Autisme wie ook? Deel 4

Solomio schreef: ↑

21-07-2019 09:14

Maar je taak als ouder is ook om je kind voor te bereiden op deelname aan de maatschappij.
En daar horen een aantal dingen bij.
Als je kind die niet uit zichzelf kan of leert ga je daar als ouder extra aandacht aan besteden. Want je wilt vooral dat je kind zich later kan redden.

En dan blijkt op een gegeven moment dat dat niet gaat lukken, ondanks al jouw inspanningen.

Met een beetje pech heeft je kind dan inmiddels het gevoel dat ie tekortschiet, waar je bedoeling nou juist was om em extra vaardigheden aan te leren voor een prettig leven.

Die balans is heel ingewikkeld.

Ik heb gewoon heel veel geluk gehad met mijn ouders. Besef ik. Op alle fronten. Ze hebben me nooit gepusht om sociaal te doen. Wel gewoon beleefd, dankjewel zeggen enzo. Maar als ik op een verjaardag liever met een boekje in een hoekje ging zitten, was dat prima. Impala houdt niet zo van drukte, zeiden ze dan als anderen wilden dat ik 'gezellig" meedeed. En hobbies daar lieten ze me ook helemaal vrij in.
Mijn vader heeft ook een soort van ass/add (geen diagnose) . Die snapte mij prima. En mijn moeder kon heel goed met zowel hem als met mij omgaan.

Als ik zelf iets graag wilde, maar niet goed durfde, dan hebben ze me wel altijd gestimuleerd om het wel te gaan doen /proberen. En dat is ook heel goed geweest.

Renee_XX schreef: ↑

21-07-2019 00:10

Hondenmens jullie hebben een lange weg gehad maar gelukkig elkaar wel weer gevonden.Wat fijn voor jou dat je moeder wat milder is geworden en de band tussen jullie goed is.

Wat druk opleggen betreft, ging het hier meer om andere dingen. Op zich maakt het niets uit. Mensen met autisme zijn sowieso gevoelig voor stress en druk en prikkelgevoelig voor een radeloze moeder die stampvoetend zegt dat ze het niet meer weet!
Om schoolprestaties heb ik mij nooit druk gemaakt. Een 6 of 7 was al voldoende omdat ik toen wel inzag dat hij struggelde met veel dingen. Ik vond het socialiseren veel belangrijker. Zo ook met sport. Hij hoefde niet te presteren of uit te blinken of te scoren. Wel leren samen spelen. Hij mocht ook zelf de sport uitkiezen. In de vakanties kwam ik met een paar ideeën waar hij uit kon kiezen om te gaan doen (van het zwembad, een dag pretpark tot aan Eurodisney toe, best uiteenlopend) maar zelfs daaruit kiezen deed hij niet. Dus koos ik en ging hij met tegenzin en onder druk van mij mee. Ik heb nog nooit een dag genoten van een dag weg. Het was altijd drama en dwarsliggen.

Mijn ouders waren ook niet heel streng met schoolprestaties. Een 6 of 7 was ook voldoende. Maar met Wiskunde stond ik een 3,7 op mijn rapport. Dat was wel een groot verschil met andere vakken. Ik blonk nergens in uit, maar dat hoefde ook niet. Het ging erom dat ik plezier had in die sporten/hobby's Met dat zingen en dansen dácht ze me een plezier te doen. Dat ik even een drempel over moest. Maar ik vond er gewoon niks aan en ben er ook gauw mee gestopt. Die dagjes weg bij jou, had dat ook de bedoeling om te socialiseren?

Ik genoot meestal wel van een dagje weg met mijn ouders. Soms met een vriendin erbij. Maar dat was niet perse gericht op socialiseren. Alleen moest het niet te kort van tevoren worden aangekondigd. Dus niet: "We gaan straks/ morgen naar de dierentuin, Disneyland." Want dan was ik alleen maar aan het mopperen. Zag ook altijd op tegen op vakantie gaan. Dan zeiden mijn ouders dat andere kinderen alleen maar blij zijn als ze op vakantie gingen. Ik kon pas genieten als ik op de bestemming was. En dat is nog zo. Vooraf ben ik alleen maar gestresst en chagrijnig. Tot 4 jaar geleden werd ik nog steeds boos als mijn moeder een vakantie voorstelde.

Wel werd ik vaak met andere kinderen vergeleken in hoe in reageerde. Zo was mijn moeder regelmatig verdrietig (echt huilen) omdat ik niet enthousiast deed. Een nieuwe, dure fiets. Ik vond een fiets krijgen maar iets normaals. Oké klinkt verwend. Misschien was ik dat wel, enig kind. Kleding kopen een must. Niet iets leuks. Zeker als de mode mij niet aanstond. Dan werd gezegd dat andere kinderen al blij waren áls ze iets kregen. Dat winkelen voor hen een feestdag was. Mijn vader vond het dan alleen maar erg voor mijn moeder dat ik haar zo verdrietig had gemaakt.

Ik vond het heerlijk om dagjes weg te gaan of op vakantie met m'n ouders. We gingen meestal naar Oostenrijk en zaten dan in 'n kleinschalig hotel met zwembad. Geen kinderparadijs, wat ik gehaat zou hebben. Lekker overdag uitstapjes doen, de bergen/natuur in, lekker uit eten en niet te druk.

Ik snap ook niet dat mensen met hun kinderen naar campings gaan omdat de kinderen daar dan met andere kinderen kunnen spelen. Je zit het grootste deel van 't jaar al tussen de kinderen (verplichte school) en in je vrije tijd speel je al regelmatig, blij juist als je een paar weken gewoon relaxte dingen als gezin kunt doen zonder dat kindergedoe.

Een nieuwe, dure fiets. Ik vond een fiets krijgen maar iets normaals.

Van een fiets werd ik ook niet blij. Dat was gewoon een noodzakelijk atribuut. Je geeft toch ook geen strijkijzer kado?

redbulletje schreef: ↑

21-07-2019 11:05

Ik vond het heerlijk om dagjes weg te gaan of op vakantie met m'n ouders. We gingen meestal naar Oostenrijk en zaten dan in 'n kleinschalig hotel met zwembad. Geen kinderparadijs, wat ik gehaat zou hebben. Lekker overdag uitstapjes doen, de bergen/natuur in, lekker uit eten en niet te druk.

Ik snap ook niet dat mensen met hun kinderen naar campings gaan omdat de kinderen daar dan met andere kinderen kunnen spelen. Je zit het grootste deel van 't jaar al tussen de kinderen (verplichte school) en in je vrije tijd speel je al regelmatig, blij juist als je een paar weken gewoon relaxte dingen als gezin kunt doen zonder dat kindergedoe.

Ik vond het leuk op campings en deed daar ook vaak een vriendje of vriendinnetje op. Moesten zij wel het initiatief nemen
Maar we gingen nooit naar grootschalige campings met zwembaden. Meestal iets aan een riviertje.

Solomio schreef: ↑

21-07-2019 08:48

En mij heeft dat enorm veel therapie gekost, want opgevoed met het idee dat je alleen waardevol bent als je werkt en je eigen geld verdient.

Ik heb mijn zoon ook aangedrongen om te gaan werken meer omdat dat iets is dat erbij hoort en de maatschappij van je verlangt. Het belangrijk is dat je werkt voor je geld ipv in een uitkering te gaan hangen. En dus moet leren samenwerken (vandaar de sportclub RedBulletje) Ben inmiddels wel van deze overtuigingen afgestapt omdat je niets moet in dit leven. Zeker niet als je het niet aankan.

Impala, het klopt wel een beetje wat je zegt over accepteren maar het is een combi van opvoeding, school, hulpverlening en de overheid. Daarbij past de samenleving zich niet aan jou aan maar moet jij je zoveel mogelijk aan de samenleving aanpassen. Ik heb er zoveel mogelijk uit willen halen bij hem.
Dat mijn zoon anders was als anderen dat wist ik. Hij was te braaf, haalde nooit kattekwaad uit, zei de juf wat ze moesten gaan doen dan deed hij dat en vond het zo raar dat er kinderen waren die het niet deden of pas na 2 waarschuwingen van de juf.

De hulpverlening met zijn ellenlange wachtlijsten, ergens tussen de 9 maanden en ruim een jaar. En dan moet je het geluk hebben dat er een klik is en dat je met een deskundig iemand te maken hebt. Kind was wat introvert het komt wel goed kreeg ik vaak te horen. Terwijl ik wist dat er meer aan de hand was. Ik heb vanaf zijn 8e tot aan zijn 16e continue in de hulpverlening gezeten en ik werkte zelf ook nog 32 uur per week. Misschien was de kennis over autisme inmiddels verbreed want eindelijk werd hij getest. Ik heb gevloekt toen deze diagnose eruit kwam. Stelletje idioten, zoveel onmacht en leed,onbegrip en schade toegebracht.
Zoon werkte inmiddels een jaar jaar fulltime dus Wajong was uitgesloten. Weer een gevecht aangegaan bij het UWV want hij had grote problemen op zijn werk. Na een jaar of 2 (nooit ziek gemeld, braaf naar zijn werk waar hij doodongelukkig was en niet begrepen werd), nogmaals getest. Komt uit de test dat hij slechts 40% arbeidsvermogend is vanwege zijn autisme.

Vervolgens heeft het UWV gezorgd voor een passende werkplek, als je van passend kunt spreken. Hij is koerier. Hoeft dus weinig te communiceren, geen directe collega's etc. Maar hij krijgt elke dag een routeplanning mee (standaard programma op de tablet waar dan ook automatisch in staat waar en wanneer iets is afgeleverd), om 10 uur bij bedrijf A, om 10.45 uur bij bedrijf B etc. Het is meer een leidraad want zijn werkgever houdt rekening met zijn autisme dus heel strak aan de planning hoeft hij zich niet te houden. Maar mijn zoon vloekt de hele wagen stijf als hij 5 minuten van de planning afwijkt. Dan loopt zijn hele schema in de war, en heeft hij gefaald. Is niet goed genoeg voor deze baan etc. Zijn werkgever heeft hem al 100x uitgelegd dat hij zich niet druk moet maken om de tijden maar het zit er hun eenmaal bij hem in. Maar het is gigantisch druk op de weg en ook bij afleveren zijn er meer chauffeurs die op hun beurt moeten wachten dus een planning loopt nooit zoals het zou moeten.

De overheid met zijn leuke bezuinigingen op zorg, passend werk, prestatiegericht werk etc. Het zou beter zijn als er gekeken wordt naar wat iemand aankan. Je kunt wel kijken naar de mogelijkheden ipv uitgaan van wat iemand niet kan maar vaak wordt er toch over een grens gegaan, net even een stapje harder lopen. En zo lopen mensen vast en uiteindelijk kost het de maatschappij meer geld.

Ik heb zeker gefaald in de opvoeding, meer van hem verwacht dan hij aankon maar de scholen, de huisarts ,de hulpverleners zagen het niet of hadden geen tijd om hier veel aandacht aan te besteden. Deze maatschappij is veel te hectisch. Grote klassen (mijn zoon was vast niet de enige), een 10 minuten gesprek bij de huisarts, een hulpverlener met te weinig kennis van zaken over autisme.
Als ik toen wist wat ik nu weet had ik zeker gas terug genomen. Alles op zijn tijd zeg maar.

hondenmens schreef: ↑

21-07-2019 11:01

Die dagjes weg bij jou, had dat ook de bedoeling om te socialiseren?

Alleen moest het niet te kort van tevoren worden aangekondigd. Dus niet: "We gaan straks/ morgen naar de dierentuin, Disneyland." Want dan was ik alleen maar aan het mopperen.

Wel werd ik vaak met andere kinderen vergeleken in hoe in reageerde. Zo was mijn moeder regelmatig verdrietig (echt huilen) omdat ik niet enthousiast deed. Een nieuwe, dure fiets. Ik vond een fiets krijgen maar iets normaals. Oké klinkt verwend. Misschien was ik dat wel, enig kind. Kleding kopen een must. Niet iets leuks. Zeker als de mode mij niet aanstond. Dan werd gezegd dat andere kinderen al blij waren áls ze iets kregen. Dat winkelen voor hen een feestdag was. Mijn vader vond het dan alleen maar erg voor mijn moeder dat ik haar zo verdrietig had gemaakt.

De dagjes uit was niet om te socialiseren maar ook om er lekker (nouja lekker) op uit te gaan. Het hele jaar school en werken, soms moet je iets leuks doen. Ik zag andere ouders zoveel plezier hebben met hun kinderen in een pretpark of zwembad, dat wilde ik ook en liet de keuze aan wat wij gingen doen over aan mijn zoon. Ik heb een jaar gehad waarin wij niets deden dan werken en school, het kwam mijn neus uit.
En ja ik bereidde mijn zoon altijd ruim van te voren voor. Over 4 weken hebben we vakantie en ik wil 2 dagen per week iets inplannen, kies maar.
Na een week zei ik over 3 weken hebben we vakantie....


Ik herken het verdriet van jouw moeder. Je wilt je Kind zo graag enthousiast zien. Heeft niets met (on) dankbaarheid te maken. Maar oh wat had ik een verdriet als ik een ander kind zag dat vol trots vertelde dat hij een nieuw tenue kreeg of dat hij had gescoord, een fiets kreeg of later een brommer. Nogmaals ik ben niet prestatiegericht maar het ontbreken van enthousiasme was zo pijnlijk. Kind lijkt nooit gelukkig te zijnen dat wil je als ouder zo graag zien.

redbulletje schreef: ↑

21-07-2019 11:05

Ik vond het heerlijk om dagjes weg te gaan of op vakantie met m'n ouders. We gingen meestal naar Oostenrijk en zaten dan in 'n kleinschalig hotel met zwembad. Geen kinderparadijs, wat ik gehaat zou hebben. Lekker overdag uitstapjes doen, de bergen/natuur in, lekker uit eten en niet te druk.

Ik snap ook niet dat mensen met hun kinderen naar campings gaan omdat de kinderen daar dan met andere kinderen kunnen spelen. Je zit het grootste deel van 't jaar al tussen de kinderen (verplichte school) en in je vrije tijd speel je al regelmatig, blij juist als je een paar weken gewoon relaxte dingen als gezin kunt doen zonder dat kindergedoe.

Als je weet dat je kind autist is dan ga je pretparken en campings uiteraard vermijden. Maar het plaatje in mijn hoofd was nog steeds een zwembad vol kinderen waar mijn kind ook tussen zat. Zo rond zijn 10e wist ik dat ik dit uit mijn hoofd moest zetten en andere dingen moest gaan bedenken maar thuiszitten was het enige waar hij gelukkig van werd.

redbulletje schreef: ↑

21-07-2019 11:08

Van een fiets werd ik ook niet blij. Dat was gewoon een noodzakelijk atribuut. Je geeft toch ook geen strijkijzer kado?

Heerlijk deze opmerking! Dit is zo de spijker op zijn kop.

Renee_XX schreef: ↑

21-07-2019 12:15

Ik heb mijn zoon ook aangedrongen om te gaan werken meer omdat dat iets is dat erbij hoort en de maatschappij van je verlangt. Het belangrijk is dat je werkt voor je geld ipv in een uitkering te gaan hangen. En dus moet leren samenwerken (vandaar de sportclub RedBulletje) Ben inmiddels wel van deze overtuigingen afgestapt omdat je niets moet in dit leven. Zeker niet als je het niet aankan.

Maar je moet al zoveel op school! Dan bestaat je vrije tijd ook nog 'ns uit vervelende verplichtingen. En heel eerlijk kun je beter in een autistische nerdomgeving terecht komen dan in 'n sociale werkvorm. Ik zou best willen dat mijn interesse bij programmeren o.i.d. lag, dat soort dingen kun je vaak vanuit huis én het wordt niet onderbetaald.

Renee_XX schreef: ↑

21-07-2019 12:34

Als je weet dat je kind autist is dan ga je pretparken en campings uiteraard vermijden. Maar het plaatje in mijn hoofd was nog steeds een zwembad vol kinderen waar mijn kind ook tussen zat. Zo rond zijn 10e wist ik dat ik dit uit mijn hoofd moest zetten en andere dingen moest gaan bedenken maar thuiszitten was het enige waar hij gelukkig van werd.

Mijn ouders wisten het van mij uiteraard niet, maar daar zouden zij zelf zeker niet gelukkig van geworden zijn. En campings waren sowieso een no go, want m'n moeder deed het hele jaar al het huishouden dus vakantie moest ook echt vakantie zijn. Godzijdank! Ik verdenk mijn vader ook van lichte aspergertrekken, alleen hij was wel in staat een goede leidinggevende functie te bemachtigen in de techniek, zijn passie van jongsafaan. Hij was 't ook die 1 kind genoeg vond, ook weer godzijdank voor mij! En hij was 't die niet continu familie wilde aflopen wat ook weer zeer gunstig was voor mij.

Renee_XX schreef: ↑

21-07-2019 12:15

Ik heb mijn zoon ook aangedrongen om te gaan werken meer omdat dat iets is dat erbij hoort en de maatschappij van je verlangt. Het belangrijk is dat je werkt voor je geld ipv in een uitkering te gaan hangen. En dus moet leren samenwerken (vandaar de sportclub RedBulletje) Ben inmiddels wel van deze overtuigingen afgestapt omdat je niets moet in dit leven. Zeker niet als je het niet aankan.

Impala, het klopt wel een beetje wat je zegt over accepteren maar het is een combi van opvoeding, school, hulpverlening en de overheid. Daarbij past de samenleving zich niet aan jou aan maar moet jij je zoveel mogelijk aan de samenleving aanpassen. Ik heb er zoveel mogelijk uit willen halen bij hem.
Dat mijn zoon anders was als anderen dat wist ik. Hij was te braaf, haalde nooit kattekwaad uit, zei de juf wat ze moesten gaan doen dan deed hij dat en vond het zo raar dat er kinderen waren die het niet deden of pas na 2 waarschuwingen van de juf.

De hulpverlening met zijn ellenlange wachtlijsten, ergens tussen de 9 maanden en ruim een jaar. En dan moet je het geluk hebben dat er een klik is en dat je met een deskundig iemand te maken hebt. Kind was wat introvert het komt wel goed kreeg ik vaak te horen. Terwijl ik wist dat er meer aan de hand was. Ik heb vanaf zijn 8e tot aan zijn 16e continue in de hulpverlening gezeten en ik werkte zelf ook nog 32 uur per week. Misschien was de kennis over autisme inmiddels verbreed want eindelijk werd hij getest. Ik heb gevloekt toen deze diagnose eruit kwam. Stelletje idioten, zoveel onmacht en leed,onbegrip en schade toegebracht.
Zoon werkte inmiddels een jaar jaar fulltime dus Wajong was uitgesloten. Weer een gevecht aangegaan bij het UWV want hij had grote problemen op zijn werk. Na een jaar of 2 (nooit ziek gemeld, braaf naar zijn werk waar hij doodongelukkig was en niet begrepen werd), nogmaals getest. Komt uit de test dat hij slechts 40% arbeidsvermogend is vanwege zijn autisme.

Vervolgens heeft het UWV gezorgd voor een passende werkplek, als je van passend kunt spreken. Hij is koerier. Hoeft dus weinig te communiceren, geen directe collega's etc. Maar hij krijgt elke dag een routeplanning mee (standaard programma op de tablet waar dan ook automatisch in staat waar en wanneer iets is afgeleverd), om 10 uur bij bedrijf A, om 10.45 uur bij bedrijf B etc. Het is meer een leidraad want zijn werkgever houdt rekening met zijn autisme dus heel strak aan de planning hoeft hij zich niet te houden. Maar mijn zoon vloekt de hele wagen stijf als hij 5 minuten van de planning afwijkt. Dan loopt zijn hele schema in de war, en heeft hij gefaald. Is niet goed genoeg voor deze baan etc. Zijn werkgever heeft hem al 100x uitgelegd dat hij zich niet druk moet maken om de tijden maar het zit er hun eenmaal bij hem in. Maar het is gigantisch druk op de weg en ook bij afleveren zijn er meer chauffeurs die op hun beurt moeten wachten dus een planning loopt nooit zoals het zou moeten.

De overheid met zijn leuke bezuinigingen op zorg, passend werk, prestatiegericht werk etc. Het zou beter zijn als er gekeken wordt naar wat iemand aankan. Je kunt wel kijken naar de mogelijkheden ipv uitgaan van wat iemand niet kan maar vaak wordt er toch over een grens gegaan, net even een stapje harder lopen. En zo lopen mensen vast en uiteindelijk kost het de maatschappij meer geld.

Ik heb zeker gefaald in de opvoeding, meer van hem verwacht dan hij aankon maar de scholen, de huisarts ,de hulpverleners zagen het niet of hadden geen tijd om hier veel aandacht aan te besteden. Deze maatschappij is veel te hectisch. Grote klassen (mijn zoon was vast niet de enige), een 10 minuten gesprek bij de huisarts, een hulpverlener met te weinig kennis van zaken over autisme.
Als ik toen wist wat ik nu weet had ik zeker gas terug genomen. Alles op zijn tijd zeg maar.

Dat vind ik echt heel erg om te lezen, dat je het zo ervaart. Ik begrijp het wel hoor, maar ik hoop dat je jezelf toch wat milder gaat beoordelen.

Ik heb op een gegeven moment het contact met mijn vader verbroken. Niet omdat ie zo gefaald had in zijn opvoeding, want ik begreep heus de goede bedoelingen wel en dat hij vanuit zijn achtergrond dacht dat ie het beste voor mij deed. Maar toen ik volwassen was bleef hij alsmaar doorgaan op die weg en bleef hij mij 'afwijzen'.

Dat jij nu inziet dat zaken voor jouw zoon anders uitpakken dan jij in je hoofd had is hartstikke goed, heel veel ouders komen nooit zo ver.
Hopelijk gaan jullie dat op den duur allebei zo inzien.

Mijn vader neigt ook erg naar ASS, en mede door hem hoefde we vroeger niet lang op verjaardag te blijven etc. Hij probeerde ook altijd onder koffie uit te komen bij anderen thuis , bv als mijn ouders uit de kerk kwamen (ik ben gelovig opgevoed). Vond ik erg fijn, ik kan me herinneren toen ik mijn middelbare school diploma kreeg, dat ik met mijn vader was. Mijn tweelingzus zat op een andere school, maar kreeg op dezelfde avond haar diploma, dus moesten we splitsen.

Ik ben aan het einde samen met hem er snel vandoor gegaan, en daarmee alle leraren gekipt met een hand geven :')

redbulletje schreef: ↑

21-07-2019 12:38

Maar je moet al zoveel op school! Dan bestaat je vrije tijd ook nog 'ns uit vervelende verplichtingen. En heel eerlijk kun je beter in een autistische nerdomgeving terecht komen dan in 'n sociale werkvorm. Ik zou best willen dat mijn interesse bij programmeren o.i.d. lag, dat soort dingen kun je vaak vanuit huis én het wordt niet onderbetaald.

Ik snap wel wat je zegt. Maar zoveel gezinnen waar het wel lukt om buiten school en werk om, ook te genieten van leuke dingen. Jij en mijn zoon zien het als een verplichting. Ik zag het als ontspanning. Even niet denken aan je werk/school maar dagje uit naar het zwembad, pretpark of de bios.

Solomio schreef: ↑

21-07-2019 12:44

Dat vind ik echt heel erg om te lezen, dat je het zo ervaart. Ik begrijp het wel hoor, maar ik hoop dat je jezelf toch wat milder gaat beoordelen.

Ik heb op een gegeven moment het contact met mijn vader verbroken. Niet omdat ie zo gefaald had in zijn opvoeding, want ik begreep heus de goede bedoelingen wel en dat hij vanuit zijn achtergrond dacht dat ie het beste voor mij deed. Maar toen ik volwassen was bleef hij alsmaar doorgaan op die weg en bleef hij mij 'afwijzen'.

Dat jij nu inziet dat zaken voor jouw zoon anders uitpakken dan jij in je hoofd had is hartstikke goed, heel veel ouders komen nooit zo ver.
Hopelijk gaan jullie dat op den duur allebei zo inzien.

Dank je. Superlief van je.

Om mijn zoon beter te leren begrijpen heb ik vorig jaar een aantal maanden gewerkt (zat in de WW) met mensen die verstandelijk beperkt zijn, sommigen icm autisme. Ineens zag ik dingen ook veel helder en zag ik toen pas in dat veel dingen gewoon niet haalbaar zijn als het iemand ontbreekt aan vaardigheden. Kun je trekken wat je wil, wat niet gaat, dat gaat niet. Maar deze hele maatschappij is gericht op prestatie en je grenzen verleggen, stapje harder lopen, het meest haalbare eruit halen, ook al is de rek eruit. Ik snap wel dat veel mensen juist hierdoor met de hakken in het zand gaan. Ook daar snap ik mijn zoon nu beter in. Hij voelt nog steeds de druk van mijn kant, dus geeft hij tegengas en houdt de boot af uit zelfbescherming.

Renee_XX schreef: ↑

21-07-2019 12:44

Ik snap wel wat je zegt. Maar zoveel gezinnen waar het wel lukt om buiten school en werk om, ook te genieten van leuke dingen. Jij en mijn zoon zien het als een verplichting. Ik zag het als ontspanning. Even niet denken aan je werk/school maar dagje uit naar het zwembad, pretpark of de bios.

In mijn kindertijd kon je ook nog naar dingen toe zonder dat het zo massaal was. Ik vond dagjes weg zeker wel leuk, maar niet naar massale dingen. De Efteling was 40 jaar geleden lang zo druk niet als nu natuurlijk. We gingen ook gewoon de bossen in of naar de kust een boulevardje pakken en een strandwandeling. Juist weer niet midden in de zomervakantie. De weekenden buiten de vakanties waren vaak rustig genoeg.

Een strandwandeling doe ik niet vaak, al is het wel rustgevend. Maar vaak geen zin om eerst 3 kwartier te moeten rijden. Soms ga ik mee met mijn moeder en stiefvader 's avonds. In de zomer dan. Met de honden erbij, die mogen dan los lopen. En de drukte is dan ook weg.

Renee_XX schreef: ↑

21-07-2019 12:34

Als je weet dat je kind autist is dan ga je pretparken en campings uiteraard vermijden. Maar het plaatje in mijn hoofd was nog steeds een zwembad vol kinderen waar mijn kind ook tussen zat. Zo rond zijn 10e wist ik dat ik dit uit mijn hoofd moest zetten en andere dingen moest gaan bedenken maar thuiszitten was het enige waar hij gelukkig van werd.

Er zijn ook autisten die juist wel graag naar bijv een pretpark gaan, die zoeken juist prikkels.

Wat ik van jou lees is de druk van de maatschappij die werkelijk overal is.

Zei ik dat ik met mijn kinderen geen dagjes meer op stap ging, vonden mensen dat ik ze te veel pamperde, want ze moesten leren dat ze ook wel eens iets moesten doen waar ze geen zin in hadden, gewoon omdat het goed voor ze was en ze dat later ook moeten kunnen.

Maar het zit veel 'dieper' dan 'niet zo leuk vinden', alleen is dat emorm lastig te beoordelen.

Het is als tegen iemand zonder benen zeggen dat ie toch echt moet leren lopen, omdat de maatschappij dat later ook verwacht.

Wat pijnlijk om te lezen allemaal, de ouder/kindrelaties.

Ik zit zelf af en toe in een spagaat, mijn dochter is verre van normaal (geen diagnose) en ik begrijp haar zo goed (denk ik dan), geef haar de ruimte in haar dwarse buien, wilde graag dat ze een teamsport koos maar heb haar toch op de sport gelaten die ze zelf wilde.

Maar ik push haar soms ook wel, omdat dingen (sociaal zijn, iets durven) soms 'horen', ik heb dat zelf in mijn jeugd zo vaak gehoord (mijn moeder maakte geen onderscheid in haar kinderen) en ik heb mezelf zoveel aangeleerd, ik probeer soms toch te pushen omdat ik hoop dat mijn dochter zichzelf óók leert om maatschappelijk verantwoord gedrag te vertonen.
Wat niet eerlijk is, want juist dát heeft ervoor gezorgd dat ik mezelf kwijt ben en tegen een muur van vermoeidheid oploop.

Zoveel tegenstrijdigheid.

Mijn ex ziet vooral zichzelf en wil dus elk moment dat hij de kinderen heeft 'iets leuks' doen. Dus als mijn kinderen thuis zijn, wil mijn dochter het liefst niets, gewoon lekker thuis zijn en niks moeten. Dat is wat ik ook het liefste wil, maar in mijn achterhoofd zit nog sociaal wenselijk gedrag, dat je je kinderen ervaringen moet geven, op moet voeden door er voor ze te zijn en (dus) 'leuke dingen' met ze te doen.

Om dicht bij mezelf te blijven, we gaan lekker een paar dagen naar de camping. De kinderen zijn er bekend, er is een bos om in te struinen en een zwembad. Er is een animatieteam en ik zoek mijn heil in de tent. De kinderen kunnen kiezen of ze vermaakt willen worden of lekker rommelen in en om de tent en het bos. Kijk, daar heb ik nu zin in. En daar kijken de kinderen ook naar uit. Heerlijk.

Mijn ouders wisten het niet van mij (nooit geweten ook, want ik kreeg mijn diagnose nadat ze allebei al overleden waren), maar ik ben eigenlijk wel blij dat we vroeger jarenlang ieder seizoen naar een camping gingen. Als stadskind heb ik zo toch nog hele zomers in de bossen gespendeerd, hutten en bruggetjes gebouwd, gevaren, gezwommen en gevist in meertjes en op skelters rondgereden zonder druk verkeer. Thuis in de stad kon dat allemaal niet.

Het was ook de enige plek waar ik vriendjes en vriendinnetjes had. Tot ik een jaar of 16 werd en zij begonnen met uiterlijk vertoon, feestjes, relaties en andere puberzooi waar ik niks aan vond. Toen begon de eenzaamheid.

Die plek, ons huisje op de Veluwe in de herfstvakantie en dierentuinen vond ik fijn om heen te gaan. Voor de rest vond ik uitjes naar pretparken, restaurants, een volgepakt strand en verjaardagen altijd zeer onplezierig.

Wojak schreef: ↑

21-07-2019 20:21

Mijn ouders wisten het niet van mij (nooit geweten ook, want ik kreeg mijn diagnose nadat ze allebei al overleden waren), maar ik ben eigenlijk wel blij dat we vroeger jarenlang ieder seizoen naar een camping gingen. Als stadskind heb ik zo toch nog hele zomers in de bossen gespendeerd, hutten en bruggetjes gebouwd, gevaren, gezwommen en gevist in meertjes en op skelters rondgereden zonder druk verkeer. Thuis in de stad kon dat allemaal niet.

Het was ook de enige plek waar ik vriendjes en vriendinnetjes had. Tot ik een jaar of 16 werd en zij begonnen met uiterlijk vertoon, feestjes, relaties en andere puberzooi waar ik niks aan vond. Toen begon de eenzaamheid.

Die plek, ons huisje op de Veluwe in de herfstvakantie en dierentuinen vond ik fijn om heen te gaan. Voor de rest vond ik uitjes naar pretparken, restaurants, een volgepakt strand en verjaardagen altijd zeer onplezierig.

Ik had 't geluk bij de bossen te wonen dus de natuur was mijn dagelijkse speelterrein al als kind en als puber ben ik gaan paardrijden. Toen leeftijdgenoten bezig waren met uitgaan en andere volkomen oninteressante zaken hing ik gewoon elke vrije dag op de manege. Daar had ik wel leuke contacten trouwens. Zowel met andere paardenmeisjes (en jongens) als met volwassen ruiters.

@Hans, op welke leeftijd heb jij eigenlijk je diagnose gekregen?

Ik vind drukte ok, mits ik mij kan afsluiten met mijn koptelefoon. Dan waad ik gewoon overal doorheen en heb ik nergens last van.