Psyche
alle pijlers
Beginnende dementie?
dinsdag 20 december 2016 om 17:08
Mijn zus en ik hebben het vermoeden dat onze moeder in het beginstadium van dementie zit.
Er zijn een aantal zaken voorgevallen, die overeen komen met belangrijke symptomen van het begin/voorstadium.
Nu kan iedereen uiteraard perioden hebben dat men wat vergeetachtig is, mijn moeder is de laatste tijd wel heel erg vergeetachtig. Laatst was mijn zus op bezoek en die vertelde mij dat moeder wel 5 keer (op dezelfde dag) naar de supermarkt is geweest. Ondanks dat ze op pad ging met een boodschappenbriefje kwam ze telkens met andere dingen thuis.
Daarnaast is haar gedrag erg verandert, vroeger was ze de vredelievende vrouw, nu schiet ze gelijk uit haar slof als ze het gevoel heeft dat men haar niet geloofd of als je haar betrapt op een leugen. Ze liegt ook veel (dat heeft ze altijd al gedaan), maar het lijkt er nu meer op dat ze smoesjes verzint om bepaalde zaken te verbloemen. Ze weet overigens wel dat de kraan/gas o.i.d. is vergeten uit de draaien of dat iets is kwijtgeraakt, maar ze geeft standaard mijn vader de schuld (of iemand anders als dat meer in haar voordeel werkt).
Ondanks het een gevoelig onderwerp is, hebben we toch geprobeerd om er over te praten met mijn vader, onder het mom: wat als?...Mijn vader is enerzijds bezorgd, maar anderzijds wuift hij het ook weg, want hij is bang voor de toekomst. Hij is een stuk ouder dan mijn moeder en bang dat hij zijn huis uit moet omdat hij niet/nauwelijks voor zichzelf kan zorgen..
Mijn moeder daarentegen, die vindt dat aan haar niets mankeert, wel spreekt ze hardop uit dat ze mijn vader hard achteruit ziet gaan. Maar beiden weigeren echter om naar de huisarts te gaan...
Tja, wat nu?
Hebben jullie raad/advies/ervaringen hiermee?
Er zijn een aantal zaken voorgevallen, die overeen komen met belangrijke symptomen van het begin/voorstadium.
Nu kan iedereen uiteraard perioden hebben dat men wat vergeetachtig is, mijn moeder is de laatste tijd wel heel erg vergeetachtig. Laatst was mijn zus op bezoek en die vertelde mij dat moeder wel 5 keer (op dezelfde dag) naar de supermarkt is geweest. Ondanks dat ze op pad ging met een boodschappenbriefje kwam ze telkens met andere dingen thuis.
Daarnaast is haar gedrag erg verandert, vroeger was ze de vredelievende vrouw, nu schiet ze gelijk uit haar slof als ze het gevoel heeft dat men haar niet geloofd of als je haar betrapt op een leugen. Ze liegt ook veel (dat heeft ze altijd al gedaan), maar het lijkt er nu meer op dat ze smoesjes verzint om bepaalde zaken te verbloemen. Ze weet overigens wel dat de kraan/gas o.i.d. is vergeten uit de draaien of dat iets is kwijtgeraakt, maar ze geeft standaard mijn vader de schuld (of iemand anders als dat meer in haar voordeel werkt).
Ondanks het een gevoelig onderwerp is, hebben we toch geprobeerd om er over te praten met mijn vader, onder het mom: wat als?...Mijn vader is enerzijds bezorgd, maar anderzijds wuift hij het ook weg, want hij is bang voor de toekomst. Hij is een stuk ouder dan mijn moeder en bang dat hij zijn huis uit moet omdat hij niet/nauwelijks voor zichzelf kan zorgen..
Mijn moeder daarentegen, die vindt dat aan haar niets mankeert, wel spreekt ze hardop uit dat ze mijn vader hard achteruit ziet gaan. Maar beiden weigeren echter om naar de huisarts te gaan...
Tja, wat nu?
Hebben jullie raad/advies/ervaringen hiermee?
dinsdag 20 december 2016 om 17:14
Het sociale wijkteam, dementieconsulent (niet te verwarren met case manager dementie die na de diagnose in beeld is) of wijkverpleegkundige (met vrije ruimte) zou een optie kunnen zijn afhankelijk van waar je woont. Helaas is het zorglandschap erg gesegmenteerd. Je zou eventueel de gemeente kunnen vragen waar je met deze vraag terrecht kan.
dinsdag 20 december 2016 om 17:19
Het lijkt er best op ja. Je kunt nu heel weinig doen, maar accepteer wel dat mensen in het beginstadium proberen het te verbloemen. Ga niet telkens de confrontatie aan over dat soort "leugens", het is al erg genoeg voor iemand om te merken dat ze steeds meer vergeet.........
Oh dear, how sad, never mind.
dinsdag 20 december 2016 om 17:23
inderdaad even bij je gemeente navragen. Deze zullen hoogstwaarschijnlijk een wijkverpleegkundige adviseren om langs te gaan. Het ontkennen van de problematiek is passend bij het beeld dementie.
Maar vooral is het belangrijk om te kijken wat je er mee wilt bereiken. Vormt het een probleem voor haarzelf of haar directe omgeving? Dan zou ik er zeker wat mee doen. Maar zolang niemand er nog daadwerkelijk problemen bij ondervindt zou ik kijken hoe je haar nu het beste kunt ondersteunen zonder de diagnose te stellen.
In inderdaad zoals Hayek schrijft niet telkens de confrontatie aangaan. Dat maakt het er voor beide partijen niet leuker op.
Maar vooral is het belangrijk om te kijken wat je er mee wilt bereiken. Vormt het een probleem voor haarzelf of haar directe omgeving? Dan zou ik er zeker wat mee doen. Maar zolang niemand er nog daadwerkelijk problemen bij ondervindt zou ik kijken hoe je haar nu het beste kunt ondersteunen zonder de diagnose te stellen.
In inderdaad zoals Hayek schrijft niet telkens de confrontatie aangaan. Dat maakt het er voor beide partijen niet leuker op.
dinsdag 20 december 2016 om 17:32
quote:retrostar schreef op 20 december 2016 @ 17:14:
Als ze echt dement was, dan zou dat toch niet te genezen zijn, dus ik zou die mensen niet met voorbarige diagnoses lastig vallen. En het is helemaal zaak van je ouders en niet van jou.
Dit is echt zulke dikke flauwekul. Jeetje ik sta versteld van zo'n reactie die naast onwetend ook bijzonder onhartelijk is.
Juist wel in een vroeg stadium gaan onderzoeken waar dit vandaan komt. Er kan vanalles aan de hand zijn, ook dingen die niet op een dementie wijzen maar als het wel een dementie zou zijn, is er afhankelijk van het type zeker wel wat aan te doen.
Op de eerste plaats kan het onzekerheid wegnemen en duidelijkheid geven. Voor de omgeving en ook voor de persoon zelf. Je kunt specifieker gaan voorlichten waardoor je beter snapt wat er gebeurt, dit helpt iedereen in een gezin.
Afhankelijk van het type kun je medicatie geven. Als het een vasculair type is, medicatie om de bloeddruk etc etc zo goed mogelijk te behandelen om erger te voorkomen. Bij een Alzheimer kun je in het beginstadium Alzheimerremmers geven.
Daarnaast krijg je begeleiding als je in de 'molen' zit. Komt er een casemanager langs, zijn er gespreksgroepen voor partners en/of kinderen, zijn er gesprekgroepen voor de personen zelf, cursussen, ergotherapie die kan helpen met de praktische zaken als dat lastig wordt (denk aan koffiezetten, plannen vd dag, klokkijken, aankleden), of logopedie als er woordvindstoornissen komen enzovoort enzovoort.
Maar zeggen dat 'er toch niks aan te doen is'. Dikke onzin!!
Als ze echt dement was, dan zou dat toch niet te genezen zijn, dus ik zou die mensen niet met voorbarige diagnoses lastig vallen. En het is helemaal zaak van je ouders en niet van jou.
Dit is echt zulke dikke flauwekul. Jeetje ik sta versteld van zo'n reactie die naast onwetend ook bijzonder onhartelijk is.
Juist wel in een vroeg stadium gaan onderzoeken waar dit vandaan komt. Er kan vanalles aan de hand zijn, ook dingen die niet op een dementie wijzen maar als het wel een dementie zou zijn, is er afhankelijk van het type zeker wel wat aan te doen.
Op de eerste plaats kan het onzekerheid wegnemen en duidelijkheid geven. Voor de omgeving en ook voor de persoon zelf. Je kunt specifieker gaan voorlichten waardoor je beter snapt wat er gebeurt, dit helpt iedereen in een gezin.
Afhankelijk van het type kun je medicatie geven. Als het een vasculair type is, medicatie om de bloeddruk etc etc zo goed mogelijk te behandelen om erger te voorkomen. Bij een Alzheimer kun je in het beginstadium Alzheimerremmers geven.
Daarnaast krijg je begeleiding als je in de 'molen' zit. Komt er een casemanager langs, zijn er gespreksgroepen voor partners en/of kinderen, zijn er gesprekgroepen voor de personen zelf, cursussen, ergotherapie die kan helpen met de praktische zaken als dat lastig wordt (denk aan koffiezetten, plannen vd dag, klokkijken, aankleden), of logopedie als er woordvindstoornissen komen enzovoort enzovoort.
Maar zeggen dat 'er toch niks aan te doen is'. Dikke onzin!!
dinsdag 20 december 2016 om 17:32
Wij bemoeien ons niet met hun zaken, hebben alleen onze bezorgdheid geuit bij onze vader. Hij heeft er het meest onder te lijden, letterlijk en figuurlijk. We lopen ook niet dagelijks hun deur plat, dus daarom vallen bepaalde zaken eerder op, dan bij iemand die er mee samenwoont.
Ik vraag mij alleen af hoelang zo'n sluimerperiode kan duren, hoelang kan ze nog dingen blijven verbloemen?
Ik vraag mij alleen af hoelang zo'n sluimerperiode kan duren, hoelang kan ze nog dingen blijven verbloemen?
dinsdag 20 december 2016 om 17:33
Ja ik herken dit heel erg.
Kwaad worden of smoesjes bedenken of juist lachen als je het ter sprake brengt dat er dingen zijn vergeten, compensatie gedrag, niet graag in een vreemde omgeving willen zijn en zich dan nog warriger gedragen ( in hun eigen omgeving kunnen ze vaak lang de schijn ophouden).
Mijn ervaring is dat wanneer het familieleden op begint te vallen dat het dan eigenlijk allang al is begonnen.
Ik wens jullie iig heel erg veel sterkte.
Kwaad worden of smoesjes bedenken of juist lachen als je het ter sprake brengt dat er dingen zijn vergeten, compensatie gedrag, niet graag in een vreemde omgeving willen zijn en zich dan nog warriger gedragen ( in hun eigen omgeving kunnen ze vaak lang de schijn ophouden).
Mijn ervaring is dat wanneer het familieleden op begint te vallen dat het dan eigenlijk allang al is begonnen.
Ik wens jullie iig heel erg veel sterkte.
dinsdag 20 december 2016 om 17:34
Ik zou zelf niet via het wijkteam/gemeente gaan maar via de huisarts. Je kunt ook, nog voor er een diagnose is, praten met een casemanager hoe je de weg naar de huisarts/onderzoek aan moet vliegen.
Het niet willen en alles wegwuiven zijn ook juist kenmerken die de dementie-hulpverlening bekend is en daarmee wel om kunnen gaan.
Het niet willen en alles wegwuiven zijn ook juist kenmerken die de dementie-hulpverlening bekend is en daarmee wel om kunnen gaan.
dinsdag 20 december 2016 om 17:42
Begrijp ik goed dat je het er nog niet met je moeder over hebt gehad? Alleen met je vader?
Wat weerhoudt je om het erover te hebben? Dat hoeft heus niet gelijk heel zwaar, meer in de zin 'Goh mam, ik maak me een beetje zorgen om je omdat..'. Misschien staat ze best wel open voor een bezoekje aan de huisarts.
Wat weerhoudt je om het erover te hebben? Dat hoeft heus niet gelijk heel zwaar, meer in de zin 'Goh mam, ik maak me een beetje zorgen om je omdat..'. Misschien staat ze best wel open voor een bezoekje aan de huisarts.
dinsdag 20 december 2016 om 17:45
quote:SpringDing schreef op 20 december 2016 @ 17:42:
Begrijp ik goed dat je het er nog niet met je moeder over hebt gehad? Alleen met je vader?
Wat weerhoudt je om het erover te hebben? Dat hoeft heus niet gelijk heel zwaar, meer in de zin 'Goh mam, ik maak me een beetje zorgen om je omdat..'. Misschien staat ze best wel open voor een bezoekje aan de huisarts.
Heel erg eens. Mensen hebben de neiging om er om heen te praten. Wel met elkaar maar niet met de persoon zelf. Terwijl de persoon zelf vaak wel voelt of doorheeft dat er iets niet helemaal goed is.
Blijf in gesprek, op de manier die Springding beschrijft. Dan hou je je moeder ook in haar waarde en gelijkwaardig. Ze is niet gek, het gaat over haar!
Begrijp ik goed dat je het er nog niet met je moeder over hebt gehad? Alleen met je vader?
Wat weerhoudt je om het erover te hebben? Dat hoeft heus niet gelijk heel zwaar, meer in de zin 'Goh mam, ik maak me een beetje zorgen om je omdat..'. Misschien staat ze best wel open voor een bezoekje aan de huisarts.
Heel erg eens. Mensen hebben de neiging om er om heen te praten. Wel met elkaar maar niet met de persoon zelf. Terwijl de persoon zelf vaak wel voelt of doorheeft dat er iets niet helemaal goed is.
Blijf in gesprek, op de manier die Springding beschrijft. Dan hou je je moeder ook in haar waarde en gelijkwaardig. Ze is niet gek, het gaat over haar!
dinsdag 20 december 2016 om 17:46
dinsdag 20 december 2016 om 17:47
quote:nursy schreef op 20 december 2016 @ 17:43:
Het verbaasd mij erg dat veel mensen zeggen dit met de huisarts te bespreken. Ga je dan om tafel met de huisarts van je ouders?
Zeker. Je kan je zorgen prima uiten tegen de huisarts, die dit kan oppakken.
Jist de berichten van de familie zijn zo bepangrijk als het gaat om cognitieve problematiek.
Het verbaasd mij erg dat veel mensen zeggen dit met de huisarts te bespreken. Ga je dan om tafel met de huisarts van je ouders?
Zeker. Je kan je zorgen prima uiten tegen de huisarts, die dit kan oppakken.
Jist de berichten van de familie zijn zo bepangrijk als het gaat om cognitieve problematiek.
dinsdag 20 december 2016 om 17:48
quote:nursy schreef op 20 december 2016 @ 17:43:
Het verbaasd mij erg dat veel mensen zeggen dit met de huisarts te bespreken. Ga je dan om tafel met de huisarts van je ouders?Ja ik heb een dubbele afspraak bij mijn moeders huisarts gemaakt en veel besproken. Vervolgens kregen we een case manager bij een stichting voor dementie. En mijn moeder vergat ook vaak de kraan dicht te draaien. Waarom zou dat geen aanwijzing zijn.
Het verbaasd mij erg dat veel mensen zeggen dit met de huisarts te bespreken. Ga je dan om tafel met de huisarts van je ouders?Ja ik heb een dubbele afspraak bij mijn moeders huisarts gemaakt en veel besproken. Vervolgens kregen we een case manager bij een stichting voor dementie. En mijn moeder vergat ook vaak de kraan dicht te draaien. Waarom zou dat geen aanwijzing zijn.
dinsdag 20 december 2016 om 17:50
quote:norajade schreef op 20 december 2016 @ 17:48:
[...]
Ja ik heb een dubbele afspraak bij mijn moeders huisarts gemaakt en veel besproken. Vervolgens kregen we een case manager bij een stichting voor dementie. En mijn moeder vergat ook vaak de kraan dicht te draaien. Waarom zou dat geen aanwijzing zijn.
Precies, dit is de goede route.
De kraan dichtdraaien kan zeker een aanwijzing zijn. Andersom echter: ze doet altijd netjes de kraan dicht, dus geen dementie, díe vlieger gaat niet op.
[...]
Ja ik heb een dubbele afspraak bij mijn moeders huisarts gemaakt en veel besproken. Vervolgens kregen we een case manager bij een stichting voor dementie. En mijn moeder vergat ook vaak de kraan dicht te draaien. Waarom zou dat geen aanwijzing zijn.
Precies, dit is de goede route.
De kraan dichtdraaien kan zeker een aanwijzing zijn. Andersom echter: ze doet altijd netjes de kraan dicht, dus geen dementie, díe vlieger gaat niet op.
dinsdag 20 december 2016 om 17:54
quote:SpringDing schreef op 20 december 2016 @ 17:42:
Begrijp ik goed dat je het er nog niet met je moeder over hebt gehad? Alleen met je vader?
Wat weerhoudt je om het erover te hebben? Dat hoeft heus niet gelijk heel zwaar, meer in de zin 'Goh mam, ik maak me een beetje zorgen om je omdat..'. Misschien staat ze best wel open voor een bezoekje aan de huisarts.
Nee, met beiden, wel afzonderlijk. En precies zoals je hier aanhaalt. Alleen was er een andere aanleiding om er over te beginnen. Ze is namelijk in een korte tijd ook flink afgevallen en daarover hebben we ook onze zorgen over geuit en dat ze misschien beter even langs de huisarts zou kunnen gaan.
Dat zou ze gaan doen...nooit gegaan uiteraard.
Ze heeft toen wel haar zorgen geuit over mijn vader zijn geestelijke gesteldheid, maar aan haar mankeert uiteraard niets. Ik kan nog proberen of ze beiden naar de huisarts willen gaan...
Het zal sowieso via de huisarts moeten gaan, want vreemde mensen laten ze niet binnen. Zelfs een poetshulp komt er niet, laat staan een wijkverpleegkundige.
Begrijp ik goed dat je het er nog niet met je moeder over hebt gehad? Alleen met je vader?
Wat weerhoudt je om het erover te hebben? Dat hoeft heus niet gelijk heel zwaar, meer in de zin 'Goh mam, ik maak me een beetje zorgen om je omdat..'. Misschien staat ze best wel open voor een bezoekje aan de huisarts.
Nee, met beiden, wel afzonderlijk. En precies zoals je hier aanhaalt. Alleen was er een andere aanleiding om er over te beginnen. Ze is namelijk in een korte tijd ook flink afgevallen en daarover hebben we ook onze zorgen over geuit en dat ze misschien beter even langs de huisarts zou kunnen gaan.
Dat zou ze gaan doen...nooit gegaan uiteraard.
Ze heeft toen wel haar zorgen geuit over mijn vader zijn geestelijke gesteldheid, maar aan haar mankeert uiteraard niets. Ik kan nog proberen of ze beiden naar de huisarts willen gaan...
Het zal sowieso via de huisarts moeten gaan, want vreemde mensen laten ze niet binnen. Zelfs een poetshulp komt er niet, laat staan een wijkverpleegkundige.
london_calling wijzigde dit bericht op 20-12-2016 17:58
Reden: aanvulling
Reden: aanvulling
% gewijzigd
dinsdag 20 december 2016 om 18:13
Je kan misschien nog eens terugkomen op het afvallen, dat je het heel fijn zou vinden als ze toch even naar de huisarts gaat (voor jouw gemoedsrust), en dan aanbieden om de afspraak te maken (liefst gelijk doen), en mee te gaan. Zo zou het bij mijn ouders ongeveer moeten (die zijn zo stronteigenwijs)..
dinsdag 20 december 2016 om 18:14
Hou een vinger aan de pols en licht de huisarts in. Better safe than sorry. Vertel wat je zoal ziet en merkt. Sta er eventueel op dat ze met jou en/of je zus naar de huisarts gaat.
Over wat je ziet gebeuren...hierover geen discussie met je ouders aangaan. Het zorgt voor onnodige stress bij ze en het vertrouwen in naasten en mensen in het algemeen, wat al gaat wankelen bij welke vorm van dementie dan ook, wordt dan flink ondermijnt en je wil juist dat ze jou wel blijven vertrouwen.
Je kan gerust uitspreken dat je er zorgen maakt en waarom ( benoem eventueel wat je ziet op het moment zelf) Je bent tenslotte hun kind.
Ik schrik van 1 reactie...dat het jou zaak niet zou zijn. Integendeel. Je bent de eerste bij wie er aangeklopt wordt. Je bent mantelzorger.
Ik wens je veel wijsheid en sterkte! Het is niet niks een ouder zo te zien afglijden.
Over wat je ziet gebeuren...hierover geen discussie met je ouders aangaan. Het zorgt voor onnodige stress bij ze en het vertrouwen in naasten en mensen in het algemeen, wat al gaat wankelen bij welke vorm van dementie dan ook, wordt dan flink ondermijnt en je wil juist dat ze jou wel blijven vertrouwen.
Je kan gerust uitspreken dat je er zorgen maakt en waarom ( benoem eventueel wat je ziet op het moment zelf) Je bent tenslotte hun kind.
Ik schrik van 1 reactie...dat het jou zaak niet zou zijn. Integendeel. Je bent de eerste bij wie er aangeklopt wordt. Je bent mantelzorger.
Ik wens je veel wijsheid en sterkte! Het is niet niks een ouder zo te zien afglijden.
"Well behaved women rarely make history"
dinsdag 20 december 2016 om 18:19
quote:nursy schreef op 20 december 2016 @ 17:46:
[...]
De huisartsen die ik heb meegemaakt gooien de deur dicht en bespreken niets over cliënten met andere zonder hun medeweten. Wellicht een bepaald type arts dan?nee dan heb je hele slechte huisartsen gehad. Als een familielid belt over mogelijke dementie dan hoort dat zeer serieus genomen te worden. Familielid kan bespreken met de huisarts wat te doen omdat de meeste patiënten met ( beginnende) dementie elke vorm van zorg weigeren. Het is een standaard protocol maar " helaas" kan er verder ook niets gedaan worden als de patiënt echt niet wilt.
[...]
De huisartsen die ik heb meegemaakt gooien de deur dicht en bespreken niets over cliënten met andere zonder hun medeweten. Wellicht een bepaald type arts dan?nee dan heb je hele slechte huisartsen gehad. Als een familielid belt over mogelijke dementie dan hoort dat zeer serieus genomen te worden. Familielid kan bespreken met de huisarts wat te doen omdat de meeste patiënten met ( beginnende) dementie elke vorm van zorg weigeren. Het is een standaard protocol maar " helaas" kan er verder ook niets gedaan worden als de patiënt echt niet wilt.
dinsdag 20 december 2016 om 18:20
sowieso naar de huisarts. Haar afvallen is een mooie binnenkomer. het kan ook een vit B12 tekort zijn he. Mensen die dat hebben lijken dementerend en knappen op van een een vit B12 injectie, dat had mijn schoonmoeder ook. Daarom moet je altijd naar de huisarts, kan ook zijn dat ze wat Tia's heeft gehad. Niet zomaar bedenken dat het dementie is. Dat kan maar het kan ook heel wat anders zijn.
