Behoefte om met iemand te praten

Ik ben opgegroeid met een ouder met een psychische ziekte en omdat ik de oudste was kwam veel van het huishouden en zorg voor jongere kinderen op mij neer in mindere periodes. Bij ons thuis werd nooit ergens over gesproken, al helemaal niet over gevoelens of hoe het voor ons was dat die ouder met enige regelmaat niet in staat was voor ons te zorgen. Mede hierdoor heb ik best wel wat boosheid/bitterheid in me en wordt ik snel verdrietig wanneer ik terugdenk aan vroeger.

Inmiddels woon ik al een paar jaar op mezelf en ga ik met enige regelmatig thuis langs. Wanneer het niet zo goed gaat met die betreffende ouder, vind ik het moeilijk dat ik daar niet meer woon en maak ik me zorgen om m'n jongere siblings omdat ik weet hoe m'n ouders zijn en hen zoveel beter gun.

Hoewel ik 'iets een plekje geven' erg zweverig vind klinken, zou ik wel wat minder verdrietig willen zijn wanneer ik terugdenk. Het lijkt me best wel fijn om hierover met een objectief iemand (die mijn familie niet kent) te praten.

Hebben jullie tips met wat voor soort iemand ik het beste kan gaan praten? Ik zat zelf te denken aan een maatschappelijk werker. Het lijkt mij namelijk ook fijn om een soort van uitlaatklep te hebben omdat het (helaas) zeer waarschijnlijk van tijd tot tijd niet zo goed gaat met die ouder. En ik denk dat een maatschappelijk werker dan bijvoorbeeld geschikter is dan een praktijkondersteuner.