Psyche
alle pijlers
Bang om jong te sterven
zaterdag 10 maart 2018 om 20:59
Hallo allemaal,
Ik lees hier regelmatig mee en merk dat het mij helpt wanneer ik iets herkenbaar lees.
Maar omdat ik al een tijd ergens tegenaan loop, open ik zelf een topic.
Ik ben altijd al (lichtelijk) hypochondrisch geweest, vroeger was ik voornamelijk bang dat ik kanker had en nu ben ik bang voor een hartaandoening. Ik ben naar de huisarts geweest om dit uit te sluiten. Bij een hartfilmpje is niks uitgekomen en datzelfde geldt voor de bloedtesten (wel een vitamine-d tekort en daar heb ik ampullen voor gekregen) Toch ben ik nog regelmatig bang voor een hartinfarct/hartaanval. Ik hoef maar ergens een pijntje te hebben en ik word duizelig en moet veel boeren (denk dat dat laatste te maken heeft met de manier van ademen?) Ik moet zeggen dat ik het steeds beter kan relativeren waardoor ik sneller rustig word.
Waar ik voornamelijk tegenaan loop is dat ik bang ben voor de dood. Ben er eigenlijk elke dag wel mee bezig. Ik weet dat niemand weet wanneer je dood gaat maar het is rot dat het me op een bepaalde manier belemmerd. Dit gevoel wordt versterkt wanneer ik hoor of lees dat iemand op jonge leeftijd is gestorven. Ik heb ooit gehoord dat iemand zich niet zo goed voelde, naar bed ging en niet meer wakker is geworden. Als ik me niet zo goed voel durf ik niet naar bed of lig lang wakker. Klinkt overdreven maar ik ben elke ochtend blij dat ik er nog ben.
Ik praat er met mensen over die dicht bij me staan maar ik merk dat ze niet echt weten hoe hiermee om te gaan. Is er iemand die dit wel herkent en dit wil delen? Ik ben overigens van plan om met een maatschappelijk werker oid te gaan praten omdat er wel meer achter zit.
Bedankt voor het lezen van mijn verhaal en mocht er iets niet duidelijk zijn dan lees ik het wel.
Groetjes
Ik lees hier regelmatig mee en merk dat het mij helpt wanneer ik iets herkenbaar lees.
Maar omdat ik al een tijd ergens tegenaan loop, open ik zelf een topic.
Ik ben altijd al (lichtelijk) hypochondrisch geweest, vroeger was ik voornamelijk bang dat ik kanker had en nu ben ik bang voor een hartaandoening. Ik ben naar de huisarts geweest om dit uit te sluiten. Bij een hartfilmpje is niks uitgekomen en datzelfde geldt voor de bloedtesten (wel een vitamine-d tekort en daar heb ik ampullen voor gekregen) Toch ben ik nog regelmatig bang voor een hartinfarct/hartaanval. Ik hoef maar ergens een pijntje te hebben en ik word duizelig en moet veel boeren (denk dat dat laatste te maken heeft met de manier van ademen?) Ik moet zeggen dat ik het steeds beter kan relativeren waardoor ik sneller rustig word.
Waar ik voornamelijk tegenaan loop is dat ik bang ben voor de dood. Ben er eigenlijk elke dag wel mee bezig. Ik weet dat niemand weet wanneer je dood gaat maar het is rot dat het me op een bepaalde manier belemmerd. Dit gevoel wordt versterkt wanneer ik hoor of lees dat iemand op jonge leeftijd is gestorven. Ik heb ooit gehoord dat iemand zich niet zo goed voelde, naar bed ging en niet meer wakker is geworden. Als ik me niet zo goed voel durf ik niet naar bed of lig lang wakker. Klinkt overdreven maar ik ben elke ochtend blij dat ik er nog ben.
Ik praat er met mensen over die dicht bij me staan maar ik merk dat ze niet echt weten hoe hiermee om te gaan. Is er iemand die dit wel herkent en dit wil delen? Ik ben overigens van plan om met een maatschappelijk werker oid te gaan praten omdat er wel meer achter zit.
Bedankt voor het lezen van mijn verhaal en mocht er iets niet duidelijk zijn dan lees ik het wel.
Groetjes
zaterdag 10 maart 2018 om 21:07
zaterdag 10 maart 2018 om 21:12
doet me denken aan het gedicht De tuinman en de doodAls ik me niet zo goed voel durf ik niet naar bed of lig lang wakker.
Een Perzisch Edelman:
Van morgen ijlt mijn tuinman, wit van schrik,
Mijn woning in: 'Heer, Heer, één ogenblik!
Ginds, in de rooshof, snoeide ik loot na loot,
Toen keek ik achter mij. Daar stond de Dood.
Ik schrok, en haastte mij langs de andere kant,
Maar zag nog juist de dreiging van zijn hand.
Meester, uw paard, en laat mij spoorslags gaan,
Voor de avond nog bereik ik Ispahaan!' -
Van middag - lang reeds was hij heengespoed -
Heb ik in 't cederpark de Dood ontmoet.
'Waarom,' zo vraag ik, want hij wacht en zwijgt,
'Hebt gij van morgen vroeg mijn knecht gedreigd?'
Glimlachend antwoordt hij: 'Geen dreiging was 't,
Waarvoor uw tuinman vlood. Ik was verrast,
Toen 'k 's morgens hier nog stil aan 't werk zag staan,
Die 'k 's avonds halen moest in Ispahaan.'
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
zaterdag 10 maart 2018 om 21:23
Klopt, dat is ook zo. Het zou alleen fijn zijn om gelukkig te ontwaken zonder bang te zijn geweest om dood te gaan. Ik zou dat gevoel graag los willen laten, je gaat toch een keer dood en het leven is al zo kort etc. Maar toch blijft dat stemmetje/gevoel terugkomen.
Mooi gedicht trouwens, moest het wel een paar keer lezen
zaterdag 10 maart 2018 om 21:25
Mooiretrostar schreef: ↑10-03-2018 21:12doet me denken aan het gedicht De tuinman en de dood
Een Perzisch Edelman:
Van morgen ijlt mijn tuinman, wit van schrik,
Mijn woning in: 'Heer, Heer, één ogenblik!
Ginds, in de rooshof, snoeide ik loot na loot,
Toen keek ik achter mij. Daar stond de Dood.
Ik schrok, en haastte mij langs de andere kant,
Maar zag nog juist de dreiging van zijn hand.
Meester, uw paard, en laat mij spoorslags gaan,
Voor de avond nog bereik ik Ispahaan!' -
Van middag - lang reeds was hij heengespoed -
Heb ik in 't cederpark de Dood ontmoet.
'Waarom,' zo vraag ik, want hij wacht en zwijgt,
'Hebt gij van morgen vroeg mijn knecht gedreigd?'
Glimlachend antwoordt hij: 'Geen dreiging was 't,
Waarvoor uw tuinman vlood. Ik was verrast,
Toen 'k 's morgens hier nog stil aan 't werk zag staan,
Die 'k 's avonds halen moest in Ispahaan.'
zaterdag 10 maart 2018 om 21:27
zaterdag 10 maart 2018 om 21:32
Toen ik 23 was heb ik hier een tijd last van gehad. Door stress in mijn toenmalige relatie en doordat ik toen ik een ziekenhuis werkte waar ik veel akelige dingen zag zijn bij mij paniekaanvallen ontstaan. Ik had verschrikkelijk veel last van hypochondrie en angst om te sterven. Ik ben uiteindelijk naar een therapeut gegaan. Dat heeft me wel geholpen maar wat me nog meer hielp was zorgen dat ik die stress niet meer had. Ik heb dan ook niet echt nuttige tips voor je helaas...
zaterdag 10 maart 2018 om 21:35
Sterven doe je maar één keer. Ikzelf wil dat wel meemaken. Al van jongs af aan zeg ik dat ik er niet aan moet denken om op een ochtend wakker te worden en te ontdekken dat ik in mijn slaap ben overleden
zaterdag 10 maart 2018 om 21:42
Het is al fijn dat iemand het herkent, hoe rot het gevoel ook is. ik werk zelf ook in de zorg en dat maakt de angst soms wel ergerLauren85 schreef: ↑10-03-2018 21:32Toen ik 23 was heb ik hier een tijd last van gehad. Door stress in mijn toenmalige relatie en doordat ik toen ik een ziekenhuis werkte waar ik veel akelige dingen zag zijn bij mij paniekaanvallen ontstaan. Ik had verschrikkelijk veel last van hypochondrie en angst om te sterven. Ik ben uiteindelijk naar een therapeut gegaan. Dat heeft me wel geholpen maar wat me nog meer hielp was zorgen dat ik die stress niet meer had. Ik heb dan ook niet echt nuttige tips voor je helaas...
zaterdag 10 maart 2018 om 21:44
Wat ben jij lief tegen iedereen zeg
Maar TO, als je hier echt graag vanaf wil zijn er wel behoorlijk effectieve therapieën voor.
zaterdag 10 maart 2018 om 21:44
zaterdag 10 maart 2018 om 21:56
Je bent nogal opvallend lief in je reacties ja
Like a great eternal Klansman
With his two flashing red eyes
Turn around he's always watching
(Dead Kennedys)
With his two flashing red eyes
Turn around he's always watching
(Dead Kennedys)
zaterdag 10 maart 2018 om 21:58
Nou, zeker niet altijd hoor
zaterdag 10 maart 2018 om 21:58
@sadsloth, wat rot. Heb je er al iets mee gedaan? Zijn het voornamelijk de gedachten die je wakker houden? Of voel je ook iets in je lichaam?
@antoon69, ik weet het. Ik heb vaak het gevoel dat ik hulp moet gaan zoeken maar als het even goed gaat dan bagataliseer ik het. Een stukje schaamte komt er ook wel bij kijken.
@antoon69, ik weet het. Ik heb vaak het gevoel dat ik hulp moet gaan zoeken maar als het even goed gaat dan bagataliseer ik het. Een stukje schaamte komt er ook wel bij kijken.
zaterdag 10 maart 2018 om 22:05
Heb je een fijne huisarts? Misschien is het een idee om met hem/ haar eerst te praten.Muissie29 schreef: ↑10-03-2018 21:58@sadsloth, wat rot. Heb je er al iets mee gedaan? Zijn het voornamelijk de gedachten die je wakker houden? Of voel je ook iets in je lichaam?
@antoon69, ik weet het. Ik heb vaak het gevoel dat ik hulp moet gaan zoeken maar als het even goed gaat dan bagataliseer ik het. Een stukje schaamte komt er ook wel bij kijken.
zaterdag 10 maart 2018 om 22:25
Daar had Toon Hermans een andere kijk op:
n Beetje
Sterven doe je niet ineens,
maar af en toe een beetje
en alle beetjes die je stierf,
’t is vreemd, maar die vergeet je,
het is je dikwijls zelfs ontgaan,
je zegt ik ben wat moe,
maar op een keer dan ben je aan
je laatste beetje toe.
zaterdag 10 maart 2018 om 23:38
Ik (her)ken die angst wel. Mijn ouders zijn relatief jong (54 en 51) en allebei binnen een jaar overleden en sindsdien (nu een jaar geleden) ben ik regelmatig bang om kanker te krijgen en dood te gaan (allebei mijn ouders hadden kanker en zijn binnen een paar weken/dagen na de diagnose overleden, geen behandeling, geen tijd om nog dingen te doen...).
Ik heb een dochter van bijna 2 en dat maakt me voor mijn gevoel wel kwetsbaarder. Hierdoor ervaar ik ook meer angst om jong te overlijden denk ik. Gelukkig ben ik er niet dagelijks mee bezig en het houd me zeker niet wakker maar het is er wel altijd een beetje... Ik hoop dat dit met de tijd gaat slijten. En toch, als ik iets geleerd heb van de situatie met mijn ouders dan is het om te genieten van het leven. Je kan namelijk zomaar ineens dood gaan...
Ik heb een dochter van bijna 2 en dat maakt me voor mijn gevoel wel kwetsbaarder. Hierdoor ervaar ik ook meer angst om jong te overlijden denk ik. Gelukkig ben ik er niet dagelijks mee bezig en het houd me zeker niet wakker maar het is er wel altijd een beetje... Ik hoop dat dit met de tijd gaat slijten. En toch, als ik iets geleerd heb van de situatie met mijn ouders dan is het om te genieten van het leven. Je kan namelijk zomaar ineens dood gaan...
zaterdag 10 maart 2018 om 23:43
zaterdag 10 maart 2018 om 23:56
Ik herken het heel erg, ik worstel er al bijna mijn hele leven mee. Zeker toen mijn vriend op 20 jarige leeftijd de diagnose hersentumor kreeg. Ik werd zo met mijn neus op de feiten gedrukt dat het leven kwetsbaar was. Ik kreeg paniekaanvallen, dwangneigingen etc. Uiteindelijk heeft een psycholoog mij goed kunnen helpen (al blijft het een zwak punt hoor). Zij legde me uit dat onder de angst voor de dood vaak nog een andere angst zat. Want waarom maakt de dood je zo bang? Ik zei dan: straks ga ik dood! En dan vroeg ze: ja en dan? Dan zijn mijn kinderen zonder moeder. Ja en dan? Door steeds door te vragen kwamen we bij mijn diepste angsten. En daar kun je dan mee aan de slag. Ik zou dus toch echt eens met iemand gaan praten, ik kan het moeilijk zo uitleggen, maar je bent echt de enige niet!
Vertrouwen - als je alles loslaat, heb je twee handen vrij
