Psyche
alle pijlers
Angst om je ouder(s) te verliezen
zaterdag 5 april 2008 om 20:10
Ik twijfelde even om een topic te openen. Heb het er volgens mij wel eens eerder hier op het forum over gehad. Maar het zit me zo hoog dat ik het graag weer even kwijt wil en mss herkent iemand het?
Toen ik 17 was is mijn vader overleden. Hij was al heel lang ziek, dat was geen leuke periode, ik heb hier echt heel, heel, heel erg veel verdriet van gehad. Ik ben enig kind van oudere ouders en ben al jaren verschrikkelijk bang om mijn moeder te verliezen.
Mijn moeder is dik in de 70 en ik ben zelf begin 30. De tijd die we nog samen zullen hebben is, realistisch gezien, niet heel lang meer. En ookal mankeert ze niets noemenswaardigs(hoewel ze wel steeds meer kwalen krijgt) ben ik zo bang haar kwijt te raken. Ik kan eigenlijk wel zeggen dat deze angst mijn leven beheerst. Therapie heeft niet echt geholpen en ook medicijnen tegen angsten niet.
Natuurlijk zegt iedereen dat ik moet genieten zolang ze er nog is en dat ze wel 100 kan worden. Maar waarom kan ik het dan niet? Ik ben zo bang. Bang om alleen achter te blijven (ik heb geen relatie en ook geen familie), bang voor een ziekbed. Ik heb zelfs momenten dat ik hier volledig van in paniek ben.
Is dit voor iemand herkenbaar en zo ja hoe ga jij er mee om?
Toen ik 17 was is mijn vader overleden. Hij was al heel lang ziek, dat was geen leuke periode, ik heb hier echt heel, heel, heel erg veel verdriet van gehad. Ik ben enig kind van oudere ouders en ben al jaren verschrikkelijk bang om mijn moeder te verliezen.
Mijn moeder is dik in de 70 en ik ben zelf begin 30. De tijd die we nog samen zullen hebben is, realistisch gezien, niet heel lang meer. En ookal mankeert ze niets noemenswaardigs(hoewel ze wel steeds meer kwalen krijgt) ben ik zo bang haar kwijt te raken. Ik kan eigenlijk wel zeggen dat deze angst mijn leven beheerst. Therapie heeft niet echt geholpen en ook medicijnen tegen angsten niet.
Natuurlijk zegt iedereen dat ik moet genieten zolang ze er nog is en dat ze wel 100 kan worden. Maar waarom kan ik het dan niet? Ik ben zo bang. Bang om alleen achter te blijven (ik heb geen relatie en ook geen familie), bang voor een ziekbed. Ik heb zelfs momenten dat ik hier volledig van in paniek ben.
Is dit voor iemand herkenbaar en zo ja hoe ga jij er mee om?
zaterdag 12 april 2008 om 16:16
Malty,
de eerste tijd is het vooral overleven ipv leven.
Maar na verloop van tijd komt er ook weer ruimte om de mooie dingen in het leven te zien, naast verdriet kan ook vreugde bestaan.
Zelfs nadat je voor je gevoel alles hebt verloren zul je merken dat je na verloop van tijd weer kunt lachen en plezier hebben.
Het blijft niet altijd zo zwart als in het begin, het wisselt elkaar af, heel dubbel idd.
de eerste tijd is het vooral overleven ipv leven.
Maar na verloop van tijd komt er ook weer ruimte om de mooie dingen in het leven te zien, naast verdriet kan ook vreugde bestaan.
Zelfs nadat je voor je gevoel alles hebt verloren zul je merken dat je na verloop van tijd weer kunt lachen en plezier hebben.
Het blijft niet altijd zo zwart als in het begin, het wisselt elkaar af, heel dubbel idd.
zaterdag 12 april 2008 om 16:19
Mastermind, mijn vader is op mn 17e overleden, hij was op vakantie in Suriname. Hij werd daar ook begraven en ik kon niet bij de begrafenis zijn (ivm eerste keer herdenking decembermoorden zaten alle toestellen vol met bobo's en familieleden van de slachtoffers).
In september 2006 is mijn moeder overleden, ik was toen 36 weken zwanger.
In september 2006 is mijn moeder overleden, ik was toen 36 weken zwanger.
maandag 21 april 2008 om 16:12
Hallo allemaal,
Ik ben hier even niet meer geweest, zat er echt helemaal doorheen. Toch fijn dat er nog gereageerd is en dat het, jammer genoeg, voor anderen herkenbaar is.
Ik heb het op het moment heel moeilijk. Mijn energie gaat op aan mijn angst en dat is niet goed.
Het is ook heel vreemd. Het is namelijk niet dat ik bang ben dat ik het niet overleef zonder mijn moeder, ik weet namelijk zeker dat ik dat prima kan. Ik zorg nu ook voor mezelf dus waarom dan niet. Waar ik zo bang voor ben is het afscheid en het gemis. Ik heb hier destijds bij mijn vader zo veel verdriet om gehad, dat verdriet kan ik gewoon niet nog een keer aan. Of anders gezegd, ik wil dat nooit meer meemaken.
Waar ik ook enorm bang voor ben is dat ze ziek wordt. Erg ziek. Ik kan echt nachten wakker liggen en dan een slechtnieuws gesprek van een arts door mn hoofd laten spelen, gevolgd door een ziekbed, afscheid, begrafenis en dan vervolgens voor altijd zonder moeder. En dan vooral ook het gegeven dat dit allemaal niet lang meer zal duren daar mijn moeder toch al 77 is.
Voorbeeld: mijn moeder heeft wat last van (ouderdoms) kwalen waarvoor ze onder behandeling staat. Afgelopen week waren we op controle in het zh (waar ik dan al twee weken van te voren over wakker lig en kotsend en bevend mn dagen doorbreng) en eigenlijk was alles vrij goed; geen hoge bloeddruk meer, suiker goed, chol. goed en nog meer van dat soort dingen. Maar omdat mn moeder wat moe is en dit volgens de arts geen bijwerking van de medicatie kan zijn (volgens bijsluiter wel maar goed) wil hij op de volgende controle bloedbeeld laten prikken. Nou, en dan ga ik al. Dan ben ik zooo bang. Ben ik uren op het internet aan het uitzoeken waar vermoeidheid allemaal vandaan kan komen en kom natuurlijk uit op de vreselijkste dingen. Waarvan ik dan vervolgens weer van overtuigd ben dat ze die heeft.
Kortom, ik maak mezelf letterlijk ziek en gek van/door angst. En ik weet wel dat ik het verkeerd aanpak en ik weet wel dat ik nu moet genieten en ik weet wel en ik weet wel maar ik KAN het simpelweg niet. En ik ga daar echt aan onderdoor.
Bedankt voor jullie reacties he!
Ik ben hier even niet meer geweest, zat er echt helemaal doorheen. Toch fijn dat er nog gereageerd is en dat het, jammer genoeg, voor anderen herkenbaar is.
Ik heb het op het moment heel moeilijk. Mijn energie gaat op aan mijn angst en dat is niet goed.
Het is ook heel vreemd. Het is namelijk niet dat ik bang ben dat ik het niet overleef zonder mijn moeder, ik weet namelijk zeker dat ik dat prima kan. Ik zorg nu ook voor mezelf dus waarom dan niet. Waar ik zo bang voor ben is het afscheid en het gemis. Ik heb hier destijds bij mijn vader zo veel verdriet om gehad, dat verdriet kan ik gewoon niet nog een keer aan. Of anders gezegd, ik wil dat nooit meer meemaken.
Waar ik ook enorm bang voor ben is dat ze ziek wordt. Erg ziek. Ik kan echt nachten wakker liggen en dan een slechtnieuws gesprek van een arts door mn hoofd laten spelen, gevolgd door een ziekbed, afscheid, begrafenis en dan vervolgens voor altijd zonder moeder. En dan vooral ook het gegeven dat dit allemaal niet lang meer zal duren daar mijn moeder toch al 77 is.
Voorbeeld: mijn moeder heeft wat last van (ouderdoms) kwalen waarvoor ze onder behandeling staat. Afgelopen week waren we op controle in het zh (waar ik dan al twee weken van te voren over wakker lig en kotsend en bevend mn dagen doorbreng) en eigenlijk was alles vrij goed; geen hoge bloeddruk meer, suiker goed, chol. goed en nog meer van dat soort dingen. Maar omdat mn moeder wat moe is en dit volgens de arts geen bijwerking van de medicatie kan zijn (volgens bijsluiter wel maar goed) wil hij op de volgende controle bloedbeeld laten prikken. Nou, en dan ga ik al. Dan ben ik zooo bang. Ben ik uren op het internet aan het uitzoeken waar vermoeidheid allemaal vandaan kan komen en kom natuurlijk uit op de vreselijkste dingen. Waarvan ik dan vervolgens weer van overtuigd ben dat ze die heeft.
Kortom, ik maak mezelf letterlijk ziek en gek van/door angst. En ik weet wel dat ik het verkeerd aanpak en ik weet wel dat ik nu moet genieten en ik weet wel en ik weet wel maar ik KAN het simpelweg niet. En ik ga daar echt aan onderdoor.
Bedankt voor jullie reacties he!
maandag 21 april 2008 om 17:41
Hallo Rascalles, allereerst een hele dikke 
.
Ik snap je gevoelens wel, ik kan zelf ook moeilijk omgaan met de dood van geliefden. Kan er ook helemaal om in paniek raken. Mijn vader is bijna anderhalf jaar geleden plotseling overleden en ik bel mijn moeder sinds die tijd ook iedere dag.
Maar het is inderdaad zoals Fleurtje en Tante Sjaan al gezegd hebben. Het hoort bij het leven en je gaat gewoon door met ademen. Maar het blijft vreselijk moeilijk om met die angst te leven.
Heel veel sterkte.
.Ik snap je gevoelens wel, ik kan zelf ook moeilijk omgaan met de dood van geliefden. Kan er ook helemaal om in paniek raken. Mijn vader is bijna anderhalf jaar geleden plotseling overleden en ik bel mijn moeder sinds die tijd ook iedere dag.
Maar het is inderdaad zoals Fleurtje en Tante Sjaan al gezegd hebben. Het hoort bij het leven en je gaat gewoon door met ademen. Maar het blijft vreselijk moeilijk om met die angst te leven.
Heel veel sterkte.
