Psyche
alle pijlers
(bewust?) kinderloos
vrijdag 25 juni 2010 om 21:54
Hallo allemaal,
Weet even niet in welk topic ik dit moet plaatsen. Er is een topic kinderen maar ik heb het gevoel dat dat topic speciaal bestemd is voor blije moeders dus maar even hier. Voel me even verdrietig vanavond, twee broers zijn recent vader geworden, mijn ouders helemaal gelukkig als grootouders, en ik ben blij voor iedereen, gun hun de blijdschap maar ik voel me even verdrietig momenteel. Ik heb altijd doen voorkomen alsof ik niet wil trouwen (hoeft ook niet perse), en dat ik niet weet of ik kinderen wil, maar ik had ze wel graag gewild maar het is er niet van gekomen (ben nu 37) en nu ik het in mijn nabije omgeving meemaak doet het me pijn. Laat het niet blijken, mede omdat ik het echt leuk vind voor de mensen om me heen maar vanavond kan ik er even niet mee dealen, wordt gebombardeerd met foto's en blijde emails en ik voel me aan de zijlijn staan, en zo wil ik me echt niet voelen en merendeel van de tijd plaats ik mijn eigen gevoel op de achtergrond en ben ik blij voor iedereen, maar het doet even pijn nu. Weet ook niet goed bij wie ik hiermee terecht kan, bij mijn ouders liever niet, zijn erg blij met hun kleinkinderen en vind het leuk voor hun en ga ze ook niet lastig vallen met mijn gevoel momenteel, mijn vriendinnen zijn ook allemaal moeder dus kunnen zichzelf ook niet echt verplaatsen in mijn situatie. Heb jarenlang nooit echt nagedacht over kinderen, heb nooit het " rammelende eierstokken gevoel" ervaren, maar kan nog niet echt goed beoordelen of ik het echt zo ervaar of omdat het komt door teleurstellende ervaringen op liefdesvlak dat ik me er misschien (on)bewust bij neergelegd heb dat het niet voor mij weggelegd is, en het geeft me een bepaalde vorm van druk en onrustig gevoel.
Weet even niet wat ik met dit topic wil, misschien gevoel van herkenning van anderen. Morgen voel ik me weer anders maar vanavond heb ik even een off avond.
Weet even niet in welk topic ik dit moet plaatsen. Er is een topic kinderen maar ik heb het gevoel dat dat topic speciaal bestemd is voor blije moeders dus maar even hier. Voel me even verdrietig vanavond, twee broers zijn recent vader geworden, mijn ouders helemaal gelukkig als grootouders, en ik ben blij voor iedereen, gun hun de blijdschap maar ik voel me even verdrietig momenteel. Ik heb altijd doen voorkomen alsof ik niet wil trouwen (hoeft ook niet perse), en dat ik niet weet of ik kinderen wil, maar ik had ze wel graag gewild maar het is er niet van gekomen (ben nu 37) en nu ik het in mijn nabije omgeving meemaak doet het me pijn. Laat het niet blijken, mede omdat ik het echt leuk vind voor de mensen om me heen maar vanavond kan ik er even niet mee dealen, wordt gebombardeerd met foto's en blijde emails en ik voel me aan de zijlijn staan, en zo wil ik me echt niet voelen en merendeel van de tijd plaats ik mijn eigen gevoel op de achtergrond en ben ik blij voor iedereen, maar het doet even pijn nu. Weet ook niet goed bij wie ik hiermee terecht kan, bij mijn ouders liever niet, zijn erg blij met hun kleinkinderen en vind het leuk voor hun en ga ze ook niet lastig vallen met mijn gevoel momenteel, mijn vriendinnen zijn ook allemaal moeder dus kunnen zichzelf ook niet echt verplaatsen in mijn situatie. Heb jarenlang nooit echt nagedacht over kinderen, heb nooit het " rammelende eierstokken gevoel" ervaren, maar kan nog niet echt goed beoordelen of ik het echt zo ervaar of omdat het komt door teleurstellende ervaringen op liefdesvlak dat ik me er misschien (on)bewust bij neergelegd heb dat het niet voor mij weggelegd is, en het geeft me een bepaalde vorm van druk en onrustig gevoel.
Weet even niet wat ik met dit topic wil, misschien gevoel van herkenning van anderen. Morgen voel ik me weer anders maar vanavond heb ik even een off avond.
zaterdag 26 juni 2010 om 22:17
quote:cappi schreef op 26 juni 2010 @ 15:31:
Allemaal heel erg bedankt voor jullie reacties. Ik zal er meer over praten met mijn omgeving, maar nu heb ik dat bewust even niet gedaan omdat ik nu even iedereen zijn geluk gun en bijbehorende blijdschap en ik wil dat even zo laten. Gisteren had ik even een rotavond, het werd me allemaal even teveel.Hi Cappa, ik wilde je even laten weten dat ik je volkomen begrijp en dat een situatie als deze ontzettend veel pijn kan doen! Geniet van je nichtjes, zij kunnen een hoop goed maken, al zal met vlagen dat pijnlijke gevoel naar boven komen........I know
Allemaal heel erg bedankt voor jullie reacties. Ik zal er meer over praten met mijn omgeving, maar nu heb ik dat bewust even niet gedaan omdat ik nu even iedereen zijn geluk gun en bijbehorende blijdschap en ik wil dat even zo laten. Gisteren had ik even een rotavond, het werd me allemaal even teveel.Hi Cappa, ik wilde je even laten weten dat ik je volkomen begrijp en dat een situatie als deze ontzettend veel pijn kan doen! Geniet van je nichtjes, zij kunnen een hoop goed maken, al zal met vlagen dat pijnlijke gevoel naar boven komen........I know
zondag 27 juni 2010 om 08:14
Hoi Cappi, ik herken het zo goed: beide broers allang in de kinderen en ik nog alleen. Ik vond het eerlijk gezegd helemaal niet leuk om dat allemaal te moeten aanzien en vond mijn nichtjes ook niet zo leuk; voelde des te meer het gemis en het gebrek aan de mogelijkheid om zelf een gezin te beginnen.
Gingen we een familiefoto maken voor het zoveeljarig huwelijk van mijn ouders. Foto van iedereen, foto van 'de kinderen', foto van de gezinnen apart, foto van Aureel apart. Dat soort situaties. Bleagh.
Heb me ook heel erg afgezet tegen dat hele kindergebeuren; wilde ze zelf toen niet maar achteraf merk ik dat ik dit mezelf ook probeerde wijs te maken omdat het misschien niet zou lukken.
En dan mijn ouders die volslagen idolaat waren van die kinderen - allemaal heel begrijpelijk, maar ik dacht wel: hallo, ik ben al alleen, en nog gaat alle aandacht naar mijn broers met gezin!! Nee, dat zijn allemaal geen leuke gevoelens, niet iets om trots op te zijn en wat je makkelijk deelt.
Ook ik denk dat je dat moet proberen met mensen die je lief zijn, maar snap dat dat moeilijk is! Kun je niet proberen ook vriendinnen te vinden die kinderloos of single zijn? Daar heb ik zoveel aan gehad toen ik nog alleen was!
Ik weet niet hoe jij het ervaart, maar op mijn 33e dacht ik: ik word gek van die onzekerheid of het ooit nog gaat gebeuren, laat ik maar accepteren dat het er niet inzit voor mij. Ik ga daarop mijn leven inrichten en sluit dit af. Want leven tussen hoop en vrees (klinkt wat dramatisch, maar toch) wil ik niet meer. En als mensen dan zeiden: joh, het kan nog, geef de hoop niet op! dacht ik: dat wil ik dus juist even wél, om duidelijkheid te hebben. Kort daarna kwam ik manlief tegen en nu twee jaar later zit ik dit hoogzwanger te typen.
Toch vond ik het een goede beslissing destijds. Het gaf me rust, en een richting in mijn leven. Ik zat niet meer 'in de wacht' maar kon gewoon verdergaan.
Ik realiseer me tegelijk dat het leven wat ik nu heb mij weliswaar erg gelukkig maakt, maar ook niet zaligmakend is. Ik kan nog steeds verdrietig zijn als ik eraan terugdenk hoe het was om alleen te zijn; tegelijk heb ik regelmatig heimwee gehad naar dat leven, helemaal op mezelf in mijn eigen huisje, met niemand rekening hoeven houden e.d. Beide soorten levens hebben hun fijne en mindere kanten.
Je moet het maar doen met wat je krijgt, en ook een relatie- en kinderloos leven kan compleet, zinvol en gelukkig zijn!
Ik hoop voor jou dat je goed met de situatie kunt leven, hoe het ook zal uitpakken. En geniet van je nichtjes! Veel geluk en een dikke
Gingen we een familiefoto maken voor het zoveeljarig huwelijk van mijn ouders. Foto van iedereen, foto van 'de kinderen', foto van de gezinnen apart, foto van Aureel apart. Dat soort situaties. Bleagh.
Heb me ook heel erg afgezet tegen dat hele kindergebeuren; wilde ze zelf toen niet maar achteraf merk ik dat ik dit mezelf ook probeerde wijs te maken omdat het misschien niet zou lukken.
En dan mijn ouders die volslagen idolaat waren van die kinderen - allemaal heel begrijpelijk, maar ik dacht wel: hallo, ik ben al alleen, en nog gaat alle aandacht naar mijn broers met gezin!! Nee, dat zijn allemaal geen leuke gevoelens, niet iets om trots op te zijn en wat je makkelijk deelt.
Ook ik denk dat je dat moet proberen met mensen die je lief zijn, maar snap dat dat moeilijk is! Kun je niet proberen ook vriendinnen te vinden die kinderloos of single zijn? Daar heb ik zoveel aan gehad toen ik nog alleen was!
Ik weet niet hoe jij het ervaart, maar op mijn 33e dacht ik: ik word gek van die onzekerheid of het ooit nog gaat gebeuren, laat ik maar accepteren dat het er niet inzit voor mij. Ik ga daarop mijn leven inrichten en sluit dit af. Want leven tussen hoop en vrees (klinkt wat dramatisch, maar toch) wil ik niet meer. En als mensen dan zeiden: joh, het kan nog, geef de hoop niet op! dacht ik: dat wil ik dus juist even wél, om duidelijkheid te hebben. Kort daarna kwam ik manlief tegen en nu twee jaar later zit ik dit hoogzwanger te typen.
Toch vond ik het een goede beslissing destijds. Het gaf me rust, en een richting in mijn leven. Ik zat niet meer 'in de wacht' maar kon gewoon verdergaan.
Ik realiseer me tegelijk dat het leven wat ik nu heb mij weliswaar erg gelukkig maakt, maar ook niet zaligmakend is. Ik kan nog steeds verdrietig zijn als ik eraan terugdenk hoe het was om alleen te zijn; tegelijk heb ik regelmatig heimwee gehad naar dat leven, helemaal op mezelf in mijn eigen huisje, met niemand rekening hoeven houden e.d. Beide soorten levens hebben hun fijne en mindere kanten.
Je moet het maar doen met wat je krijgt, en ook een relatie- en kinderloos leven kan compleet, zinvol en gelukkig zijn!
Ik hoop voor jou dat je goed met de situatie kunt leven, hoe het ook zal uitpakken. En geniet van je nichtjes! Veel geluk en een dikke
zondag 27 juni 2010 om 10:34
Aureel, heel herkenbaar idd. Ik heb er heel lang niet over nagedacht over kinderen, heb ook nooit zo dat rammelende eierstokken gevoel ervaren, toen vriendinnen zwanger werden, harstikke leuk en ging er toen ook wel meer over nadenken en had soms ook dat gevoel van wil ik ook, maar niet op de manier zoals ik dat de laatste maanden heb ervaren, en dat komt omdat het nu heel dichtbij is. Het is niet zo dat ik nu compleet in zak en as zit, en ben ook gelukkig beter in staat om als ik me ze voel dat om te buigen en te kijken naar wat ik wel heb maar er zijn momenten, zoals paar dagen geleden dat het me allemaal te veel wordt en dat ik merk dat ik me er even voor af wil sluiten. Mensen maken soms opmerkingen dat ik denk je hebt geen flauw idee en dan draait m'n maag om en dan denk ik je hebt makkelijk praten, maar wat je zegt beide soorten levens hebben zijn voor-en nadelen.
Ik vind het in ieder geval een hele leuke ontwikkeling voor je en wil je veel geluk wensen met je kleintje
Ik vind het in ieder geval een hele leuke ontwikkeling voor je en wil je veel geluk wensen met je kleintje
