Angststoornis/burn-out

Beste lezers,

Dit zal een lang verhaal gaan worden en misschien ook niet al te logisch vanwege mijn emotie. Daarvoor waarschuw ik jullie al haha!

Ik weet dat dit van origine een vrouwenforum is, maar aangezien de meeste forums met deze klachten redelijk inactief zijn, ga ik het hier proberen.

Ik ben dus een jongen van 25 jaar met een gediagnosticeerde GAS(gegeneraliseerde angststoornis). Om even bij het begin te beginnen is dit begonnen toen ik 18 was. Ik rookte dagelijks wiet, zat niet lekker in mijn vel, vanwege wat jeugd dingen en ging op stap afentoe experimenteren met harddrugs. Zo heb ik dus opstap 2 keer een paniekaanval gekregen en had sinds toen elke week als ik weer wat pakte van harddrugs bang ervoor. In deze paniekaanvallen dacht ik echt dat ik dood ging en zag ik alleen nog de ambulance in mijn hoofd voorbij rijden. In mijn toestand was ik natuurlijk ook behoorlijk van het padje, dus dat speelde mee. Uiteindelijk ermee gestopt, maar ik rookte wel nog dagelijks wiet. Op 1 dag had ik samen met 2 vrienden gerookt, misschien wat te snel achter elkaar, maar ik rookte zoveel in die jaren dat het eigenlijk niet echt kwaad zou kunnen. Toch werd ik licht in mijn hoofd, super gespannen en kreeg ik weer een paniekaanval en was helemaal van de wereld. Dat was voor mij de druppel. Ik stopte met alles van drugs of softdrugs. Ook alcohol. Ik rookte wel nog afentoe gewone sigaretten, maar ook hiervan werd ik licht in mijn hoofd door de angst.

Nou al met al, bleef ik dus gespannen en heel erg bang en ik wist niet wat het was. Was ik ziek? Ik zocht alles op en dacht dat ik van allerlei ziektes had.. Waren het afkickverschijnselen? Ik wist het niet. Ik zat erg in de put, want ik wilde mij normaal voelen.

School ging niet goed, 2 opleidingen verpest en deed dus niks meer en ging leven in een isolement. Alles om de realiteit te vermijden(gokken in casino's, serie's kijken tot laat, gamen en ga zo maar door was het enige wat ik deed..). Zo erg dat ik uiteindelijk overal paniek van kreeg en dit dus ook aan paniek ging koppelen. Bijvoorbeeld voor het slapen gaan, in een bus oid. Ik had dus letterlijk al moeite om in een bus te stappen.

Na een tijdje en wat behulp van mijn moeder, kwam ik dus bij een psycholoog terecht die vertelde dat ik een angststoornis had met eventueel een paniekstoornis. 2x cognitivieve gedragstherapie gehad en wat ontspanningsoefeningen, waardoor ik eindelijk beter begreep wat ik had. In die tijd begon ik met werken in een supermarkt voor een paar uurtjes, zodat ik weer wat deed. Alles bleef wel zwaar, vaak moe, veel hoofdpijn etc.

Dit was eigenlijk het begin.. dus er staat nog wat te wachten

Dus het leven ging verder. Ik had in die tijd wel een vriendin. Dat was waarschijnlijk ook meer om niet alleen te zijn, want zij was helemaal niet mijn type. Het is dus ook na 1 dik jaar uitgegaan. Ik ging meer uren in de supermarkt draaien en wat meer leuke dingen doen. De paniekaanvallen, vraag me niet hoe, maar die verdwenen met de tijd, ook al bleef ik er bang voor. Ik had ze niet meer!

Ik heb btw wel genoeg vrienden, alleen ging ik in die tijd niet meer opstap en vermeed ik veel leuke dingen uit angst. Heb ook 3 hele erge goede vrienden nog steeds en een paar andere.

Nou dus ik ging meer uren draaien, maar uiteindelijk toen ze mij vaker vraagde voor ook in de ochtend te beginnen, werd dit al een last. Na anderhalve mooie jaren had ik er ook geen zin meer in en wilde ik een opleiding. Ik ben zeer sportief, dus ging de test voor het CIOS doen. Deze had ik helaas niet gehaald. Toen kreeg ik via een vriend van mij die bij de Aldi werkte een baan met opleiding aangeboden bij de Aldi. Dit heb ik een half jaar gedaan. Het was geen verkeerde baan, maar het was nog steeds te zwaar om bijvoorbeeld om 6-7u te beginnen en veel uren te draaien+het was niks voor mijn hele leven. Ik ben meer een game/kantoor typ zeg maar haha.

Ik ging dus opzoek naar een goede opleiding en een goede toekomst, ondanks mijn klachten. Ik had alleen VMBO-T en deed dus een HBO 21+ test, maar ik zakte op 1 onderdeel.. Uiteindelijk ben ik uitgekomen bij een MBO-4 opleiding.

In de tijd van de eerste supermarkt, leerde ik een nieuw meisje kennen. Deze meid is inmiddels nog mijn vriendin en we zijn super gelukkig samen. Alleen blijven mijn klachten een probleem in de relatie en maak ik mij veel zorgen of ik haar wel een toekomst kan bieden. (Bij kinderen moet je snachts opstaan), 40 uur werken zal voor mij op deze manier echt niet lukken etc. Ik zou me niet voorstellen wat ik zou doen als ik haar zou verliezen, want zij is een van de weinige dingen waar ik nog echt gelukkig van wordt. Zij heeft het er ook heel erg moeilijk mee, want zij kan mij niet helpen en wordt er ongelukkig van dat ik elke dag doodmoe ben en hoofdpijn heb etc.

Nou nog eens een korte samenvatting: Momenteel ben ik dus iemand met GAS, Ik heb mijn eerste jaar in de opleiding gehaald met goede punten etc. Dit heeft mij wel veel energie gekost.

Inmiddels zit ik in het 2e jaar en wij lopen tot de kerst stage. Ik heb het met stage dus heel zwaar, ik moet ver reizen en het zijn veel uren. En ik heb serieus soms hele dagen niks te doen en vind het niet leuk.

Even tussendoor, ik heb dus altijd angst gehouden ondanks dat ik geen paniekaanvallen meer heb. Ik heb angst met alcohol, angst en onzekerheden met mijn vriendin en mijn toekomst. Angst om moe te zijn en mij slecht te gaan voelen als ik de dag of week erna verplichtingen heb en ik koppel heel veel dingen aan het slapen gaan daardoor. (snachts kreeg ik paniekaanvallen). En als ik niet goed slaap ben ik uiteraard moe en wordt alles zwaarder.

Ook heb ik dwangneuroses en als ik dat niet doe ben ik bang om dood te gaan. Ik weet dat het irreëel is, maarja..

Nu dus op mijn stage na al die tijd en al die energie van mijn opleiding ben ik dus kapot. Alles kost mij stress en energie en ik kan niet meer. Ik slaap niet meer in, ben altijd gespannen en maak mij veel zorgen. Ook slaap ik niet door en wordt ik vroeg wakker en ben ik dus nog meer vatbaar..

Ben naar de dokter geweest en heb een verwijzing gekregen voor de psycholoog, waar ik terug heen ga in januari. Maarja iedereen zegt altijd, inclusief de psycholoog: je weet alles, maar je moet het zelf doen.

Maar het lukt mij niet meer! Elke dag is gewoon een marteling en ik word er depressief van. Momenteel draai ik weer halve dagen stage na 2 weken ziek te zijn geweest, maar het is allemaal heel zwaar. Ik vind de dingen die ik moet al zwaar, laat staan nog de leuke dingen, waarvoor je juist leeft te kunnen doen.

Ik begin zelfs soms te denken aan medicatie, maar ik ben er eigenlijk geen voorstander van en ben er misschien ook bang voor. Maar ik ben mij echt ten einde raad. Ook denk ik er soms over na om misschien eens een klein jointje te roken en da te kunnen ontspannen en te slapen, maar dit houd mij tegen omdat het ook angst kan stimuleren ipv weg te nemen+als ik het doe maakt mijn vriendin het uit, want zij wilt geen vriend die wiet rookt, al is het met mate voor t slapen gaan(of eens 1 avond). Ze denkt dat ik verslaafd wordt als ook. Dusja vooral mijn vriendin houd mij natuurlijk tegen.


Ik denk zelf dan ook echt dat ik na al die tijd maar doorgaan en doorgaan en het mij energie kostte, en het moe en gespannen zijn, ik nu echt hierdoor een burn-out heb. Ik word wakker met hoofdpijn die je zelfs je ergste vijand niet wenst.. Mijn ogen vallen dicht om 3 uur smiddags op straat, maar toch kan ik niet slapen al ben ik zo moe..

Kan iemand mij aub helpen? Of heeft iemand nuttige tips?

Waarschijnlijk typ ik echt slecht en onlogisch nederlands, vooral op het einde. Nogmaals sorry, dit komt echt omdat ik vanuit mijn emotie praat en mijn hoofd wil leegmaken..

Groetjes,

Bart.