Psyche
alle pijlers
Antidepressiva starten zonder therapie
zondag 9 mei 2010 om 15:56
zondag 9 mei 2010 om 23:18
Ik heb niet zozeer AD voorgeschreven gekregen zonder therapie, als wel dat ik (bijna) klaar was met therapie en toen pas aan de AD ben gegaan. Met therapie ben ik een eind gekomen (echt een eind!). Maar het laatste hardnekkige probleem bleef ik houden, ondanks therapie. En nu met de AD is dat voor 80% over. En ik zou er echt geen gesprek met welke behandelaar dan ook over hoeven voeren, want het is de fysieke impact (het pilletje) die het 'm doet. En niet dat geklets.
maandag 10 mei 2010 om 09:59
Ik slik 20 mg Citalopram. Voor mij genoeg; heb tijden gehad van 30, maar ook van 10....zelfs geprobeerd af te bouwen, maar het gaat helaas niet zonder. Want, zoals Schouderklopje en Wintermuts al zeggen, het is iets fysieks.
Ik weet niet of het is aangeboren; volgens mij wel iets wat (helaas!!) in je genen zit.Ik was als kind altijd al hypochondrisch en aan het piekeren. Het kwam en het ging, soms ging het tijden beter. Of llaat ik zeggen, dan was het beheersbaar.
Een aantal jaren geleden begon het uit de hand te lopen en mij leven te beperken. Toen ben ik via de huisarts bij een psycholoog terecht gekomen. Dit heeft me niet geholpen.
Toen ik 3 jaar geleden moeder werd, besloot ik dat ik een evenwichtige moeder voor mijn kind wilde en moest zijn. Ben toen op eigen initiatief aan AD begonnen, omdat ik wist dat dat me kon helpen.(vanuit voorbeelden in directe omgeving)
En dat deed/doet het!!
Ik weet niet of het is aangeboren; volgens mij wel iets wat (helaas!!) in je genen zit.Ik was als kind altijd al hypochondrisch en aan het piekeren. Het kwam en het ging, soms ging het tijden beter. Of llaat ik zeggen, dan was het beheersbaar.
Een aantal jaren geleden begon het uit de hand te lopen en mij leven te beperken. Toen ben ik via de huisarts bij een psycholoog terecht gekomen. Dit heeft me niet geholpen.
Toen ik 3 jaar geleden moeder werd, besloot ik dat ik een evenwichtige moeder voor mijn kind wilde en moest zijn. Ben toen op eigen initiatief aan AD begonnen, omdat ik wist dat dat me kon helpen.(vanuit voorbeelden in directe omgeving)
En dat deed/doet het!!
maandag 10 mei 2010 om 21:21
Ik vind het nogal opmerkelijk hoe sommig artsen weigeren om bepaalde medicatie (slaap / ad / kalmering) te geven en anderen er mee lijken te strooien. Het is maar net wie er voor je zit.
anyway krijg de indruk dat de meeste mensen vinden dat praten als dan niet in combinatie met medicatie altijd het beste is.
Maar uiteindelijk gaat het toch om waar jij je beter bij voelt en wat voor jou het leven behapbaar maakt? Als een potje pillen de lading dekt, wat is er dan mis mee?
Uiteindelijk is het aan jezelf om te bepalen wat beter is.
Praten heeft mij tot nu weinig opgelevert. Oh ja behalve een flink potje frustratie en zo nu en dan de behoefte heb om te springen, terwijl ik dat soort gedachten jaren niet heb gehad.
Van de pillen werd ik even heel blij en heeft me ook wel net even door een lastige periode heen gesleept waardoor ik kon blijven werken. maar ook dat lijkt geen echte oplossing te bieden.
Overigens zou ik er wel voor kiezen om wat onderzoeken te laten verrichten, dan alleen alleen naar de huisarts voor wat pillen.
Huisartsen zijn niet specifiek opgeleid om psychiarische / psychologische aandoeningen te diagnotiseren.
Oh ja er is helemaal niet officieel bewezen dat depressie door een serotonine tekort wordt veroorzaakt; je kunt ook helemaal niet meten of je een tekort oid hebt. Ook depressies worden over het algemeen door iets getriggerd en eigen temperament speelt ook een rol. Wanneer ssri-pillen helpen betekent echt niet dat dan een feit is dat je alleen maar een terkort aan een stofje hebt..
Heel verhaal; wat ik wilde zeggen is, dat er wat mij betreft geen regels zijn wat goed is, of beter is. Of dat pillen, praten, jezelf voorhouden dat er echt alleen een neurologisch probleempje is, weten wat er aan de hand is of juist niet, hopen dat je beter kan worden, leren leven met je onvolkomendheden - is vooral aan jou om te bepalen.
anyway krijg de indruk dat de meeste mensen vinden dat praten als dan niet in combinatie met medicatie altijd het beste is.
Maar uiteindelijk gaat het toch om waar jij je beter bij voelt en wat voor jou het leven behapbaar maakt? Als een potje pillen de lading dekt, wat is er dan mis mee?
Uiteindelijk is het aan jezelf om te bepalen wat beter is.
Praten heeft mij tot nu weinig opgelevert. Oh ja behalve een flink potje frustratie en zo nu en dan de behoefte heb om te springen, terwijl ik dat soort gedachten jaren niet heb gehad.
Van de pillen werd ik even heel blij en heeft me ook wel net even door een lastige periode heen gesleept waardoor ik kon blijven werken. maar ook dat lijkt geen echte oplossing te bieden.
Overigens zou ik er wel voor kiezen om wat onderzoeken te laten verrichten, dan alleen alleen naar de huisarts voor wat pillen.
Huisartsen zijn niet specifiek opgeleid om psychiarische / psychologische aandoeningen te diagnotiseren.
Oh ja er is helemaal niet officieel bewezen dat depressie door een serotonine tekort wordt veroorzaakt; je kunt ook helemaal niet meten of je een tekort oid hebt. Ook depressies worden over het algemeen door iets getriggerd en eigen temperament speelt ook een rol. Wanneer ssri-pillen helpen betekent echt niet dat dan een feit is dat je alleen maar een terkort aan een stofje hebt..
Heel verhaal; wat ik wilde zeggen is, dat er wat mij betreft geen regels zijn wat goed is, of beter is. Of dat pillen, praten, jezelf voorhouden dat er echt alleen een neurologisch probleempje is, weten wat er aan de hand is of juist niet, hopen dat je beter kan worden, leren leven met je onvolkomendheden - is vooral aan jou om te bepalen.
maandag 10 mei 2010 om 21:32
Ik ben 3 dagen geleden begonnen met tryptizol, ik wilde eigenlijk citalopram op basis van ervaringen uit omgeving/internet, maar mijn huisarts heeft vooral goede ervaringen met tryptizol en hij vond dat een beter idee.
Ik geloof voor mezelf ook niet meer zo in praten. Ik heb therapie gehad van mijn 9e tot mijn 13e en toen ik 17/18 was. Het is fijn om er eens per week alles uit te mogen gooien, maar of het echt hielp? Bij mij is er ook nooit een duidelijke oorzaak gevonden, geen trauma's, jeugd als uit het boekje... Verder zitten depressies in de familie. Ik geloof daarom wel dat het bij mij gewoon een lichamelijke oorzaak heeft en hoop/denk daarom dat die pillen wel gaan werken.
Ik geloof voor mezelf ook niet meer zo in praten. Ik heb therapie gehad van mijn 9e tot mijn 13e en toen ik 17/18 was. Het is fijn om er eens per week alles uit te mogen gooien, maar of het echt hielp? Bij mij is er ook nooit een duidelijke oorzaak gevonden, geen trauma's, jeugd als uit het boekje... Verder zitten depressies in de familie. Ik geloof daarom wel dat het bij mij gewoon een lichamelijke oorzaak heeft en hoop/denk daarom dat die pillen wel gaan werken.
maandag 10 mei 2010 om 22:00
PoisonIvy, geen idee of het ligt aan (een tekort aan) stofjes. Want de AD (citalopram) worden nogal voor verschillende dingen voorgeschreven. Zoals angst, obsessie, neurose, depressie, wisselende stemmingen, depressie, etc. Zouden al die dingen dan eenzelfde soort stofjestekort hebben? Zou kunnen, maar lijkt me niet.
Wat en hoe het werkt weet ik niet. Voor hetzelfde geld is het een enorm placebo effect, wie zal het zeggen. Bij mij werkt het prikkeldempend, waardoor ik meer kan verdragen van mijn omgeving (en minder snel hyper overspannen en opgefokt reageer met daardoor weer gevolgd depressieve stemming vanwege de vele ruzies en slechte sfeer in huis)
Wat en hoe het werkt weet ik niet. Voor hetzelfde geld is het een enorm placebo effect, wie zal het zeggen. Bij mij werkt het prikkeldempend, waardoor ik meer kan verdragen van mijn omgeving (en minder snel hyper overspannen en opgefokt reageer met daardoor weer gevolgd depressieve stemming vanwege de vele ruzies en slechte sfeer in huis)
maandag 10 mei 2010 om 22:54
Hi SK,
had het ook niet over jou....en weet je het doet er (wat mij betreft niet toe) Als jij er iets aan hebt dan is het toch goed! En ja als het voor jou "helpt" om te denken dat je een lichamelijk probleem hebt dan datr het tussen je oren zit.. niet lullig bedoelt, maar hypochondrie is echt niet aangeboren! .
Weet je ik snap het wel hoor. De wereld om ons heen zou dan wat begripvoller zijn. Onlangs heeft een vriendin haar relatie verbroken en was daarom erg verdrietig. Op dat moment ging het ook niet zo lekker met mij. Ze zei; weet je iedereen is zo lief voor me en zo begripvol, ik weet dat jij je minstens net zo slecht voelt als ik, maar je niemand doet zo tegen jou, niemand ziet hoe zwaar je het hebt
shit dit is wel errrrug off topic mar kwam zo in me op.
had het ook niet over jou....en weet je het doet er (wat mij betreft niet toe) Als jij er iets aan hebt dan is het toch goed! En ja als het voor jou "helpt" om te denken dat je een lichamelijk probleem hebt dan datr het tussen je oren zit.. niet lullig bedoelt, maar hypochondrie is echt niet aangeboren! .
Weet je ik snap het wel hoor. De wereld om ons heen zou dan wat begripvoller zijn. Onlangs heeft een vriendin haar relatie verbroken en was daarom erg verdrietig. Op dat moment ging het ook niet zo lekker met mij. Ze zei; weet je iedereen is zo lief voor me en zo begripvol, ik weet dat jij je minstens net zo slecht voelt als ik, maar je niemand doet zo tegen jou, niemand ziet hoe zwaar je het hebt
shit dit is wel errrrug off topic mar kwam zo in me op.
