Psyche
alle pijlers
Bang om ziek te zijn en dood te gaan
donderdag 23 mei 2024 om 19:47
In mijn vorige topic hebben jullie gelezen dat ik hypochondrie heb.
De laatste weken ben ik dagelijks bang om ziek te zijn en op kortere termijn dood te gaan.
Het ene moment kan ik relativeren en lukt het me om dit voor even los te laten. Maar het andere moment komt steeds de volgende gedachte in mij op: “ik voel niet voor niets sinds enkele weken heel sterk dat ik iets onder de leden heb en hieraan dood zal gaan. Wellicht is dit toch een teken”.
Dit komt voort uit dat vaak gezegd wordt: als mensen voelen dat ze dood gaan, hebben ze vaak gelijk (dit werd op mijn werk veelal gezegd).
Ik voel dit toch niet voor niets zo sterk. Misschien is het wel echt een teken dat er echt iets aan de hand is. Want waarom is anders deze gedachte er gekomen, voorheen had ik deze zelden tot nooit.
Tijdens deze gedachten voel ik interne paniek en verdriet, aangezien ik heel gelukkig ben (vandaar ook bang om dit te verliezen)… deze gedachten komen steeds vaker opzetten helaas.
Ik hoop zo op geruststelling hier…
De laatste weken ben ik dagelijks bang om ziek te zijn en op kortere termijn dood te gaan.
Het ene moment kan ik relativeren en lukt het me om dit voor even los te laten. Maar het andere moment komt steeds de volgende gedachte in mij op: “ik voel niet voor niets sinds enkele weken heel sterk dat ik iets onder de leden heb en hieraan dood zal gaan. Wellicht is dit toch een teken”.
Dit komt voort uit dat vaak gezegd wordt: als mensen voelen dat ze dood gaan, hebben ze vaak gelijk (dit werd op mijn werk veelal gezegd).
Ik voel dit toch niet voor niets zo sterk. Misschien is het wel echt een teken dat er echt iets aan de hand is. Want waarom is anders deze gedachte er gekomen, voorheen had ik deze zelden tot nooit.
Tijdens deze gedachten voel ik interne paniek en verdriet, aangezien ik heel gelukkig ben (vandaar ook bang om dit te verliezen)… deze gedachten komen steeds vaker opzetten helaas.
Ik hoop zo op geruststelling hier…
vrijdag 24 mei 2024 om 09:05
Het is achteraf altijd makkelijk om uitspraken te doen als: oude ziel, hij voelde het aankom, ze heeft haar leven versneld geleefd, ze heeft altijd gezegd dat ze niet oud zou worden. Ik vermoed dat het merendeel coping is hoor. Het is fijner om zo te denken dan dat je stil staat bij een plotse dood.
Ik werk met overledenen en ben ook bij secties. Ik zie hierbij hoe mensen koken te overlijden en dat is vaak een samenloop. Ik denk dat je dat als mens wel aan kan voelen als je met klachten in het ziekenhuis ligt.
Er gebeuren verschrikkelijke dingen en je hoopt dat het jou niet overkomt maar de garantie is er niet. Enige waar je invloed op hebt is preventie .
Ik werk met overledenen en ben ook bij secties. Ik zie hierbij hoe mensen koken te overlijden en dat is vaak een samenloop. Ik denk dat je dat als mens wel aan kan voelen als je met klachten in het ziekenhuis ligt.
Er gebeuren verschrikkelijke dingen en je hoopt dat het jou niet overkomt maar de garantie is er niet. Enige waar je invloed op hebt is preventie .
vrijdag 24 mei 2024 om 09:16
Psychische aandoeningen zijn rationeel altijd zonde.Baggal schreef: ↑23-05-2024 22:24Rationeel is het zo zonde. Zoals iemand eerder schreef: misschien ben je straks 100 en heb je veel lopen piekeren om iets waar helemaal geen sprake van was, wat niet aan de orde is, etc. Maar ja, da’s makkelijk praten natuurlijk en dat soort gevoelens kun je niet zo makkelijk uitschakelen.
Ik denk trouwens dat veel mensen bang zijn om dood te gaan, maar er niet steeds bij stil willen staan. Wanneer het, zoals in jouw geval, je leven overheerst en je misschien extra “getriggerd” wordt door je werk in het ziekenhuis (bij uitstek de plaats waar mensen daadwerkelijk ziek zijn) is het wel tijd om aan de bel te trekken. Sterkte!
vrijdag 24 mei 2024 om 09:18
vrijdag 24 mei 2024 om 10:00
Ik denk dan gelijk aan dit gedichtje:
Een mens lijdt dikwijls ’t meest
Door ’t lijden dat hij vreest
Doch dat nooit op komt dagen.
Zo heeft hij meer te dragen
Dan God te dragen geeft.
Of je nu wel of niet gelovig bent , het blijft een feit, veel van ons lijden doen we onszelf aan , door domme dingen te doen of gedachtes die niet ter zake doen maar die we niet kunnen stoppen.
Een mens lijdt dikwijls ’t meest
Door ’t lijden dat hij vreest
Doch dat nooit op komt dagen.
Zo heeft hij meer te dragen
Dan God te dragen geeft.
Of je nu wel of niet gelovig bent , het blijft een feit, veel van ons lijden doen we onszelf aan , door domme dingen te doen of gedachtes die niet ter zake doen maar die we niet kunnen stoppen.
vrijdag 24 mei 2024 om 10:38
Ik heb ooit jaren geleden op een afdeling gewerkt waar het kanker voor en kanker na was. Ik zat toen slecht in mijn vel, tegen overspannen aan en ik werd toen ook ongerust. Ik had constant knallende koppijn, keek soms scheel, was hondsmoe en maakte me zorgen om een hersentumor.
Op het moment dat je lichaam stress beleeft, ervaren ontzettend veel mensen dit als somatische klachten. Eigenlijk ben je niet in de positie om (goed) te kunnen oordelen over je klachten to. Je hebt een psychische aandoening die maakt dat je je klachtenbeeld niet als objectief kunt beoordelen. Ik zou eerst zorgen voor hulp bij je psychische beeld. Is er medicatie waar je het goed op doet? Angstremmers?
Het lijkt me heel naar voor je als je je constant zorgen maakt, maar helaas is een forum of internet niet een plek waar je je zorgen kunt beteugelen. Je zult echt een behandelaar moeten zoeken die eerst je psychische component met je kan tackelen zover als mogelijk. Want de korte geruststelling die je krijgt bij een arts, van een onderzoekje of een forum, is over een paar dagen weer weg en dan beginnen je zorgen opnieuw.
Op het moment dat je lichaam stress beleeft, ervaren ontzettend veel mensen dit als somatische klachten. Eigenlijk ben je niet in de positie om (goed) te kunnen oordelen over je klachten to. Je hebt een psychische aandoening die maakt dat je je klachtenbeeld niet als objectief kunt beoordelen. Ik zou eerst zorgen voor hulp bij je psychische beeld. Is er medicatie waar je het goed op doet? Angstremmers?
Het lijkt me heel naar voor je als je je constant zorgen maakt, maar helaas is een forum of internet niet een plek waar je je zorgen kunt beteugelen. Je zult echt een behandelaar moeten zoeken die eerst je psychische component met je kan tackelen zover als mogelijk. Want de korte geruststelling die je krijgt bij een arts, van een onderzoekje of een forum, is over een paar dagen weer weg en dan beginnen je zorgen opnieuw.
vrijdag 24 mei 2024 om 11:00
In de OP van het andere topic geeft ze aan weer te zijn begonnen met venlafaxine.
Maar ik ben het met je vorige post eens dat het handig is als ze helder is in haar informatie, zéker naar hulpverleners toe. Als je alleen de OP van dit topic leest, krijg je ten onrechte de indruk dat deze klachten nieuw zijn.
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
vrijdag 24 mei 2024 om 13:57
Dat je gevoelig bent voor dit soort angsten is een gegeven en heel naar. Zou het dan niet helpend voor je zijn om in een omgeving te werken die niet zo triggerend voor je werkt? En ik lees ook dat je Over mijn lijk kijkt, waarom zou je je angsten zo voeden als je daar gevoelig voor bent? Ik ben niet bang voor de dood en ik kan dat programma, hoe mooi ook, al niet zien. Probeer jezelf zo goed mogelijk te helpen. Misschien kun je je oriënteren op een baan op een andere afdeling of op een andere manier in de zorg?
Veel sterkte ermee, monsters die in je hoofd zitten, ook al weet je verstandelijk anders, zijn verschrikkelijk naar...
Veel sterkte ermee, monsters die in je hoofd zitten, ook al weet je verstandelijk anders, zijn verschrikkelijk naar...
vrijdag 24 mei 2024 om 14:03
Ik ben ook bekend met hypochondrie. Bij mij komt dit op als ik stress heb over andere dingen.
Ik ben met alle voorgangers wel eens… ook het werk wat je doet is misschien minder handig als je dat zo gevoelig voor bent. Ik wilde ook graag het ziekenhuis in maar kon dit echt niet.
Weet je wanneer of waardoor je hypochondrie hebt ontwikkeld? (Bij mij kanker en overlijden van mijn moeder.. daar ben ik dus ook alleen maar bang voor als ik een slechte periode heb) Het is dan controle verlies, onvoorspelbaarheid van dingen die het triggert.
Zou je voor dát moment bv nog emdr kunnen doen…?
Heel veel succes… ik weet hoe ontzettend poep het is om er in te zitten…
Ik ben met alle voorgangers wel eens… ook het werk wat je doet is misschien minder handig als je dat zo gevoelig voor bent. Ik wilde ook graag het ziekenhuis in maar kon dit echt niet.
Weet je wanneer of waardoor je hypochondrie hebt ontwikkeld? (Bij mij kanker en overlijden van mijn moeder.. daar ben ik dus ook alleen maar bang voor als ik een slechte periode heb) Het is dan controle verlies, onvoorspelbaarheid van dingen die het triggert.
Zou je voor dát moment bv nog emdr kunnen doen…?
Heel veel succes… ik weet hoe ontzettend poep het is om er in te zitten…
zondag 26 mei 2024 om 18:11
Lisa00 schreef: ↑24-05-2024 07:08Wat ontzettend rot voor je TO, dat jouw leven zo bepaald wordt door deze angsten.
Ik herken het niet voor mijzelf persoonlijk, maar wel voor mijn dochter. Die is zestien en ik kan ineens in tranen zijn bij de gedachte dat haar iets overkomt. Een scooter-ongeluk, iets naars tijdens het uitgaan.
Ik heb de indruk dat Hypochondrie zélf een aandoening is, een soort gedachten dwangstoornis, klopt dat? Is het mogelijk om dat los te zien van de mogelijke aandoening of ziekte waarvoor je bang bent? Dat de Hypochondrie overwonnen kan worden, niet de ( vaak niet-bestaande) ziekte waarvoor je bang bent. Het zijn twee verschillende dingen.
Ik heb zelf veel baat gehad bij hypnotherapie voor verlatingsangst. Daarnaast luister ik graag naar de Omdenken podcast van Bertold Gunster op Spotify. Veel mensen hebben angsten voor van alles.. de gesprekken erover zijn vaak super informatief en gewoon ook heel ontspannen en leuk. Misschien heb je iets aan deze kleine duit in het zakje. Goed dat je al veel hulp zoekt en hebt. Ik wens je een zonniger leven waarin je onbezorgder kunt genieten.
zondag 26 mei 2024 om 18:13
Nee, het gaat niet om die onzekerheid. Want dat het gaat gebeuren is een feit. Maar ik ben vooral bang dat het op korte termijn gaat gebeuren.WaterGirl schreef: ↑24-05-2024 08:17Gaat het alleen om de onzekerheid dat je niet weet wanneer je ziek of dood gaat? Want dat gaat ooit wel een keer gebeuren.
Of speelt het moeilijk omgaan met onzekerheden ook in andere aspecten van je leven? Plan je graag? Heb je graag de controle of dingen? Ben je van de duidelijke afstreeplijstjes?
Een ziekenhuis, zeker bepaalde afdelingen, is een hele aparte setting. Je komt niet zomaar op de eerste hulp of acute afdeling. En ja, mensen die echt in een eindfase van het leven zitten, kunnen dit aanvoelen. En moet je je als hulpverlener dit serieus nemen. Maar je kan dit niet omdraaien. Iedereen die denk ernstig ziek te zijn of denkt op korte termijn te overlijden dit ook gebeurd.
Deze angstige gedachtes vreten energie, je voelt je verlamt en machteloos. Dit heeft uiteraard invloed op je leven. Je voelt je minder energiek en meer vatbaar voor doemdenken.
Fijn dat er een afspraak staat bij de ondersteuner van de huisarts.
Ondertussen probeer ademhalingsoefeningen te doen, of yoga, mediteren, etc Dit kan je helpen om je brein wat rustiger te krijgen tot de afspraak.
Dat dat gebeurt als ik bijv 70-80 ben, is acceptabeler.
Ik ben inderdaad wel iemand wat graag de touwtjes in handen heeft. Ik ben vaak degene die regeldingen op zich neemt. Ik vind omgaan met onzekerheden soms lastig (ligt aan op welk gebied).
zondag 26 mei 2024 om 18:18
Bedankt voor je waardevolle reactie.S-Groot schreef: ↑24-05-2024 08:38Ik heb het idee dat het je qua gedachten ook niet lukt. Anders zou je m.i. beseffen dat je niets met het gevoel hoeft, het verdragen (niet makkelijk) en doorgaan. In plaats van ernaar handelen door telkens te googelen en topics erover te openen. Dat is toegeven aan je gevoel en daar zie ik dus niet dat het qua gedachten en verstand lukt. Net als je gedachte dat er toch wel iets mis moet zijn want als mensen denken dat ze dood gaan moet je dat serieus nemen.
Gezien al je angstopics van de afgelopen jaren (onder meerdere nicks over telkens dezelfde onderwerpen ook) adviseer ik je (weer) om toch echt hulp te gaan zoeken en aanvaarden hiervoor. Je hebt nu gelukkig de stap naar de HA en straks POH gezet, super. Maar wees daar ook eerlijk, ga niet bagatelliseren. En besef dus dat het qua gedachten en verstand dus niet lukt, dat je er juist (ook) in je angst meegaat met je gedachten/verstand. En wees daar dus open over.
Nu je het zo zegt, handel ik inderdaad veel naar mijn gevoel. Mijn gevoel wint het van mijn verstand waardoor het verstand/gedachten dus zwakker zijn.
Maar hoe “verdraag” je zo’n vervelend gevoel?
Bij ACT heb ik destijds geleerd om het als een waterval te bekijken. Naar de gedachte te kijken, en het vervolgens ook te laten stromen, zonder dat ik er iets mee hoef of moet.
Maar dat lukt me helaas niet. Ik probeer het tegen mezelf te zeggen telkens, maar gevoel wint het dan. De angst gaat niet weg.
zondag 26 mei 2024 om 18:19
Helemaal mee eens.Gerbera schreef: ↑24-05-2024 10:00Ik denk dan gelijk aan dit gedichtje:
Een mens lijdt dikwijls ’t meest
Door ’t lijden dat hij vreest
Doch dat nooit op komt dagen.
Zo heeft hij meer te dragen
Dan God te dragen geeft.
Of je nu wel of niet gelovig bent , het blijft een feit, veel van ons lijden doen we onszelf aan , door domme dingen te doen of gedachtes die niet ter zake doen maar die we niet kunnen stoppen.
zondag 26 mei 2024 om 18:24
Dat weet ik inderdaad. Toch lijkt dit me niet psychosomatisch.viva-life22 schreef: ↑24-05-2024 10:22Buikklachten kunnen ook psychosomatische zijn.
Wat maakt dat je gestopt bent met de medicijnen? Kun je deze weer nemen , terwijl je ondertussen wacht op verdere hulp?
Ik heb ooit als puber psychosomatische buikklachten gehad wat zich uitte als krampen, diarree etc. tijdens stressvolle situaties.
Maar deze “pijn” zit links in mijn onderbuik (10cm naast mijn navel) en trekt door naar mijn zij net onder mijn ribben. Soms trekt het door naar mijn linker bovenbeen.
Ontlasting etc is allemaal goed. Het voelt zeurend aan en is er vrijwel elke dag in meer of mindere mate.
Toen ik laatst menstrueerde was deze pijn er x100, maar daarbuiten was het wel te hendelen. Bij darmperistaltiek aan die zijde, doet de bestaande pijn, nog meer pijn.
Ik ben gestopt ivm extreme vermoeidheid, aankomen en obstipatie.
Ik wil deze lever niet meer nemen omdat ik me voor mijn gevoel op veel fronten ook beter voel.
helenax89 wijzigde dit bericht op 26-05-2024 18:31
2.34% gewijzigd
zondag 26 mei 2024 om 18:28
Ik ben in 2021 naar een andere afdeling gegaan waar dit veel minder speelt. Maar ik ben wat betreft de medische kennis goed onderlegd, waardoor dit mee blijft spelen helaas. Dit zou bij een baan in een totaal andere branche, ook blijven (helaas).maree schreef: ↑24-05-2024 13:57Dat je gevoelig bent voor dit soort angsten is een gegeven en heel naar. Zou het dan niet helpend voor je zijn om in een omgeving te werken die niet zo triggerend voor je werkt? En ik lees ook dat je Over mijn lijk kijkt, waarom zou je je angsten zo voeden als je daar gevoelig voor bent? Ik ben niet bang voor de dood en ik kan dat programma, hoe mooi ook, al niet zien. Probeer jezelf zo goed mogelijk te helpen. Misschien kun je je oriënteren op een baan op een andere afdeling of op een andere manier in de zorg?
Veel sterkte ermee, monsters die in je hoofd zitten, ook al weet je verstandelijk anders, zijn verschrikkelijk naar...
zondag 26 mei 2024 om 18:29
Ik weet niet waardoor dit exact ontstaan is. Ik heb geen fijne jeugd gehad. Huiselijk geweld thuis waardoor ik altijd angstig was thuis. Ik weet zeker dat het hiermee te maken heeft.blue1980 schreef: ↑24-05-2024 14:03Ik ben ook bekend met hypochondrie. Bij mij komt dit op als ik stress heb over andere dingen.
Ik ben met alle voorgangers wel eens… ook het werk wat je doet is misschien minder handig als je dat zo gevoelig voor bent. Ik wilde ook graag het ziekenhuis in maar kon dit echt niet.
Weet je wanneer of waardoor je hypochondrie hebt ontwikkeld? (Bij mij kanker en overlijden van mijn moeder.. daar ben ik dus ook alleen maar bang voor als ik een slechte periode heb) Het is dan controle verlies, onvoorspelbaarheid van dingen die het triggert.
Zou je voor dát moment bv nog emdr kunnen doen…?
Heel veel succes… ik weet hoe ontzettend poep het is om er in te zitten…
Ik ben wel mijn opa en oma plotseling verloren, je hoort heel veel over ziekten enzovoort.
zondag 26 mei 2024 om 18:30
Helenax89 schreef: ↑26-05-2024 18:18Bedankt voor je waardevolle reactie.
Nu je het zo zegt, handel ik inderdaad veel naar mijn gevoel. Mijn gevoel wint het van mijn verstand waardoor het verstand/gedachten dus zwakker zijn.
Maar hoe “verdraag” je zo’n vervelend gevoel?
Bij ACT heb ik destijds geleerd om het als een waterval te bekijken. Naar de gedachte te kijken, en het vervolgens ook te laten stromen, zonder dat ik er iets mee hoef of moet.
Maar dat lukt me helaas niet. Ik probeer het tegen mezelf te zeggen telkens, maar gevoel wint het dan. De angst gaat niet weg.
Dat is moeilijk want je wil dat nare gevoel het liefst zsm weg hebben. Maar dat is dus niet de oplossing, helaas. Het is vooral een kwestie van doorgaan met je leven zonder mee te gaan in dat gevoel, maar wel het gevoel mee te 'dragen'. Mia hier op het forum heeft er veel ervaring mee als ik het zo lees, echt superknap hoe zij het doet. Ze doet de dingen ondanks en mét de angst, ipv ertegen te vechten/het weg te proberen te maken/etc. En het rottige is: bij haar gaat de angst tot nog toe niet weg (en dat verdragen is onwijs knap). Vaak worden angsten minder als je dingen vaker aangaat, maar dat is helaas niet altijd zo. In Mia's geval leeft ze dus met haar angst en gaat dus door. Weet niet of ze hier al gereageerd heeft, misschien komt ze anders nog.
Kun je hier iets mee? Misschien komst Mia het anders nog beter uitleggen.
zondag 26 mei 2024 om 18:33
Ik wist niet dat je weer venlafaxine was gaan slikken dus ik dacht dat 'medicatie' op je medicatie ihkv je zwangerschapstraject sloeg. Maar heel goed om te lezen dat je weer AD bent gaan slikken, hopelijk gaat het je helpen om je angsten weer minder te ervaren.
zondag 26 mei 2024 om 18:36
Ik weet even niet wie Mia is, ben er wel benieuwd naar!S-Groot schreef: ↑26-05-2024 18:30Dat is moeilijk want je wil dat nare gevoel het liefst zsm weg hebben. Maar dat is dus niet de oplossing, helaas. Het is vooral een kwestie van doorgaan met je leven zonder mee te gaan in dat gevoel, maar wel het gevoel mee te 'dragen'. Mia hier op het forum heeft er veel ervaring mee als ik het zo lees, echt superknap hoe zij het doet. Ze doet de dingen ondanks en mét de angst, ipv ertegen te vechten/het weg te proberen te maken/etc. En het rottige is: bij haar gaat de angst tot nog toe niet weg (en dat verdragen is onwijs knap). Vaak worden angsten minder als je dingen vaker aangaat, maar dat is helaas niet altijd zo. In Mia's geval leeft ze dus met haar angst en gaat dus door. Weet niet of ze hier al gereageerd heeft, misschien komt ze anders nog.
Kun je hier iets mee? Misschien komst Mia het anders nog beter uitleggen.
Ik begrijp wat je bedoeld. Dat is ook het principe van ACT therapie geloof ik.
Het gene wat ik wel lastig vind is: hoe weet je of iets angst/hypochondrie of toch echt iets lichamelijks is. Ik wil geen dokter loopster zijn, maar wil ook niet alles altijd onder hypochondrie schuiven, als je snapt wat ik bedoel.
zondag 26 mei 2024 om 18:38
Nee ik slik het niet meer. Ik had te veel last van bijwerkingen, deze zijn sinds de stop weg. Ik voel me gelukkiger en meer “mezelf”, sinds de stop. Het nadeel is wel dat de hypochondrie dus heftiger is als tijdens de Venlafaxine. Ik hoop dat ik dit met hulp en handvaten beter kan hendelen.
zondag 26 mei 2024 om 18:40
Helenax89 schreef: ↑26-05-2024 18:36Ik weet even niet wie Mia is, ben er wel benieuwd naar!
Ik begrijp wat je bedoeld. Dat is ook het principe van ACT therapie geloof ik.
Het gene wat ik wel lastig vind is: hoe weet je of iets angst/hypochondrie of toch echt iets lichamelijks is. Ik wil geen dokter loopster zijn, maar wil ook niet alles altijd onder hypochondrie schuiven, als je snapt wat ik bedoel.
Ja, dat is wel extra lastig aan hypochondrie! Wat je wel anders zou kunnen doen is dat je je er echt van weerhoudt om te googelen (en topics te openen) over symptomen/ziektes. Dat je in plaats daarvan afweegt of je contact opneemt met de huisarts(assistent) of nog even afwacht (en dan dus verdraagt). Dan handel je m.i. gezond ipv te handelen naar je angsten. Leg dit ook eens voor aan je huisarts anders?
zondag 26 mei 2024 om 18:44
Helenax89 schreef: ↑26-05-2024 18:38Nee ik slik het niet meer. Ik had te veel last van bijwerkingen, deze zijn sinds de stop weg. Ik voel me gelukkiger en meer “mezelf”, sinds de stop. Het nadeel is wel dat de hypochondrie dus heftiger is als tijdens de Venlafaxine. Ik hoop dat ik dit met hulp en handvaten beter kan hendelen.
Oh, je bent dus tijdens de beginweken al gestopt. Klinkt wel zonde, je was immers niet voor niets weer begonnen. Je weet dat bijwerkingen vaak na een paar weken minder worden?
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
