Psyche
alle pijlers
Bang in mijn eigen huis
vrijdag 18 juni 2010 om 19:34
In mijn jeugd en tienerjaren ben ik het slachtoffer geworden van bedreiging en van twee woninginbraken. Bij de laatste inbraak was ik thuis (en lag ik boven te slapen), maar de eerste maakte misschien veel meer indruk omdat er spullen vernield waren en omdat de voetsporen van de daders letterlijk op de vloer te zien waren. Dat iemand binnendringt in het domein wat voor jou het allerveiligst moet zijn, is heel heftig om mee te maken.
Op de één of andere manier houden die inbraken me nu nog sterk bezig. Zo vind ik het nog steeds eng om alleen thuis te zijn. Als ik alleen ben en ik hoor in een andere ruimte in het huis een (in mijn ogen verdacht) geluid, durf ik er bijna niet te gaan kijken.
Als ik even naar boven moet om iets te pakken ofzo, dan durf ik niet de achterdeur open te laten staan. Ik laat programma's zoals 'Opsporing Verzocht' maar voor wat ze zijn, want die boezemen me teveel angst in.
Ik heb de pech gehad dat - toen ik een leeftijd bereikte waarop ik wel alleen thuis MOEST zijn/slapen (bijv.) omdat mijn ouders op vakantie gingen-, ik enkele zomers achter elkaar (!) 's nachts werd wakker gebeld door een hijger die doodleuk zei dat ie me wel kwam opzoeken. M.a.w.: iemand moest wel weten dat ik alleen thuis was (en dat is héél naar. Je voelt je dan ontzettend kwetsbaar). Waarschijnlijk was het een of andere grapjurk uit de buurt, maar ja...ik zag al een seriemoordenaar voor de deur staan
Het beetje vertrouwen dat ik had opgebouwd en de moed die ik mezelf had ingesproken verdwenen toen (definitief?) als sneeuw voor de zon.
Onlangs ben ik verhuisd naar een woning waar je helemaal omheen kunt lopen (vrijstaand). En nu komt het probleem: 's nachts ben ik daar verschrikkelijk bang. Bang voor een herhaling, maar dan met een échte confrontatie met inbrekers of andere engerds. Ik krijg er gewoon hartkloppingen van. Ieder geluidje hoor ik. Ik probeer mezelf dan te sussen, maar dan word het alleen maar erger. Midden in de nacht lig ik soms een uur wakker te bibberen en kijk ik nog maar eens uit het raam of er écht geen mafkees in de tuin staat.
Wat kan ik doen?? Ik schaam me dood, want dit vind ik niet echt volwassen...Maar aan de andere kant, als ik andere vrouwen spreek zeggen ze ook dat ze niet graag alleen thuis zijn. Maar misschien liggen zij er niet 's nachts wakker van?
Ik zie mezelf niet echt bij een psycholoog aankloppen voor dit gedoe. Maar als ik het tegen bekenden zeg, dan zeggen ze: 'Ach, je hoeft toch niet bang te zijn, alles zit op slot en blabla' en dan voel ik me onbegrepen. Pff...dit kan toch ook niet zo?
Op de één of andere manier houden die inbraken me nu nog sterk bezig. Zo vind ik het nog steeds eng om alleen thuis te zijn. Als ik alleen ben en ik hoor in een andere ruimte in het huis een (in mijn ogen verdacht) geluid, durf ik er bijna niet te gaan kijken.
Als ik even naar boven moet om iets te pakken ofzo, dan durf ik niet de achterdeur open te laten staan. Ik laat programma's zoals 'Opsporing Verzocht' maar voor wat ze zijn, want die boezemen me teveel angst in.
Ik heb de pech gehad dat - toen ik een leeftijd bereikte waarop ik wel alleen thuis MOEST zijn/slapen (bijv.) omdat mijn ouders op vakantie gingen-, ik enkele zomers achter elkaar (!) 's nachts werd wakker gebeld door een hijger die doodleuk zei dat ie me wel kwam opzoeken. M.a.w.: iemand moest wel weten dat ik alleen thuis was (en dat is héél naar. Je voelt je dan ontzettend kwetsbaar). Waarschijnlijk was het een of andere grapjurk uit de buurt, maar ja...ik zag al een seriemoordenaar voor de deur staan
Het beetje vertrouwen dat ik had opgebouwd en de moed die ik mezelf had ingesproken verdwenen toen (definitief?) als sneeuw voor de zon.
Onlangs ben ik verhuisd naar een woning waar je helemaal omheen kunt lopen (vrijstaand). En nu komt het probleem: 's nachts ben ik daar verschrikkelijk bang. Bang voor een herhaling, maar dan met een échte confrontatie met inbrekers of andere engerds. Ik krijg er gewoon hartkloppingen van. Ieder geluidje hoor ik. Ik probeer mezelf dan te sussen, maar dan word het alleen maar erger. Midden in de nacht lig ik soms een uur wakker te bibberen en kijk ik nog maar eens uit het raam of er écht geen mafkees in de tuin staat.
Wat kan ik doen?? Ik schaam me dood, want dit vind ik niet echt volwassen...Maar aan de andere kant, als ik andere vrouwen spreek zeggen ze ook dat ze niet graag alleen thuis zijn. Maar misschien liggen zij er niet 's nachts wakker van?
Ik zie mezelf niet echt bij een psycholoog aankloppen voor dit gedoe. Maar als ik het tegen bekenden zeg, dan zeggen ze: 'Ach, je hoeft toch niet bang te zijn, alles zit op slot en blabla' en dan voel ik me onbegrepen. Pff...dit kan toch ook niet zo?
vrijdag 18 juni 2010 om 19:37
vrijdag 18 juni 2010 om 19:38
Ik zou juist wel nu naar een psych gaan. Nu is het nog hanteerbaar en straks heb je misschien een angsstoornis en ben je nog verder van huis.
Misschien ben je na 2 gesprekken wel klaar en heb je genoeg handvatten gekregen om ermee om te gaan. Scheelt veel gedoe en je rekent er sneller mee af dan als je zo doorgaat.
Sorry klinkt misschien een beetje kort door de bocht maar ik denk wel dat het het beste is.
Misschien ben je na 2 gesprekken wel klaar en heb je genoeg handvatten gekregen om ermee om te gaan. Scheelt veel gedoe en je rekent er sneller mee af dan als je zo doorgaat.
Sorry klinkt misschien een beetje kort door de bocht maar ik denk wel dat het het beste is.
vrijdag 18 juni 2010 om 19:40
quote:Toermalijn schreef op 18 juni 2010 @ 19:34:
Wat kan ik doen?? Ik schaam me dood, want dit vind ik niet echt volwassen...Maar aan de andere kant, als ik andere vrouwen spreek zeggen ze ook dat ze niet graag alleen thuis zijn. Maar misschien liggen zij er niet 's nachts wakker van?
Ik zie mezelf niet echt bij een psycholoog aankloppen voor dit gedoe. Maar als ik het tegen bekenden zeg, dan zeggen ze: 'Ach, je hoeft toch niet bang te zijn, alles zit op slot en blabla' en dan voel ik me onbegrepen. Pff...dit kan toch ook niet zo?
Ik vind dat je geen enkele reden hebt om je te schamen! Met zóveel nare ervaringen vind ik het helemaal niet raar dat je bang bent in je eigen huis. Je hebt tenslotte al té vaak ervaren dat je niet veilig was thuis. Dat moet een heel naar gevoel zijn
Vervelend dat je je onbegrepen voelt door anderen. Anderen kunnen wellicht niet inschatten wat voor inbreuk dit heeft op je gevoel van veiligheid. Het lijkt mij helemaal niet raar om contact te zoeken met een psycholoog, het is iets waar je (heel begrijpelijk!) last van hebt en vanaf wilt.
Sterkte
Wat kan ik doen?? Ik schaam me dood, want dit vind ik niet echt volwassen...Maar aan de andere kant, als ik andere vrouwen spreek zeggen ze ook dat ze niet graag alleen thuis zijn. Maar misschien liggen zij er niet 's nachts wakker van?
Ik zie mezelf niet echt bij een psycholoog aankloppen voor dit gedoe. Maar als ik het tegen bekenden zeg, dan zeggen ze: 'Ach, je hoeft toch niet bang te zijn, alles zit op slot en blabla' en dan voel ik me onbegrepen. Pff...dit kan toch ook niet zo?
Ik vind dat je geen enkele reden hebt om je te schamen! Met zóveel nare ervaringen vind ik het helemaal niet raar dat je bang bent in je eigen huis. Je hebt tenslotte al té vaak ervaren dat je niet veilig was thuis. Dat moet een heel naar gevoel zijn
Vervelend dat je je onbegrepen voelt door anderen. Anderen kunnen wellicht niet inschatten wat voor inbreuk dit heeft op je gevoel van veiligheid. Het lijkt mij helemaal niet raar om contact te zoeken met een psycholoog, het is iets waar je (heel begrijpelijk!) last van hebt en vanaf wilt.
Sterkte
Peas on earth!
vrijdag 18 juni 2010 om 19:43
Ik heb ooit last gehad van een gluurder voor mijn raam. Die is een paar keer midden in de nacht voor mijn raam gaan rondhangen. Van angst zat ik in de gangkast. Zelfs de agenten+honden die kwamen konden me niet geruststellen dat hij weer weg was. Ik ben dus een tijdje bij mijn ouders gaan slapen en heb daarna mijn raam professorisch afgesloten met lichtwerende rolgordijnen.
Een psycholoog vind het heus niet raar dat je bij hem komt. Voor dit soort dingen zijn ze er juist.
Een psycholoog vind het heus niet raar dat je bij hem komt. Voor dit soort dingen zijn ze er juist.
vrijdag 18 juni 2010 om 19:46
quote:Zwup schreef op 18 juni 2010 @ 19:43:
Ik heb ooit last gehad van een gluurder voor mijn raam. Die is een paar keer midden in de nacht voor mijn raam gaan rondhangen. Van angst zat ik in de gangkast. Zelfs de agenten+honden die kwamen konden me niet geruststellen dat hij weer weg was. Ik ben dus een tijdje bij mijn ouders gaan slapen en heb daarna mijn raam professorisch afgesloten met lichtwerende rolgordijnen.
Een psycholoog vind het heus niet raar dat je bij hem komt. Voor dit soort dingen zijn ze er juist.Wat vreselijk Zwup! Onze keuken heeft klapdeuren naar een 'dakterras' toe, en als ik dan 's avonds naar dat donkere gat kijk, zit ik mezelf soms echt gek te maken dat er iemand kan staan.
Ik heb ooit last gehad van een gluurder voor mijn raam. Die is een paar keer midden in de nacht voor mijn raam gaan rondhangen. Van angst zat ik in de gangkast. Zelfs de agenten+honden die kwamen konden me niet geruststellen dat hij weer weg was. Ik ben dus een tijdje bij mijn ouders gaan slapen en heb daarna mijn raam professorisch afgesloten met lichtwerende rolgordijnen.
Een psycholoog vind het heus niet raar dat je bij hem komt. Voor dit soort dingen zijn ze er juist.Wat vreselijk Zwup! Onze keuken heeft klapdeuren naar een 'dakterras' toe, en als ik dan 's avonds naar dat donkere gat kijk, zit ik mezelf soms echt gek te maken dat er iemand kan staan.
vrijdag 18 juni 2010 om 19:48
Ik dacht dat mijn verhaal misschien niet 'ernstig' genoeg was? Tsja ik ken geen mensen die naar de psych gaan (of ik weet het niet van ze haha), het is een beetje een hoge drempel voor me...
Die eerste keer dat de hijger belde heb ik hysterisch naar de buren en de politie gebeld. Heb de hele week niet meer alleen durven thuis slapen.
Mijn partner heeft (crossed fingers) geen ervaring met inbraak, bedreiging e.d. Ik neem het hem niet kwalijk dat ie me niet kan helpen, hij wil me natuurlijk niet banger maken. Al waarschuwt ie me wel om niet de deur open te doen voor vreemden..haha. Daar is hij heel fel in. En dan zie ik daar een bevestiging in dat hij soms ook bang is (en mijn angst dus ook gerechtvaardigd).
Die eerste keer dat de hijger belde heb ik hysterisch naar de buren en de politie gebeld. Heb de hele week niet meer alleen durven thuis slapen.
Mijn partner heeft (crossed fingers) geen ervaring met inbraak, bedreiging e.d. Ik neem het hem niet kwalijk dat ie me niet kan helpen, hij wil me natuurlijk niet banger maken. Al waarschuwt ie me wel om niet de deur open te doen voor vreemden..haha. Daar is hij heel fel in. En dan zie ik daar een bevestiging in dat hij soms ook bang is (en mijn angst dus ook gerechtvaardigd).
vrijdag 18 juni 2010 om 19:54
quote:Toermalijn schreef op 18 juni 2010 @ 19:48:
Ik dacht dat mijn verhaal misschien niet 'ernstig' genoeg was? Tsja ik ken geen mensen die naar de psych gaan (of ik weet het niet van ze haha), het is een beetje een hoge drempel voor me...
Weet je, er is geen vaste grens of iets ernstig genoeg is of niet. Míj lijkt het ernstig genoeg als je er zo slecht van slaapt en je (vooral 's nachts) zo onveilig en onprettig in je eigen huis voelt. Dat lijkt me genoeg reden.
Ik kan me voorstellen dat je het een drempel vindt om naar de psycholoog te gaan, maar ik vind het juist erg verstandig en van gezond verstand getuigen als je dat zou doen. Dat onderneem je zelf een stap om van je angst af te komen.
Ik dacht dat mijn verhaal misschien niet 'ernstig' genoeg was? Tsja ik ken geen mensen die naar de psych gaan (of ik weet het niet van ze haha), het is een beetje een hoge drempel voor me...
Weet je, er is geen vaste grens of iets ernstig genoeg is of niet. Míj lijkt het ernstig genoeg als je er zo slecht van slaapt en je (vooral 's nachts) zo onveilig en onprettig in je eigen huis voelt. Dat lijkt me genoeg reden.
Ik kan me voorstellen dat je het een drempel vindt om naar de psycholoog te gaan, maar ik vind het juist erg verstandig en van gezond verstand getuigen als je dat zou doen. Dat onderneem je zelf een stap om van je angst af te komen.
Peas on earth!
vrijdag 18 juni 2010 om 19:56
quote:Ste_ schreef op 18 juni 2010 @ 19:46:
[...]
Wat vreselijk Zwup! Onze keuken heeft klapdeuren naar een 'dakterras' toe, en als ik dan 's avonds naar dat donkere gat kijk, zit ik mezelf soms echt gek te maken dat er iemand kan staan.
Je kan jezelf soms zo gek maken door achter elk geluidje of elke schaduw iets te zoeken.
Ik heb het heel creatief opgelost en ben verhuist naar een appartement ver boven de begane grond
[...]
Wat vreselijk Zwup! Onze keuken heeft klapdeuren naar een 'dakterras' toe, en als ik dan 's avonds naar dat donkere gat kijk, zit ik mezelf soms echt gek te maken dat er iemand kan staan.
Je kan jezelf soms zo gek maken door achter elk geluidje of elke schaduw iets te zoeken.
Ik heb het heel creatief opgelost en ben verhuist naar een appartement ver boven de begane grond
vrijdag 18 juni 2010 om 19:57
Eens met PODE.
En wat ik heb geleerd van alle psychologen die ik heb bezocht is juist dat mensen vaak veel te laat naar een psych stappen en het daardoor langer duurt voordat ze ergens weer vanaf zijn.
Net zoals met lichamelijke dingen eigenlijk.
Als je een tijd lang niet kunt slapen van de buikpijn ga je toch ook naar de huisarts?
En wat ik heb geleerd van alle psychologen die ik heb bezocht is juist dat mensen vaak veel te laat naar een psych stappen en het daardoor langer duurt voordat ze ergens weer vanaf zijn.
Net zoals met lichamelijke dingen eigenlijk.
Als je een tijd lang niet kunt slapen van de buikpijn ga je toch ook naar de huisarts?
vrijdag 18 juni 2010 om 19:58
quote:Toermalijn schreef op 18 juni 2010 @ 19:34:
Op de één of andere manier houden die inbraken me nu nog sterk bezig. Zo vind ik het nog steeds eng om alleen thuis te zijn. Als ik alleen ben en ik hoor in een andere ruimte in het huis een (in mijn ogen verdacht) geluid, durf ik er bijna niet te gaan kijken.
Als ik even naar boven moet om iets te pakken ofzo, dan durf ik niet de achterdeur open te laten staan. [...]
Onlangs ben ik verhuisd naar een woning waar je helemaal omheen kunt lopen (vrijstaand). En nu komt het probleem: 's nachts ben ik daar verschrikkelijk bang. Bang voor een herhaling, maar dan met een échte confrontatie met inbrekers of andere engerds.
Wat kan ik doen?? Ik schaam me dood, want dit vind ik niet echt volwassen...Maar aan de andere kant, als ik andere vrouwen spreek zeggen ze ook dat ze niet graag alleen thuis zijn. Maar misschien liggen zij er niet 's nachts wakker van?
Ik zie mezelf niet echt bij een psycholoog aankloppen voor dit gedoe. Maar als ik het tegen bekenden zeg, dan zeggen ze: 'Ach, je hoeft toch niet bang te zijn, alles zit op slot en blabla' en dan voel ik me onbegrepen. Pff...dit kan toch ook niet zo?
Je hoeft je niet te schamen. Sophiemama heeft niet de ervaringen die jij hebt gehad en zij vindt het ook niet fijn om alleen te zijn in een groot huis.
Je achterdeur open laten staan dat zou ik een ieder afraden. Dus dat vind ik niet meer dan normaal.
Is jullie huis al goed beveiligd? Met een alarmsysteem, goed hang en sluitwerk en buitenverlichting met bewegingssensors die aangaan als er iemand om het huis loopt. Laat je huis anders keuren door de verzekering of de politie. Dan kan het zo zijn dat je in aanmerking komt voor een korting op je inboedelverzekering. De mensen die vrijstaand wonen en die ik ken hebben ook een alarmsysteem met een verbinding naar een meldkamer en sommige hebben ook nog een overval- en paniek knop.
Op de één of andere manier houden die inbraken me nu nog sterk bezig. Zo vind ik het nog steeds eng om alleen thuis te zijn. Als ik alleen ben en ik hoor in een andere ruimte in het huis een (in mijn ogen verdacht) geluid, durf ik er bijna niet te gaan kijken.
Als ik even naar boven moet om iets te pakken ofzo, dan durf ik niet de achterdeur open te laten staan. [...]
Onlangs ben ik verhuisd naar een woning waar je helemaal omheen kunt lopen (vrijstaand). En nu komt het probleem: 's nachts ben ik daar verschrikkelijk bang. Bang voor een herhaling, maar dan met een échte confrontatie met inbrekers of andere engerds.
Wat kan ik doen?? Ik schaam me dood, want dit vind ik niet echt volwassen...Maar aan de andere kant, als ik andere vrouwen spreek zeggen ze ook dat ze niet graag alleen thuis zijn. Maar misschien liggen zij er niet 's nachts wakker van?
Ik zie mezelf niet echt bij een psycholoog aankloppen voor dit gedoe. Maar als ik het tegen bekenden zeg, dan zeggen ze: 'Ach, je hoeft toch niet bang te zijn, alles zit op slot en blabla' en dan voel ik me onbegrepen. Pff...dit kan toch ook niet zo?
Je hoeft je niet te schamen. Sophiemama heeft niet de ervaringen die jij hebt gehad en zij vindt het ook niet fijn om alleen te zijn in een groot huis.
Je achterdeur open laten staan dat zou ik een ieder afraden. Dus dat vind ik niet meer dan normaal.
Is jullie huis al goed beveiligd? Met een alarmsysteem, goed hang en sluitwerk en buitenverlichting met bewegingssensors die aangaan als er iemand om het huis loopt. Laat je huis anders keuren door de verzekering of de politie. Dan kan het zo zijn dat je in aanmerking komt voor een korting op je inboedelverzekering. De mensen die vrijstaand wonen en die ik ken hebben ook een alarmsysteem met een verbinding naar een meldkamer en sommige hebben ook nog een overval- en paniek knop.
vrijdag 18 juni 2010 om 19:59
quote:Toermalijn schreef op 18 juni 2010 @ 19:48:
Ik dacht dat mijn verhaal misschien niet 'ernstig' genoeg was? Tsja ik ken geen mensen die naar de psych gaan (of ik weet het niet van ze haha), het is een beetje een hoge drempel voor me...
Die eerste keer dat de hijger belde heb ik hysterisch naar de buren en de politie gebeld. Heb de hele week niet meer alleen durven thuis slapen.
Mijn partner heeft (crossed fingers) geen ervaring met inbraak, bedreiging e.d. Ik neem het hem niet kwalijk dat ie me niet kan helpen, hij wil me natuurlijk niet banger maken. Al waarschuwt ie me wel om niet de deur open te doen voor vreemden..haha. Daar is hij heel fel in. En dan zie ik daar een bevestiging in dat hij soms ook bang is (en mijn angst dus ook gerechtvaardigd).
Wat verschikkelijk zo'n hijger!
Je kan altijd voor een kennismakings gesprek naar een psych gaan. Je zit nergens aan vast en kunt even de kat uit de boom kijken. Als je het toch niet wilt, kun je gewoon geen vervolgafspraak maken.
Ik dacht dat mijn verhaal misschien niet 'ernstig' genoeg was? Tsja ik ken geen mensen die naar de psych gaan (of ik weet het niet van ze haha), het is een beetje een hoge drempel voor me...
Die eerste keer dat de hijger belde heb ik hysterisch naar de buren en de politie gebeld. Heb de hele week niet meer alleen durven thuis slapen.
Mijn partner heeft (crossed fingers) geen ervaring met inbraak, bedreiging e.d. Ik neem het hem niet kwalijk dat ie me niet kan helpen, hij wil me natuurlijk niet banger maken. Al waarschuwt ie me wel om niet de deur open te doen voor vreemden..haha. Daar is hij heel fel in. En dan zie ik daar een bevestiging in dat hij soms ook bang is (en mijn angst dus ook gerechtvaardigd).
Wat verschikkelijk zo'n hijger!
Je kan altijd voor een kennismakings gesprek naar een psych gaan. Je zit nergens aan vast en kunt even de kat uit de boom kijken. Als je het toch niet wilt, kun je gewoon geen vervolgafspraak maken.
vrijdag 18 juni 2010 om 19:59
Ik heb vroeger hetzelfde meegemaakt. Een inbreker die via het dak (via het buurhuis) bij mij naar binnen kwam. Ik was ook thuis en kon net op tijd mijn kamerdeur op slot doen. Op het moment zelf was ik helemaal niet bang, kon juist erg helder nadenken. De angst kwam naderhand pas. Voelde me enorm aangerand en vreselijk boos ook. Dat iemand het gore lef had mij mijn veilige plek af te nemen! Voordat het gebeurde was ik nooit bang om alleen thuis te zijn en te slapen. Erna ben ik eigenlijk altijd bang gebleven. Ik heb bewust nooit een groot/vrijstaand huis gekocht, maar een appartement wat lekker overzichtelijk is en waar ik vanuit bed de voordeur kon zien. Geen idee waarom maar dat gaf rust. Het is ondertussen ruim 20 jaar geleden en heb er nog steeds last van.
Ik kan je eigenlijk geen raad geven (behalve verkoop je huis en neem een appartement op de 2e verdieping of hoger)
Sterkte!
Ik kan je eigenlijk geen raad geven (behalve verkoop je huis en neem een appartement op de 2e verdieping of hoger)
Sterkte!
vrijdag 18 juni 2010 om 20:00
ik vind het ook helemaal niet raar dat je zo bang bent. Ik zou een erkende psychotherapeut zoeken die bekend is met EMDR.
Maar wel deze combinatie.
Er lopen nl genoeg figuren rond die zeggen therapeut te zijn en een EMDRrettje te kunnen doen en het niet goed doen.
Belangrijk is dat het klikt met zo`n persoon. Je moet je veilig en op je gemak voelen bij je psych.
Het is niet in termen van ik ben niet ernstig genoeg. Jij hebt hier zoveel last van dat je hier hinder van ondervind. Ernstige hinder.
Je ben verschrikkelijk bang. Dat is ernstig genoeg.
Zoek die hulp en pak de kans je niet meer zo onveilig te voelen.
sterkte hoor.
Maar wel deze combinatie.
Er lopen nl genoeg figuren rond die zeggen therapeut te zijn en een EMDRrettje te kunnen doen en het niet goed doen.
Belangrijk is dat het klikt met zo`n persoon. Je moet je veilig en op je gemak voelen bij je psych.
Het is niet in termen van ik ben niet ernstig genoeg. Jij hebt hier zoveel last van dat je hier hinder van ondervind. Ernstige hinder.
Je ben verschrikkelijk bang. Dat is ernstig genoeg.
Zoek die hulp en pak de kans je niet meer zo onveilig te voelen.
sterkte hoor.
vrijdag 18 juni 2010 om 20:01
Je hebt heel simpele sensors die beweging rond je huis detecteren en die je huis dan in het volle licht zetten. Volgens mij kosten die niet veel. Verder zou ik schuttingen of hoge struiken rond het huis vermijden. Dat is onaantrekkelijk voor criminelen.
En je kan inbraakpreventie uitnodigen voor een safety check. Is geloof ik gratis.
En je kan inbraakpreventie uitnodigen voor een safety check. Is geloof ik gratis.
vrijdag 18 juni 2010 om 20:02
Ik zou zeker naar een psych gaan als je de oorzaak van je probleem wilt oplossen. Dit beinvloed je levensplezier en zelf kom je er niet vanaf. Wat is er dan mis met een beetje hulp? Gewoon doen, niets geks aan. Psychen komen mensen tegen met echt merkwaardige afwijkingen, die zijn al lang blij als ze een keer iemand kunnen helpen met een heel logische en verklaarbare angst naar aanleiding van een aantal traumatische ervaringen! Je bent echt niet de enige, hoor!
En om de symptomen wat te bestrijden, zou je ook voor jezelf wat veiligheidsmaatregelen kunnen treffen. Ik vind het bijvoorbeeld een erg prettig idde dat wij een alarm met een overval knop hier in huis hebben. Ik woon ook vrijstaand en ook in mijn huis is wel eens ingebroken. Ik hoop niet dat ik ooit op die knop hoef te drukken, maar het geeft me wel een veilig gevoel dat het kan. Je hebt trouwens ook installaties die je 's nachts in kunt schakelen op de slaapstand. Mocht er dan iemand binnen komen terwijl je slaapt, dan gaat het alarm af. Op die manier kun je zelf wat rustiger gaan slapen, want je weet dat je direct wakker wordt gemaakt als er iets vreemds gebeurt in je huis. En ik heb zelf altijd een telefoon bij me, ook naast mijn bed. Mocht er iets gebeuren, dan kan ik zo de politie bellen.
En om de symptomen wat te bestrijden, zou je ook voor jezelf wat veiligheidsmaatregelen kunnen treffen. Ik vind het bijvoorbeeld een erg prettig idde dat wij een alarm met een overval knop hier in huis hebben. Ik woon ook vrijstaand en ook in mijn huis is wel eens ingebroken. Ik hoop niet dat ik ooit op die knop hoef te drukken, maar het geeft me wel een veilig gevoel dat het kan. Je hebt trouwens ook installaties die je 's nachts in kunt schakelen op de slaapstand. Mocht er dan iemand binnen komen terwijl je slaapt, dan gaat het alarm af. Op die manier kun je zelf wat rustiger gaan slapen, want je weet dat je direct wakker wordt gemaakt als er iets vreemds gebeurt in je huis. En ik heb zelf altijd een telefoon bij me, ook naast mijn bed. Mocht er iets gebeuren, dan kan ik zo de politie bellen.
vrijdag 18 juni 2010 om 20:03
Huis is goed beveiligd ja. En die sensoren zijn handig, maar ook een probleem, want ze knipperen ook wel eens aan als het waait (en er takken bewegen ofzo).
Zit meteen rechtop in bed als dat licht mijn slaapkamer in schijnt. haha.
Die paniekknop lijkt me wel wat...
Maar ik denk dak toch maar naar de psych ga. Hoe werkt zoiets?? Moet je daar persé eerst voor naar de huisarts (voor een verwijzing?)??
Zit meteen rechtop in bed als dat licht mijn slaapkamer in schijnt. haha.
Die paniekknop lijkt me wel wat...
Maar ik denk dak toch maar naar de psych ga. Hoe werkt zoiets?? Moet je daar persé eerst voor naar de huisarts (voor een verwijzing?)??
vrijdag 18 juni 2010 om 20:05
vrijdag 18 juni 2010 om 20:07
quote:Toermalijn schreef op 18 juni 2010 @ 20:03:
Maar ik denk dak toch maar naar de psych ga. Hoe werkt zoiets?? Moet je daar persé eerst voor naar de huisarts (voor een verwijzing?)??
Dat is soms afhankelijk van je ziektekostenverzekering, maar wat je volgens mij het beste kunt doen, is een afspraak met je huisarts maken. Dan vertel je bovenstaand verhaal aan je huisarts en leg je uit dat je graag een verwijzing wilt. Je huisarts kan dan met je meedenken wat voor soort psycholoog je het beste kan helpen
Goed van je!
Maar ik denk dak toch maar naar de psych ga. Hoe werkt zoiets?? Moet je daar persé eerst voor naar de huisarts (voor een verwijzing?)??
Dat is soms afhankelijk van je ziektekostenverzekering, maar wat je volgens mij het beste kunt doen, is een afspraak met je huisarts maken. Dan vertel je bovenstaand verhaal aan je huisarts en leg je uit dat je graag een verwijzing wilt. Je huisarts kan dan met je meedenken wat voor soort psycholoog je het beste kan helpen
Goed van je!
Peas on earth!
vrijdag 18 juni 2010 om 20:10
Mayou wat een vreselijk eng verhaal! Ging die kerel snel je huis uit, toen hij wist dat je thuis was? Getver!!!
En inderdaad...ik ben ook woest op diegenen die mij dit hebben aangedaan voor een paar hebbedingetjes...Ik vraag me af of ze zich dit wel eens realiseren. Vast niet!
Dank voor je tips!
Mazou, ik vind je niet kort door de bocht. Zoek echt iets praktisch. Dit probleem is op de een of andere manier zo ongrijpbaar. Als je buikpijn hebt, pak je een pilletje of zo, of je zet een lekker kopje thee. Maar hier kun je zelf niet zoveel mee.
En inderdaad...ik ben ook woest op diegenen die mij dit hebben aangedaan voor een paar hebbedingetjes...Ik vraag me af of ze zich dit wel eens realiseren. Vast niet!
Dank voor je tips!
Mazou, ik vind je niet kort door de bocht. Zoek echt iets praktisch. Dit probleem is op de een of andere manier zo ongrijpbaar. Als je buikpijn hebt, pak je een pilletje of zo, of je zet een lekker kopje thee. Maar hier kun je zelf niet zoveel mee.
