Psyche
alle pijlers
antidepressiva (seroxat) weer opnieuw beginnen ???
vrijdag 6 maart 2009 om 19:38
Laatste maanden gaat het niet zo goed meer met mij....Ben weer angstig, somber/depri, opgejaagd, negatief, moe, geirriteerd, slaapgebrek. Ik maak dingen groter dan ze zijn.
Oorzaak: eenzaam gevoel door verlies van moeder, nieuwe baan waar ik nauwelijks ingewerkt word (ben 6 mnd bezig). 2,5 jr geleden verhuisd en nog niet echt gewend. Moet dus alles alleen uitzoeken en voel me best wel ongelukkig.
In 2005 burnout geraakt, daarna moeder overleden. Na weer aan het werk te zijn gegaan in 2006 depressie gekregen en wel door blijven werken. Veel kilo's afgevallen door hartkloppingen en angstig gevoel in lijf. Raasde de hele dag door m'n lijf. Toen aan de seroxat (eerst efexor) en dat hielp wel goed. Ik kon het aan met minimale dosering 10 mg. Maar....10 kilo aangekomen, bah! Ik was al volslank dus toen nog dikker. Kermis is mijn hoofd werd wel minder. Na een lange periode toch weer afgebouwd en nu een jaar zonder en ik glij weer af. Het piekeren/overbezorgde is weer terug, de angsten, het gejaagde, deprie, negatieve gedachten, huilerig.....vandaag bij huisarts. Ik moet voor mezelf op een rij krijgen of ik een 10 mg seroxat misschien toch weer moet nemen als steuntje in de rug en misschien wel voor langere tijd, omdat het toch wel geregeld weer bij me terug komt die stemmingen.
Maar...ben nu blij dat ik weer leuke kleding kan kopen en door de stress/gejaagde gevoel blijf ik wel op gewicht en val ook nog af en als ik weer seroxat of een ander AD neem dan word ik weer dik en dan baal ik daar weer zo van.....Herkenbaar? Cognitieve gedragstherapie heb ik ook gevolgd....
Wie wil met mij hierover 'praten'. Ik wil m'n vriend er niet zoveel meer mee belasten, maar wil graag jullie reactie en ervaringen.
Oorzaak: eenzaam gevoel door verlies van moeder, nieuwe baan waar ik nauwelijks ingewerkt word (ben 6 mnd bezig). 2,5 jr geleden verhuisd en nog niet echt gewend. Moet dus alles alleen uitzoeken en voel me best wel ongelukkig.
In 2005 burnout geraakt, daarna moeder overleden. Na weer aan het werk te zijn gegaan in 2006 depressie gekregen en wel door blijven werken. Veel kilo's afgevallen door hartkloppingen en angstig gevoel in lijf. Raasde de hele dag door m'n lijf. Toen aan de seroxat (eerst efexor) en dat hielp wel goed. Ik kon het aan met minimale dosering 10 mg. Maar....10 kilo aangekomen, bah! Ik was al volslank dus toen nog dikker. Kermis is mijn hoofd werd wel minder. Na een lange periode toch weer afgebouwd en nu een jaar zonder en ik glij weer af. Het piekeren/overbezorgde is weer terug, de angsten, het gejaagde, deprie, negatieve gedachten, huilerig.....vandaag bij huisarts. Ik moet voor mezelf op een rij krijgen of ik een 10 mg seroxat misschien toch weer moet nemen als steuntje in de rug en misschien wel voor langere tijd, omdat het toch wel geregeld weer bij me terug komt die stemmingen.
Maar...ben nu blij dat ik weer leuke kleding kan kopen en door de stress/gejaagde gevoel blijf ik wel op gewicht en val ook nog af en als ik weer seroxat of een ander AD neem dan word ik weer dik en dan baal ik daar weer zo van.....Herkenbaar? Cognitieve gedragstherapie heb ik ook gevolgd....
Wie wil met mij hierover 'praten'. Ik wil m'n vriend er niet zoveel meer mee belasten, maar wil graag jullie reactie en ervaringen.
vrijdag 13 maart 2009 om 21:48
Wat wil je hiermee bereiken fleurtje? Zoek je de bevestiging dat je echt een ernstig geval bent? Die kan ik je niet geven, ik ken je niet.
Het enige dat ik beweer is dat ik denk dat er een (heel) kleine groep patienten bestaat bij wie preventie geen enkele zin heeft en voor wie medicatie een absolute noodzaak is. En dat er een heel grote groep patienten is die (begrijpelijkerwijs) denkt bij die kleine groep te horen, maar voor wie allerlei non-medicinale maatregelen wel degelijk hun kwaliteit van leven sterk kunnen verbeteren.
Het enige dat ik beweer is dat ik denk dat er een (heel) kleine groep patienten bestaat bij wie preventie geen enkele zin heeft en voor wie medicatie een absolute noodzaak is. En dat er een heel grote groep patienten is die (begrijpelijkerwijs) denkt bij die kleine groep te horen, maar voor wie allerlei non-medicinale maatregelen wel degelijk hun kwaliteit van leven sterk kunnen verbeteren.
vrijdag 13 maart 2009 om 21:53
Nee, ik wil helemaal niet de bevestiging dat ik een ernstig geval ben, iig niet van jou; als je het niet erg vindt hecht ik vrij weinig waarde aan jouw observatievermogen. Ik word alleen een beetje misselijk hoe makkelijk sommige mensen sport aanraden. Dat zeg je dus niet tegen mensen die naar de verdommenis aan het gaan zijn.
vrijdag 13 maart 2009 om 22:20
Hoi lise,
Ik denk dat Emmeke wel goed advies geeft. Sporten is belangrijk het kan wel je stemming en emotionele stabiliteit verbeteren. Het veranderd namelijk je cortisol en adrenaline huishouding en zorgt voor de productie van endorfines (lichaamseigen morfines). Het is alleen de vraag of je het kunt opbrengen, in een groep geeft wat extra stimulans.
En a.d. gebruiken is niks mis mee, misschien inderdaad als steuntje in de rug om je leefstijl te verbeteren. Die paar extra kilo's sport je er gewoon weer af.
Enne wat dacht je van een andere therapeut?
Ik denk dat Emmeke wel goed advies geeft. Sporten is belangrijk het kan wel je stemming en emotionele stabiliteit verbeteren. Het veranderd namelijk je cortisol en adrenaline huishouding en zorgt voor de productie van endorfines (lichaamseigen morfines). Het is alleen de vraag of je het kunt opbrengen, in een groep geeft wat extra stimulans.
En a.d. gebruiken is niks mis mee, misschien inderdaad als steuntje in de rug om je leefstijl te verbeteren. Die paar extra kilo's sport je er gewoon weer af.
Enne wat dacht je van een andere therapeut?
zaterdag 14 maart 2009 om 00:25
Ik snap Fleurtjes punt wel.
Er heerst een soort anti depressiva lobby (niet dat ik zeg dat Emmeke e.d. hier toen behoren) die alles natuurlijk willen oplossen.
Sporten, sporten en gezond eten en sporten en vette vis en sporten. Want teveel mensen slikken ten onrechte AD en dat is een schande...
Maar wie kent iemand die ten onrechte AD slikt? En wie zijn die mensen die dat voor een ander kunnen bepalen.
Tuurlijk is sporten goed. Ik heb het consequent gedaan voor mijn laatste depressie. Had ook echt een goede conditie. Uur spinnen was geen probleem. En korte tijd later kwam ik door mijn depressie zelfs de helling van de brug niet meer op!
En ik ben ook tijdens mijn depressie blijven sporten (elke dag beweging en 3/4 keer per week flink intensief zwemmen). En dat sporten was goed voor me. Mijn lijf voelde wat lekkerder aan en het gaf een beetje ontspanning.
Maar dat sporten hielp me niet uit de depressie. Dat hebben de medicijnen (wederom) gedaan. En dat was niet een steuntje in de rug, maar een zeer cruciaal verschil.
Sporten en gezond eten en nauwelijks drinken en buitenlucht hebben wel mijn symptomen af en toe wel wat verzacht. Maar mensen die doen alsof sporten en een gezonde levensstijl voor 80% van de mensen met depressie een volwaardig alternatief voor medicijnen biedt, wekken mijn wrevel.
Overigens geen excuus om dus maar niet te bewegen als je medicatie neemt.
Er heerst een soort anti depressiva lobby (niet dat ik zeg dat Emmeke e.d. hier toen behoren) die alles natuurlijk willen oplossen.
Sporten, sporten en gezond eten en sporten en vette vis en sporten. Want teveel mensen slikken ten onrechte AD en dat is een schande...
Maar wie kent iemand die ten onrechte AD slikt? En wie zijn die mensen die dat voor een ander kunnen bepalen.
Tuurlijk is sporten goed. Ik heb het consequent gedaan voor mijn laatste depressie. Had ook echt een goede conditie. Uur spinnen was geen probleem. En korte tijd later kwam ik door mijn depressie zelfs de helling van de brug niet meer op!
En ik ben ook tijdens mijn depressie blijven sporten (elke dag beweging en 3/4 keer per week flink intensief zwemmen). En dat sporten was goed voor me. Mijn lijf voelde wat lekkerder aan en het gaf een beetje ontspanning.
Maar dat sporten hielp me niet uit de depressie. Dat hebben de medicijnen (wederom) gedaan. En dat was niet een steuntje in de rug, maar een zeer cruciaal verschil.
Sporten en gezond eten en nauwelijks drinken en buitenlucht hebben wel mijn symptomen af en toe wel wat verzacht. Maar mensen die doen alsof sporten en een gezonde levensstijl voor 80% van de mensen met depressie een volwaardig alternatief voor medicijnen biedt, wekken mijn wrevel.
Overigens geen excuus om dus maar niet te bewegen als je medicatie neemt.
zondag 15 maart 2009 om 09:05
quote:lise30 schreef op 06 maart 2009 @ 19:38:
Laatste maanden gaat het niet zo goed meer met mij....Ben weer angstig, somber/depri, opgejaagd, negatief, moe, geirriteerd, slaapgebrek. Ik maak dingen groter dan ze zijn.
....
Wie wil met mij hierover 'praten'. Ik wil m'n vriend er niet zoveel meer mee belasten, maar wil graag jullie reactie en ervaringen.
Eigenlijk wilde ik er voor mezelf niet aan, maar kan bovenstaand citaat van jou voor mezelf ook niet meer negeren.
Voor mij is Seroxat geen optie (meer). Ik heb het vroeger geslikt, alsmede een aantal andere middelen. Persoonlijk - en dan spreek ik echt voor mezelf - weet ik niet wat erger is. Me altijd depressief voelen (met tussenpozen dat het beter gaat is dat al meer dan de helft van mijn leven ), of 'verslaafd' zijn aan middelen zoals Seroxat. Toch het laatste. Ik wil er niet meer aan. Ben er op een gegeven moment mee gestopt en op eigen kracht (dat wil zeggen met behulp van gesprekken en het eigen-maken van andere anti-depressie-strategieen) bovenop gekomen.
Ergens verderop in dit topic las ik de reactie van Fleurtje. Voor een deel snap ik jou reactie en ben ik het wel met je eens. Je kan niet zomaar tegen iemand roepen die depressief is: ga maar sporten. Aan de andere kant ben ik in het verleden wel naar de verdommenis gegaan (volgens mij schreef je het zo) en kreeg de raad om te gaan sporten. Dat verlicht wel.
Zoals ik hierboven schreef, heb ik me anti-depressie-strategieen eigen gemaakt. Zoiets als Emmeke schrijft.
quote:Emmeke schreef op 13 maart 2009 @ 20:30:
In de zes jaar dat ik nu gestopt ben heb ik regelmatig gedacht dat ik er misschien maar weer mee moest beginnen. Een keer zelfs ook zover gegaan dat ik het weer heb laten voorschrijven door de huisarts. Maar uiteindelijk toch niet de stap genomen om weer te beginnen en daar ben ik blij om. Ik heb mezelf inmiddels alle andere anti-depressiestrategieen eigen gemaakt: fatsoenlijk dag/nachtritme, genoeg sport (dan gaat dat gejaagde in je hoofd echt even weg!), genoeg buitenlucht, gezond eten, niet idioot veel drinken (dit laatste lukt niet altijd ), zorgen voor structuur in mijn dagen en vooral: goed voor mezelf zorgen in mentale zin. Allemaal dingen waar ik niet zoveel aan deed toen ik a.d. slikte.
Ik denk dat ik nu nooit meer a.d. nodig zal hebben, terwijl als ik had besloten er toch weer aan te beginnen, het misschien een gewoonte zou zijn geworden om bij elke mindere periode terug te vallen op antidepressiva. Ik heb nu andere manieren aan moeten leren.
Overigens denk ik niet dat iedereen zonder a.d. kan. Maar ik denk wel dat veel mensen die nu a.d. slikken, met de bovenstaande dingen een eind zouden kunnen komen. Of dat voor jou ook geldt, durf ik niet te zeggen.
Ik ben het hier dus geheel mee eens. Voor mij werkt het in ieder geval. Maar ik ben een beetje vergeten hoe het ook al weer moet.
Emmeke, als jij dit nog weer leest, zou jij mij uitnodiging dan willen accepteren. Ik zou hier heel graag nog eens met je over verder praten. Hoe je bovenstaande wat je schrijft ook echt in praktijk brengt.
Lise, jij in ieder geval heel veel sterkte ook
Laatste maanden gaat het niet zo goed meer met mij....Ben weer angstig, somber/depri, opgejaagd, negatief, moe, geirriteerd, slaapgebrek. Ik maak dingen groter dan ze zijn.
....
Wie wil met mij hierover 'praten'. Ik wil m'n vriend er niet zoveel meer mee belasten, maar wil graag jullie reactie en ervaringen.
Eigenlijk wilde ik er voor mezelf niet aan, maar kan bovenstaand citaat van jou voor mezelf ook niet meer negeren.
Voor mij is Seroxat geen optie (meer). Ik heb het vroeger geslikt, alsmede een aantal andere middelen. Persoonlijk - en dan spreek ik echt voor mezelf - weet ik niet wat erger is. Me altijd depressief voelen (met tussenpozen dat het beter gaat is dat al meer dan de helft van mijn leven ), of 'verslaafd' zijn aan middelen zoals Seroxat. Toch het laatste. Ik wil er niet meer aan. Ben er op een gegeven moment mee gestopt en op eigen kracht (dat wil zeggen met behulp van gesprekken en het eigen-maken van andere anti-depressie-strategieen) bovenop gekomen.
Ergens verderop in dit topic las ik de reactie van Fleurtje. Voor een deel snap ik jou reactie en ben ik het wel met je eens. Je kan niet zomaar tegen iemand roepen die depressief is: ga maar sporten. Aan de andere kant ben ik in het verleden wel naar de verdommenis gegaan (volgens mij schreef je het zo) en kreeg de raad om te gaan sporten. Dat verlicht wel.
Zoals ik hierboven schreef, heb ik me anti-depressie-strategieen eigen gemaakt. Zoiets als Emmeke schrijft.
quote:Emmeke schreef op 13 maart 2009 @ 20:30:
In de zes jaar dat ik nu gestopt ben heb ik regelmatig gedacht dat ik er misschien maar weer mee moest beginnen. Een keer zelfs ook zover gegaan dat ik het weer heb laten voorschrijven door de huisarts. Maar uiteindelijk toch niet de stap genomen om weer te beginnen en daar ben ik blij om. Ik heb mezelf inmiddels alle andere anti-depressiestrategieen eigen gemaakt: fatsoenlijk dag/nachtritme, genoeg sport (dan gaat dat gejaagde in je hoofd echt even weg!), genoeg buitenlucht, gezond eten, niet idioot veel drinken (dit laatste lukt niet altijd ), zorgen voor structuur in mijn dagen en vooral: goed voor mezelf zorgen in mentale zin. Allemaal dingen waar ik niet zoveel aan deed toen ik a.d. slikte.
Ik denk dat ik nu nooit meer a.d. nodig zal hebben, terwijl als ik had besloten er toch weer aan te beginnen, het misschien een gewoonte zou zijn geworden om bij elke mindere periode terug te vallen op antidepressiva. Ik heb nu andere manieren aan moeten leren.
Overigens denk ik niet dat iedereen zonder a.d. kan. Maar ik denk wel dat veel mensen die nu a.d. slikken, met de bovenstaande dingen een eind zouden kunnen komen. Of dat voor jou ook geldt, durf ik niet te zeggen.
Ik ben het hier dus geheel mee eens. Voor mij werkt het in ieder geval. Maar ik ben een beetje vergeten hoe het ook al weer moet.
Emmeke, als jij dit nog weer leest, zou jij mij uitnodiging dan willen accepteren. Ik zou hier heel graag nog eens met je over verder praten. Hoe je bovenstaande wat je schrijft ook echt in praktijk brengt.
Lise, jij in ieder geval heel veel sterkte ook
