Psyche
alle pijlers
Autisme wie ook? Deel 4
woensdag 1 augustus 2018 om 08:14
Deel 3
psyche/autisme-wie-ook-deel-3/list_messages/396434
Het wel en wee uit de levens van de viva-autisten deel 4. Nieuwkomers en nieuwsgerigen wees ook welkom.
psyche/autisme-wie-ook-deel-3/list_messages/396434
Het wel en wee uit de levens van de viva-autisten deel 4. Nieuwkomers en nieuwsgerigen wees ook welkom.
World of Warcraft: Legion
vrijdag 19 juli 2019 om 15:47
@Femke09: Ik vind hulp vragen ook lastig. Krijg wel hulp waar nodig is van mijn moeder en stiefvader. Mijn huishouden doe ik zelf. Met administratie/financiën heb ik grotendeels automatische afschrijvingen. Zou me waarschijnlijk veel boetes opleveren als ik dat allemaal zelf bij moest houden. Want ik ben nogal een uitsteller. Maar als ik een rekening betaal bel ik mijn moeder even. Wat in welk vakje moet zetten zodat ik niks vergeet (Internet bankieren). Bij klussen heb ik wel hulp nodig, heb 2 linkerhanden wat dat betreft. En ook weinig motivatie voor. Als moeder en stiefvader er niet meer zijn wordt het waarschijnlijk mensen inhuren. Een stel vrienden hebben me wel aangeboden te helpen met verhuizen als het zo ver is. Of ze het ook doen is iets wat je moet afwachten. In nood leert men zijn vrienden kennen, zegt men altijd.
vrijdag 19 juli 2019 om 18:34
@Femke09:
Herkenbaar dat hulp vragen lastig is. Ons huis heb ik zonder enige voorkennis quasi volledig zelf verbouwd omdat ik zo opzag tegen het contact met de aannemers of de kennissen die in deze wereld zitten. Altijd een plantrekker geweest, zelfs al moet ik daarvoor opnieuw het wiel uitvinden. Tenzij het echt niet anders kan, zal ik geen buitenstaanders inschakelen.
Ook op medisch vlak gaat dit op. Omdat het de voorbije maanden wat minder ging een psychologe gecontacteerd met de vraag of zij via mail consultaties wou bieden en zij ging akkoord, nu nog zien of dit beter loopt.
Ondertussen blijft autisme en de manier waarop dit tot uiting komt per persoon voor mij enorm fascinerend. Na de ramp vorig jaar, zijn wij vorige maandag weer op vakantie vertrokken (ik ass, vrouw ass/adhd, stiefzoon stevig vermoeden ass en petekind). We hadden besloten om zoveel mogelijk prikkels te vermijden en zaten hier http://www.het-kleinste-huisje.nl/ , prachtige omgeving, weinig mensen, veel stilte.
Toch crashte ik op dag één, kregen we op dag twee om het half uur een dramamoment met stiefzoon en besloten we toen 's avonds om de volgende avond na een bezoek aan Tiengemeten (aanrader) terug te keren naar huis. En terwijl ik en stiefzoon leken te herademen toen we donderdag opstonden, crashte mijn vrouw.
Ondertussen vrijdag en iedereen bijgekomen.
Gelukkig maakte mijn vrouw hier geen drama van. Alleen hebben we nu wel definitief besloten dat we geen familievakantie's meer boeken tot stiefzoon oud genoeg is om te genieten van stedentrips en zal zij ondertussen alleen enkele dagen op reis gaan.
Herkenbaar dat hulp vragen lastig is. Ons huis heb ik zonder enige voorkennis quasi volledig zelf verbouwd omdat ik zo opzag tegen het contact met de aannemers of de kennissen die in deze wereld zitten. Altijd een plantrekker geweest, zelfs al moet ik daarvoor opnieuw het wiel uitvinden. Tenzij het echt niet anders kan, zal ik geen buitenstaanders inschakelen.
Ook op medisch vlak gaat dit op. Omdat het de voorbije maanden wat minder ging een psychologe gecontacteerd met de vraag of zij via mail consultaties wou bieden en zij ging akkoord, nu nog zien of dit beter loopt.
Ondertussen blijft autisme en de manier waarop dit tot uiting komt per persoon voor mij enorm fascinerend. Na de ramp vorig jaar, zijn wij vorige maandag weer op vakantie vertrokken (ik ass, vrouw ass/adhd, stiefzoon stevig vermoeden ass en petekind). We hadden besloten om zoveel mogelijk prikkels te vermijden en zaten hier http://www.het-kleinste-huisje.nl/ , prachtige omgeving, weinig mensen, veel stilte.
Toch crashte ik op dag één, kregen we op dag twee om het half uur een dramamoment met stiefzoon en besloten we toen 's avonds om de volgende avond na een bezoek aan Tiengemeten (aanrader) terug te keren naar huis. En terwijl ik en stiefzoon leken te herademen toen we donderdag opstonden, crashte mijn vrouw.
Ondertussen vrijdag en iedereen bijgekomen.
Gelukkig maakte mijn vrouw hier geen drama van. Alleen hebben we nu wel definitief besloten dat we geen familievakantie's meer boeken tot stiefzoon oud genoeg is om te genieten van stedentrips en zal zij ondertussen alleen enkele dagen op reis gaan.
anoniem_262747 wijzigde dit bericht op 20-07-2019 07:55
Reden: te lang bericht
Reden: te lang bericht
26.41% gewijzigd
vrijdag 19 juli 2019 om 23:07
vrijdag 19 juli 2019 om 23:31
Ik merk aan mezelf dat ik zeer moeilijk contact leg met mensen.
Er wordt van mij gezegd dat ik gesloten en gereserveerd ben.
Ergens probeer ik wel sociaal en aardig over te komen en dit wordt ook wel over mij gezegd; het gaat echter niet echt op een natuurlijke manier.
Dat zal ook wel mijn autisme zijn
De echte aansluiting voel ik niet en al helemaal niet in groepen.
Eén op één contact vind ik al lastig genoeg
Tevens merk ik dat ik regelmatig met depressieve gevoelens kamp en terugkerende gedachten heb over zelfmoord.
Weet niet meer wat ik moet veranderen aan mijn leven en ik ervaar het steeds vaker als uitzichtloos.
Het gebrek aan verbondenheid, de anonimiteit, de problemen in sociale omgang etc; ik ben er echt helemaal klaar mee.
Ik voel dat ik niet verder kom in mijn leven en weet niet meer hoe ik de problemen het hoofd kan bieden.
Voel me eenzaam, machteloos en tegelijkertijd ook erg boos.
Ook vraag ik me af of het wonen in een (middelgrote) stad wel iets voor mij is.
Ondanks dat ik er al ruim 13 jaar woon, voel ik geen enkele binding.
Ik durf ook steeds minder uit mijn eigen zone te komen en leef volledig op mezelf, als een éénling.
Er wordt van mij gezegd dat ik gesloten en gereserveerd ben.
Ergens probeer ik wel sociaal en aardig over te komen en dit wordt ook wel over mij gezegd; het gaat echter niet echt op een natuurlijke manier.
Dat zal ook wel mijn autisme zijn
De echte aansluiting voel ik niet en al helemaal niet in groepen.
Eén op één contact vind ik al lastig genoeg
Tevens merk ik dat ik regelmatig met depressieve gevoelens kamp en terugkerende gedachten heb over zelfmoord.
Weet niet meer wat ik moet veranderen aan mijn leven en ik ervaar het steeds vaker als uitzichtloos.
Het gebrek aan verbondenheid, de anonimiteit, de problemen in sociale omgang etc; ik ben er echt helemaal klaar mee.
Ik voel dat ik niet verder kom in mijn leven en weet niet meer hoe ik de problemen het hoofd kan bieden.
Voel me eenzaam, machteloos en tegelijkertijd ook erg boos.
Ook vraag ik me af of het wonen in een (middelgrote) stad wel iets voor mij is.
Ondanks dat ik er al ruim 13 jaar woon, voel ik geen enkele binding.
Ik durf ook steeds minder uit mijn eigen zone te komen en leef volledig op mezelf, als een éénling.
zaterdag 20 juli 2019 om 00:47
Ik ben ook gesloten en gereserveerd. Nooit een groepsmens geweest. Door mijn karakter, Autisme en een pestverleden. In mijn late puberteit ging mijn moeder zich meer bemoeien. Om me helpen, maar het wekte alleen maar weerzin op. Het voelde alsof ik het moest doen om haar tevreden te stellen. Omdat je op het MBO vaak moest samenwerken en oefenen hamerde ze er steeds op dat ik vrienden moest maken. Dat ik mee moest praten, interesse tonen, aansluiting zoeken. Als we bezoek hadden of we op een verjaardag waren zei zë vooraf: "Wel een beetje vlot doen he" Luisteren naar andere mensen." Maar aangezien ik de onderwerpen vaak niet boeiend lukte dat niet goed. Ze liet haar teleurstelling in mij dan achteraf duidelijk merken. Nu doet ze dat niet meer. Omdat ze nu weet dat ik gewoon zo ben. En haar nieuwe man is ook erg introvert. Misschien scheelt dat.Upward_spiral schreef: ↑19-07-2019 23:31Ik merk aan mezelf dat ik zeer moeilijk contact leg met mensen.
Er wordt van mij gezegd dat ik gesloten en gereserveerd ben.
Ergens probeer ik wel sociaal en aardig over te komen en dit wordt ook wel over mij gezegd; het gaat echter niet echt op een natuurlijke manier.
Dat zal ook wel mijn autisme zijn
De echte aansluiting voel ik niet en al helemaal niet in groepen.
Eén op één contact vind ik al lastig genoeg.
hondenmens wijzigde dit bericht op 20-07-2019 01:15
42.76% gewijzigd
zaterdag 20 juli 2019 om 00:58
De tijd van de middelbare school was voor mij ook een drama.hondenmens schreef: ↑20-07-2019 00:47Ik ben ook gesloten en gereserveerd. Nooit een groepsmens geweest. Door mijn karakter, Autisme en een pestverleden. Vooral op de middelbare en het MBO was ik bijna altijd alleen. Het MBO was wel het dieptepunt wat dat betreft. Je moest veel samenwerken en oefenen. Bepaalde opdrachten kon ik nooit oefenen omdat ik niemand had. Tenzij ik ergens bij gezet werd door de leerkracht. Degene(n) met wie ik moest vonden dat niet leuk. Of ze gaven maar halve info bij een werkstuk of ze hadden alleen maar kritiek bij praktijklessen. Toen had ik nog geen diagnose. Mijn moeder wist wel dat ik gesloten was, maar dacht dat dat wel kon veranderen. Zodat ik het makkelijker zou krijgen. Al kwam het erg bemoeiend over. Ook bij bezoek of als we op bezoek waren. Woorden als: "Praat nou eens mee. Wees een vlotte meid. Toon interesse." Aangezien ik de gesprekonderwerpen vaak niet interessant vond dwaalden mijn gedachten af. Als ze me dan iets vroeg wist ik niet waar het over ging. Daar kon ze zich ontzettend aan ergeren. Sinds ik op mezelf woon is ze daar makkelijker in geworden. Ze weet nu dat ik niet meer ga veranderen.
Veel last van pesters gehad.
Ook ik had toen (begin jaren negentig) nog geen diagnose.
zaterdag 20 juli 2019 om 07:46
Ik vond juist vooral de lagere school moeilijk. En de kleuterschool. Ook omdat ik qua leren heel erg voor liep op andere kinderen en mijn Interesses heel anders waren dan die van de meeste kleine kinderen.Upward_spiral schreef: ↑20-07-2019 00:58De tijd van de middelbare school was voor mij ook een drama.
Veel last van pesters gehad.
Ook ik had toen (begin jaren negentig) nog geen diagnose.
Op de middelbare (vwo) zat ik in elk geval tussen kinderen van mijn eigen intelligentieniveau. Dat scheelde echt enorm.
.
zaterdag 20 juli 2019 om 08:00
Voor mij herkenbaar, maar ik was ook op de middelbare school verstandelijk verder dan mijn leeftijdsgenoten. Het probleem waren de pesters. De HAVO, en met name de onderbouw, was voor mij erg gemakkelijk.impala schreef: ↑20-07-2019 07:46Ik vond juist vooral de lagere school moeilijk. En de kleuterschool. Ook omdat ik qua leren heel erg voor liep op andere kinderen en mijn Interesses heel anders waren dan die van de meeste kleine kinderen.
Op de middelbare (vwo) zat ik in elk geval tussen kinderen van mijn eigen intelligentieniveau. Dat scheelde echt enorm.
World of Warcraft: Legion
zaterdag 20 juli 2019 om 08:05
Ik ben wel een tikje verlegen, nooit helemaal zeker of andere mensen mij wel accepteren. Ik vind mensen niet altijd te vertrouwen, en helaas is dat wantrouwen soms terecht. Vroeger en ook nu maak ik mensen mee die niet geheel eerlijk zijn, want hun gedrag komt niet overeen met wat ze zeggen en wat te zien is aan hun lichaamstaal.
Aan de andere kant ben ik voor iemand in het spectrum erg sociaal en extravert. Ik schreef al eerder: ik ben zelden overprikkeld, en feesten en verjaardagen vind ik erg leuk. Ik schreef eerder dat ik een groot verjaardagsfeest wil gaan organiseren.
Aan de andere kant ben ik voor iemand in het spectrum erg sociaal en extravert. Ik schreef al eerder: ik ben zelden overprikkeld, en feesten en verjaardagen vind ik erg leuk. Ik schreef eerder dat ik een groot verjaardagsfeest wil gaan organiseren.
World of Warcraft: Legion
zaterdag 20 juli 2019 om 08:08
Dat heb ik ook wel een beetje. Maar ik maak daar niet echt een probleem van. Ik ga er gewoon vanuit dat mensen niet echt te vertrouwen zijn en vooral hun eigen agenda hebben en volgen . Ik neem dat als fact of life, zoals vissen niet kunnen vliegen en vat het niet persoonlijk op.hans66 schreef: ↑20-07-2019 08:05Ik ben wel een tikje verlegen, nooit helemaal zeker of andere mensen mij wel accepteren. Ik vind mensen niet altijd te vertrouwen, en helaas is dat wantrouwen soms terecht. Vroeger en ook nu maak ik mensen mee die niet geheel eerlijk zijn, want hun gedrag komt niet overeen met wat ze zeggen en wat te zien is aan hun lichaamstaal.
Mensen doen niet altijd wat ze gezegd hebben, of wat 'eerlijk' zou zijn, omdat ze vooral in hun eigen belang handelen. Het komt maar zelden voor dat iemand iets slechts doet met het oogmerk een ander te kwetsen.
.
zaterdag 20 juli 2019 om 10:44
Mijn excuses dat ik in één van mijn vorige berichten over zelfmoord begon.
Ik zit de laatste dagen weer eens niet goed in mijn vel en ben erg neerslachtig.
Het is niet zo dat ik concreet met zelfmoord bezig ben, maar het kan soms behoorlijk door mijn hoofd spoken.
Verder heb ik erg veel last van een situatie met een tante van mij.
Met haar had ik in het verleden wel meer contact, maar het is behoorlijk scheef gegroeid tussen ons.
Ze is erg bazig en dominant en heeft continu de neiging zich met alles en iedereen te bemoeien.
Dit deed ze in extreme mate ook bij mij.
Dat heb ik helemaal gehad.
Wel besef ik dat dit soort personen mij ook kunnen confronteren met mijn eigen zwaktes, zoals onzekerheid, niet weerbaar genoeg zijn etc.
Dat is iets waar ik ook weer van kan leren en aan kan werken.
Toch vind ik dergelijke situaties wel heel erg complex.
Ik zit de laatste dagen weer eens niet goed in mijn vel en ben erg neerslachtig.
Het is niet zo dat ik concreet met zelfmoord bezig ben, maar het kan soms behoorlijk door mijn hoofd spoken.
Verder heb ik erg veel last van een situatie met een tante van mij.
Met haar had ik in het verleden wel meer contact, maar het is behoorlijk scheef gegroeid tussen ons.
Ze is erg bazig en dominant en heeft continu de neiging zich met alles en iedereen te bemoeien.
Dit deed ze in extreme mate ook bij mij.
Dat heb ik helemaal gehad.
Wel besef ik dat dit soort personen mij ook kunnen confronteren met mijn eigen zwaktes, zoals onzekerheid, niet weerbaar genoeg zijn etc.
Dat is iets waar ik ook weer van kan leren en aan kan werken.
Toch vind ik dergelijke situaties wel heel erg complex.
zaterdag 20 juli 2019 om 11:01
Basisschool. Ik was gemiddeld met leren, maar emotioneel te jong voor mijn leeftijd. Daarom hebben mijn ouders mij groep 3 laten doubleren. In die nieuwe klas vond ik het veel fijner. In groep 8 kreeg ik MAVO/HAVO advies, maar was nog steeds kinderlijk. Dat vond de leraar zorgelijk. Je "hoort' op die leeftijd serieus interesse in het nieuws te hebben. Bij mij was daar nog geen spoor van te bekennen. Ik had weinig interesse in wat er in de wereld gebeurde. Al dat serieuze gedoe was niet aan mij besteed. Ik keek vooral kinderfilms- en series, Lingo, GTST. Op aanraden van de leraar zijn we thuis het Jeugdjournaal gaan kijken. Leuk vond ik het niet, het moest. En alles dat moest wekte weerzin op. De leraar zei dat als ik mee wilde komen op de middelbare, ik nog veel moest veranderen.
zaterdag 20 juli 2019 om 11:10
Upward_Spiral, negeer die tante. Ook al is het familie van je, zulke mensen kosten je gruwelijk veel energie.
Ik spreek de helft van mijn familie ook nooit meer, gelukkig. Sommige familieleden kosten mij ook veel energie. 1 tante sprak ik nooit, zij zonderde zich altijd af van familie. Totdat mijn ouders gingen scheiden en ze ineens om mij ging bekommeren. Ga toch een eind weg. Dat schoot me totaal in het verkeerde keelgat. Ze is ook nogal spiritueel en 'voelde dat ik haar aandacht nodig had'.
Om lang verhaal kort te maken, ik zie ze hooguit 1 of 2 keer per jaar en ik zet altijd een poeslieve glimlach op, maar zorg dat ik nooit alleen sta als ik haar zie. Als ik haar al zie irriteer ik me al.
Ik spreek de helft van mijn familie ook nooit meer, gelukkig. Sommige familieleden kosten mij ook veel energie. 1 tante sprak ik nooit, zij zonderde zich altijd af van familie. Totdat mijn ouders gingen scheiden en ze ineens om mij ging bekommeren. Ga toch een eind weg. Dat schoot me totaal in het verkeerde keelgat. Ze is ook nogal spiritueel en 'voelde dat ik haar aandacht nodig had'.
Om lang verhaal kort te maken, ik zie ze hooguit 1 of 2 keer per jaar en ik zet altijd een poeslieve glimlach op, maar zorg dat ik nooit alleen sta als ik haar zie. Als ik haar al zie irriteer ik me al.
zaterdag 20 juli 2019 om 11:20
Upward_Spiral, ik herken wat je schrijft hoor, over zm.
Soms raak ik zo verstrikt in mijn problemen dat ik een soort op de noodrem trap en mezelf wat aan wil doen. Komt ook een deel wel door depressie, en chronische suïcidaliteit, maar vervelend is het wel.
Soms raak ik zo verstrikt in mijn problemen dat ik een soort op de noodrem trap en mezelf wat aan wil doen. Komt ook een deel wel door depressie, en chronische suïcidaliteit, maar vervelend is het wel.
"When you come out of the storm, you won’t be the same person who walked in. That’s what this storm’s all about.”
zaterdag 20 juli 2019 om 12:37
Mooi gezegd, denk dat je de spijker aardig op de kop slaat.impala schreef: ↑20-07-2019 08:08Dat heb ik ook wel een beetje. Maar ik maak daar niet echt een probleem van. Ik ga er gewoon vanuit dat mensen niet echt te vertrouwen zijn en vooral hun eigen agenda hebben en volgen . Ik neem dat als fact of life, zoals vissen niet kunnen vliegen en vat het niet persoonlijk op.
Mensen doen niet altijd wat ze gezegd hebben, of wat 'eerlijk' zou zijn, omdat ze vooral in hun eigen belang handelen. Het komt maar zelden voor dat iemand iets slechts doet met het oogmerk een ander te kwetsen.
zaterdag 20 juli 2019 om 13:00
Ik en hulp vragen dat was, is moeilijk, op school heb ik niet 1 keer iets gevraagd in 16 jaar. Op een bepaald moment zelfs eens op 9j de klas onder gekotst. Omdat ik niet vroeg om naar de wc te mogen. En dan moest ik naar huis. Ik zou nog gebleven hebben want het was nog geen tijd. En ik voelde mij toch altijd misselijk daar dus zo vreemd was dit naar mijn gevoel niet. Enkel was het toen zichtbaar en anders niet, maar het gevoel was hetzelfde voor mij. Thuis is dit nog zo ben ik misselijk, wat eigenlijk bijna nooit is zonder ik mij af. En wacht ik tot het beter is hier mag ik zelf vrij rondlopen dus gaat dit. Op school moest je alles vragen en dat lag heel lastig voor mij.
In mijn diagnose papieren staat dit ook, de psychologe vroeg of ik iets niet snapte. En dan gaf ik altijd een antwoord waarop geen verdere reactie nodig was. Zo ging het heel mijn schooltijd niets vragen, hulp afketsen. Verder doen op mezelf, ik dwong mijn afzondering af. Er was een cocon rond mij, iedereen wist dit en zelfs leerkrachten lieten mij maar doen. Uiteindelijk ik deed wel mee met papieren invullen en alles wat ze vroegen. Maar uit mijn diagnose papieren kan ik opmaken dat ze niet wisten hoe of wat ze mij moesten helpen. Ik zou het ook niet weten ik heb mezelf niet gecreëerd.
Vandaar dat ik vaak weg moest denk ik. Weg uit gewone school op 7. Vervroegd met klas overslaan uit bijzonder lager onderwijs , naar secundair buitengewoon onderwijs, op 16 weg naar school voor beschermd wonen. Tot ik dan 18 was en zelf vertrokken ben en niet in beschutte werkplaatsen binnen geraakten. Ik denk dat ze blij waren dat ik weg was, niemand wil een wandelende plant bij zich. Die niets meld als er iets mis is, dat is abnormaal en een mentale last voor mensen die gewoon zijn te helpen op vraag.
Er zijn wel mensen te vertrouwen vind ik, toen aan de bushalte. Eens iemand van school mijn mp3 speler wilde beluisteren. Gaf hij dit niet terug, op die moment ben ik hulpeloos. En blijf ik maar wat voor me uit staren alsof er niets aan de hand is. Toen ging een andere leerling dit spontaan afnemen en terug aan mij bezorgen. Ik was en ben echt een plant op dat vlak, daar mee dat niet alleen buiten kom ook. Ik kan mij daar niet beschermen of verdedigen of nog maar iets vragen. De wereld ik voel mij daar niet goed, binnen is het veilig. Als ik buiten kom moet er wel iemand mij beschermen en dat kunnen mijn ouders goed. O dit klinkt zo alsof ik een bangerik ben, maar ik ben het dan ook zo ben ik altijd geweest. Stel dat je op een plaats komt en de meerderheid zijn slechte mensen. Dan gaat het mis en wat ga ik dan mee maken. Binnen in huis is alles zo veilig, soms hoopte ik dat ik nooit meer buiten hoefde.
In mijn diagnose papieren staat dit ook, de psychologe vroeg of ik iets niet snapte. En dan gaf ik altijd een antwoord waarop geen verdere reactie nodig was. Zo ging het heel mijn schooltijd niets vragen, hulp afketsen. Verder doen op mezelf, ik dwong mijn afzondering af. Er was een cocon rond mij, iedereen wist dit en zelfs leerkrachten lieten mij maar doen. Uiteindelijk ik deed wel mee met papieren invullen en alles wat ze vroegen. Maar uit mijn diagnose papieren kan ik opmaken dat ze niet wisten hoe of wat ze mij moesten helpen. Ik zou het ook niet weten ik heb mezelf niet gecreëerd.
Vandaar dat ik vaak weg moest denk ik. Weg uit gewone school op 7. Vervroegd met klas overslaan uit bijzonder lager onderwijs , naar secundair buitengewoon onderwijs, op 16 weg naar school voor beschermd wonen. Tot ik dan 18 was en zelf vertrokken ben en niet in beschutte werkplaatsen binnen geraakten. Ik denk dat ze blij waren dat ik weg was, niemand wil een wandelende plant bij zich. Die niets meld als er iets mis is, dat is abnormaal en een mentale last voor mensen die gewoon zijn te helpen op vraag.
Er zijn wel mensen te vertrouwen vind ik, toen aan de bushalte. Eens iemand van school mijn mp3 speler wilde beluisteren. Gaf hij dit niet terug, op die moment ben ik hulpeloos. En blijf ik maar wat voor me uit staren alsof er niets aan de hand is. Toen ging een andere leerling dit spontaan afnemen en terug aan mij bezorgen. Ik was en ben echt een plant op dat vlak, daar mee dat niet alleen buiten kom ook. Ik kan mij daar niet beschermen of verdedigen of nog maar iets vragen. De wereld ik voel mij daar niet goed, binnen is het veilig. Als ik buiten kom moet er wel iemand mij beschermen en dat kunnen mijn ouders goed. O dit klinkt zo alsof ik een bangerik ben, maar ik ben het dan ook zo ben ik altijd geweest. Stel dat je op een plaats komt en de meerderheid zijn slechte mensen. Dan gaat het mis en wat ga ik dan mee maken. Binnen in huis is alles zo veilig, soms hoopte ik dat ik nooit meer buiten hoefde.
zaterdag 20 juli 2019 om 13:08
Ouders zijn dan ook de enigen die jouw belang voor dat van hen laten gaan en die je echt kunt vertrouwen. Als je geluk hebt, want je hebt ook egoïstische rotouders.
En natuurlijk hoef je ook niet elke vreemde te wantrouwen, dat is weer het andere uiterste. Over het algemeen zijn mensen wel bereid om je te helpen. Als het een beetje makkelijk gaat en niet te lang duurt
En natuurlijk hoef je ook niet elke vreemde te wantrouwen, dat is weer het andere uiterste. Over het algemeen zijn mensen wel bereid om je te helpen. Als het een beetje makkelijk gaat en niet te lang duurt
.
zaterdag 20 juli 2019 om 13:25
Dat is soms erg moeilijk.Kwebbeltje91 schreef: ↑20-07-2019 11:10Upward_Spiral, negeer die tante. Ook al is het familie van je, zulke mensen kosten je gruwelijk veel energie.
Vooral ook met verjaardagen oid.
Ik probeer haar echter wel zoveel mogelijk te vermijden, omdat ze inderdaad veel energie kost en veel irritaties bezorgd.
zaterdag 20 juli 2019 om 13:27
Wat ontzettend naar voor je.
Soms kan het mij zomaar naar de strot vliegen en spoken dit soort gedachten erg door mijn hoofd.
Gelukkig is het momenteel weer iets minder, maar ben altijd weer bang dat het kan terugkomen.
zaterdag 20 juli 2019 om 13:29
Voor veel mensen met autisme is lichaamstaal moeilijk te lezen, dus het zou natuurlijk zomaar zo kunnen zijn dat hun lichaamstaal wel klopt, maar dat jij dat anders interpreteert.hans66 schreef: ↑20-07-2019 08:05Ik ben wel een tikje verlegen, nooit helemaal zeker of andere mensen mij wel accepteren. Ik vind mensen niet altijd te vertrouwen, en helaas is dat wantrouwen soms terecht. Vroeger en ook nu maak ik mensen mee die niet geheel eerlijk zijn, want hun gedrag komt niet overeen met wat ze zeggen en wat te zien is aan hun lichaamstaal.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
zaterdag 20 juli 2019 om 13:31
Zijn alleen mensen te vertrouwen die jouw geluk voor hun eigen geluk laten gaan?
Ik laat het geluk van mijn kinderen niet voor mijn eigen geluk gaan, maar ik ben geen rotouder.
Ik denk dat dat meer zit in duidelijk zijn, eerlijk zijn, doen wat je zegt, dan in of je jezelf kunt wegcijferen.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
zaterdag 20 juli 2019 om 13:54
Dat vind ik meer opgaan voor gewone mensen om je heen. Mijn ouders laten het belang van hun kinderen zeker boven hun eigen belang gaan. Zonder zich helemáál weg te cijferen, maar wel een beetje. Dat vinden zij heel normaal. En ik ook, eigenlijk. Zeker als kinderen nog niet volwassen zijn of al wel maar echt hulp nodig hebben.Solomio schreef: ↑20-07-2019 13:31Zijn alleen mensen te vertrouwen die jouw geluk voor hun eigen geluk laten gaan?
Ik laat het geluk van mijn kinderen niet voor mijn eigen geluk gaan, maar ik ben geen rotouder.
Ik denk dat dat meer zit in duidelijk zijn, eerlijk zijn, doen wat je zegt, dan in of je jezelf kunt wegcijferen.
Ik weet niet of ik dat zelf op zou kunnen brengen. Of beter: ik zou het zelf ook zó willen doen. Ik vind dat jouw taak als ouder, de kinderen hebben nergens om gevraagd, dus heb je een grote verantwoordelijkheid voor ze. Maar dat wil ik niet en kan ik niet, daar ben ik te egoïstisch voor en teveel op mezelf gericht.
Dat besefte ik al voor ik wist dat ik autistisch ben. Een van de redenen waarom ik geen kinderen wilde. Ik zou ze niet kunnen geven wat ze nodig hebben /verdienen. Zowel ik als de kinderen zouden eronder lijden.
Zo sta ik erin.
impala wijzigde dit bericht op 20-07-2019 14:00
6.05% gewijzigd
.
zaterdag 20 juli 2019 om 13:57
Ik vind dat een soort constante 'strijd', maar ik vind het ook heel belangrijk dat ik zelf aan mijn trekken kom.impala schreef: ↑20-07-2019 13:54Dat vind ik meer opgaan voor gewone mensen om je heen. Mijn ouders laten het belang van hun kinderen zeker boven hun eigen belang gaan. Zonder zich helemáál weg te cijferen, maar wel een beetje. Dat vinden zij heel normaal. En ik ook, eigenlijk. Zeker als kinderen nog niet volwassen zijn of al wel maar echt hulp nodig hebben.
Ik weet niet of ik dat zelf op zou kunnen brengen. Of beter: ik zou het zelf ook zó willen doen. Ik vind dat jouw taak als ouder, de kinderen hebben nergens om gevraagd, dus heb je een grote verantwoordelijkheid voor ze. Maar dat wil ik niet en kan ik niet, daar ben ik te egoïstisch voor en teveel op mezelf gericht. Een van de redenen waarom ik geen kinderen wilde. Ik zou ze niet kunnen geven wat ze nodig hebben /verdienen.
Zo sta ik erin.
Nooit ten koste van mijn kinderen, maar mijn belang is net zo belangrijk als hun belang. Schipperen dus.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
zaterdag 20 juli 2019 om 15:06
Mijn ouders mogen ook aan hun trekken komen. Enkel lijken wij hard op elkaar kijken graag tv en eens wandelen in het bos en dat is het grotendeels. Mijn ouders gaan wel eens alleen naar het stadscentrum om te winkelen. Vroeger ging ik wel eens mee maar toen aanslagen en had ik schrik, en eigenlijk was dat niet mijn ding veel te druk. En ik weet niet wat de bedoeling is wat lopen al die mensen daar te doen, ik vind er niets aan. Van mij mogen ze best meer dingen alleen voor hun zelf doen. Zo als op reis gaan of zo maar daar lijken ze niet van te houden. Ik houd hen niet tegen ik heb nog al eens alleen thuis gebleven toen ze paar dagen naar zee gingen.
