Psyche
alle pijlers
Breken met mn vader....
zaterdag 21 november 2009 om 23:22
Lieve allemaal.
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik twee was. En ookal doen/deden ouders nog hun best, kinderen worden er de dupe van. Ik heb een oudere zus, zij was toen vijf. In mijn kindertijd gingen we een zondag per twee weken naar mijn vader toe, die 10km verderop woonde. De nieuwe vrouw van mijn vader deed nooit haar best om 't leuk voor ons te maken en mijn vader vond dat moeilijk om dat in zijn eentje te doen. Ik vond het dus vaak vervelend om erheen te gaan. Ook werd mijn zus erg voorgetrokken. Mijn zus lijkt qua uiterlijk erg op mijn vader. Mijn moeder heeft vaak dingen over de scheiding verteld die me een negatief beeld gaven over mijn vader. Dat krijg je, bewust of onbewust toch mee. En dit heb ik ook meegenomen in de mening over mijn vader.
In mijn pubertijd werd mijn vader erg ziek. Hij heeft astma die alleen maar achteruit gaat. Maandenlang lag hij in het ziekenhuis. Ik vond dat erg moeilijk, ook omdat er een kans bestaat dat ik datzelfde krijg, heb ook astma. Elke keer heb ik hem, meteen na school opgezocht, uren zat ik bij hem. Mijn zus is een of twee keer geweest. Ook toen mijn vader in het astmacentrum in Hilversum lag, hebben we hem samen opgezocht.
Een paar jaar geleden ging mijn zus op zichzelf wonen. Met het inpakken van haar kamer vond zij haar oude dagboek terug. Leuk om allemaal te lezen. Ik mocht het dagboek lezen en ben ontzettend geschrokken. Mijn vader heeft mijn zus misbruikt. Ik weet niet hoe lang, ik weet niet hoevaak. Dit had ik niet mogen lezen, want even later zaten die pagina's niet meer in haar dagboek. Ik heb haar hier nooit naar gevraagd. Ik durfte niet. Ik had en heb een goede band met mijn zus en geef heel veel om haar.
Toen ik een jaar of 18 was heb ik een gesprek met mijn vader gehad. Over vroeger, over ons, over de scheiding. Alles wat ik vervelend vond (behalve wat ik in het dagboek heb gelezen) hebben we besproken. Mijn vader zei dat hij eraan ging werken dat hij mijn zus en mij evenveel aandacht zou geven. Dat ik dit gesprek met hem wilde, heeft veel losgemaakt en daardoor is zijn beeld over mij misschien ook wel verandert. Dat ik de eigenschap heb om voor mezelf op te komen.
Vorig jaar had mijn oudste halfbroertje (2e gezin van vader) een vriendinnetje. Moeilijk meisje met een rugzak vol misbruik/verkrachtingen/pleegezinnen enz. Elke keer als ik mijn vader aan de telefoon had, had hij het over haar. Over hoe mooi ze was en hoe leuk! Ik vond het verdacht en heb al eens iets tegen m gezegd als "het is toch niet jouw vriendin..?" Op een gegeven moment belt hij op. Hij had een opmerking naar haar gemaakt over dat ze er nogal schaarsgekleed bij liep. Dat ze zich nergens voor hoefde te schamen, maar dat ze zich niet zo moest kleden. Mijn broertje heeft toen verteld dat hij dat niet moest zeggen omdat ze zich onzeker voelde over haar borsten. Een tijd geleden bleek ze hieraan geopereerd te zijn. Op een avond toen mijn vader alleen beneden was heeft hij haar van boven gesmst en haar beneden gevraagd of zij haar borsten wilde laten zien. Dat wilde ze niet. Hij heeft haar toen gedwongen en gezegd dat ze dit niet door mocht zeggen. Uiteindelijk heeft zij dit wel tegen mijn broertje gezegd en was mijn vader dus de sjaak. Dit verhaal vertelde hij zelf via de telefoon aan mij. Ik vond het toen niet eens verdacht, omdat ik wist hoe dat meisje was. Maar hoe langer ik erover nadacht, hoe kwader ik werd. Vreselijk kwaad. Ik heb hem daarom gezegd dat hij voorlopig geen contact hoefde op te nemen via mail/telefoon oid. Tientallen mailtjes kwamen binnen. Dat dat meisje fout zat en dat hij zich verraden voelde door mij omdat ik niet achter hem stond maar achter een liegend meisje. Ik ben door mijn familie (van mijn vaders kant) meerdere keren benaderd om contact met mijn vader op te nemen omdat hij eraan onderdoor ging dat ik voor dat meisje koos. Mijn schoonvader is in die tijd overleden, ontzettend verdrietige tijd. Mijn vader vroeg of hij nog wel mocht komen op de crematie. En ik dacht, of ik ontneem hem dit nu en hij krijgt die kans niet meer, of ik laat hem nu komen en hem de kans geven om ons sterkte te wensen. En daar stond ie, met een grijns op zijn gezicht, zich geen houding weten te geven. En ook nog geprobeerd om met mijn zus aan te pappen zodat ik iets zou laten horen. Wat een schoft. Kapot was ik.
Hier is weer wat tijd overheen gegaan. Veel nagedacht, wat wil ik nou. Misschien oppervlakkig contact... Mijn vader ligt opnieuw in scheiding, maar ze gingen dit goed samen oplossen En toen kwam het.. Mijn zus belde mij op een woensdagavond op. Mijn vader is opgepakt. Hij heeft seks gehad en sexuele handelingen verricht bij 2 minderjarige meisjes. Ik ben kapot. Verdrietig, woest, verscheurd, helemaal op gewoon. Mijn vader is een pedofiel. Dit kregen we via een vriendin van mijn zus te horen, die bij de politie werkt. Hij heeft een jaar gekregen. In oktober 2010 komt hij weer vrij. De broer van mijn vader probeert constant contact met mijn zus (dus niet met mij) op te nemen. Om te vertellen. Ze zullen het er vast erg moeilijk mee hebben. De reden waarom ze met mij geen contact opnemen is me niet helemaal duidelijk. Misschien om dat ik dit al zag aankomen.....??? En ik ben zo blij dat ik alles heb gehoord via de politie zelf. Dat er geen leugens meer komen. Ik ben er klaar mee!
Er gaat vanalles door me heen. Ik word heen en weer geschud door emoties. Ben er helemaal kapot van. De schaamte valt nog mee. Maar ik weet niet wat ik nu moet doen. Ik wil geen verdriet meer. De relatie tussen mijn vader en mij was gebasseerd op hoop. Hoop dat hij ooit een normale vader voor mij zou zijn, dat hij mijn zus en mij gelijk behandelt, dat hij erachter komt wie ik ben, wat ik doe en wat ik kan, hoe leuk mijn vriend is (die werd meteen tot arrogante klootzak gebombardeerd, omdat ie in het begin wat verlegen was). Die hoop zit er al jaren. En nu ben ik klaar met geven en er niets voor terug krijgen. Het enige dat ik van mijn vader krijg is verdriet, pijn, teleurstellingen, hij is al heel vaak mijn verjaardag vergeten, heeft het alleen over zijn ziekzijn en hoe erg het voor hem is, wat mijn halfbroertjes hebben uitgespookt. Alles wat hij verteld is negatief.
En toch... het is mijn vader. En dat blijft in mijn hoofd spoken. Mijn verstand zegt: laat hem los! Hij verdient het niet om mij opnieuw te verscheuren, om mij kapot te maken en geen respect te krijgen. En mijn gevoel speelt met: wat als hij sterft (hij heeft geen lange levensverwachting) wat als ik kinderen krijg of ga trouwen? Verstand en gevoel worstelen keihard met elkaar en ik ben er nog niet uit.
Ik heb genoeg vriendinnen maar ik kan het gewoon niet vertellen. 1 Vriendin weet het nu. Niemand kan me hierin steunen, want niemand weet hoe de band tussen hem en mij in elkaar zit. En daarom vind ik dat niemand er een mening over mag hebben. Ga ik m nog zitten verdedigen ook! Ik voel me alleen. Zo alleen. Mijn zus is klaar, die schrijft hem een brief en wil m nooit meer zien. Ik wou dat ik die knoop door kon hakken. Maar ik kan het niet alleen.
Wie heeft er ervaring met breken met ouders? En hoe voel je je daarbij? Wordt je gesteund door anderen? Kreeg je spijt?
Liefs Juul.
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik twee was. En ookal doen/deden ouders nog hun best, kinderen worden er de dupe van. Ik heb een oudere zus, zij was toen vijf. In mijn kindertijd gingen we een zondag per twee weken naar mijn vader toe, die 10km verderop woonde. De nieuwe vrouw van mijn vader deed nooit haar best om 't leuk voor ons te maken en mijn vader vond dat moeilijk om dat in zijn eentje te doen. Ik vond het dus vaak vervelend om erheen te gaan. Ook werd mijn zus erg voorgetrokken. Mijn zus lijkt qua uiterlijk erg op mijn vader. Mijn moeder heeft vaak dingen over de scheiding verteld die me een negatief beeld gaven over mijn vader. Dat krijg je, bewust of onbewust toch mee. En dit heb ik ook meegenomen in de mening over mijn vader.
In mijn pubertijd werd mijn vader erg ziek. Hij heeft astma die alleen maar achteruit gaat. Maandenlang lag hij in het ziekenhuis. Ik vond dat erg moeilijk, ook omdat er een kans bestaat dat ik datzelfde krijg, heb ook astma. Elke keer heb ik hem, meteen na school opgezocht, uren zat ik bij hem. Mijn zus is een of twee keer geweest. Ook toen mijn vader in het astmacentrum in Hilversum lag, hebben we hem samen opgezocht.
Een paar jaar geleden ging mijn zus op zichzelf wonen. Met het inpakken van haar kamer vond zij haar oude dagboek terug. Leuk om allemaal te lezen. Ik mocht het dagboek lezen en ben ontzettend geschrokken. Mijn vader heeft mijn zus misbruikt. Ik weet niet hoe lang, ik weet niet hoevaak. Dit had ik niet mogen lezen, want even later zaten die pagina's niet meer in haar dagboek. Ik heb haar hier nooit naar gevraagd. Ik durfte niet. Ik had en heb een goede band met mijn zus en geef heel veel om haar.
Toen ik een jaar of 18 was heb ik een gesprek met mijn vader gehad. Over vroeger, over ons, over de scheiding. Alles wat ik vervelend vond (behalve wat ik in het dagboek heb gelezen) hebben we besproken. Mijn vader zei dat hij eraan ging werken dat hij mijn zus en mij evenveel aandacht zou geven. Dat ik dit gesprek met hem wilde, heeft veel losgemaakt en daardoor is zijn beeld over mij misschien ook wel verandert. Dat ik de eigenschap heb om voor mezelf op te komen.
Vorig jaar had mijn oudste halfbroertje (2e gezin van vader) een vriendinnetje. Moeilijk meisje met een rugzak vol misbruik/verkrachtingen/pleegezinnen enz. Elke keer als ik mijn vader aan de telefoon had, had hij het over haar. Over hoe mooi ze was en hoe leuk! Ik vond het verdacht en heb al eens iets tegen m gezegd als "het is toch niet jouw vriendin..?" Op een gegeven moment belt hij op. Hij had een opmerking naar haar gemaakt over dat ze er nogal schaarsgekleed bij liep. Dat ze zich nergens voor hoefde te schamen, maar dat ze zich niet zo moest kleden. Mijn broertje heeft toen verteld dat hij dat niet moest zeggen omdat ze zich onzeker voelde over haar borsten. Een tijd geleden bleek ze hieraan geopereerd te zijn. Op een avond toen mijn vader alleen beneden was heeft hij haar van boven gesmst en haar beneden gevraagd of zij haar borsten wilde laten zien. Dat wilde ze niet. Hij heeft haar toen gedwongen en gezegd dat ze dit niet door mocht zeggen. Uiteindelijk heeft zij dit wel tegen mijn broertje gezegd en was mijn vader dus de sjaak. Dit verhaal vertelde hij zelf via de telefoon aan mij. Ik vond het toen niet eens verdacht, omdat ik wist hoe dat meisje was. Maar hoe langer ik erover nadacht, hoe kwader ik werd. Vreselijk kwaad. Ik heb hem daarom gezegd dat hij voorlopig geen contact hoefde op te nemen via mail/telefoon oid. Tientallen mailtjes kwamen binnen. Dat dat meisje fout zat en dat hij zich verraden voelde door mij omdat ik niet achter hem stond maar achter een liegend meisje. Ik ben door mijn familie (van mijn vaders kant) meerdere keren benaderd om contact met mijn vader op te nemen omdat hij eraan onderdoor ging dat ik voor dat meisje koos. Mijn schoonvader is in die tijd overleden, ontzettend verdrietige tijd. Mijn vader vroeg of hij nog wel mocht komen op de crematie. En ik dacht, of ik ontneem hem dit nu en hij krijgt die kans niet meer, of ik laat hem nu komen en hem de kans geven om ons sterkte te wensen. En daar stond ie, met een grijns op zijn gezicht, zich geen houding weten te geven. En ook nog geprobeerd om met mijn zus aan te pappen zodat ik iets zou laten horen. Wat een schoft. Kapot was ik.
Hier is weer wat tijd overheen gegaan. Veel nagedacht, wat wil ik nou. Misschien oppervlakkig contact... Mijn vader ligt opnieuw in scheiding, maar ze gingen dit goed samen oplossen En toen kwam het.. Mijn zus belde mij op een woensdagavond op. Mijn vader is opgepakt. Hij heeft seks gehad en sexuele handelingen verricht bij 2 minderjarige meisjes. Ik ben kapot. Verdrietig, woest, verscheurd, helemaal op gewoon. Mijn vader is een pedofiel. Dit kregen we via een vriendin van mijn zus te horen, die bij de politie werkt. Hij heeft een jaar gekregen. In oktober 2010 komt hij weer vrij. De broer van mijn vader probeert constant contact met mijn zus (dus niet met mij) op te nemen. Om te vertellen. Ze zullen het er vast erg moeilijk mee hebben. De reden waarom ze met mij geen contact opnemen is me niet helemaal duidelijk. Misschien om dat ik dit al zag aankomen.....??? En ik ben zo blij dat ik alles heb gehoord via de politie zelf. Dat er geen leugens meer komen. Ik ben er klaar mee!
Er gaat vanalles door me heen. Ik word heen en weer geschud door emoties. Ben er helemaal kapot van. De schaamte valt nog mee. Maar ik weet niet wat ik nu moet doen. Ik wil geen verdriet meer. De relatie tussen mijn vader en mij was gebasseerd op hoop. Hoop dat hij ooit een normale vader voor mij zou zijn, dat hij mijn zus en mij gelijk behandelt, dat hij erachter komt wie ik ben, wat ik doe en wat ik kan, hoe leuk mijn vriend is (die werd meteen tot arrogante klootzak gebombardeerd, omdat ie in het begin wat verlegen was). Die hoop zit er al jaren. En nu ben ik klaar met geven en er niets voor terug krijgen. Het enige dat ik van mijn vader krijg is verdriet, pijn, teleurstellingen, hij is al heel vaak mijn verjaardag vergeten, heeft het alleen over zijn ziekzijn en hoe erg het voor hem is, wat mijn halfbroertjes hebben uitgespookt. Alles wat hij verteld is negatief.
En toch... het is mijn vader. En dat blijft in mijn hoofd spoken. Mijn verstand zegt: laat hem los! Hij verdient het niet om mij opnieuw te verscheuren, om mij kapot te maken en geen respect te krijgen. En mijn gevoel speelt met: wat als hij sterft (hij heeft geen lange levensverwachting) wat als ik kinderen krijg of ga trouwen? Verstand en gevoel worstelen keihard met elkaar en ik ben er nog niet uit.
Ik heb genoeg vriendinnen maar ik kan het gewoon niet vertellen. 1 Vriendin weet het nu. Niemand kan me hierin steunen, want niemand weet hoe de band tussen hem en mij in elkaar zit. En daarom vind ik dat niemand er een mening over mag hebben. Ga ik m nog zitten verdedigen ook! Ik voel me alleen. Zo alleen. Mijn zus is klaar, die schrijft hem een brief en wil m nooit meer zien. Ik wou dat ik die knoop door kon hakken. Maar ik kan het niet alleen.
Wie heeft er ervaring met breken met ouders? En hoe voel je je daarbij? Wordt je gesteund door anderen? Kreeg je spijt?
Liefs Juul.
zaterdag 21 november 2009 om 23:31
zaterdag 21 november 2009 om 23:51
zaterdag 21 november 2009 om 23:51
Jeetje Juul wat een verhaal!
Ik pieker me suf wat ik je zou kunnen adviseren, maar ik vind het heel lastig.
Ik word heel boos van grote meneren die op ongepaste wijze aan kinderen zitten.
Maar inderdaad deze meneer is jouw vader.
Ik denk dat het in eerste instantie erg belangrijk is dat jij een beetje rust krijgt in je hoofd. Dat je een antwoord vind op je vragen. Waar is jullie vader-dochter relatie op gebaseerd, wat levert het jou op als je al dan niet het contact verbreekt en wat wil je nog met je vader?
Kortom wat wil jij?
Ik denk dat het je heel veel rust kan geven als je met iemand gaat praten.
Zoek hulp. Dit moet je niet alleen willen oplossen.
Ik wens je heel veel sterkte en zal je verhaal hier volgen.
Ik pieker me suf wat ik je zou kunnen adviseren, maar ik vind het heel lastig.
Ik word heel boos van grote meneren die op ongepaste wijze aan kinderen zitten.
Maar inderdaad deze meneer is jouw vader.
Ik denk dat het in eerste instantie erg belangrijk is dat jij een beetje rust krijgt in je hoofd. Dat je een antwoord vind op je vragen. Waar is jullie vader-dochter relatie op gebaseerd, wat levert het jou op als je al dan niet het contact verbreekt en wat wil je nog met je vader?
Kortom wat wil jij?
Ik denk dat het je heel veel rust kan geven als je met iemand gaat praten.
Zoek hulp. Dit moet je niet alleen willen oplossen.
Ik wens je heel veel sterkte en zal je verhaal hier volgen.
zondag 22 november 2009 om 00:19
Dat zou ook mijn eerste reactie zijn Toety, maar ik lees dat TO nog heel veel vragen heeft en heel veel gebeurtenissen geen plek heeft gegeven.
Er zal geen rust/acceptatie komen denk ik als het contact nu abrupt verbroken wordt.
Daarom adviseer ik ondersteuning van een onafhankelijke professional.
Heel veel slachtoffers hebben behoefte aan dader-contact. Juist voor hun eigen verwerkingsproces.
Er zal geen rust/acceptatie komen denk ik als het contact nu abrupt verbroken wordt.
Daarom adviseer ik ondersteuning van een onafhankelijke professional.
Heel veel slachtoffers hebben behoefte aan dader-contact. Juist voor hun eigen verwerkingsproces.
zondag 22 november 2009 om 00:30
Ik kan me heel goed voorstellen hoe moeilijk het is om met je vader te breken. Ik heb 2 maanden geleden al het contact met mijn vader verbroken. Mijn vader heeft ons gezin ontzettend veel pijn gedaan met dingen waardoor hij niet waardig is om zichzelf mijn vader te noemen.Ik zal hier niet verder op in gaan, want het is voor iedereen anders waar de grens ligt.(heeft trouwens niets met pedofilie te maken)
Ik heb heel lang getwijfeld of ik moest breken, omdat ik toch altijd hoop had dat we een goede relatie konden opbouwen en omdat andere mensen altijd met de stomste line ever (naar mijn mening)kwamen: Ja maar het is toch je vader. Ik ken het gevoel dat je steeds hoop hebt en het steeds weer de grond in wordt geboord.
Vraag jezelf af hoe lang jij er nog voor wilt vechten. Pedofilie is niet zomaar een topic en jij zit met vragen ja wat als ik ga trouwen en kinderen krijg? Ik zou mijn kinderen niet bij die man in de buurt willen hebben, of het je vader is of niet.
In mijn geval was het in ieder geval zeer bevrijdend om van mijn vader af te zijn. Hij probeerde mij nog een schuldgevoel aan te praten en het allemaal af te doen alsof alles mijn schuld was. En dat was voor mij het teken: Je hebt het juiste gedaan.
Ik hoop dat je kracht vindt in jouw keuze, wat deze ook mag zijn
Ik heb heel lang getwijfeld of ik moest breken, omdat ik toch altijd hoop had dat we een goede relatie konden opbouwen en omdat andere mensen altijd met de stomste line ever (naar mijn mening)kwamen: Ja maar het is toch je vader. Ik ken het gevoel dat je steeds hoop hebt en het steeds weer de grond in wordt geboord.
Vraag jezelf af hoe lang jij er nog voor wilt vechten. Pedofilie is niet zomaar een topic en jij zit met vragen ja wat als ik ga trouwen en kinderen krijg? Ik zou mijn kinderen niet bij die man in de buurt willen hebben, of het je vader is of niet.
In mijn geval was het in ieder geval zeer bevrijdend om van mijn vader af te zijn. Hij probeerde mij nog een schuldgevoel aan te praten en het allemaal af te doen alsof alles mijn schuld was. En dat was voor mij het teken: Je hebt het juiste gedaan.
Ik hoop dat je kracht vindt in jouw keuze, wat deze ook mag zijn
zondag 22 november 2009 om 00:45
Als ik jouw verhaal zo lees, is mijn eerste reactie dat je moet breken met die man.
Wat brengt hij voor positiviteit in je leven? Wat leer je van hem?
'Dat hij je vader is' vind ik onvoldoende excuus om het contact aan te houden. kom op, hij heeft aan je zusje en aan andere meiden gezeten. Hij heeft levens verpest!!
Wil je zelf kinderen? Als dat zo is, zou je hem dan niet het liefste zo ver mogelijk weghouden bij jullie kinderen vandaan?
Wat brengt hij voor positiviteit in je leven? Wat leer je van hem?
'Dat hij je vader is' vind ik onvoldoende excuus om het contact aan te houden. kom op, hij heeft aan je zusje en aan andere meiden gezeten. Hij heeft levens verpest!!
Wil je zelf kinderen? Als dat zo is, zou je hem dan niet het liefste zo ver mogelijk weghouden bij jullie kinderen vandaan?
zondag 22 november 2009 om 00:48
Hoi Julia,
Ik heb je verhaal in een ruk gelezen, normaal lees ik geen lange lappen teksten, maar deze ging vanzelf. Waarschijnlijk omdat ik heel goed begrijp hoe jij je voelt. Ik heb een paar jaar geleden het contact met mijn vader verbroken. Reden ga ik hier niet noemen, maar onacceptabel. Was een moeilijke keuze, veel verdriet van. Zoals jij beschrijft, je worstelt met gevoel en verstand. Maar het is en blijft wel je vader. Ik heb hem nu al een paar jaar geen contact meer, toch denk ik nog regelmatig aan hem, heb nu zelf een kindje... weet hij niets van, zo had ik het niet bedacht allemaal. Maar ik weet dat hij weer zal teleurstellen als ik weer contact zoek. Het is en blijft je vader. Ik kan heel erg genieten van vriendinnen die wel een goeie band hebben met hun vader.
Helaas kan ik je geen passend advies geven, maar ik voel met je mee.
Ik heb je verhaal in een ruk gelezen, normaal lees ik geen lange lappen teksten, maar deze ging vanzelf. Waarschijnlijk omdat ik heel goed begrijp hoe jij je voelt. Ik heb een paar jaar geleden het contact met mijn vader verbroken. Reden ga ik hier niet noemen, maar onacceptabel. Was een moeilijke keuze, veel verdriet van. Zoals jij beschrijft, je worstelt met gevoel en verstand. Maar het is en blijft wel je vader. Ik heb hem nu al een paar jaar geen contact meer, toch denk ik nog regelmatig aan hem, heb nu zelf een kindje... weet hij niets van, zo had ik het niet bedacht allemaal. Maar ik weet dat hij weer zal teleurstellen als ik weer contact zoek. Het is en blijft je vader. Ik kan heel erg genieten van vriendinnen die wel een goeie band hebben met hun vader.
Helaas kan ik je geen passend advies geven, maar ik voel met je mee.
zondag 22 november 2009 om 02:39
Hoi Julia, 't beste is om nu afstand te nemen & alles op 'n rijtje te zetten dmv 'n psycholoog. Je hebt objectieve maar vooral professionele begeleiding hierin nodig! De beslissing kan je altijd nog nemen als je wat rust hebt in je hoofd! Ik denk dat je voor jezelf moet uitmaken wat een vader VOOR JOU betekent en of jouw vader in dat beeld past! Door je verleden is dat beeld enorm troebel geworden. Weet wel dat je niet met zo'n vader genoegen HOEF te nemen! Veel sterkte meis, je zal het echt nodig hebben!
zondag 22 november 2009 om 09:29
Sja,helaas kan je je vrieden uitkiezen en je familie niet!
Hier andersom verhaal,mijn vader breekt telkens met mij als ie weer een nieuwe vriendin heeft en haar gezin en kleinkinderen leuker vind als de mijne.Is de relatie over,staat ie weer elke zondag op de stoep,tja,zit je ook niet op te wachten toch?
Maar begrijp je opmerking:het is toch je vader.
Blijft moeilijk om ze helemaal los te laten...
Heel veel sterkte,met je keuze.
Hier andersom verhaal,mijn vader breekt telkens met mij als ie weer een nieuwe vriendin heeft en haar gezin en kleinkinderen leuker vind als de mijne.Is de relatie over,staat ie weer elke zondag op de stoep,tja,zit je ook niet op te wachten toch?
Maar begrijp je opmerking:het is toch je vader.
Blijft moeilijk om ze helemaal los te laten...
Heel veel sterkte,met je keuze.
zondag 22 november 2009 om 09:33
quote:toetyfroety schreef op 22 november 2009 @ 00:10:
Mijn inziens heeft deze man het zwaar verprutst. Ik vind dat je met hem moet breken. Gewoon omdat hij alleen maar verdriet brengt in je leven. Dat hij je vader is, voegt niet zoveel toe.
Maar goed dat is dus mijn mening.
Helemaal eens. Mensen blijven vaak toch roepen: "het zijn toch mijn ouders, het blijft toch mijn moeder/vader". Maar wat is dat waard als je vader een incestpleger, een leugenaar, een pedofiel is?? Buiten veel verdriet, walging, leugens, teleurstelling brengt zo`n man helemaal niks. Alleen maar ellende. Het is tijd om grenzen te stellen en voor jezelf te kiezen.
Je vader gaat de vragen die je hebt toch niet beantwoorden, hij zal verder liegen wat alleen maar weer meer teleurstelling en vragen oproept. als je vragen hebt kun je deze misschien beter delen met een psycholoog, om zo je verleden te verwerken en de toekomst in te gaan, zonder vader.
Sterkte hoor, dit is niet niks.
Mijn inziens heeft deze man het zwaar verprutst. Ik vind dat je met hem moet breken. Gewoon omdat hij alleen maar verdriet brengt in je leven. Dat hij je vader is, voegt niet zoveel toe.
Maar goed dat is dus mijn mening.
Helemaal eens. Mensen blijven vaak toch roepen: "het zijn toch mijn ouders, het blijft toch mijn moeder/vader". Maar wat is dat waard als je vader een incestpleger, een leugenaar, een pedofiel is?? Buiten veel verdriet, walging, leugens, teleurstelling brengt zo`n man helemaal niks. Alleen maar ellende. Het is tijd om grenzen te stellen en voor jezelf te kiezen.
Je vader gaat de vragen die je hebt toch niet beantwoorden, hij zal verder liegen wat alleen maar weer meer teleurstelling en vragen oproept. als je vragen hebt kun je deze misschien beter delen met een psycholoog, om zo je verleden te verwerken en de toekomst in te gaan, zonder vader.
Sterkte hoor, dit is niet niks.
zondag 22 november 2009 om 09:40
Hoe is je band met je zus nu? En heb je het met haar nog wel eens gehad over het feit dat je vader haar heeft misbruikt en dat jij dat weet door haar dagboek gelezen te hebben?
Ik vind het afschuwelijk voor je, maar nog meer heb ik te doen met je zus. Hoe heeft zij zich gered? Wie heeft haar gesteund?
Ik vind het afschuwelijk voor je, maar nog meer heb ik te doen met je zus. Hoe heeft zij zich gered? Wie heeft haar gesteund?
zondag 22 november 2009 om 10:12
Je hoeft nog helemaal geen definitieve keuze te maken, ookal is de situatie nu zo dat iedereen zich van hem afkeert. Je mag hierin je eigen tempo bepalen, weet je het niet dan weet je het niet...
Ik heb zelf geen contact meer met mijn ouders en dat geeft mij veel rust. Verdriet had ik toch wel dus dat maakte geen verschil. Nu hoef ik in ieder geval niet meer me in bochten te wringen en mijn best te doen voor mensen die dat niet voor mij doen. Ookal hebben ze me dan op de wereld gezet.
Ik heb zelf geen contact meer met mijn ouders en dat geeft mij veel rust. Verdriet had ik toch wel dus dat maakte geen verschil. Nu hoef ik in ieder geval niet meer me in bochten te wringen en mijn best te doen voor mensen die dat niet voor mij doen. Ookal hebben ze me dan op de wereld gezet.
zondag 22 november 2009 om 11:44
Dankjulliewel voor alle reacties. Er staat al een gesprek met maatschappelijk werk op het programma, maar die heb ik al meerdere keren (dubbele afspraak, mexicaanse griep) moeten verzetten. En toen dacht ik, eens kijken of ik wat kan met de adviezen die jullie me bieden. Ik ben er zo blij mee.
@ Fadoua, ja ik wil wel het contact verbreken. Maar omdat gevoel en verstand nog niet op 1 lijn zitten is dit moeilijk!
@ blijfgewoonbianca, misschien is dat wel hoe ik vind dat het zou moeten.......
@ Omen, de band die ik met mijn zus heb is sterk. Heel sterk. Maar over dit onderwerp kunnen we samen niet meer praten. Ze heeft er veel verdriet van, huilt elke dag maar heeft voor haarzelf de knoop al doorgehakt. Ik heb haar nooit meer gezegd "dat wat ik weet" omdat ik bang ben dat ze dan boos wordt. In de tijd dat mijn schoonvader ziek was en stierf, heeft zij nog wel gewoon contact met mijn vader gehad. Mijn zus heeft verder geen hulp gezocht, behalve haar vriend. Ze heeft 't er met een collega over gehad en dat was het.
Herkennen jullie ook iets van dat je maar een reden gaat bedenken waarom iemand iets doet? Was ie maar gewoon geschift, of verstandelijk beperkt, of dat er in zijn verleden iets gebeurd is waardoor hij nu zo is. Maar dat neemt natuurlijk niet weg dat wat hij gedaan heeft niet heel erg fout is.
Ik wil absoluut breken. Misschien wel aan het einde van het jaar, zodat ik goed het nieuwe jaar in kan. Opgeruimd. Het verdriet zal dan gewoon moeten slijten denk ik...
Nogmaals dank voor jullie reacties.
Liefs Juul.
@ Fadoua, ja ik wil wel het contact verbreken. Maar omdat gevoel en verstand nog niet op 1 lijn zitten is dit moeilijk!
@ blijfgewoonbianca, misschien is dat wel hoe ik vind dat het zou moeten.......
@ Omen, de band die ik met mijn zus heb is sterk. Heel sterk. Maar over dit onderwerp kunnen we samen niet meer praten. Ze heeft er veel verdriet van, huilt elke dag maar heeft voor haarzelf de knoop al doorgehakt. Ik heb haar nooit meer gezegd "dat wat ik weet" omdat ik bang ben dat ze dan boos wordt. In de tijd dat mijn schoonvader ziek was en stierf, heeft zij nog wel gewoon contact met mijn vader gehad. Mijn zus heeft verder geen hulp gezocht, behalve haar vriend. Ze heeft 't er met een collega over gehad en dat was het.
Herkennen jullie ook iets van dat je maar een reden gaat bedenken waarom iemand iets doet? Was ie maar gewoon geschift, of verstandelijk beperkt, of dat er in zijn verleden iets gebeurd is waardoor hij nu zo is. Maar dat neemt natuurlijk niet weg dat wat hij gedaan heeft niet heel erg fout is.
Ik wil absoluut breken. Misschien wel aan het einde van het jaar, zodat ik goed het nieuwe jaar in kan. Opgeruimd. Het verdriet zal dan gewoon moeten slijten denk ik...
Nogmaals dank voor jullie reacties.
Liefs Juul.
zondag 22 november 2009 om 12:13
Geen ervaring met breken, maar meid, wat een toestanden. Ontzettend heftig.
De tweestrijd die jij ervaart is heel erg logisch. Maar wat ik opmaak uit je verhaal is dat hij nooit een vader voor je is geweest. Het waren slechts luchtkastelen, ontstaan uit jouw hoop en wens om een vader te hebben. En je wilt diep in je hart nog steeds die vader die van onvoorwaardelijk je houdt, je steunt en positief deel uitmaakt van je leven. Maar dat kan hij niet waarmaken. Als je hem in je leven houdt is de consquentie dat je geteisterd wordt door onzekerheden, problemen en vragen. Want inderdaad, het is bekend dat er geen 'genezing' is van pedofilie. Het hoogst haalbare is het 'controleren' van driften, en dan is het nog maar de vraag of dat lukt. Er is altijd een reëel kans dat hij in herhaling valt. En wil je daar dan weer doorheen? Neem je het risico om je eigen kinderen bloot te stellen aan grenoverschrijdend gedrag van je vader? En kan je hem wel nog een vader laten zijn voor je (ook al is hij dat eigenlijk nooit geweest, slechts biologisch)? Mijn vader gaat straks oppassen op mijn baby bijvoorbeeld. Dus, ook al zou je willen, ik denk dat het vrijwel onmogelijk is om hem een eerlijke kans te geven om te bewijzen dat hij een vader kán zijn. Dat natuurlijk geheel terecht is, want wat hij heeft gedaan is ziek en daarmee kan hij per definitie geen vaderrol op zich nemen. Ik zou breken. Hoe moeilijk het ook is, hoe heftig het rouwen. Je zal altijd je vader blijven missen, maar dat gemis is uiteindelijk beter te dragen dan constant weer pijn, verdriet en teleurstelling. En uiteindelijk ben je het ook aan jezelf, je vriend en eventuele kinderen verplicht. Jij verdient een goed leven. Veel sterkte en wijsheid.
De tweestrijd die jij ervaart is heel erg logisch. Maar wat ik opmaak uit je verhaal is dat hij nooit een vader voor je is geweest. Het waren slechts luchtkastelen, ontstaan uit jouw hoop en wens om een vader te hebben. En je wilt diep in je hart nog steeds die vader die van onvoorwaardelijk je houdt, je steunt en positief deel uitmaakt van je leven. Maar dat kan hij niet waarmaken. Als je hem in je leven houdt is de consquentie dat je geteisterd wordt door onzekerheden, problemen en vragen. Want inderdaad, het is bekend dat er geen 'genezing' is van pedofilie. Het hoogst haalbare is het 'controleren' van driften, en dan is het nog maar de vraag of dat lukt. Er is altijd een reëel kans dat hij in herhaling valt. En wil je daar dan weer doorheen? Neem je het risico om je eigen kinderen bloot te stellen aan grenoverschrijdend gedrag van je vader? En kan je hem wel nog een vader laten zijn voor je (ook al is hij dat eigenlijk nooit geweest, slechts biologisch)? Mijn vader gaat straks oppassen op mijn baby bijvoorbeeld. Dus, ook al zou je willen, ik denk dat het vrijwel onmogelijk is om hem een eerlijke kans te geven om te bewijzen dat hij een vader kán zijn. Dat natuurlijk geheel terecht is, want wat hij heeft gedaan is ziek en daarmee kan hij per definitie geen vaderrol op zich nemen. Ik zou breken. Hoe moeilijk het ook is, hoe heftig het rouwen. Je zal altijd je vader blijven missen, maar dat gemis is uiteindelijk beter te dragen dan constant weer pijn, verdriet en teleurstelling. En uiteindelijk ben je het ook aan jezelf, je vriend en eventuele kinderen verplicht. Jij verdient een goed leven. Veel sterkte en wijsheid.
zondag 22 november 2009 om 12:14
Ik heb met mijn vader gebroken toen ik 11 jaar was. Vrij jong zou je denken, maar zelfs toen zag ik al dat hij niet ging veranderen en dat ik zo neit met hem verder kon
Veel mensen (zelfs mijn moeder) hebben al gezegd: het is toch je vader. Hij is misschien mijn biologische vader, maar geestelijk heeft hij vanaf zolang als mijn geheugen terug gaat mij geschaadt. Alles moest draaien om hem en hij moest en zou alles onder controle houden (dit lijkt niet veel, maar ik treed liever niet in details hierover). Dit is een persoon die mij veel emotionele en geestelijke schade heeft toegebracht. Waarom zou ik dit in stand willen houden. hij ziet niet in wat ie doet en wat dat voor gevolgen heeft. Nee, deze man is niet iemand die ik in mijn leven wil. Hij heeft niets waardevols toe te voegen aan mijn leven. Ik naar een psycholoog toegeweest nog neit zo lang geleden om mij angsten en onzekerheden die hij heeft veroorzaakt te verwerken. Het heeft goed geholpen en veelal heb ik alleen nog verdriet om het feit dat het niet anders heeft kunnen zijn, maar hij als persoon die hij is, zal nooit veranderen. Een relatie met hem zal ik nooit kunnen hebben. Juist omdat ik eerst antwoord wil op mijn vragen. Die zal hij nooit kunnen beantwoorden omdat hij het gewoonweg niet inziet wat hij heeft gedaan. Dit heeft hij door de jaren heen (dmv brieven naar mijn moeder sturen e.d.) steeds weer bewezen. Hij is niet volgens de wet duidelijk geschift, maar zoals hij is gegaan met mij, mijn zus en mijn moeder (te beginnen met lichamelijk geweld, om nog niet te spreken van het geestelijke geweld) is dit voor mij een duidelijke reden om geen contact meer met hem te hebben. Dit was trouwens altijd binnenshuis, buitenshuis speelde hij de liefhebbende vader en echtgenoot........
ik heb ook nagedacht over 'later' .... trouwen en kindje en zelfs mocht mijn moeder op een gegeven moment te overlijden komen. ik wil hem er niet bij hebben! Het enige waar het hem om gaat is zijn gezicht naar de buitenwereld.
ik wens je veel sterkte met het maken van je keuze. Je moet voor jezelf kiezen. Wat is het beste voor jouw leven, jouw heden en jouw toekomst.
Veel mensen (zelfs mijn moeder) hebben al gezegd: het is toch je vader. Hij is misschien mijn biologische vader, maar geestelijk heeft hij vanaf zolang als mijn geheugen terug gaat mij geschaadt. Alles moest draaien om hem en hij moest en zou alles onder controle houden (dit lijkt niet veel, maar ik treed liever niet in details hierover). Dit is een persoon die mij veel emotionele en geestelijke schade heeft toegebracht. Waarom zou ik dit in stand willen houden. hij ziet niet in wat ie doet en wat dat voor gevolgen heeft. Nee, deze man is niet iemand die ik in mijn leven wil. Hij heeft niets waardevols toe te voegen aan mijn leven. Ik naar een psycholoog toegeweest nog neit zo lang geleden om mij angsten en onzekerheden die hij heeft veroorzaakt te verwerken. Het heeft goed geholpen en veelal heb ik alleen nog verdriet om het feit dat het niet anders heeft kunnen zijn, maar hij als persoon die hij is, zal nooit veranderen. Een relatie met hem zal ik nooit kunnen hebben. Juist omdat ik eerst antwoord wil op mijn vragen. Die zal hij nooit kunnen beantwoorden omdat hij het gewoonweg niet inziet wat hij heeft gedaan. Dit heeft hij door de jaren heen (dmv brieven naar mijn moeder sturen e.d.) steeds weer bewezen. Hij is niet volgens de wet duidelijk geschift, maar zoals hij is gegaan met mij, mijn zus en mijn moeder (te beginnen met lichamelijk geweld, om nog niet te spreken van het geestelijke geweld) is dit voor mij een duidelijke reden om geen contact meer met hem te hebben. Dit was trouwens altijd binnenshuis, buitenshuis speelde hij de liefhebbende vader en echtgenoot........
ik heb ook nagedacht over 'later' .... trouwen en kindje en zelfs mocht mijn moeder op een gegeven moment te overlijden komen. ik wil hem er niet bij hebben! Het enige waar het hem om gaat is zijn gezicht naar de buitenwereld.
ik wens je veel sterkte met het maken van je keuze. Je moet voor jezelf kiezen. Wat is het beste voor jouw leven, jouw heden en jouw toekomst.
zondag 22 november 2009 om 12:16
lieve juul,
wat een verschrikkelijk vehaal, kan me voorstellen dat je helemaal knel komt te zitten.
goed dat je hulp krijgt via maatschappelijk werk al zou ik je aanraden een stap verder te gaan en hulp van een psycholoog vragen.
wat betreft het breken met je vader...
mijn beide dochters hebben dat ook gedaan, reden zet ik hier verder even niet neer.
uiteindelijk hebben ze gebroken omdat het ze alleen maar negatieve energie koste om contact te houden.
natuurlijk heeft het verdriet gekost (nog steeds wel een beetje) maar het heeft ook rust gebracht in hun leven en dat weegt zeer zeker op tegen het geen contact meer hebben.
mijn advies aan jou is, kies voor jezelf, voor rust en stabiliteit in je leven.
als dat voor jou ook betekent dat je moet breken zou ik dat doen.
en nu afstand nemen betekent niet dat er nooit meer contact zal zijn.'niemand kan in de toekomst kijken.
maar voor nu... kies voor jezelf...
wens je heel veel sterkte met het maken van je keuze.
wat een verschrikkelijk vehaal, kan me voorstellen dat je helemaal knel komt te zitten.
goed dat je hulp krijgt via maatschappelijk werk al zou ik je aanraden een stap verder te gaan en hulp van een psycholoog vragen.
wat betreft het breken met je vader...
mijn beide dochters hebben dat ook gedaan, reden zet ik hier verder even niet neer.
uiteindelijk hebben ze gebroken omdat het ze alleen maar negatieve energie koste om contact te houden.
natuurlijk heeft het verdriet gekost (nog steeds wel een beetje) maar het heeft ook rust gebracht in hun leven en dat weegt zeer zeker op tegen het geen contact meer hebben.
mijn advies aan jou is, kies voor jezelf, voor rust en stabiliteit in je leven.
als dat voor jou ook betekent dat je moet breken zou ik dat doen.
en nu afstand nemen betekent niet dat er nooit meer contact zal zijn.'niemand kan in de toekomst kijken.
maar voor nu... kies voor jezelf...
wens je heel veel sterkte met het maken van je keuze.
zondag 22 november 2009 om 12:32
Ja hoor ik herken dat wel dat je gaat zoeken naar redenen voor iemands gedrag en die zijn er wellicht ook wel.
Zo weet ik van mijn ouders vrij zeker dat er qua persoonlijkheid iets aan ze schort omdat de dingen die mij ertoe hebben gebracht om met ze te breken niet opzichzelfstaande gebeurtenissen waren.
Het kan je helpen qua verwerking om je te verdiepen in de achtergrond van je vader, al denk ik niet dat daarin een antwoord te vinden is voor je twijfels over het breken met hem of niet.
Zo weet ik van mijn ouders vrij zeker dat er qua persoonlijkheid iets aan ze schort omdat de dingen die mij ertoe hebben gebracht om met ze te breken niet opzichzelfstaande gebeurtenissen waren.
Het kan je helpen qua verwerking om je te verdiepen in de achtergrond van je vader, al denk ik niet dat daarin een antwoord te vinden is voor je twijfels over het breken met hem of niet.
anoniem_93491 wijzigde dit bericht op 22-11-2009 12:35
Reden: spelvoutjes
Reden: spelvoutjes
% gewijzigd
zondag 22 november 2009 om 18:18
Ik heb ooit een tijdlang mijn moeder niet gezien. Ik heb wel altijd geweten/ gehoopt dat 't tijdelijk was. Maar ook nooit voor hoe lang. Er gebeurden 2 dingen met me: het gaf me de rust die ik heel hard nodig had, maar omdat 't je moeder is en daarmee een stukje van jou, kon ik haar nooit helemaal los laten en bleef ze in mijn gedachten en (nare)herinneringen een grote rol spelen. Zij bleef ook wel contact zoeken, respecteerde mijn wens tot rust eigenlijk niet. Ook dat vond ik moeilijk, want je neemt een beslissing en moet vervolgens nog continu de boot af houden. Uiteindelijk is het goed gekomen. Heb therapie gehad en aan mezelf gewerkt. Heb geleerd het los te laten, de verwachtingen en de hoop die ik had op ooit een goede band heb ik niet meer. Maar ik houd ook van haar, ondanks de dingen die ze gedaan heeft, die overigens in het niet vallen bij wat jouw vader presteert. Ik ben nu blij dat ze toch in m'n leven is. Ik kan me heel goed voorstellen dat je wilt breken. Deze man wil/ kan niet veranderen, dus je zal altijd de pijn blijven voelen als je met hem in contact bent, er keer op keer opnieuw mee geconfronteerd worden. Het geeft ongetwijfeld rust als je hem hebt losgelaten. Maar hij zal altijd deel blijven uitmaken van wie je bent, dus helemaal los kom je nooit. Als hij idd ernsitg ziek raakt, of overlijdt, wat doe je dan? Hoef je nu ook niet te weten. Ik vond het voor mezelf fijn om niet 'definitief' te breken, maar voor zolang nodig. Ik raad je heel erg aan professionele hulp te zoeken, alleen kan je dit denk ik maar heel moeilijk oplossen en een plekje geven. Zou ik ook aan je zus aan raden. Begrijp dat de schaamte groot is, maar zo kom je er nooit echt vanaf, of dat je er vrede mee krijgt, wat de situatie ook is. Ik wens je heel veel sterkte want dit moet ongelooflijk moeilijk zijn. Ik vind het heel verdrietig om te lezen dat je vader zo vreselijk met jou en anderen om gaat. En knap van je dat je durft te stoppen met het contaxt. Daarvoor moet je sterk in je schoenen staan.
zondag 22 november 2009 om 23:45
Vreselijk wat jij mee maakt.
Ik las al in een eerdere reactie van iemand dat als je zelf ooit kinderen mag krijgen of je die dan wel in de buurt van je vader kunnen zijn. Als hij een pedofiel is lijkt me het logisch dat dat niet gebeurd.
Als hij al aan zijn eigen dochter zit.........
Niemand kan voor jou beslissen wat je moet doen.
Dat moet jij zelf.
Wat ik wel zou doen is eens goed gaan praten met je zus.
Over het verleden en het heden.
Iemand die je zus en andere meiden zo iets ergs aan doet is wel heel ver van wal geraakt.
Welke rol speelt je moeder in dit verhaal?
Hoe denkt zij er over?
Is ze er ook voor jou en je zus?
Ik las al in een eerdere reactie van iemand dat als je zelf ooit kinderen mag krijgen of je die dan wel in de buurt van je vader kunnen zijn. Als hij een pedofiel is lijkt me het logisch dat dat niet gebeurd.
Als hij al aan zijn eigen dochter zit.........
Niemand kan voor jou beslissen wat je moet doen.
Dat moet jij zelf.
Wat ik wel zou doen is eens goed gaan praten met je zus.
Over het verleden en het heden.
Iemand die je zus en andere meiden zo iets ergs aan doet is wel heel ver van wal geraakt.
Welke rol speelt je moeder in dit verhaal?
Hoe denkt zij er over?
Is ze er ook voor jou en je zus?
maandag 25 januari 2010 om 18:48
Hey lieve meiden,
Het heeft even geduurd voor ik weer reageerde..
Ik ben intussen naar een maatschappelijk werker geweest. Op zich fijn om even mijn hart te kunnen luchten. Maar wat ik vooral merkte is dat deze vrouw mij op weg wilde helpen met de dingen waar ik op dat moment tegenaan liep. Ze reageerde nauwelijks op dat wat ik vertelde maar stelde me na mijn hele verhaal de vraag: Waar zit je nu het meest mee en hoe kan ik je daarbij tot steun zijn zodat je weer verder kunt? De vraag die ik zelf aan mijn cliënten stel. Heel irritant als je zelf in de hulpverlening werkt.
Het werd allemaal wat rustiger in mijn hoofd. Heb het even rustig aan kunnen doen. Toen werd moeder plotseling met extreem hoge bloeddruk opgenomen (doet het nu heel rustig aan, gevolg: frustraties in huis) en heb ik begin januari een heftig auto-ongeluk gehad. Verder weinig aan over gehouden, maar wel weer zorgen erbij, dat begrijp je.
Het gedoe met mijn vader werd wat rustiger. Was niet meer zo opgefokt en verdrietig, maar het spookt nog steeds veel door mijn hoofd. Ook met oud en nieuw... Traantje gelaten omdat mijn vader zielsalleen in de cel zit..
En dan dit... Afgelopen vrijdag stond er een stuk in onze regionale krant over mijn vader. Kort samengevat, de advokaat pleit voor een lagere straf. 15 Maanden waren geeist, advokaat vraagt om onmiddelijke vrijlating, geen geldboetes en onder toezichtstelling van de reclassering. Termen als: licht vermindert toerekeningsvatbaar, zwakbegaafd worden door die advokaat gebruikt. Hij pleit ervoor dat mijn vader vrij komt, zo snel mogelijk. Ook staan er quotes van mijn vader bij: De verdachte kon niet uitleggen waarom hij op seksueel gebied steeds verder was gegaan. "Ik heb er geen antwoord op". "Hij had niet het idee dat hij met kinderen had te maken." Flikker toch op! Sorry! Oh ik ben weer zo kwaad! Ik heb meteen met mijn zus gebeld. Van haar vriendin-politie had zij een contactpersoon doorgekregen om contact mee op te nemen als we daar behoefte aan hadden. Ze heeft vandaag naar de politie gebeld om te vragen in hoeverre hij ons meer antwoorden kon geven. Hij kon niet meer vertellen dan wij al wisten. Maar mag, vanuit zijn functie, aan de officier van justitie vragen wat de waarschijnlijke uitspraak zal zijn. Ze heeft uitgelegd dat ze mijn vader gewoon nooit meer wil zien en hem niet ineens tegen het lijf lopen! Morgen belt de agent voor de mogelijke uitspraak terug. Ik hoop zo dat die man krijgt wat hij verdient!!! Dat ik nog even rust in mijn hoofd krijg voor ik hem mogelijk weer zie. De officiele uitspraak is op 4 februari, maar ik hoop dat, dat wat ons morgen verteld wordt, me al wat gerust kan stellen.
Ongelofelijk wat gaat die man ver!
Nog even reageren op wat mijn moeder voor rol speelt in dit verhaal. Zij heeft ons nooit echt een positief beeld van mijn vader meegegeven. Hij dronk. Ze vind het vreselijk voor ons en had gehoopt ons hierin te kunnen steunen maar dat is lastig. Ik weet wel dat mijn vader een hufter is, dat wil je niet keer op keer horen.
In ieder geval heel erg bedankt voor al jullie lieve reacties! Omdat er al zo'n lange tijd van alles om me heen gebeurt, heb ik vaak negatieve verhalen. En wat ik dus niet wil is dat mensen mij een zeur vinden... Blij dat ik hier even ongegeneerd mijn gif kan spuien...
Liefs Juul.
Het heeft even geduurd voor ik weer reageerde..
Ik ben intussen naar een maatschappelijk werker geweest. Op zich fijn om even mijn hart te kunnen luchten. Maar wat ik vooral merkte is dat deze vrouw mij op weg wilde helpen met de dingen waar ik op dat moment tegenaan liep. Ze reageerde nauwelijks op dat wat ik vertelde maar stelde me na mijn hele verhaal de vraag: Waar zit je nu het meest mee en hoe kan ik je daarbij tot steun zijn zodat je weer verder kunt? De vraag die ik zelf aan mijn cliënten stel. Heel irritant als je zelf in de hulpverlening werkt.
Het werd allemaal wat rustiger in mijn hoofd. Heb het even rustig aan kunnen doen. Toen werd moeder plotseling met extreem hoge bloeddruk opgenomen (doet het nu heel rustig aan, gevolg: frustraties in huis) en heb ik begin januari een heftig auto-ongeluk gehad. Verder weinig aan over gehouden, maar wel weer zorgen erbij, dat begrijp je.
Het gedoe met mijn vader werd wat rustiger. Was niet meer zo opgefokt en verdrietig, maar het spookt nog steeds veel door mijn hoofd. Ook met oud en nieuw... Traantje gelaten omdat mijn vader zielsalleen in de cel zit..
En dan dit... Afgelopen vrijdag stond er een stuk in onze regionale krant over mijn vader. Kort samengevat, de advokaat pleit voor een lagere straf. 15 Maanden waren geeist, advokaat vraagt om onmiddelijke vrijlating, geen geldboetes en onder toezichtstelling van de reclassering. Termen als: licht vermindert toerekeningsvatbaar, zwakbegaafd worden door die advokaat gebruikt. Hij pleit ervoor dat mijn vader vrij komt, zo snel mogelijk. Ook staan er quotes van mijn vader bij: De verdachte kon niet uitleggen waarom hij op seksueel gebied steeds verder was gegaan. "Ik heb er geen antwoord op". "Hij had niet het idee dat hij met kinderen had te maken." Flikker toch op! Sorry! Oh ik ben weer zo kwaad! Ik heb meteen met mijn zus gebeld. Van haar vriendin-politie had zij een contactpersoon doorgekregen om contact mee op te nemen als we daar behoefte aan hadden. Ze heeft vandaag naar de politie gebeld om te vragen in hoeverre hij ons meer antwoorden kon geven. Hij kon niet meer vertellen dan wij al wisten. Maar mag, vanuit zijn functie, aan de officier van justitie vragen wat de waarschijnlijke uitspraak zal zijn. Ze heeft uitgelegd dat ze mijn vader gewoon nooit meer wil zien en hem niet ineens tegen het lijf lopen! Morgen belt de agent voor de mogelijke uitspraak terug. Ik hoop zo dat die man krijgt wat hij verdient!!! Dat ik nog even rust in mijn hoofd krijg voor ik hem mogelijk weer zie. De officiele uitspraak is op 4 februari, maar ik hoop dat, dat wat ons morgen verteld wordt, me al wat gerust kan stellen.
Ongelofelijk wat gaat die man ver!
Nog even reageren op wat mijn moeder voor rol speelt in dit verhaal. Zij heeft ons nooit echt een positief beeld van mijn vader meegegeven. Hij dronk. Ze vind het vreselijk voor ons en had gehoopt ons hierin te kunnen steunen maar dat is lastig. Ik weet wel dat mijn vader een hufter is, dat wil je niet keer op keer horen.
In ieder geval heel erg bedankt voor al jullie lieve reacties! Omdat er al zo'n lange tijd van alles om me heen gebeurt, heb ik vaak negatieve verhalen. En wat ik dus niet wil is dat mensen mij een zeur vinden... Blij dat ik hier even ongegeneerd mijn gif kan spuien...
Liefs Juul.
maandag 25 januari 2010 om 19:52
Wat vreselijk dat dit zo gaat zeg. Vreselijk voor jullie.
Weet je wat je gaat doen ondertussen?
Mijn gedachte erover is ook dat als je verbreekt dat je extra je zus steunt. Als je niet verbreekt kan zij ook het gevoel krijgen dat je haar ergens niet geloofd.
Plus dat als je ooit kinderen krijgt en je hem blijft zien weet je zeker dat ze vogelvrij zijn met die man in de buurt.
Sterkte de komende tijd hoor!! Ook voor je zus.
Weet je wat je gaat doen ondertussen?
Mijn gedachte erover is ook dat als je verbreekt dat je extra je zus steunt. Als je niet verbreekt kan zij ook het gevoel krijgen dat je haar ergens niet geloofd.
Plus dat als je ooit kinderen krijgt en je hem blijft zien weet je zeker dat ze vogelvrij zijn met die man in de buurt.
Sterkte de komende tijd hoor!! Ook voor je zus.
maandag 25 januari 2010 om 21:05
Lieve Juul,
Ik vind het ook heel moeilijk om je advies te geven...
Ik denk ook niet dat wij jou kunnen vertellen wat je moet beslissen, die keuze is geheel aan jou.
Een goede zet is om er met professional over te praten, zo kun jij je hart luchten en er over te praten, en kan hij/zij je richtlijnen geven of een bepaald inzicht.
Ik heb er geen ervaring in op jouw gebied, maar kan me er wel wat in vinden.
Mijn moeder heeft ook altijd problemen gehad met haar ouders, vanaf jongs af aan. Veel knipperlicht contact, ook omdat mijn moeder van ons is bevallen, ze wilde toch een opa en oma voor ons, maar uiteindelijk heeft ze het contact ook verbroken toen wij een jaar of 11 waren. Het ging gewoon niet meer!
Mijn moeder heeft hier ongelooflijk last van gehad en nu nog steeds. Ze heeft hier medicijnen voor gekregen (kan ze ook niet meer zonder..) en gesprekken met een psycholoog en dit heeft haar heel erg goed gedaan.
Ze denkt er nog elke dag aan, maar heeft geen spijt van haar keuze. Dat is natuurlijk per persoon verschillend.
En mijn moeder is ook niet gesteund door haar broer en zus. Die hebben gezegd tegen mijn moeder dat ze haar hoe dan ook zouden steunen, ook als ze zelf zou breken met haar moeder. Uiteindelijk heeft ze de keuze gemaakt om met haar moeder te breken en toen lieten haar broer en zus haar vallen..
Ik weet wel dat mijn broer en ik hier heel veel van hebben meegekregen en dat kwam niet altijd ten goede.
Per persoon is het natuurlijk verschillend, maar ik denk dat je hier echt met iemand over moet praten, want zoiets moet je niet onderschatten.. dit neem je nog jaren met je mee.
Heel veel sterkte en succes...
Ik vind het ook heel moeilijk om je advies te geven...
Ik denk ook niet dat wij jou kunnen vertellen wat je moet beslissen, die keuze is geheel aan jou.
Een goede zet is om er met professional over te praten, zo kun jij je hart luchten en er over te praten, en kan hij/zij je richtlijnen geven of een bepaald inzicht.
Ik heb er geen ervaring in op jouw gebied, maar kan me er wel wat in vinden.
Mijn moeder heeft ook altijd problemen gehad met haar ouders, vanaf jongs af aan. Veel knipperlicht contact, ook omdat mijn moeder van ons is bevallen, ze wilde toch een opa en oma voor ons, maar uiteindelijk heeft ze het contact ook verbroken toen wij een jaar of 11 waren. Het ging gewoon niet meer!
Mijn moeder heeft hier ongelooflijk last van gehad en nu nog steeds. Ze heeft hier medicijnen voor gekregen (kan ze ook niet meer zonder..) en gesprekken met een psycholoog en dit heeft haar heel erg goed gedaan.
Ze denkt er nog elke dag aan, maar heeft geen spijt van haar keuze. Dat is natuurlijk per persoon verschillend.
En mijn moeder is ook niet gesteund door haar broer en zus. Die hebben gezegd tegen mijn moeder dat ze haar hoe dan ook zouden steunen, ook als ze zelf zou breken met haar moeder. Uiteindelijk heeft ze de keuze gemaakt om met haar moeder te breken en toen lieten haar broer en zus haar vallen..
Ik weet wel dat mijn broer en ik hier heel veel van hebben meegekregen en dat kwam niet altijd ten goede.
Per persoon is het natuurlijk verschillend, maar ik denk dat je hier echt met iemand over moet praten, want zoiets moet je niet onderschatten.. dit neem je nog jaren met je mee.
Heel veel sterkte en succes...
