eerder een controle freak in de extreemste vorm. Er lijkt geen schot in de roos te zitten bij de psycholoog en soms denk als dit al niet helpt wat moet er dan gebeuren wil ik weer de oude zijn.

Ik trek het niet meer en dat heeft effect op mijn omgeving. Ik ga met loodzware benen naar me werk. Thuis doe ik alles automatisch. En ik probeer enigzins door mijn masker een glimlach op te zetten als men tegen me praat.

Soms denk ik moet zo iemand als ik gewoon niet opgesloten worden. En denk ik dit is niet eerlijk tegenover mijn man en wil ik zeggen ga maar zoek een ander leuke vrouw uit dit verdien jij niet. Wil ik mij terug trekken omdat ik gewoon op ben en ontzettend moe. Mijn hele leven draait om angst en is in de ban van angst.

Lang verhaal. Sorry.