Psyche
alle pijlers
Autisme, Wie ook? Deel 2
vrijdag 5 augustus 2016 om 13:28
donderdag 22 december 2016 om 20:58
Aansluiting vinden is voor mij altijd een issue geweest. Eigenlijk is het dat nog steeds wel, alleen zit ik er niet echt meer mee. Ik vind het wel best zo. Ben best tevreden.
Ik heb goed contact met twee van mijn collega's, waarvan er eentje weet hoe het komt dat ik de dingen doe zoals ik ze doe. Misschien dat het scheelde dat ze me al redelijk goed kon toen ik het eens terloops vertelde.
Maar ja, aansluiting. Pfft. Op de basisschool was ik al de eenling, al werd daar door de meeste anderen niet echt raar op gereageerd. Sterker nog, ze probeerden mij wel te betrekken in hun spel. Ik deed dan mee op mijn eigen manier, en dat was goed. Dus op de basisschool had ik wel een klein groepje vriendjes en vriendinnetjes.
Op de middelbare school werd dat helemaal anders. Ik viel al vrij gauw buiten de boot. Stil, anders, je kent het wel. In het eerste jaar kwam dat nog wel een beetje goed. Ik had in ieder geval één vriendin.
Na het eerste jaar ging het finaal mis. Ik kon totaal mijn weg niet vinden, en omdat ik anders was op aardig wat vlakken werd ik de pispaal van de klas. En later van de school. Er was ook niemand op school die zich ook maar enigszins bekommerde om mij of wat mijn klasgenoten mij elke dag aandeden. Dat was een heel moeilijke tijd, met een heel lange nasleep.
Sinds de basisschool heb ik eigenlijk nooit meer echt vriendschap mogen ervaren. Wel geprobeerd, maar door verschillende dingen is dat allemaal weer doodgebloed.
Ik kan best gesprekken voeren, en als ik een goede dag heb dan merk je volgens mij weinig aan me, maar makkelijk of natuurlijk is het vrijwel nooit.
Ik heb goed contact met twee van mijn collega's, waarvan er eentje weet hoe het komt dat ik de dingen doe zoals ik ze doe. Misschien dat het scheelde dat ze me al redelijk goed kon toen ik het eens terloops vertelde.
Maar ja, aansluiting. Pfft. Op de basisschool was ik al de eenling, al werd daar door de meeste anderen niet echt raar op gereageerd. Sterker nog, ze probeerden mij wel te betrekken in hun spel. Ik deed dan mee op mijn eigen manier, en dat was goed. Dus op de basisschool had ik wel een klein groepje vriendjes en vriendinnetjes.
Op de middelbare school werd dat helemaal anders. Ik viel al vrij gauw buiten de boot. Stil, anders, je kent het wel. In het eerste jaar kwam dat nog wel een beetje goed. Ik had in ieder geval één vriendin.
Na het eerste jaar ging het finaal mis. Ik kon totaal mijn weg niet vinden, en omdat ik anders was op aardig wat vlakken werd ik de pispaal van de klas. En later van de school. Er was ook niemand op school die zich ook maar enigszins bekommerde om mij of wat mijn klasgenoten mij elke dag aandeden. Dat was een heel moeilijke tijd, met een heel lange nasleep.
Sinds de basisschool heb ik eigenlijk nooit meer echt vriendschap mogen ervaren. Wel geprobeerd, maar door verschillende dingen is dat allemaal weer doodgebloed.
Ik kan best gesprekken voeren, en als ik een goede dag heb dan merk je volgens mij weinig aan me, maar makkelijk of natuurlijk is het vrijwel nooit.
donderdag 22 december 2016 om 21:58
Fifi123: Dat kon mijn verhaal zijn. Het pestgedeelte, maar het ook na de basisschool geen vriendschappen kunnen sluiten. Jarenlang had ik alleen de keus uit mijn moeder om ergens heen te gaan. Leeftijdsgenoten waren met hele andere dingen bezig dan ik. Toen ik actief ging zoeken bv. door verschillende hobbycursussen te doen vond ik het niet. Als het dan eens redelijk klikte met iemand verwaterde het gauw. Nu ben ik bevriend met 3 collega's, waarvan ik er 2 het vaakst afspreek. De ander heeft nogal een drukke agenda. Maar met hen heb ik tenminste interessante gesprekken en ook het gevoel dat ze met me begaan zijn. Maar je moet ze net tegenkomen.
vrijdag 23 december 2016 om 05:10
Hondenmens, wat erg van je moeder! Ik vermoed wel dat ze er behoorlijk vroeg bij waren (toch?) en dat is op zich natuurlijk altijd een heel erg goed begin. Sterkte.
Vind het ook frustrerend als ik merk dat mijn eigen dingetjes niet op de eerste plaats kunnen komen (zelf vandaag na middernacht nog wat geschilderd, want dat moést vandaag gebeuren, jaja) maar als je moeder nu even wat minder tijd voor je heeft is dat natuurlijk overmacht en zegt dat gelukkig niks over hoe ze over jou denkt.
Fifi, dat middelbare-schoolverhaal zou ongeveer het mijne kunnen zijn. Jammer toch dat internet voor mij net kwam toen die periode achter de rug was, achteraf bekeken was het misschien makkelijker geweest als ik toen via internet met lotgenootjes van gedachten had kunnen wisselen.
Vind het ook frustrerend als ik merk dat mijn eigen dingetjes niet op de eerste plaats kunnen komen (zelf vandaag na middernacht nog wat geschilderd, want dat moést vandaag gebeuren, jaja) maar als je moeder nu even wat minder tijd voor je heeft is dat natuurlijk overmacht en zegt dat gelukkig niks over hoe ze over jou denkt.
Fifi, dat middelbare-schoolverhaal zou ongeveer het mijne kunnen zijn. Jammer toch dat internet voor mij net kwam toen die periode achter de rug was, achteraf bekeken was het misschien makkelijker geweest als ik toen via internet met lotgenootjes van gedachten had kunnen wisselen.
vrijdag 23 december 2016 om 14:25
quote:hans66 schreef op 21 december 2016 @ 22:36:
Ik heb daar met mijn leidinggevende een keer over gehad. "Waar ligt dat aan?" Ze had zelf geen idee. Ik kan er de vinger ook niet op leggen. Als ik zou eens wist wat de oorzaak was, was er voor mij een kans om dat te veranderen. Probleem is dan opgelost.
Omgekeerd gebeurt weleens het volgende. Er zijn drie mensen met elkaar aan het praten. Ik ben één van hen. De ene, persoon A, wordt door persoon B onderbroken. Ik ben toch nieuwsgierig of belangstellend wat persoon A had willen zeggen, maar daartoe de kans niet kreeg. Ik vraag later aan persoon A: "Wat had je willen zeggen?" en ik luister vervolgens naar hem of haar. Ik vind het zeer onfatsoenlijk om niet te luisteren.
Sommige mensen luisteren inderdaad goed.
Ik ben eens op zoek gegaan naar redenen van het slechte luisteren en gedeeltelijk tijdens het praten de sociale vaardigheden aan de laars lappen. Slechte luisteraars hebben hun interesse in de gesprekspartner snel verloren, denken aan hun eigen dingen. Hen ontgaat wat er tegen hen wordt verteld.
Het record was onderbreking direct na een m.i. belangrijke vraag gesteld door een ander aan mij. Terwijl ik wil beginnen met antwoorden praatte de persoon met een ander.
Als ik met iemand aan het praten ben op het werk, kan ik begrijpen wanneer ik onderbroken wordt als de ander persoon iets belangrijks wil vertellen, wat met het werk te maken heeft. Het gesprek dat ik daarvoor had was over koetjes en kalfjes, social talk dus.
Terwijl andere personen mij onderbreken, accepteren het absoluut niet dat ik hen onderbreek. Of het volgende.
Situatie 1:
Collega A is aan het werk. Ik let niet goed op, of ik weet niet of hij/zij gestoord kan worden. Hij/zij reageert: "Hans, ik heb het nu even heel druk. Kom maar een andere keer."
Situatie 2:
Korte tijd daarna komt een andere collega B bij collega A. Deze onderbreekt zijn/haar werk en gaat een heel gesprek aan met B. De situatie kan veranderd zijn, waardoor A meer tijd heeft. Zoiets kan gebeuren.
Maar soms is er zo weinig tijd in situatie 1 en 2, dat ik mij afvraag of collega A geen verschil maakt tussen collega B en mij.
Lijkt mij dat jij kennelijk wat langdradig kunt zijn in je gesprekken met een ander of dat je niet makkelijk uit je woorden komt. Of dat de inhoud van je gesprekken onhandig is. Iets in die hoek. Gesprekken gaan niet soepel.
In elk geval - dat je relatief (in vergelijking met andere mensen) heel veel geduld van de ander vergt tijdens een gesprek.
Dat verklaart waarom jij sneller dan je collega's wordt onderbroken, er soms slecht naar je geluisterd wordt en het verklaart ook de situatie die je schetst over collega A en collega B.
Ik heb daar met mijn leidinggevende een keer over gehad. "Waar ligt dat aan?" Ze had zelf geen idee. Ik kan er de vinger ook niet op leggen. Als ik zou eens wist wat de oorzaak was, was er voor mij een kans om dat te veranderen. Probleem is dan opgelost.
Omgekeerd gebeurt weleens het volgende. Er zijn drie mensen met elkaar aan het praten. Ik ben één van hen. De ene, persoon A, wordt door persoon B onderbroken. Ik ben toch nieuwsgierig of belangstellend wat persoon A had willen zeggen, maar daartoe de kans niet kreeg. Ik vraag later aan persoon A: "Wat had je willen zeggen?" en ik luister vervolgens naar hem of haar. Ik vind het zeer onfatsoenlijk om niet te luisteren.
Sommige mensen luisteren inderdaad goed.
Ik ben eens op zoek gegaan naar redenen van het slechte luisteren en gedeeltelijk tijdens het praten de sociale vaardigheden aan de laars lappen. Slechte luisteraars hebben hun interesse in de gesprekspartner snel verloren, denken aan hun eigen dingen. Hen ontgaat wat er tegen hen wordt verteld.
Het record was onderbreking direct na een m.i. belangrijke vraag gesteld door een ander aan mij. Terwijl ik wil beginnen met antwoorden praatte de persoon met een ander.
Als ik met iemand aan het praten ben op het werk, kan ik begrijpen wanneer ik onderbroken wordt als de ander persoon iets belangrijks wil vertellen, wat met het werk te maken heeft. Het gesprek dat ik daarvoor had was over koetjes en kalfjes, social talk dus.
Terwijl andere personen mij onderbreken, accepteren het absoluut niet dat ik hen onderbreek. Of het volgende.
Situatie 1:
Collega A is aan het werk. Ik let niet goed op, of ik weet niet of hij/zij gestoord kan worden. Hij/zij reageert: "Hans, ik heb het nu even heel druk. Kom maar een andere keer."
Situatie 2:
Korte tijd daarna komt een andere collega B bij collega A. Deze onderbreekt zijn/haar werk en gaat een heel gesprek aan met B. De situatie kan veranderd zijn, waardoor A meer tijd heeft. Zoiets kan gebeuren.
Maar soms is er zo weinig tijd in situatie 1 en 2, dat ik mij afvraag of collega A geen verschil maakt tussen collega B en mij.
Lijkt mij dat jij kennelijk wat langdradig kunt zijn in je gesprekken met een ander of dat je niet makkelijk uit je woorden komt. Of dat de inhoud van je gesprekken onhandig is. Iets in die hoek. Gesprekken gaan niet soepel.
In elk geval - dat je relatief (in vergelijking met andere mensen) heel veel geduld van de ander vergt tijdens een gesprek.
Dat verklaart waarom jij sneller dan je collega's wordt onderbroken, er soms slecht naar je geluisterd wordt en het verklaart ook de situatie die je schetst over collega A en collega B.
vrijdag 23 december 2016 om 16:49
Hondenmens,ik denk dat het heel normaal is om je tegelijk zorgen om je moeder te maken,en te balen dat het door haar steeds opnieuw ziek-zijn steeds daarover gaat,en niet over de dingen die jij meemaakt,ik herken dat wel. In elk geval hoop ik dat ze ook dit keer weer beter zal worden,en dat jij je ook gehoord en gezien mag voelen.
Fifi,ik herken het dat het op een goede dag redelijk goed kan lijken te gaan,maar dat het nooit helemaal natuurlijk voelt.
Voor mij voelt het toch vaak als een soort toneelspelletje,heel af en toe tref ik iemand waarbij het wat makkelijker gaat,maar meestal kosten contacten mij erg veel energie,en daardoor ben ik vaak liever alleen als dat ik bij een groepje moet staan als ik ergens ben.
Dan hoef ik me tenminste thuis ook niet nog af te vragen of ik per ongeluk iets stoms gezegd heb
Fifi,ik herken het dat het op een goede dag redelijk goed kan lijken te gaan,maar dat het nooit helemaal natuurlijk voelt.
Voor mij voelt het toch vaak als een soort toneelspelletje,heel af en toe tref ik iemand waarbij het wat makkelijker gaat,maar meestal kosten contacten mij erg veel energie,en daardoor ben ik vaak liever alleen als dat ik bij een groepje moet staan als ik ergens ben.
Dan hoef ik me tenminste thuis ook niet nog af te vragen of ik per ongeluk iets stoms gezegd heb
vrijdag 23 december 2016 om 17:02
quote:hondenmens schreef op 22 december 2016 @ 19:21:
Even een ander bericht. Goed en slecht nieuws. Het goede is dat de uitslag van mijn bloedonderzoeken goed waren i.v.m. steeds vermageren. Ik mankeer niks lichamelijks. Waarschijnlijk is het stress. Hoe ik dat ga aanpakken weet ik nog niet.
Het slechte nieuws is dat mijn moeder vandaag te horen kreeg dat ze opnieuw borstkanker heeft. Ze moest weer een mammografie ter controle en ze zagen een verdacht plekje. Gelijk een punctie gedaan en het is kwaadaardig. Waarschijnlijk de agressiefste vorm, net als 5 jaar geleden. Wat en welke behandeling precies is nog niet bekend, maar in elk geval chemo's. Houd het dan nooit op? Het is al de 4e keer dat mijn moeder kanker heeft. Twee keer darmkanker en 1 keer borstkanker gehad. Ze gaan onderzoeken of ze erfelijk belast is, aangezien haar moeder eraan is gestorven. Het belangrijkste vind ik natuurlijk dat ze beter wordt. Maar weer al die veranderingen en onzekerheid. Waar ik ook mee zit is de renovatie van mijn voortuin. Dat wordt nu ook weer opgeschoven, al 5 jaar lang door verschillende dingen. Altijd komt er wel iets tussen dat voorgaat. Ik denk soms: Wanneer kom ik eens aan de beurt? Met mijn verstand wéét ik dat die ziekte voorrang heeft. Mijn gevoel is dubbel. Ik wil haar zeker nog niet kwijt, ze is mijn beschermengel. Maar de andere kant vind ik het moeilijk als ik lange tijd op de 2e plek kom. Het gevoel dat het altijd om anderen draait.
Wat een rotnieuws over je moeder. Lijkt me verschrikkelijke dat die kanker maar telkens terug komt. Sterkte de komende tijd! Er komen weer veel zorgen en onregelmatigheden bij.
Konden jullie als kind en misschien nu ook beter opschieten met oudere/volwassenen? Ik voelde me vroeger veel prettiger bij oudere kinderen en volwassenen. En nu ik volwassen ben ben ik liever met ouderen mensen (zeg maar 40 plus) dan met leeftijdsgenoten. 1 keer zat ik op school met jong volwassenen en ouder volwassenen, ik kon het veel beter vinden met die ouderen en zat ook altijd bij hun en had de grootste lol.
Even een ander bericht. Goed en slecht nieuws. Het goede is dat de uitslag van mijn bloedonderzoeken goed waren i.v.m. steeds vermageren. Ik mankeer niks lichamelijks. Waarschijnlijk is het stress. Hoe ik dat ga aanpakken weet ik nog niet.
Het slechte nieuws is dat mijn moeder vandaag te horen kreeg dat ze opnieuw borstkanker heeft. Ze moest weer een mammografie ter controle en ze zagen een verdacht plekje. Gelijk een punctie gedaan en het is kwaadaardig. Waarschijnlijk de agressiefste vorm, net als 5 jaar geleden. Wat en welke behandeling precies is nog niet bekend, maar in elk geval chemo's. Houd het dan nooit op? Het is al de 4e keer dat mijn moeder kanker heeft. Twee keer darmkanker en 1 keer borstkanker gehad. Ze gaan onderzoeken of ze erfelijk belast is, aangezien haar moeder eraan is gestorven. Het belangrijkste vind ik natuurlijk dat ze beter wordt. Maar weer al die veranderingen en onzekerheid. Waar ik ook mee zit is de renovatie van mijn voortuin. Dat wordt nu ook weer opgeschoven, al 5 jaar lang door verschillende dingen. Altijd komt er wel iets tussen dat voorgaat. Ik denk soms: Wanneer kom ik eens aan de beurt? Met mijn verstand wéét ik dat die ziekte voorrang heeft. Mijn gevoel is dubbel. Ik wil haar zeker nog niet kwijt, ze is mijn beschermengel. Maar de andere kant vind ik het moeilijk als ik lange tijd op de 2e plek kom. Het gevoel dat het altijd om anderen draait.
Wat een rotnieuws over je moeder. Lijkt me verschrikkelijke dat die kanker maar telkens terug komt. Sterkte de komende tijd! Er komen weer veel zorgen en onregelmatigheden bij.
Konden jullie als kind en misschien nu ook beter opschieten met oudere/volwassenen? Ik voelde me vroeger veel prettiger bij oudere kinderen en volwassenen. En nu ik volwassen ben ben ik liever met ouderen mensen (zeg maar 40 plus) dan met leeftijdsgenoten. 1 keer zat ik op school met jong volwassenen en ouder volwassenen, ik kon het veel beter vinden met die ouderen en zat ook altijd bij hun en had de grootste lol.
vrijdag 23 december 2016 om 17:20
Lisa dat herken ik heel erg.
Er word ook wel gezegd dat het bij autisme het moeilijkste is om met je "peer-group"om te gaan,dwz mensen van je eigen leeftijd en geslacht.Ik denk dat dat komt omdat je daar juist het meest gemeen mee zou moeten hebben,maar dat is bij ons niet zo.Als Ik met een ouder of veel jonger persoon praat,en we hebben een andere manier van denken,dan is dat iets wat de ander ook aan het verschil in leeftijd kan wijten,ipv dat de ander meteen denkt dat ik een rare ben,dat maakt het contact gek genoeg juist meer ontspannen.
Ook heb ik wel eens de uitdrukkig gehoord dat een autist een regenboog aan leeftijden in zich heeft.En dan is het ook niet zo gek dat je soms beter aansluit bij of jongere,of juist ouderen mensen.
Er word ook wel gezegd dat het bij autisme het moeilijkste is om met je "peer-group"om te gaan,dwz mensen van je eigen leeftijd en geslacht.Ik denk dat dat komt omdat je daar juist het meest gemeen mee zou moeten hebben,maar dat is bij ons niet zo.Als Ik met een ouder of veel jonger persoon praat,en we hebben een andere manier van denken,dan is dat iets wat de ander ook aan het verschil in leeftijd kan wijten,ipv dat de ander meteen denkt dat ik een rare ben,dat maakt het contact gek genoeg juist meer ontspannen.
Ook heb ik wel eens de uitdrukkig gehoord dat een autist een regenboog aan leeftijden in zich heeft.En dan is het ook niet zo gek dat je soms beter aansluit bij of jongere,of juist ouderen mensen.
vrijdag 23 december 2016 om 17:32
vrijdag 23 december 2016 om 17:44
quote:lisa198 schreef op 23 december 2016 @ 17:02:
[...]
Wat een rotnieuws over je moeder. Lijkt me verschrikkelijke dat die kanker maar telkens terug komt. Sterkte de komende tijd! Er komen weer veel zorgen en onregelmatigheden bij.
Konden jullie als kind en misschien nu ook beter opschieten met oudere/volwassenen? Ik voelde me vroeger veel prettiger bij oudere kinderen en volwassenen. En nu ik volwassen ben ben ik liever met ouderen mensen (zeg maar 40 plus) dan met leeftijdsgenoten. 1 keer zat ik op school met jong volwassenen en ouder volwassenen, ik kon het veel beter vinden met die ouderen en zat ook altijd bij hun en had de grootste lol.
Dat herken ik met periodes in mijn leven. In groep 1 trok ik meer met oudere kleuters op. Daar kon ik meer mee. Ik was een buitenkind en de jongere kleuters speelden vaak liever binnen. In groep 2 kon ik met beide soorten goed overweg. Vanaf groep 3 trok ik juist weer met kinderen van een jaar jonger op. Ik heb die klas ook gedoubleerd omdat ik te jong in doen en laten was. De rest van de basisschooltijd is dat goed gegaan in die nieuwe klas. Hoewel ik toch altijd naar de kinderlijke types trok.
Nu kan ik juist weer beter overweg met oudere mensen. Op een paar na dan. Twee vriendinnen zijn 29 en 30. De andere twee zijn 41 en 62. Daar heb ik veel leukere gesprekken mee als met leeftijdsgenoten die alsmaar over feesten en dansen praten.
[...]
Wat een rotnieuws over je moeder. Lijkt me verschrikkelijke dat die kanker maar telkens terug komt. Sterkte de komende tijd! Er komen weer veel zorgen en onregelmatigheden bij.
Konden jullie als kind en misschien nu ook beter opschieten met oudere/volwassenen? Ik voelde me vroeger veel prettiger bij oudere kinderen en volwassenen. En nu ik volwassen ben ben ik liever met ouderen mensen (zeg maar 40 plus) dan met leeftijdsgenoten. 1 keer zat ik op school met jong volwassenen en ouder volwassenen, ik kon het veel beter vinden met die ouderen en zat ook altijd bij hun en had de grootste lol.
Dat herken ik met periodes in mijn leven. In groep 1 trok ik meer met oudere kleuters op. Daar kon ik meer mee. Ik was een buitenkind en de jongere kleuters speelden vaak liever binnen. In groep 2 kon ik met beide soorten goed overweg. Vanaf groep 3 trok ik juist weer met kinderen van een jaar jonger op. Ik heb die klas ook gedoubleerd omdat ik te jong in doen en laten was. De rest van de basisschooltijd is dat goed gegaan in die nieuwe klas. Hoewel ik toch altijd naar de kinderlijke types trok.
Nu kan ik juist weer beter overweg met oudere mensen. Op een paar na dan. Twee vriendinnen zijn 29 en 30. De andere twee zijn 41 en 62. Daar heb ik veel leukere gesprekken mee als met leeftijdsgenoten die alsmaar over feesten en dansen praten.
vrijdag 23 december 2016 om 19:31
quote:hondenmens schreef op 22 december 2016 @ 19:21:
Het slechte nieuws is dat mijn moeder vandaag te horen kreeg dat ze opnieuw borstkanker heeft. Ze moest weer een mammografie ter controle en ze zagen een verdacht plekje. Gelijk een punctie gedaan en het is kwaadaardig. Waarschijnlijk de agressiefste vorm, net als 5 jaar geleden. Wat en welke behandeling precies is nog niet bekend, maar in elk geval chemo's. Ik hoop dat ze het volledig weten te verwijderen (operatief, radio- of chemotherapie), met zo weinig mogelijk kans dat het terugkomt. Behandelingen tegen kanker zijn vaak vervelend. Ik wens haar veel sterkte, Hondenmens.
Het slechte nieuws is dat mijn moeder vandaag te horen kreeg dat ze opnieuw borstkanker heeft. Ze moest weer een mammografie ter controle en ze zagen een verdacht plekje. Gelijk een punctie gedaan en het is kwaadaardig. Waarschijnlijk de agressiefste vorm, net als 5 jaar geleden. Wat en welke behandeling precies is nog niet bekend, maar in elk geval chemo's. Ik hoop dat ze het volledig weten te verwijderen (operatief, radio- of chemotherapie), met zo weinig mogelijk kans dat het terugkomt. Behandelingen tegen kanker zijn vaak vervelend. Ik wens haar veel sterkte, Hondenmens.
World of Warcraft: Legion
vrijdag 23 december 2016 om 19:51
quote:Bambi schreef op 23 december 2016 @ 14:25:
Lijkt mij dat jij kennelijk wat langdradig kunt zijn in je gesprekken met een ander of dat je niet makkelijk uit je woorden komt. Of dat de inhoud van je gesprekken onhandig is. Iets in die hoek. Gesprekken gaan niet soepel.
Ik zou er na de kerstvakantie op kunnen letten. De komende twee weken ben ik vooral thuis, en zie ik mijn collega's niet. Daarna kan ik erop letten. Maar ik moet het zelf daarna kunnen plaatsen of herkennen, om daar wat tegen te doen. Problemen ontstaan het vaakst als ik in een groepje zit van 3 of meer, dus 2 anderen en ik.
Als ik zenuwachtig ben kan ik gaan stotteren of niet gemakkelijk uit mijn woorden komen. Als ik zelfverzekerd ben, stotter ik helemaal niet, maar ik ben wel communicatief erg goed en verbaal sterk; ik maak weleens grappige of rake opmerkingen. Ik luister ook goed, zoals ik al eerder schreef. Als ik in een groep probeer te mengen, verander ik niet eigenhandig het onderwerp. Een onhebbelijkheid die ik een tijd geleden heb afgeleerd. Anderen doen dat overigens wel bij mij.
Door het onderbreken heb ik geen kans om langdradig te zijn. Het gebeurt soms halverwege mijn zin, of nog tijdens het eerste woord.
Ik denk misschien dat er iets niet goed is met de lichaamstaal. Ik kan ook letten hoe de intonatie van mijn spraak is aan het einde van een zin. Als de stem niet omlaag gaat, wil ik nog iets achteraan zeggen. Als de stem wel omlaag gaat is dat de laatste zin. Dat zouden anderen moeten kunnen horen.
quote:In elk geval - dat je relatief (in vergelijking met andere mensen) heel veel geduld van de ander vergt tijdens een gesprek.
Dat verklaart waarom jij sneller dan je collega's wordt onderbroken, er soms slecht naar je geluisterd wordt en het verklaart ook de situatie die je schetst over collega A en collega B.Je zou mij feitelijk IRL moeten meemaken, of iemand zou mij moeten observeren. Collega's hebben daar begrijpelijkerwijze geen tijd voor.
Lijkt mij dat jij kennelijk wat langdradig kunt zijn in je gesprekken met een ander of dat je niet makkelijk uit je woorden komt. Of dat de inhoud van je gesprekken onhandig is. Iets in die hoek. Gesprekken gaan niet soepel.
Ik zou er na de kerstvakantie op kunnen letten. De komende twee weken ben ik vooral thuis, en zie ik mijn collega's niet. Daarna kan ik erop letten. Maar ik moet het zelf daarna kunnen plaatsen of herkennen, om daar wat tegen te doen. Problemen ontstaan het vaakst als ik in een groepje zit van 3 of meer, dus 2 anderen en ik.
Als ik zenuwachtig ben kan ik gaan stotteren of niet gemakkelijk uit mijn woorden komen. Als ik zelfverzekerd ben, stotter ik helemaal niet, maar ik ben wel communicatief erg goed en verbaal sterk; ik maak weleens grappige of rake opmerkingen. Ik luister ook goed, zoals ik al eerder schreef. Als ik in een groep probeer te mengen, verander ik niet eigenhandig het onderwerp. Een onhebbelijkheid die ik een tijd geleden heb afgeleerd. Anderen doen dat overigens wel bij mij.
Door het onderbreken heb ik geen kans om langdradig te zijn. Het gebeurt soms halverwege mijn zin, of nog tijdens het eerste woord.
Ik denk misschien dat er iets niet goed is met de lichaamstaal. Ik kan ook letten hoe de intonatie van mijn spraak is aan het einde van een zin. Als de stem niet omlaag gaat, wil ik nog iets achteraan zeggen. Als de stem wel omlaag gaat is dat de laatste zin. Dat zouden anderen moeten kunnen horen.
quote:In elk geval - dat je relatief (in vergelijking met andere mensen) heel veel geduld van de ander vergt tijdens een gesprek.
Dat verklaart waarom jij sneller dan je collega's wordt onderbroken, er soms slecht naar je geluisterd wordt en het verklaart ook de situatie die je schetst over collega A en collega B.Je zou mij feitelijk IRL moeten meemaken, of iemand zou mij moeten observeren. Collega's hebben daar begrijpelijkerwijze geen tijd voor.
World of Warcraft: Legion
vrijdag 23 december 2016 om 23:54
quote:lisa198 schreef op 23 december 2016 @ 17:02:
Konden jullie als kind en misschien nu ook beter opschieten met oudere/volwassenen?
O, absoluut! Ik had het niet zo voor mijn juffen en meesters in het lager onderwijs, maar de meesten van het middelbaar vond ik wél aardig, en ik had eigenlijk meer interesse in hen dan in mijn klasgenoten. Ik hechtte ook meer waarde aan hun goedkeuring van wat ik deed dan aan die van mijn klasgenootjes - ik geloof dat dat bij nogal wat andere kinderen precies andersom is.
Ik ben inmiddels in de dertig en ik zie nu af en toe leeftijdsgenoten waar ik best wel wat intensiever contact mee zou willen. Helaas is dat meestal niet wederzijds (geen interesse in mij, te druk met eigen leven, weet ik veel). Daarnaast heb ik een aantal saaie interesses die vooral oudere mensen aantrekken. Gevolg is dat ik relatief veel met wat oudere mensen omga.
Konden jullie als kind en misschien nu ook beter opschieten met oudere/volwassenen?
O, absoluut! Ik had het niet zo voor mijn juffen en meesters in het lager onderwijs, maar de meesten van het middelbaar vond ik wél aardig, en ik had eigenlijk meer interesse in hen dan in mijn klasgenoten. Ik hechtte ook meer waarde aan hun goedkeuring van wat ik deed dan aan die van mijn klasgenootjes - ik geloof dat dat bij nogal wat andere kinderen precies andersom is.
Ik ben inmiddels in de dertig en ik zie nu af en toe leeftijdsgenoten waar ik best wel wat intensiever contact mee zou willen. Helaas is dat meestal niet wederzijds (geen interesse in mij, te druk met eigen leven, weet ik veel). Daarnaast heb ik een aantal saaie interesses die vooral oudere mensen aantrekken. Gevolg is dat ik relatief veel met wat oudere mensen omga.
zaterdag 24 december 2016 om 10:20
quote:Bambi schreef op 23 december 2016 @ 14:25:
Lijkt mij dat jij kennelijk wat langdradig kunt zijn in je gesprekken met een ander of dat je niet makkelijk uit je woorden komt. Of dat de inhoud van je gesprekken onhandig is. Iets in die hoek. Gesprekken gaan niet soepel.
In elk geval - dat je relatief (in vergelijking met andere mensen) heel veel geduld van de ander vergt tijdens een gesprek.
Dat verklaart waarom jij sneller dan je collega's wordt onderbroken, er soms slecht naar je geluisterd wordt en het verklaart ook de situatie die je schetst over collega A en collega B.
Diegene onder jullie (die vinden dat er slecht naar jullie wordt geluisterd), vermoeden jullie dat datgene wat Bambi hier schrijft, ook van jullie van toepassing is?
- Zijn jullie misschien langdradig?;
- Komen jullie niet gemakkelijk uit jullie woorden?;
- Past de inhoud niet goed bij wat anderen daarvóór zeiden?;
- Denken jullie dat gesprekken moeizaam gaan, dat andere mensen extra moeten inspannen om naar jullie te luisteren? Kunnen jullie dat zien aan hun lichaamstaal of gezichtsuitdrukking dat ze het lastig vinden?
Dus, kortom, wat Bambi als reactie gaf, op mijn bericht?
Lijkt mij dat jij kennelijk wat langdradig kunt zijn in je gesprekken met een ander of dat je niet makkelijk uit je woorden komt. Of dat de inhoud van je gesprekken onhandig is. Iets in die hoek. Gesprekken gaan niet soepel.
In elk geval - dat je relatief (in vergelijking met andere mensen) heel veel geduld van de ander vergt tijdens een gesprek.
Dat verklaart waarom jij sneller dan je collega's wordt onderbroken, er soms slecht naar je geluisterd wordt en het verklaart ook de situatie die je schetst over collega A en collega B.
Diegene onder jullie (die vinden dat er slecht naar jullie wordt geluisterd), vermoeden jullie dat datgene wat Bambi hier schrijft, ook van jullie van toepassing is?
- Zijn jullie misschien langdradig?;
- Komen jullie niet gemakkelijk uit jullie woorden?;
- Past de inhoud niet goed bij wat anderen daarvóór zeiden?;
- Denken jullie dat gesprekken moeizaam gaan, dat andere mensen extra moeten inspannen om naar jullie te luisteren? Kunnen jullie dat zien aan hun lichaamstaal of gezichtsuitdrukking dat ze het lastig vinden?
Dus, kortom, wat Bambi als reactie gaf, op mijn bericht?
World of Warcraft: Legion
zaterdag 24 december 2016 om 11:34
Bedankt voor jullie medeleven met mijn moeder. Het is een nieuwe tumor en daar is volgens de artsen wat aan te doen. Bij een uitzaaiing is dat anders. Dus er is nog hoop. Het blijft wel akelig natuurlijk, maar ze gaat vanaf de 1e chemo al om Neulasta vragen. Hierdoor zijn de bijwerkingen veel minder. Vorige keer kreeg ze dat pas bij haar laatste chemo, toen ze al erg verzwakt was. Want haar verzekering vond het te duur. Terwijl de buurvrouw het middel direct kreeg bij haar 1e chemo wegens extreme angst. Zij ging er fluitend doorheen. Ik vind het niet kunnen dat daar onderscheid in wordt gemaakt, het gaat om gezondheid.
zaterdag 24 december 2016 om 11:46
zaterdag 24 december 2016 om 13:44
Moeilijk uit mijn woorden komen daar heb ik ook zo nu en dan nogal last van. Ik vind dat altijd heel vervelend wanneer ik dat heb.
Ik raak soms zo gefrustreerd daarmee, dat de tranen in mijn ogen springen.
Dat heb ik met andere dingen ook wel eens. Dat zijn dan geen tranen van verdriet of iets, maar van frustratie. Omdat ik ergens niet uitkom, of omdat ik stuit op onbegrip, etc. Hebben anderen dit ook?
Ik heb dat al van kinds af.
Langdradig kan ik bij tijd en wijle ook zijn, maar over het algemeen ben ik kort van stof. Wellicht omdat ik gewoon niet echt een prater ben.
En inhoud die niet bij het gaande gesprek past, komt me ook bekend voor. Ik denk dan juist dat ik iets zeg dat binnen het gesprek past, maar dan kijkt iedereen me zo aan van "Ooooké". Met als gevolg dat ik er niks meer van begrijp, braaf terug mijn mond houd en verder luister.
Ik raak soms zo gefrustreerd daarmee, dat de tranen in mijn ogen springen.
Dat heb ik met andere dingen ook wel eens. Dat zijn dan geen tranen van verdriet of iets, maar van frustratie. Omdat ik ergens niet uitkom, of omdat ik stuit op onbegrip, etc. Hebben anderen dit ook?
Ik heb dat al van kinds af.
Langdradig kan ik bij tijd en wijle ook zijn, maar over het algemeen ben ik kort van stof. Wellicht omdat ik gewoon niet echt een prater ben.
En inhoud die niet bij het gaande gesprek past, komt me ook bekend voor. Ik denk dan juist dat ik iets zeg dat binnen het gesprek past, maar dan kijkt iedereen me zo aan van "Ooooké". Met als gevolg dat ik er niks meer van begrijp, braaf terug mijn mond houd en verder luister.
zaterdag 24 december 2016 om 17:12
Toen ik nog weleens m'n mond open deed gebeurde dat ook vaak ja, die "okeeee" blikken. Nu ben ik eh... erg selectief zeg maar
Al zou ik het gelukkigst zijn in een hutje op de hei, als kluizenaar. Of in een klooster.
Maar dan wél met boodschappen-bezorging, wifi, internet en tv graag, dat hutje en klooster
(Anders zat ik er al, hahaha)
Al zou ik het gelukkigst zijn in een hutje op de hei, als kluizenaar. Of in een klooster.
Maar dan wél met boodschappen-bezorging, wifi, internet en tv graag, dat hutje en klooster
(Anders zat ik er al, hahaha)
zaterdag 24 december 2016 om 17:15
Dat niet uit mijn woorden komen en het stotteren herken ik ook. Ik heb het zowel bij leuke als niet leuke mensen. Meestal gebeurt het als ik iets snel wil vertellen omdat ik denk dat de ander me niet uit gaat laten praten. Want dat gebeurt nogal eens. Maar dan willen mijn hersenen sneller als mijn mond, lijkt wel.
Langdradig ben ik soms ook ongewild. Maar het kan altijd erger. Vanmiddag kwam ik een kennis van me tegen waarmee ik op een kookcursus voor gehandicapten zat. Nu 8 jaar geleden. Ik kom haar wel eens vaker tegen en ze roept dan altijd naar me. Daarna volgt altijd het zelfde verhaal. Ze zegt dan:
- Mijn rijke familie kijkt op mindere mensen neer, maar ik niet hoor. Daar ga ik gewoon mee om.
- Ik wil graag werken voor mijn uitkering, maar het mag niet van de Rechtbank (waarom werd me niet echt duidelijk).
- Ik dacht altijd dat je mij te min vond, omdat jij op een dure school gezeten hebt (bij mijn weten heb ik haar nooit geminacht).
- Je bent toch niet boos op me? Vind je me nog steeds lief?
- Ik heb een hoge intelligentie, maar het gedrag van een kind.
Ik kom altijd moeilijk van haar af. Het is zo'n energie zuigend persoon. Heel negatief en volgens mij heeft ze dat zelf niet door. Constant herhalen en niet of amper ingaan op wat ik zeg. Nu was ze zelfs bang dat ik haar in elkaar zou slaan. Ik vroeg lachend of ze mij daar voor aanziet. Dacht dat ze een grapje maakte, maar ze keek bang. Nu denken ze aan Autisme bij haar. Dat zou best eens kunnen wat dat herhalen betreft. Maar ik denk ook dat ze heel zwakbegaafd is.
Langdradig ben ik soms ook ongewild. Maar het kan altijd erger. Vanmiddag kwam ik een kennis van me tegen waarmee ik op een kookcursus voor gehandicapten zat. Nu 8 jaar geleden. Ik kom haar wel eens vaker tegen en ze roept dan altijd naar me. Daarna volgt altijd het zelfde verhaal. Ze zegt dan:
- Mijn rijke familie kijkt op mindere mensen neer, maar ik niet hoor. Daar ga ik gewoon mee om.
- Ik wil graag werken voor mijn uitkering, maar het mag niet van de Rechtbank (waarom werd me niet echt duidelijk).
- Ik dacht altijd dat je mij te min vond, omdat jij op een dure school gezeten hebt (bij mijn weten heb ik haar nooit geminacht).
- Je bent toch niet boos op me? Vind je me nog steeds lief?
- Ik heb een hoge intelligentie, maar het gedrag van een kind.
Ik kom altijd moeilijk van haar af. Het is zo'n energie zuigend persoon. Heel negatief en volgens mij heeft ze dat zelf niet door. Constant herhalen en niet of amper ingaan op wat ik zeg. Nu was ze zelfs bang dat ik haar in elkaar zou slaan. Ik vroeg lachend of ze mij daar voor aanziet. Dacht dat ze een grapje maakte, maar ze keek bang. Nu denken ze aan Autisme bij haar. Dat zou best eens kunnen wat dat herhalen betreft. Maar ik denk ook dat ze heel zwakbegaafd is.
zaterdag 24 december 2016 om 19:32
Ik heb nog steeds moeite met emailen, aangezien ik nogal snel geirriteerd ben, en vrij impulsief ook. Ook als ik moe ben of gefrustreerd door mijn eigen onkunde of de onkunde van anderen. Ik kan ook slecht tegen kritiek en onterechte beschuldigingen en gebrek aan inlevingsvermogen richting mij. Ik moet altijd maar beredeneren wat een ander wil, kan en begripvol zijn maar andersom lijkt dat soms niet te gelden. Soms denk ik dan 'stel ik me aan?' 'Ben ik de enige die ziet hoe onredelijk dit is?'
Blijkt dus dat ik soms geheel terecht beledigd ben, maar dat anderen blijkbaar beter over dingen heen kunnen stappen, of vertrouwen genoeg hebben dat een ander dit pnterechte ook zullen inzien, ipv dat men denkt dat automatisch de tegenpartij gelijk gaat krijgen. Dat was een eye opener voor mij. Helaas kwam die eye opener wel pas na een uitbrander over mijn 'toon' in gewchreven tekst dus.
Nu ik een paar dagen verder ben snap ik ook waarom ik laatste keer getriggerd werd in mijn verontwaardiging. In het begin ben ik veronwaardigd, maar vannochtend drong het pas door welk stukje precies was wat me triggerde. Het lijkt alsof ik pas dagen later mijn emoties kAn plaatsen.
Ik denk dat ik voortaan maar gewoon niet meer reageer op vervelende emails
Blijkt dus dat ik soms geheel terecht beledigd ben, maar dat anderen blijkbaar beter over dingen heen kunnen stappen, of vertrouwen genoeg hebben dat een ander dit pnterechte ook zullen inzien, ipv dat men denkt dat automatisch de tegenpartij gelijk gaat krijgen. Dat was een eye opener voor mij. Helaas kwam die eye opener wel pas na een uitbrander over mijn 'toon' in gewchreven tekst dus.
Nu ik een paar dagen verder ben snap ik ook waarom ik laatste keer getriggerd werd in mijn verontwaardiging. In het begin ben ik veronwaardigd, maar vannochtend drong het pas door welk stukje precies was wat me triggerde. Het lijkt alsof ik pas dagen later mijn emoties kAn plaatsen.
Ik denk dat ik voortaan maar gewoon niet meer reageer op vervelende emails
zaterdag 24 december 2016 om 23:52
Verfer denk ik ook sneller dan ik praten of typen kan. Soms lees ik een whatsapp terug en dan dacht ik eerst: wat snap je nou niet dan, en als ik het eruglees; ohja dat kan je ook anders opvatten of 'oh het is zo nuet duidelijk op welk stukje ik antwoord'
Ironische daarvan is dat ik zelf zo heel erg behoefte aan duidelijkheid heb, maar zelf dexe duidelijkheid ook niet altijd geef
Ironische daarvan is dat ik zelf zo heel erg behoefte aan duidelijkheid heb, maar zelf dexe duidelijkheid ook niet altijd geef
zondag 25 december 2016 om 00:53
quote:biobitch1984 schreef op 24 december 2016 @ 19:32:
Ik kan ook slecht tegen kritiek en onterechte beschuldigingen en gebrek aan inlevingsvermogen richting mij. Ik moet altijd maar beredeneren wat een ander wil, kan en begripvol zijn maar andersom lijkt dat soms niet te gelden. Soms denk ik dan 'stel ik me aan?' 'Ben ik de enige die ziet hoe onredelijk dit is?'
Blijkt dus dat ik soms geheel terecht beledigd ben, maar dat anderen blijkbaar beter over dingen heen kunnen stappen, of vertrouwen genoeg hebben dat een ander dit pnterechte ook zullen inzien, ipv dat men denkt dat automatisch de tegenpartij gelijk gaat krijgen.
Weet niet of dat hetzelfde is, maar met name in werksituaties gebeurde het soms dat ik het gevraagde resultaat wilde bereiken op een manier die volgens mij dan de beste was. Dat wilde wel eens leiden tot reacties die op z'n minst verbaasd waren, want mensen lijken vaak te denken dat een aanpak die ze kennen gelijk dé aanpak is, dus als ze je bij het begin iets zien doen dat niet overeenkomt met hoe het volgens hen moet, gaan ze er meteen van uit dat je de opdracht wel verkeerd begrepen zal hebben of zo. Zou je dus eigenlijk stap voor stap moeten gaan uitleggen waarom jouw methode (hopelijk) beter is... maar goed, bij dergelijk weerwerk schakel ik dan wel weer over op de 'slechte' methode. Zal mij een zorg zijn...
Herken ook wel die reflex om er al bij voorbaat van uit te gaan dat ik ongelijk krijg, terwijl dat rationeel gezien nu ook weer niet altíjd het geval is.
Ik kan ook slecht tegen kritiek en onterechte beschuldigingen en gebrek aan inlevingsvermogen richting mij. Ik moet altijd maar beredeneren wat een ander wil, kan en begripvol zijn maar andersom lijkt dat soms niet te gelden. Soms denk ik dan 'stel ik me aan?' 'Ben ik de enige die ziet hoe onredelijk dit is?'
Blijkt dus dat ik soms geheel terecht beledigd ben, maar dat anderen blijkbaar beter over dingen heen kunnen stappen, of vertrouwen genoeg hebben dat een ander dit pnterechte ook zullen inzien, ipv dat men denkt dat automatisch de tegenpartij gelijk gaat krijgen.
Weet niet of dat hetzelfde is, maar met name in werksituaties gebeurde het soms dat ik het gevraagde resultaat wilde bereiken op een manier die volgens mij dan de beste was. Dat wilde wel eens leiden tot reacties die op z'n minst verbaasd waren, want mensen lijken vaak te denken dat een aanpak die ze kennen gelijk dé aanpak is, dus als ze je bij het begin iets zien doen dat niet overeenkomt met hoe het volgens hen moet, gaan ze er meteen van uit dat je de opdracht wel verkeerd begrepen zal hebben of zo. Zou je dus eigenlijk stap voor stap moeten gaan uitleggen waarom jouw methode (hopelijk) beter is... maar goed, bij dergelijk weerwerk schakel ik dan wel weer over op de 'slechte' methode. Zal mij een zorg zijn...
Herken ook wel die reflex om er al bij voorbaat van uit te gaan dat ik ongelijk krijg, terwijl dat rationeel gezien nu ook weer niet altíjd het geval is.
zondag 25 december 2016 om 10:25
Dat gebeurt mij op het werk ook vrij vaak. Ik doe datgene wat gebruikelijker is. Het gebeurt een enkele keer dat een werkwijze van mij als efficiënter wordt gezin en daarom overgenomen wordt.
In de meeste gevallen blijkt de minder efficiënte werkwijze gehandhaafd. Ik moet mijn ideeën loslaten. De andere werkwijze moet ik dan leren. Doordat de communicatie met mij vaak matig is weet ik ook niet in welke volgorde de opdrachten uitgevoerd moeten worden. Dit werd vooral gezien als een arbeidshandicap van mijn kant. Met de nieuwe leidinggevende wou ik een keer mijn systeem invoeren. Dat vond zij goed. Daarmee verviel de noodzaak dat een andere collega mij moest aansturen. Ik heb al vaker vraagtekens bij deze vorm van aansturen. Ook omdat ik er later achterkwam dat de andere collega dat niet leuk vond.
In de meeste gevallen blijkt de minder efficiënte werkwijze gehandhaafd. Ik moet mijn ideeën loslaten. De andere werkwijze moet ik dan leren. Doordat de communicatie met mij vaak matig is weet ik ook niet in welke volgorde de opdrachten uitgevoerd moeten worden. Dit werd vooral gezien als een arbeidshandicap van mijn kant. Met de nieuwe leidinggevende wou ik een keer mijn systeem invoeren. Dat vond zij goed. Daarmee verviel de noodzaak dat een andere collega mij moest aansturen. Ik heb al vaker vraagtekens bij deze vorm van aansturen. Ook omdat ik er later achterkwam dat de andere collega dat niet leuk vond.
World of Warcraft: Legion
