Psyche
alle pijlers
Bang voor de dood.
donderdag 16 april 2009 om 22:35
Hallo iedereen.
Ik ben altijd al bang geweest voor de dood. Maar tegenwoordig is het zelfs zo erg dat ik er gewoon hypochondrie en hyperventilatie/angstaanvallen bij ontwikkel.
Dit lijkt mij niet gezond en ik leef bijwijze gewoon steeds in angst. Bang dat mijn hartje stopt met kloppen, dat ik kanker heb en ga zo maar door.
Ik heb alleen geen flauw idee wat ik hier aan kan doen. Ik heb in de pubertijd wel een periode gehad dat ik doodsangsten had, maar hier ben ik overheen gegroeid dacht ik.
Met mijn vriend hierover praten werkt niet, deze begrijpt mij niet. Hij heeft zelf geen doodsangst, net als vriendinnen.
Ik weet nu dat deze angst komt vanwege het onbekende, maar ja, iedereen zal dit overkomen. En echt troostend vind ik het niet.
Heeft iemand tips voor mij, of zijn er mensen die zich hierin herkennen?
Liefs Kniks
Ik ben altijd al bang geweest voor de dood. Maar tegenwoordig is het zelfs zo erg dat ik er gewoon hypochondrie en hyperventilatie/angstaanvallen bij ontwikkel.
Dit lijkt mij niet gezond en ik leef bijwijze gewoon steeds in angst. Bang dat mijn hartje stopt met kloppen, dat ik kanker heb en ga zo maar door.
Ik heb alleen geen flauw idee wat ik hier aan kan doen. Ik heb in de pubertijd wel een periode gehad dat ik doodsangsten had, maar hier ben ik overheen gegroeid dacht ik.
Met mijn vriend hierover praten werkt niet, deze begrijpt mij niet. Hij heeft zelf geen doodsangst, net als vriendinnen.
Ik weet nu dat deze angst komt vanwege het onbekende, maar ja, iedereen zal dit overkomen. En echt troostend vind ik het niet.
Heeft iemand tips voor mij, of zijn er mensen die zich hierin herkennen?
Liefs Kniks
zondag 19 april 2009 om 01:41
Ja, dit herken is allemaal erg goed. Ik had al last van angst- en paniekaanvallen en gedachten over de dood houden me nog vaak wakker (en vaak in paniek).
Ik probeer me elke keer tijdens zo'n paniekaanval weer voor de geest te halen dat elke seconde panieken over de dood echt zonde van de tijd is. Dat het leven nu gebeurt en dat ik het elke dag ten volle moet willen benutten. Dat ik mijn tijd hier op aarde niet wil 'verdoen' met piekeren over iets wat ooit gaat gebeuren en waar ik geen controle over heb (buiten dan goed voor jezelf en je gezondheid zorgen). Dit is allemaal makkelijk gezegd hoor, het lukt me ook niet altijd om zo te reageren maar oefening baart kunst.
Het geeft me ook rust om juist wel te denken dat iedereen in hetzelfde schuitje zit en dat iedereen wel eens bang is voor het einde, dat het niet meer dan menselijk is (dat hield mijn therapeute me altijd voor). Dat je niet alleen bent in je gevoel en je angst. Dat kan wel eens troostend werken.
En als laatste: misschien lukt het om jezelf voor te houden dat je ook erg dankbaar mag zijn dat je leeft en dat je gezond bent en dat dit niet zomaar voor iedereen is weggelegd. Niet iedereen heeft het privilege om gezond door het leven te gaan, sommige mensen weten helaas wel wanneer het voor hen afgelopen zal zijn. Ik kan me zo voorstellen dat zij juist met jou willen ruilen, dat ze zich af en toe zeer bewust zijn van hun sterfelijkheid maar dat het nog niet aan de orde is. (Snap je wat ik bedoel? Ik weet niet of ik het zo goed heb uitgelegd wat ik precies bedoel.) Dit geeft me altijd weer een dankbaar gevoel en maakt dat ik weer denk aan alle leuke en goede dingen aan het leven waar ik tenvolle van wil genieten.
Dit is overigens nog een tactiek, je kunt door je angst voor het einde ook heel bewust gaan genieten van de mooie dingen van het leven, juist omdat je weet dat het niet voor altijd zo zal zijn. Dat je alle indrukken en ervaringen heel bewust in je opneemt en zo intenser kunt genieten. En in je meest donkere uren wanneer je toch overspoelt raakt door je angst zou je kunnen proberen om je deze ervaringen weer te herinneren en te proberen de positieve gevoelens die daarbij horen weer naar boven te halen. Dan krijgt de angst minder ruimte om je helemaal op te slokken.
Tsja, het is al laat in de avond, hopelijk is mijn verhaal nog een beetje leesbaar. Heel veel sterkte in elk geval om met al je gevoelens om te leren gaan.
Ik probeer me elke keer tijdens zo'n paniekaanval weer voor de geest te halen dat elke seconde panieken over de dood echt zonde van de tijd is. Dat het leven nu gebeurt en dat ik het elke dag ten volle moet willen benutten. Dat ik mijn tijd hier op aarde niet wil 'verdoen' met piekeren over iets wat ooit gaat gebeuren en waar ik geen controle over heb (buiten dan goed voor jezelf en je gezondheid zorgen). Dit is allemaal makkelijk gezegd hoor, het lukt me ook niet altijd om zo te reageren maar oefening baart kunst.
Het geeft me ook rust om juist wel te denken dat iedereen in hetzelfde schuitje zit en dat iedereen wel eens bang is voor het einde, dat het niet meer dan menselijk is (dat hield mijn therapeute me altijd voor). Dat je niet alleen bent in je gevoel en je angst. Dat kan wel eens troostend werken.
En als laatste: misschien lukt het om jezelf voor te houden dat je ook erg dankbaar mag zijn dat je leeft en dat je gezond bent en dat dit niet zomaar voor iedereen is weggelegd. Niet iedereen heeft het privilege om gezond door het leven te gaan, sommige mensen weten helaas wel wanneer het voor hen afgelopen zal zijn. Ik kan me zo voorstellen dat zij juist met jou willen ruilen, dat ze zich af en toe zeer bewust zijn van hun sterfelijkheid maar dat het nog niet aan de orde is. (Snap je wat ik bedoel? Ik weet niet of ik het zo goed heb uitgelegd wat ik precies bedoel.) Dit geeft me altijd weer een dankbaar gevoel en maakt dat ik weer denk aan alle leuke en goede dingen aan het leven waar ik tenvolle van wil genieten.
Dit is overigens nog een tactiek, je kunt door je angst voor het einde ook heel bewust gaan genieten van de mooie dingen van het leven, juist omdat je weet dat het niet voor altijd zo zal zijn. Dat je alle indrukken en ervaringen heel bewust in je opneemt en zo intenser kunt genieten. En in je meest donkere uren wanneer je toch overspoelt raakt door je angst zou je kunnen proberen om je deze ervaringen weer te herinneren en te proberen de positieve gevoelens die daarbij horen weer naar boven te halen. Dan krijgt de angst minder ruimte om je helemaal op te slokken.
Tsja, het is al laat in de avond, hopelijk is mijn verhaal nog een beetje leesbaar. Heel veel sterkte in elk geval om met al je gevoelens om te leren gaan.
zondag 19 april 2009 om 01:46
Oja, nog iets. Staat wel een beetje raar tov mijn eerste bericht maar waar ik af en toe heel hard om kan lachen, en me ook wel eens uit mijn donkere gedachten kan halen, is het liedje van Freek de Jonge - Er is leven na de dood.
Het is een beetje een cru liedje, niet iedereen zal het kunnen waarderen denk ik zo, dus plaats ik maar niet de tekst. Maar goed, je zou het eens op het internet op kunnen zoeken.
Het is een beetje een cru liedje, niet iedereen zal het kunnen waarderen denk ik zo, dus plaats ik maar niet de tekst. Maar goed, je zou het eens op het internet op kunnen zoeken.
zondag 19 april 2009 om 02:06
Bang voor de dood..ben ik niet. Dat komt door een bijna dood ervaring door iemand die ik heel goed ken. In weze was hij klinisch dood (verklaard door arts in het zkh) maar kwam daarna toch weer 'bij'. Tijdens zijn 'dood zijn' had hij alles wat om hem heen was gebeurd 'gezien' en onthouden. De details die hij naderhand wist te omschrijven klopttte helemaal, Ook had hij 'ontmoetingen' ervaren met dierbaren die eerder waren overleden...Inmiddels heb ik een aantal maal met hem gesproken over zijn ervaringen. Gelovig ben ik niet, maar inmiddels ben ik ervan overtuigd dat het leven niet echt eindigt bij 'lichamelijk'dood zijn. En ik kijk er al een beetje naar uit om tzt weer eens kontakt te hebben met een aantal mensen die veel te vroeg zijn 'gegaan'.
Rimpels hoop ik nog te krijgen. Ze horen erbij, een teken dat ik ze gehaald heb. Dat ik leef...
Rimpels hoop ik nog te krijgen. Ze horen erbij, een teken dat ik ze gehaald heb. Dat ik leef...
maandag 20 april 2009 om 13:45
Ik zou 2 boeken willen aanraden: Reis der Zielen en Bestemming der Zielen, beiden van Michael Newton (Uitgeverij Charish). Het handigste is als je ze ook in deze volgorde leest.
In deze boeken heeft een hypnotherapeut een methode ontwikkeld om mensen (onder hypnose) terug te brengen naar het hiernamaals, of zoals het in de boeken genoemd wordt, de zielenwereld. Opmerkelijk is, dat vrijwel alle mensen die bij hem onder hypnose zijn geweest, vrijwel identieke dingen vertelden over de zielenwereld, ongeacht leeftijd, ras, sociale status e.d. In deze boeken wordt uitgebreid beschreven hoe deze zielenwereld in elkaar zit, en wat daar gebeurt.
Het zijn wel redelijk zweverige boeken, en hier moet je dus wel van houden. En uiteindelijk weet je natuurlijk na het lezen van deze boeken nog niet of dit wel de waarheid is. Dat weet je pas als je echt dood bent. Maar misschien dat het je wat rustiger maakt.
Ikzelf vond het in ieder geval een prachtige omschrijving van waar we misschien terecht zouden komen als we dood zijn. Ik heb de boeken niet gelezen omdat ik angst heb voor de dood, meer omdat ik antwoorden zocht waarom bepaalde dingen in mijn leven mij overkomen, waarom mijn leven loopt zoals het loopt. Ook daarop geeft deze boeken antwoorden. Die voor mij bevredigend waren, maar dat kan natuurlijk voor iedereen weer anders zijn.
Daarnaast is het misschien inderdaad een goede overweging om eens met een psycholoog te gaan praten!
In deze boeken heeft een hypnotherapeut een methode ontwikkeld om mensen (onder hypnose) terug te brengen naar het hiernamaals, of zoals het in de boeken genoemd wordt, de zielenwereld. Opmerkelijk is, dat vrijwel alle mensen die bij hem onder hypnose zijn geweest, vrijwel identieke dingen vertelden over de zielenwereld, ongeacht leeftijd, ras, sociale status e.d. In deze boeken wordt uitgebreid beschreven hoe deze zielenwereld in elkaar zit, en wat daar gebeurt.
Het zijn wel redelijk zweverige boeken, en hier moet je dus wel van houden. En uiteindelijk weet je natuurlijk na het lezen van deze boeken nog niet of dit wel de waarheid is. Dat weet je pas als je echt dood bent. Maar misschien dat het je wat rustiger maakt.
Ikzelf vond het in ieder geval een prachtige omschrijving van waar we misschien terecht zouden komen als we dood zijn. Ik heb de boeken niet gelezen omdat ik angst heb voor de dood, meer omdat ik antwoorden zocht waarom bepaalde dingen in mijn leven mij overkomen, waarom mijn leven loopt zoals het loopt. Ook daarop geeft deze boeken antwoorden. Die voor mij bevredigend waren, maar dat kan natuurlijk voor iedereen weer anders zijn.
Daarnaast is het misschien inderdaad een goede overweging om eens met een psycholoog te gaan praten!
