Psyche
alle pijlers
Bang voor kanker
donderdag 12 februari 2009 om 17:01
Lieve forummers,
Ik zal het kort proberen te houden...
Mijn moeder is 5 jaar geleden op 43 jarige leeftijd overleden aan kanker.
Het begon met eierstokkanker, is uitgezaaid naar haar nieren en lever.. en dit in een tijdsbestek van 5 maanden.. dus het is een kort ziektebed geweest.
Ik mis haar iedere dag vreselijk, ..
Maar ik ben zelf ontzettend bang om kanker te krijgen.. ik lijk wel geobserdeerd.. overal voel ik of ik knobbeltjes of bulten of wat dan ook vind..
Vind ik een harde plek/bult in mn nek ga ik al direct van het ergste uit.. een paar dagen geleden vond ik een bult op mijn ribben.. en nu denk ik ook daar alleen maar aan..
En zo gaat het maar door.. doet mijn borst pijn.. dan denk ik.. dat is vast borstkanker..
Zijn hier mensen die zich hier in herkennen??, voor mn gevoel ben ik gek geworden, het beheerst mn hele leven..
En ik kan ook niet voor ieder wissewasje naar de huisarts rennen..
Ik hoop dat er forummers zijn die zich hier in herkennen..?
Liefs ,
san
Ik zal het kort proberen te houden...
Mijn moeder is 5 jaar geleden op 43 jarige leeftijd overleden aan kanker.
Het begon met eierstokkanker, is uitgezaaid naar haar nieren en lever.. en dit in een tijdsbestek van 5 maanden.. dus het is een kort ziektebed geweest.
Ik mis haar iedere dag vreselijk, ..
Maar ik ben zelf ontzettend bang om kanker te krijgen.. ik lijk wel geobserdeerd.. overal voel ik of ik knobbeltjes of bulten of wat dan ook vind..
Vind ik een harde plek/bult in mn nek ga ik al direct van het ergste uit.. een paar dagen geleden vond ik een bult op mijn ribben.. en nu denk ik ook daar alleen maar aan..
En zo gaat het maar door.. doet mijn borst pijn.. dan denk ik.. dat is vast borstkanker..
Zijn hier mensen die zich hier in herkennen??, voor mn gevoel ben ik gek geworden, het beheerst mn hele leven..
En ik kan ook niet voor ieder wissewasje naar de huisarts rennen..
Ik hoop dat er forummers zijn die zich hier in herkennen..?
Liefs ,
san
donderdag 12 februari 2009 om 17:16
Ik denk ook dat het tijd wordt voor een psycholoog. Meid je hebt zo toch geen leven meer met al die angsten. Kan me voorstellen dat je het je soms afvraagt, maar zoals jij nu denkt is het te gek. Ga er eens met je huisarts over praten. Je bent echt niet de enige. En het stelt je zo gerust lijkt me. (Niet dat ik er ervaring mee hebt).
Ik heb al heel wat mensen verloren aan kanker. En ik zit er nu weer middenin met mijn man. En ik denk ook echt wel eens van zou het dit of dat...... Maar ik zet het weer meteen van me af. Ik laat me niet gek maken.
Succes
Ik heb al heel wat mensen verloren aan kanker. En ik zit er nu weer middenin met mijn man. En ik denk ook echt wel eens van zou het dit of dat...... Maar ik zet het weer meteen van me af. Ik laat me niet gek maken.
Succes
donderdag 12 februari 2009 om 17:16
Jeetje San, jij moet echt in therapie gaan want jij moet als geen ander weten hoe kwetsbaar het leven is. Je wilt dan toch niet je hele leven als een hypochonder door het leven gaan? Dat kan en mag je jezelf niet aandoen. Bovendien zou je moeder het ook verschrikkelijk vinden om te zien hoe jij die verschrikkelijke ziekte je leven laat beheersen terwijl je kerngezond bent. Je kunt inderdaad niet voor ieder wissewasje naar de huisarts maar je zou wel een afspraak kunnen maken om dit met hem/haar te bespreken.
Het lijkt me in ieder geval verschrikkelijk om continu te denken dat je ernstig ziek bent en zeker gezien de oorzaak. Jouw moeder is veel te jong gestorven en jij bent veel te jong jouw moeder verloren. Het is absoluut begrijpelijk dat je zo gefocust bent op je gezondheid maar zoals jij het nu omschrijft, gaat het ten koste van je (mentale) gezondheid en dat mag natuurlijk niet de bedoeling zijn. Veel sterkte in ieder geval en ik vind het echt heel knap van je dat je je probleem erkent...
Het lijkt me in ieder geval verschrikkelijk om continu te denken dat je ernstig ziek bent en zeker gezien de oorzaak. Jouw moeder is veel te jong gestorven en jij bent veel te jong jouw moeder verloren. Het is absoluut begrijpelijk dat je zo gefocust bent op je gezondheid maar zoals jij het nu omschrijft, gaat het ten koste van je (mentale) gezondheid en dat mag natuurlijk niet de bedoeling zijn. Veel sterkte in ieder geval en ik vind het echt heel knap van je dat je je probleem erkent...
donderdag 12 februari 2009 om 17:19
@ Zoebie; wat verschrikkelijk voor jullie, wat er nu gaande is met je man.. en vind het knap dat je het zo van je af kunt zetten.. heel veel sterkte!
En ik heb al bij een psychologe gelopen, maar dit werkte helaas niet.. de angsten blijven.. ik lig er uren wakker van in bed.. en de huisarts weet er ook geen raad mee.. er is wel medicatie voor, maar dat wil ik niet gebruiken. Wil er gewoon zonder medicatie vanaf komen.
En als er mensen zijn die zich hier in herkennen wil ik er met hun over praten, is toch fijn als je lotgenoten treft?
En ik heb al bij een psychologe gelopen, maar dit werkte helaas niet.. de angsten blijven.. ik lig er uren wakker van in bed.. en de huisarts weet er ook geen raad mee.. er is wel medicatie voor, maar dat wil ik niet gebruiken. Wil er gewoon zonder medicatie vanaf komen.
En als er mensen zijn die zich hier in herkennen wil ik er met hun over praten, is toch fijn als je lotgenoten treft?
donderdag 12 februari 2009 om 17:27
Jeetje San wat heftig. Het zit wel erg hoog dat je zelfs bij een psycholoog geen verbetering ziet. Misschien kun je je inderdaad preventief laten onderzoeken. Als dat je dan gerust kan stellen. Stel het eens voor bij je huisarts joh.
En als je het hier van je afschrijft. Misschien helpt dat wel.
Ik heb er veel baat bij tenminste. (Misschien heb ik het er wel veel te vaak over). Maar kanker beheerst op dit moment wel weer mijn hele leven. Mijn man heeft darmkanker.
En als je het hier van je afschrijft. Misschien helpt dat wel.
Ik heb er veel baat bij tenminste. (Misschien heb ik het er wel veel te vaak over). Maar kanker beheerst op dit moment wel weer mijn hele leven. Mijn man heeft darmkanker.
donderdag 12 februari 2009 om 17:28
Hey San,
Ik houd het ook kort, moet zo weg, en nog gecondoleerd met jouw mama. Lijkt me onwijs erg, zoiets mee maken.
Het is heel normaal hoor, dat je nu extra alert bent op vlekken, bulten en anderszijds enge dingen wb je lijf. Je hebt je moeder in een kort tijdsbestek zien aftakelen, dat gaat je niet in de koude kleren zitten. Logisch dat je geschrokken bent, zo betrekkelijk kan het leven zijn. En iedereen is sterfelijk, dat heb je nu van nabij mee mogen maken. Ik heb dat hele proces bij mijn vader en een goede vriend gezien, en nee...het is met niets te vergelijken, de pijn, de ellende die een heel gezin treft. Moet er niet aan denken dat ook bij mijn moeder mee te maken. Ook ik was bang om kanker te krijgen, dacht, t zit vast in mijn genen.
Om de angst de baas te worden ben ik op yoga gegaan, en heb ik leren mediteren. Zo word je aanschouwer van je eigen gedachten, en word je je er van bewust wanneer je gedachten, lees angsten, met je op de loop gaan. Je leert zo ook hypochondische gedachten te onderscheiden van realistische angsten. Een realistische angst is wanneer je inderdaad ineens een voelbare bult ergens in je lichaam ontwaart bijvoorbeeld. Zelf heb ik ineens een vergrote schildklier, schrikken! Bleek het "gewoon" een cyste op de schildklier te zijn. Niet altijd is kanker de boosdoener.
Je bewijst jezelf een grote dienst wanneer je je bewust bent van je angsten. Merk je angsten op, analyseer ze, en ga rustig door met ademen. Alleen jij kan die angsten en nare gedachten een plekje geven in je brein. Heel af en toe laat je ze toe, maar weet dat het een angst is, visualiseer die angst desnoods (hee, ben je daar weer, cripe!!) en elimineer de angst! Zo zonde om je leven te laten vergallen door dingen die niet daadwerkelijk aan de orde zijn.
Tegen de tijd dat je ooit werkelijk ziek wordt, kan je altijd nog in de stress schieten. Tot die tijd ga je nu lekker leven, en genieten van alles wat op jouw pad komt. Je moeder zal trots op jou zijn, en ja, iemand missen is 1 van de afschuwelijkste en eenzame emoties. Hoop dat jouw lijden te dragen is en dat je je gauw beter voelt. Denk maar: the only thing we have to fear is the fear itself!
Warme groet, Kerriebredsjo (pffff, duffe-nick)
Ik houd het ook kort, moet zo weg, en nog gecondoleerd met jouw mama. Lijkt me onwijs erg, zoiets mee maken.
Het is heel normaal hoor, dat je nu extra alert bent op vlekken, bulten en anderszijds enge dingen wb je lijf. Je hebt je moeder in een kort tijdsbestek zien aftakelen, dat gaat je niet in de koude kleren zitten. Logisch dat je geschrokken bent, zo betrekkelijk kan het leven zijn. En iedereen is sterfelijk, dat heb je nu van nabij mee mogen maken. Ik heb dat hele proces bij mijn vader en een goede vriend gezien, en nee...het is met niets te vergelijken, de pijn, de ellende die een heel gezin treft. Moet er niet aan denken dat ook bij mijn moeder mee te maken. Ook ik was bang om kanker te krijgen, dacht, t zit vast in mijn genen.
Om de angst de baas te worden ben ik op yoga gegaan, en heb ik leren mediteren. Zo word je aanschouwer van je eigen gedachten, en word je je er van bewust wanneer je gedachten, lees angsten, met je op de loop gaan. Je leert zo ook hypochondische gedachten te onderscheiden van realistische angsten. Een realistische angst is wanneer je inderdaad ineens een voelbare bult ergens in je lichaam ontwaart bijvoorbeeld. Zelf heb ik ineens een vergrote schildklier, schrikken! Bleek het "gewoon" een cyste op de schildklier te zijn. Niet altijd is kanker de boosdoener.
Je bewijst jezelf een grote dienst wanneer je je bewust bent van je angsten. Merk je angsten op, analyseer ze, en ga rustig door met ademen. Alleen jij kan die angsten en nare gedachten een plekje geven in je brein. Heel af en toe laat je ze toe, maar weet dat het een angst is, visualiseer die angst desnoods (hee, ben je daar weer, cripe!!) en elimineer de angst! Zo zonde om je leven te laten vergallen door dingen die niet daadwerkelijk aan de orde zijn.
Tegen de tijd dat je ooit werkelijk ziek wordt, kan je altijd nog in de stress schieten. Tot die tijd ga je nu lekker leven, en genieten van alles wat op jouw pad komt. Je moeder zal trots op jou zijn, en ja, iemand missen is 1 van de afschuwelijkste en eenzame emoties. Hoop dat jouw lijden te dragen is en dat je je gauw beter voelt. Denk maar: the only thing we have to fear is the fear itself!
Warme groet, Kerriebredsjo (pffff, duffe-nick)
donderdag 12 februari 2009 om 17:30
Ik ben het eens met Sterretjee, je moet echt op zoek gaan naar een andere psycholoog of misschien zelfs wel een andere vorm van therapie. Wat mij niet helemaal duidelijk is, is in hoeverre er bij jou ook nog sprake is van een stuk onverwerkt verdriet vanwege het verlies van je moeder. Het vinden van een geschikte therapie en therapeut is niet altijd even makkelijk maar het is de moeite van het investeren meer dan waard want op deze manier gaat het ook niet, zoals je zelf ook schrijft. Natuurlijk kan contact met lotgenoten je ook helpen maar zoals ik jouw berichten hier lees, zou professionele hulp toch nog wat meer zoden aan de dijk zetten.
donderdag 12 februari 2009 om 17:41
@ Kerriebredsjo; Dank voor je lange reactie.. erg lief..!
En iedereen natuurlijk bedankt voor jullie snelle reacties..
Het probleem is.. ik had een hele lieve en goede psychologe..
Waar ik bijna 2,5 jaar bij heb gezeten.. in die periode ging het redelijk.. (toen ook voornamelijk rouwverwerking).. aangezien er in korte tijd zo veel is veranderd..
Maar mijn psychologe is helaas ziek geworden (ja, ook kanker)
Ik woonde bij mn moeder samen met mn broertje (ouders gescheiden, vader werkt in het buitenland).. Maar nooit geen steun gehad van familie etc..
En deze angst steekt vaak alleen de kop op wanneer ik slecht in mn vel zit.. dan neemt dit bijna helemaal de overhand.. ik lig huilend in bed savonds omdat ik zo bang ben dat het mij ook gaat overkomen. Ik vind het preventief verwijderen van mn borsten en baarmoeder etc nog een beetje te vroeg. Ik ben namelijk 20 jaar, en wil heel erg graag kinderen...
Momenteel zit ik helemaal aan de grond, ik zorg voor mn broertje (16 jaar).. mijn vader werkt 6 weken in het buitenland.. en is dan weer 6 weken hier in Nederland.. de 6 weken dat hij er niet is.. zorg ik voor mn broertje.. en dat vergt veel energie en tijd van mij.. Naast dit doe ik een zware HBO opleiding, een verkort traject.. 4 jaar opleiding gepropt in 2,5 jaar.. (nu aan het afstuderen)
Ik vind het misschien gewoon heel fijn om het hier van mij af te schrijven, misschien kan ik het allemaal beter zo relativeren.. Een uitlaatklep, want vrienden om mij heen van mijn eigen leeftijd snappen het allemaal niet zo.. en kunnen mij niet de steun bieden die ik zoek.. en familie kijkt al helemaal niet om naar ons..
Wil echt niet zielig zijn.. echt niet.. wil alleen gewoon lekker mn verhaal doen.. (als jullie dat niet erg vinden natuurlijk)
En iedereen natuurlijk bedankt voor jullie snelle reacties..
Het probleem is.. ik had een hele lieve en goede psychologe..
Waar ik bijna 2,5 jaar bij heb gezeten.. in die periode ging het redelijk.. (toen ook voornamelijk rouwverwerking).. aangezien er in korte tijd zo veel is veranderd..
Maar mijn psychologe is helaas ziek geworden (ja, ook kanker)
Ik woonde bij mn moeder samen met mn broertje (ouders gescheiden, vader werkt in het buitenland).. Maar nooit geen steun gehad van familie etc..
En deze angst steekt vaak alleen de kop op wanneer ik slecht in mn vel zit.. dan neemt dit bijna helemaal de overhand.. ik lig huilend in bed savonds omdat ik zo bang ben dat het mij ook gaat overkomen. Ik vind het preventief verwijderen van mn borsten en baarmoeder etc nog een beetje te vroeg. Ik ben namelijk 20 jaar, en wil heel erg graag kinderen...
Momenteel zit ik helemaal aan de grond, ik zorg voor mn broertje (16 jaar).. mijn vader werkt 6 weken in het buitenland.. en is dan weer 6 weken hier in Nederland.. de 6 weken dat hij er niet is.. zorg ik voor mn broertje.. en dat vergt veel energie en tijd van mij.. Naast dit doe ik een zware HBO opleiding, een verkort traject.. 4 jaar opleiding gepropt in 2,5 jaar.. (nu aan het afstuderen)
Ik vind het misschien gewoon heel fijn om het hier van mij af te schrijven, misschien kan ik het allemaal beter zo relativeren.. Een uitlaatklep, want vrienden om mij heen van mijn eigen leeftijd snappen het allemaal niet zo.. en kunnen mij niet de steun bieden die ik zoek.. en familie kijkt al helemaal niet om naar ons..
Wil echt niet zielig zijn.. echt niet.. wil alleen gewoon lekker mn verhaal doen.. (als jullie dat niet erg vinden natuurlijk)
donderdag 12 februari 2009 om 17:47
Jeetje San, zielig ben je niet! Nou ja, als je zielig in de negatieve zin van het woord uitlegt natuurlijk. IEn natuurlijk mag je hier altijd je verhaal doen. k vind het echt heel heftig om te lezen wat jou is overkomen. En wat een akelige toeval dat juist jouw psycholoog ook is getroffen door kanker. Ik heb diep respect voor de wijze waarop jij in het leven staat, ondanks dat de angsten je soms naar de keel grijpen. Maar dat je ondanks alles toch nog in staat bent om voor je broertje te zorgen én te studeren, dat vind ik knap. Houd je wel in de gaten dat er ook nog plaats voor jezelf moet zijn?? De boog kan niet altijd gespannen zijn he, je moet ook geregeld quality time voor jezelf inruimen hoor!
donderdag 12 februari 2009 om 17:47
donderdag 12 februari 2009 om 18:35
quote:San87 schreef op 12 februari 2009 @ 17:47:
@ zoebie: je kan er nooit genoeg over praten, doe waar jij het beste bij voelt.. praten is alleen maar goed.. het relativeert.. en je kunt het heel misschien een plekje geven (heel langzaam aan).. ik vind het knap hoe jij je hier door heen slaat.. hoe gaat het nu met je man?
Ja zeg, dat geldt dus ook al helemaal voor jou.
Meid je hebt ook nogal wat te verwerken. Je bent 20 en je zorgt voor je broertje. Petje af zeg. Knap hoor. En ik snap nu ook wel een beetje hoe een en ander komt. Niemand om je verhaal kwijt te kunnen is verschrikkelijk. Je bent ook nog zo jong. Als ik het goed heb zorg je dus al vanaf je 15e voor je broertje. Je was nog veel te jong om je moeder te verliezen. Maar ik vind je een bikkel.
En dan ook nog niemand om eens lekker je verhaal kwijt te kunnen. Geen leuke tante of zo. En die heb je eigenlijk echt heel erg hard nodig. Gooi het er lekker hier maar uit. Altijd wel iemand om je een hart onder de riem te steken. Echt wel. Als je mijn mailadres wilt. Laat het maar weten. Geef ik het door aan de angel. Misschien wil je dingen hier niet neerzetten maar wel aan iemand kwijt. Scheelt echt heel veel.
Dikke knuffel van mij.
Niks zielig. Ik vind je echt een gigantische kanjer.
@ zoebie: je kan er nooit genoeg over praten, doe waar jij het beste bij voelt.. praten is alleen maar goed.. het relativeert.. en je kunt het heel misschien een plekje geven (heel langzaam aan).. ik vind het knap hoe jij je hier door heen slaat.. hoe gaat het nu met je man?
Ja zeg, dat geldt dus ook al helemaal voor jou.
Meid je hebt ook nogal wat te verwerken. Je bent 20 en je zorgt voor je broertje. Petje af zeg. Knap hoor. En ik snap nu ook wel een beetje hoe een en ander komt. Niemand om je verhaal kwijt te kunnen is verschrikkelijk. Je bent ook nog zo jong. Als ik het goed heb zorg je dus al vanaf je 15e voor je broertje. Je was nog veel te jong om je moeder te verliezen. Maar ik vind je een bikkel.
En dan ook nog niemand om eens lekker je verhaal kwijt te kunnen. Geen leuke tante of zo. En die heb je eigenlijk echt heel erg hard nodig. Gooi het er lekker hier maar uit. Altijd wel iemand om je een hart onder de riem te steken. Echt wel. Als je mijn mailadres wilt. Laat het maar weten. Geef ik het door aan de angel. Misschien wil je dingen hier niet neerzetten maar wel aan iemand kwijt. Scheelt echt heel veel.
Dikke knuffel van mij.
Niks zielig. Ik vind je echt een gigantische kanjer.
donderdag 12 februari 2009 om 19:06
He,
Wat vervelend en naar zeg, maar ik kan me goed voorstellen dat je bange gedachtes hebt, ookal zijn ze vaak niet-reeel.
Toen een moeder van een vriendin van mij borstkanker kreeg en voelde ik ook overal bobbels en hobbels. Ik werd toen ook wel bang en paniekerig. Maar dit zijn meestal vetbultjes, spieren, botten.
Ik zou toch nog eens langs een psycholoog gaan. Het is soms een tijd zoeken voordat je een goede psycholoog hebt, want het moet goed klikken en tjsa; er zitten ook rare snuiters tussen:-) Of neem eens contact op met :
http://www.devruchtenburg.nl/
Zij begeleiden mensen met kanker en hun omgeving (mijn buurvrouw is daar onder behandeling geweest) Ik weet niet of je in de buurt van Rotterdam woont, want daar zitten zij, maar misschien kunnen ze je ook helpen als je verder weg woont. Zij zijn gespecialiseerd in de combinatie van psychologie en kanker.
Daarnaast; schaam je niet om medicatie te gebruiken. Ik denk dat je dit op dit moment wellicht nodig hebt om even een basis terug te vinden waar vanuit je verder kunt werken. Ik ben geen arts, het is maar een vermoeden, denk er eens over na en bespreek het met je huisarts.
Mijn 'wijze raad':
Je zal nooit 100% bevestiging kunnen krijgen dat je gezond bent. Ik kan dat ook niet krijgen, niemand kan dat krijgen.
Je het doel stellen om 100% garantie te krijgen is dus niet haalbaar en dat doel zul je dus nooit bereiken.
Wat je wel kan bereiken is om leren gaan met het feit dat je nooit 100% weet dat je gezond bent, maar dat er op NU, op dit moment, geen aanwijzingen zijn dat je ziek bent. En dat je er dus maar vanuit moet gaan dat je gezond bent Bobbels hebben we allemaal.
Spreek met je huisarts af om regelmatig even langs te komen om te checken of je gezond bent. Bijv. eerst een tijd 1x per maand, dan 1x in de 2 maanden en uiteindelijk ieder half jaar. Dwing je ook om op de arts zijn oordeel te vertrouwen en niet nog vaker naar de dokter te gaan, second opinions aan te vragen, etc.
Krijg je dwang-gedachtes/pieker gedachtes, ga dan afleiding zoeken, bijvoorbeeld sporten (sporten is ook gezond/verlaagd wellicht het risico op kanker).
Je mag af en toe wel bang zijn en piekeren, maar niet de hele dag. Spreek met je zelf af dat je bijvoorbeeld een half uur op een vast tijdstip mag tobben en daarna niet meer (tot de volgende dag).
Hou je taai, ik weet dat het makkelijker gezegd is dan gedaan,
Kus
Wat vervelend en naar zeg, maar ik kan me goed voorstellen dat je bange gedachtes hebt, ookal zijn ze vaak niet-reeel.
Toen een moeder van een vriendin van mij borstkanker kreeg en voelde ik ook overal bobbels en hobbels. Ik werd toen ook wel bang en paniekerig. Maar dit zijn meestal vetbultjes, spieren, botten.
Ik zou toch nog eens langs een psycholoog gaan. Het is soms een tijd zoeken voordat je een goede psycholoog hebt, want het moet goed klikken en tjsa; er zitten ook rare snuiters tussen:-) Of neem eens contact op met :
http://www.devruchtenburg.nl/
Zij begeleiden mensen met kanker en hun omgeving (mijn buurvrouw is daar onder behandeling geweest) Ik weet niet of je in de buurt van Rotterdam woont, want daar zitten zij, maar misschien kunnen ze je ook helpen als je verder weg woont. Zij zijn gespecialiseerd in de combinatie van psychologie en kanker.
Daarnaast; schaam je niet om medicatie te gebruiken. Ik denk dat je dit op dit moment wellicht nodig hebt om even een basis terug te vinden waar vanuit je verder kunt werken. Ik ben geen arts, het is maar een vermoeden, denk er eens over na en bespreek het met je huisarts.
Mijn 'wijze raad':
Je zal nooit 100% bevestiging kunnen krijgen dat je gezond bent. Ik kan dat ook niet krijgen, niemand kan dat krijgen.
Je het doel stellen om 100% garantie te krijgen is dus niet haalbaar en dat doel zul je dus nooit bereiken.
Wat je wel kan bereiken is om leren gaan met het feit dat je nooit 100% weet dat je gezond bent, maar dat er op NU, op dit moment, geen aanwijzingen zijn dat je ziek bent. En dat je er dus maar vanuit moet gaan dat je gezond bent Bobbels hebben we allemaal.
Spreek met je huisarts af om regelmatig even langs te komen om te checken of je gezond bent. Bijv. eerst een tijd 1x per maand, dan 1x in de 2 maanden en uiteindelijk ieder half jaar. Dwing je ook om op de arts zijn oordeel te vertrouwen en niet nog vaker naar de dokter te gaan, second opinions aan te vragen, etc.
Krijg je dwang-gedachtes/pieker gedachtes, ga dan afleiding zoeken, bijvoorbeeld sporten (sporten is ook gezond/verlaagd wellicht het risico op kanker).
Je mag af en toe wel bang zijn en piekeren, maar niet de hele dag. Spreek met je zelf af dat je bijvoorbeeld een half uur op een vast tijdstip mag tobben en daarna niet meer (tot de volgende dag).
Hou je taai, ik weet dat het makkelijker gezegd is dan gedaan,
Kus
donderdag 12 februari 2009 om 19:18
Hoi San,
Angst voor een enge ziekte heeft bijna 10 jaar lang mijn leven beheerst. Ik heb er veel over gelezen hoe daar mee om te gaan en dat heeft me doen beseffen dat ik vooral dingen in de hand wil houden die ik eigenlijk niet in de hand kan houden. M.a.w het enige wat ik kan doen is gezond leven maar dat is absoluut geen garantie dat ik niet ziek zou worden. Inmiddels is de angst verdwenen omdat ik mezelf altijd voorhoud dat in elke situatie hoop meer brengt dat angst.
Recente kankergevallen in mijn directe omgeving heeft me helemaal gesterkt dat de kanker mij niet klein krijgt. Ik bedoel hiermee dat ik mijn angst niet mag laten overheersen want dan heeft ie nog een slachtoffer gemaakt.
Sterkte meid, en ga het gevecht aan met je angst!
Angst voor een enge ziekte heeft bijna 10 jaar lang mijn leven beheerst. Ik heb er veel over gelezen hoe daar mee om te gaan en dat heeft me doen beseffen dat ik vooral dingen in de hand wil houden die ik eigenlijk niet in de hand kan houden. M.a.w het enige wat ik kan doen is gezond leven maar dat is absoluut geen garantie dat ik niet ziek zou worden. Inmiddels is de angst verdwenen omdat ik mezelf altijd voorhoud dat in elke situatie hoop meer brengt dat angst.
Recente kankergevallen in mijn directe omgeving heeft me helemaal gesterkt dat de kanker mij niet klein krijgt. Ik bedoel hiermee dat ik mijn angst niet mag laten overheersen want dan heeft ie nog een slachtoffer gemaakt.
Sterkte meid, en ga het gevecht aan met je angst!
donderdag 12 februari 2009 om 20:16
donderdag 12 februari 2009 om 23:32
Ten eerste geconcoleerd met het verlies van je moeder.
Wat teuntje zegt is in mijn ogen ontzettend waar. Angst voor ziekte heeft bijna altijd te maken met de angst om de controle over je leven te verliezen. Ik begrijp je gevoel, ik heb er lang mee gekampt. Inmiddels kan ik zeggen dat het mijn leven niet langer beheerst. Het is niet zo dat ik er nooit meer aan denk, maar de gedachte maakt geen angst of blinde paniek meer in me los.
Ik ben twee jaar onder behandeling bij een fijne psycholoog geweest. Dat heeft me geholpen om mijn gedachtes en gevoelens op een rijtje te zetten, maar het leeuwendeel moet je toch echt zelf doen. Wat mij uiteindelijk heeft geholpen is de acceptatie dát ik het leven niet onder controle heb en ook nooit heb gehad. Dat is niet makkelijk en een lange weg, maar niet onmogelijk.
Ik besef nu dat ik inderdaad kanker kan krijgen en er ook aan kan overlijden. Ik kan het ook niet krijgen en 90 worden. Ik heb dat niet in de hand en ook het wel of niet voelen van angst heeft daar geen invloed op.
Wat mij persoonlijk veel inzicht heeft gegeven is het lezen van 'de kracht van het nu' van eckhart tolle. Dit boek heeft niets met specifiek hypochondrie te maken, maar alles met het leren herkennen en beheersen van je gedachtes en angsten.
Ik begrijp hoe diep het dal lijkt waar je nu inzit. Je bent waarschijnlijk bang dat je nooit meer een zorgeloos en gelukkig leven zult kunnen leiden. Ik hoop dat je ondanks alles vertrouwen kunt hebben in jezelf en in je kracht.
Er loopt hier ergens een forumster rond met een ontzettend mooi motto dat luidt: zelfvertrouwen is de wetenschap dat je een kracht bezit die sterker is dan je angst.
Probeer dat voor ogen te houden.
Edit: Ik wil je wel aanraden om contact op te nemen met je huisarts en dit aan hem/haar voor te leggen. Ik heb in het begin van mijn hypochondrie de afspraak met mijn huisarts gemaakt dat ik altijd langs kon komen, wanneer ik me langer dan een week zorgen maakt over iets aan of in mijn lijf. Uiteindelijk heb ik hier maar een paar keer echt gebruik van gemaakt. De wetenschap dat ik altijd kon gaan en dat de huisarts wist van mijn situatie en de tijd nam om mijn vermeende knobbeltjes/vlekjes/pijntjes serieus te nemen en te verklaren stelde mij vaak al voldoende gerust.
Wat teuntje zegt is in mijn ogen ontzettend waar. Angst voor ziekte heeft bijna altijd te maken met de angst om de controle over je leven te verliezen. Ik begrijp je gevoel, ik heb er lang mee gekampt. Inmiddels kan ik zeggen dat het mijn leven niet langer beheerst. Het is niet zo dat ik er nooit meer aan denk, maar de gedachte maakt geen angst of blinde paniek meer in me los.
Ik ben twee jaar onder behandeling bij een fijne psycholoog geweest. Dat heeft me geholpen om mijn gedachtes en gevoelens op een rijtje te zetten, maar het leeuwendeel moet je toch echt zelf doen. Wat mij uiteindelijk heeft geholpen is de acceptatie dát ik het leven niet onder controle heb en ook nooit heb gehad. Dat is niet makkelijk en een lange weg, maar niet onmogelijk.
Ik besef nu dat ik inderdaad kanker kan krijgen en er ook aan kan overlijden. Ik kan het ook niet krijgen en 90 worden. Ik heb dat niet in de hand en ook het wel of niet voelen van angst heeft daar geen invloed op.
Wat mij persoonlijk veel inzicht heeft gegeven is het lezen van 'de kracht van het nu' van eckhart tolle. Dit boek heeft niets met specifiek hypochondrie te maken, maar alles met het leren herkennen en beheersen van je gedachtes en angsten.
Ik begrijp hoe diep het dal lijkt waar je nu inzit. Je bent waarschijnlijk bang dat je nooit meer een zorgeloos en gelukkig leven zult kunnen leiden. Ik hoop dat je ondanks alles vertrouwen kunt hebben in jezelf en in je kracht.
Er loopt hier ergens een forumster rond met een ontzettend mooi motto dat luidt: zelfvertrouwen is de wetenschap dat je een kracht bezit die sterker is dan je angst.
Probeer dat voor ogen te houden.
Edit: Ik wil je wel aanraden om contact op te nemen met je huisarts en dit aan hem/haar voor te leggen. Ik heb in het begin van mijn hypochondrie de afspraak met mijn huisarts gemaakt dat ik altijd langs kon komen, wanneer ik me langer dan een week zorgen maakt over iets aan of in mijn lijf. Uiteindelijk heb ik hier maar een paar keer echt gebruik van gemaakt. De wetenschap dat ik altijd kon gaan en dat de huisarts wist van mijn situatie en de tijd nam om mijn vermeende knobbeltjes/vlekjes/pijntjes serieus te nemen en te verklaren stelde mij vaak al voldoende gerust.
vrijdag 13 februari 2009 om 09:10
quote:San87 schreef op 12 februari 2009 @ 17:41:
Ik vind het preventief verwijderen van mn borsten en baarmoeder etc nog een beetje te vroeg. Ik ben namelijk 20 jaar, en wil heel erg graag kinderen...Maar je kunt je wél alvast op dat gen laten testen. Als je dat niet hebt hoef je niet eens iets preventief te laten verwijderen, dan heb je net zoveel of zo weinig kans op kanker als iedereen. Maar als je 't wél hebt, dan kun je extra waakzaam zijn en jezelf elk jaar goed laten controleren.
Ik vind het preventief verwijderen van mn borsten en baarmoeder etc nog een beetje te vroeg. Ik ben namelijk 20 jaar, en wil heel erg graag kinderen...Maar je kunt je wél alvast op dat gen laten testen. Als je dat niet hebt hoef je niet eens iets preventief te laten verwijderen, dan heb je net zoveel of zo weinig kans op kanker als iedereen. Maar als je 't wél hebt, dan kun je extra waakzaam zijn en jezelf elk jaar goed laten controleren.
