Psyche
alle pijlers
Anorexia bij jongeren
vrijdag 9 november 2018 om 18:23
In mijn omgeving is een geval van een jongere die al 6 jaar anorexia heeft. Niks slaat aan blijkbaar en ze volgt nu ook geen onderwijs meer. Nu hoor ik tot mijn schrik dat ze haar ook niet gedwongen mogen opnemen en geen infuus met eten mogen geven. Klopt dit? Kan een ziekenhuis meewerken aan de dood van een anorexiapatient? Hoe gaat de genezing dan in zijn werk?
vrijdag 9 november 2018 om 20:41
Heb ik niet. Maar ik zit ermee en post een topic. Om af te reageren. Ik neem geen officiele stappen toch?EmmadePemma schreef: ↑09-11-2018 20:38Ik had de context toen nog niet door, dacht dat het een vriendin was door hoe zij schreef. Ik ken weinig docent die zo posten als zij. Alsof dit de schuld is van het ziekenhuis....Ik vraag mij uberhaupt af waarom er een topic is geopend over iemand van wie zij zo ver af staat?????
Hoe gaat genezing in zijn werk?
5-10% overlijdt, 25 % herstelt nooit....maar 45% herstelt volledig.
TO je hebt niet de macht over de hele wereld.
vrijdag 9 november 2018 om 21:25
Wat vreselijk om dit te lezen.Browniechocolate schreef: ↑09-11-2018 21:00@slappewas heel veel sterkte ik vind het altijd heel erg om de andere kant te lezen/horen want dat drukt me weer met de neus op de feiten dat ik mijn omgeving zoveel pijn heb gedaan en doe.
Ik hoop zo dat het nu goed gaat.
Mijn dochter voelt zich nu ook heel schuldig om wat ze ons allemaal aandoet, wat mij weer pijn doet.
En dat terwijl ik me juist weer schuldig voel om de dingen die ik voor mijn gevoel allemaal fout gedaan heb, je gaat toch jezelf ook dingen verwijten. Je voelt jezelf zo tekort komen.
Mevrouw anorexia weet gewoon prima ons allemaal in haar macht te krijgen, en mijn dochter helaas nog het meeste.
Ik ga langzaam aan weer een beetje vertrouwen erin krijgen, maar of ze oud gaat worden en of ooit gaat genezen?
vrijdag 9 november 2018 om 22:05
We zijn met kleine stapjes weer de goede kant op aan het gaan.slappewas schreef: ↑09-11-2018 21:25Wat vreselijk om dit te lezen.
Ik hoop zo dat het nu goed gaat.in
Mijn dochter voelt zich nu ook heel schuldig om wat ze ons allemaal aandoet, wat mij weer pijn doet.
En dat terwijl ik me juist weer schuldig voel om de dingen die ik voor mijn gevoel allemaal fout gedaan heb, je gaat toch jezelf ook dingen verwijten. Je voelt jezelf zo tekort komen.
Mevrouw anorexia weet gewoon prima ons allemaal in haar macht te krijgen, en mijn dochter helaas nog het meeste.
Ik ga langzaam aan weer een beetje vertrouwen erin krijgen, maar of ze oud gaat worden en of ooit gaat genezen?
Ik ben een hele tijd stabiel geweest en toen raakte ik zwanger en door de stress van de zwangerschap en de extra KG heb ik een terug val gehad. Gelukkig had ik en mijn omgeving dit heel snel door zodat ik in mijn zwangerschap al hulp kreeg. En nu is mijn dochtertje al weer 12 weken en kern gezond. En de eerste 10 weken werd het eten voor mij gemaakt en hoefde ik het alleen maar op te eten zodat er al een stuk minder stress had . En nu gaan we stap voor stap leren om moederschap en gezond eten te combineren.
Maar jij moet je vooral niet schuldig voelen want je kan er helemaal niks aan doen. En de opstelling die nu nu hebt is eigenlijk de enigste juiste.
Je moet deze ziekte vergelijken met een verslaving en ook daar moet je eerst de bodem voor raken om er uit te komen. En sommige komen er nooit uit
vrijdag 9 november 2018 om 22:11
vrijdag 9 november 2018 om 22:27
O die vraag mag je stellen die is door vrienden en ouders ook gesteld.Nemaìn’ schreef: ↑09-11-2018 22:11Misschien een hele onbeschofte vraag, maar niet zo bedoelt en vanzelfsprekend hoef je niet te antwoorden.
Ben jij bang dat je jouw stoornis voorleeft aan je kind? Hoe voorkom je dat zij een ongezonde relatie met eten (en de onderliggende problematiek) krijgt?
Heb je daar hulp bij?
Maar ik krijg er hulp voor en toen we gingen proberen om zwanger te worden was ik al een paar jaar heel erg stabiel kwa hoeveelheid eten en de kg. Dus ik hoop dat ik dat snel terug heb.
Maar ook wel afspraken gemaakt met mijn vriend hier over.
Dat hij in Ieder geval 95 % van de avond maaltijden met haar doet.
en als ik een moeilijke dag heb dat ik na hun eet ( als ze op bed ligt) zodat ze niet ziet dat ik mijn eten eigenlijk ook niet wil eten.
En ik hoop door onze opvoeding dat ze een positief zelfbeeld krijgt waardoor de controle op iets niet nodig is.
En natuurlijk blijft er altijd wel een angst zitten.
vrijdag 9 november 2018 om 22:36
Dank je wel voor je antwoord!Browniechocolate schreef: ↑09-11-2018 22:27O die vraag mag je stellen die is door vrienden en ouders ook gesteld.
Maar ik krijg er hulp voor en toen we gingen proberen om zwanger te worden was ik al een paar jaar heel erg stabiel kwa hoeveelheid eten en de kg. Dus ik hoop dat ik dat snel terug heb.
Maar ook wel afspraken gemaakt met mijn vriend hier over.
Dat hij in Ieder geval 95 % van de avond maaltijden met haar doet.
en als ik een moeilijke dag heb dat ik na hun eet ( als ze op bed ligt) zodat ze niet ziet dat ik mijn eten eigenlijk ook niet wil eten.
En ik hoop door onze opvoeding dat ze een positief zelfbeeld krijgt waardoor de controle op iets niet nodig is.
En natuurlijk blijft er altijd wel een angst zitten.
Ik vind het ontzettend goed doordacht.
Bestaat er ook een kans dat het voor juou juist makkelijker wordt, omdat je kind gezond met eten omgaat? (Vast een stomme vraag)
De angst begrijp ik en herken ik
vrijdag 9 november 2018 om 22:39
Slappewas of anderen die "ervaring" hebben met anorexia, ik wil wat vragen, hoop dat jullie het niet vervelend of pijnlijk vinden om dit te beantwoorden.
Ik heb mij altijd afgevraagd of anorexia iets is waarvan je kan genezen? (jij schreeft net zoiets) kan je hier ooit helemaal overheen komen of blijft eten altijd een kwelling?.
En als mensen, anorexia patiënten zo sterk ondervoed zijn en mager, en waarschijnlijk ook de hele dag licht in hun hoofd, zien ze dan zelf niet in de spiegel dat ze te mager zijn?. Dat ze er anders uitzien dan de "normale" mens? en zo ja, wat zorgt er dan voor dat ze nog meer willen afvallen?. Controle over eten?, het je zelf ontzeggen? Ik heb dit nooit begrepen, zag toen ik nog heel jong was foto's van vrouwen met anorexia die grote indruk hebben gemaakt.
Ik heb mij altijd afgevraagd of anorexia iets is waarvan je kan genezen? (jij schreeft net zoiets) kan je hier ooit helemaal overheen komen of blijft eten altijd een kwelling?.
En als mensen, anorexia patiënten zo sterk ondervoed zijn en mager, en waarschijnlijk ook de hele dag licht in hun hoofd, zien ze dan zelf niet in de spiegel dat ze te mager zijn?. Dat ze er anders uitzien dan de "normale" mens? en zo ja, wat zorgt er dan voor dat ze nog meer willen afvallen?. Controle over eten?, het je zelf ontzeggen? Ik heb dit nooit begrepen, zag toen ik nog heel jong was foto's van vrouwen met anorexia die grote indruk hebben gemaakt.
vrijdag 9 november 2018 om 22:48
Ik merk wel dat ik nu nog gemotiveerd ben om beter te worden.
Nog meer dan hiervoor dus ik heb hoop
En door dat ik haar dit leed wil besparen is het voor mij denk ik wel stok achter de deur dat ik ook 3 x per dag moet eten.
En het liefst ook de tussendoortjes
Maar ik kan niet in de toekomst kijken maar de wil is er wel
vrijdag 9 november 2018 om 22:52
De wil hebben is al 90%Browniechocolate schreef: ↑09-11-2018 22:48Ik merk wel dat ik nu nog gemotiveerd ben om beter te worden.
Nog meer dan hiervoor dus ik heb hoop
En door dat ik haar dit leed wil besparen is het voor mij denk ik wel stok achter de deur dat ik ook 3 x per dag moet eten.
En het liefst ook de tussendoortjes
Maar ik kan niet in de toekomst kijken maar de wil is er wel
En perfectie is sowieso niet nodig. Ik heb hier ooit geleerd: goed genoeg is ook goed
vrijdag 9 november 2018 om 22:58
Sommige vinden dat ze genezen zijn. Maar ik denk dat er heel veel zijn die altijd wel moeilijkheden blijven houden met eten en controle verlies.Gisselle schreef: ↑09-11-2018 22:39Slappewas of anderen die "ervaring" hebben met anorexia, ik wil wat vragen, hoop dat jullie het niet vervelend of pijnlijk vinden om dit te beantwoorden.
Ik heb mij altijd afgevraagd of anorexia iets is waarvan je kan genezen? (jij schreeft net zoiets) kan je hier ooit helemaal overheen komen of blijft eten altijd een kwelling?.
En als mensen, anorexia patiënten zo sterk ondervoed zijn en mager, en waarschijnlijk ook de hele dag licht in hun hoofd, zien ze dan zelf niet in de spiegel dat ze te mager zijn?. Dat ze er anders uitzien dan de "normale" mens? en zo ja, wat zorgt er dan voor dat ze nog meer willen afvallen?. Controle over eten?, het je zelf ontzeggen? Ik heb dit nooit begrepen, zag toen ik nog heel jong was foto's van vrouwen met anorexia die grote indruk hebben gemaakt.
En ja je ziet wel dat je extreem dun bent maar je anorexia vind dat mooi en ziet dan toch nog een plekje waar nog meer af kan en als je 45 kg weegt kan je ook 43 kg wegen en als je 43 kg bent dan is de 40 kg ook wel haalbaar zo gaat het in je hoofd het heeft bijna nooit te maken met dik zijn maar de controle die je voelt. En de macht die je hebt
Het is een rare ziekte
vrijdag 9 november 2018 om 23:01
Ik ben allergisch voor lakse ouders en verwende kinderen.gizzmo-returns schreef: ↑09-11-2018 22:33In een ander topic laat je anders weinig inlevingsvermogen zien...
vrijdag 9 november 2018 om 23:04
Dat klopt mijn doel is om 95 % van de maaltijden samen te doen en dat daar ook een keer wat ongezonder eten bij hoort.
En ik dat dan ook los kan laten.
En als ik dat kan ben ik al heel tevreden en de rest vangt mijn vriend en familie op.
zaterdag 10 november 2018 om 05:18
slappewas schreef: ↑09-11-2018 20:18Hier moeder van een 16 jarige dochter met anorexia.
Helaas kan ik uit ervaring zeggen dat wij wel kunnen vechten maar dat zij het moet doen.
Het beheerst ons hele gezin, wij hebben er geen grip op hoe hard wij ook als ouders proberen om haar dag en nacht in de gaten te houden.
Zij weet precies hoe ze er steeds weer voor kan zorgen om de kilo's die met veel pijn en moeite bijgekomen zijn binnen hele korte tijd weer kwijt te raken.
Vorig jaar is ze voor 5 maanden opgenomen geweest, daarna leek het goed te gaan en dan zeg ik leek.
Vanaf de zomer ging het weer slechter en zo slecht dat we begin oktober haar op een nacht niet aanspreekbaar op de grond aantroffen.
Ze heeft weken in het ziekenhuis gelegen, met bedrust niet mogen douchen of naar het toilet mogen en dan nog lukte het haar om toch af te vallen en het eten ergens te verstoppen.
Ze lijkt zo goed te eten maar ze weet zo te bewegen en te doen dat het er toch af gaat.
Wij als ouders durfden het niet aan om haar mee naar huis te nemen tot er een plek elders in Nederland vrij was, ze heeft al die tijd in het ziekenhuis gewacht tot we wisten waar ze terecht kon.
Onze dochter is zo boos op ons geweest heeft gedreigd dat ze dan helemaal ging stoppen met eten en dat ze weigerde op te tekenen voor toestemming.
Heel hard maar ik kon het niet meer en heb gezegd prima ik gooi je bord wel leeg in de prullenbak dan eet je niet en teken niet, het is jouw leven jij moet het doen niet ik. Had sondevoeding geholpen nee ik denk het niet ook daarmee had ze dan ook prima geweten hoe ze toch kon afvallen.
En dat houd ik mij nu voor, dat moet ook wel anders houd ik het niet meer vol.
Ik kan nog zo willen trekken aan haar en het naar binnen proppen maar dat heeft geen zin.
Ik heb de afgelopen maand heel diep gezeten ( zit nu ziek thuis omdat werken niet meer gaat) ik was heel bang die nacht dat we haar gingen verliezen en die angst dragen we nog steeds bij ons.
En ergens vroeg ik me ook af hoeveel zin het vechten heeft als ze toch komt te overlijden laat het dan maar nu zijn en niet na 8 jaar vechten alsnog.
Ze zit nu gelukkig opgenomen, we hadden geen keuze in de plek, het eerste plekje wat in Nederland vrij kwam was voor haar.
Gelukkig is het een hele fijne instelling en kunnen wij het nu even uit handen geven en zelf met onze andere kinderen ook op adem komen.
Voor jou
zaterdag 10 november 2018 om 05:21
Browniechocolate schreef: ↑09-11-2018 22:05We zijn met kleine stapjes weer de goede kant op aan het gaan.
Ik ben een hele tijd stabiel geweest en toen raakte ik zwanger en door de stress van de zwangerschap en de extra KG heb ik een terug val gehad. Gelukkig had ik en mijn omgeving dit heel snel door zodat ik in mijn zwangerschap al hulp kreeg. En nu is mijn dochtertje al weer 12 weken en kern gezond. En de eerste 10 weken werd het eten voor mij gemaakt en hoefde ik het alleen maar op te eten zodat er al een stuk minder stress had . En nu gaan we stap voor stap leren om moederschap en gezond eten te combineren.
Maar jij moet je vooral niet schuldig voelen want je kan er helemaal niks aan doen. En de opstelling die nu nu hebt is eigenlijk de enigste juiste.
Je moet deze ziekte vergelijken met een verslaving en ook daar moet je eerst de bodem voor raken om er uit te komen. En sommige komen er nooit uit
Wouw, wat ga jij goed!
Ik begrijp dat je er hard aan moet werken maar complimenten wat je al hebt bereikt!
zaterdag 10 november 2018 om 06:42
Rare manier van afreageren. Tijd investeren in een patiënt die je niet kent, een ziekte die je niet begrijpt en dan wel oordelen over een ziekenhuis en medici.
Ga je in dingen investeren waar je wel invloed op hebt.
zaterdag 10 november 2018 om 07:19
Giselle, met elk ons dat je afvalt verdwijnt de persoon zelf en wordt zwakker terwijl mevrouw anorexia sterker wordt.
Die dame heeft zo onwijs veel macht en invloed.
Ik lees dat slappewas het ook over mevrouw anorexia heeft. Veel gegeven naam aan haar. Er bestaat zelfs een filmpje waarin mevrouw anorexia aan het woord is en uitleg hoe zij te werk gaat. Ze is heel geniepig, achterbaks en gevaarlijk.
Die dame heeft zo onwijs veel macht en invloed.
Ik lees dat slappewas het ook over mevrouw anorexia heeft. Veel gegeven naam aan haar. Er bestaat zelfs een filmpje waarin mevrouw anorexia aan het woord is en uitleg hoe zij te werk gaat. Ze is heel geniepig, achterbaks en gevaarlijk.
zaterdag 10 november 2018 om 21:47
Misschien interessant voor Gisselle, ik heb namelijk met beide vragen een heel andere ervaring. Maar dat is ook juist weer kenmerkend en het ongrijpbare van deze ziekte.Browniechocolate schreef: ↑09-11-2018 22:58Sommige vinden dat ze genezen zijn. Maar ik denk dat er heel veel zijn die altijd wel moeilijkheden blijven houden met eten en controle verlies.
En ja je ziet wel dat je extreem dun bent maar je anorexia vind dat mooi en ziet dan toch nog een plekje waar nog meer af kan en als je 45 kg weegt kan je ook 43 kg wegen en als je 43 kg bent dan is de 40 kg ook wel haalbaar zo gaat het in je hoofd het heeft bijna nooit te maken met dik zijn maar de controle die je voelt. En de macht die je hebt
Het is een rare ziekte
Sommige mensen zien dat ze mager zijn, maar willen bijvoorbeeld ‘lelijk’ zijn. Of ze zien dat ze mager zijn,maar kunnen niet tegen de eetstoornis op om aan te komen. Anderen zien het echt niet en ervaren zichzelf bij zeer ernstig ondergewicht alsnog als ‘dik’
100% herstel is zeker mogelijk, maar niet iedereen herstelt 100%. De eetstoornis kan in verschillende gradaties aanwezig blijven, van heel sterk, dat je eigenlijk nog gewoon ziek bent, tot meer een kwetsbaarheid, iets wat af en toe opspeelt. Maar je kan ook zeker helemaal herstellen.
Je vroeg je nog af wat ervoor zorgt dat patiënten zichzelf blijven uithongeren. Als we dat precies wisten dan zouden we héél blij zijn! Het is heel ongrijpbaar en moeilijk te beïnvloeden. De theorie is wel dat een fysiologisch aspect een rol speelt en dat de gevoeligheid hiervoor genetisch vastgelegd is. Anorexia heeft daarnaast bij de meesten te maken met angst, controle en een gebrekkige eigenwaarde waarbij de patiënt ook extreem kritisch is over zichzelf.
@slappewas, heel, héél veel sterkte. Wat een slopend proces voor jullie allemaal en, hoe naar ook, wat goed dat het even uit jullie handen is. Ik hoop dat je dochter goed zal herstellen en haar leven kan oppakken. Wat is het vreselijk zwaar. Probeer je niet schuldig te voelen, dat helpt niemand en kost je alleen energie. Je dochter heeft liefde nodig, maar ook grenzen. Als het kan probeer de anorexia los van haar te zien, zodat zij de liefde kan voelen en kan groeien, maar de anorexia niet. Ongevraagd advies, misschien heb je er niets aan. Ik weet dat je al alles hebt gedaan wat je kan
zondag 11 november 2018 om 13:48
Leeftijd van ontstaan anorexia is wel mede van invloed op de kans om er volledig van te genezen. Daar waar een kind anorexia ontwikkeld is identificatie met de ziekte en daarbij behorende zaken enorm. Bij een volwassene welke anorexia ontwikkelt bestaat er een referentiekader waaruit geput kan worden dat gezond was.
Daarnaast is het hebben van persoonlijkheidsstoornis(sen) eveneens van invloed op kans op volledig herstel. Veel anorexiapatiënten kampen met persoonlijkheidsstoornis(sen). Dat maakt aanpak des te moeilijker.
Toch zijn het wel of niet aanwezig zijn van deze factoren geen garantie voor het verloop van de ziekte en/ of het verloop van herstel.
Daarnaast is het hebben van persoonlijkheidsstoornis(sen) eveneens van invloed op kans op volledig herstel. Veel anorexiapatiënten kampen met persoonlijkheidsstoornis(sen). Dat maakt aanpak des te moeilijker.
Toch zijn het wel of niet aanwezig zijn van deze factoren geen garantie voor het verloop van de ziekte en/ of het verloop van herstel.
zondag 11 november 2018 om 14:34
Ik ontwikkelde anorexia rond mijn tiende levensjaar, uit perfectionisme en onzekerheid en angst en zenuwen en was het vechten daartegen zo beu dat ik rond mijn 17e verslaafd raakte aan blowen...dat zorgde ervoor dat ik een andere vorm van verslaving en controle had over mij gevoel en wat meer vrienden, het idee dat ik ergens bij hoorde en een identiteit.
toen heb ik weer met die verslaving lopen vechten.
De anorexia vermomde zich regelmatig als orthorexia en was zodoende erg moeilijk te bevechten, maar sinds een paar jaar gaat het erg goed.
Soms maakte ik mezelf nog wijs dat ik bijvoorbeeld allergisch ben voor gluten, alleen was dat niet zo erg omdat ik er sowieso voor zorg dat ik de benodigde voedingsstoffen binnenkrijg.
Dan is geen gluten eten wel goed leefbaar in verhouding en zo bekeek ik het ook, want ik was me er stiekem wel van bewust dat het niet helemaal klopte, maar het was niet zo erg om er zo me om te gaan...als het maar niet te veel doorslaat.
Maar sinds de zwangerschap ben ik ook daar vanaf, ook van roken en blowen en ook van te gezond willen eten...het was ineens heel simpel: de baby gaat voor.
Ineens zag ik anorectisch zijn als de ultieme vorm van zelfmedelijden en dus zwakte en dus heeft het geen meerwaarde meer voor mij.
Hoewel ik altijd heb geleerd dat mollig of dik zijn zwak is en een vorm van mislukt zijn door te weinig zelfbeheersing heb ik het toen omgedraaid en zie ik het niet-zo slank-zijn-als-ik-zou-willen-en-moeten nu als een vorm van juist niet meer zo egoistisch zijn, want de hele tijd bezig zijn met mijn eten en uiterlijk op een ziekelijke manier slokt aandacht en energie op die ik beter kan besteden aan mijn kind nu.
Dan maar wat dikker en wat minder mooi.
Ik moet mezelf maar accepteren en ze nemen me maar zoals ik ben.
Desnoods lachen ze me uit (angst voor oordeel van anderen is meestal toch onterecht en anders toch nutteloos) ik weet waar ik het voor doe, of laat...het is maar hoe je het bekijkt.
Ik ben nu begin 40; het heeft bijna 30 jaar geduurd om zo ver te komen...en eigenlijk heb ik er nooit hulp bij gehad.
Dat wilde ik ook niet...en stiekem wel, maar dat wilde ik nooit toegeven.
Ik denk niet dat het helemaal weg is eerlijk gezegd, maar ik heb het onder controle en het is wel bijna helemaal weg.
Het kan zich dus vermommen als zogenaamd heel gezond willen eten, sneaky is het.
Ik heb het er helemaal mee gehad en denk af en toe; wat een aanstellerij is het eigenlijk...zou het ook voorkomen in landen waar niet genoeg te eten is?
Dat is te hard, ik weet het, maar ik heb er gewoon helemaal genoeg van en het is mijn manier om me ertegen te verzetten misschien?
Verder ben ik er zo min mogelijk mee bezig.
Het slokt je hele persoonlijkheid op, dus ik heb nog heel wat op te bouwen.
toen heb ik weer met die verslaving lopen vechten.
De anorexia vermomde zich regelmatig als orthorexia en was zodoende erg moeilijk te bevechten, maar sinds een paar jaar gaat het erg goed.
Soms maakte ik mezelf nog wijs dat ik bijvoorbeeld allergisch ben voor gluten, alleen was dat niet zo erg omdat ik er sowieso voor zorg dat ik de benodigde voedingsstoffen binnenkrijg.
Dan is geen gluten eten wel goed leefbaar in verhouding en zo bekeek ik het ook, want ik was me er stiekem wel van bewust dat het niet helemaal klopte, maar het was niet zo erg om er zo me om te gaan...als het maar niet te veel doorslaat.
Maar sinds de zwangerschap ben ik ook daar vanaf, ook van roken en blowen en ook van te gezond willen eten...het was ineens heel simpel: de baby gaat voor.
Ineens zag ik anorectisch zijn als de ultieme vorm van zelfmedelijden en dus zwakte en dus heeft het geen meerwaarde meer voor mij.
Hoewel ik altijd heb geleerd dat mollig of dik zijn zwak is en een vorm van mislukt zijn door te weinig zelfbeheersing heb ik het toen omgedraaid en zie ik het niet-zo slank-zijn-als-ik-zou-willen-en-moeten nu als een vorm van juist niet meer zo egoistisch zijn, want de hele tijd bezig zijn met mijn eten en uiterlijk op een ziekelijke manier slokt aandacht en energie op die ik beter kan besteden aan mijn kind nu.
Dan maar wat dikker en wat minder mooi.
Ik moet mezelf maar accepteren en ze nemen me maar zoals ik ben.
Desnoods lachen ze me uit (angst voor oordeel van anderen is meestal toch onterecht en anders toch nutteloos) ik weet waar ik het voor doe, of laat...het is maar hoe je het bekijkt.
Ik ben nu begin 40; het heeft bijna 30 jaar geduurd om zo ver te komen...en eigenlijk heb ik er nooit hulp bij gehad.
Dat wilde ik ook niet...en stiekem wel, maar dat wilde ik nooit toegeven.
Ik denk niet dat het helemaal weg is eerlijk gezegd, maar ik heb het onder controle en het is wel bijna helemaal weg.
Het kan zich dus vermommen als zogenaamd heel gezond willen eten, sneaky is het.
Ik heb het er helemaal mee gehad en denk af en toe; wat een aanstellerij is het eigenlijk...zou het ook voorkomen in landen waar niet genoeg te eten is?
Dat is te hard, ik weet het, maar ik heb er gewoon helemaal genoeg van en het is mijn manier om me ertegen te verzetten misschien?
Verder ben ik er zo min mogelijk mee bezig.
Het slokt je hele persoonlijkheid op, dus ik heb nog heel wat op te bouwen.
maandag 12 november 2018 om 11:33
Slappewas, Sterkte!
Giselle, onze dochter zag niet dat ze mager was. Als ze in de spiegel keek, zag ze een moddervet iemand.
Hoe zoiets psychisch werkt, geen idee.
Ze werd op een gegeven moment niet meer ongesteld, had haaruitval, altijd koud en moe.
En toch maar weinig tot niks eten, héél véél bewegen om maar af te vallen. En dat gaat hard bij jonge meiden.
Ze heeft uit zichzelf het licht gezien, net op tijd.
Voorzover ik weet werden er meiden uit haar groep wel gedwongen opgenomen en kregen dan sondevoeding. Omdat ze dus een gevaar voor zichzelf werden.
Bij dochter is dit gelukig(net) niet nodig geweest.
Ze is nu een half jaar " genezen " maar als ze een dag niet eet of minder eet met als reden: ik voel me niet zo lekker of ik heb niet zoveel trek vandaag, voel ik de angst weer opkomen.
Zoiets heeft zo'n grote impact op je gezin, dat is bijna niet voor te stellen.
Ook de sneaky manier waarop ze te werk gaan om zoveel mogelijk calorieën te verbranden of zo weinig mogelijk binnen te krijgen, ze vinden tips op pro- ana sites, ik wist echt niet wat ik hoorde toen ik haar eea hoorde vertellen bij therapie.
Voelde me zó dom, hoe had ik dit nu niet door kunnen hebben?
Giselle, onze dochter zag niet dat ze mager was. Als ze in de spiegel keek, zag ze een moddervet iemand.
Hoe zoiets psychisch werkt, geen idee.
Ze werd op een gegeven moment niet meer ongesteld, had haaruitval, altijd koud en moe.
En toch maar weinig tot niks eten, héél véél bewegen om maar af te vallen. En dat gaat hard bij jonge meiden.
Ze heeft uit zichzelf het licht gezien, net op tijd.
Voorzover ik weet werden er meiden uit haar groep wel gedwongen opgenomen en kregen dan sondevoeding. Omdat ze dus een gevaar voor zichzelf werden.
Bij dochter is dit gelukig(net) niet nodig geweest.
Ze is nu een half jaar " genezen " maar als ze een dag niet eet of minder eet met als reden: ik voel me niet zo lekker of ik heb niet zoveel trek vandaag, voel ik de angst weer opkomen.
Zoiets heeft zo'n grote impact op je gezin, dat is bijna niet voor te stellen.
Ook de sneaky manier waarop ze te werk gaan om zoveel mogelijk calorieën te verbranden of zo weinig mogelijk binnen te krijgen, ze vinden tips op pro- ana sites, ik wist echt niet wat ik hoorde toen ik haar eea hoorde vertellen bij therapie.
Voelde me zó dom, hoe had ik dit nu niet door kunnen hebben?
Als ik niet kan wat ik wil, dan wil ik wat ik kan!
maandag 12 november 2018 om 13:16
De ziekte maakt vindingrijk en laat zelfs de eerlijkste mens bedriegen.
Ik weet er alles van!
Wat schaamde ik me toen ik mezelf erop betrapte mijn partner te hebben belogen door te stellen dat ik wel had gegeten terwijl dat niet waar was. En wat voelde ik me verschrikkelijk wanneer ik bepakt en bezakt met extra zware tassen op de fiets zogenaamd even een blokje ging fietsen......zo hard mogelijk.......om calorieën te verbranden.
Ik weet er alles van!
Wat schaamde ik me toen ik mezelf erop betrapte mijn partner te hebben belogen door te stellen dat ik wel had gegeten terwijl dat niet waar was. En wat voelde ik me verschrikkelijk wanneer ik bepakt en bezakt met extra zware tassen op de fiets zogenaamd even een blokje ging fietsen......zo hard mogelijk.......om calorieën te verbranden.
