Psyche
alle pijlers
ASS onderzoek
woensdag 23 december 2020 om 17:02
Hoi allemaal,
Ik ben bezig om onderzocht te worden voor autisme. Nu heb ik een hele grote vragenlijst gekregen die mijn ouders moeten invullen. Ik ben eind twintig en het contact met m'n ouders ie eindelijk een beetje goed maar niet goed genoeg dat ik dit met ze wil delen. Ik vind het veel te privé. Heeft iemand hier ervaring mee? Kan ik vragen dit over te slaan of door iemand anders in te laten vullen?
Ik hoor graag ervaringen
Ik ben bezig om onderzocht te worden voor autisme. Nu heb ik een hele grote vragenlijst gekregen die mijn ouders moeten invullen. Ik ben eind twintig en het contact met m'n ouders ie eindelijk een beetje goed maar niet goed genoeg dat ik dit met ze wil delen. Ik vind het veel te privé. Heeft iemand hier ervaring mee? Kan ik vragen dit over te slaan of door iemand anders in te laten vullen?
Ik hoor graag ervaringen
woensdag 23 december 2020 om 17:28
Ze bestaan ja. Maar ze zijn niet gemiddeld. Ik ga er dan ook niet direct van uit dat de ts ouders heeft die als ouders niet deugden. Het kan zijn dat de band verstoord was, en dat kan mogelijk komen door haar autisme (als daar sprake van is) of andere aspecten. Maar dan nog zijn het haar ouders en die houden gewoonlijk onvoorwaardelijk van hun kinderen.
Ik heb nog niet in haar reacties kunnen ontdekken dat haar ouders werkelijk niet deugden.
En met Lala land heb ik niets te maken. Ik ken de hele film niet.
woensdag 23 december 2020 om 17:30
Ja de afspraak is maandag al, heb net de brief gekregen via koerier omdat er een plekje vrij is gekomen-Red- schreef: ↑23-12-2020 17:28En je afspraak is maandag al? Dan zou ik kijken hoever die twee personen komen, en dan maandag maar even verder zien met de psych. Het helpt voor het stellen van de diagnose als je het wel kan laten invullen, maar als het je zoveel stress geeft zou ik dat voor nu even laten. Misschien is het zonder ook al wel duidelijk.
woensdag 23 december 2020 om 17:30
Waar ben je zo bang voor?
Alleen maar omdat je de diagnose ass zou kunnen krijgen?
Dat staat niet gelijk aan seriemoordenaar zijn hoor.
Het maakt het leven hooguit wat gecompliceerder maar je bent er niet minder mens door.
woensdag 23 december 2020 om 17:30
Uiteindelijk verander je niet met een diagnose. Normaal zouden ze het niet erg moeten vinden info te geven. Het is naar het schijnt erfelijk dus misschien geeft het je ouders ook een nieuwe kijk op bepaalde dingen die in hun leven gebeurde.
Waar je misschien ook nog info vind als je het echt te eng vind om te delen is in je rapporten van school. Misschien ook nog bij de scholen zelf in een of ander archief.
Waar je misschien ook nog info vind als je het echt te eng vind om te delen is in je rapporten van school. Misschien ook nog bij de scholen zelf in een of ander archief.
pplakke wijzigde dit bericht op 23-12-2020 17:31
0.12% gewijzigd
woensdag 23 december 2020 om 17:30
Ik ken je band met je ouders natuurlijk absoluut niet.
Maar ze zijn hoogstwaarschijnlijk op zijn minst met je begaan.
Waarden je precies bang voor? Waar kunnen ze je raken??
woensdag 23 december 2020 om 17:31
Weet je zeker dat je geen mailtje oid naar je psycholoog kunt sturen? Het is morgen nog geen kerst hè?
Om ASS goed vast te kunnen stellen is het afnemen van de ontwikkelingsanamnese wel essentieel. Maar als het (nog) niet kan, dan neem je de vragenlijst weer mee en leg je uit waarom je hierover niet met je ouders in gesprek wil.
Een interview met jou over de kenmerken passend bij ASS is ook erg belangrijk en daar kunnen ze ook al een eind mee komen. En over jouw herinneringen wat betreft hechting en relatie met je ouders.
Het kan zijn dat je onderzoek hierdoor niet goed gedaan kan worden (dus dat je geen diagnose krijgt), of dat het vertraging oploopt.
Maar als jij vindt dat het niet veilig voelt, dan is dat zo en mag je dat natuurlijk bespreken.
Om ASS goed vast te kunnen stellen is het afnemen van de ontwikkelingsanamnese wel essentieel. Maar als het (nog) niet kan, dan neem je de vragenlijst weer mee en leg je uit waarom je hierover niet met je ouders in gesprek wil.
Een interview met jou over de kenmerken passend bij ASS is ook erg belangrijk en daar kunnen ze ook al een eind mee komen. En over jouw herinneringen wat betreft hechting en relatie met je ouders.
Het kan zijn dat je onderzoek hierdoor niet goed gedaan kan worden (dus dat je geen diagnose krijgt), of dat het vertraging oploopt.
Maar als jij vindt dat het niet veilig voelt, dan is dat zo en mag je dat natuurlijk bespreken.
helena2 wijzigde dit bericht op 23-12-2020 17:36
93.65% gewijzigd
woensdag 23 december 2020 om 17:32
Een huisarts of een juf/meester van school misschien?
woensdag 23 december 2020 om 17:34
Sorry dat ik niet direct op iedereen reageer maar ik ben even het overzicht kwijt maar ik vind het heel fijn dat jullie reageren
Ik ben op de middelbare school heel erg gepest en was toen vaak ziek door de stress, als ik dan ziek thuis bleef werd m'n moeder zo boos dat ze sloeg, uitschold, enz. Ik durf sinds die tijd niks meer te delen met ze. Als ik nu soms zeg dat ik bijvoorbeeld moe ben reageren ze al heel fel. En deze vragen zijn heel persoonlijk
En iemand zei dat er misschien iets in rapporten stond van vroeger, maar ik weet dat er nooit iets bijzonders was. Ik was stil en verlegen, maar verder niets bijzonders.
woensdag 23 december 2020 om 17:43
Vroeger wisten 'wel ook nog niet zoveel van bijvoorbeeld ASS als nu. Veel verlegen kinderen hadden meer hulp kunnen krijgen, als er toen al meer bekend was.CatLady33 schreef: ↑23-12-2020 17:34Sorry dat ik niet direct op iedereen reageer maar ik ben even het overzicht kwijt maar ik vind het heel fijn dat jullie reageren
Ik ben op de middelbare school heel erg gepest en was toen vaak ziek door de stress, als ik dan ziek thuis bleef werd m'n moeder zo boos dat ze sloeg, uitschold, enz. Ik durf sinds die tijd niks meer te delen met ze. Als ik nu soms zeg dat ik bijvoorbeeld moe ben reageren ze al heel fel. En deze vragen zijn heel persoonlijk
En iemand zei dat er misschien iets in rapporten stond van vroeger, maar ik weet dat er nooit iets bijzonders was. Ik was stil en verlegen, maar verder niets bijzonders.
Jouw ouders snapten je niet. Maar hoe zij naar je keken, heeft je wel gevormd.
En hoe zij je gaan beschrijven gaat je behandelaar inzicht geven.
Maar ik snap, dat het niet eenvoudig is
woensdag 23 december 2020 om 17:45
Dan zou ik de posts van TO nog even lezen, en zeker ook de laatste.iones schreef: ↑23-12-2020 17:28Ze bestaan ja. Maar ze zijn niet gemiddeld. Ik ga er dan ook niet direct van uit dat de ts ouders heeft die als ouders niet deugden. Het kan zijn dat de band verstoord was, en dat kan mogelijk komen door haar autisme (als daar sprake van is) of andere aspecten. Maar dan nog zijn het haar ouders en die houden gewoonlijk onvoorwaardelijk van hun kinderen.
Ik heb nog niet in haar reacties kunnen ontdekken dat haar ouders werkelijk niet deugden.
Uitgaan van het goede is mooi, maar het is wel duidelijk dat er iets goed scheef zit met TO en haar ouders.
En dan is zeggen dat ze het echt het beste met haar voor hebben even te kort door de bocht.
woensdag 23 december 2020 om 17:48
Klinkt als mijn zus. En die heeft waarschijnlijk asperger (mijn pa had het ook) maar het viel bij haar nooit zo op. Bij jongens wordt dat namelijk veel eerder en beter opgepikt dan bij meisjes.CatLady33 schreef: ↑23-12-2020 17:34Sorry dat ik niet direct op iedereen reageer maar ik ben even het overzicht kwijt maar ik vind het heel fijn dat jullie reageren
Ik ben op de middelbare school heel erg gepest en was toen vaak ziek door de stress, als ik dan ziek thuis bleef werd m'n moeder zo boos dat ze sloeg, uitschold, enz. Ik durf sinds die tijd niks meer te delen met ze. Als ik nu soms zeg dat ik bijvoorbeeld moe ben reageren ze al heel fel. En deze vragen zijn heel persoonlijk
En iemand zei dat er misschien iets in rapporten stond van vroeger, maar ik weet dat er nooit iets bijzonders was. Ik was stil en verlegen, maar verder niets bijzonders.
Mijn moeder reageerde niet boos of woedend maar heeft veel naar haar geluisterd.
Ik denk dat jouw moeder zich onmachtig voelde, niet dat dit gedrag haar goed praatte hoor.
Als zij tot besef komt, waar jóuw gedrag vandaan kwam, zou ze inzicht in jou kunnen krijgen. En schuldbesef... want zij ziet dan in dat ze fout gehandeld heeft.
Geef het een kans!
woensdag 23 december 2020 om 17:56
Als jij een onveilige jeugd hebt gehad heb je je daar als jong kind waarschijnlijk aan aangepast. Zoals het wegdrukken van gevoelens, niet praten, een achterstand oplopen op sociaal/emotioneel vlak, copingsmechanismen (misschien heb je je op interesses gestort).
Ben je vaak angstig, bang om controle te verliezen, vind je kletsen met mensen moeilijk, ben je onzeker?
Dat gedrag kan lijken op een autismestoornis, maar is het niet per se. Het kan ook een vroegkinderlijk trauma zijn wat zich uit als ptss. Pas op met een etiket halen als je jeugd onveilig was. Pluis het goed uit.
Ik zou ook niet je ouders betrekken in dit onderzoek, want zij kunnen het aangrijpen als 'zie je wel, al die problemen vroeger kwamen door jouw stoornis'.
Ben je vaak angstig, bang om controle te verliezen, vind je kletsen met mensen moeilijk, ben je onzeker?
Dat gedrag kan lijken op een autismestoornis, maar is het niet per se. Het kan ook een vroegkinderlijk trauma zijn wat zich uit als ptss. Pas op met een etiket halen als je jeugd onveilig was. Pluis het goed uit.
Ik zou ook niet je ouders betrekken in dit onderzoek, want zij kunnen het aangrijpen als 'zie je wel, al die problemen vroeger kwamen door jouw stoornis'.
woensdag 23 december 2020 om 17:59
hier ben ik inderdaad ook bang voor... Dat ze denken dat alles mijn schuld was.VANTA schreef: ↑23-12-2020 17:56Als jij een onveilige jeugd hebt gehad heb je je daar als jong kind waarschijnlijk aan aangepast. Zoals het wegdrukken van gevoelens, niet praten, een achterstand oplopen op sociaal/emotioneel vlak, copingsmechanismen (misschien heb je je op interesses gestort).
Ben je vaak angstig, bang om controle te verliezen, vind je kletsen met mensen moeilijk, ben je onzeker?
Dat gedrag kan lijken op een autismestoornis, maar is het niet per se. Het kan ook een vroegkinderlijk trauma zijn wat zich uit als ptss. Pas op met een etiket halen als je jeugd onveilig was. Pluis het goed uit.
Ik zou ook niet je ouders betrekken in dit onderzoek, want zij kunnen het aangrijpen als 'zie je wel, al die problemen vroeger kwamen door jouw stoornis'.
woensdag 23 december 2020 om 17:59
Nee maandag tweede gesprek. De eerste ging over vanalles en nu echt een ass onderzoek
woensdag 23 december 2020 om 18:06
Ik vind dat je niet hoeft, en dat je heel legitieme argumenten geeft.
Hoe ze dat moeten oplossen, weet ik niet, maar zie het maar als een gegeven dat het niet via je ouders kan.
Ik heb een aantal jaar geleden ook dit onderzoek gehad, en ik vond het eigenlijk ook niet handig om mijn ouders er bij te betrekken. Ik kom niet goed uitleggen waarom, dus uiteindelijk heb ik mijn moeder toch maar de vragenlijst laten invullen.
Ik vond het best wel pijnlijk hoe slecht mijn moeder mij kende en hoe weinig relevante dingen ze vroeger had waargenomen, waarvan ik zag dat ze dat dus niet goed had ingevuld, maar dat dan haar waarneming over mij meer van belang lijkt te zijn voor de onderzoekers dan mijn eigen waarnemingen.
Mijn zus wist bijvoorbeeld meteen dat ik hele scheve knotsknieen had: mijn moeder had dat niet geregistreerd. Ook vond ze me helemaal niet onhandig, terwijl mijn huisgenoten in mijn studentenflat wisten dat er maar EEN iemand zo onhandig door de keuken kon lopen: ik botste vaak tegen de hoeken van de tafel, als die hele hoek al niet in een lus van mijn tuinbroek bleef haken waardoor ik ineens de tafel op sleeptouw had...
Pas een dikke burn out en een boel jaar later, werd het me het duidelijk dat mijn hele jeugd in het teken van narcistische patronen had gestaan. Mijn moeder was erg met zichzelf bezig, en was dus helemaal niet de objectieve en waardevolle informatiebron waar ze voor werd aangezien.
Met de kennis van nu zou ik haar buitengesloten hebben. Ze vond het ook wel een opluchting toen ik de diagnose kreeg, dat zij "dus" niets verkeerd gedaan had, want het lag aan mij.
Hoe ze dat moeten oplossen, weet ik niet, maar zie het maar als een gegeven dat het niet via je ouders kan.
Ik heb een aantal jaar geleden ook dit onderzoek gehad, en ik vond het eigenlijk ook niet handig om mijn ouders er bij te betrekken. Ik kom niet goed uitleggen waarom, dus uiteindelijk heb ik mijn moeder toch maar de vragenlijst laten invullen.
Ik vond het best wel pijnlijk hoe slecht mijn moeder mij kende en hoe weinig relevante dingen ze vroeger had waargenomen, waarvan ik zag dat ze dat dus niet goed had ingevuld, maar dat dan haar waarneming over mij meer van belang lijkt te zijn voor de onderzoekers dan mijn eigen waarnemingen.
Mijn zus wist bijvoorbeeld meteen dat ik hele scheve knotsknieen had: mijn moeder had dat niet geregistreerd. Ook vond ze me helemaal niet onhandig, terwijl mijn huisgenoten in mijn studentenflat wisten dat er maar EEN iemand zo onhandig door de keuken kon lopen: ik botste vaak tegen de hoeken van de tafel, als die hele hoek al niet in een lus van mijn tuinbroek bleef haken waardoor ik ineens de tafel op sleeptouw had...
Pas een dikke burn out en een boel jaar later, werd het me het duidelijk dat mijn hele jeugd in het teken van narcistische patronen had gestaan. Mijn moeder was erg met zichzelf bezig, en was dus helemaal niet de objectieve en waardevolle informatiebron waar ze voor werd aangezien.
Met de kennis van nu zou ik haar buitengesloten hebben. Ze vond het ook wel een opluchting toen ik de diagnose kreeg, dat zij "dus" niets verkeerd gedaan had, want het lag aan mij.
anoniem_327275 wijzigde dit bericht op 23-12-2020 18:09
4.04% gewijzigd
woensdag 23 december 2020 om 18:07
Ik heb als volwassene ook een diagnostisch onderzoek gehad en wilde mijn ouders daar ook absoluut buitenhouden. En ze weten nog steeds niks van de diagnose af. Mijn ouders zijn niet echt bepaald van het liefhebbende type, zwak uitgedrukt. Mijn partner heeft toen de informatie verschaft en dat was prima.
To je hoeft echt niks te verantwoorden naar niemand hier. Jij wilt je ouders niet betrekken, dat is je goed recht. En mijn ervaring is dus dat het ook zonder ouders kan.
To je hoeft echt niks te verantwoorden naar niemand hier. Jij wilt je ouders niet betrekken, dat is je goed recht. En mijn ervaring is dus dat het ook zonder ouders kan.
woensdag 23 december 2020 om 18:29
Dit is precies wat ik ook dacht toen ik las dat haar ouders met geweld reageerden toen ze als kind ziek was. Dat haar band zo slecht is dat ze de vragenlijst niet eens durft te laten invullen aan hun zegt ook al veel.VANTA schreef: ↑23-12-2020 17:56Als jij een onveilige jeugd hebt gehad heb je je daar als jong kind waarschijnlijk aan aangepast. Zoals het wegdrukken van gevoelens, niet praten, een achterstand oplopen op sociaal/emotioneel vlak, copingsmechanismen (misschien heb je je op interesses gestort).
Ben je vaak angstig, bang om controle te verliezen, vind je kletsen met mensen moeilijk, ben je onzeker?
Dat gedrag kan lijken op een autismestoornis, maar is het niet per se. Het kan ook een vroegkinderlijk trauma zijn wat zich uit als ptss. Pas op met een etiket halen als je jeugd onveilig was. Pluis het goed uit.
Ik zou ook niet je ouders betrekken in dit onderzoek, want zij kunnen het aangrijpen als 'zie je wel, al die problemen vroeger kwamen door jouw stoornis'.
Ik denk ook eerder aan een hechtingsstoornis. Dit wordt vaker verward met ASS of ADHD omdat de gedragingen nogal overeenkomen maar dan door andere oorzaken.
woensdag 23 december 2020 om 18:34
Maar hoe klote ook, dan is hun beeld van het verleden wel belangrijkGya2020 schreef: ↑23-12-2020 18:29Dit is precies wat ik ook dacht toen ik las dat haar ouders met geweld reageerden toen ze als kind ziek was. Dat haar band zo slecht is dat ze de vragenlijst niet eens durft te laten invullen aan hun zegt ook al veel.
Ik denk ook eerder aan een hechtingsstoornis. Dit wordt vaker verward met ASS of ADHD omdat de gedragingen nogal overeenkomen maar dan door andere oorzaken.
woensdag 23 december 2020 om 18:39
Nee, want hun beeld is wellicht niet hoe het werkelijk was. Dat is een reële mogelijkheid met ouders die geen oog hebben voor hun kinderen. Daarnaast komt het hun misschien wel uit als zij hun dochter de schuld kunnen geven van hun falen als ouders.
woensdag 23 december 2020 om 18:40
De relatie met haar ouders is verstoord. En haar moeder heeft ernstige fouten begaan. Dat heb ik gelezen en daar heb ik op gereageerd. Goed lezen dus.-Red- schreef: ↑23-12-2020 17:45Dan zou ik de posts van TO nog even lezen, en zeker ook de laatste.
Uitgaan van het goede is mooi, maar het is wel duidelijk dat er iets goed scheef zit met TO en haar ouders.
En dan is zeggen dat ze het echt het beste met haar voor hebben even te kort door de bocht.
Maar dit houdt nog niet direct in dat ze niet het beste met haar voor hebben. Ze begrijpen haar gewoon niet.
En nu denkt de TS "straks krijg ik een diagnose en krijg ik dus de schuld, Want zie je wel dat het aan mij ligt?"
Maar dat is een denkfout. Iemand is zoals hij is. En dan ligt het niet persé aan die persoon.
Ik heb ook veel problemen (gehad) met mijn rigide zus waarmee je soms geen kanten op kunt. Maar sinds ik me realiseer dat zij waarschijnlijk ook ass heeft, besef ik des te meer dat het niet ligt aan haar onwil, maar dat het onvermogen is.
En dat zouden de ouders van de ts zich ook moeten realiseren. Dat zij verkeerd hebben gereageerd en haar niet begrepen hebben. Dit zou hen tot dit inzicht kunnen brengen.
En het is de bedoeling dat de ts inzicht krijgt in zichzelf. Alles draait nu even om haar en om haar welzijn. Dat is nu het voornaamste doel. Haar ouders kunnen hierbij een bruikbaar instrument zijn voor haar. En verder moet ze voor de rest bepalen of en hoe ze zich nog met haar ouders verhoudt. Ze hoeft ze in elk geval géén verantwoording af te leggen. Zij eigenljik wel naar haar. Maar dat kun je niet afdwingen. Je kunt alleen inzicht geven.
iones wijzigde dit bericht op 23-12-2020 18:43
15.50% gewijzigd
woensdag 23 december 2020 om 18:42
Als jij niet wilt dat jouw ouders het invullen dan zou ik dat ook niet doen. Vraag het je vriend inderdaad. die maakt je op dit moment mee in het dagelijks leven. En waarschijnlijk weet je zelf toch ook wel hoe je als kind was?
