Psyche
alle pijlers
Angst om je ouder(s) te verliezen
zaterdag 5 april 2008 om 20:10
Ik twijfelde even om een topic te openen. Heb het er volgens mij wel eens eerder hier op het forum over gehad. Maar het zit me zo hoog dat ik het graag weer even kwijt wil en mss herkent iemand het?
Toen ik 17 was is mijn vader overleden. Hij was al heel lang ziek, dat was geen leuke periode, ik heb hier echt heel, heel, heel erg veel verdriet van gehad. Ik ben enig kind van oudere ouders en ben al jaren verschrikkelijk bang om mijn moeder te verliezen.
Mijn moeder is dik in de 70 en ik ben zelf begin 30. De tijd die we nog samen zullen hebben is, realistisch gezien, niet heel lang meer. En ookal mankeert ze niets noemenswaardigs(hoewel ze wel steeds meer kwalen krijgt) ben ik zo bang haar kwijt te raken. Ik kan eigenlijk wel zeggen dat deze angst mijn leven beheerst. Therapie heeft niet echt geholpen en ook medicijnen tegen angsten niet.
Natuurlijk zegt iedereen dat ik moet genieten zolang ze er nog is en dat ze wel 100 kan worden. Maar waarom kan ik het dan niet? Ik ben zo bang. Bang om alleen achter te blijven (ik heb geen relatie en ook geen familie), bang voor een ziekbed. Ik heb zelfs momenten dat ik hier volledig van in paniek ben.
Is dit voor iemand herkenbaar en zo ja hoe ga jij er mee om?
Toen ik 17 was is mijn vader overleden. Hij was al heel lang ziek, dat was geen leuke periode, ik heb hier echt heel, heel, heel erg veel verdriet van gehad. Ik ben enig kind van oudere ouders en ben al jaren verschrikkelijk bang om mijn moeder te verliezen.
Mijn moeder is dik in de 70 en ik ben zelf begin 30. De tijd die we nog samen zullen hebben is, realistisch gezien, niet heel lang meer. En ookal mankeert ze niets noemenswaardigs(hoewel ze wel steeds meer kwalen krijgt) ben ik zo bang haar kwijt te raken. Ik kan eigenlijk wel zeggen dat deze angst mijn leven beheerst. Therapie heeft niet echt geholpen en ook medicijnen tegen angsten niet.
Natuurlijk zegt iedereen dat ik moet genieten zolang ze er nog is en dat ze wel 100 kan worden. Maar waarom kan ik het dan niet? Ik ben zo bang. Bang om alleen achter te blijven (ik heb geen relatie en ook geen familie), bang voor een ziekbed. Ik heb zelfs momenten dat ik hier volledig van in paniek ben.
Is dit voor iemand herkenbaar en zo ja hoe ga jij er mee om?
zaterdag 5 april 2008 om 20:27
Hoi Rascalles,
Ik kan me voorstellen dat je gedachten wel eens afdwalen naar dat er een moment komt dat je dr alleen voor komt te staan. In principe is dat ook heel realistisch. Heb je helemaal geen familie?
Mijn vader is ook overleden en ik ben me daardoor nog bewuster geworden dat het leven kwetsbaar is en dat je maar beter kunt genieten van wat er op dat moment te genieten valt. Dus dingen niet uitstellen maar doen.
Heb je naast je moeder wel een partner? En vrienden? Of ben je bang een een soort van isolement te komen?
Ik kan me voorstellen dat je gedachten wel eens afdwalen naar dat er een moment komt dat je dr alleen voor komt te staan. In principe is dat ook heel realistisch. Heb je helemaal geen familie?
Mijn vader is ook overleden en ik ben me daardoor nog bewuster geworden dat het leven kwetsbaar is en dat je maar beter kunt genieten van wat er op dat moment te genieten valt. Dus dingen niet uitstellen maar doen.
Heb je naast je moeder wel een partner? En vrienden? Of ben je bang een een soort van isolement te komen?
zaterdag 5 april 2008 om 20:38
Hoi,
Ik heb geen partner of verdere familie. Wel vrienden. Voor een isolement ben ik volgens mij niet bang. Ik ben vooral bang haar kwijt te raken. Ik bel haar bijvoorbeeld dagelijks wel 5 a 6 keer (we wonen niet bij elkaar in de buurt) om te checken of alles nog goed gaat. Zelfs op vakantie, waar ik ook ben. Krijg ik haar niet te pakken dan ben ik volledig in paniek. Ik kan zoiezo al in paniek raken bij de gedachte dat ze doodgaat. Dit heb ik al sinds de dag dat mijn vader stierf, al ongeveer 16 jaar. Het put me echt uit, ik heb eigenlijk nooit rust.
Ik heb geen partner of verdere familie. Wel vrienden. Voor een isolement ben ik volgens mij niet bang. Ik ben vooral bang haar kwijt te raken. Ik bel haar bijvoorbeeld dagelijks wel 5 a 6 keer (we wonen niet bij elkaar in de buurt) om te checken of alles nog goed gaat. Zelfs op vakantie, waar ik ook ben. Krijg ik haar niet te pakken dan ben ik volledig in paniek. Ik kan zoiezo al in paniek raken bij de gedachte dat ze doodgaat. Dit heb ik al sinds de dag dat mijn vader stierf, al ongeveer 16 jaar. Het put me echt uit, ik heb eigenlijk nooit rust.
zaterdag 5 april 2008 om 20:56
Het houdt je heel erg in de greep. Dat zal terug te voeren zijn naar t moment dat je vader plots is overleden. Nou is een overlijden van een naaste natuurlijk altijd moeilijk maar zeker als puber.
Je beschrijft dat je hulp hebt gehad(en medicijnen) bij het overlijden van je vader wat je enorm heeft aangegrepen. Misschien wat het moment waarop je hulp kreeg niet passend bij de verwerking waar je in zat? Of de hulp niet passend bij jouw persoontje?
Je word eigenlijk geleefd door doemgedachtes terwijl er geen directe aanleiding is dat er iets ergs met je moeder gebeurd.
Heb je t met je moeder wel eens over je bezorgdheid om haar?
Je beschrijft dat je hulp hebt gehad(en medicijnen) bij het overlijden van je vader wat je enorm heeft aangegrepen. Misschien wat het moment waarop je hulp kreeg niet passend bij de verwerking waar je in zat? Of de hulp niet passend bij jouw persoontje?
Je word eigenlijk geleefd door doemgedachtes terwijl er geen directe aanleiding is dat er iets ergs met je moeder gebeurd.
Heb je t met je moeder wel eens over je bezorgdheid om haar?
zaterdag 5 april 2008 om 21:09
Ja, ik heb het er met mijn moeder wel eens over. Zij wordt daar verdrietig van, ziet natuulijk ook gewoon liever een gelukkige blije dochter. En er zijn geen directe aanleidingen hoewel ik haar leeftijd (77) toch wel een soort van aanleiding vind.
Dat wat je zegt over niet de juiste therapie, daar heb je volgens mij wel een goed punt. Maar hoe/waar vind je een goede therapeut? Ik heb de afgelopen jaren meerdere therapeuten gehad en nog steeds heb ik dit probleem.
Dat wat je zegt over niet de juiste therapie, daar heb je volgens mij wel een goed punt. Maar hoe/waar vind je een goede therapeut? Ik heb de afgelopen jaren meerdere therapeuten gehad en nog steeds heb ik dit probleem.
zaterdag 5 april 2008 om 21:10
Ik denk dat je het hebt overgehouden aan het overlijden van je vader. Het is niet niks als dat gebeurt als je 17 bent! Ik was ook begin 20, dus kan me voorstellen dat je dat heel rot vindt!
Angst, in welke vorm vorm dan ook, kan een vorm aannemen die je leven onevenredig veel beheerst. Natuurlijk is het een reële angst dat er straks niemand meer is van wie jij het kind bent. Met wie je een bloedband hebt. Dat je er wat dat betreft alleen voor komt te staan. Ook dat is niet niks, hoe oud je ook bent.......
Maar het is denk ik wel belangrijk dat je het een plaats leert geven en met je angsten om leert gaan zodat ze je niet meer zo beheersen. Voor elke vorm van angst geldt namelijk dat je moet zien er (weer) controle over te krijgen en de angst niet over jou. Het kan ook zijn dat je nog een stukje van de dood van je vader moet verwerken maar dat iets in jezelf je daarin (onbewust) tegenhoudt. Of dat zo is, kan ik niet beoordelen maar een goede therapeut wel. Die kan je ook de tools bieden beter met je angst om te gaan. Je zegt dat eerdere therapie niet geholpen heeft, maar misschien had je toen gewoon pech en moet je op zoek naar een therapie die wel werkt. Het klinkt namelijk wel als iets dat met de juiste therapie onder controle kan komen!
Succes!
BW.
Angst, in welke vorm vorm dan ook, kan een vorm aannemen die je leven onevenredig veel beheerst. Natuurlijk is het een reële angst dat er straks niemand meer is van wie jij het kind bent. Met wie je een bloedband hebt. Dat je er wat dat betreft alleen voor komt te staan. Ook dat is niet niks, hoe oud je ook bent.......
Maar het is denk ik wel belangrijk dat je het een plaats leert geven en met je angsten om leert gaan zodat ze je niet meer zo beheersen. Voor elke vorm van angst geldt namelijk dat je moet zien er (weer) controle over te krijgen en de angst niet over jou. Het kan ook zijn dat je nog een stukje van de dood van je vader moet verwerken maar dat iets in jezelf je daarin (onbewust) tegenhoudt. Of dat zo is, kan ik niet beoordelen maar een goede therapeut wel. Die kan je ook de tools bieden beter met je angst om te gaan. Je zegt dat eerdere therapie niet geholpen heeft, maar misschien had je toen gewoon pech en moet je op zoek naar een therapie die wel werkt. Het klinkt namelijk wel als iets dat met de juiste therapie onder controle kan komen!
Succes!
BW.
zaterdag 5 april 2008 om 21:15
hoi hoi,
Denk dat het veel belangrijker voor je is om je niet zo zeer te focussen op de tijd die je nog hebt maar om naar een niveau van acceptatie te werken dat mensen en dus ouders niet het eeuwige leven hebben.
De dood is onvermijdelijk en zal komen.
Dat is je allergrootste angst en het gegeven in je angst is ook reëel dus ga dáár iets mee doen.
Gegeven: mijn moeder komt ooit te overlijden, hoe ga ik daarmee dealen. Wat kan mij helpen op dát moment, wat vindt zij belangrijk na haar dood en hoe kan ik dan haar leven eren.
Vind het idee van mortaliteit van mijn eigen ouders ook gruwelijk maar je kunt er niet omheen. Die dag is er ooit en dat wordt heel verdrietig. Zo kent iedereen vroeg of laat dat verdriet en zoekt dan steun in verschillende dingen.
Denk dat het veel belangrijker voor je is om je niet zo zeer te focussen op de tijd die je nog hebt maar om naar een niveau van acceptatie te werken dat mensen en dus ouders niet het eeuwige leven hebben.
De dood is onvermijdelijk en zal komen.
Dat is je allergrootste angst en het gegeven in je angst is ook reëel dus ga dáár iets mee doen.
Gegeven: mijn moeder komt ooit te overlijden, hoe ga ik daarmee dealen. Wat kan mij helpen op dát moment, wat vindt zij belangrijk na haar dood en hoe kan ik dan haar leven eren.
Vind het idee van mortaliteit van mijn eigen ouders ook gruwelijk maar je kunt er niet omheen. Die dag is er ooit en dat wordt heel verdrietig. Zo kent iedereen vroeg of laat dat verdriet en zoekt dan steun in verschillende dingen.
zaterdag 5 april 2008 om 21:16
En onder goede therapie (ik lees nu pas dat je daar al naar zocht) versta ik een cognitieve therapie die je helpt je gedachten (die vooraf gaan aan het gevoel van angst) anders te maken en het verleden te accepteren -zonodig eerst opnieuw te plaatsen- zonder dat je daarbij het gevoel hebt dat je daarmee jezelf of je vader verloochent en de angst dat het je moeder net zo zal vergaan in een reëel perspectief gaat zien. Want inderdaad, wie weet wordt zij wel 100!
Sterkte!
BW.
Sterkte!
BW.
zaterdag 5 april 2008 om 23:57
Ik heb ook wel eens van die vlagen...mijn moeder woont vlakbij en ik heb ook een hechte band met haar. We zien elkaar elke dag even en bellen veel. Om iets op tv of wat voor wissewasje, noem maar op. Eens houdt dat op en daar kan ik nu al om rouwen, zeg maar. Maar ik wil dit niet toelaten! Meestal denk ik er aan op momenten zoals in bed of als ze een dag weg is. Dan denk ik wel; hoe zal ik reageren, wat moet ik dan doen, hoe zal het gaan..pffff, van die heftige dingen. Maar het kan nog lang duren, ze is bijna 70 en kipgezond..je weet het niet. Het is je angst die het overneemt. Ik ben ook superbang om m'n kinderen, dat daar wat mee gebeurt....Maar heeft elke moeder die angsten niet? Je ziet tegenwoordig ook zo veel op tv. Al die programma's over dood en verwerking en soms zo heel persoonlijk...Dat betrek je dan op jezelf.
Ga nog heel veel leuke dingen met je moeder doen. Nu kan het inderdaad nog en later kijk je daar dan fijn op terug. En maak jezelf niet gek. Spreek jezelf toe en relativeer...Je kan moeilijk nu al om haar rouwen terwijl dat mensje nog springlevend rondloopt.
Ga nog heel veel leuke dingen met je moeder doen. Nu kan het inderdaad nog en later kijk je daar dan fijn op terug. En maak jezelf niet gek. Spreek jezelf toe en relativeer...Je kan moeilijk nu al om haar rouwen terwijl dat mensje nog springlevend rondloopt.
zondag 6 april 2008 om 08:32
Misschien helpt het als je de dingen omdraait. Je moeder verliezen is voor een dochter echt een heel verdrietige gebeurtenis, maar aan de andere kant tegelijkertijd ook een heel natuurlijke. Jij hoort je moeder te overleven. Stel je nu voor dat jij eerder dood gaat dan zij, dat zou voor haar toch afschuwelijk zijn. Het hoort bij het leven dat je op een droevige dag je moeder wegbrengt, en aan de andere kant maar goed ook.
Weet je moeder dat je met deze problemen loopt? Dat lijkt me voor haar heel moeilijk. Geniet van nu!!
Weet je moeder dat je met deze problemen loopt? Dat lijkt me voor haar heel moeilijk. Geniet van nu!!
zondag 6 april 2008 om 14:07
Ik heb ook extreme angsten om mijn ouders te verliezen. Bij mij echter is dit (angst) een verschijnsel wat hoort bij mijn depressie. Door mijn ziek zijn ben ik heel erg bang voor bepaalde dingen geworden waar ik eerder helemaal geen last van had. Autorijden is ook zoiets. Maar das weer een ander verhaal. Ik heb eerder van jou gelezen dat je ook verschillende ad's en psychs af ben gegaan, en zoals je hier ook weer schrijft; je hebt nog niet het idee dat je therapie voldoende geholpen heeft. Hoe je een goede therapeut vind weet ik ook niet, maar ik zou zeker blijven zoeken. Het is heel vervelend om met angst te leven. Succes! 
zondag 6 april 2008 om 18:14
Hoi Rascal,
Ik ben daar ook altijd verschrikkelijk bang voor geweest, als ik eraan dacht, werd alle lucht uit mijn lichaam geperst; kon er nachten van wakker liggen.
Op een dag gebeurt het dan toch, en weet je... Ik ben blijven ademen. Niet omdat ik dat wilde, maar omdat het zo gíng (en omdat ik natuurlijk ook nog voor een ander moest ademen).
Ik adem nog steeds, omdat dat nog steeds zo gáát, maar het blijft verschrikkelijk naar en een afschuwelijke gedachte; ook al is de angst weer heel anders dan de werkelijkheid. Het is raar, om geen ouders te hebben; alsof het stopt bij jóu...
Ik ben daar ook altijd verschrikkelijk bang voor geweest, als ik eraan dacht, werd alle lucht uit mijn lichaam geperst; kon er nachten van wakker liggen.
Op een dag gebeurt het dan toch, en weet je... Ik ben blijven ademen. Niet omdat ik dat wilde, maar omdat het zo gíng (en omdat ik natuurlijk ook nog voor een ander moest ademen).
Ik adem nog steeds, omdat dat nog steeds zo gáát, maar het blijft verschrikkelijk naar en een afschuwelijke gedachte; ook al is de angst weer heel anders dan de werkelijkheid. Het is raar, om geen ouders te hebben; alsof het stopt bij jóu...
maandag 7 april 2008 om 09:49
maandag 7 april 2008 om 20:26
Hallo Rascalles,
wat moeilijk zeg dat je zo in angst moet leven.
Ik heb zelf ook mijn vader verloren en ben ook bang dat mijn moeder wat zal overkomen. Maar ik word gesterkt door het feit dat ik een goede band heb met mijn zussen en door de gedachte dat er ook wat is na de dood. Ik vind het fijn en ook gemakkelijker om het idee te hebben dat we allemaal ooit weer samen zullen zijn, net zoals vroeger.
Bedenk je dat ook jouw leven ooit een keer eindigt, en hopelijk duurt het nog lang voor die dag komt, probeer te genieten. Wie weet steek jijzelf morgen de straat over en overkomt je wat.. Wie weet word je 90...Je zult het toch nooit vantevoren weten. Bang zijn hoeft niet: geloof dat altijd alles goed komt.
Van mijn vaders sterfbed heb ik ook veel geleerd: hij had zo'n spijt dat hij niet eerder onbezorgd heeft genoten. Natuurlijk kun je niet alle dingen aan de kant schuiven en ineens de volle 100% gelukkig zijn en jouw angst laten verdwijnen...maar geniet van het moment. Maak mooie herinneringen met je moeder...die nemen ze je sowieso nooit af
Sterkte
wat moeilijk zeg dat je zo in angst moet leven.
Ik heb zelf ook mijn vader verloren en ben ook bang dat mijn moeder wat zal overkomen. Maar ik word gesterkt door het feit dat ik een goede band heb met mijn zussen en door de gedachte dat er ook wat is na de dood. Ik vind het fijn en ook gemakkelijker om het idee te hebben dat we allemaal ooit weer samen zullen zijn, net zoals vroeger.
Bedenk je dat ook jouw leven ooit een keer eindigt, en hopelijk duurt het nog lang voor die dag komt, probeer te genieten. Wie weet steek jijzelf morgen de straat over en overkomt je wat.. Wie weet word je 90...Je zult het toch nooit vantevoren weten. Bang zijn hoeft niet: geloof dat altijd alles goed komt.
Van mijn vaders sterfbed heb ik ook veel geleerd: hij had zo'n spijt dat hij niet eerder onbezorgd heeft genoten. Natuurlijk kun je niet alle dingen aan de kant schuiven en ineens de volle 100% gelukkig zijn en jouw angst laten verdwijnen...maar geniet van het moment. Maak mooie herinneringen met je moeder...die nemen ze je sowieso nooit af
Sterkte
dinsdag 8 april 2008 om 01:35
Doe iets geks. Ga naar een speelgoedwinkel en koop een stel dobbelstenen. Behoorlijk veel. Leg ergens één dobbelsteen neer.
Elke dag dat je je moeder nog hebt stapel je er één dobbelsteen bovenop. De d van dobbelsteen is dan de d van dankbaarheid voor die dag.
Kijk hoe hoog je de toren van dankbaarheid kunt maken! En dat je nog maar veel torens mag zien omvallen, om weer nieuwe te kunnen beginnen.
Elke dag dat je je moeder nog hebt stapel je er één dobbelsteen bovenop. De d van dobbelsteen is dan de d van dankbaarheid voor die dag.
Kijk hoe hoog je de toren van dankbaarheid kunt maken! En dat je nog maar veel torens mag zien omvallen, om weer nieuwe te kunnen beginnen.
donderdag 10 april 2008 om 18:37
(helaas) erg herkenbaar die angst,ik heb t dus ook!
en dan vooral de angst om mijn moeder te verliezen.ik heb echt geen idee hoe het komt,ik ben zelf rond de 30 en mijn moeder 55,ze is helemaal niet ziek ofzo maar toch is er heel vaak die vreselijke allesbeklemmende angst.inderdaad net of je geen lucht meer krijgt en dan kan ik ook echt zo in janken uitbarsten. en ook van die doemgedachtes zoals als we een leuke dag hebben gehad en ik dan ga zitten denken van jeetje dit zou zo maar de laatste x geweest kunnen zijn...
en als ik met r bel moet dat van mij ook altijd leuk eindigen (nooit in irritatie ofzo) want je weet maar nooit,ik kan dan ook echt zooooo in paniek raken van die gedachte.
ik heb ook echt geen idee dat als het ooit gebeurd hoe ik dat moet overleven,denk echt niet dat ik dat kan en eigenlijk wil ik dat niet eens.
heel raar en vervelend probeer t natuurlijk vaak weg te drukken dat gevoel want t slaat gewoon nergens op,maar toch..
en dan vooral de angst om mijn moeder te verliezen.ik heb echt geen idee hoe het komt,ik ben zelf rond de 30 en mijn moeder 55,ze is helemaal niet ziek ofzo maar toch is er heel vaak die vreselijke allesbeklemmende angst.inderdaad net of je geen lucht meer krijgt en dan kan ik ook echt zo in janken uitbarsten. en ook van die doemgedachtes zoals als we een leuke dag hebben gehad en ik dan ga zitten denken van jeetje dit zou zo maar de laatste x geweest kunnen zijn...
en als ik met r bel moet dat van mij ook altijd leuk eindigen (nooit in irritatie ofzo) want je weet maar nooit,ik kan dan ook echt zooooo in paniek raken van die gedachte.
ik heb ook echt geen idee dat als het ooit gebeurd hoe ik dat moet overleven,denk echt niet dat ik dat kan en eigenlijk wil ik dat niet eens.
heel raar en vervelend probeer t natuurlijk vaak weg te drukken dat gevoel want t slaat gewoon nergens op,maar toch..
.
donderdag 10 april 2008 om 22:11
Maar je gaat het wel overleven ook al denk je dat je leven dan ophoudt, dat is niet zo.
Het is precies zoals fleur zegt, je ademt door en je gaat door.
Voor mezelf sprekend moet ik toegeven dat de echte glans er wel vanaf is, het blijft altijd een groot gemis en gat in mijn leven.
Maar geloof me, je bent sterker dan je denkt en overleeft het, ook al kun je je daar nu nog niets bij voorstellen.
vrijdag 11 april 2008 om 19:39
Nee joh, misschien heb je dan wel al een leuke vent aan de haak geslagen en wellicht zelf al een nieuwe generatie geproduceerd die zich zorgen maakt om jou! Is het wel waard voor om te leven. En sowieso, je ouders zouden allebei willen dat je gelukkig bent, doe dan ook alles om dat te zijn en pieker niet om hen (althans, voor zover mogelijk)! LEEF want dat is wat je als ouder wil voor je kind: het beste in de wereld.
vrijdag 11 april 2008 om 21:49
Fleur: dikke knuffel.
Ik heb het ook. Mijn ouders stijn sterke mensen en vinden een doktersbezoek niet al te belangrijk. Ik heb weleens angstdromen dat mijn moeder kanker heeft en door haar houding er te laat bij is. Het is nog realistisch ook in principe, want ze gaan gewoon nooit met iets naar de dokter. Mijn vader, zo dacht ik als kind, kan niet dood gaan. Totdat ik 'm in een droom dood in een kist zag liggen. Hij is niet onsterfelijk helaas. Ze zijn nog betrekkelijk jong, maar ik weet niet hoe ik verder zonder ze zou moeten gaan. Ik houd zo zielsviel van die twee mensen, onbeschrijflijk.
Ik heb het ook. Mijn ouders stijn sterke mensen en vinden een doktersbezoek niet al te belangrijk. Ik heb weleens angstdromen dat mijn moeder kanker heeft en door haar houding er te laat bij is. Het is nog realistisch ook in principe, want ze gaan gewoon nooit met iets naar de dokter. Mijn vader, zo dacht ik als kind, kan niet dood gaan. Totdat ik 'm in een droom dood in een kist zag liggen. Hij is niet onsterfelijk helaas. Ze zijn nog betrekkelijk jong, maar ik weet niet hoe ik verder zonder ze zou moeten gaan. Ik houd zo zielsviel van die twee mensen, onbeschrijflijk.
vrijdag 11 april 2008 om 22:34
Mijn vader is overleden toen ik 23 was. Aan kanker, en ja daar ben ik bij hem altid bang voor geweest. Ging nooit naar de dokter, as altijd hard aan het werk (dus weinig tijd voor ontspanning) en rookte als een ketter. En ja, hij is gestorven aan longkanker.
Ik had een ontzettend goede band met mijn vader, en een veel minder goede met mijn moeder. Mijn vader zei tijdens zijn ziekbed dat ik na zijn overlijden vast een betere band met m'n moeder zou krijgen, gewoon omdat ik nu automatisch meer naar haar zou trekken. Hij had gelijk.
En ja, ik ben ook weleens bang dat mijn moeder dood gaat. Ben sowieso best bang voor dood en afscheid, omdat het bij mij ook heel veel pijn naar voren haalt van toen mijn vader stierf. En aan de andere kant weet ik wel: als het moment daar is, dan dráág je het. Het is moeilijk, zwaar, kut, pijnlijk, hartverscheurend etc, maar desondanks draag je 't.
Ik heb geen tips voor je, wel herkenning dus.
Ik had een ontzettend goede band met mijn vader, en een veel minder goede met mijn moeder. Mijn vader zei tijdens zijn ziekbed dat ik na zijn overlijden vast een betere band met m'n moeder zou krijgen, gewoon omdat ik nu automatisch meer naar haar zou trekken. Hij had gelijk.
En ja, ik ben ook weleens bang dat mijn moeder dood gaat. Ben sowieso best bang voor dood en afscheid, omdat het bij mij ook heel veel pijn naar voren haalt van toen mijn vader stierf. En aan de andere kant weet ik wel: als het moment daar is, dan dráág je het. Het is moeilijk, zwaar, kut, pijnlijk, hartverscheurend etc, maar desondanks draag je 't.
Ik heb geen tips voor je, wel herkenning dus.
zaterdag 12 april 2008 om 16:16
Malty,
de eerste tijd is het vooral overleven ipv leven.
Maar na verloop van tijd komt er ook weer ruimte om de mooie dingen in het leven te zien, naast verdriet kan ook vreugde bestaan.
Zelfs nadat je voor je gevoel alles hebt verloren zul je merken dat je na verloop van tijd weer kunt lachen en plezier hebben.
Het blijft niet altijd zo zwart als in het begin, het wisselt elkaar af, heel dubbel idd.
de eerste tijd is het vooral overleven ipv leven.
Maar na verloop van tijd komt er ook weer ruimte om de mooie dingen in het leven te zien, naast verdriet kan ook vreugde bestaan.
Zelfs nadat je voor je gevoel alles hebt verloren zul je merken dat je na verloop van tijd weer kunt lachen en plezier hebben.
Het blijft niet altijd zo zwart als in het begin, het wisselt elkaar af, heel dubbel idd.
