Psyche
alle pijlers
Bordeline NAO geconstateerd en nu?
dinsdag 26 augustus 2008 om 13:02
Ik ben een heleboel zat van mezelf, laat ik daarmee beginnen.
Er is bij mij recentelijk Bordeline NAO geconstateerd.
FF voor de duidelijkheid: ik snij niet, en wil niet dood.
Ik zal een aantal punten die mij omschrijven beschrijven, zo kort en bondig ,mogelijk.
Ik denk wisselt in uitersten (alles of niets, zwart of wit).
Mijn gevoelsleven is instabiel omdat er vaak sterke stemmingswisselingen zijn.
Mijn handelen wordt gekenmerkt door wispelturig gedrag en impulsiviteit: eerst doen dan denken
mijn gedachten zijn sterk afhankelijk van wie ik tegenover me hebt
ik herinner me situaties heel anders dan andere dat doen of herinner me helemaal niet meer
geef mezelf de schuld, vriend stoot hoofd ik denk kut das mijn schuld ( en dat is wel het domste voorbeeld wat ik ff aanhalen kan hoor)
Mijn denken is wisselend gekleurd door achterdocht.
Ik ben zo wispelturig als de pest, hoe de wind waait waait me jasje.
Helemaal over de top van geluk of helemaal de stront in bij een kleine tegenslag.
Met maar zeker ook zonder aanleiding witheet en agressief op gezette tijden.
Maar vooral voortdurend de schuld bij mezelf leggen is zo dodelijk vermoeiend..
Dan heb ik het nog niet eens over: negatief zelfbeeld, verlatingsangst realiteitsvervorming mooi maar moeilijk uit te leggen woord) angts en depresive gedachten.
Kortom: dit kost me straks me relatie tussen mij en mijn vriend, ik ben niet erg structureel voorbeeld voor mijn zoon, en niet erg betrouwbaar aangaande afspraken die ik met mezelf maak.
Nog ff dit:
Ik kom uit een relatie waarvan de man mij continu uitzuigde en mijn gebruikte om er zelf beter van te worden.
Min huidige man is een stuk zelfstandiger en zet mij niet in om zijn geluk te bepalen.. maar wil me graag naast hem omdat hij me waardeert om wie ik ben... toch maken de bovenstaande feiten er vaak van dat we erg ruzies hebben.
Het draait in deze relatie meer om mij dan in mijn voorgaande, en dat is erg fijn opzich maar ook moeilijk.. ik ben nog nooit zo met mezelf geconfronteerd als nu.
Ik heb hulp.. doe een startgroep bij een centrum voor psychotherapie in mijn woonplaats.. en stroom daarvanuit door naar een parttime progr van 3 hele dagen.
Wie herkent dit? en kan mij misschien een duidleijk handvat geven tot ik zelf in staat ben mijn brokken de rapen en me leven weer met behulp van de therapie op te pakken en volwaardig bestaan te leiden?
Er is bij mij recentelijk Bordeline NAO geconstateerd.
FF voor de duidelijkheid: ik snij niet, en wil niet dood.
Ik zal een aantal punten die mij omschrijven beschrijven, zo kort en bondig ,mogelijk.
Ik denk wisselt in uitersten (alles of niets, zwart of wit).
Mijn gevoelsleven is instabiel omdat er vaak sterke stemmingswisselingen zijn.
Mijn handelen wordt gekenmerkt door wispelturig gedrag en impulsiviteit: eerst doen dan denken
mijn gedachten zijn sterk afhankelijk van wie ik tegenover me hebt
ik herinner me situaties heel anders dan andere dat doen of herinner me helemaal niet meer
geef mezelf de schuld, vriend stoot hoofd ik denk kut das mijn schuld ( en dat is wel het domste voorbeeld wat ik ff aanhalen kan hoor)
Mijn denken is wisselend gekleurd door achterdocht.
Ik ben zo wispelturig als de pest, hoe de wind waait waait me jasje.
Helemaal over de top van geluk of helemaal de stront in bij een kleine tegenslag.
Met maar zeker ook zonder aanleiding witheet en agressief op gezette tijden.
Maar vooral voortdurend de schuld bij mezelf leggen is zo dodelijk vermoeiend..
Dan heb ik het nog niet eens over: negatief zelfbeeld, verlatingsangst realiteitsvervorming mooi maar moeilijk uit te leggen woord) angts en depresive gedachten.
Kortom: dit kost me straks me relatie tussen mij en mijn vriend, ik ben niet erg structureel voorbeeld voor mijn zoon, en niet erg betrouwbaar aangaande afspraken die ik met mezelf maak.
Nog ff dit:
Ik kom uit een relatie waarvan de man mij continu uitzuigde en mijn gebruikte om er zelf beter van te worden.
Min huidige man is een stuk zelfstandiger en zet mij niet in om zijn geluk te bepalen.. maar wil me graag naast hem omdat hij me waardeert om wie ik ben... toch maken de bovenstaande feiten er vaak van dat we erg ruzies hebben.
Het draait in deze relatie meer om mij dan in mijn voorgaande, en dat is erg fijn opzich maar ook moeilijk.. ik ben nog nooit zo met mezelf geconfronteerd als nu.
Ik heb hulp.. doe een startgroep bij een centrum voor psychotherapie in mijn woonplaats.. en stroom daarvanuit door naar een parttime progr van 3 hele dagen.
Wie herkent dit? en kan mij misschien een duidleijk handvat geven tot ik zelf in staat ben mijn brokken de rapen en me leven weer met behulp van de therapie op te pakken en volwaardig bestaan te leiden?
dinsdag 26 augustus 2008 om 13:29
ik heb borderline, 2 kinderen en een man waar ik heel veel ruzie mee heb, eigenlijk hebben we heel veel overeenkomsten op je vorige relatie na.
handvaten geven vind ik niet zo eenvoudig omdat dat wat voor mij werkt niet voor jou hoeft te werken. bovendien is het een kwestie van de theorie weten en dan oefenen oefenen oefenen elke dag weer elke situatie opnieuw net zo lang tot het automatisch word. daar is therahie op gericht.
ik vind het heeeeel moeilijk, de voornaamste reden dat het mij niet lukt is omdat ik niet wil. ik wil wel een leuk, stabiel, sociaal, doordacht persoon zijn maar ik wil niet bij elke handeling die ik doe mij afvragen; is dit doordacht, is dit reeel ectra ectra....
dus mijn tip (uit mijn eigen referentie kader dus) echt willen bezig zijn met je gedrag en ook luisteren naar je man als je over grenzen heen gaat (al dan niet die van jezelf)
handvaten geven vind ik niet zo eenvoudig omdat dat wat voor mij werkt niet voor jou hoeft te werken. bovendien is het een kwestie van de theorie weten en dan oefenen oefenen oefenen elke dag weer elke situatie opnieuw net zo lang tot het automatisch word. daar is therahie op gericht.
ik vind het heeeeel moeilijk, de voornaamste reden dat het mij niet lukt is omdat ik niet wil. ik wil wel een leuk, stabiel, sociaal, doordacht persoon zijn maar ik wil niet bij elke handeling die ik doe mij afvragen; is dit doordacht, is dit reeel ectra ectra....
dus mijn tip (uit mijn eigen referentie kader dus) echt willen bezig zijn met je gedrag en ook luisteren naar je man als je over grenzen heen gaat (al dan niet die van jezelf)
dinsdag 26 augustus 2008 om 13:44
Nou, als iemand zich in dit verhaal herkent, ben ik het wel. Ik heb bijna dezelfde symptomen gehad als jij, ccfontana, ook enorm veel last van verlatingsangst en zwart-wit denken en ik heb me ook 3 jaar lang door een ex totaal laten leegzuigen en daarna ben ik in klinische therapie gegaan, bij het CSP in Oegstgeest en daar ben ik wel redelijk geholpen, al vond ik de therapie erg kinderachtig af en toe, het was erg op corrigeren gericht, alsof je een soort heropvoeding moest doormaken en dat vond ik wel lastig. Soms leken de 24 clienten bij elkaar meer een kleuterklas dan een stel volwassenen die hulp nodig hadden.
Gelukkig gaat het nu een heel stuk beter met me, ik probeer uit alle macht geen woedebuien meer te hebben en dat heb ik onder controle gekregen toen ik meer contacten kreeg en ik alles dus niet meer alleen op moest lossen, wat eerst wel zo was. Nu heb ik naast mijn vriend, mijn therapeute natuurlijk en ik heb door de therapie en de gesprekken met mijn vriendinnen zo vreselijk veel geleerd, maar dat heeft me wel een paar jaartjes gekost, dat krijg je niet in een keer voor elkaar.
Wat mij heft meest heeft geholpen, is dat ik niet meer alleen op deze wereld ben. Als ik zin hem om te praten en/of contact te zoeken, dan heb ik daar de gelegenheid voor en als ik dat niet wil, is dat ook goed en dat voelt heel erg prettig. Ik heb nu bv wel het gevoel dat mijn vriend nu echt van me houdt, terwijl ik dat eerst totaal niet kon beleven, mede hoe mijn ex mij jarenlang emotioneel heeft mishandeld en mij heeft uitgebuit totdat er niets meer uit te buiten viel en ik totaal overspannen en gek van hem was geworden, ipv dat mijn ex mij steunde in mijn eenzaamheid etc, nam hij alleen maar en had hij mij alleen maar nodig voor een verblijfsvergunning en dat heeft het voor mij alleen maar extra pijnlijk gemaakt en toen hij vastzat in de gevangenis, ben ik helemaal terug gevallen op mezelf en zag ik in dat ik zoveel dingen van hem had toegelaten omdat ik me zo intens eenzaam voelde en toen ben ik dus in therapie gegaan en is mij klinische therapie aangeraden, vanwege de ernst van de klachten.
Ik was toendertijd emotioneel totaal ondervoed, was niet in staat om contact met mensen te maken en/of te onderhouden, in ieder geval niet op een normale manier. Of ik claimde mensen totaal of ik was totaal niet bereikbaar, voor niemand niet en kroop ik helemaal in mezelf, dat is voor mij echt vreselijk moeilijk geweest en voor mijn vriend ook, ik wist nooit wanneer ik welke bui kreeg en hij dus ook niet, dus dat ging nog wel eens mis, met dat verschil dat hij wel volwassen op mijn buien kan reageren en mijn ex totaal niet, die was volgens mij nog erger dan ik en dat maakte de situatie wel heel erg complex, want als je 2 zwakkelingen bij elkaar hebt, moet de ene de ander wel gaan helpen en in dat geval was ik degene die de noden van mijn ex droeg, terwijl ik daartoe helemaal niet in staat was, ik zat nog veel te veel met mijn eigen verleden en een illegaal in huis, maakte het voor mij echt niet veiliger, eerder onveiliger, want hij kon elk moment opgepakt worden en je leeft in zo'n rotsituatie, je weet nooit hoe lang je elkaar nog ziet en nog bij elkaar blijft, dus je stikt van de onzekerheid, daarom heb ik het op een gegeven moment met mijn ex uitgemaakt, omdat ik zo niet meer kon en wilde leven, constant in onzekerheid, of hij wel kon blijven of niet en hij werd steeds bozer en agressiever, omdat ik hem geen verblijfsvergunning kon geven en daar zat ik ook niet echt op te wachten, ik werd op een gegeven moment harstikke bang voor hem en ik was al zo bang van binnen, door vroeger, door mijn verleden en nu kreeg ik er ergens een klap bij.
Mijn vader kon ook boos op mij worden om niets en zo was het met deze ex ook en daardoor werd de situatie voor mij echt niet beter, eerder slechter, maar toen heb ik me daarvoor ook laten behandelen, 16 maanden lang, intern, 5 dagen per week intensieve therapie en dat heeft me voor een deel geholpen en nu gaat het wel enigszins met me, hoewel ik altijd de angst heb om terug te vallen, omdat het allemaal zo heftig was en die heftigheid leverde mij ook wel wat op, nu is mijn leven saai, want ik heb meer rust, niet meer zo van die erge gevoelswisselingen, want daar werd ik eigenlijk echt gek van. Het ene moment zei ik dat en dan weer het andere moment dat, nu gaat dat ook gelukkig beter en ik hoop dat dat voor jou ook mag gelden.
Gelukkig gaat het nu een heel stuk beter met me, ik probeer uit alle macht geen woedebuien meer te hebben en dat heb ik onder controle gekregen toen ik meer contacten kreeg en ik alles dus niet meer alleen op moest lossen, wat eerst wel zo was. Nu heb ik naast mijn vriend, mijn therapeute natuurlijk en ik heb door de therapie en de gesprekken met mijn vriendinnen zo vreselijk veel geleerd, maar dat heeft me wel een paar jaartjes gekost, dat krijg je niet in een keer voor elkaar.
Wat mij heft meest heeft geholpen, is dat ik niet meer alleen op deze wereld ben. Als ik zin hem om te praten en/of contact te zoeken, dan heb ik daar de gelegenheid voor en als ik dat niet wil, is dat ook goed en dat voelt heel erg prettig. Ik heb nu bv wel het gevoel dat mijn vriend nu echt van me houdt, terwijl ik dat eerst totaal niet kon beleven, mede hoe mijn ex mij jarenlang emotioneel heeft mishandeld en mij heeft uitgebuit totdat er niets meer uit te buiten viel en ik totaal overspannen en gek van hem was geworden, ipv dat mijn ex mij steunde in mijn eenzaamheid etc, nam hij alleen maar en had hij mij alleen maar nodig voor een verblijfsvergunning en dat heeft het voor mij alleen maar extra pijnlijk gemaakt en toen hij vastzat in de gevangenis, ben ik helemaal terug gevallen op mezelf en zag ik in dat ik zoveel dingen van hem had toegelaten omdat ik me zo intens eenzaam voelde en toen ben ik dus in therapie gegaan en is mij klinische therapie aangeraden, vanwege de ernst van de klachten.
Ik was toendertijd emotioneel totaal ondervoed, was niet in staat om contact met mensen te maken en/of te onderhouden, in ieder geval niet op een normale manier. Of ik claimde mensen totaal of ik was totaal niet bereikbaar, voor niemand niet en kroop ik helemaal in mezelf, dat is voor mij echt vreselijk moeilijk geweest en voor mijn vriend ook, ik wist nooit wanneer ik welke bui kreeg en hij dus ook niet, dus dat ging nog wel eens mis, met dat verschil dat hij wel volwassen op mijn buien kan reageren en mijn ex totaal niet, die was volgens mij nog erger dan ik en dat maakte de situatie wel heel erg complex, want als je 2 zwakkelingen bij elkaar hebt, moet de ene de ander wel gaan helpen en in dat geval was ik degene die de noden van mijn ex droeg, terwijl ik daartoe helemaal niet in staat was, ik zat nog veel te veel met mijn eigen verleden en een illegaal in huis, maakte het voor mij echt niet veiliger, eerder onveiliger, want hij kon elk moment opgepakt worden en je leeft in zo'n rotsituatie, je weet nooit hoe lang je elkaar nog ziet en nog bij elkaar blijft, dus je stikt van de onzekerheid, daarom heb ik het op een gegeven moment met mijn ex uitgemaakt, omdat ik zo niet meer kon en wilde leven, constant in onzekerheid, of hij wel kon blijven of niet en hij werd steeds bozer en agressiever, omdat ik hem geen verblijfsvergunning kon geven en daar zat ik ook niet echt op te wachten, ik werd op een gegeven moment harstikke bang voor hem en ik was al zo bang van binnen, door vroeger, door mijn verleden en nu kreeg ik er ergens een klap bij.
Mijn vader kon ook boos op mij worden om niets en zo was het met deze ex ook en daardoor werd de situatie voor mij echt niet beter, eerder slechter, maar toen heb ik me daarvoor ook laten behandelen, 16 maanden lang, intern, 5 dagen per week intensieve therapie en dat heeft me voor een deel geholpen en nu gaat het wel enigszins met me, hoewel ik altijd de angst heb om terug te vallen, omdat het allemaal zo heftig was en die heftigheid leverde mij ook wel wat op, nu is mijn leven saai, want ik heb meer rust, niet meer zo van die erge gevoelswisselingen, want daar werd ik eigenlijk echt gek van. Het ene moment zei ik dat en dan weer het andere moment dat, nu gaat dat ook gelukkig beter en ik hoop dat dat voor jou ook mag gelden.
dinsdag 26 augustus 2008 om 13:57
Ik kan begrijpen wat je bedoelt met het niet continu bezig zijn met je afvragen is dit reeel doordacht etc etc..dat herken ik wel.
Ik ben wel verbaal sterk op bepaalde punten, maar het lijkt wel of het gewoon niet begrepen wordt.. en er dan dwars doorheen gewandelt wordt.
Voorbeeld: Ik geef aan mijn man aan dat ik zijn denkwijze wel volgen kan maar me er niet toe kan zetten het daadwerkelijk te doen.
Bovendien ben ik ook niet van mening dat zijn manier de juiste is.. hij heeft zelf het idee dat hij het allemaal geweldig doet en me helpt.. maar dat doet hij niet,.
Door me keer op keer te wijzen op mijn tekortkomingen en te zeggen ik zei toch dit of dat en je luisterde niet.. ja dan houdt het op.
Ik kan bijvb niet tegen het feit dat als ik mijn zoon uit bed roep om 7 uur en hij nee zegt, ik zeg het dan nog eens, opstaan wassen aankleden en weer een nee.. zeg ik het weer en weer een nee dan is de maat vol.
3x gezegd 3 niet geluisterd dan luid d4de x GVD ERUIT NU JE MOET NAAR SCHOOL.
Weer een nee.. en dan komt manlief om de hoek.. goedemorgen.. lekker geslapen.. en wat denk je.. zoon stapt uit bed.
De hele dag moet ik dan aanhoren : doe het zelf dan als je het zo goed weet.
Wat doe ik fout aan mijn gedrag als ik mijn zoon op een normale toon goedemorgen zeg en hem vraag ze bed uit te komen.
Moraal van dit voorbeeld?.. dat ik niet meer in staat ben de simpelste dingen zoals je zoon uit bed te krijgen.. laat staan in staat ben het voorbeeld van mijn man te volgen HALLO IK ZEI TOCH GOEDEMORGEN SCHAT OPSTAAN VOOR SCHOOL!!!!
Ik voel me de hele dag falen in alle opzichten en probeer me man uit te leggen dat wat ik doe ook een gewone benadering is naar mijn zoon toe maar hij het bij mij niet zo nauw neemt.
Vervolgens probeer ik uit te leggen aan man dat het me frustreerd als hij me x op x wijst dat ik het dan zelf moet doen als ik het zo goed weet.
Ik weet het dus niet en de aanpak die ik had was geen verkeerde.
Maar als de dag zo begint is de rest van de dag al een grafdag zoals mijn man dit benoemt.
Ik denk dan hallo... hij is eruit en naar school, ga je toch gewoon verder met je eigen ding. en laat je je dag toch niet door bepalen.
Nee man is dan de hele dag niet te genieten om dit ene punt.
Ik ben dan de hele dag me vent aan het pleasen en hem in de ogen aan het staren in de hoop dat hij me nog wel lief vind Dat gevoel wat ik dan heb is de hele dag door zo.
Ik voel me zo falen ..
dinsdag 26 augustus 2008 om 14:08
Ik herken ook veel in je verhaal.
Ik heb Borderline (niet van het a-sociale type zoals het beeld is wat mensen vaak hebben)
Ik heb wel gesneden,daar ben ik vanaf.
Dood heb ik nooit gewild want ik heb kinderen.
Wel voel ik mij vaak reddeloos en machteloos en verlang ik naar rust in mijn hoofd.
Ik heb auditieve psychotische verschijnselen.
Ik heb daarnaast een eetstoornis en die houdt eigenlijk de Borderline enizins in bedwang (mijn uitlaatklep zeg maar).
Ik heb eigenlijk geen handvatten waar je naar vraagt,ik vind het ook een zware kwestie om mijn weg in te vinden.
Wel heb ik baat bij medicatie.
Zoals de meeste Borderliners ben ik moeilijk consequent aan de medicatie te houden.
Nu ben ik een tijd gestopt en dat gaat niet goed.
Ik ga ook weer onder begeleiding beginnen.
Ik kan je niet veel bieden,misschien dat je niet alleen bent.
Er is overigens een topic waar mensen met Borderline schrijven.
Ik schrijf er zelf niet,maar misschien wil je een kijkje nemen.
Veel sterkte en liefs.
Ik heb Borderline (niet van het a-sociale type zoals het beeld is wat mensen vaak hebben)
Ik heb wel gesneden,daar ben ik vanaf.
Dood heb ik nooit gewild want ik heb kinderen.
Wel voel ik mij vaak reddeloos en machteloos en verlang ik naar rust in mijn hoofd.
Ik heb auditieve psychotische verschijnselen.
Ik heb daarnaast een eetstoornis en die houdt eigenlijk de Borderline enizins in bedwang (mijn uitlaatklep zeg maar).
Ik heb eigenlijk geen handvatten waar je naar vraagt,ik vind het ook een zware kwestie om mijn weg in te vinden.
Wel heb ik baat bij medicatie.
Zoals de meeste Borderliners ben ik moeilijk consequent aan de medicatie te houden.
Nu ben ik een tijd gestopt en dat gaat niet goed.
Ik ga ook weer onder begeleiding beginnen.
Ik kan je niet veel bieden,misschien dat je niet alleen bent.
Er is overigens een topic waar mensen met Borderline schrijven.
Ik schrijf er zelf niet,maar misschien wil je een kijkje nemen.
Veel sterkte en liefs.
dinsdag 26 augustus 2008 om 14:12
Ik heb overigens nooit van de dignose nao achter Borderline gehoord.
Ik ben zelf meer het type ingehouden woede.
Reageer het meer af op mijzelf dan op mijn omgeving.
Maar ik snap wel het gevoel,alleen een andere uitlaatklep.
Overigens heb ik eens in de zoveel tijd ook woedeaanvallen,sporadisch,meer uit machteloosheid
Nou ja....dit is nog te heftig voor mij om over mee te praten.
Ik hoop dat je hier je verhaal kwijt kan.
Ik ben zelf meer het type ingehouden woede.
Reageer het meer af op mijzelf dan op mijn omgeving.
Maar ik snap wel het gevoel,alleen een andere uitlaatklep.
Overigens heb ik eens in de zoveel tijd ook woedeaanvallen,sporadisch,meer uit machteloosheid
Nou ja....dit is nog te heftig voor mij om over mee te praten.
Ik hoop dat je hier je verhaal kwijt kan.
dinsdag 26 augustus 2008 om 19:16
dinsdag 26 augustus 2008 om 22:29
Lieve Borderliners,
Borderline komt erg veel voor en ik heb dan ook verschillende vriend(in)en die dit hebben. De ene borderliner is de andere ook niet. Maar wat ze allemaal gemeen hebbben; ze zijn niet makkelijk. Ik heb een tijdje spychologie gestudeerd en hierdoor begrijp ik wel wat het inhoud. Het is heel belangrijk dat jullie vrienden en vriendinnen begrijpen wat je hebt, ook zij moeten leren hoe ze hiermee om moeten gaan. Goed dus dat je nu een diagnose hebt en proffesionele hulp krijgt.
Helaas zal niet iedereen dat kunnen en willen. Een vriendschap met een borderliner is niet altijd gemakkelijk, maar mijn ervaring is dat jullie hele gevoelige, lieve mensen zijn. Heb mijn vrienden ook door veel moeilijke jaren heen zien gaan. Met veel ups en downs, maar het gaat nu gelukkig goed met ze.
Ik wens je heel veel sterkte
Borderline komt erg veel voor en ik heb dan ook verschillende vriend(in)en die dit hebben. De ene borderliner is de andere ook niet. Maar wat ze allemaal gemeen hebbben; ze zijn niet makkelijk. Ik heb een tijdje spychologie gestudeerd en hierdoor begrijp ik wel wat het inhoud. Het is heel belangrijk dat jullie vrienden en vriendinnen begrijpen wat je hebt, ook zij moeten leren hoe ze hiermee om moeten gaan. Goed dus dat je nu een diagnose hebt en proffesionele hulp krijgt.
Helaas zal niet iedereen dat kunnen en willen. Een vriendschap met een borderliner is niet altijd gemakkelijk, maar mijn ervaring is dat jullie hele gevoelige, lieve mensen zijn. Heb mijn vrienden ook door veel moeilijke jaren heen zien gaan. Met veel ups en downs, maar het gaat nu gelukkig goed met ze.
Ik wens je heel veel sterkte
donderdag 28 augustus 2008 om 11:25
Dankje Chequita, je heb wel gelijk
Ik heb het idee dat ik wel makkelijk ben in sommige opzichten dan he.
Ik kan met de grootste gemak van alles op me nemen zonder dat je me daarover hoort.. tot het touwtje breekt en ineens van me hoort dat ik het allemaal niet aan kon en ik verwijten begin te maken in de trant van ' je ken me toch, je weet dat ik me 100% ergens voor inzet'
EN dan met name doe ik dat omdat ik een echte peoplepleaser ben.. ook zoiets wat dodelijk vermoeiend is.
zondag 14 september 2008 om 12:16
Ik wilde graag nog even verder op mijn topic...
De laatste tijd merk ik echt dat mijn Bordeline invloed begint te hebben op mijn relatie.
Ik ben verbaal gewoon helemaal niet meer opgewasen tegen argumenten van mijn vriend.
Dat continue schuldgevoel wat ik heb.. iedere keer treki ik me alles aan, ook als vriend niets zegt, maar de sfeer om te snijden is.. dan voel ik me zo kut,.
Bovendien weet hij dit.. maar gaat gewoon door met sjaggo zijn.. en ik me maar rot voelen.
Hij voelt zich ook rot, maar is veel beter in staat dingen op te lossen en aan te kunnen dan ik.
Ken dus kortom beter me bekkie houden en hem gelijk geven want anders is het keiharde ruzie.
Ik word er doodmoe van en wil soms stoppen met me relatie..
Ik denk dan aan mijn zoontje en de ellende waarin ik hem dan weer meesleep.. hij voelt zich hier zo fijn en veilig.
Hij heeft het hier erg naar zijn zin gaat goed op school enzo.
Ik heb bedacht dat ik natuurlijk niet uit mijn relatie stap... omdat ik juist zo bezig ben met " beter "worden.
Ik ga dagbehandeling doen straks ergens in december of januari ofzo.
Ik moet mezelf en mijn relatie die kans toch geven?
Ik kan hier toch straks alleen maar meer genieten en van mijn man en me kind enzo?
Het komt toch allemaal wel goed?
De laatste tijd merk ik echt dat mijn Bordeline invloed begint te hebben op mijn relatie.
Ik ben verbaal gewoon helemaal niet meer opgewasen tegen argumenten van mijn vriend.
Dat continue schuldgevoel wat ik heb.. iedere keer treki ik me alles aan, ook als vriend niets zegt, maar de sfeer om te snijden is.. dan voel ik me zo kut,.
Bovendien weet hij dit.. maar gaat gewoon door met sjaggo zijn.. en ik me maar rot voelen.
Hij voelt zich ook rot, maar is veel beter in staat dingen op te lossen en aan te kunnen dan ik.
Ken dus kortom beter me bekkie houden en hem gelijk geven want anders is het keiharde ruzie.
Ik word er doodmoe van en wil soms stoppen met me relatie..
Ik denk dan aan mijn zoontje en de ellende waarin ik hem dan weer meesleep.. hij voelt zich hier zo fijn en veilig.
Hij heeft het hier erg naar zijn zin gaat goed op school enzo.
Ik heb bedacht dat ik natuurlijk niet uit mijn relatie stap... omdat ik juist zo bezig ben met " beter "worden.
Ik ga dagbehandeling doen straks ergens in december of januari ofzo.
Ik moet mezelf en mijn relatie die kans toch geven?
Ik kan hier toch straks alleen maar meer genieten en van mijn man en me kind enzo?
Het komt toch allemaal wel goed?
maandag 15 september 2008 om 20:19
Ik heb ook BL.
Sommige punten heb ik hetzelfde zoals jij ze beschreven heb, andere weer niet, maar dat maakt helemaal niet uit.
Het principe is hetzelfde.
Ik heb eerst 3 dagen dagtherapie gehad ( 4 maanden lang) en toen nog eens 2 hele dage dagtherapie (9 maanden lang).
Ik ben inmiddels weer op de rit.
Ik werk weer (in een aangepaste baan) en ik kan mijn kinderen weer zelf opvoeden. Mijn relatie is wel sterk beschadigd door alle ellende, maar mijn vriend wil het nog een kans geven.
(Ik heb hem nl. gedurende 3 jaar - we zijn ongeveer ruim 10 jaar samen- hem heel weinig aandacht gegeven)
Wat mij heel erg heeft geholpen (en ik heb dat bij de therapie geleerd, of gesprekken met vriend en anderen)
EN DAT IS ELKE DAG WEER LASTIG OM TE DOEN, WANT IK HEB ELKE DAG DE NEIGING OM HET ANDERS TE DOEN:
- vaste structuur van de dag:
vaste eettijden, vaste tijden voor pauzes, vaste tijden voor koken, vaste tijden voor...
Soms wisselt het wel eens maar... plan elke dag zodanig dat je heel veel rustmomenten hebt.
RUST = echt de basis. Als ik niet voldoende rust, dan word ik hyper of jankerig of...
- ontspanningsoefeningen (die krijg je ook bij therapie)
- op papier uitwerken: dit is wat ik voel, dit is wat ik denk, dit is waarom ik zo denk en zo is het realistisch... dat leer je ook nog met therapie, om je eigen gedachtes minder zwart-wit te maken
- bedenk dat als je je kind niet gestructureerd opvoed, dan is de kans groot dat hij dezelfde problemen kan krijgen
(Ik heb het boek van de Nanny gekregen en daar haal ik allerlei tips uit en die voer ik ook uit)
Nog een tip:
koop boeken of leen ze van de bieb over Borderline.
Voer de tips en adviezen echt op, want hoeveel weerstand je ook voelt - en dat heb ik ook vreselijk gehad - het helpt echt.
Mijn vriend weet het heel mooi te omschrijven:
Een nierpatient zal zijn hele leven steeds aan de dialyse moeten, wij moeten als BL'ers elke dag aan ons zelf werken (oefeningen e.d.)
Hij zegt ook: het is een kleine prijs die je moet betalen, een koopje, om elke dag een uurtje aan jezelf te werken in plaats van het niet te doen en steeds overstuur te raken of wat dan ook.
Mij helpt het echt.
Tegen de agressie (die ik nooit uit, maar van binnen wel voel) boks ik elke dag. In onze woonkamer hangt pontificaal een bokszak - en het gekke is niemand zegt er ooit wat van als ze op visite komen - en die mep ik elke dag 100x.
(en echt dat is maar hooguit 5 minuutjes werk)
Als je nog vragen hebt, dan hoor ik ze wel !
xxx eekhoorn
Sommige punten heb ik hetzelfde zoals jij ze beschreven heb, andere weer niet, maar dat maakt helemaal niet uit.
Het principe is hetzelfde.
Ik heb eerst 3 dagen dagtherapie gehad ( 4 maanden lang) en toen nog eens 2 hele dage dagtherapie (9 maanden lang).
Ik ben inmiddels weer op de rit.
Ik werk weer (in een aangepaste baan) en ik kan mijn kinderen weer zelf opvoeden. Mijn relatie is wel sterk beschadigd door alle ellende, maar mijn vriend wil het nog een kans geven.
(Ik heb hem nl. gedurende 3 jaar - we zijn ongeveer ruim 10 jaar samen- hem heel weinig aandacht gegeven)
Wat mij heel erg heeft geholpen (en ik heb dat bij de therapie geleerd, of gesprekken met vriend en anderen)
EN DAT IS ELKE DAG WEER LASTIG OM TE DOEN, WANT IK HEB ELKE DAG DE NEIGING OM HET ANDERS TE DOEN:
- vaste structuur van de dag:
vaste eettijden, vaste tijden voor pauzes, vaste tijden voor koken, vaste tijden voor...
Soms wisselt het wel eens maar... plan elke dag zodanig dat je heel veel rustmomenten hebt.
RUST = echt de basis. Als ik niet voldoende rust, dan word ik hyper of jankerig of...
- ontspanningsoefeningen (die krijg je ook bij therapie)
- op papier uitwerken: dit is wat ik voel, dit is wat ik denk, dit is waarom ik zo denk en zo is het realistisch... dat leer je ook nog met therapie, om je eigen gedachtes minder zwart-wit te maken
- bedenk dat als je je kind niet gestructureerd opvoed, dan is de kans groot dat hij dezelfde problemen kan krijgen
(Ik heb het boek van de Nanny gekregen en daar haal ik allerlei tips uit en die voer ik ook uit)
Nog een tip:
koop boeken of leen ze van de bieb over Borderline.
Voer de tips en adviezen echt op, want hoeveel weerstand je ook voelt - en dat heb ik ook vreselijk gehad - het helpt echt.
Mijn vriend weet het heel mooi te omschrijven:
Een nierpatient zal zijn hele leven steeds aan de dialyse moeten, wij moeten als BL'ers elke dag aan ons zelf werken (oefeningen e.d.)
Hij zegt ook: het is een kleine prijs die je moet betalen, een koopje, om elke dag een uurtje aan jezelf te werken in plaats van het niet te doen en steeds overstuur te raken of wat dan ook.
Mij helpt het echt.
Tegen de agressie (die ik nooit uit, maar van binnen wel voel) boks ik elke dag. In onze woonkamer hangt pontificaal een bokszak - en het gekke is niemand zegt er ooit wat van als ze op visite komen - en die mep ik elke dag 100x.
(en echt dat is maar hooguit 5 minuutjes werk)
Als je nog vragen hebt, dan hoor ik ze wel !
xxx eekhoorn
dinsdag 16 september 2008 om 17:24
Hoi geklutstei,
Het is fijn te weten dat er meer mensen zijn die dingen herkennen ,,.dat wist ik natuurlijk al wel, maar toch.
Wat ontzettend goed en lief van je man dat hij je is blijven steunen in de tijd dat je hem eigenlijk weinig aandacht schonk.
Wat voor mij heel erg moeilijk is dat ik dingen dus anders aan moet pakken.. zoals jij al omschrijft als neigen het anders te doen.
Structuur is ook vaak ver te zoeken.. daarbij komt dat onze kinderen het erg nodig hebben dus is het niet gek als ik mee daarin verbeter zeg maar.
Kijk in mijn relatie zit het zo: mijn man is een lieverd laat ik dat voorop stellen.
Maar zijn manier van dingen willen doen of aanpakken zijn niet de mijne, wat niet wil zeggen dat ze fout zijn..maar ik kan ze maar slecht aannemen/overnemen.
Voorbeeld: zoontje moet min of meer van mijn man alle dagen overblijven op woensdag na.. zodat ik de nodige rust kan nemen en de tijd zelf kan indelen. daar heeft het hele gezin baat bij, allemaal hartstikke waar, maar ik geniet enorm van het feit dat ik ff een op een kan zijn met hem zonder andere erbij.
Ik zeg andere maar bedoel eigenlijk zijn stiefzusje die hier ook woont..
Zij gaat standaard de hele dag naar school omdat ze speciaal onderwijs heeft.
Het is dus feitelijk zo, dat ik mijn zoontje zelden tot nooit meer voor "mezelf" heb.. en ik hem altijd moet delen met het gezin.
Dit wist ik wel alvorens ik hier kwam wonen daar niet van maar toch..
Ik ben namelijk van mening dat ik die kleine van me tekort heb gedaan en vaak nog doe..omdat ik vaak niet in staat ben goed te zorgen voor regelmaat en discipline... en ook omdat zijn eigen vader hem erg tekort doet en niet bijdraagt in de zorg voor hem.
Wel weet ik dat ik altijd voldoende met hem knuffel en hem altijd s'avonds voor het slapen ga ( ook op andere momenten hoor) vertel dat ik zo blij met hem ben en dat hij mama's trots is.
Dat hij en ik altijd samen zullen blijven etc etc.. meer uit schuldgevoel doe ik dit.. menen doe ik het natuurlijk ook he.
Maar ik voel dat ik het overblijven moet compenseren op die manier.
Ik wil helemaal niet dat hij 4 van de 5 dagen moet overblijven.. wel wil ik een compromie sluiten, maar dat is schijnbaar niet bespreekbaar.
Vaak moet ik aanhoren dat hij bepaalde dingen gewend is in zijn huis.,.. en dus een bepaalde manier heeft voor het opvoeden van zijn kinderen.
Ik kwam hier wonen in een huis waar voor mij een gezin in leefde zeg maar.. een relatie van 10 jaar waaruit 2 dochters zijn van 8 en 5 dus dit gezin "draaide" al zeg maar.
Zijn gezin werd dus op bepaalde manier opgevoed.
Hij is denk ik van mening dat omdat ik hier ben gekomen ik me moet aanpassen want hij is dat niet van plan, want zijn gezin draaide zo..
Daar weet ik niet veel op te zeggen, want het is natuurlijk logisch dat ik niet hetzelfde om kan gaan met de dochter van mijn man die hier ook woont ( die van 8) als dat ik met mijn zoontje omga.. zij heeft een verstandelijke beperking en is zeg maar eerder 5 a 6 dan 8 .. en heeft waarschijnlijk een bepaalde vorm van autisme.. daarom heeft zij een andere aanpak nodig, maar wel dezelfde structuur als mijn zoontje natuurlijk ( 6 jaar)
Vaak lijd het tot ruzie's en/of conflicten hier in huis... omdat ik dus niet mijn zoontje naar zijn idee aanpak op een goede adequate/consequente manier.
Nog een klein voorbeeld: gister is bijna iedereen klaar met eten en er staat een toetje op tafel.. die ik voor iedereen inschenk.
Mijn zoontje wil dit ook en ja tuurlijk eerst bordje leeg eten
Maar ik schenk het wel vast in en zet het bij hem neer( in het kader van kijk is wat lekker eet maar gauw door)
Manlief ziet dit en zegt na de 1ste druppel te hebben ingeschonken heee.. waarom denk je dat ik zijn bakje aan de andere kant van de tafel had gezet( was mij niet opgevallen maar ach).. ik denk en zeg huh??
Zijn blikken waren duidelijk.. zoon moest eerst eten op hebben en dan zou ik een toetje mogen inschenken.
Sorry mensen maar wat mis ik hier en wat doe ik fout..
Ik kijk me man aan zeg tsss en schenk het bakje verder vol.
( fout ik weet het, nooit afvallen in bijzijn van de kids)
Maar ik dacht en zei dit man later ook Zeg bepaal jij voor mij wanneer ik een bakje in mag schenken voor mijn zoon.
Bedenke dat mijn zoon zou zien dat ik mijn man gehoorzaamde als ik zou stoppen met inschenken..hij hoeft van mij niet te zien dat ik zo slaafs meteen luister als mijn man me iets verbied.
Ik d8 toe heeee laat jij ff lekker zin aan mijn zoon dat je ook mij de baas en controlle over mij kan uit oefenen.!!
Dit was een kut avond gister kan ik meedelen.
Dit yoghurt incident en overblijf incident is besproken gisternacht in bed.
Ik heb mijn man uit gelegd wat mijn theorie was aan het toch doorschenken van het toetje.. en waarom ik het zo fijn vind als die kleine thuis is tussen de middag.
dat dit 2 kleine dingetjes zijn welliswaar maar dat ik juist zo me best doe vast te houden aan de keren datik wel bij mijn eigen standpunt wil blijven.
hiermee bedoel ik : ik pas me erg aan en doe me best om voor het gezin alles in goede harmonie en met structuur te laten gebeuren.. ik ben al zoveel van me eigen ik kwijt.. de keren dat ik dan gewoon mezelf ben en me eigen ding beslis worden dan zo de kop in gedrukt.
Ik heb zoiets van YES ik sta nog ergens voor als ik het voor een bakje yoghurt,, ik kan dus wel in opstand komen als het nodig is.. al is het nogmaals om zoiets pietluttigs.
Zijn hele houding was de nacht door te merken mijnsinziens.
Niet bij me liggen geen welterusten.. smorgens geen goedemorgen zeggen.
Dus ik spreek hem aan zeg ,mogguh mop, lekker geslapen..
Hmm wat denk je nou zelf.. eeuwige gezeik.
Ik bedenk me dan.. ja die is dus weer is gepikeerd over de avond ervoor.. en laat hij ook zo erg merken he.
De minderwaardigheid is dan van zijn gezicht te lezen.
Ik voel me dan zo klein.. en bang, dat dit de hele dag zo blijft.. en dat ik geen goed meer kan doen..
Ik blijf hem naar de ogen staren in de hoop op een glimlach of knipoog.. maar die zit er niet in.
Al met al zijn de kids naar school gebracht en bleef ik stilletjes op de bank voor me uit zitten staren en huil zachtjes.
Man ziet en komt naast me en begint me hartstochtelijk te zoenen etc etc belanden we in bed...
Hier word ik wel zo ontzettend onzeker van.
Wat is dit nou.. zegt hij hiermee je heb wel gelijk, denkt hij laten we maar sexen doen we iets nuttigs en vermijden we het conflcit??
Wat??
Vanavond rond 23 uur is hij weer thuis van werk, en gaat hij gerust verder met de chagerijniteit die hij had in het begin van de ochtend.. kijk daar kan je toch niets mee.
beetje erg lang verhaal geworden maar wellicht zijn er hier mensen die het herkennen en daar anders naar kunnen kijken en of mij vertellen wat te doen
Het is fijn te weten dat er meer mensen zijn die dingen herkennen ,,.dat wist ik natuurlijk al wel, maar toch.
Wat ontzettend goed en lief van je man dat hij je is blijven steunen in de tijd dat je hem eigenlijk weinig aandacht schonk.
Wat voor mij heel erg moeilijk is dat ik dingen dus anders aan moet pakken.. zoals jij al omschrijft als neigen het anders te doen.
Structuur is ook vaak ver te zoeken.. daarbij komt dat onze kinderen het erg nodig hebben dus is het niet gek als ik mee daarin verbeter zeg maar.
Kijk in mijn relatie zit het zo: mijn man is een lieverd laat ik dat voorop stellen.
Maar zijn manier van dingen willen doen of aanpakken zijn niet de mijne, wat niet wil zeggen dat ze fout zijn..maar ik kan ze maar slecht aannemen/overnemen.
Voorbeeld: zoontje moet min of meer van mijn man alle dagen overblijven op woensdag na.. zodat ik de nodige rust kan nemen en de tijd zelf kan indelen. daar heeft het hele gezin baat bij, allemaal hartstikke waar, maar ik geniet enorm van het feit dat ik ff een op een kan zijn met hem zonder andere erbij.
Ik zeg andere maar bedoel eigenlijk zijn stiefzusje die hier ook woont..
Zij gaat standaard de hele dag naar school omdat ze speciaal onderwijs heeft.
Het is dus feitelijk zo, dat ik mijn zoontje zelden tot nooit meer voor "mezelf" heb.. en ik hem altijd moet delen met het gezin.
Dit wist ik wel alvorens ik hier kwam wonen daar niet van maar toch..
Ik ben namelijk van mening dat ik die kleine van me tekort heb gedaan en vaak nog doe..omdat ik vaak niet in staat ben goed te zorgen voor regelmaat en discipline... en ook omdat zijn eigen vader hem erg tekort doet en niet bijdraagt in de zorg voor hem.
Wel weet ik dat ik altijd voldoende met hem knuffel en hem altijd s'avonds voor het slapen ga ( ook op andere momenten hoor) vertel dat ik zo blij met hem ben en dat hij mama's trots is.
Dat hij en ik altijd samen zullen blijven etc etc.. meer uit schuldgevoel doe ik dit.. menen doe ik het natuurlijk ook he.
Maar ik voel dat ik het overblijven moet compenseren op die manier.
Ik wil helemaal niet dat hij 4 van de 5 dagen moet overblijven.. wel wil ik een compromie sluiten, maar dat is schijnbaar niet bespreekbaar.
Vaak moet ik aanhoren dat hij bepaalde dingen gewend is in zijn huis.,.. en dus een bepaalde manier heeft voor het opvoeden van zijn kinderen.
Ik kwam hier wonen in een huis waar voor mij een gezin in leefde zeg maar.. een relatie van 10 jaar waaruit 2 dochters zijn van 8 en 5 dus dit gezin "draaide" al zeg maar.
Zijn gezin werd dus op bepaalde manier opgevoed.
Hij is denk ik van mening dat omdat ik hier ben gekomen ik me moet aanpassen want hij is dat niet van plan, want zijn gezin draaide zo..
Daar weet ik niet veel op te zeggen, want het is natuurlijk logisch dat ik niet hetzelfde om kan gaan met de dochter van mijn man die hier ook woont ( die van 8) als dat ik met mijn zoontje omga.. zij heeft een verstandelijke beperking en is zeg maar eerder 5 a 6 dan 8 .. en heeft waarschijnlijk een bepaalde vorm van autisme.. daarom heeft zij een andere aanpak nodig, maar wel dezelfde structuur als mijn zoontje natuurlijk ( 6 jaar)
Vaak lijd het tot ruzie's en/of conflicten hier in huis... omdat ik dus niet mijn zoontje naar zijn idee aanpak op een goede adequate/consequente manier.
Nog een klein voorbeeld: gister is bijna iedereen klaar met eten en er staat een toetje op tafel.. die ik voor iedereen inschenk.
Mijn zoontje wil dit ook en ja tuurlijk eerst bordje leeg eten
Maar ik schenk het wel vast in en zet het bij hem neer( in het kader van kijk is wat lekker eet maar gauw door)
Manlief ziet dit en zegt na de 1ste druppel te hebben ingeschonken heee.. waarom denk je dat ik zijn bakje aan de andere kant van de tafel had gezet( was mij niet opgevallen maar ach).. ik denk en zeg huh??
Zijn blikken waren duidelijk.. zoon moest eerst eten op hebben en dan zou ik een toetje mogen inschenken.
Sorry mensen maar wat mis ik hier en wat doe ik fout..
Ik kijk me man aan zeg tsss en schenk het bakje verder vol.
( fout ik weet het, nooit afvallen in bijzijn van de kids)
Maar ik dacht en zei dit man later ook Zeg bepaal jij voor mij wanneer ik een bakje in mag schenken voor mijn zoon.
Bedenke dat mijn zoon zou zien dat ik mijn man gehoorzaamde als ik zou stoppen met inschenken..hij hoeft van mij niet te zien dat ik zo slaafs meteen luister als mijn man me iets verbied.
Ik d8 toe heeee laat jij ff lekker zin aan mijn zoon dat je ook mij de baas en controlle over mij kan uit oefenen.!!
Dit was een kut avond gister kan ik meedelen.
Dit yoghurt incident en overblijf incident is besproken gisternacht in bed.
Ik heb mijn man uit gelegd wat mijn theorie was aan het toch doorschenken van het toetje.. en waarom ik het zo fijn vind als die kleine thuis is tussen de middag.
dat dit 2 kleine dingetjes zijn welliswaar maar dat ik juist zo me best doe vast te houden aan de keren datik wel bij mijn eigen standpunt wil blijven.
hiermee bedoel ik : ik pas me erg aan en doe me best om voor het gezin alles in goede harmonie en met structuur te laten gebeuren.. ik ben al zoveel van me eigen ik kwijt.. de keren dat ik dan gewoon mezelf ben en me eigen ding beslis worden dan zo de kop in gedrukt.
Ik heb zoiets van YES ik sta nog ergens voor als ik het voor een bakje yoghurt,, ik kan dus wel in opstand komen als het nodig is.. al is het nogmaals om zoiets pietluttigs.
Zijn hele houding was de nacht door te merken mijnsinziens.
Niet bij me liggen geen welterusten.. smorgens geen goedemorgen zeggen.
Dus ik spreek hem aan zeg ,mogguh mop, lekker geslapen..
Hmm wat denk je nou zelf.. eeuwige gezeik.
Ik bedenk me dan.. ja die is dus weer is gepikeerd over de avond ervoor.. en laat hij ook zo erg merken he.
De minderwaardigheid is dan van zijn gezicht te lezen.
Ik voel me dan zo klein.. en bang, dat dit de hele dag zo blijft.. en dat ik geen goed meer kan doen..
Ik blijf hem naar de ogen staren in de hoop op een glimlach of knipoog.. maar die zit er niet in.
Al met al zijn de kids naar school gebracht en bleef ik stilletjes op de bank voor me uit zitten staren en huil zachtjes.
Man ziet en komt naast me en begint me hartstochtelijk te zoenen etc etc belanden we in bed...
Hier word ik wel zo ontzettend onzeker van.
Wat is dit nou.. zegt hij hiermee je heb wel gelijk, denkt hij laten we maar sexen doen we iets nuttigs en vermijden we het conflcit??
Wat??
Vanavond rond 23 uur is hij weer thuis van werk, en gaat hij gerust verder met de chagerijniteit die hij had in het begin van de ochtend.. kijk daar kan je toch niets mee.
beetje erg lang verhaal geworden maar wellicht zijn er hier mensen die het herkennen en daar anders naar kunnen kijken en of mij vertellen wat te doen
dinsdag 16 september 2008 om 20:03
Hier ook een BL'er, en ondanks alles ben ik toch nog erg succesvol! Borderline is niet het einde van je leven (ik dacht dat in begin wel hoor). Jij bent nog steeds jij, jij bent niet borderline. Jij bent jij en je hebt borderline. Dat is gewoon een stukje wat bij je hoort. En waar je mee kunt leren omgaan.
Heel veel succes, het gaat je lukken!
Heel veel succes, het gaat je lukken!
dinsdag 16 september 2008 om 21:09
Lieve Fontana,
Haal eerst eens even heel rustig adem... volgens mij wil je veel te veel tegelijk.
Het lijkt me nogal iets om te moeten accepteren dat je borderline hebt.
Aan de ene kant wil je helemaal niets hebben, wil je gewoon zijn wie je bent en geen 'stickertje' omdat je niet normaal zou zijn.
Aan de andere kant mag je blij zijn dat het beestje een naam heeft, en dat je geholpen kunt worden.
Krijg je ook medicatie die je rustiger maakt?
En waarom steunt je man je niet wat meer? (dat weet jij natuurlijk ook niet... maar dat zou hij wel moeten doen in de fase waar jij nu doorheen gaat).
Bij mij geen borderline, wel manisch depressiviteit (maar eh.. ik heb wel gesneden ooit dus t zit misschien op het randje)
Je kunt je leven echt weer op de rails krijgen hoor. Ook al lijkt het nu van niet.
Probeer ergens rust te vinden. In medicijnen, in een hobby, whatever.
Therapie is ook heel intensief (realiseren therapeuten zich soms niet) dus stel daarnaast alsjeblieft niet teveel eisen aan jezelf.
Sterkte.
Haal eerst eens even heel rustig adem... volgens mij wil je veel te veel tegelijk.
Het lijkt me nogal iets om te moeten accepteren dat je borderline hebt.
Aan de ene kant wil je helemaal niets hebben, wil je gewoon zijn wie je bent en geen 'stickertje' omdat je niet normaal zou zijn.
Aan de andere kant mag je blij zijn dat het beestje een naam heeft, en dat je geholpen kunt worden.
Krijg je ook medicatie die je rustiger maakt?
En waarom steunt je man je niet wat meer? (dat weet jij natuurlijk ook niet... maar dat zou hij wel moeten doen in de fase waar jij nu doorheen gaat).
Bij mij geen borderline, wel manisch depressiviteit (maar eh.. ik heb wel gesneden ooit dus t zit misschien op het randje)
Je kunt je leven echt weer op de rails krijgen hoor. Ook al lijkt het nu van niet.
Probeer ergens rust te vinden. In medicijnen, in een hobby, whatever.
Therapie is ook heel intensief (realiseren therapeuten zich soms niet) dus stel daarnaast alsjeblieft niet teveel eisen aan jezelf.
Sterkte.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
