Psyche
alle pijlers
antidepressiva (seroxat) weer opnieuw beginnen ???
vrijdag 6 maart 2009 om 19:38
Laatste maanden gaat het niet zo goed meer met mij....Ben weer angstig, somber/depri, opgejaagd, negatief, moe, geirriteerd, slaapgebrek. Ik maak dingen groter dan ze zijn.
Oorzaak: eenzaam gevoel door verlies van moeder, nieuwe baan waar ik nauwelijks ingewerkt word (ben 6 mnd bezig). 2,5 jr geleden verhuisd en nog niet echt gewend. Moet dus alles alleen uitzoeken en voel me best wel ongelukkig.
In 2005 burnout geraakt, daarna moeder overleden. Na weer aan het werk te zijn gegaan in 2006 depressie gekregen en wel door blijven werken. Veel kilo's afgevallen door hartkloppingen en angstig gevoel in lijf. Raasde de hele dag door m'n lijf. Toen aan de seroxat (eerst efexor) en dat hielp wel goed. Ik kon het aan met minimale dosering 10 mg. Maar....10 kilo aangekomen, bah! Ik was al volslank dus toen nog dikker. Kermis is mijn hoofd werd wel minder. Na een lange periode toch weer afgebouwd en nu een jaar zonder en ik glij weer af. Het piekeren/overbezorgde is weer terug, de angsten, het gejaagde, deprie, negatieve gedachten, huilerig.....vandaag bij huisarts. Ik moet voor mezelf op een rij krijgen of ik een 10 mg seroxat misschien toch weer moet nemen als steuntje in de rug en misschien wel voor langere tijd, omdat het toch wel geregeld weer bij me terug komt die stemmingen.
Maar...ben nu blij dat ik weer leuke kleding kan kopen en door de stress/gejaagde gevoel blijf ik wel op gewicht en val ook nog af en als ik weer seroxat of een ander AD neem dan word ik weer dik en dan baal ik daar weer zo van.....Herkenbaar? Cognitieve gedragstherapie heb ik ook gevolgd....
Wie wil met mij hierover 'praten'. Ik wil m'n vriend er niet zoveel meer mee belasten, maar wil graag jullie reactie en ervaringen.
Oorzaak: eenzaam gevoel door verlies van moeder, nieuwe baan waar ik nauwelijks ingewerkt word (ben 6 mnd bezig). 2,5 jr geleden verhuisd en nog niet echt gewend. Moet dus alles alleen uitzoeken en voel me best wel ongelukkig.
In 2005 burnout geraakt, daarna moeder overleden. Na weer aan het werk te zijn gegaan in 2006 depressie gekregen en wel door blijven werken. Veel kilo's afgevallen door hartkloppingen en angstig gevoel in lijf. Raasde de hele dag door m'n lijf. Toen aan de seroxat (eerst efexor) en dat hielp wel goed. Ik kon het aan met minimale dosering 10 mg. Maar....10 kilo aangekomen, bah! Ik was al volslank dus toen nog dikker. Kermis is mijn hoofd werd wel minder. Na een lange periode toch weer afgebouwd en nu een jaar zonder en ik glij weer af. Het piekeren/overbezorgde is weer terug, de angsten, het gejaagde, deprie, negatieve gedachten, huilerig.....vandaag bij huisarts. Ik moet voor mezelf op een rij krijgen of ik een 10 mg seroxat misschien toch weer moet nemen als steuntje in de rug en misschien wel voor langere tijd, omdat het toch wel geregeld weer bij me terug komt die stemmingen.
Maar...ben nu blij dat ik weer leuke kleding kan kopen en door de stress/gejaagde gevoel blijf ik wel op gewicht en val ook nog af en als ik weer seroxat of een ander AD neem dan word ik weer dik en dan baal ik daar weer zo van.....Herkenbaar? Cognitieve gedragstherapie heb ik ook gevolgd....
Wie wil met mij hierover 'praten'. Ik wil m'n vriend er niet zoveel meer mee belasten, maar wil graag jullie reactie en ervaringen.
vrijdag 6 maart 2009 om 20:19
Ik heb geen ervaring met Seroxat, heb wel Paroxetine in de kast liggen maar ben tot op heden nog niet begonnen met slikken vanwege alle bijwerkingen (idd aankomen). Voor ik naar de huisarts ging was ik al een tijdje bezig met slikken van st Janskruid, wat tot dan toe weinig hielp.
Maar net toen ik wilde ophouden met slikken na 4 weken werkte het ineens... en hoe! Ben er echt zeer over te spreken, is dat niet iets voor je?
Maar net toen ik wilde ophouden met slikken na 4 weken werkte het ineens... en hoe! Ben er echt zeer over te spreken, is dat niet iets voor je?
vrijdag 6 maart 2009 om 21:22
ik gebruik ook Paroxetine. Merk idd dat ik er sneller van aankom, maar ik vind het belangrijker dat mijn stemming zo enorm verbeterd is. Ik geloof ook dat je van Paroxetine niet aankomt, maar dat je hongergevoel toeneemt. Ik probeer dus goed te letten op de hoeveelheid die ik eet en haal geen 'dikmakers' in huis.
Als jij uit ervaring weet dat P bij jou werkt, zou ik niet te lang twijfelen om opnieuw te starten. Kan net even dat steuntje in de rug zijn dat je nodig hebt. Misschien zijn er nog wel andere AD's te overwegen, maar dan moet je maar afwachten hoe je daarop reageert. st Janskruid heb ik nooit gebruikt. Is vast beter voor je lichaam dan AD's... Maar als ik jou berichtje zo lees, is dit niet echt de tijd voor je om te experimenteren.
Sterkte!
Als jij uit ervaring weet dat P bij jou werkt, zou ik niet te lang twijfelen om opnieuw te starten. Kan net even dat steuntje in de rug zijn dat je nodig hebt. Misschien zijn er nog wel andere AD's te overwegen, maar dan moet je maar afwachten hoe je daarop reageert. st Janskruid heb ik nooit gebruikt. Is vast beter voor je lichaam dan AD's... Maar als ik jou berichtje zo lees, is dit niet echt de tijd voor je om te experimenteren.
Sterkte!
vrijdag 6 maart 2009 om 21:37
hoihoi,
Hetzelfde dilemma heb ik ook. Eind oktober vorig jaar ben ik gestopt met Prozac te nemen. Eind januari werd ik echter heel depri, voelde me onnuttig, waardeloos, enzovoort.
Nu op dit moment gebruik ik 5 htp (sinds een week). Het is homepathisch maar toch geeft het een bijwerking, namelijk hoofdpijn. Ik ben teruggegaan van 3 pilletjes naar 1. Maar veel begeleiding had ik niet. Ik wilde niet weer aan Prozac omdat de 2 weken de depressie en angsten verergeren. Ik wacht nu maar weer het Riagg af en hoop dat het verder weer beter gaat, voel wel wat verbetering (ondanks de hoofdpijn) van depressieve klachten.
Ik hoop dat je wat hebt aan mijn betoog.
Hetzelfde dilemma heb ik ook. Eind oktober vorig jaar ben ik gestopt met Prozac te nemen. Eind januari werd ik echter heel depri, voelde me onnuttig, waardeloos, enzovoort.
Nu op dit moment gebruik ik 5 htp (sinds een week). Het is homepathisch maar toch geeft het een bijwerking, namelijk hoofdpijn. Ik ben teruggegaan van 3 pilletjes naar 1. Maar veel begeleiding had ik niet. Ik wilde niet weer aan Prozac omdat de 2 weken de depressie en angsten verergeren. Ik wacht nu maar weer het Riagg af en hoop dat het verder weer beter gaat, voel wel wat verbetering (ondanks de hoofdpijn) van depressieve klachten.
Ik hoop dat je wat hebt aan mijn betoog.
vrijdag 6 maart 2009 om 21:52
zaterdag 7 maart 2009 om 21:35
Heb jarenlang psychotherapie gehad.....heb een piekerstoornis. Snel overbezorgd en angstig voor toekomst, kan slecht beslissingen nemen en laatste tijd ook dus weer het sombere lege gevoel. Weinig interesses meer en voel me eenzaam en depri. Mijn relatie gaat ook weer slechter en ik ben bang dat dit binnenkort ook over is. 17 jaar kennen we elkaar nu en we leven als maatjes...
Buspiron? Kent iemand dat? Seroxat is Parexetine....
Hoor dat Buspiron toch anders werkt...
Ik vind het gewoon moeilijk zonder mijn mam in mijn leven. Ben enig kind en ouders waren gescheiden toen ik 16 was.....Mam is inmiddels 3,5 jaar dood....alles is vanaf dat moment anders. Geen telefoontje, geen thuis meer om heen te gaan als ik het moeilijk heb......
Er moet iets gebeuren anders raak ik alles kwijt.....maar wil wel goede keus maken in AD. Dus jullie reacties nog steeds van harte welkom
Buspiron? Kent iemand dat? Seroxat is Parexetine....
Hoor dat Buspiron toch anders werkt...
Ik vind het gewoon moeilijk zonder mijn mam in mijn leven. Ben enig kind en ouders waren gescheiden toen ik 16 was.....Mam is inmiddels 3,5 jaar dood....alles is vanaf dat moment anders. Geen telefoontje, geen thuis meer om heen te gaan als ik het moeilijk heb......
Er moet iets gebeuren anders raak ik alles kwijt.....maar wil wel goede keus maken in AD. Dus jullie reacties nog steeds van harte welkom
zaterdag 7 maart 2009 om 23:47
wat me nog niet helemaal duidelijk is of je ook n psychiater hebt?? anders zou ik zeker van je HA een doorverwijzing vragen... ik ben altijd een beetje allergisch voor huisartsen die met antidepressiva aan de slag gaan...
buspiron is wel gelijk hele heftige shit hoor...:S en werkt zeker anders dan een AD
buspiron is wel gelijk hele heftige shit hoor...:S en werkt zeker anders dan een AD
zondag 8 maart 2009 om 09:29
Hoi lise,
Herken veel in je verhaal. Ben nu ook een tijdje gestopt met ad en merk dat het leven weer veel 'moeilijker' word. Mijn hoofd zit vol, beslissingen wegen twintig kilo en de toekomst is een angstig mijnenveld. Het stomme van piekeren is dat de piekeraar -onbewust- denkt dat hij zijn problemen onder controle kan houden door er over te piekeren. En daarom gaat het piekeren maar door, en door en door. Terwijl het uiteindelijk natuurlijk alleen maar energie kost.
Er zitten eigenlijk twee denkfouten in het hoofd van een piekeraar: de overschatting van gevaren in de toekomst - en de onderschatting van de mate waarin je die aankan.
Bij mij is ook de gegeneraliseerde angsstoornis gediagnosticeerd (piekerstoornis). Wat een hel. Ik weet er inmiddels veel vanaf maar kom er niet vanaf. Hoewel het wel die kant op leek te gaan met ad. Maar hopelijk is dit alles maar tijdelijk en gaat het de goede kant op. Ik wil echt graag zonder kunnen. Ik heb morgen een gesprek met de psycholoog (heb dit al een periode gehad tijdje terug). Vind het echt een fijn idee, wil mijn vriend en vriendinnen ook niet overbelasten en moet echt mijn ei kwijt.
Piekergedachten kunnen je zoo ontzettend in zijn greep houden. Zelfs al weet je ergens dat het allemaal wel meevalt, op het moment van piekeren voelen de piekergedachten van levensbelang. En er is steeds wel weer iets nieuws, zinnigs of onzinnigs om je druk over te maken: het houdt gewoon niet op. Raar toch, dat je het rationeel goed kan snappen maar dat het toch door blijft gaan...
Ik denk dat het voor jou ook wel fijn is om weer met een therapeut te gaan praten? En ik weet natuurlijk niet hoe de situatie voor jou voelt, of wel of niet beginnen met ad als een noodzaak voelt (voor bepalen welke ad kan je het beste bij de psychiater zijn). Voor mij is dat nog niet op dat punt. Ik hoop dat ik mbv mijn therapeut er weer wat bovenop ga komen. Ik heb op dit moment ook wel onzekerheden die meespelen in mijn leven, waardoor ik meer stress ervaar dan gewoonlijk. Bij jou hoor ik dat ook: je hebt moeite met het overlijden van je moeder en je relatie loopt niet lekker. Hoe meer stress hoe makkelijker het piekeren op komt zetten. Net als wanneer je moe bent, dan heb ik ook altijd sneller dat ik warriger word en niet goed weet of ik problemen overschat of niet.
Moet zeggen dat hoewel ik je deze stoornis absoluut niet gun (want wat is het KUT) ik blij ben om herkenning te vinden en even mijn verhaal kwijt te kunnen. Ik hoor graag je verdere ontwikkelingen.
(f)
Herken veel in je verhaal. Ben nu ook een tijdje gestopt met ad en merk dat het leven weer veel 'moeilijker' word. Mijn hoofd zit vol, beslissingen wegen twintig kilo en de toekomst is een angstig mijnenveld. Het stomme van piekeren is dat de piekeraar -onbewust- denkt dat hij zijn problemen onder controle kan houden door er over te piekeren. En daarom gaat het piekeren maar door, en door en door. Terwijl het uiteindelijk natuurlijk alleen maar energie kost.
Er zitten eigenlijk twee denkfouten in het hoofd van een piekeraar: de overschatting van gevaren in de toekomst - en de onderschatting van de mate waarin je die aankan.
Bij mij is ook de gegeneraliseerde angsstoornis gediagnosticeerd (piekerstoornis). Wat een hel. Ik weet er inmiddels veel vanaf maar kom er niet vanaf. Hoewel het wel die kant op leek te gaan met ad. Maar hopelijk is dit alles maar tijdelijk en gaat het de goede kant op. Ik wil echt graag zonder kunnen. Ik heb morgen een gesprek met de psycholoog (heb dit al een periode gehad tijdje terug). Vind het echt een fijn idee, wil mijn vriend en vriendinnen ook niet overbelasten en moet echt mijn ei kwijt.
Piekergedachten kunnen je zoo ontzettend in zijn greep houden. Zelfs al weet je ergens dat het allemaal wel meevalt, op het moment van piekeren voelen de piekergedachten van levensbelang. En er is steeds wel weer iets nieuws, zinnigs of onzinnigs om je druk over te maken: het houdt gewoon niet op. Raar toch, dat je het rationeel goed kan snappen maar dat het toch door blijft gaan...
Ik denk dat het voor jou ook wel fijn is om weer met een therapeut te gaan praten? En ik weet natuurlijk niet hoe de situatie voor jou voelt, of wel of niet beginnen met ad als een noodzaak voelt (voor bepalen welke ad kan je het beste bij de psychiater zijn). Voor mij is dat nog niet op dat punt. Ik hoop dat ik mbv mijn therapeut er weer wat bovenop ga komen. Ik heb op dit moment ook wel onzekerheden die meespelen in mijn leven, waardoor ik meer stress ervaar dan gewoonlijk. Bij jou hoor ik dat ook: je hebt moeite met het overlijden van je moeder en je relatie loopt niet lekker. Hoe meer stress hoe makkelijker het piekeren op komt zetten. Net als wanneer je moe bent, dan heb ik ook altijd sneller dat ik warriger word en niet goed weet of ik problemen overschat of niet.
Moet zeggen dat hoewel ik je deze stoornis absoluut niet gun (want wat is het KUT) ik blij ben om herkenning te vinden en even mijn verhaal kwijt te kunnen. Ik hoor graag je verdere ontwikkelingen.
(f)
anoniem_80786 wijzigde dit bericht op 08-03-2009 09:34
Reden: add
Reden: add
% gewijzigd
zondag 8 maart 2009 om 11:02
Hoi shootforthestars!
Jij snapt mij helemaal!!! Fijn dat je zo uitgebreid gereageerd hebt. Ik heb inderdaad een gegenaraliseerde angststoornis. Heb 2 jaar therapie gehad....geleerd om mezelf vragen te stellen: hoe kan ik weten wat anderen denken, hoe kan ik de toekomst voorspellen, helpt deze gedachte mij mijn probleem op te lossen etc etc....
Ik kreeg van een nieuwe collega in de eerste werkweek van haar te horen....je bent negatief en je maakt de zaken groter dan dat ze zijn. Ook daar maak ik me nu weer zorgen over.
Daar komt nog bij dat ons huis niet goed voelt...en ik dus somber word van alles....relatie niet meer lekker loopt en ik dreig nu alles te verliezen.
Hoe jij het net omschreven hebt zo is het precies en ik las ook stukjes waarvan ik direct dacht...oh ja...zo had ik het nog niet bekeken. Wat ik ook erg doe is mijzelf continu bekritiseren? Herken je dat misschien ook. En wat je zegt...je weet er veel van maar het komt gewoon weer terug.
Ik heb op dit moment geen therapie....ik ben eerlijk gezegd nu even therapiemoe...maar zal het overwegen. Heb wel erg de behoefte om er met iemand over te praten die hetzelfde heeft en ook met psychologe al ervaring heeft, zodat je van elkaar therapie kan leren en je gesteund voelt. Ik zou het heel fijn vinden als je me zou mailen. Ik zal je echt niet dagelijks lastig vallen met allerlei rampscenario's en verhalen maar het lucht al op om even weer wat dingetjes helder te hebben.
just.me.1973@hotmail.com.
Jij snapt mij helemaal!!! Fijn dat je zo uitgebreid gereageerd hebt. Ik heb inderdaad een gegenaraliseerde angststoornis. Heb 2 jaar therapie gehad....geleerd om mezelf vragen te stellen: hoe kan ik weten wat anderen denken, hoe kan ik de toekomst voorspellen, helpt deze gedachte mij mijn probleem op te lossen etc etc....
Ik kreeg van een nieuwe collega in de eerste werkweek van haar te horen....je bent negatief en je maakt de zaken groter dan dat ze zijn. Ook daar maak ik me nu weer zorgen over.
Daar komt nog bij dat ons huis niet goed voelt...en ik dus somber word van alles....relatie niet meer lekker loopt en ik dreig nu alles te verliezen.
Hoe jij het net omschreven hebt zo is het precies en ik las ook stukjes waarvan ik direct dacht...oh ja...zo had ik het nog niet bekeken. Wat ik ook erg doe is mijzelf continu bekritiseren? Herken je dat misschien ook. En wat je zegt...je weet er veel van maar het komt gewoon weer terug.
Ik heb op dit moment geen therapie....ik ben eerlijk gezegd nu even therapiemoe...maar zal het overwegen. Heb wel erg de behoefte om er met iemand over te praten die hetzelfde heeft en ook met psychologe al ervaring heeft, zodat je van elkaar therapie kan leren en je gesteund voelt. Ik zou het heel fijn vinden als je me zou mailen. Ik zal je echt niet dagelijks lastig vallen met allerlei rampscenario's en verhalen maar het lucht al op om even weer wat dingetjes helder te hebben.
just.me.1973@hotmail.com.
zondag 8 maart 2009 om 11:11
Lory,
Heb jij ervaring met Buspiron? Heftige shit.....lijkt me eng....
Parexetine heb ik een jaar geslikt. 10 mg was voor mij voldoende om het leven weer beter aan te kunnen. Toen dacht ik dus dat ik weer sterk genoeg uit de burnout en het rouwverwerken van m'n overleden moeder was gekomen. Mijn vriend vond wel dat ik vlak was en vond mij zonder AD leuker. Met de huilbuien/sombere buien maar ook met de juist uitbundige/grappige buien die ik met AD niet had, vlak dus. Ik ben vorig jaar februari gestopt.
Nu een jaar later zit ik weer met dezelfde klachten. Van parexetine werd ik echt heel zwaar van en daardoor weer ongelukkig op dat vlak ivm eigenwaarde, kleding passen etc.
Wil je me eens vertellen waar dat Buspiron zo anders in is als parexetine?
Heb jij ervaring met Buspiron? Heftige shit.....lijkt me eng....
Parexetine heb ik een jaar geslikt. 10 mg was voor mij voldoende om het leven weer beter aan te kunnen. Toen dacht ik dus dat ik weer sterk genoeg uit de burnout en het rouwverwerken van m'n overleden moeder was gekomen. Mijn vriend vond wel dat ik vlak was en vond mij zonder AD leuker. Met de huilbuien/sombere buien maar ook met de juist uitbundige/grappige buien die ik met AD niet had, vlak dus. Ik ben vorig jaar februari gestopt.
Nu een jaar later zit ik weer met dezelfde klachten. Van parexetine werd ik echt heel zwaar van en daardoor weer ongelukkig op dat vlak ivm eigenwaarde, kleding passen etc.
Wil je me eens vertellen waar dat Buspiron zo anders in is als parexetine?
zondag 8 maart 2009 om 11:33
Niet uit eigen ervaring, werk in de psych.
Lees net in het farmacotherpautisch kompas dat buspiron niet geindiceerd is bij paniekstoornis.
het verschil zit m in de 'groep' waar ze in horen
Buspiron valt onder de groep anxyiolitische medicatie (een soort dempers maar dan net even wat anders) en paroxetine valt onder de groep SSRI's. (De serotonine heropnamers)
Het is een nog vrij nieuwe groep op de 'markt' volgens de verhalen zal je er niet vlak van worden o.i.d maar heel veel is er nog niet over bekend.
wat ik niet snap is dat als paroxetine werkt de HA buspiron voorstelt??
nogmaals maak dat je een doorverwijzing krijgt voor de psych...
en er zijn overigens richtlijnen/protocollen waar je HA zich in principe aan moet houden in de medicamenteuze behandeling (Dus eerst dit dan dat)
Lees net in het farmacotherpautisch kompas dat buspiron niet geindiceerd is bij paniekstoornis.
het verschil zit m in de 'groep' waar ze in horen
Buspiron valt onder de groep anxyiolitische medicatie (een soort dempers maar dan net even wat anders) en paroxetine valt onder de groep SSRI's. (De serotonine heropnamers)
Het is een nog vrij nieuwe groep op de 'markt' volgens de verhalen zal je er niet vlak van worden o.i.d maar heel veel is er nog niet over bekend.
wat ik niet snap is dat als paroxetine werkt de HA buspiron voorstelt??
nogmaals maak dat je een doorverwijzing krijgt voor de psych...
en er zijn overigens richtlijnen/protocollen waar je HA zich in principe aan moet houden in de medicamenteuze behandeling (Dus eerst dit dan dat)
maandag 9 maart 2009 om 12:14
Hoi lise,
Ik heb je een mailtje gestuurd. Zelfkritiek valt bij mij wel mee geloof ik. Hoewel ik, zoals vandaag nu ik me erg lamlendig/leeg/negatief voel wel een soort van geïrriteerd met mezelf raak dat ik minimaal werk gedaan krijg. Maar aan de andere kant weet ik dan weer dat ik echt wel mijn best doe met alles en dat ik deze 'handicap' nu eenmaal heb, of ik het nu leuk vind of niet (en dat ik dus ook bezig ben mijn best te doen om deze handicap te verkleinen). Een stukje acceptatie geeft altijd rust..
Therapiemoe herken ik trouwens ook wel, maar aan de andere kant gaat het nu gewoon niet langer zo met mij, ik kan niet alles binnenhouden, en ik wil mijn vriend en vriendinnen niet met die hele schijtzooi belasten. Dus daarom zie ik het gewoon als fijn steuntje in de rug wat ik nu ook echt nodig heb.
Fijn trouwens dat je ook omgekeerd veel herkenning vindt.
Ik heb je een mailtje gestuurd. Zelfkritiek valt bij mij wel mee geloof ik. Hoewel ik, zoals vandaag nu ik me erg lamlendig/leeg/negatief voel wel een soort van geïrriteerd met mezelf raak dat ik minimaal werk gedaan krijg. Maar aan de andere kant weet ik dan weer dat ik echt wel mijn best doe met alles en dat ik deze 'handicap' nu eenmaal heb, of ik het nu leuk vind of niet (en dat ik dus ook bezig ben mijn best te doen om deze handicap te verkleinen). Een stukje acceptatie geeft altijd rust..
Therapiemoe herken ik trouwens ook wel, maar aan de andere kant gaat het nu gewoon niet langer zo met mij, ik kan niet alles binnenhouden, en ik wil mijn vriend en vriendinnen niet met die hele schijtzooi belasten. Dus daarom zie ik het gewoon als fijn steuntje in de rug wat ik nu ook echt nodig heb.
Fijn trouwens dat je ook omgekeerd veel herkenning vindt.
anoniem_80786 wijzigde dit bericht op 09-03-2009 12:16
Reden: add
Reden: add
% gewijzigd
dinsdag 10 maart 2009 om 09:00
Ik herken mezelf er in . Heb een tijdje paroxetine gebruikt en wilde stoppen.Dat is even gelukt maar ben weer terug bij af. Depri , boos om niks en alles liep in het honderd.
Ben nu weer begonnen en voel me na een paar dagen alweer beter , ook geruster.
Ben zelf 5 kg gegroeid en ga nu naast de AD lijnen zodat de schade beperkt blijft. Ik ben ook liever iets zwaarder dan dat ik me zo rot voel , want mijn man en zoon hadden er gewoon onder te lijden , mijn gezin gaat voor!!
Het is voor sommige mensen gewoon noodzakelijk om AD te gebruiken , alhoewel veel mensen roepen dat het rotzooi is. Ik wens je veel succes toe!!
Ben nu weer begonnen en voel me na een paar dagen alweer beter , ook geruster.
Ben zelf 5 kg gegroeid en ga nu naast de AD lijnen zodat de schade beperkt blijft. Ik ben ook liever iets zwaarder dan dat ik me zo rot voel , want mijn man en zoon hadden er gewoon onder te lijden , mijn gezin gaat voor!!
Het is voor sommige mensen gewoon noodzakelijk om AD te gebruiken , alhoewel veel mensen roepen dat het rotzooi is. Ik wens je veel succes toe!!
vrijdag 13 maart 2009 om 20:30
Ik heb vier jaar Seroxat geslikt, 20 mg. Werd er inderdaad ook zo'n 10 kilo dikker van. Het goede nieuws is dat dat aankomen niet blijft voortduren (tenminste, bij mij niet). De laatste paar jaar kwam ik niet nog verder aan.
In de zes jaar dat ik nu gestopt ben heb ik regelmatig gedacht dat ik er misschien maar weer mee moest beginnen. Een keer zelfs ook zover gegaan dat ik het weer heb laten voorschrijven door de huisarts. Maar uiteindelijk toch niet de stap genomen om weer te beginnen en daar ben ik blij om. Ik heb mezelf inmiddels alle andere anti-depressiestrategieen eigen gemaakt: fatsoenlijk dag/nachtritme, genoeg sport (dan gaat dat gejaagde in je hoofd echt even weg!), genoeg buitenlucht, gezond eten, niet idioot veel drinken (dit laatste lukt niet altijd ), zorgen voor structuur in mijn dagen en vooral: goed voor mezelf zorgen in mentale zin. Allemaal dingen waar ik niet zoveel aan deed toen ik a.d. slikte.
Ik denk dat ik nu nooit meer a.d. nodig zal hebben, terwijl als ik had besloten er toch weer aan te beginnen, het misschien een gewoonte zou zijn geworden om bij elke mindere periode terug te vallen op antidepressiva. Ik heb nu andere manieren aan moeten leren.
Overigens denk ik niet dat iedereen zonder a.d. kan. Maar ik denk wel dat veel mensen die nu a.d. slikken, met de bovenstaande dingen een eind zouden kunnen komen. Of dat voor jou ook geldt, durf ik niet te zeggen.
In de zes jaar dat ik nu gestopt ben heb ik regelmatig gedacht dat ik er misschien maar weer mee moest beginnen. Een keer zelfs ook zover gegaan dat ik het weer heb laten voorschrijven door de huisarts. Maar uiteindelijk toch niet de stap genomen om weer te beginnen en daar ben ik blij om. Ik heb mezelf inmiddels alle andere anti-depressiestrategieen eigen gemaakt: fatsoenlijk dag/nachtritme, genoeg sport (dan gaat dat gejaagde in je hoofd echt even weg!), genoeg buitenlucht, gezond eten, niet idioot veel drinken (dit laatste lukt niet altijd ), zorgen voor structuur in mijn dagen en vooral: goed voor mezelf zorgen in mentale zin. Allemaal dingen waar ik niet zoveel aan deed toen ik a.d. slikte.
Ik denk dat ik nu nooit meer a.d. nodig zal hebben, terwijl als ik had besloten er toch weer aan te beginnen, het misschien een gewoonte zou zijn geworden om bij elke mindere periode terug te vallen op antidepressiva. Ik heb nu andere manieren aan moeten leren.
Overigens denk ik niet dat iedereen zonder a.d. kan. Maar ik denk wel dat veel mensen die nu a.d. slikken, met de bovenstaande dingen een eind zouden kunnen komen. Of dat voor jou ook geldt, durf ik niet te zeggen.
vrijdag 13 maart 2009 om 21:19
vrijdag 13 maart 2009 om 21:26
vrijdag 13 maart 2009 om 21:31
Dat verschilt per onderzoek. Vaak lees je inderdaad dat het bij lichte depressies even goed helpt als medicijnen. Maar er zijn ook onderzoeken gedaan bij psychiatrische patienten waaruit hetzelfde blijkt.
Ik hoop dat je je realiseert dat een machteloos gevoel van fatalisme "er valt niets tegen te doen" hoort bij depressiviteit, en dat dat dus niet betekent dat een patient die dat zegt daar gelijk in heeft.
Ik hoop dat je je realiseert dat een machteloos gevoel van fatalisme "er valt niets tegen te doen" hoort bij depressiviteit, en dat dat dus niet betekent dat een patient die dat zegt daar gelijk in heeft.
