Psyche
alle pijlers
Angst om partner
zaterdag 29 februari 2020 om 09:38
Hallo allemaal,
Mijn partner is wegens een (geplande) operatie het ziekenhuis ingegaan en is daar nu al bijna twee maanden omdat het herstel langer duurde dan verwacht. Sinds afgelopen week heeft hij een zware longontsteking, hij kon nauwelijks ademen en ze hebben hem naar de IC gebracht.
Ik dacht altijd dat ik onder zulke omstandigheden heel nuchter zou blijven, maar het tegendeel blijkt het geval. Ik ben weliswaar al bijna veertig maar ik heb nog nooit eerder meegemaakt dat iemand die me zo dierbaar is zo ziek was. En ik krijg er paniek van. Vorige week werd hij zelfs boos omdat ik hem volgens hem aan zat te kijken "alsof hij al dood was". Ik snap heus dat hij meer heeft aan iemand die hem positieve energie geeft. Dit heb ik de afgelopen maand ook echt volop gedaan, maar sinds die longontsteking ben ik alleen nog maar bang dat hij doodgaat en ik weet niet zo goed wat ik daaraan kan doen. Ik probeer mijn zinnen te verzetten maar zelfs als ik een tijdschrift lees merk ik dat de tekst niet tot me doordringt. Vanmiddag ga ik met mijn dochter en vriendinnen een uitstapje maken, maar het liefst zou ik thuis op een berichtje van hem blijven wachten. Ik kan wel op bezoek op de IC maar dat is met kind erbij niet handig dus daar voel ik me ook kut over, dan moet ik mijn dochter in de wachtkamer laten zitten.
Misschien heeft er iemand een paar opbeurende woorden of een schop onder mijn kont ofzo. Alhoewel ik mezelf al zoveel schoppen probeer te geven, ik word er niet goed van.
Mijn partner is wegens een (geplande) operatie het ziekenhuis ingegaan en is daar nu al bijna twee maanden omdat het herstel langer duurde dan verwacht. Sinds afgelopen week heeft hij een zware longontsteking, hij kon nauwelijks ademen en ze hebben hem naar de IC gebracht.
Ik dacht altijd dat ik onder zulke omstandigheden heel nuchter zou blijven, maar het tegendeel blijkt het geval. Ik ben weliswaar al bijna veertig maar ik heb nog nooit eerder meegemaakt dat iemand die me zo dierbaar is zo ziek was. En ik krijg er paniek van. Vorige week werd hij zelfs boos omdat ik hem volgens hem aan zat te kijken "alsof hij al dood was". Ik snap heus dat hij meer heeft aan iemand die hem positieve energie geeft. Dit heb ik de afgelopen maand ook echt volop gedaan, maar sinds die longontsteking ben ik alleen nog maar bang dat hij doodgaat en ik weet niet zo goed wat ik daaraan kan doen. Ik probeer mijn zinnen te verzetten maar zelfs als ik een tijdschrift lees merk ik dat de tekst niet tot me doordringt. Vanmiddag ga ik met mijn dochter en vriendinnen een uitstapje maken, maar het liefst zou ik thuis op een berichtje van hem blijven wachten. Ik kan wel op bezoek op de IC maar dat is met kind erbij niet handig dus daar voel ik me ook kut over, dan moet ik mijn dochter in de wachtkamer laten zitten.
Misschien heeft er iemand een paar opbeurende woorden of een schop onder mijn kont ofzo. Alhoewel ik mezelf al zoveel schoppen probeer te geven, ik word er niet goed van.
BROCCOLI IS OOK GEEN SPINAZIE AL IS HET WEL ALLEBEI GROENTE PEJEKA -- S-Meds
zondag 15 maart 2020 om 09:24
Dankjulliewel. Ik heb vanochtend al mijn zus gebeld, die zegt heel lieve dingen maar zit natuurlijk ook maar mee te huilen. Wat moet je ook zeggen? Ik heb veel vriendinnen om me heen die altijd voor me klaarstaan, dat merk ik nu nog sterker, maar dit is niet iets wat iemand anders voor me op kan lossen. En de enige arm die ik echt om me heel wil is zijn arm.
BROCCOLI IS OOK GEEN SPINAZIE AL IS HET WEL ALLEBEI GROENTE PEJEKA -- S-Meds
zondag 15 maart 2020 om 09:27
zondag 15 maart 2020 om 09:30
Hier sluit ik me bij aan, vind het zo erg voor je
zondag 15 maart 2020 om 09:35
Dag voor dag. Bij mij was het mn moeder, geen partner. Eerst deed het zo veel pijn dat ik amper kon functioneren en me niet kon voorstellen dat het uiteindelijk weer beter zou worden. Maar dat is wel gebeurd. Er was heel veel tijd voor nodig, met veel huilen, en op sommige momenten (het is nu vijf jaar later) kan ik nog steeds intens verdrietig zijn. Maar tegen mn eigen verwachting in, zijn de scherpe randjes er toch ietsje afgesleten. Veel sterkte.
zondag 15 maart 2020 om 09:39
zondag 15 maart 2020 om 09:49
Een tegeltjes wijsheid; denk wat hij zou willen dat je doet. Dat is waarschijnlijk goed voor jezelf (laten) zorgen. Wandelen, film kijken met een vriendin, in de tuin rommelen, enz.
En voor de rest is het stapje voor stapje. Vandaag opstaan en jezelf verzorgen is stap 1. Wandelen is de volgende stap.
Mocht hij het inderdaad niet overleven, dan is dat ook hoe je verder gaat. Eerst dit uur, deze 5 minuten doorstaan, dan de volgende.
En vooral; veel sterkte!
En voor de rest is het stapje voor stapje. Vandaag opstaan en jezelf verzorgen is stap 1. Wandelen is de volgende stap.
Mocht hij het inderdaad niet overleven, dan is dat ook hoe je verder gaat. Eerst dit uur, deze 5 minuten doorstaan, dan de volgende.
En vooral; veel sterkte!
zondag 15 maart 2020 om 10:37
Heel veel sterkte, Bulbul.
Ik heb jaren geleden mijn eerste partner verloren. Tja, wat kan ik zeggen tegen je? Een paar dingen.
Leef nu, als je kunt, bij de minuut. Probeer dat te blijven doen, welke kant het kwartje ook op valt. Elke minuut heeft voorlopig genoeg aan zichzelf.
Accepteer, als je kunt, dat er geen manier is waarop je dit aan zou moeten kunnen. Dit is een tijd van verschrikking. Doorademen is al heel wat.
Regelmatig iets eten, wat drinken en een uurtje slapen is je hoofdtaak nu, meer hoeft niet te passen.
Schrik niet van wat er met je gebeurt. Elke reactie is normaal, niets hiervan impliceert dat je je verstand zult verliezen of dat je eraan onderdoor zult gaan.
De rest is voor later. Het is genoeg te weten dat je dit gaat overleven, hoe dan ook.
Ik heb jaren geleden mijn eerste partner verloren. Tja, wat kan ik zeggen tegen je? Een paar dingen.
Leef nu, als je kunt, bij de minuut. Probeer dat te blijven doen, welke kant het kwartje ook op valt. Elke minuut heeft voorlopig genoeg aan zichzelf.
Accepteer, als je kunt, dat er geen manier is waarop je dit aan zou moeten kunnen. Dit is een tijd van verschrikking. Doorademen is al heel wat.
Regelmatig iets eten, wat drinken en een uurtje slapen is je hoofdtaak nu, meer hoeft niet te passen.
Schrik niet van wat er met je gebeurt. Elke reactie is normaal, niets hiervan impliceert dat je je verstand zult verliezen of dat je eraan onderdoor zult gaan.
De rest is voor later. Het is genoeg te weten dat je dit gaat overleven, hoe dan ook.
zondag 15 maart 2020 om 10:47
