Psyche
alle pijlers
Bang voor de dood.
donderdag 16 april 2009 om 22:35
Hallo iedereen.
Ik ben altijd al bang geweest voor de dood. Maar tegenwoordig is het zelfs zo erg dat ik er gewoon hypochondrie en hyperventilatie/angstaanvallen bij ontwikkel.
Dit lijkt mij niet gezond en ik leef bijwijze gewoon steeds in angst. Bang dat mijn hartje stopt met kloppen, dat ik kanker heb en ga zo maar door.
Ik heb alleen geen flauw idee wat ik hier aan kan doen. Ik heb in de pubertijd wel een periode gehad dat ik doodsangsten had, maar hier ben ik overheen gegroeid dacht ik.
Met mijn vriend hierover praten werkt niet, deze begrijpt mij niet. Hij heeft zelf geen doodsangst, net als vriendinnen.
Ik weet nu dat deze angst komt vanwege het onbekende, maar ja, iedereen zal dit overkomen. En echt troostend vind ik het niet.
Heeft iemand tips voor mij, of zijn er mensen die zich hierin herkennen?
Liefs Kniks
Ik ben altijd al bang geweest voor de dood. Maar tegenwoordig is het zelfs zo erg dat ik er gewoon hypochondrie en hyperventilatie/angstaanvallen bij ontwikkel.
Dit lijkt mij niet gezond en ik leef bijwijze gewoon steeds in angst. Bang dat mijn hartje stopt met kloppen, dat ik kanker heb en ga zo maar door.
Ik heb alleen geen flauw idee wat ik hier aan kan doen. Ik heb in de pubertijd wel een periode gehad dat ik doodsangsten had, maar hier ben ik overheen gegroeid dacht ik.
Met mijn vriend hierover praten werkt niet, deze begrijpt mij niet. Hij heeft zelf geen doodsangst, net als vriendinnen.
Ik weet nu dat deze angst komt vanwege het onbekende, maar ja, iedereen zal dit overkomen. En echt troostend vind ik het niet.
Heeft iemand tips voor mij, of zijn er mensen die zich hierin herkennen?
Liefs Kniks
donderdag 16 april 2009 om 22:44
hier nog zo eentje...
heb me een tijdje verdiept in het paranormale in de hoop daar wat antwoorden te kunnen vinden, maar werd er alleen maar bang van.
wat ik probeer is als ik weer zo'n aanval krijg, om mijn kop in het zand te steken. (lees: afleiding zoeken)
makkelijk getiept dan gedaan, maar het is niet anders!
niemand kan je het antwoord geven op de vraag, en ik probeer me aan het idee vast te houden dat er al wat dierbare van mij "daar" zijn...
let wel op, want soms neemt het zo de overhand dat het je leven vergalt, en dat lijkt me toch niet de bedoeling?
heb me een tijdje verdiept in het paranormale in de hoop daar wat antwoorden te kunnen vinden, maar werd er alleen maar bang van.
wat ik probeer is als ik weer zo'n aanval krijg, om mijn kop in het zand te steken. (lees: afleiding zoeken)
makkelijk getiept dan gedaan, maar het is niet anders!
niemand kan je het antwoord geven op de vraag, en ik probeer me aan het idee vast te houden dat er al wat dierbare van mij "daar" zijn...
let wel op, want soms neemt het zo de overhand dat het je leven vergalt, en dat lijkt me toch niet de bedoeling?
donderdag 16 april 2009 om 22:48
Als je fruit eet krijg je wormen, van veel wassen word je kaal
En als straks de bom zal vallen, nou dan gaan we allemaal
Katteharen zijn vergiftigd, geef geen zoentjes aan een hond
Keer nooit je rug toe naar een homo want dan zit 'ie aan je kont
Negers zijn heel vaak gevaarlijk met een mes of een pistool
En kijk ook maar uit voor joden ook al spelen ze mooi viool
refrain:
En dat is allemaal angst, allemaal angst
De allergrootste schreeuwers, zijn dikwijls 't bangst
En als er ooit iets gebeurt nou dan moet 't zo wezen
Wie 't meeste angst heeft, heeft vaak 't minst te vrezen
Als je scheel kijkt en de klok slaat blijf je heel je leven scheel
Als je zout morst krijg je ruzie en betaal ik niet te veel
Loop nooit onderlangs een ladder en op wijzen staat een jaar
En onder bomen staan bij onweer schuilt een levensgroot gevaar
Als je ouder wordt dan komt vanzelf de generatiekloof
En wie vloekt gaat naar de hel, van masturbatie word je doof
Wat? Van masturbatie word je doof
refrain
Vrijdag dertien blijft gevaarlijk, van veel lezen word je blind
Trouw je met je achternichtje krijg je een ongelukkig kind
Als ik maar geen lekke band krijg en stink ik niet uit m'n mond
Ben ik niet te laag verzekerd, dokter ben ik wel gezond
Van tomaten krijg je puistjes, van veel koffie word je rood
Van sigaretten zieke longen en van leven ga je dood
En dat laatste is waar, da's helemaal waar 't Klinkt misschien wel lullig, maar toch is 't waar Maar 't kan nog jaren duren dus niet van dat bange
Heb je angst voor morgen, dan moet je vandaag gaan hangen
En als straks de bom zal vallen, nou dan gaan we allemaal
Katteharen zijn vergiftigd, geef geen zoentjes aan een hond
Keer nooit je rug toe naar een homo want dan zit 'ie aan je kont
Negers zijn heel vaak gevaarlijk met een mes of een pistool
En kijk ook maar uit voor joden ook al spelen ze mooi viool
refrain:
En dat is allemaal angst, allemaal angst
De allergrootste schreeuwers, zijn dikwijls 't bangst
En als er ooit iets gebeurt nou dan moet 't zo wezen
Wie 't meeste angst heeft, heeft vaak 't minst te vrezen
Als je scheel kijkt en de klok slaat blijf je heel je leven scheel
Als je zout morst krijg je ruzie en betaal ik niet te veel
Loop nooit onderlangs een ladder en op wijzen staat een jaar
En onder bomen staan bij onweer schuilt een levensgroot gevaar
Als je ouder wordt dan komt vanzelf de generatiekloof
En wie vloekt gaat naar de hel, van masturbatie word je doof
Wat? Van masturbatie word je doof
refrain
Vrijdag dertien blijft gevaarlijk, van veel lezen word je blind
Trouw je met je achternichtje krijg je een ongelukkig kind
Als ik maar geen lekke band krijg en stink ik niet uit m'n mond
Ben ik niet te laag verzekerd, dokter ben ik wel gezond
Van tomaten krijg je puistjes, van veel koffie word je rood
Van sigaretten zieke longen en van leven ga je dood
En dat laatste is waar, da's helemaal waar 't Klinkt misschien wel lullig, maar toch is 't waar Maar 't kan nog jaren duren dus niet van dat bange
Heb je angst voor morgen, dan moet je vandaag gaan hangen
donderdag 16 april 2009 om 23:35
Ik weet niet of je er voor open staat en of je ook die kant op wil. Maar je zou eens kunnen overwegen om regressie therapie te volgen. Hierbij ga je terug naar vorige levens, ook het doodgaan hoort daar bij. In zn therapie ervaar je hoe het is om "dood te gaan". En in dat geval ga je er ook van uit dat er dus meer is dan na dit leven en dat je hiervoor al vele levens hebt geleefd. Als je je hier niet in kunt vinden of dit onzin vind, dan moet je het lekker laten zitten. Maar als je denkt, ja daar kan ik wel wat mee, dan zou het een optie kunnen zijn.
Mij heeft het iig enorm geholpen. Tijdens de therapie heb ik in verschillende levens teruggekeken en ben ik ook diverse keren "dood" gegaan. Dus bewust dat gevoel weer herbeleven, voor mij was het een eyeopener. Sindsdien ervaar ik ook geen angst meer voor de dood. Wat overigens niet inhoud dat ik mijn eigen stervelijkheid ken of uitkijk naar dat moment. Maarhet heeft me wel geleerd om in het hier en nu te leven en me nu niet bezit te houden met wat ooit eens gaat komen. Als het komt, dan komt het en dan kan ik daar verder geen invloed op uitoefenen.
Wat is het waar je precies bang voor bent dan?
Mij heeft het iig enorm geholpen. Tijdens de therapie heb ik in verschillende levens teruggekeken en ben ik ook diverse keren "dood" gegaan. Dus bewust dat gevoel weer herbeleven, voor mij was het een eyeopener. Sindsdien ervaar ik ook geen angst meer voor de dood. Wat overigens niet inhoud dat ik mijn eigen stervelijkheid ken of uitkijk naar dat moment. Maarhet heeft me wel geleerd om in het hier en nu te leven en me nu niet bezit te houden met wat ooit eens gaat komen. Als het komt, dan komt het en dan kan ik daar verder geen invloed op uitoefenen.
Wat is het waar je precies bang voor bent dan?
donderdag 16 april 2009 om 23:58
quote:fleurtje schreef op 16 april 2009 @ 22:48:
En dat laatste is waar, da's helemaal waar 't Klinkt misschien wel lullig, maar toch is 't waar Maar 't kan nog jaren duren dus niet van dat bange
Heb je angst voor morgen, dan moet je vandaag gaan hangenJa helemaal waar, of zoals mijn oma altijd zei, wie niet oud wil worden en rimpels krijgen, moet maar van de brug afspringen!
En dat laatste is waar, da's helemaal waar 't Klinkt misschien wel lullig, maar toch is 't waar Maar 't kan nog jaren duren dus niet van dat bange
Heb je angst voor morgen, dan moet je vandaag gaan hangenJa helemaal waar, of zoals mijn oma altijd zei, wie niet oud wil worden en rimpels krijgen, moet maar van de brug afspringen!
vrijdag 17 april 2009 om 00:18
ik ben ook heel bang voor de dood. Niet dat ik denk dat ik ziek wordt of zo... Nee, integendeel... ik verwacht dat ik oud wordt, net als mijn voorouders. Maar toch. ik ben erg bang voor. Bang voor het feit dat dit leven vergankelijk is en dat ik alles wat me dierbaar is nooit meer terug zal zien. Nooooooooooooooooit meer.... Dat maakt me zo bang dat ik het wegstop. De dood komt echter iedere dag een stapje dichterbij. Zelf ben ik al over de helft... zo zie ik het tenminste.
Misschien is het wel prettig om te weten waarvoor je precies bang bent. Ikzelf ben bang voor het dood zijn. Anderen zijn bang voor het moment dat ze dood gaan.
Misschien is het wel prettig om te weten waarvoor je precies bang bent. Ikzelf ben bang voor het dood zijn. Anderen zijn bang voor het moment dat ze dood gaan.
vrijdag 17 april 2009 om 00:22
Het leven ís ook vergankelijk, want uiteindelijk gaan we allemaal dood. Daar is geen ontkomen aan. Maar wil je je daar nu echt al druk over maken, over iets wat nog zo ontzettend ver weg kan zijn en waar je uiteindelijk geen enkele invloed op hebt? Kan je dan niet beter gewoon genieten van de mensen en de dingen die wel bij je zijn en die je nu niet hoeft te missen? Anderzijds, als je er niet meer bent, kan je dan nog wel voelen en dus ook missen??
vrijdag 17 april 2009 om 07:00
Kniks, ga naar de huisarts en laat je doorverwijzen naar een goede psycholoog. Zo te horen speelt dit al langer en kom je er alleen niet uit. Als je nu je kop in het zand steekt, is het probleem er nog steeds als je hem er straks weer uithaalt.
Een psycholoog kan je leren hoe je beter met deze gedachtes om kunt gaan. Hoe je kunt relativeren en je angst de onder controle kunt krijgen.
Echt doen hoor, je zult zien dat je daardoor weer een stuk meer grip op je leven krijgt, zodat je weer kunt genieten van het positieve ipv in doemgedachten blijven hangen.
Een psycholoog kan je leren hoe je beter met deze gedachtes om kunt gaan. Hoe je kunt relativeren en je angst de onder controle kunt krijgen.
Echt doen hoor, je zult zien dat je daardoor weer een stuk meer grip op je leven krijgt, zodat je weer kunt genieten van het positieve ipv in doemgedachten blijven hangen.
The time is now
vrijdag 17 april 2009 om 07:04
quote:Boarn schreef op 17 april 2009 @ 00:35:
En dat lijkt je geen invulling mevrouwdekees? Sinds wanneer is aanstellen en overdrijven ook al een ziekte waarvoor je behandeld moet worden??Als je dusdanig last hebt van (doods)angsten dat het je leven beheerst, is er geen sprake van aanstellen of overdrijven. Ook niet van een ziekte trouwens. Psychologen zijn er om je te leren omgaan met problemen en tegenslagen, wanneer je er zelf niet meer uitkomt.
En dat lijkt je geen invulling mevrouwdekees? Sinds wanneer is aanstellen en overdrijven ook al een ziekte waarvoor je behandeld moet worden??Als je dusdanig last hebt van (doods)angsten dat het je leven beheerst, is er geen sprake van aanstellen of overdrijven. Ook niet van een ziekte trouwens. Psychologen zijn er om je te leren omgaan met problemen en tegenslagen, wanneer je er zelf niet meer uitkomt.
The time is now
vrijdag 17 april 2009 om 09:03
Nou zeg, wat een onaardige reacties.
TO kiest er toch zeker niet zelf voor om bang te zijn? Dit kan gewoon iets zijn wat je overkomt, als je iets heftigs hebt meegemaakt, of als je een stressvolle periode in je leven hebt. Het punt is dat je op een gegeven moment bang wordt voor je angst, het raakt buiten proporties.
En dat lijkt me niet iets om niet serieus te nemen. Dus ik zou even langs de huisarts gaan en dit bespreken. Teruggaan naar vorige levens lijkt me vrij nutteloos en zweverig, en je angst is serieus, dus ik zou daar ook serieus mee omgaan.
Dus naar de huisarts, en gewoon bespreken.
Ik herken het deels, nadat ik ziek ben geweest rond de geboorte van mijn 2e kind, en hij ook erg ziek was, had ik er ook last van. Ik was nog nooit zo ziek geweest. En mijn kind heeft het ook de eerste weken van zijn leven heel zwaar gehad.
Opeens besef je dat je zomaar dood kunt, dat je lichaam het zomaar kan opgeven (en dat van je kinderen ook) en ik vind het nog steeds eng om ziek te zijn, omdat ik voor mijn gevoel dan elk moment kan overlijden. (heel suf, maar bij elk kuchje denk ik in eerste instantie 'oh, vást longkanker' ik weet dat weg te relativeren en blijf er niet in hangen, maar dat is niet makkelijk)
Nog steeds heb ik soms problemen met mijn ademhaling en wat last van hyperventilatieklachten. Ben er zelf níet mee naar de huisarts gegaan omdat ik het zelf goed kon handelen en daardoor werd het vanzelf minder en is het zo goed als over.
Maar ik heb de 'mazzel' dat ik zelf een opleiding heb als hulpverlener en dat ik dus de achtergrond van dergelijke klachten redelijk goed ken én weet hoe je ermee om moet gaan. Dat helpt.
Maar je bent niet gek, je hoeft je er niet voor te schamen, je stelt je niet aan (al is je angst natuurlijk niet realistisch, maar dat is iets anders dan aanstellen, je angst is wel degelijk echt) en ik zou gewoon naar de huisarts gaan en dit bespreken. Dat je het bespreekt kan al helpen.
Sterkte!
TO kiest er toch zeker niet zelf voor om bang te zijn? Dit kan gewoon iets zijn wat je overkomt, als je iets heftigs hebt meegemaakt, of als je een stressvolle periode in je leven hebt. Het punt is dat je op een gegeven moment bang wordt voor je angst, het raakt buiten proporties.
En dat lijkt me niet iets om niet serieus te nemen. Dus ik zou even langs de huisarts gaan en dit bespreken. Teruggaan naar vorige levens lijkt me vrij nutteloos en zweverig, en je angst is serieus, dus ik zou daar ook serieus mee omgaan.
Dus naar de huisarts, en gewoon bespreken.
Ik herken het deels, nadat ik ziek ben geweest rond de geboorte van mijn 2e kind, en hij ook erg ziek was, had ik er ook last van. Ik was nog nooit zo ziek geweest. En mijn kind heeft het ook de eerste weken van zijn leven heel zwaar gehad.
Opeens besef je dat je zomaar dood kunt, dat je lichaam het zomaar kan opgeven (en dat van je kinderen ook) en ik vind het nog steeds eng om ziek te zijn, omdat ik voor mijn gevoel dan elk moment kan overlijden. (heel suf, maar bij elk kuchje denk ik in eerste instantie 'oh, vást longkanker' ik weet dat weg te relativeren en blijf er niet in hangen, maar dat is niet makkelijk)
Nog steeds heb ik soms problemen met mijn ademhaling en wat last van hyperventilatieklachten. Ben er zelf níet mee naar de huisarts gegaan omdat ik het zelf goed kon handelen en daardoor werd het vanzelf minder en is het zo goed als over.
Maar ik heb de 'mazzel' dat ik zelf een opleiding heb als hulpverlener en dat ik dus de achtergrond van dergelijke klachten redelijk goed ken én weet hoe je ermee om moet gaan. Dat helpt.
Maar je bent niet gek, je hoeft je er niet voor te schamen, je stelt je niet aan (al is je angst natuurlijk niet realistisch, maar dat is iets anders dan aanstellen, je angst is wel degelijk echt) en ik zou gewoon naar de huisarts gaan en dit bespreken. Dat je het bespreekt kan al helpen.
Sterkte!
vrijdag 17 april 2009 om 09:44
Helemaal eens met Eowynn! Als je nog nooit last hebt gehad van dergelijke angsten (of andere psychische problemen) is dat een geluk, geen verdienste of prestatie.
Niet iedereen is nu eenmaal psychisch en emotioneel even sterk en beheerst, gelukkig is er de hulpverlening om te helpen als we er zelf niet meer uitkomen.
Edit: en zeggen dat je 'het even weg moet relativeren' of 'geen reden hebt om bang te zijn' klinkt allemaal wel mooi. Maar als je echt last hebt van angstaanvallen, heeft dat ongeveer net zoveel zin als tegen een anorexiapatient zeggen dat ze heus niet dik is.
Niet iedereen is nu eenmaal psychisch en emotioneel even sterk en beheerst, gelukkig is er de hulpverlening om te helpen als we er zelf niet meer uitkomen.
Edit: en zeggen dat je 'het even weg moet relativeren' of 'geen reden hebt om bang te zijn' klinkt allemaal wel mooi. Maar als je echt last hebt van angstaanvallen, heeft dat ongeveer net zoveel zin als tegen een anorexiapatient zeggen dat ze heus niet dik is.
The time is now
vrijdag 17 april 2009 om 10:18
Iedereen bedankt voor de reacties.
Als eerste wil ik graag even melden dat ik niet bang ben om oud te worden,
Ik ben hier voor een maand of 3 terug ook mee naar de huisarts geweest, deze vond dat ik door een fase heen ging waarin ik ging beseffen dat het leven niet eeuwig durend is en dit een plekje moest leren geven, ze zag dit vaker bij mensen rond mijn leeftijd (tussen de 20 en 25), ze stelde nog medicijnen voor tegen een eventuele depressie. Nu vond ik mijzelf niet depressief en heb ze niet aangenomen die tabletten.
Een oude jeugdvriendinnetje is van mij net een paar week voor de kerstdagen overleden door een auto-ongeluk, en zij dacht dat het hier doorkwam, nu moet ik zeggen dat het toen daar wel begon dat het erger werdt.
@ Fleurtje, toetyfroety en mevrouwdekees. Ik ben het met jullie eens, en de meeste mensen in mijn omgeving reageren zo'n beetje hetzelfde. En dat is soms ook goed, dan wordt je weer even met je benen op de grond gezet en kijk je er even anders tegen aan.
Maar ik wil mijzelf niet echt een aansteller noemen. Ik noem mensen met een angst voor spinnen ook geen aansteller als ze gillend van de ene hoek naar de andere hoek van de kamer rennen. Het is gewoon een angst, en dat is moeilijk.
@ Tulepje: Bedankt voor je reactie, in de paranormale tak heb ik mij idd ook in verdiept. Sommige dingen vond ik heel mooi en wilde dat ik ze per direct kon geloven, zoals reíncarnatie, beschermengel worden enz. Maar andere dingen maakten mij idd ook niet rustiger op. Ik ben best spiritueel, maar ook weer nuchter, en kan mij in sommige dingen vinden maar ik relatiever dan weer en kan het dan soms weer niet geloven. Wat ik vaak doe als er weer een soort van aanval komt, gooi ik een muziekje op en kruip achter de comp, idd even mijn gedachten ergens anders laten zijn.
@ Boarn, met regressietherapie, wat kan ik mij daarbij voorstellen? Is het echt dat je onder hypnose gaat? zie je echt dingen? Is het eng?
@ Vesude, ik ben bang voor de dood zelf, het echte dood zijn. Wat jij schrijft brengt mijn gedachten ook onder woorden. dit stukje: Bang voor het feit dat dit leven vergankelijk is en dat ik alles wat me dierbaar is nooit meer terug zal zien. Nooooooooooooooooit meer.... Dat maakt me zo bang dat ik het wegstop. De dood komt echter iedere dag een stapje dichterbij
@ Banba, ik ga volgende week weer heen, want een arts moet mij toch doorverwijzen naar een therapeut als ik daar om vraag toch? Verder wil je bedanken voor je lieve reacties. Dank je.
@ Eowynn, heel erg bedankt voor je realistische maar lieve berichtje. Mag ik vragen wat je hebt gehad na de geboorte van je zoontje? En wat je zoontje had? Dat lijkt mij erg moeilijk, vooral als je ook nog eens kinderen hebt.
Iedereen heel erg bedankt.
Liefs Kniks.
Als eerste wil ik graag even melden dat ik niet bang ben om oud te worden,
Ik ben hier voor een maand of 3 terug ook mee naar de huisarts geweest, deze vond dat ik door een fase heen ging waarin ik ging beseffen dat het leven niet eeuwig durend is en dit een plekje moest leren geven, ze zag dit vaker bij mensen rond mijn leeftijd (tussen de 20 en 25), ze stelde nog medicijnen voor tegen een eventuele depressie. Nu vond ik mijzelf niet depressief en heb ze niet aangenomen die tabletten.
Een oude jeugdvriendinnetje is van mij net een paar week voor de kerstdagen overleden door een auto-ongeluk, en zij dacht dat het hier doorkwam, nu moet ik zeggen dat het toen daar wel begon dat het erger werdt.
@ Fleurtje, toetyfroety en mevrouwdekees. Ik ben het met jullie eens, en de meeste mensen in mijn omgeving reageren zo'n beetje hetzelfde. En dat is soms ook goed, dan wordt je weer even met je benen op de grond gezet en kijk je er even anders tegen aan.
Maar ik wil mijzelf niet echt een aansteller noemen. Ik noem mensen met een angst voor spinnen ook geen aansteller als ze gillend van de ene hoek naar de andere hoek van de kamer rennen. Het is gewoon een angst, en dat is moeilijk.
@ Tulepje: Bedankt voor je reactie, in de paranormale tak heb ik mij idd ook in verdiept. Sommige dingen vond ik heel mooi en wilde dat ik ze per direct kon geloven, zoals reíncarnatie, beschermengel worden enz. Maar andere dingen maakten mij idd ook niet rustiger op. Ik ben best spiritueel, maar ook weer nuchter, en kan mij in sommige dingen vinden maar ik relatiever dan weer en kan het dan soms weer niet geloven. Wat ik vaak doe als er weer een soort van aanval komt, gooi ik een muziekje op en kruip achter de comp, idd even mijn gedachten ergens anders laten zijn.
@ Boarn, met regressietherapie, wat kan ik mij daarbij voorstellen? Is het echt dat je onder hypnose gaat? zie je echt dingen? Is het eng?
@ Vesude, ik ben bang voor de dood zelf, het echte dood zijn. Wat jij schrijft brengt mijn gedachten ook onder woorden. dit stukje: Bang voor het feit dat dit leven vergankelijk is en dat ik alles wat me dierbaar is nooit meer terug zal zien. Nooooooooooooooooit meer.... Dat maakt me zo bang dat ik het wegstop. De dood komt echter iedere dag een stapje dichterbij
@ Banba, ik ga volgende week weer heen, want een arts moet mij toch doorverwijzen naar een therapeut als ik daar om vraag toch? Verder wil je bedanken voor je lieve reacties. Dank je.
@ Eowynn, heel erg bedankt voor je realistische maar lieve berichtje. Mag ik vragen wat je hebt gehad na de geboorte van je zoontje? En wat je zoontje had? Dat lijkt mij erg moeilijk, vooral als je ook nog eens kinderen hebt.
Iedereen heel erg bedankt.
Liefs Kniks.
vrijdag 17 april 2009 om 10:34
@Kniks, in principe verwijst de huisarts je wel door. Zeker aangezien je eerder met dezelfde klachten bent geweest. Therapie lijkt me trouwens ook een stuk zinvoller dan medicijnen. Medicijnen onderdrukken alleen maar en lossen niks op. Therapie doet dat wel.
Het is wel heel belangrijk dat je een goede klik hebt met de therapeut. Als je er na het intake-gesprek geen goed gevoel bij hebt, schroom dan niet dit uit te spreken. Het zou jammer zijn als de therapie zijn werk niet doet, omdat je niet vrijuit kunt praten.
Ik hoop echt dat het snel beter met je zal gaan. Ik weet hoe rot het is, heb een aantal jaren geleden met hetzelfde gekampt. Nadat ik onder behandeling ben geweest bij een psycholoog, gaat het nu heel goed met me en horen de angsten gelukkig tot het verleden.
Het is wel heel belangrijk dat je een goede klik hebt met de therapeut. Als je er na het intake-gesprek geen goed gevoel bij hebt, schroom dan niet dit uit te spreken. Het zou jammer zijn als de therapie zijn werk niet doet, omdat je niet vrijuit kunt praten.
Ik hoop echt dat het snel beter met je zal gaan. Ik weet hoe rot het is, heb een aantal jaren geleden met hetzelfde gekampt. Nadat ik onder behandeling ben geweest bij een psycholoog, gaat het nu heel goed met me en horen de angsten gelukkig tot het verleden.
The time is now
vrijdag 17 april 2009 om 10:49
Ik vind het soms ook wel een raar en misschien een beangstigend idee dat ik op een dag ook niet meer kan zien, kan denken en voelen. Maar ik denk dat iedereen daar wel eens over nadenkt.
Ik probeer mezelf dat wel voor te houden wat bijvoorbeeld toetyfroety zegt, voor mijn geboorte was er ook niets engs aan en dan denk ik bijvoorbeeld aan mijn hond of paard of ander dier dat ik wel eens heb laten inslapen. Ik stond erbij dat zo'n hulpeloos beestje het heeft meegemaakt en waar moet ik dan nog zo bang voor zijn? Sorry, misschien slaat het helemaal nergens op wat ik zeg, maar voor mezelf zijn dat dingen om de dood te relativeren.
Misschien is het idd goed om met een professioneel iemand over je angst te praten. Misschien kan diegene je helpen om er op een andere manier mee om te gaan, zodat je het onder controle kunt houden.
En ik denk niet dat je de enige bent die bang is voor de dood. Uiteindelijk hebben we allemaal een enorme overlevingsdrang, want niemand wil datgene meemaken waarvan je eigenlijk niet weet wat het is. Ik denk alleen dat het bij veel mensen niet iets is waar ze dagelijks over nadenken.
Ik probeer mezelf dat wel voor te houden wat bijvoorbeeld toetyfroety zegt, voor mijn geboorte was er ook niets engs aan en dan denk ik bijvoorbeeld aan mijn hond of paard of ander dier dat ik wel eens heb laten inslapen. Ik stond erbij dat zo'n hulpeloos beestje het heeft meegemaakt en waar moet ik dan nog zo bang voor zijn? Sorry, misschien slaat het helemaal nergens op wat ik zeg, maar voor mezelf zijn dat dingen om de dood te relativeren.
Misschien is het idd goed om met een professioneel iemand over je angst te praten. Misschien kan diegene je helpen om er op een andere manier mee om te gaan, zodat je het onder controle kunt houden.
En ik denk niet dat je de enige bent die bang is voor de dood. Uiteindelijk hebben we allemaal een enorme overlevingsdrang, want niemand wil datgene meemaken waarvan je eigenlijk niet weet wat het is. Ik denk alleen dat het bij veel mensen niet iets is waar ze dagelijks over nadenken.
vrijdag 17 april 2009 om 11:56
Hi,
Je klinkt nog jong. Kennelijk leef je in de luxueuze omstandigheid dat je tijd hebt om je zorgen te maken en is het heden niet zodanig aantrekkelijk dat je je daar volledig in stort. Ooit leer je dat je jezelf alleen maar in de vingers snijdt als je nóg meer zekerheid wil.
Het houdt op een gegeven moment dus op, je leert dat het het beste is om het maximale uit het heden te halen en je leert ook dat angstgedachten niet in je voordeel zijn, niet voor het heden en niet voor de toekomst.
Je klinkt nog jong. Kennelijk leef je in de luxueuze omstandigheid dat je tijd hebt om je zorgen te maken en is het heden niet zodanig aantrekkelijk dat je je daar volledig in stort. Ooit leer je dat je jezelf alleen maar in de vingers snijdt als je nóg meer zekerheid wil.
Het houdt op een gegeven moment dus op, je leert dat het het beste is om het maximale uit het heden te halen en je leert ook dat angstgedachten niet in je voordeel zijn, niet voor het heden en niet voor de toekomst.
vrijdag 17 april 2009 om 12:40
Kniks, ik had een zware vorm van zwangerschapsvergiftiging waardoor ik heel erg ziek was en mijn zoontje 10 weken te vroeg geboren werd. Ik vond het toen heel eng dat ik niets over mijn eigen lichaam te zeggen had. Het deed niet wat ik wou, ik voelde me doodziek, de artsen beslisten wat er ging gebeuren en mijn zoontje was natuurlijk veel te klein.
Het is allemaal goedgekomen hoor, maar sindsdien ben ik wel wat vatbaarder voor zulke angsten.
Yoyo, het beangtigend vinden dat je doodgaat is anders dan niet kunnen slapen en hyperventileren omdat je bang bent dat je nooit meer wakker wordt. Iedereen denk weleens na over de dood, en vrijwel iedereen vindt dat naar. Maar als je zo bang wordt dat je eronder lijdt (niet meer kunnen slapen, hyperventilatie, paniekaanvallen) dan is dat wel een slag erger. De eerste angst is redelijk normaal, het hoort erbij, mensen worden niet graag geconfronteerd met hun sterfelijkheid. Maar als je zó bang wordt dat je niet meer normaal kunt functioneren, omdat die angst altijd bij je is, is het een ander probleem.
Groll, wat een áchterlijk bericht, van a tot z. 'Je verkeert in de luxe omstandigheid dat je tijd hebt om je zorgen te maken'. Weet je uberhaupt waar je het over hebt? Je klinkt alsof je ergens ooit eens een zweverig zelfhulpboek hebt gelezen. Kom op zeg. Wat heeft TO daaraan?
Het is allemaal goedgekomen hoor, maar sindsdien ben ik wel wat vatbaarder voor zulke angsten.
Yoyo, het beangtigend vinden dat je doodgaat is anders dan niet kunnen slapen en hyperventileren omdat je bang bent dat je nooit meer wakker wordt. Iedereen denk weleens na over de dood, en vrijwel iedereen vindt dat naar. Maar als je zo bang wordt dat je eronder lijdt (niet meer kunnen slapen, hyperventilatie, paniekaanvallen) dan is dat wel een slag erger. De eerste angst is redelijk normaal, het hoort erbij, mensen worden niet graag geconfronteerd met hun sterfelijkheid. Maar als je zó bang wordt dat je niet meer normaal kunt functioneren, omdat die angst altijd bij je is, is het een ander probleem.
Groll, wat een áchterlijk bericht, van a tot z. 'Je verkeert in de luxe omstandigheid dat je tijd hebt om je zorgen te maken'. Weet je uberhaupt waar je het over hebt? Je klinkt alsof je ergens ooit eens een zweverig zelfhulpboek hebt gelezen. Kom op zeg. Wat heeft TO daaraan?
vrijdag 17 april 2009 om 13:38
Veel mensen zullen zich hier in herkennen, maar dan minder heftig.
Ikzelf kan me er niet in herkennen, ik heb met meerdere overleden mensen te maken gehad, incl een meisje wat bij mij door het huis heen dwaalde.Maar dat soort dingen zet je toch wel aan't denken, dat het voor je lichaam misschien over en uit is, maar voor je ziel niet.
Ik hoop dat je wat aan therapie ofzo hebt, want het lijkt me vreselijk om zo door het leven te gaan.. Sterkte
Ikzelf kan me er niet in herkennen, ik heb met meerdere overleden mensen te maken gehad, incl een meisje wat bij mij door het huis heen dwaalde.Maar dat soort dingen zet je toch wel aan't denken, dat het voor je lichaam misschien over en uit is, maar voor je ziel niet.
Ik hoop dat je wat aan therapie ofzo hebt, want het lijkt me vreselijk om zo door het leven te gaan.. Sterkte
vrijdag 17 april 2009 om 13:46
Bedenk wat het ergste is dat je kunt gebeuren. Voor jou is dat doodgaan, ok. Naast het feit dat er heel wat ergere dingen zijn, is de dood onvermijdelijk. In feite ben je elke dag bezig met het einde van je leven, waardoor je niet leeft. Geef je de dood zoveel macht?
De dood is net als de tijd voor je geboren werd: er is geen waarneming meer, geen hersenactiviteit....je bent er niet meer. En bedenk: als je het eeuwige leven zou hebben, wat voor waarde heeft het dan nog (wie staat er nog stil bij de zon die altijd opkomt?).
Ik ben nooit bang geweest voor de dood, ik heb er hevig naar verlangd, ik was meer bang voor het leven. Wat Eow zegt kan ik me ook goed voorstellen, want ik heb het ook gehad dat ik geen controle meer had over mijn lijf (teveel drugs, epileptische aanval) en zelfs niet meer over m'n geest. Je wordt bewust van je sterfelijkheid.
Het lijkt op een fobie, en fobieen zijn te behandelen (vaak exposuretherapie, al is het in dit geval wel lastig, je kunt moeilijk een mortuarium in). Maar je moet het gevoel echt hebben dat de dood inherent is aan het leven, en tegelijkertijd het leven zin geeft (met een eeuwig leven wordt het wel erg 'manana, manana').
De dood is net als de tijd voor je geboren werd: er is geen waarneming meer, geen hersenactiviteit....je bent er niet meer. En bedenk: als je het eeuwige leven zou hebben, wat voor waarde heeft het dan nog (wie staat er nog stil bij de zon die altijd opkomt?).
Ik ben nooit bang geweest voor de dood, ik heb er hevig naar verlangd, ik was meer bang voor het leven. Wat Eow zegt kan ik me ook goed voorstellen, want ik heb het ook gehad dat ik geen controle meer had over mijn lijf (teveel drugs, epileptische aanval) en zelfs niet meer over m'n geest. Je wordt bewust van je sterfelijkheid.
Het lijkt op een fobie, en fobieen zijn te behandelen (vaak exposuretherapie, al is het in dit geval wel lastig, je kunt moeilijk een mortuarium in). Maar je moet het gevoel echt hebben dat de dood inherent is aan het leven, en tegelijkertijd het leven zin geeft (met een eeuwig leven wordt het wel erg 'manana, manana').
vrijdag 17 april 2009 om 16:16
Mijn angst voor de dood beheerst een groot deel van mijn leven. Erg lastig. Net als sommigen hier ben ik bang voor het idee van dood zijn. Niet meer bestaan.
Het is behoorlijk moeilijk te hanteren. Ga proberen het uit te leggen: voortdurend ben ik me bewust van het feit dat ik er ooit niet meer ben. Als ik er te ver in doordenk, en dat gebeurt vaak, bijna dwangmatig, dan word ik er ontzettend duizelig van. Ik voel me dan alsof ik in de diepte duik, pijlsnel en ik val en val maar. Het voelt dan alsof ik op dat moment al doodga.
Ik word steeds beter in het opvangen van die gevoelens. Concentreer me op mijn voeten op de aarde, mijn ademhaling. Ik ben er nu, denk ik dan, ik ben er nu. Ooit zal ik sterven, maar op dit moment is het nog niet aan de orde.
Heb er op de raarste momenten last van, 's nachts in bed, in de rij bij de supermarkt, verjaarsfeesten, vaak zelfs als ik sta te douchen.
Soms word ik er zo moedeloos van, omdat het telkens terugkomt. Het is vermoeiend om voortdurend die opkomende paniek tegen te houden. Van Kooten en de Bie hebben een simpelpee Van Kooten En De Bie Willen Niet Dood. Dat vind ik erg grappig, want zo voel ik het ook. Ik Wil Niet Dood. Maar ik heb niet zo veel te willen.
Het is behoorlijk moeilijk te hanteren. Ga proberen het uit te leggen: voortdurend ben ik me bewust van het feit dat ik er ooit niet meer ben. Als ik er te ver in doordenk, en dat gebeurt vaak, bijna dwangmatig, dan word ik er ontzettend duizelig van. Ik voel me dan alsof ik in de diepte duik, pijlsnel en ik val en val maar. Het voelt dan alsof ik op dat moment al doodga.
Ik word steeds beter in het opvangen van die gevoelens. Concentreer me op mijn voeten op de aarde, mijn ademhaling. Ik ben er nu, denk ik dan, ik ben er nu. Ooit zal ik sterven, maar op dit moment is het nog niet aan de orde.
Heb er op de raarste momenten last van, 's nachts in bed, in de rij bij de supermarkt, verjaarsfeesten, vaak zelfs als ik sta te douchen.
Soms word ik er zo moedeloos van, omdat het telkens terugkomt. Het is vermoeiend om voortdurend die opkomende paniek tegen te houden. Van Kooten en de Bie hebben een simpelpee Van Kooten En De Bie Willen Niet Dood. Dat vind ik erg grappig, want zo voel ik het ook. Ik Wil Niet Dood. Maar ik heb niet zo veel te willen.
anoniem_84503 wijzigde dit bericht op 17-04-2009 16:25
Reden: spelfoutjes
Reden: spelfoutjes
% gewijzigd
zondag 19 april 2009 om 00:11
Ook ik herken dit allemaal wel. Ben altijd een redelijk nuchtere dame geweest maar sinds de ziekte en het overlijden van mijn vader ben ik mij er zeer goed van bewust dat het leven gewoon een keer ophoudt!!! Ik vind dit vreselijk en beheerst mijn leven ook wel. Ook ik heb last van hyperventilatie. Kan niet zegen wat er eerst was, de hyperventilatie of de ziekte van mijn vader. Ik ben erg bang om dood te gan en de boel achter me te moeten laten! De ene dag gaat het beter dan de andere. Een vriendin van me zei ooit: als ik nu dood ga heb ik in ieder geval een mpooi leven gehad! Dit heeft me aan het denken gezet en kwam tot de conclusie dat ze gelijk heeft. Tuurlijk hoop ik niet dat ik snel dood ga maar als dit soort gedachten je een beetje kunnen helpen dan is dat alleen maar mooi. Het is gewoon vreselijk vervelend als je zo denkt. Het is jouw eigen gevoel, een ander kan nog zo zeggen dat het allemaal wel meevalt of dat je je niet moet aanstellen maar je voelt het allemaal wel! En dat is gewoon klote. Hoe te handelen weet ik niet, ik zit zelf ook nog volop in het proces.
In ieder geval veel sterkte en ik blijf het hier wel wat volgen.
Bammie.
In ieder geval veel sterkte en ik blijf het hier wel wat volgen.
Bammie.
