Psyche
alle pijlers
Angststoornis, derealisatie en hulp
dinsdag 17 februari 2015 om 15:24
Hallo dames,
Ik ben een beetje radeloos. Ik heb sinds vier maanden een gegeneraliseerde angststoornis (volgens de huisarts). Voel me nergens meer op mijn gemak, ook thuis niet. Waar de stoornis begonnen is met enkel angst, heb ik er nu ook derealisatie bij gekregen. Ik ben me kapot aan het filosoferen over van alles en nog wat en verlies mezelf daarin. Ik weet amper meer wie ik ben terwijl ik hiervoor een heel gelukkig leventje leidde en altijd blij met mezelf was.
Vorige week ben ik hiervoor naar de dokter geweest en die heeft me doorgestuurd naar een psychotherapeut. Die afspraak staat pas volgende week. In de tussentijd lijkt het steeds slechter met me te gaan. Ik voel me gewoon raar en heb het idee dat ik totaal mezelf niet meer ben en dat ik niet in dit lichaam thuishoor.
Het ene moment probeer ik mezelf hard aanpak en dat helpt dan ook. Dan zeg ik tegen mezelf: Kom op, wees eens wat harder, het is allemaal niet zo moeilijk. Maar het volgende moment heb ik zin om in te storten en alleen nog maar te huilen. Ik ben nog maar 20 jaar en op papier leidt ik een perfect leventje. Lieve vrienden en familie, een leuke vriend, een mooi huis, een hoge opleiding, goed betaald werk - noem maar op. Als ik mezelf de vraag stel wat er mis is in mijn leven kan ik daar geen antwoord op geven. Ik maak het mezelf moeilijk omdat ik dingen veel te groot maak in mijn hoofd.
Mensen die dit herkennen of hier ook last van hebben gehad? Hoe zijn jullie er vanaf gekomen? Hoe is bij jullie de hulp verlopen? Wat zeggen jullie tegen jezelf ter aanmoediging? Ik wil me zo graag weer normaal voelen en de oude zijn
...
Ik ben een beetje radeloos. Ik heb sinds vier maanden een gegeneraliseerde angststoornis (volgens de huisarts). Voel me nergens meer op mijn gemak, ook thuis niet. Waar de stoornis begonnen is met enkel angst, heb ik er nu ook derealisatie bij gekregen. Ik ben me kapot aan het filosoferen over van alles en nog wat en verlies mezelf daarin. Ik weet amper meer wie ik ben terwijl ik hiervoor een heel gelukkig leventje leidde en altijd blij met mezelf was.
Vorige week ben ik hiervoor naar de dokter geweest en die heeft me doorgestuurd naar een psychotherapeut. Die afspraak staat pas volgende week. In de tussentijd lijkt het steeds slechter met me te gaan. Ik voel me gewoon raar en heb het idee dat ik totaal mezelf niet meer ben en dat ik niet in dit lichaam thuishoor.
Het ene moment probeer ik mezelf hard aanpak en dat helpt dan ook. Dan zeg ik tegen mezelf: Kom op, wees eens wat harder, het is allemaal niet zo moeilijk. Maar het volgende moment heb ik zin om in te storten en alleen nog maar te huilen. Ik ben nog maar 20 jaar en op papier leidt ik een perfect leventje. Lieve vrienden en familie, een leuke vriend, een mooi huis, een hoge opleiding, goed betaald werk - noem maar op. Als ik mezelf de vraag stel wat er mis is in mijn leven kan ik daar geen antwoord op geven. Ik maak het mezelf moeilijk omdat ik dingen veel te groot maak in mijn hoofd.
Mensen die dit herkennen of hier ook last van hebben gehad? Hoe zijn jullie er vanaf gekomen? Hoe is bij jullie de hulp verlopen? Wat zeggen jullie tegen jezelf ter aanmoediging? Ik wil me zo graag weer normaal voelen en de oude zijn
...
dinsdag 17 februari 2015 om 15:54
Ja ik herken het, in mindere mate maar toch. Ga op zoek naar iets waar je van ontspant.
Een boek lezen, goed stuk wandelen, muziek luisteren. Denk even goed na waar jij van kunt genieten.
Ik ben er uiteindelijk vanaf gekomen door cognitieve gedragstherapie en door haptonomie heb ik leren voelen en ontspannen. Mijn psychotherapeut wilde dat ik aan de medicijnen ging maar dat heb ik geweigerd op een sporadisch oxzazepammetje of wijntje na.
Het is bijna 2 jaar geleden en sinds een jaar heb ik nergens meer last van. Geef jezelf vooral te tijd hiervoor. \
Wat ik tegen mezelf zij? Ik wist dat ik er uit zou komen en de oude weer zou worden. Ik had me vooral voorgenomen dit niet te verbergen en er veel over te praten. Tot mijn grote verbazing kwam er achter dat 3 vriendinnen van mij precies hetzelfde hebben meegemaakt! Dat helpt het om het te accepteren en aan te pakken. Er voor weg rennen, of afleiding zoeken is echt het slechtste wat je kunt doen. Erkennen en laten komen, dat is het enige wat helpt.
Je bent trouwens niet de enige. Het is echt een generatie ding.
Je leven is niet perfect. Je voldoet aan het plaatje wat de maatschappij heeft gecreëerd. Maar geluk zit toch echt van binnen.
Praat met je leeftijdsgenoten.
Een boek lezen, goed stuk wandelen, muziek luisteren. Denk even goed na waar jij van kunt genieten.
Ik ben er uiteindelijk vanaf gekomen door cognitieve gedragstherapie en door haptonomie heb ik leren voelen en ontspannen. Mijn psychotherapeut wilde dat ik aan de medicijnen ging maar dat heb ik geweigerd op een sporadisch oxzazepammetje of wijntje na.
Het is bijna 2 jaar geleden en sinds een jaar heb ik nergens meer last van. Geef jezelf vooral te tijd hiervoor. \
Wat ik tegen mezelf zij? Ik wist dat ik er uit zou komen en de oude weer zou worden. Ik had me vooral voorgenomen dit niet te verbergen en er veel over te praten. Tot mijn grote verbazing kwam er achter dat 3 vriendinnen van mij precies hetzelfde hebben meegemaakt! Dat helpt het om het te accepteren en aan te pakken. Er voor weg rennen, of afleiding zoeken is echt het slechtste wat je kunt doen. Erkennen en laten komen, dat is het enige wat helpt.
Je bent trouwens niet de enige. Het is echt een generatie ding.
Je leven is niet perfect. Je voldoet aan het plaatje wat de maatschappij heeft gecreëerd. Maar geluk zit toch echt van binnen.
Praat met je leeftijdsgenoten.
dinsdag 17 februari 2015 om 16:08
Wat Natas zegt, wijze woorden!
Bij mij hielp: sporten, pillen (antidepressiva), en praten: met lotgenoten en therapeut. En acceptatie.
Heb er een jaar last van gehad. Ik weet niet meer zo goed hoe ik mezelf door moeilijke momenten sleepte. Sporten, voortdurend toch angsten aangaan terwijl ik liever onder de dekens wilde kruipen en trots zijn op mezelf dat ik de angst mijn wereld niet kleiner liet maken. Van me afschrijven op een forum.
sterkte, komt echt goed!
Bij mij hielp: sporten, pillen (antidepressiva), en praten: met lotgenoten en therapeut. En acceptatie.
Heb er een jaar last van gehad. Ik weet niet meer zo goed hoe ik mezelf door moeilijke momenten sleepte. Sporten, voortdurend toch angsten aangaan terwijl ik liever onder de dekens wilde kruipen en trots zijn op mezelf dat ik de angst mijn wereld niet kleiner liet maken. Van me afschrijven op een forum.
sterkte, komt echt goed!
dinsdag 17 februari 2015 om 16:09
herkenbaar. De tijd tussen de diagnose en de daadwerkelijke therapie (twee weken) waren een hel! het ging toen zooi slecht met me. het beestje had ineens een naampje...
ik ben 1 jaar in therapie geweest. cognitieve gedragstherapie met exposure. nu 5 maanden 'ggenezen''.. het blijft een zwakker plek.. maar ik werk weer en het gaat oké.. ik hoop me steeds meer beter en beter te voelen..
komt goed meid.
ik ben 1 jaar in therapie geweest. cognitieve gedragstherapie met exposure. nu 5 maanden 'ggenezen''.. het blijft een zwakker plek.. maar ik werk weer en het gaat oké.. ik hoop me steeds meer beter en beter te voelen..
komt goed meid.
dinsdag 17 februari 2015 om 16:49
@ Natas1988: helpt ook afleiding zoeken niet? Dat lijkt me juist een goede methode toch?
Ik weet overigens niet zeker of ik last heb van derealisatie, dat is meer iets wat ik mezelf probeer wijs te maken denk ik. Mijn eerste paniekaanvallen waren het heftigst, en daarin heb ik wel ervaren wat derealisatie/depersonalisatie is. De omgeving voelde toen heel vreemd aan, ik weet nog wel dat ik tijdens één van die paniekaanvallen in de trein zat en met een frons naar iedereen keek. Ik vond alles en iedereen maar raar maar ik wist niet waarom. Alles leek op een afstand, alsof ik een muur om mezelf heen had. Depersonalisatie ervoer ik toen ik tijdens een paniekaanval in de spiegel keek en dacht: Dit ben ik niet. Die gevoelens waren toen zo sterk, dat ik honderd procent zeker wist dat dat depersonalisatie/derealisatie was. Eigenlijk heb ik sindsdien nooit meer écht die dp/dr gevoelens gehad.
Ik weet niet goed hoe ik moet omschrijven waar ik nu last van heb. Ik vind mijn eigen 'ik' gewoon raar (daar heb ik al eens een topic over gestart). Ik vind het raar dat ik uit al die mensen op aarde precies deze 'ik' ben. Alsof de wereld om mij draait (niet verkeerd opvatten; ik voel me juist kwetsbaar). Maar ik vind de omgeving niet vreemd, en als ik naar mezelf in de spiegel kijk zie ik geen onbekende. Ben benieuwd wat de psychotherapeut hierover te zeggen heeft, wie weet ben ik gewoon in een extreem filosofische bui beland door al dat focussen op mezelf en is het helemaal geen dp/dr? Ik weet het niet. Wat denken jullie? Het voelt eigenlijk net als vroeger, toen ik mezelf vaak afvroeg waarom ik in dit lichaam geboren ben (als kind was ik al erg filosofisch aangelegd). Alsof ik opnieuw op zoek ben naar mijn identiteit.
Ik weet overigens niet zeker of ik last heb van derealisatie, dat is meer iets wat ik mezelf probeer wijs te maken denk ik. Mijn eerste paniekaanvallen waren het heftigst, en daarin heb ik wel ervaren wat derealisatie/depersonalisatie is. De omgeving voelde toen heel vreemd aan, ik weet nog wel dat ik tijdens één van die paniekaanvallen in de trein zat en met een frons naar iedereen keek. Ik vond alles en iedereen maar raar maar ik wist niet waarom. Alles leek op een afstand, alsof ik een muur om mezelf heen had. Depersonalisatie ervoer ik toen ik tijdens een paniekaanval in de spiegel keek en dacht: Dit ben ik niet. Die gevoelens waren toen zo sterk, dat ik honderd procent zeker wist dat dat depersonalisatie/derealisatie was. Eigenlijk heb ik sindsdien nooit meer écht die dp/dr gevoelens gehad.
Ik weet niet goed hoe ik moet omschrijven waar ik nu last van heb. Ik vind mijn eigen 'ik' gewoon raar (daar heb ik al eens een topic over gestart). Ik vind het raar dat ik uit al die mensen op aarde precies deze 'ik' ben. Alsof de wereld om mij draait (niet verkeerd opvatten; ik voel me juist kwetsbaar). Maar ik vind de omgeving niet vreemd, en als ik naar mezelf in de spiegel kijk zie ik geen onbekende. Ben benieuwd wat de psychotherapeut hierover te zeggen heeft, wie weet ben ik gewoon in een extreem filosofische bui beland door al dat focussen op mezelf en is het helemaal geen dp/dr? Ik weet het niet. Wat denken jullie? Het voelt eigenlijk net als vroeger, toen ik mezelf vaak afvroeg waarom ik in dit lichaam geboren ben (als kind was ik al erg filosofisch aangelegd). Alsof ik opnieuw op zoek ben naar mijn identiteit.
dinsdag 17 februari 2015 om 17:28
Nee dat denkt iedereen. Afleiding is juist slecht. Zo ren je weg en komt het 3x zo hard terug als je een dipje bent. Nu zeg ik niet dat je de hele dag op een stoeltje moet gaan huilen. Maar het is best OK om dat wel even te doen. Laat je gevoelens er maar uit.
Ik ben ook heel filosofisch. Ik kan uuuuuuuuren doorgaan over allerlei kwesties. Maar daar maak ik mezelf helemaal gek. Ik was bang voor de dood, en dat overviel me toen ik serieuze rugklachten kreeg. Ik was ervan overtuigd dat ik iets had wat niet goed was en dus dood zou gaan. Dat kon ik niet bevatten, dood gaan. Ik accepteerde het niet en was er echt bang voor. Continue was ik bezig met de pijn en wat het zou kunnen zijn. Elke seconde van de dag monitorde hoe ik mij voelde waardoor ik dingen juist meer ging voelen. Ik zeg niet dat ik er nu niet meer bang voor ben, maar ik denk er nu anders aan. Ik heb er rust in gevonden. De rugklachten zijn er nog steeds, maar ik denk (bijna) nooit meer dat het iets anders is.
Dat is cognitieve gedragstherapie. Leren anders te denken en je paniek tegen te gaan.
Nogmaals alles wat je denkt voelt en hier schrijft, het is zo herkenbaar. Google maar eens op kwarter-life-crisis. Wat zul je je daar in herkennen.
Ik ben ook heel filosofisch. Ik kan uuuuuuuuren doorgaan over allerlei kwesties. Maar daar maak ik mezelf helemaal gek. Ik was bang voor de dood, en dat overviel me toen ik serieuze rugklachten kreeg. Ik was ervan overtuigd dat ik iets had wat niet goed was en dus dood zou gaan. Dat kon ik niet bevatten, dood gaan. Ik accepteerde het niet en was er echt bang voor. Continue was ik bezig met de pijn en wat het zou kunnen zijn. Elke seconde van de dag monitorde hoe ik mij voelde waardoor ik dingen juist meer ging voelen. Ik zeg niet dat ik er nu niet meer bang voor ben, maar ik denk er nu anders aan. Ik heb er rust in gevonden. De rugklachten zijn er nog steeds, maar ik denk (bijna) nooit meer dat het iets anders is.
Dat is cognitieve gedragstherapie. Leren anders te denken en je paniek tegen te gaan.
Nogmaals alles wat je denkt voelt en hier schrijft, het is zo herkenbaar. Google maar eens op kwarter-life-crisis. Wat zul je je daar in herkennen.
dinsdag 17 februari 2015 om 21:40
quote:Natas1988 schreef op 17 februari 2015 @ 17:28:
Nee dat denkt iedereen. Afleiding is juist slecht. Zo ren je weg en komt het 3x zo hard terug als je een dipje bent. Nu zeg ik niet dat je de hele dag op een stoeltje moet gaan huilen. Maar het is best OK om dat wel even te doen. Laat je gevoelens er maar uit.
Ik ben ook heel filosofisch. Ik kan uuuuuuuuren doorgaan over allerlei kwesties. Maar daar maak ik mezelf helemaal gek. Ik was bang voor de dood, en dat overviel me toen ik serieuze rugklachten kreeg. Ik was ervan overtuigd dat ik iets had wat niet goed was en dus dood zou gaan. Dat kon ik niet bevatten, dood gaan. Ik accepteerde het niet en was er echt bang voor. Continue was ik bezig met de pijn en wat het zou kunnen zijn. Elke seconde van de dag monitorde hoe ik mij voelde waardoor ik dingen juist meer ging voelen. Ik zeg niet dat ik er nu niet meer bang voor ben, maar ik denk er nu anders aan. Ik heb er rust in gevonden. De rugklachten zijn er nog steeds, maar ik denk (bijna) nooit meer dat het iets anders is.
Dat is cognitieve gedragstherapie. Leren anders te denken en je paniek tegen te gaan.
Nogmaals alles wat je denkt voelt en hier schrijft, het is zo herkenbaar. Google maar eens op kwarter-life-crisis. Wat zul je je daar in herkennen.Wat een verrijking! Herken me overal in :o
Nee dat denkt iedereen. Afleiding is juist slecht. Zo ren je weg en komt het 3x zo hard terug als je een dipje bent. Nu zeg ik niet dat je de hele dag op een stoeltje moet gaan huilen. Maar het is best OK om dat wel even te doen. Laat je gevoelens er maar uit.
Ik ben ook heel filosofisch. Ik kan uuuuuuuuren doorgaan over allerlei kwesties. Maar daar maak ik mezelf helemaal gek. Ik was bang voor de dood, en dat overviel me toen ik serieuze rugklachten kreeg. Ik was ervan overtuigd dat ik iets had wat niet goed was en dus dood zou gaan. Dat kon ik niet bevatten, dood gaan. Ik accepteerde het niet en was er echt bang voor. Continue was ik bezig met de pijn en wat het zou kunnen zijn. Elke seconde van de dag monitorde hoe ik mij voelde waardoor ik dingen juist meer ging voelen. Ik zeg niet dat ik er nu niet meer bang voor ben, maar ik denk er nu anders aan. Ik heb er rust in gevonden. De rugklachten zijn er nog steeds, maar ik denk (bijna) nooit meer dat het iets anders is.
Dat is cognitieve gedragstherapie. Leren anders te denken en je paniek tegen te gaan.
Nogmaals alles wat je denkt voelt en hier schrijft, het is zo herkenbaar. Google maar eens op kwarter-life-crisis. Wat zul je je daar in herkennen.Wat een verrijking! Herken me overal in :o
dinsdag 17 februari 2015 om 21:44
Ik voel me 'leeg', heb geen duidelijke passies of hobby's, ben niet zeker van mijn studie - ik weet gewoon even niet wie ik ben. Ik heb zelfs af en toe lesbische dromen en fantasieën(haha), had geen idee waar die vandaan kwamen maar nu is dat wel enigszins te verklaren. Dit maakt alles wel een stukje draaglijker
vrijdag 20 oktober 2017 om 16:55
Hoe is het nu met jullie? 2,5 jaar later?
Ik heb hier nu ook erg last van sinds 4 maanden en ik kan nergens meer van genieten door allemaal dwanggedachtes dat het nooit meer goed zal komen. Dat ik gek zal worden. Dat ik nooit meer ergens van zal genieten. Door die gedachtes ben ik de hele dag door gespannen en voel ik me de hele dag opgejaagd. Het gaat ook niet weg. Geen moment van rust. Constant het gevoel van wat moet ik nu. Het is moeilijk uit te leggen. Mijn vriend snapt dit niet en vind het ook moeilijk om hiermee om te gaan.
Ik had ook nooit verwacht dat dit mij zou overkomen. Ik ben juist altijd heel nuchter(geweest) en snapte mensen ook nooit die ongelukkig waren, zelfmoord wilden plegen of angstaanvallen kregen. Nu snap ik ze wel en voel ik me ook weer lekker schuldig over dingen die ik tegen de mensen heb gezegt toen.
Er is misschien wel een verklaring voor dat ik hier mee zit.
Vorig jaar heeft mijn moeder een halfjaar in het ziekenhuis gelegen en is drie keer bijna dood geweest. Ik heb toen een halfjaar lang angst, onzekerheid en onmacht gevoeld.
Ook ben ik na mn 15e altijd wel erg onzeker over mezelf geweest en heb ik erge angst gekregen om te presenteren en alles wat daar op lijkt.
Maargoed door dit te weten is niet gelijk het probleem weg he.
Ik heb hier nu ook erg last van sinds 4 maanden en ik kan nergens meer van genieten door allemaal dwanggedachtes dat het nooit meer goed zal komen. Dat ik gek zal worden. Dat ik nooit meer ergens van zal genieten. Door die gedachtes ben ik de hele dag door gespannen en voel ik me de hele dag opgejaagd. Het gaat ook niet weg. Geen moment van rust. Constant het gevoel van wat moet ik nu. Het is moeilijk uit te leggen. Mijn vriend snapt dit niet en vind het ook moeilijk om hiermee om te gaan.
Ik had ook nooit verwacht dat dit mij zou overkomen. Ik ben juist altijd heel nuchter(geweest) en snapte mensen ook nooit die ongelukkig waren, zelfmoord wilden plegen of angstaanvallen kregen. Nu snap ik ze wel en voel ik me ook weer lekker schuldig over dingen die ik tegen de mensen heb gezegt toen.
Er is misschien wel een verklaring voor dat ik hier mee zit.
Vorig jaar heeft mijn moeder een halfjaar in het ziekenhuis gelegen en is drie keer bijna dood geweest. Ik heb toen een halfjaar lang angst, onzekerheid en onmacht gevoeld.
Ook ben ik na mn 15e altijd wel erg onzeker over mezelf geweest en heb ik erge angst gekregen om te presenteren en alles wat daar op lijkt.
Maargoed door dit te weten is niet gelijk het probleem weg he.
