Psyche
alle pijlers
Anorexia bij jongeren
vrijdag 9 november 2018 om 18:23
In mijn omgeving is een geval van een jongere die al 6 jaar anorexia heeft. Niks slaat aan blijkbaar en ze volgt nu ook geen onderwijs meer. Nu hoor ik tot mijn schrik dat ze haar ook niet gedwongen mogen opnemen en geen infuus met eten mogen geven. Klopt dit? Kan een ziekenhuis meewerken aan de dood van een anorexiapatient? Hoe gaat de genezing dan in zijn werk?
vrijdag 9 november 2018 om 18:48
Dat ze niet meer helder denkt. Net als iemand met Alzheimer. Die geef je ook eten ookal willen ze niet.
Gaat om een leerling van mijn collega. Ik ben erg geschrokken van het verhaal. Ze is 16 en dus minderjarig
vrijdag 9 november 2018 om 18:48
Nogal.parbleumondieu schreef: ↑09-11-2018 18:44Deze vraagstelling klopt al helemaal niet. Dit is suggestief.
Als hij/zij de ondergrens bereikt mogen ze dwangvoeden en een gedwongen opname doen.
Aangezien dat weinig zinvol is mbt genezing is dit echt het uiterste redmiddel. Letterlijk.
vrijdag 9 november 2018 om 18:58
Rondje internet: Een echte gedwongen opname, waarbij je afhankelijk van de situatie door de burgemeester (IBS) of de rechter (RM) op grond van de BOPZ (wet bijzondere opnemingen in psychiatrische ziekenhuizen) tegen je wil in wordt opgenomen, kan alleen maar wanneer jij a) door een psychiatrische stoornis een gevaar vormt voor jezelf of je omgeving én b) dat gevaar alleen maar kan worden afgedwongen door een gedwongen opname.
vrijdag 9 november 2018 om 19:01
vrijdag 9 november 2018 om 19:12
Medisch gezien heeft een 16 jarige de zelfde rechten als een volwassenen ( en mag dus behandelingen weigeren zonder toestemming van de ouders ).
Daarbij zal het ziekenhuis niet snel op dwangvoeding overgaan aangezien het de situatie het vaker erger maakt dan oplost. Meestal word er geprobeerd om met een gesprek de patiënt te bewegen tot bijvoeding tot een veilig gewicht en daarna weer therapie. Maar zoals al eerder genoemd niet iedereen word beter van deze ziekte.
Daarbij zal het ziekenhuis niet snel op dwangvoeding overgaan aangezien het de situatie het vaker erger maakt dan oplost. Meestal word er geprobeerd om met een gesprek de patiënt te bewegen tot bijvoeding tot een veilig gewicht en daarna weer therapie. Maar zoals al eerder genoemd niet iedereen word beter van deze ziekte.
vrijdag 9 november 2018 om 20:09
Dwangopname mag enkel na rechterlijke beslissing.
Een opname en/of behandeling anderszins geschied op basis van vrijwilligheid.
De ziekte kan enkel worden verbannen wanneer iemand zelf gezond wil worden. Het is een lang en zwaar gevecht. Eigen motivatie en wil zijn van belang en toch geen garantie tot succes.
Heb zelf ervaring met dagbehandeling en poliklinische behandeling. Opname (vrijwillig) ternauwernood weten te voorkomen door “het licht” te zien. Dat was echter “pas” de start van een langdurig en moeizaam proces dat daarop volgde.
Een opname en/of behandeling anderszins geschied op basis van vrijwilligheid.
De ziekte kan enkel worden verbannen wanneer iemand zelf gezond wil worden. Het is een lang en zwaar gevecht. Eigen motivatie en wil zijn van belang en toch geen garantie tot succes.
Heb zelf ervaring met dagbehandeling en poliklinische behandeling. Opname (vrijwillig) ternauwernood weten te voorkomen door “het licht” te zien. Dat was echter “pas” de start van een langdurig en moeizaam proces dat daarop volgde.
anoniem_63b6a03408332 wijzigde dit bericht op 09-11-2018 20:17
1.19% gewijzigd
vrijdag 9 november 2018 om 20:14
Vraag anders eens advies bij het leontienhuis of geef die gegevens aan haar ouders:
www.leontienhuis.nl
www.leontienhuis.nl
vrijdag 9 november 2018 om 20:15
Beetje ongepast lijkt me. TO heeft geen relatie met de leerling.EmmadePemma schreef: ↑09-11-2018 20:14Vraag anders eens advies bij het leontienhuis of geef die gegevens aan haar ouders:
www.leontienhuis.nl
vrijdag 9 november 2018 om 20:18
Hier moeder van een 16 jarige dochter met anorexia.
Helaas kan ik uit ervaring zeggen dat wij wel kunnen vechten maar dat zij het moet doen.
Het beheerst ons hele gezin, wij hebben er geen grip op hoe hard wij ook als ouders proberen om haar dag en nacht in de gaten te houden.
Zij weet precies hoe ze er steeds weer voor kan zorgen om de kilo's die met veel pijn en moeite bijgekomen zijn binnen hele korte tijd weer kwijt te raken.
Vorig jaar is ze voor 5 maanden opgenomen geweest, daarna leek het goed te gaan en dan zeg ik leek.
Vanaf de zomer ging het weer slechter en zo slecht dat we begin oktober haar op een nacht niet aanspreekbaar op de grond aantroffen.
Ze heeft weken in het ziekenhuis gelegen, met bedrust niet mogen douchen of naar het toilet mogen en dan nog lukte het haar om toch af te vallen en het eten ergens te verstoppen.
Ze lijkt zo goed te eten maar ze weet zo te bewegen en te doen dat het er toch af gaat.
Wij als ouders durfden het niet aan om haar mee naar huis te nemen tot er een plek elders in Nederland vrij was, ze heeft al die tijd in het ziekenhuis gewacht tot we wisten waar ze terecht kon.
Onze dochter is zo boos op ons geweest heeft gedreigd dat ze dan helemaal ging stoppen met eten en dat ze weigerde op te tekenen voor toestemming.
Heel hard maar ik kon het niet meer en heb gezegd prima ik gooi je bord wel leeg in de prullenbak dan eet je niet en teken niet, het is jouw leven jij moet het doen niet ik. Had sondevoeding geholpen nee ik denk het niet ook daarmee had ze dan ook prima geweten hoe ze toch kon afvallen.
En dat houd ik mij nu voor, dat moet ook wel anders houd ik het niet meer vol.
Ik kan nog zo willen trekken aan haar en het naar binnen proppen maar dat heeft geen zin.
Ik heb de afgelopen maand heel diep gezeten ( zit nu ziek thuis omdat werken niet meer gaat) ik was heel bang die nacht dat we haar gingen verliezen en die angst dragen we nog steeds bij ons.
En ergens vroeg ik me ook af hoeveel zin het vechten heeft als ze toch komt te overlijden laat het dan maar nu zijn en niet na 8 jaar vechten alsnog.
Ze zit nu gelukkig opgenomen, we hadden geen keuze in de plek, het eerste plekje wat in Nederland vrij kwam was voor haar.
Gelukkig is het een hele fijne instelling en kunnen wij het nu even uit handen geven en zelf met onze andere kinderen ook op adem komen.
Helaas kan ik uit ervaring zeggen dat wij wel kunnen vechten maar dat zij het moet doen.
Het beheerst ons hele gezin, wij hebben er geen grip op hoe hard wij ook als ouders proberen om haar dag en nacht in de gaten te houden.
Zij weet precies hoe ze er steeds weer voor kan zorgen om de kilo's die met veel pijn en moeite bijgekomen zijn binnen hele korte tijd weer kwijt te raken.
Vorig jaar is ze voor 5 maanden opgenomen geweest, daarna leek het goed te gaan en dan zeg ik leek.
Vanaf de zomer ging het weer slechter en zo slecht dat we begin oktober haar op een nacht niet aanspreekbaar op de grond aantroffen.
Ze heeft weken in het ziekenhuis gelegen, met bedrust niet mogen douchen of naar het toilet mogen en dan nog lukte het haar om toch af te vallen en het eten ergens te verstoppen.
Ze lijkt zo goed te eten maar ze weet zo te bewegen en te doen dat het er toch af gaat.
Wij als ouders durfden het niet aan om haar mee naar huis te nemen tot er een plek elders in Nederland vrij was, ze heeft al die tijd in het ziekenhuis gewacht tot we wisten waar ze terecht kon.
Onze dochter is zo boos op ons geweest heeft gedreigd dat ze dan helemaal ging stoppen met eten en dat ze weigerde op te tekenen voor toestemming.
Heel hard maar ik kon het niet meer en heb gezegd prima ik gooi je bord wel leeg in de prullenbak dan eet je niet en teken niet, het is jouw leven jij moet het doen niet ik. Had sondevoeding geholpen nee ik denk het niet ook daarmee had ze dan ook prima geweten hoe ze toch kon afvallen.
En dat houd ik mij nu voor, dat moet ook wel anders houd ik het niet meer vol.
Ik kan nog zo willen trekken aan haar en het naar binnen proppen maar dat heeft geen zin.
Ik heb de afgelopen maand heel diep gezeten ( zit nu ziek thuis omdat werken niet meer gaat) ik was heel bang die nacht dat we haar gingen verliezen en die angst dragen we nog steeds bij ons.
En ergens vroeg ik me ook af hoeveel zin het vechten heeft als ze toch komt te overlijden laat het dan maar nu zijn en niet na 8 jaar vechten alsnog.
Ze zit nu gelukkig opgenomen, we hadden geen keuze in de plek, het eerste plekje wat in Nederland vrij kwam was voor haar.
Gelukkig is het een hele fijne instelling en kunnen wij het nu even uit handen geven en zelf met onze andere kinderen ook op adem komen.
vrijdag 9 november 2018 om 20:27
Wanneer je niet eet valt op een gegeven moment al je functies en organen uit. Wanneer dat gebeurt dan komt er een moment waarop de schade zo ernstig is dat er geen herstel meer mogelijk is.
vrijdag 9 november 2018 om 20:28
Ontzettend heftig om zo machteloos toe te zien hoe jullie dochter zichzelf vernietigt. Ik hoop dat ze wat uit de behandeling kan halen, maar ook dat jullie als ouders en broers en zussen begeleiding krijgen.
Zoiets is ondoenlijk om alleen te doen denk ik.
Sterkte!
vrijdag 9 november 2018 om 20:33
Je lichaam begeeft het, letterlijk en figuurlijk.
En hoe meer je je lichaam voedingsstoffen ontzegt, hoe slechter je brein eveneens zal en kan functioneren.
“Zomaar” bedenken het anders te gaan doen omdat dat beter voor je lichaam en gezondheid is gaat dus niet. Zo werkt het niet.
Het zijn vaak heel slimme mensen die deze ziekte hebben. De ziekte beheerst echter hun leven. Denkt voor hen, handelt voor hen.......zij geven zich over aan de ziekte.
En hoe meer je je lichaam voedingsstoffen ontzegt, hoe slechter je brein eveneens zal en kan functioneren.
“Zomaar” bedenken het anders te gaan doen omdat dat beter voor je lichaam en gezondheid is gaat dus niet. Zo werkt het niet.
Het zijn vaak heel slimme mensen die deze ziekte hebben. De ziekte beheerst echter hun leven. Denkt voor hen, handelt voor hen.......zij geven zich over aan de ziekte.
vrijdag 9 november 2018 om 20:38
\
Ik had de context toen nog niet door, dacht dat het een vriendin was door hoe zij schreef. Ik ken weinig docent die zo posten als zij. De naïviteit spat er vanaf. Alsof dit de schuld is van het ziekenhuis....Ik vraag mij uberhaupt af waarom er een topic is geopend over iemand van wie zij zo ver af staat?????
Hoe gaat genezing in zijn werk?
5-10% overlijdt, 25 % herstelt nooit....maar 45% herstelt volledig.
TO je hebt niet de macht over de hele wereld. Ook pubers worden weleens ernstig ziek zonder dat er een echte oplossing of pasklaar medisch antwoord is.
anoniem_378550 wijzigde dit bericht op 09-11-2018 20:41
20.95% gewijzigd
