Bedreigingen ik wil graag van me afschrijven

Hallo,
Ik heb 2 kinderen, de oudste is 24. Vanaf zijn puberteit is hij gaan blowen, stelen, liegen en bedriegen. Ondanks alle hulp die we gezocht hebben voor hem en voor mij als moeder/opvoeder is dit nooit goed gekomen. Het is geen officiële diagnose maar ik denk dat hij een narcist is en daarnaast een chronische leugenaar.

De laatste 11 jaar zijn erg turbulent geweest (dit is zacht uitgedrukt) zo'n 7 jaar geleden zijn wij als gezin gevlucht omdat hij zoveel schulden bij de verkeerde mensen gemaakt had dat wij/ik aan alle kanten bedreigd werden.

Inmiddels zit ik weer in het zelfde schuitje. Mijn zoon woont niet meer thuis, maar hij heeft wel veel schulden gemaakt in de drug's wereld. Duizenden euro's! Hij is inmiddels verhuisd naar de andere kant van het land en zijn schuldeisers weten dat het mijn zoon is en hebben mijn adres. Omdat ze hem niet kunnen vinden vallen ze mij nu lastig.

Dit duurt inmiddels al een jaar! Ik wordt dagelijks gebeld of geappt en op allerlei manieren bedreigd met de dood of ander geweld. Bij de politie is er een melding gemaakt op ons adres, wanneer we 112 bellen komen ze meteen. Er is aangifte gedaan, maar omdat er (nog) niks gebeurd is kunnen ze verder niks doen!

Het is allemaal extra pijnlijk omdat ik in mijn jeugd heel lang door verschillende mensen misbruikt ben. De dingen die nu gezegd worden roepen veel herinneringen op.

Nu na een jaar zit ik thuis met een burnout, angst en paniekstoornis.. Ik durf niet meer naar buiten, geen auto meer te rijden. Mijn deuren zitten altijd op slot en ik ben gewoon bang. Ik ben mijn baan kwijt.

Doordat wij een aantal jaren geleden gevlucht zijn en opnieuw begonnen zijn, heb ik hier weinig tot geen vrienden. Ik ben altijd maar bezig geweest met de problemen van mijn zoon.

Ik voel me erg eenzaam en bang en ik vraag me vaak af waar ik het allemaal nog voor doe.

Mijn zoon behandeld me als vuilnis.. Als mijn eigen kinderen me zo naar behandelen, waar doe ik het dan nog voor??

De jongste is ook de hele dag aan het blowen en heeft het gedrag van zijn broer overgenomen. Hun vader heeft mij vroeger met zo behandeld als mijn oudste zoon nu doet. Ik ben van hem gescheiden toen de oudste 8 was. Hij is niet meer in beeld en heeft daar ook geen interesse in. Ik heb geen partner.

Sorry, heel verhaal

Macarinata schreef: ↑

05-08-2022 08:48

Maar dan ben je verhuisd via urgentie, en dan weet je oudste nog het adres via de jongste. Ik zie niet in hoe je een veilig leven kunt opbouwen met de jongste erbij in huis. Er moet met hem een heel stevig interventiegesprek plaatsvinden, denk ik. Anders is er voor hem ook geen plek in jouw veilige domein. Toch? Hij laat de oudste zo maar binnen, hij weet wat die jou aandoet, en hij is zelf ook hartstikke verslaafd. Terwijl je de ene dijk probeert te dichten, staat de andere ook op instorten. Zo kijk ik er ten minste naar.

Dit is iets wat ik vandaag met mijn huisarts besproken heb. Zolang mijn jongste zoon hier nog is zal er niks veranderen.

Bidov48220 schreef: ↑

05-08-2022 11:20

Nee, maar zoon is hier ook niet mee gediagnosticeerd. Dat is TO haar eigen interpretatie. Ik interpreteer het gedrag van zoon eerder als het gedrag van iemand die verslaafd is en geen optimale jeugd heeft gehad. Het feit dat de jongste zoon hetzelfde gedrag begint te vertonen doet mij vermoeden dat de omgeving waarin zij zijn opgegroeid wel degelijk een rol heeft gespeeld hierin.

Ik zeg dit trouwens niet om de verantwoordelijkheid voor het gedrag van de oudste bij TO neer te leggen o.i.d. Ik denk niet dat TO op dit moment nog iets voor hem kan betekenen en dat afstand nemen de enige optie is. Maar ze heeft nog een andere zoon die ze nu ook het verkeerde pad op ziet gaan, en die kan hopelijk nog wel bijgestuurd worden met de juiste hulp. Daarin heeft TO in mijn ogen wel een verantwoordelijkheid.

Het is mijn interpretatie naast die van o.a. psycholoog en huisarts gebaseerd op alles wat ik verteld heb tegen hun. Dit gedrag is al vanaf dat hij heel klein is. Uiteraard te veel om hier allemaal te vertellen, maar deze jongen heeft inmiddels al heel wat levens kapot gemaakt.

Mijn jongste zoon is 18. Hij bepaald zelf of hij geholpen wil worden met wat aan ook. En hij is daar op dit moment heel duidelijk in dat hij dat niet wil.

Ik voel me uiteraard heel verantwoordelijk, anders zou ik er niet ook al die jaren geweest zijn voor mijn andere zoon. Als ik mijn hulpverleners niet geloven had menig ouder allang het bijltje er bij neer gegooid.

Het advies van politie en huisarts is om te kiezen voor mezelf, juist omdat ze op deze leeftijd niet meer te sturen zijn. Maar dat doe ik niet.

Al moet er wel iets gebeuren, zoals ik eerder al aan gaf, ik heb nog hoop voor hem, maar er moet wel iets gebeuren

Bidov48220 schreef: ↑

05-08-2022 17:07

Denk je niet dat hun verleden invloed heeft gehad op de problemen die zij van jongs af aan al hebben? En ook als je zoon inderdaad narcistische trekjes heeft; tegenwoordig wordt de oorzaak daarvan ook vaak in de opvoeding/trauma gezocht. Heb je het wel eens met ze gehad over de situatie vroeger?

Jammer dat jongste zoon momenteel geen hulp wil. Mocht je het nog niet kennen; er bestaat ook zoiets als systeemtherapie. Een soort gezinstherapie waarbij waar ook de gezinsleden bij betrokken worden. Zelf geen ervaring mee overigens, maar wellicht dat je zoon hier eerder voor open staat, omdat het hem minder het idee geeft dat er met hem iets mis is?

Begrijp ik nou trouwens goed dat de politie en huisarts vinden dat je je handen ook van jongste zoon moet aftrekken?

MST hebben we al gehad.. Met de oudste. Dat heeft met geholpen.

De politie en huisarts vinden dat ik aan mezelf moet denken. Omdat ze zien dat ik er aan onder door ga, de politie zegt dat jongens van deze leeftijd toch wel hun plan trekken.

Allebei mijn jongens willen geen therapie of iets wat daar op lijkt. Dit omdat ze dat vroeger hebben gehad.

Dushi schreef: ↑

06-08-2022 10:11

Dus jouw jongste zoon wil niet geholpen worden maar jij denkt dat je desondanks wel ijzer met handen kan breken en hem kan ‘redden’? Pure zelfoverschatting.

Laten we wel wezen: jouw verhaal is uitzonderlijk triest. Maar de realiteitszin en je verantwoordelijkheid voor je eigen lot vragen dat je hier je ogen opent. Je zonen zijn allebei volwassen en vertonen enorm destructief gedrag, waarin ze jou mee kopje onder sleuren want:
Je wordt op allerlei manieren bedreigd met de dood of ander geweld.
Je zit al een jaar thuis met een burnout, angst en paniekstoornis. Je durft niet meer naar buiten, geen auto meer te rijden.
Je bent je baan kwijt.
Je bent een aantal jaren geleden al een keer eerder gevlucht.
Je hebt geen sociaal leven omdat je altijd maar bezig bent geweest met de problemen van je oudste zoon.
Je voelt je erg eenzaam en bang en je vraagt je vaak af waar je het allemaal nog voor doet.

Oftewel, je bent al jaren bezig te verdrinken en het lukt je amper om al watertrappelend je hoofd boven water te houden.

Nu doe jij kennelijk aan wishful thinking. Of er klopt iets niet in je verhaal. Je hele leven is al naar de gallemiezen vanwege het criminele gedrag van je oudste en over je jongste zeg je: “Zolang hij hier nog is, zal er niets veranderen.” En toch zeg je doodleuk: “Het advies van politie en huisarts is om te kiezen voor mezelf (…) Maar dat doe ik niet.

Oftewel: ik ga bijna kopje onder, ben aan het verdrinken, en ze zeggen tegen me dat ik naar de wal moet zwemmen in plaats van te watertrappelen, maar dat doe ik niet.

Kennelijk is het dan allemaal toch niet zo erg als het in je OP lijkt? Of het is zo erg dat je zelf het noorden helemaal kwijt bent en de realiteit uit het oog hebt verloren. Je overschat jezelf. Jij gaat ook je jongste niet redden als hij zelf die draai niet wil maken. En jij gaat zelfs jezelf niet redden als je de werkelijkheid niet onder ogen ziet dat je als de sodemieter alles moet doen om jezelf uit deze gevaarlijke situatie te halen. Want als jij jezelf niet helpt, als je je jongste zoon de ruimte blijft bieden om jouw leven in gevaar te brengen door zijn broer binnen te halen en zijn voorbeeld te volgen, dan kan niemand jou helpen. Je zult allereerst je eigen zelfdestructie onder ogen moeten zien, hoe pijnlijk ook.

Ik denk dat je met deze (voor mij harde, confronterende maar zeer duidelijke en correcte uitspraak) de spijker op zijn kop slaat.

De opsomming die je doet is 100% kloppend en heel confronterend om te lezen.

Ik weet niet of het zelf destructie is of dat ik gewoon ontzettend loyaal ben naar mijn gezin toe, ten koste van mezelf.
Maar dit is zeker iets waar ik aan werk met mijn psycholoog

Dawn01 schreef: ↑

08-08-2022 17:19

Je bent ontzettend loyaal naar je gezin en dat siert je heel erg.
Ergens heeft Dushi echter wel een punt, ik snap dat dat heel confronterend is.

Zeker confronterend, maar dat is niet erg. Het is fijn om andere inzichten te krijgen. Ik denk dat ik zelf behoorlijk vast zit in deze situatie