Psyche
alle pijlers
(bewust?) kinderloos
vrijdag 25 juni 2010 om 21:54
Hallo allemaal,
Weet even niet in welk topic ik dit moet plaatsen. Er is een topic kinderen maar ik heb het gevoel dat dat topic speciaal bestemd is voor blije moeders dus maar even hier. Voel me even verdrietig vanavond, twee broers zijn recent vader geworden, mijn ouders helemaal gelukkig als grootouders, en ik ben blij voor iedereen, gun hun de blijdschap maar ik voel me even verdrietig momenteel. Ik heb altijd doen voorkomen alsof ik niet wil trouwen (hoeft ook niet perse), en dat ik niet weet of ik kinderen wil, maar ik had ze wel graag gewild maar het is er niet van gekomen (ben nu 37) en nu ik het in mijn nabije omgeving meemaak doet het me pijn. Laat het niet blijken, mede omdat ik het echt leuk vind voor de mensen om me heen maar vanavond kan ik er even niet mee dealen, wordt gebombardeerd met foto's en blijde emails en ik voel me aan de zijlijn staan, en zo wil ik me echt niet voelen en merendeel van de tijd plaats ik mijn eigen gevoel op de achtergrond en ben ik blij voor iedereen, maar het doet even pijn nu. Weet ook niet goed bij wie ik hiermee terecht kan, bij mijn ouders liever niet, zijn erg blij met hun kleinkinderen en vind het leuk voor hun en ga ze ook niet lastig vallen met mijn gevoel momenteel, mijn vriendinnen zijn ook allemaal moeder dus kunnen zichzelf ook niet echt verplaatsen in mijn situatie. Heb jarenlang nooit echt nagedacht over kinderen, heb nooit het " rammelende eierstokken gevoel" ervaren, maar kan nog niet echt goed beoordelen of ik het echt zo ervaar of omdat het komt door teleurstellende ervaringen op liefdesvlak dat ik me er misschien (on)bewust bij neergelegd heb dat het niet voor mij weggelegd is, en het geeft me een bepaalde vorm van druk en onrustig gevoel.
Weet even niet wat ik met dit topic wil, misschien gevoel van herkenning van anderen. Morgen voel ik me weer anders maar vanavond heb ik even een off avond.
Weet even niet in welk topic ik dit moet plaatsen. Er is een topic kinderen maar ik heb het gevoel dat dat topic speciaal bestemd is voor blije moeders dus maar even hier. Voel me even verdrietig vanavond, twee broers zijn recent vader geworden, mijn ouders helemaal gelukkig als grootouders, en ik ben blij voor iedereen, gun hun de blijdschap maar ik voel me even verdrietig momenteel. Ik heb altijd doen voorkomen alsof ik niet wil trouwen (hoeft ook niet perse), en dat ik niet weet of ik kinderen wil, maar ik had ze wel graag gewild maar het is er niet van gekomen (ben nu 37) en nu ik het in mijn nabije omgeving meemaak doet het me pijn. Laat het niet blijken, mede omdat ik het echt leuk vind voor de mensen om me heen maar vanavond kan ik er even niet mee dealen, wordt gebombardeerd met foto's en blijde emails en ik voel me aan de zijlijn staan, en zo wil ik me echt niet voelen en merendeel van de tijd plaats ik mijn eigen gevoel op de achtergrond en ben ik blij voor iedereen, maar het doet even pijn nu. Weet ook niet goed bij wie ik hiermee terecht kan, bij mijn ouders liever niet, zijn erg blij met hun kleinkinderen en vind het leuk voor hun en ga ze ook niet lastig vallen met mijn gevoel momenteel, mijn vriendinnen zijn ook allemaal moeder dus kunnen zichzelf ook niet echt verplaatsen in mijn situatie. Heb jarenlang nooit echt nagedacht over kinderen, heb nooit het " rammelende eierstokken gevoel" ervaren, maar kan nog niet echt goed beoordelen of ik het echt zo ervaar of omdat het komt door teleurstellende ervaringen op liefdesvlak dat ik me er misschien (on)bewust bij neergelegd heb dat het niet voor mij weggelegd is, en het geeft me een bepaalde vorm van druk en onrustig gevoel.
Weet even niet wat ik met dit topic wil, misschien gevoel van herkenning van anderen. Morgen voel ik me weer anders maar vanavond heb ik even een off avond.
vrijdag 25 juni 2010 om 22:01
Je schrijft: 'ik wil mijn ouders er niet mee lastig vallen".
Maar denk je niet dat je ouders hier juist graag mee lastig gevallen zouden willen worden? Met de verborgen gevoelens van hun kind, iemand van wie ze heel veel houden?
En je schrijft: mijn vriendinnen hebben kinderen, dus kunnen zich niet echt verplaatsen in de situatie.
Ik ben zelf moeder. En juist daarom kan ik wel meevoelen met iemand die geen kinderen heeft maar ze wel graag gewild had. Omdat ik precies weet wat ze missen. Ook daarin zou ik een vriendin graag willen steunen.
Kortom: verberg je niet voor de mensen die je liefhebben. Daarmee ontneem je ze de kans om je te steunen en je écht te kennen.
Sterkte.
Maar denk je niet dat je ouders hier juist graag mee lastig gevallen zouden willen worden? Met de verborgen gevoelens van hun kind, iemand van wie ze heel veel houden?
En je schrijft: mijn vriendinnen hebben kinderen, dus kunnen zich niet echt verplaatsen in de situatie.
Ik ben zelf moeder. En juist daarom kan ik wel meevoelen met iemand die geen kinderen heeft maar ze wel graag gewild had. Omdat ik precies weet wat ze missen. Ook daarin zou ik een vriendin graag willen steunen.
Kortom: verberg je niet voor de mensen die je liefhebben. Daarmee ontneem je ze de kans om je te steunen en je écht te kennen.
Sterkte.
Wees altijd jezelf. Tenzij je een eenhoorn kan zijn. Wees dan een eenhoorn.
vrijdag 25 juni 2010 om 22:06
quote:Maaswater schreef op 25 juni 2010 @ 22:03:
37, dan moet je niet meer aan een elftal beginnen, maar ik heb het idee dat jouw kansen nog niet verkeken zijn toch?
Elke dag is een nieuwe kans op een ander leven hoor!Dacht ik ook.
37, dan moet je niet meer aan een elftal beginnen, maar ik heb het idee dat jouw kansen nog niet verkeken zijn toch?
Elke dag is een nieuwe kans op een ander leven hoor!Dacht ik ook.
Ouwe tang, verveel je je soms? Zoek eens een andere hobby dan mensen op dit forum af te zeiken, graftak!
vrijdag 25 juni 2010 om 22:06
vrijdag 25 juni 2010 om 22:08
Een goede vriendin van mij vertelde mij op haar 38e dat zij de hoop op een partner en op kinderen had opgegeven.
Dat was een heel verdrietig gesprek.
Een half jaar later was ze zwanger van de man van haar dromen en inmiddels hebben ze er twee.
Het zou zeker nog kunnen!
Maar ik snap wel dat je je er nu verdrietig over voelt.
Dat was een heel verdrietig gesprek.
Een half jaar later was ze zwanger van de man van haar dromen en inmiddels hebben ze er twee.
Het zou zeker nog kunnen!
Maar ik snap wel dat je je er nu verdrietig over voelt.
Wees altijd jezelf. Tenzij je een eenhoorn kan zijn. Wees dan een eenhoorn.
vrijdag 25 juni 2010 om 22:09
Het stomme is dat er op dit moment misschien 5.000 mannen in ons land rondlopen die op hun 37e denken "waarom heb ik geen vrouw en kinderen." Maar ja, vinden hè. Als iedereen met die gedachte nou eens met een groene pruik op boodschappen ging doen, dan is je winkelwagentje sneller gevuld dan je zou denken
vrijdag 25 juni 2010 om 22:15
Ik wil mijn ouders hier niet mee lastig vallen, m'n vader al helemaal niet want daar heb ik geen band mee en die heeft nooit naar me omgekeken en die staat ook nooit stil bij mijn gevoel etc, (hele geschiedenis van vroeger wat ik wel een plek heb gegeven, soms moeilijk maar het lukt me steeds beter) en m'n moeder staat wel bij mijn gevoel stil, die vind het vervelend voor me en dat spreekt ze ook regelmatig uit maar nu is ze blij, en dat gevoel wil ik haar niet ontnemen door over mijn verdriet te praten, dat wil ik gewoon niet. En het ging een hele tijd goed, en nogmaals het is geen gevoel van jaloezie, want ik ben blij met m'n nichtjes, zijn 2 schatjes, en de nieuwe ervaring van tante zijn vind ik leuk maar heb er momenteel even moeite mee.
vrijdag 25 juni 2010 om 22:21
Hoe lief bedoeld ook... ik vind dit wel een beetje dooddoeners. Als je 37 bent,kan ik me goed voorstellen dat je teleurgesteld bent en op het punt komt dat je je realiseert dat het er misschien gewoon niet inzit. Het is ook wat... dat wat om je heen zo vanzelfsprekend lijkt, is voor jou misschien niet weggelegd. Dat is kut.
En natuurlijk kan er nog van alles veranderen, maar de kans is ook groot dat dat niet gebeurt.
Je zou mijn beste vriendin kunnen zijn. Zelfde leeftijd, zelfde gemis. Ik herken het niet (geen kinderwens), maar ik begrijp het wel.
Praat er gewoon over! Ook met mensen die het zelf niet doormaken. Ze begrijpen je echt wel.
En natuurlijk kan er nog van alles veranderen, maar de kans is ook groot dat dat niet gebeurt.
Je zou mijn beste vriendin kunnen zijn. Zelfde leeftijd, zelfde gemis. Ik herken het niet (geen kinderwens), maar ik begrijp het wel.
Praat er gewoon over! Ook met mensen die het zelf niet doormaken. Ze begrijpen je echt wel.
Ik geloof niet meer in sprookjes.
vrijdag 25 juni 2010 om 22:24
Hi Cappi,
Oe ja, ik herken dat wel hoor. Stteds meer vriendinnen aan de kinderen en ik nog niet eens aan de 'juiste' vent. Hoe blij ik ook was voor iedereen met al dat kindervreugd, ik vond het soms ook verdomd confronterend.
Ik wil je ook aanraden om dit juist wel met de mensen die je lief zijn te bespreken. Zij willen dit graag weten en het kan juist goed zijn om je kinderwens en gedachten te bespreken met vriendinnen die juist kinderen hebben. Ik krijg tenminste de indruk dat je er nog niet uit bent hoe dat zit met je kinderwens.
Ik ben inmiddels zelf zowaar moeder en zou het erg erg vervelend vinden als mijn vriendin dit niet met mijn zou delen.
Je plaatst jezelf zo in een situatie waarin je misschien je allener voelt dan nodig.
Oe ja, ik herken dat wel hoor. Stteds meer vriendinnen aan de kinderen en ik nog niet eens aan de 'juiste' vent. Hoe blij ik ook was voor iedereen met al dat kindervreugd, ik vond het soms ook verdomd confronterend.
Ik wil je ook aanraden om dit juist wel met de mensen die je lief zijn te bespreken. Zij willen dit graag weten en het kan juist goed zijn om je kinderwens en gedachten te bespreken met vriendinnen die juist kinderen hebben. Ik krijg tenminste de indruk dat je er nog niet uit bent hoe dat zit met je kinderwens.
Ik ben inmiddels zelf zowaar moeder en zou het erg erg vervelend vinden als mijn vriendin dit niet met mijn zou delen.
Je plaatst jezelf zo in een situatie waarin je misschien je allener voelt dan nodig.
vrijdag 25 juni 2010 om 22:27
quote:cappi schreef op 25 juni 2010 @ 22:15:
Ik wil mijn ouders hier niet mee lastig vallen, m'n vader al helemaal niet want daar heb ik geen band mee en die heeft nooit naar me omgekeken en die staat ook nooit stil bij mijn gevoel etc, (hele geschiedenis van vroeger wat ik wel een plek heb gegeven, soms moeilijk maar het lukt me steeds beter) en m'n moeder staat wel bij mijn gevoel stil, die vind het vervelend voor me en dat spreekt ze ook regelmatig uit maar nu is ze blij, en dat gevoel wil ik haar niet ontnemen door over mijn verdriet te praten, dat wil ik gewoon niet. En het ging een hele tijd goed, en nogmaals het is geen gevoel van jaloezie, want ik ben blij met m'n nichtjes, zijn 2 schatjes, en de nieuwe ervaring van tante zijn vind ik leuk maar heb er momenteel even moeite mee.
Ik kan me goed voorstellen dat dat naast elkaar kan bestaan: aan de ene kant blij zijn voor je broers en blij zijn met je nichtjes, en aan de andere kant het verdriet voelen dat jij dat niet hebt.
De term 'jaloers' is daarin niet op zijn plaats. Je misgunt het een ander niet, je gunt het je zelf alleen óók zo graag.
Wat jammer dat je het gevoel hebt dat je hier met je ouders niet over kunt praten.
Kun je er met (een van je) broers over praten? Of toch met een vriendin?
Ik vind het verdrietig voor je.
Ik wil mijn ouders hier niet mee lastig vallen, m'n vader al helemaal niet want daar heb ik geen band mee en die heeft nooit naar me omgekeken en die staat ook nooit stil bij mijn gevoel etc, (hele geschiedenis van vroeger wat ik wel een plek heb gegeven, soms moeilijk maar het lukt me steeds beter) en m'n moeder staat wel bij mijn gevoel stil, die vind het vervelend voor me en dat spreekt ze ook regelmatig uit maar nu is ze blij, en dat gevoel wil ik haar niet ontnemen door over mijn verdriet te praten, dat wil ik gewoon niet. En het ging een hele tijd goed, en nogmaals het is geen gevoel van jaloezie, want ik ben blij met m'n nichtjes, zijn 2 schatjes, en de nieuwe ervaring van tante zijn vind ik leuk maar heb er momenteel even moeite mee.
Ik kan me goed voorstellen dat dat naast elkaar kan bestaan: aan de ene kant blij zijn voor je broers en blij zijn met je nichtjes, en aan de andere kant het verdriet voelen dat jij dat niet hebt.
De term 'jaloers' is daarin niet op zijn plaats. Je misgunt het een ander niet, je gunt het je zelf alleen óók zo graag.
Wat jammer dat je het gevoel hebt dat je hier met je ouders niet over kunt praten.
Kun je er met (een van je) broers over praten? Of toch met een vriendin?
Ik vind het verdrietig voor je.
Wees altijd jezelf. Tenzij je een eenhoorn kan zijn. Wees dan een eenhoorn.
vrijdag 25 juni 2010 om 22:44
Het zijn idd gevoelens die naast elkaar bestaan, heb beide nichtjes nog niet gezien (beide broers wonen in het buitenland) maar ben nu al gek op ze, zo voelt het wel, zit regelmatig naar de foto's te kijken, en heb leuke geboortecadeautjes geregeld en kan niet wachten totdat ik ze echt zie, maar dat gevoel van moeder worden heb ik denk ik, als ik echt eerlijk ben tegenover mezelf te lang genegeerd mede door ervaringen op liefdesvlak, en dat komt nu naar boven, waarschijnlijk omdat het nu erg dicht bij mij is gebeurd, er zijn vriendinnen en collega's waar ik goed mee omga, die kinderen hebben gekregen, maar nu is het wel erg dichtbij en daardoor ben ik er wel meer over na gaan denken.
vrijdag 25 juni 2010 om 23:21
Cappi, ik weet precies wat je bedoelt met het gunnen van het geluk bij anderen terwijl je zelf dat zelfde geluk niet kan krijgen. Ik ben weliswaar getrouwd maar mijn man wil geen kinderen, ik wilde wel. Ben nu 36 maar voor mij hoeft het nu ook niet meer. Ik zie me op mijn 45 geen kinderfeestje meer organiseren.
In onze omgeving is in de loop der jaren de ene baby na de andere geboren, Je bent blij voor ze, maar van binnen wordt je verscheurd door verdriet. Ook ik ben een tante en ben dol op die kleintjes. Het zal altijd blijven knagen..
Sterkte
In onze omgeving is in de loop der jaren de ene baby na de andere geboren, Je bent blij voor ze, maar van binnen wordt je verscheurd door verdriet. Ook ik ben een tante en ben dol op die kleintjes. Het zal altijd blijven knagen..
Sterkte
zaterdag 26 juni 2010 om 08:53
Dag tante Cappi
Wat rot dat je je zo voelt Vandaar ook een dikke knuffel van mij Ik begrijp wel hoe je je voelt. Mijn broers hebben ook allebei al een zoontje en ik ben helemaal weg van ze. Kan niet zeggen dat ik jaloers op ze ben, want ik gun het mijn broers natuurlijk ook. Maar ja, ook ik heb weleens de confronterende gevoelens gehad die jij beschrijft. Dan denk ik: waarom vind ik nou geen leuke mama.
Want ben zelf echt dol op kinderen. Heb de hoop nog niet laten varen hoor want ik ben 26 en zit dus in een hele andere levensfase dan jij, maar toch op deze leeftijd heb ik dat ook al wel.
Denk niet dat je veel aan die gevoelens kan doen. En denk ook niet dat je dat zou moeten willen. Blijkbaar wil een deel van jou dolgraag een kindje en dat is helemaal niet raar. Dromen moet je koesteren en najagen en niet weg proberen te stoppen. Wel denk ik dat het belangrijk is dat je er met je omgeving over praat. Praten lucht enorm op en je zult versteld staan wat een bemoedigende reacties en begrip je daarop zult krijgen. Helemaal omdat jij de mensen om je heen het licht in de ogen gunt. Zij gunnen jou hetzelfde en wie weet wat er uit dergelijke gesprekken voortvloeit? Heb vertrouwen in mensen en zij zullen vertrouwen hebben in jou, net as ik.
Heel veel sterkte en nog een dikke knuffel van mij
Groetjes Ronald
Wat rot dat je je zo voelt Vandaar ook een dikke knuffel van mij Ik begrijp wel hoe je je voelt. Mijn broers hebben ook allebei al een zoontje en ik ben helemaal weg van ze. Kan niet zeggen dat ik jaloers op ze ben, want ik gun het mijn broers natuurlijk ook. Maar ja, ook ik heb weleens de confronterende gevoelens gehad die jij beschrijft. Dan denk ik: waarom vind ik nou geen leuke mama.
Want ben zelf echt dol op kinderen. Heb de hoop nog niet laten varen hoor want ik ben 26 en zit dus in een hele andere levensfase dan jij, maar toch op deze leeftijd heb ik dat ook al wel.Denk niet dat je veel aan die gevoelens kan doen. En denk ook niet dat je dat zou moeten willen. Blijkbaar wil een deel van jou dolgraag een kindje en dat is helemaal niet raar. Dromen moet je koesteren en najagen en niet weg proberen te stoppen. Wel denk ik dat het belangrijk is dat je er met je omgeving over praat. Praten lucht enorm op en je zult versteld staan wat een bemoedigende reacties en begrip je daarop zult krijgen. Helemaal omdat jij de mensen om je heen het licht in de ogen gunt. Zij gunnen jou hetzelfde en wie weet wat er uit dergelijke gesprekken voortvloeit? Heb vertrouwen in mensen en zij zullen vertrouwen hebben in jou, net as ik.
Heel veel sterkte en nog een dikke knuffel van mij
Groetjes Ronald
zaterdag 26 juni 2010 om 12:26
Je gunt anderen hun geluk maar je had jezelf ook wel wat geluk gegund en dat moet je nu ontberen. Heel begrijpelijk. Maar ik begrijp dat je momenteel ook geen relatie hebt?
Ik vind het erg voor je dat mannen in het verleden dit voor je zo kapot hebben gemaakt dat je je niet meer durfde open te stellen.
Aan de andere kant heb je willen vluchten voor wat kan gebeuren, en er konden 2 dingen gebeuren:
- weer een teleurstelling
- gelukkig worden.
Door alles uit de weg te gaan leef je niet echt he. Door te leven beleef je veel pijn, maar ook veel vreugde.
Ik hoop dat je je nu in elk geval toch meer open gaat stellen voor de liefde.
Ik vind het erg voor je dat mannen in het verleden dit voor je zo kapot hebben gemaakt dat je je niet meer durfde open te stellen.
Aan de andere kant heb je willen vluchten voor wat kan gebeuren, en er konden 2 dingen gebeuren:
- weer een teleurstelling
- gelukkig worden.
Door alles uit de weg te gaan leef je niet echt he. Door te leven beleef je veel pijn, maar ook veel vreugde.
Ik hoop dat je je nu in elk geval toch meer open gaat stellen voor de liefde.
zaterdag 26 juni 2010 om 15:31
Allemaal heel erg bedankt voor jullie reacties. Ik zal er meer over praten met mijn omgeving, maar nu heb ik dat bewust even niet gedaan omdat ik nu even iedereen zijn geluk gun en bijbehorende blijdschap en ik wil dat even zo laten. Gisteren had ik even een rotavond, het werd me allemaal even teveel.
