Psyche
alle pijlers
Bijna drie jaar na de geboorte en overlijden van onze baby.
zaterdag 7 juni 2008 om 05:12
In Thailand is het een boeddhistisch gebruik om de doden een aantal jaren na hun dood te eren en herdenken. In de ochtend en middag waren er herdenkingsdiensten, voor twee familieleden en onze dochter, in aanwezigheid van 20 monniken. Heel veel mensen hadden dagenlang alles voorbereid (eten, tafels, stoelen, tenten). En in de avond en nacht een concert op een popfestivalachtig podium, inclusief politiebewaking. Het gehele dorp liep uit.
Op zo'n dag komen de emoties over het verlies van je dierbaren weer boven drijven. Toch ebt het weg. Maar gisteravond bij lezen van het kinderen forum stuitte ik op Baby overleden, een jaar later...… Dus ik heb besloten toch maar eens een keer mijn verhaal neer te pennen.
Op zo'n dag komen de emoties over het verlies van je dierbaren weer boven drijven. Toch ebt het weg. Maar gisteravond bij lezen van het kinderen forum stuitte ik op Baby overleden, een jaar later...… Dus ik heb besloten toch maar eens een keer mijn verhaal neer te pennen.
(f) 
zaterdag 7 juni 2008 om 19:12
zondag 8 juni 2008 om 07:09
Wat een spannende, intensieve tijd hebben jullie doorgemaakt. En wat fijn dat je het allemaal zo bewust hebt meegemaakt. Het is een geweldig cadeau aan jullie kind, dat jullie er al die dagen en weken zo voor haar geweest zijn. Fijn dat ze zo vredig mocht overgaan. Op de meest veilige plek van de wereld, op haar moeders buik.
Bijzonder dat je dit wilde delen!
Groet, Clairy
Bijzonder dat je dit wilde delen!
Groet, Clairy
maandag 9 juni 2008 om 01:43
MyleneValerie: De vragen die je hebt, heb ik verwerkt in het einde van het verhaal, maar voor jou gemak post ze ook hier:
- Wie schrijft, die blijft -
De dag na het overlijden van onze baby was ik begonnen met een postuum dagboek beginnend in de vroege ochtend dat het vruchtwater wegliep. Het eindigt op het moment dat het voor de eerste maal kritiek wordt:
"Zondagmiddag:
Sinds woensdagavond is papa niet meer bij je op bezoek geweest omdat hij koorts had. Met zijn tweeën zijn we bij je langsgekomen en het gaat heel slecht met je op dit moment. De beademingsdrukken staan erg hoog en je hebt veel zuurstof nodig."
Het werd te moeilijk om verder te gaan en het is er ook nooit meer van gekomen om het af te ronden.
Mijn oma overleed een jaar na onze baby op 93 jarige leeftijd. Ze had een groot (katholiek) gezin op de wereld gezet waarvan 4 kinderen als baby waren overleden. Ze waren nog steeds dicht bij haar in haar gedachten.
Het is nu bijna 3 jaar na het overlijden van onze dochter en ik merk dat de details aan het vervagen zijn. Maar het zit er dat onze oudste dochter (nu 4 jaar oud) met steeds meer vragen komt. Vanmiddag (9 juni) wilde ze uit zichzelf wierook ontsteken om haar zusje te gedenken. De tijd is voor mij dus gekomen om alles op schrift vast te leggen voor onze oudste dochter.
- Wat heeft haar dood bij mij teweeg gebracht -
De laatste vijf uren van haar leven had mijn dochter op mijn borst doorgebracht. De dag na het overlijden van ons kindje fietste ik naar huis om de auto op te halen en voelde alsof ze als een medaillon op mijn bost rustte. Ik had het idee dat ik voortaan veel sterker in 't leven zou staan ... een beter mens zou worden in meerdere opzichten. Nu concludeer ik dat er niet veel wezenlijks is veranderd aan mij; ten goede of ten slechte.
- Wie schrijft, die blijft -
De dag na het overlijden van onze baby was ik begonnen met een postuum dagboek beginnend in de vroege ochtend dat het vruchtwater wegliep. Het eindigt op het moment dat het voor de eerste maal kritiek wordt:
"Zondagmiddag:
Sinds woensdagavond is papa niet meer bij je op bezoek geweest omdat hij koorts had. Met zijn tweeën zijn we bij je langsgekomen en het gaat heel slecht met je op dit moment. De beademingsdrukken staan erg hoog en je hebt veel zuurstof nodig."
Het werd te moeilijk om verder te gaan en het is er ook nooit meer van gekomen om het af te ronden.
Mijn oma overleed een jaar na onze baby op 93 jarige leeftijd. Ze had een groot (katholiek) gezin op de wereld gezet waarvan 4 kinderen als baby waren overleden. Ze waren nog steeds dicht bij haar in haar gedachten.
Het is nu bijna 3 jaar na het overlijden van onze dochter en ik merk dat de details aan het vervagen zijn. Maar het zit er dat onze oudste dochter (nu 4 jaar oud) met steeds meer vragen komt. Vanmiddag (9 juni) wilde ze uit zichzelf wierook ontsteken om haar zusje te gedenken. De tijd is voor mij dus gekomen om alles op schrift vast te leggen voor onze oudste dochter.
- Wat heeft haar dood bij mij teweeg gebracht -
De laatste vijf uren van haar leven had mijn dochter op mijn borst doorgebracht. De dag na het overlijden van ons kindje fietste ik naar huis om de auto op te halen en voelde alsof ze als een medaillon op mijn bost rustte. Ik had het idee dat ik voortaan veel sterker in 't leven zou staan ... een beter mens zou worden in meerdere opzichten. Nu concludeer ik dat er niet veel wezenlijks is veranderd aan mij; ten goede of ten slechte.
maandag 9 juni 2008 om 01:54
Ben Mamma jij ook sterkte toegewenst en veel geluk jou kind.
Iedereen die gereageerd heeft: Bedaankt ... voor die mooie bloemen (vrij geciteerd naar Paus Johannes Paulus II) en de vele knuffels.
Wij gaan een week op vakantie. Ik wil proberen haar kant van het verhaal ook op te schrijven... Afwachten maar...
Iedereen die gereageerd heeft: Bedaankt ... voor die mooie bloemen (vrij geciteerd naar Paus Johannes Paulus II) en de vele knuffels.
Wij gaan een week op vakantie. Ik wil proberen haar kant van het verhaal ook op te schrijven... Afwachten maar...
dinsdag 10 juni 2008 om 23:24
Dag koppel,
Allereerst gecondoleerd met het verlies van jullie dochter. Ik ben geroerd door de liefde en kracht die van je woorden uitgaan.
Ik zou willen vragen of je misschien iets zou willen vertellen over de steun vanuit je omgeving? Tot mijn grote verdriet speelt zich op dit moment in mijn nabije omgeving een bijna identiek verhaal af (de behandeling van dit meisje wordt vannacht gestopt). Ik zou zo graag iets voor de ouders willen betekenen, maar weet me totaal geen houding te geven.
Ik wil niet bellen, omdat dat voelt als inbreuk in zo'n intieme periode. Ik heb een kaartje gekocht, maar kan alleen maar staren naar het lege papier. Volgens mij bestaan er geen woorden die troost bieden in een situatie als deze.
Uit ervaring weet ik dat er meestal weinig gedaan wordt met: 'laat maar weten als we iets voor je kunnen doen', maar ik kan ook niet bedenken welke 'hulp' ik concreet kan aanbieden.
Ik hoop van harte dat je het niet vervelend vindt dat ik om je ervaring hiermee vraag.
Allereerst gecondoleerd met het verlies van jullie dochter. Ik ben geroerd door de liefde en kracht die van je woorden uitgaan.
Ik zou willen vragen of je misschien iets zou willen vertellen over de steun vanuit je omgeving? Tot mijn grote verdriet speelt zich op dit moment in mijn nabije omgeving een bijna identiek verhaal af (de behandeling van dit meisje wordt vannacht gestopt). Ik zou zo graag iets voor de ouders willen betekenen, maar weet me totaal geen houding te geven.
Ik wil niet bellen, omdat dat voelt als inbreuk in zo'n intieme periode. Ik heb een kaartje gekocht, maar kan alleen maar staren naar het lege papier. Volgens mij bestaan er geen woorden die troost bieden in een situatie als deze.
Uit ervaring weet ik dat er meestal weinig gedaan wordt met: 'laat maar weten als we iets voor je kunnen doen', maar ik kan ook niet bedenken welke 'hulp' ik concreet kan aanbieden.
Ik hoop van harte dat je het niet vervelend vindt dat ik om je ervaring hiermee vraag.
maandag 16 juni 2008 om 10:09
Beste Marieke,
Wij zijn net deze ochtend teruggekomen van vakantie, vandaar de late reactie.
Wij hebben zelf zoveel mogelijk mensen betrokken bij het overlijden van onze dochter. Voor mijzelf was het belangrijk dat ik mijn verhaal kwijt kon.
Probeer het contact op hetzelfde niveau te houden als voorheen en doe wat extra's over een paar maanden als het voor hun echt nodig kan zijn gesteund te worden in hun verdriet. Praatje, kaartje, bloemetje, etentje?
Wat mij nog goed bijstaat is een kaart met een persoonlijk geschreven gedicht. De vriendin van een collega van mij had het geschreven, terwijl ik haar nog nooit had ontmoet en met hem, toen en nu, amper contact had.
Sterkte!
Wij zijn net deze ochtend teruggekomen van vakantie, vandaar de late reactie.
Wij hebben zelf zoveel mogelijk mensen betrokken bij het overlijden van onze dochter. Voor mijzelf was het belangrijk dat ik mijn verhaal kwijt kon.
Probeer het contact op hetzelfde niveau te houden als voorheen en doe wat extra's over een paar maanden als het voor hun echt nodig kan zijn gesteund te worden in hun verdriet. Praatje, kaartje, bloemetje, etentje?
Wat mij nog goed bijstaat is een kaart met een persoonlijk geschreven gedicht. De vriendin van een collega van mij had het geschreven, terwijl ik haar nog nooit had ontmoet en met hem, toen en nu, amper contact had.
Sterkte!
