Bang voor kanker

Lieve San,



ik zag je topic onder het mijne staan en dat is een beetje ironisch: jij bent bang (en dat kan ik zo goed begrijpen!), terwijl ik al ziek ben.



Ik heb alles waar jij bang voor bent: jong kanker gekregen, mijn moeder er ook aan zien overlijden, en het is inderdaad erfelijk.

Ik kan me, denk ik, een beetje inleven in hoe je je voelt.



Maar probeer twee dingen van elkaar te scheiden: je gevoel en de feiten.

De eierstokkanker waar je moeder aan is overleden kàn erfelijk bepaald zijn, maar is dat maar in 5% van de gevallen. Dat gen heet het BRCA-gen, waar twee varianten op zijn (BRCA-1 en BRCA-2).

Met jouw voorgeschiedenis heb je het recht je daarop te laten testen. Als je wilt weten of je genetisch een verhoogde kans hebt op de ziekte (en bij dat gen komt ook een verhoogde kans op borstkanker), dan zou ik me direct melden bij de huisarts voor een doorverwijzing.



De kans is echter heel groot, namelijk 95%, dat je moeders ziekte niét genetisch is bepaald, dus dat dat gen geen rol speelt.

Dan wil dat zeggen, hoe hard het ook klinkt, dat je moeder heel veel pech heeft gehad, maar dat jij geen verhoogde kans hebt. Net zoals bijvoorbeeld iemand met een hersentumor heel veel pech heeft, maar omdat het niet genetisch is vastgelegd wordt het niet doorgegeven aan een kind.



Dat is de feitelijke kant van je verhaal: je moeder is veel te jong overleden aan een ziekte die erfelijk kàn zijn. Jij kunt je laten testen op het gen en kijken of je ook een verhoogde kans loopt, maar gelukkig voor jou is die kans heel klein.

Mocht je wel dat gen hebben (zoals in mijn familie, waar we allemaal borstkanker hebben gekregen vroeg of laat), dan betekent dat trouwens nog steeds niet dat je de ziekte met zekerheid krijgt. En het betekent al helemaal niet dat je preventief, op zo'n jonge leeftijd, je eierstokken en borsten moet laten weghalen!!!

Gelukkig zijn er andere manieren om je in de gaten te houden, en in het zeldzame geval dat je inderdaad dat gen hebt kom je in hele goede handen in het ziekenhuis waar ze dat soort dingen rustig en duidelijk met je bespreken.



Maar, zoals gezegd, de kans is veel en veel groter dat het niet het BRCA-gen is.



En dan? Dan zit je nog steeds met je angst.



Lieve San, je bent nog zo jong en je hebt al zoveel verdriet gehad.

Ik begrijp dat je bang bent en dat is niet vreemd of raar.

Het is alleen maar heel vervelend voor jou zelf, want naast je verdriet om je moeder leef je ook nog eens met die angst.

Wat ik je wil zeggen is dit: het is logisch dat je bang bent en probeer dat jezelf niet teveel kwalijk te nemen. Je angst is reeel, maar zelfs als je je laat testen en je weet dat je het gen niet hebt, zal de angst wel nooit helemaal weggaan.

Wat kun je dan doen?

Lief zijn voor jezelf, lief zijn voor je lijf, en genieten van het feit dat je nu, vandaag, niet ziek bent.

Je moeder is er niet meer en kan niet meer genieten van haar leven: jij wel, en ik denk dat je moeder alleen maar wil dat jij nu extra hard geniet.

Iedere dag dat je gezond wakker wordt is er weer één gewonnen, en die dag kun je invullen met stressen bij ieder bultje en plekje, of je kunt die dag invullen met dingen doen waar jij en je lichaam blij van worden: een wandeling, lekker sporten, lekker eten, lekker vrijen, naar de sauna, een warm bad, gaan dansen met je vriendinnen, een yogaklas proberen, baantjes trekken in het zwembad.... er is zoveel te bedenken en te doen.

De angst gaat er niet mee weg, tenminste niet meteen en niet van de ene dag op de andere.

Maar als je iedere dag bewust de keuze maakt om één ding te doen waarbij je lijf zich goed voelt (van een patatje met eten tot aan een berg beklimmen), dan komt op een dag het vertrouwen in je lichaam weer terug.

Ik weet dat zeker, want voor mij werkte het zelfs en ik was al ziek geweest!



Het is moeilijk en eenzaam om zo bang te zijn maar je lijf heeft het nodig dat je er lief voor bent. En dan laat het je niet in de steek.

Sterkte.

@Robo, wat een ontzettend goede, duidelijke en lieve reactie





@San, ik hoop dat je het een en ander wat duidelijk voor je wordt en je het een beetje kan loslaten. Het is ook nogal wat, waar je op deze leeftijd al voor staat en hebt meegemaakt

@Robo; Wat heb ik ontzettend diep respect voor je, dat je ondanks al je eigen ellende de tijd en moeite neemt om San om deze manier een hart onder de riem te steken.

Het zegt heel veel over wat voor mens je bent, een prachtig exemplaar...

waarom wil je geen angstmedicatie?

Kan echt goed helpen hoor! Mij valt op dat mensen terugdeinzen voor het gebruik van psychofarmaceutica, dat zien ze als 'zwak' en ze willen het 'op eigen kracht' oplossen.

Maar als je je been breekt, laat je je toch ook uitgebreid medisch bijstaan? Dan wil je toch ook niet het 'op eigen kracht' oplossen?

quote:elninjoo schreef op 12 februari 2009 @ 17:17:

Volgens mij mogen kinderen van mensen die aan kanker overleden zijn zich toch laten testen op dat gen? Dan kun je preventief baarmoeder en borsten laten verwijderen als je er echt zo bang voor bent dat je 't ook gaat krijgen.



Klopt ja, dit kun je later onderzoeken. Mijn moeder is ook 5 jaar geleden overleden aan uitzaaingen van kanker op 46 jarige leeftijd. Zelf maak ik me er niet zo druk om dat ik het ook zou kunnen krijgen maar het is wel iets wat altijd in je achterhoofd blijft zitten en waar je alert op blijft. Mijn huisarts heeft ook wel eens voorgesteld dat ik me kan laten onderzoeken of ik dezelfde genen heb als ik dit zou willen. Maar bewust doe ik het niet, als het negatief is ga ik me zelf helemaal gek maken met de gedachte dat ik het ook zou (kunnen) krijgen, maar aan de andere kant als het positief is en ik heb de genen niet dan is t mooi mee genomen natuurlijk.



Ik zelf heb besloten het gewoon zo te laten en het vanzelf aan te zien. Ik ben zelf nog jong dus ik probeer nu gewoon te genieten, die zorg of het erfelijk is komt later misschien wel.! Dus maak je niet druk en geniet gewoon van je jonge leven..

quote:San87 schreef op 13 februari 2009 @ 15:59:

Ik ben bang om verslaafd te raken aan een bepaalde medicatie en niet meer zonder te kunnen..

Het klinkt misschien wat raar..?nee, klinkt niet raar. Laat je anders goed voorlichten over die medicatie door een psychiater? Soms moet je het toch levenslang slikken, bijv mijn moeder.

Angst voor ziekte los je niet op door onderzoeken, het is echt iets wat tussen je oren zit. Medicatie kan ondersteunend zijn, of je verslaafd raakt aan de medicijnen is je eigen keus. Als je bang bent voor medicijnverslaving denk ik dat die angst niet terecht is

San, dat klinkt niet gek hoor. Juist angstmedicatie (de benzodiazepinen) staan bekend om hun verslavende werking. Ze 'dempen' je emoties als het ware, en dat heeft naast voordelen ook nadelen. Maar het kan geen kwaad je hierover eens goed te laten voorlichten hoor, door een arts. En ook op het homeopatische vlak zijn er wel wat middeltjes waarvan wordt gezegd dat ze werken.



Ik herken je angst wel een beetje. Tot en met mijn 25e verjaardag heb ik een onbezorgd leven gehad, maar toen kreeg ik zelf klachten waarbij aan kanker werd gedacht (was het gelukkig niet, bleek na biopsie) en overleden er tevens een aantal relatief jonge collega's aan de ziekte in een jaar tijd. Sindsdien ben ik veranderd als mens. Niet meer zo onbezorgd, en op momenten dat ik me niet goed voel een echte piekeraar. Ik kan me zo voorstellen dat jij eenzelfde omslagpunt hebt meegemaakt op het moment dat je moeder ziek werd, maar jij draagt hiervan ook nog dagelijks de consequenties in de zin van de zorg voor je broertje. Heftig hoor.

Er zijn al heel veel goede tips gegeven in de post van (volgens mij) Teddeke. En ook de post van Robo is natuurlijk een goede reality-check.



Ik denk dat je je verwachtingen niet te hoog moet stellen, "angst op eigen kracht overwinnen". Zelf heb ik het gevoel dat je angst wel de baas kunt zijn (bewustwording, jezelf een halt toe roepen, er mee om leren gaan), maar dat je het niet kunt 'overwinnen'. Door wat je hebt meegemaakt is de angst deel geworden van je leven. En de angst 'mag' er ook best af en toe zijn, als het maar niet de leiding neemt.

benzo's zouden niet aan te raden zijn, maar AD kan ook goed werken bij een angststoornis.